အခန္း(၁၇)
မိုးကုတ္ၿမိဳ႕
မိုးကုတ္ၿမိဳ႕သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံအထက္ပိုင္း၊ မႏၲေလးတိုင္းေဒသႀကီး၊သပိတ္က်င္းခ႐ိုင္တြင္ ပါဝင္ေသာ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕နယ္၏ ႐ုံးစိုက္ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။ ကမ႓ာတြင္ အေကာင္းဆုံး ပတၱျမား သည္ မိုးကုတ္မွ ထြက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပတၱျမား၊ နီလာ စေသာ ေက်ာက္မ်က္ရတနာ ထြက္ရာေဒသအျဖစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ သာမက ကမ႓ာတြင္ ထင္႐ွားသည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔ သိမ္းပိုက္စက မိုးကုတ္မွာ ခ႐ိုင္ျဖစ္၍ ပတၱျမားတြင္းခ႐ိုင္ဟု တြင္သည္။
(ဤသည္ ကိုးကားခ်က္ျဖစ္၏။)
မိုးကုတ္ၿမိဳ႕၀န္းက်င္႐ွိ ႐ြာမ်ားတြင္အခ်ိဳ႕က ေတာင္ယာစိုက္ပ်ိဳးလုပ္ကိုင္ၾကလွ်က္႐ွိၿပီး အခ်ိဳ႕ကမူ တြင္းလုပ္သားအျဖစ္လုပ္ကိုင္ၾကသည္။
ေက်ာက္တြင္းအမ်ားစုတည္႐ွိေနရာသည္
ကင္း႐ြာအနီးတြင္ အမ်ားဆုံး႐ွိၾကၿပီး မိုးကုတ္ၿမိဳ႕မွ သူေဌးမ်ားမွာ ထိုေက်ာင္းတြင္းမ်ားကို အပိုင္၀ယ္ယူ၍လုပ္ကိုင္လွ်က္႐ွိသည္။
တြင္းသားမ်ားအတြက္မူ အလုပ္ႏွင့္ပက္သက္၍ စရိတ္အျပင္ စားစရိတ္မွန္သမွ်အတြက္ပါ
သတ္မွတ္ထားသည့္ေဈးႏႈန္းအတိုင္း
သူေဌးတို႔က ထုတ္ေပးလုပ္ကိုင္ၾကေလသည္။
အခ်ိဳကမူ ၃စု ၁စု ႐ွယ္ရာအရ လုပ္ကိုင္ၾကသလို
အခ်ိဳ႕ကမူ လစာျဖင့္လည္း လုပ္သူကလုပ္၏။
ဤအေၾကာင္းမ်ားကို ကြၽႏ္ုပ္မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ေရာက္ၿပီး
၃လအၾကာတြင္ ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္သိခဲ့ရ၏။
ဖိုးဖိုးဖြားဖြားတို႔ အကူအညီေၾကာင့္လည္း ပါသည္။ ဖိုးဖြားတို႔မွ အသက္ႀကီးလာသည္ႏွင့္ လက္လႊဲဦးစီးရန္ ကြၽႏ္ုပ္တစ္ေယာက္တည္းသာ႐ွိသျဖင့္
အားကိုလိုသည္ထင္။
တြင္းထြက္ပစၥည္း ပတၱျမားႏွင့္ပက္သက္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ ေဈးကြက္အစ႐ွိသည္မ်ားကို သင္ၾကားေပးသည္။တခါတရံ ကင္း႐ြာမွ ဖိုးဖြားတို႔အပိုင္တြင္းသို႔ပါ သြားေရာက္ေလ့လာ၍ အဖိုးကိုယ္တိုင္ စီမံခန္႔ခြဲေရးကိုျပသည္။
သိပ္ေတာ့ မခက္ခဲလွပါေခ်။
ေနာင္တခ်ိန္၌ မိမိအသက္ေမြးေၾကာင္းျဖစ္မည့္
အလုပ္ျဖစ္သည္ေၾကာင့္ အာ႐ုံပိုစိုက္ရာ လြယ္လြယ္ျဖင့္ တတ္ေျမာက္ခဲ့၏။ ကြၽႏ္ုပ္တင္မက ေဘးမွဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ရင္းက ပါလာသည့္ ခ်စ္လင္သည္လည္း အနည္းငယ္နားလည္စျပဳေနၿပီ။
ဟုတ္သည္။
ကြၽႏ္ုပ္တို႔ဇနီးမယားႏွစ္ဦးစလံဳးမွာ ဖိုးဖိုးဖြားဖြားတို႔ျပန္သည္ႏွင့္ မိုးကုတ္သို႔လိုက္ပါလာရျခင္းျဖစ္သည္။
ကြၽႏ္ုပ္အတြက္မူ နဂိုကတည္းက ႐ြာတြင္ စီးပြားေရးလုပ္ထားသည့္အရာမ႐ွိသျဖင့္ ကိစၥမ႐ွိ။သို႔ေသာ္ျငား ကေလးမ်ား ပညာေရးကို တန္းလန္းႀကီးထားခဲ့ရသျဖင့္ စိတ္ေတာ့မေကာင္းေပ။ သို႔ေပသိ ထိုကိစၥအတြက္ ဆရာေတာ္မွ သူ႕အသိထဲမွ ဆရာတစ္ေယာက္အကူယူမည္ဟုေတာ့ မိန္႔၏။
ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္အနည္းငယ္ေအးကာ လိုက္ပါခဲ့ရျခင္းပင္။
သို႔ရာတြင္ ကြၽႏ္ုပ္အတြက္ ကိစၥမ႐ွိေသာ္ျငား
႐ြာ႐ွိအက္မ်ားတြင္ လူမႏိုင္သည့္ၾကားက လိုက္ပါလာသည့္ ဝါ့အတြက္မူ မ်ားစြာကိစၥ႐ွိ၏။
မိန္းမႏွင့္မခြဲႏိုင္သည္ဟုဆိုကာ ေကာက္ေကာက္ပါလိုက္ဖို႔ျပင္စဥ္က ေျခသလုံးဖက္မတတ္ တားသည့္ ကိုဖိုးေထာင္ႏွင့္မႏုအား မ်က္လုံးထဲကပင္မထြက္။
ရယ္လည္းရယ္ခ်င့္စဖြယ္ပင္။
ထိုသို႔တားသည့္တိုင္ မရသည့္အခါမွ မ်က္ရည္စက္လက္ျဖင့္ က်န္ခဲ့သည့္ ထိုလင္မယားသည္ သနားစဖြယ္လည္းေကာင္း၏။
သည္တြင္ အေျခက်မွသာ ႐ြာကအလုပ္မ်ားအတြက္
သူႏွင့္တကြ ျပန္စီစဥ္ေပးရမည္။
မိမိတို႔မလုပ္ႏိုင္သည့္ အက္မ်ားကို ေရာင္းသည့္ဟာေရာင္း မေရာင္းသည့္ဟာ အဝိုင္းခ်စသည္ျဖင့္စီစဥ္ရေပမည္။
မည္သို႔ဆိုပါေလ ငါးလုပ္ငန္းႏွင့္ ေက်ာက္လုပ္ငန္းသည္က အကြာႀကီးမဟုတ္ေပလား။
အက္ေရာင္း၍ရသည့္ပိုက္ဆံႏွင့္တကြ စုမိေဆာင္းမိထားသည့္ဟာျဖင့္ သူ႕ကို ေက်ာက္တြင္းတစ္တြင္း ၀ယ္ေပးဖို႔ျပင္ရမည္။
ဒါမွသာ အလုပ္လုပ္ခ်င္သည့္ သူလည္း ေျခကုတ္မိပါလိမ့္မည္။
သည္ေန႔ေတာ့ မိုးေကာင္းေနသျဖင့္ တြင္း႐ွိရာမသြားႏိုင္ပါ။ ခ်မ္းေအးလွသည့္ရာသီတြင္ အိမ္ထဲေန၍
ခ်စ္သူရင္ခြင္ေႏြးေႏြး၌ ခိုလႈံရသည္။
သည္အိမ္ကေလးကို အဖြားက မဂ္လာလက္ဖြဲ႕ဟုဆိုကာ ေရာက္သည္ႏွင့္ ၀ယ္ေပးခဲ့သည္။ အိမ္ကေလးသည္ 3ခန္းပတ္လည္ 2ထပ္အိမ္ကေလးျဖစ္ၿပီး
ျခံဝင္းပါက်ယ္သျဖင့္ အေတာ္ေလးအသက္႐ွဴေခ်ာင္သည္။သို႔ေသာ္ ဤသို႔
ျခံအက်ယ္ အိမ္အႀကီးထဲ၌ မိမိတို႔ ဇနီးမယားႏွစ္ဦးရယ္ ျခံေစာင့္ ဦးဖိုးနီႏွင့္ ထမင္းခ်က္ေဒၚျဖဴတို႔ လင္မယားရယ္သာ႐ွိသည္ေၾကာင့္ ပ်င္းေတာ့ပ်င္းမိ၏။ အလည္အပတ္သြားရေအာင္လည္း ကား႐ွိလွ်က္ ကားမေမာင္းတတ္ၾကသျဖင့္ အဆင္မေျပလွ။
ေနာက္မ်ားမွ ဖိုးဖိုးကို သင္ခိုင္းရဦးမည္။
-"ေဖ်ာက္ ေဖ်ာက္ ေဖ်ာက္ "
-"မိုးေဆြေနတာပဲေနာ္။
ရာသီဉတုလည္း အရမ္းေအးတယ္။"
-"ဟုတ္တယ္
အရမ္းေအးတာပဲ။
အိပ္ယာေတာင္မထခ်င္ဘူး"
-"ဟုတ္ပါၿပီ ႏိုင္ကေလးရယ္။
အိပ္ယာမထခ်င္လည္း တေနကုန္အိပ္ေတာ္မူပါ။
တို႔ေတာ့ အိပ္ယာထေတာ့မယ္ေနာ္"
-"ဟြန္႔ ဘာလို႔လဲ။
အႏိုင္က ကိုယ့္ေယာက်္ားရင္ခြင္ထဲအိပ္ခ်င္တာကို
ဘာလဲ ဝါက အႏိုင္နဲ႔မအိပ္ခ်င္လို႔လား"
ကြၽႏုပ္ရဲ႕ အလိုမက်ဟန္ျဖင့္ ႏႈတ္သီးဆူအေျပာကို
သူက စိုက္ၾကည့္၍ ျပဳံးသည္။
ႏႈတ္ခမ္းထက္သို႔ ျဖတ္ကနဲနမ္းလွ်က္ျဖင့္။
-"႐ႊတ္"
-"တို႔ကေလးငယ္နဲ႔ တို႔အိပ္ရမယ္ဆို
ထမင္းမစားေရမေသာက္ဘဲေတာင္
တို႔ေနႏိုင္ပါတယ္ အခ်စ္ငယ္ေလးရဲ႕။
ခုက တို႔ကေလး အိပ္ယာထရင္စားဖို႔
သြားျပင္ဆင္မလို႔ထတာပါ"
ေျပာရင္းဆိုရင္း ထဟန္ျပင္ေနသည့္ သူ႕ရဲ႕အ၀တ္မပါသည့္ ကိုယ္ကေလးကို ေစာင္ျခဳံထဲမွ ခါးသို႔လွမ္းဖက္တြယ္လိုက္သည္။
-"ဟင့္အင္းကြာ ဟင့္အင္း
ထနဲ႔ကြာ ထမင္းလည္းမစားရခ်င္ေန
အခ်ိန္တန္ရင္ ေလးေလးျဖဴခ်က္လိမ့္မယ္။
မရဘူးေနာ္ ဝါ။
အႏိုင္က ဝါ့ရင္ခြင္ထဲပဲအိပ္ခ်င္တာ ဟြန္႔"
-"ေဟာ...ကေလးငယ္ကလဲကြာ။
အဲ့လိုမဆိုးရဘူးေလ။
တို႔က တို႔မိန္းမကို တို႔လက္ရာကလြဲၿပီး
မစားေစခ်င္လို႔ေပါ့ကြယ္။
ေနာ္ ႏိုင္ကေလး။
ခနပဲ အလြန္ဆုံးၾကာ ၁နာရီပဲေနာ္။
တို႔ျပန္တက္လာခဲ့မယ္"
-"ဟင့္အင္း..မရ..အြင့္"
ဝါသည္ ျငင္းမရေတာ့ေအာင္ ခ်ဳပ္သည္ဟန္ပင္။
ကြၽႏုပ္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားထံသို႔ မြတ္သိပ္စြာ နမ္းလာသည္ေၾကာင့္ ကိုယ္တြင္း႐ွိရမက္တို႔ ႏိႈးထကုန္သည္။
သူကလည္း ထမင္းခ်က္မည္သာဆိုသည္။
လက္ကျဖင့္ မိမိရဲ႕ ခ်ယ္ရီသီးကေလးေလးနားသို႔ တရစ္ဝဲဝဲလုပ္လာျပန္၏။
ခက္တာပဲ ဝါရယ္။
ဒီပုံႏွင့္ဆို အႏိုင့္ကိုယ္မွာ ေနာက္ထပ္ အနီအရာေတြ
ထပ္တိုးကုန္ေတာ့မယ္။
-"အြင့္..ဝါ..ဟို..ထမင္းခ်က္မွာဆို
သြား..သြားခ်က္ေတာ့ေလေနာ္"
-"အင္း..သြားခ်က္ေတာ့မယ္ ။
ဒါေပမယ့္..အရင္ဆုံး"
-"အင့္"
တျဖည္းျဖည္းနယ္လြန္လာသည့္ ဝါကို ရင္ဘတ္သို႔ လက္ျဖင့္တြန္းရင္းက သတိေပးမိေတာ့ သူက မသြားသည့္အျပင္ အေပၚသို႔ပါ ေနရာယူေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽႏ္ုပ္အလန္႔တၾကားျဖစ္မိေတာ့ သူက။
-"မလန္႔ပါနဲ႔ ကေလးငယ္ရယ္။
တို႔လည္းမနက္စာေကြၽးဖို႔ျပင္မယ္ေလ။
တို႔ကိုလည္း အရင္ဆုံးမနက္စာေကြၽးပါဦး"
-"အိ"
ဤသို႔ျဖင့္ မိမိမနက္စာမစားခင္ ဝါသည္ သူ႕ရဲ႕မနက္စာကို ခပ္သြယ္သြယ္လက္မ်ားျဖင့္ ႏိႈက္ယူစားေသာက္ေလေတာ့သည္။
ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွလည္း ပြင့္ဖတ္ႏွင့္၀တ္ရည္တို႔ကို ၿမိန္ရည္႐ွက္ရည္ျဖင့္ တ၀ႀကီးစားသုံးသည္ေၾကာင့္ ကြၽႏ္ုပ္ကိုယ္တြင္းမွ အ႐ိုးမွန္သမွ် ေပ်ာ့ေခြကာ အားအင္တို႔ကုန္ခမ္းရေလၿပီ။
ဒီလိုသာ အၿမဲမနက္စာေကြၽးရလွ်င္ျဖင့္ လုံးပါးပါး ႏိုင္သည္။
မျဖစ္ေခ်ေတာ့။
သူ႕ကို မနက္စာခ်က္ေကြၽးခိုင္းလို႔ျဖင့္ မျဖစ္ေခ်ေတာ့ပါ။
ေလးေလးျဖဴေရ အႏိုင့္ကို လာကယ္ပါဦး။
*********
-"တီတီ..တီတီ"
ျခံ၀မွ ကားဟြန္းသံၾကား၍ မီးဖိုခန္းမွလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ အေပါက္သို႔ရပ္ေနသည့္ အဖိုးရဲ႕အနက္ေရာင္ကားပင္။
မိုး႐ြာေနသည္ကို အိမ္အထိေရာက္လာသည္ေၾကာင့္ ဘာအေရးႀကီးလဲဟု စိတ္ထဲမွေတြးမရျဖစ္မိသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ခ်က္လက္စ ၾကက္သားအိုးကေလးကို
ခနအဖံဳးပိတ္၍ ဧည့္ခန္းဆီထြက္လာလိုက္ေတာ့သည္။
အဖိုးဦးေအာင္ေအာင္သည္ လက္ထဲမွ အထုတ္အနက္ကေလးကို ဆြဲလွ်က္ အိမ္သို႔၀င္လာသည္ႏွင့္။
-"ေဟာ ငါ့ေျမးေလး အဝါ ႏိုးၿပီးလား။"
-"ဟုတ္ အဖိုး ႏိုးၿပီ႐ွင့္။
ထိုင္ပါဦး အဖိုး။
ဘာစားခဲ့ၿပီလဲဟင္ ။
သမီးဘာျပင္ေပးရမလဲ။"
-"ေနေန မျပင္ပါနဲ႔။
အဖိုး ဆန္ေစးစားခဲ့ပါၿပီကြယ္"
-"ဟုတ္ကဲ့ အဖိုး။
ဟို ဒါနဲ႔ေလအဖိုး မိုး႐ြာႀကီးထဲလာတာဆိုေတာ့
ဘာမ်ားအေရးႀကီးလို႔လဲဟင္"
-"ေအာ္ ေအး ဘာအေရးႀကီးဆို
ဒီမယ္ေလ ဒါေလးေတြ လာေပးခ်င္တာနဲ႔။"
အဖိုးသည္ ကြၽႏ္ုပ္အေမးေၾကာင့္ စက္တင္ခုံသို႔၀င္ထိုင္ရင္းက အိတ္အမဲထဲမွ အရာကို စာပြဲေပၚတင္လွ်က္ ထုတ္ျပလာသည္။ ထိုအရာကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္းကြၽႏ္ုပ္အံ့ဩမိပါ၏။
-"ဟို..အဲ့တာ..ဟို ဖုန္းလို႔ေခၚတဲ့ဟာမဟုတ္လား အဖိုး"
-"ေအာ္ေအး..ငါ့ေျမးက ဘယ္ဆိုးလို႔လဲ
ဒီဟာေတာင္ သိတယ္ဆိုေတာ့။
ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ ဒါကဖုန္းလို႔ေခၚတယ္။
တေနရာနဲ႔တစ္ေနရာ နီးနီးေဝးေဝး
အဆက္အသြယ္လုပ္ဖို႔
လြယ္တဲ့အရာေပါ့။ အဲ့တာေၾကာင့္
ငါ့ေျမးတို႔ တစ္ခုခုဆို အဖိုးတို႔ဆီ
လွမ္းဆက္သြယ္လို႔ရေအာင္ ၀ယ္လာတာ။"
-"အယ္..အဖိုးရယ္
သမီးေတာ့ မလိုပါဘူး။
အဲ့ဒီဟာႀကီးက အရမ္းတန္ဖိုးႀကီးတယ္မလား။
သမီး လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ကမွ သတင္းထဲၾကားတာ
ဖုန္းတစ္လုံးကို သိန္း၅၀ဆိုလားလို႔။
သမီးလက္မခံပါရေစနဲ႔အဖိုးရယ္။
ဟို အႏိုင့္ကိုပဲေပးလိုက္ပါ"
-"ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ ငါ့ေျမးရယ္။
အဖိုးတို႔မွာ ဒီေျမးေလးႏွစ္ေယာက္႐ွိတာကို
ေဈးႀကီးလည္း ဘာျဖစ္လဲသမီးရဲ႕
အဖို႔တို႔႐ွိသမွ် ပိုက္ဆံကိုျဖဳန္းမယ့္လူဆိုလို႔
ငါ့ေျမးတို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ႐ွိတယ္။
ယူယူ မျငင္းရဘူးကြယ္။
အဖိုးမွာ သုံးေစခ်င္လြန္းလို႔
မႏၲေလးကကို တကူးတကသြား၀ယ္ထားရတာ"
-"ဒါေပမယ့္..သမီး မယူ.."
-"မယူလို႔မရဘူး ငါ့ေျမး
ယူကိုယူရမယ္ ဒါမင္းဖိုးဖိုးအမိန္႔ပဲ"
-"ဒါဆိုလည္း..ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့ပါအဖိုး"
-"အဲ့လိုလုပ္စမ္းပါ။
ကဲေရာ့ ဒါေလးကိုင္သံဳးၾကည့္ပါဦး"
-"ဟိုေလ..သမီး မသုံးတတ္ေတာ့ေလ"
-"အာ့လား ဘာမွမခဲယဥ္းပါဘူးသမီးရယ္။
ဒီမယ္ျမင္လား
ဒီညာဘက္ခလုတ္ကေလး
ေအး အာ့ေလးႏွိပ္လိုက္ရင္ ပါဝါပြင့္ၿပီ။
ၿပီးရင္ စခရင္ပြင့္လာတဲ့ ေဟာ့ဒီလို
လက္ကေလးနဲ႔ ထိၿပီးသုံး႐ုံပဲ"
-"ဟုတ္..ဟို သမီးစမ္းလုပ္ၾကည့္မယ္ေနာ္"
-"ေအး"
ကြၽႏ္ုပ္မွာ တသက္လုံး တစ္ခါမွမကိုင္ဖူးသည့္
ဖုန္းဆိုတဲ့ တန္ဖိုးႀကီးအရာကို အဖိုးဆီမွ လက္ေဆာင္ရခဲ့ၿပီ။
ဆိုးေတာ့မဆိုးပါ။
သုံးပုံသုံးနည္းအား အဖိုးထံမွသင္ယူရင္း
ေလွ်ာက္ကလိရသည္မွာ စိတ္၀င္စားဖြယ္ပင္။
ဖုန္းဆိုသည့္ အရာႀကီးသည္ ဓာတ္ပုံလည္း႐ိုက္လို႔ရသလို videoေတြလည္း ၾကည့္လို႔ရ၏။
သီခ်င္းလည္းနားေထာင္လို႔ရသည့္အျပင္
ရာသီဉတုကိုပါ ခန္႔မွန္းျပေသးသည္။
တကယ့္ အံ့ဖြယ္ပါတကား။
တယ္မိုက္ပါ၏။
-"႐ြန္႔ ႐ႊန္႔..ငါ့ေျမး ဘာအိုးတည္ထားသလဲ။
အဖိုး တူးနံ႔ရသလိုပဲ"
-"အယ္..ဒုကၡပဲအဖိုးေရ။
သမီးၾကက္သားအိုးႀကီးတည္ထားတာ
တူးၿပီထင္တယ္"
-"ေဟ"
ဤသို႔ျဖင့္ ဖုန္းေကာင္းမႈ အေၾကာင္းျပဳ၍ အႏိုင့္အတြက္ခ်က္ထားသည့္ ၾကက္သားအိုးမွာ အဖိုးအနံ႔ရမွ မီးတူးမွန္းသိၿပီ။
မီးထမေလာင္သည္က ေတာ္ေသး၏။
မျဖစ္ေခ်ပါ။
ဖုန္းထက္ ကြၽႏ္ုပ္အႏိုင္ကေလး မနက္စာမငတ္ဖို႔အေရးႀကီးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိုး႐ြာႀကီးထဲထီးေစာင္းထြက္၍ ဟင္းသြား၀ယ္ရန္ျပင္ေတာ့-
-"ေဟ့ ငါ့ေျမး အာ့ဘယ္တုန္း
မိုး႐ြာေနတယ္ေလကြယ္"
-"ဟို ဟင္းအိုးတူးသြားေတာ့ေလ။
အႏိုင့္အတြက္ မနက္စာဟင္းမ႐ွိေတာ့လို႔
သမီး ဒီနားကေဈးကိုသြားၿပီး
ဟင္းထပ္၀ယ္မလို႔ အဖိုး"
-"ေဟ..အဲ့အတြက္နဲ႔လား။
ေနေန ငါ့ေျမး မ၀ယ္နဲ႔ေတာ့။
ဖိုးဖိုး ဖုန္းဆက္မွာေပးမယ္"
-"အဲ့..အဲ့လိုရလား အဖိုး"
-"ရတာေပါ့ ငါ့ေျမးရယ္။
ခနပဲေစာင့္ေနာ္"
-"ဟယ္လို (....)ဆိုင္ကပါလားခင္ဗ်ာ။
ဟုတ္ကဲ့ ၿမိဳ႕မေဈးေတာင္ဘက္ေလ
အိမ္နံပါတ္(...)ကို ၾကက္ကုန္းေဘာင္(၂)ပြဲ/
ဒံေပါက္(၂)ပြဲ လာပို႔ေပးပါ။
ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ ျမန္ျမန္ေလးလာပို႔ေပး"
အဖိုးသည္ ကြၽႏ္ုပ္အားေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ဖုန္းေကာက္ဆက္၍ ဟင္းမ်ားမွာေနသည္။
၁၅မိနစ္ေနေတာ့ တကယ္လည္းေရာက္လာသည္ေၾကာင့္ ဖုန္းအသုံး၀င္ပုံႀကီးကိုၾကည့္၍ မအံ့ဩပဲ
မေနႏိုင္ပါ။
တယ္လည္းတိုးတက္တဲ့ ေခတ္ပါေလ။
ဪ ဒါ့ေၾကာင့္ လူေတြပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးအကုန္ခံၿပီး ဖုန္း၀ယ္ကိုင္ေနၾကတာကိုး။
********
-"ဝါ"
-"အို႔"
ေနာက္ေက်ာဘက္မွ ခါးသို႔လာေရာက္ဖက္တြယ္မႈႏွင့္အတူ ခပ္တိုးတိုးေခၚသံေၾကာင့္ နားရင္းေမႊးပါေထာင္သြားသည့္အခိုက္အတန္႔။
ဒီကေလးငယ္ ထူးထူးဆန္းဆန္းခြၽဲေလၿပီ။
ထိုသည္ကို သာယာမိေသာ္ျငား ဧည့္ခန္းမွအဖိုးက လွမ္းျမင္ႏိုင္သည္ေၾကာင့္ ခါးမွလက္ကိုျဖဳတ္လွ်က္-
-"ႏိုင္ကေလး ႏိုးၿပီလား။
အဲ့ဆို မနက္စာစားေတာ့မလားဟင္။
ဒီမွာ ဒန္ေပါက္မွာ..."
-"ႁပြတ္"
-"ဝါက ၾကာေလ အဖြားအိုေပါက္ေလးလိုပဲ။
သိပ္စကားမ်ားတယ္။
အႏိုင္က မနက္စာစားခ်င္လို႔ဝါ့ကိုကပ္တာမွ
မဟုတ္ဘဲ။
ဝါ့ဆီက ေမာနင္းကစ္ကေလးရခ်င္လို႔ကို"
-"ဟုတ္..ဟုတ္ပါၿပီ ႏိုင္ကေလးရယ္
အခု ေမာနင္ကစ္လည္းရၿပီဆိုေတာ့
မနက္စာစားေတာ့..အြင့္..အႏိုင့္!"
-"ေမာနင္းကစ္ရေပမယ့္ အႏိုင္ကမ၀ေသးဘူးကြယ္
ဒီထက္ပိုတာရခ်င္ေသးတာ"
-"ဟိုေလ..အဲ..အႏိုင္..အာ့ကေလ..အို႔"
-"အဟြတ္ အဟြတ္..ငါ့ေျမးေရ..
မင္းဖိုးဖိုးႀကီး ဒီမွာထိုင္ေနေသးတာမို႔
ဒီေလာက္ပဲကဲပါကြယ္။
ၾကာရင္ ဖိုးဖိုးလည္းအိမ္ျပန္ခ်င္လာၿပီ"
-"အိ..ဖိုး..ဖိုးဖိုး
ဘယ္..ဘယ္တုန္းကေရာက္"
-"အင္း..သိပ္မၾကာေသးပါဘူး
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂နာရီေလာက္ကတည္းကပဲ။
ေျပာရရင္ ငါ့ေျမးရဲ႕ ဝါဆိုၿပီး
ခါးဖက္မခြၽဲခင္ကတည္းကေပါ့"
-"အိ!
ဝါမေကာင္းဘူး။
ဖိုးဖိုးလည္းမေကာင္းဘူး။
ေတာ္ၿပီ မနက္စာလည္းမစားေတာ့ဘူး။
သြားေတာ့မယ္"
-"ခိခိ ႐ွက္တာနဲ႔ မနက္စာအငတ္ခံတာနဲ႔
ဘာမွမွမဆိုင္ဘဲ ႏိုင္ကေလးရယ္။
လာပါ (....)ဆိုင္ကေန အဖိုးမွာေပးထားတဲ့
ဒံေပါက္ကေလးနဲ႔ ၾကက္ကုန္းေဘာင္အရသာေလး
တို႔နဲ႔ ျမည္းစမ္းၾကရေအာင္ေလ"
-"ဟင္! ဒံေပါက္ ဟုတ္လား။
မွာစားတယ္။
ဒါဆို ဝါခ်က္တဲ့ ထမင္းနဲ႔ဟင္းကေရာ"
-"အဲ..ဟိုေလ..အာ့က"
-"ကဲပါ ငါ့ေျမးရယ္။
အဖိုးမွာထားတာလည္းစားေကာင္းပါတယ္ကြယ္။
ငါ့ေျမးမိန္းမခ်က္တဲ့ဟာမွစားေကာင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။
ကဲ ေျမးေလး အဝါ။
အႏိုင္ကေလးလည္း အိပ္ယာထၿပီဆိုေတာ့
စားဖို႔ျပင္ေပးလိုက္ေတာ့ေလ။"
-"ဟုတ္ဟုတ္ အဖိုး။
လာအႏိုင္ တို႔ေတြ မနက္စာစားၾကစို႔"
*ဟြန္း ဒီေျမးအဖိုးေတြ တစ္ခုခုေတာ့တစ္ခုခုပဲ"
အႏိုင္မူမမွန္ေနသည့္အဝါႏွင့္ ဝိုင္းကာဖုံးကူသည့္ အဖိုးကိုၾကည့္ကာ သံသယျဖစ္မိသည္။
သို႔ေပသိ အမ်ားႀကီးေတြးမေနႏိုင္ပါ။
ေဖာ့ဘူးအျဖဴေလးအဖြင့္ ဒံေပါက္မွရသည့္
ေမႊးပ်ံ႕ေသာမဆလာရနံ႔ႏွင့္အတူ ဗိုက္ထဲမွ သံစုံတီးဝိုင္းရယ္ေၾကာင့္ အစားကိုသာ ေခါင္းမေဖာ္တမ္းစားေတာ့သည္။
ထိုသည္ကိုျမင္မွ သက္မကိုယ္စီခ်ရသည့္ ဝါႏွင့္အဖိုးျဖစ္သူ ဦးေအာင္ေအာင္။
ဦးေအာင္ေအာင္သည္ ဝါေဖ်ာ္ေပးထားသည့္ လက္ဖက္ရည္ကို တႀကိဳက္ေမာ့ေသာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ အေ႐ွ႕မွ ဒံေပါက္ကို လက္ျဖင့္အားရပါးရနယ္စားေနသည့္ ေျမးျဖစ္သူတို႔အတြဲကိုၾကည့္ကာျပဳံးရသည္။
သည္ကေလးေတြ ေတာမွာေနၿပီး ဆင္းဆင္းရဲရဲႀကီးျပင္းခဲ့သည္ေၾကာင့္ ႐ိုးတာကေန အ သည့္ဘက္ေပ်ာင္းသြားရၿပီ။ လူေနမႈကအစ ၿမိဳ႕ထက္မ်ားစြာ
နိမ့္က်ခဲ့သျဖင့္ မိမိတို႔ေစာ္ဘြားမ်ိဳးႏြယ္ရဲ႕အေမြဆက္ခံသူႏွင့္ မည္သည့္ေနရာမွတူမေနပါ။
ထို႔ေၾကာင့္ ဤေတာသူလင္မယားကို မိုးကုတ္ေစာ္ဘြားရဲ႕ေျမးပီပီ အထက္တန္းစားျဖစ္ဖို႔ရန္
ကုန္ခ်င္သေလာက္ကုန္ပါေစ ျပဳျပင္ပစ္ရဦးမည္။
ဒါမွ ကိုယ့္ေျမးအတြဲကို ေမာ္မၾကည့္ရဲမွာေလ။
-"စားေကာင္းရဲ႕လား ငါ့ေျမးတို႔"
-"အဟီး စားေကာင္းသလားဆို
ေမးမေနပါနဲ႔ဖိုးဖိုးရယ္။
႐ြာက ဟင္းသူႀကီး ဦးဝင္းျမင့္ခ်က္တဲ့
၀က္သားေၾကာ္ခ်က္နဲ႔ကို
ဒီအရသာက ဘာမွမဆိုင္သလိုပဲ
ေကာင္းမွေကာင္းပဲ"
-"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ ငါ့ေျမးေလးအႏိုင္အဲ့လို
စားေကာင္းတာျမင္ရေတာ့၀မ္းသာပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ေျမးေလး အဝါကေရာ
စားမေကာင္းဘူးလား။
ဘာမွလည္းမေျပာဘူး"
-"ေကာင္းပါတယ္အဖိုးရယ္
အဟင္း...သမီးက ဘယ္လိုေျပာရမွန္းကိုမသိလို႔
တိတ္ေနတာ.."
-"ဟုတ္ပါၿပီကြယ္ ဟုတ္ပါၿပီကြယ္။
စားေကာင္းသပါ့ဆိုလည္း စားပါဗ်ာ။
မ၀ေသးရင္လည္းေျပာ
အဖိုးထပ္မွာေပးမယ္"
-"တကယ္လား ဖိုးဖိုး"
-"တကယ္ေပါ့ ငါ့ေျမးရယ္။
ဘာလဲ ထပ္စားခ်င္ေသးလို႔လား"
-"အဟီး ထပ္စားခ်င္ဆို
အႏိုင္ကေလ စားႏိုင္မစားႏိုင္ထက္
ေဘးနား လိုက္ပြဲ႐ွိေနမွ အားရတာ။
အဲ့တာေၾကာင့္ေလ ဖိုးဖိုး အဟီး"
-"ရၿပီ ငါ့ေျမး ဖိုးဖိုး သိၿပီ
ခနပဲေစာင့္။"
-"တီ ..တီ..တီ"
-"ဟယ္လို...(...)ဆိုင္ကပါလား။
ဟုတ္ ခုနကပို႔ထားတဲ့ ၿမိဳ႕မေဈးေတာင္ဘက္
အိမ္နံပါတ္(...)ကို ေနာက္ထပ္ ဒံေပါက္
၅ပြဲ လာပို႔ေပးပါ။
ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္။
ၾကက္ကုန္းေဘာင္ေရာ ၅ပြဲပဲ"
-"အဟြတ္ဟြတ္"
ဤသို႔ျဖင့္ ဦးေအာင္ေအာင္သည္ သူ႕ေျမးအတြဲစားရန္
ဒံေပါက္၅ပြဲႏွင့္ ကုန္းေဘာင္၅ပြဲကို ထပ္ခါမွာလိုက္ေတာ့သည္။ ထိုသည္ကိုၾကားသည့္ အတြဲမွာသာ
သဒၵါေကြၽးလား ဘရာေကြၽးလားမကြဲဘဲ သီးရေတာ့သည့္အျဖစ္ပါေလ။
သို႔ေပသိ သဒၵါလို႔ေကြၽးေကြၽး ဘာလို႔ေကြၽးေကြၽး
ထိုလင္မယားကေတာ့ ဗိုက္ေခြးနမ္းေအာင္ စားမည္သာပင္။
8-1-2024
***********