အခန္း(၆)
*ငါဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ*
ကြၽႏုပ္ေဘး႐ွိ အရာအားလုံးသည္ အေမွာင္အတိျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ျမင္ကြင္းမ်ားသည္ ေဝေဝဝါးဝါးေလးသာ ျမင္ရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္အား ေသခ်ာစြာ စူးစမ္းၾကည့္မိေတာ့။
*ဘုရားေရ*
*ဒါႀကီးက..*
ေဘးတြင္ အုပ္ဂူျဖဴျဖဴေလးမ်ားကို ျမင္ရသည္ႏွင့္ အေတာ္ပင္ ထိတ္လန္႔သြားမိသည္။
ဟုတ္သည္။
ကြၽႏုပ္ သုႆာန္တစ္ခုထဲသို႔ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ႐ြာက သုႆာန္ေတာ့မဟုတ္တန္ရာ။
႐ြာတြင္ ႐ိုး႐ိုးသာ ေျမျမႇဳပ္၍ အသုဘခ်တတ္သည္။ ဘုရားဒါယိကာ/မ တို႔သာ
ဂူတည္ေလ့႐ွိသည္။ဂူအေရအတြက္သည္ကားမည္သို႔ပင္ေရတြက္ေစကာမူ ၅လုံးသာ႐ွိပါသည္။
အခုသည္ ထိုသို႔မဟုတ္ပါ။
ဂူျဖဴျဖဴမ်ားသည္ ေလး-ငါးဆယ္ ေလာက္႐ွိမည္ထင္သည္။
*ဘုရားဘုရား ငါေသၿပီလား*
-"မေသေသးပါဘူး သမီးရဲ႕"
-"အေမ့!"
ကြၽႏုပ္ေတြးေနစဥ္ အေနာက္မွကပ္လွ်က္ ထြက္လာသည့္ အသံေၾကာင့္ ထခုန္မိေတာ့မတတ္
လန္႔မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေၾကာက္ေၾကာက္
လန္႔လန္႔ ၾကားက ေနာက္သို႔လွည့္ၾကည့္မိေတာ့။
*ဟူး ေတာ္ေသးတာေပါ့*
ပုံဆိုးပန္းဆိုး သရဲတစ္ေကာင္မဟုတ္မွသက္မခ်မိသည္။
သို႔ေသာ္ လုံးလုံးႀကီးျဖင့္ စိတ္မေအးႏိုင္ပါ။
သည္မိန္းမကို ကြၽႏုပ္မသိ၍ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အေ႐ွ႕မွ မိန္းမအား ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ပါသည္။
ဤမိန္းမသည္ ဂ်မ္းထဘီအစိမ္းအား ရင္ေခါင္းတင္အေနအထားျဖင့္ ၀န္ဆင္ထားသည္မွာ ထူးဆန္းသည္။ ထို႔ထက္ထူးဆန္းသည္မွာ
ညလယ္ႀကီးတြင္ ဆံႏြယ္မ်ား ဖါးလ်ားခ်ထားျခင္းျဖစ္သည္။
-"ဟို ေရခ်ိဳးသြားမလို႔လား"
ကြၽႏုပ္ေတြးေနသည့္အရာအား ႏႈတ္မွလႊတ္ကနဲထြက္သြားရသည္။
အားနာမိပါရဲ႕။
သို႔ရာတြင္ ထိုမိန္းမသည္ စိတ္မဆိုးဟန္ျဖင့္ႏွစ္ၿခိဳက္စြာျပဳံးလွ်က္။
-"မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။"
-"ေအာ္..ဟိုေလ..ဟို"
-"ေျပာေလ သမီး"
ထိုမိန္းမဆီမွ ထူးဆန္းသည့္ အေခၚအေဝၚအၾကား မ်က္လုံးမ်ားပင္ ျပဴးက်ယ္မိပါရဲ႕။
သူႏွင့္ကြၽႏုပ္မွာ မည္သို႔ၾကည့္ၾကည့္ အလြန္ဆုံးကြာမွ ၅ႏွစ္ခန္႔မွ်သာျဖစ္သည္။
*ဒီမိန္းမ ႐ူးမ်ားေနသလား*
-"ေမေမ မ႐ူးပါဘူး သမီးရယ္။
ကိုယ့္အေမကို မမွတ္မိပါဘဲ အဲ့လိုသာ ေလွ်ာက္ေတြးေနရင္ သမီးအျပစ္ျဖစ္လိမ့္မယ္"
-"ဟင္!ေမ...ေမ.. ေမေမ!"
-"ဟုတ္ပါတယ္ကြယ္။ သည္မိန္းမက မင္းေမေမမွ မင္းေမေမ စစ္စစ္ပါကြယ္။ မျဖဴႏြယ္ပါကြဲ႕"
-"ဘယ္လို!"
**ေမေမက ေသၿပီးၿပီ မဟုတ္ဘူးလား။
ဒါဆို ငါေသသြားတာ ေသခ်ာေနၿပီေပါ့။
ေဖေဖကေရာ။
ေဖေဖေရာ အသက္႐ွင္ေနတာလား။
ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ အတူမေတြ႕ရေတာ့။
ဒါနဲ႔ ေနဦး။
ငါေသလို႔မရေသးဘူးေလ။
ဝါ။
ငါ့ပန္းကေလး။
အဲ့ပန္းေလးကို ထပ္ေငးၾကည့္ရဦးမယ္။
အဲ့ထက္ပိုၿပီး အခြင့္ေရးရရင္ နမ္း႐ိႈက္ခြင့္ရခ်င္ေသးတယ္။
မဟုတ္ဘူး။ ငါမေသရဘူး။ငါေသလို႔မျဖစ္ဘူး။**
ေမေမဟုဆိုသည့္တိုင္ ၀မ္းမသာႏိုင္ခဲ့ပါ။
အေတြးတို႔သည္ ေတာင္ေျပးေျမာက္ေျပး ေျပးေလၿပီ။ ထို႔အတူ ကမ႓ာႀကီးပင္ ပ်က္သလိုခံစားရသည္။
ထိုသည္ကို သိသည့္အလား ေမေမသည္ ပုခုံးထက္သို႔ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ကိုင္တြယ္ရင္းက။
-"ကဲပါ သမီးရယ္။
အဲ့ေလာက္အထိ အေတြးမမ်ားစမ္းနဲ႔။
ဒီမယ္ ေမေမေျပာမယ္ နားေထာင္"
-"ဟုတ္"
-"သမီး မေသေသးပါဘူး။
ေမေမ ေျပာစရာ႐ွိလို႔ပဲ ခနေခၚလိုက္တာ။"
-"ဟုတ္"
-"သမီးေလး"
-"႐ွင္"
-"သမီး ေဖေဖမ႐ွိဘဲလည္း သမီး သတၱိ႐ွိ႐ွိနဲ႔
အသက္႐ွင္ရပ္တည္ရမယ္ေနာ္"
-"ဟုတ္..။ဟင္!"
-"အင္း..သမီး ေဖေဖက သမီးေဘးမ႐ွိႏိုင္ေတာ့ဘူး သမီး"
-"မဟုတ္တာ။
ဘာလို႔မ႐ွိရမွာလဲ။
ေမေမ အဲ့လိုမေနာက္ပါနဲ႔။ သမီး..သမီး"
-"ေမေမကဘာလို႔ေနာက္ရမွာလဲ။
ဟိုမွာ ၾကည့္လိုက္ေလ။ သမီးေဖေဖကို"
ေမေမ့လက္ညိႇဳးထိုးျပသည့္ ေနရာသို႔ ကြၽႏုပ္လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ေဖေဖ့ကိုေတြ႕ရေလၿပီ။
ေဖေဖသည္ မလွမ္းမကမ္း႐ွိ အုပ္ဂူတစ္လုံးေပၚတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လွ်က္ ေနသည္။
မ်က္ႏွာသည္လည္း မ်ားစြာညိႇဳးငယ္လွ်က္႐ွိသည္။
-"ေဖေဖ!"
ကြၽႏုပ္ ေဖေဖ့ကိုျမင္သည္ႏွင့္ သြားရန္ ျပင္လိုက္ေသာ္ျငား ေျခလွမ္းတို႔လွမ္းမရခဲ့။
-"ေဖေဖ! ေဖေဖ!"
-"သမီး။ေဖေဖ့ဆီ မလာနဲ႔ သမီး။
ေဖေဖတို႔ ဘ၀ျခားေနၿပီေလကြယ္။"
-"မဟုတ္ဘူး ေဖေဖရယ္။
အမွန္မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာစမ္းပါ။
ဘာလို႔လဲ..ဘာလို႔လဲ ေဖေဖရယ္..။အဟင့္"
-"သမီးရယ္။ "
ေမေမသည္ ကြၽႏုပ္အား ဖက္တြယ္ေလသည္။ၿပီး နဖူးထံသို႔ အနမ္းတစ္ပြင့္ေပးလိုက္ေသးသည္။
"ျပန္ေတာ့ေနာ္..သမီးေလး။
ဒီကိုလာဖို႔ အခ်ိန္မတန္ေသးဘူးကြဲ႕။
အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ ေမေမ လာေခၚပါ့မယ္။
ဒီၾကားထဲ ေမေမတို႔ သမီးေလးအနား မ႐ွိႏိုင္တာကိုေတာ့ ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္။
ေမေမတို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္
အေဝးက ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးေနပါ့မယ္။ေနာ္။"
-"အဟင့္! ေမေမ! ေဖေဖ!"
ကြၽႏုပ္ ဘာကိုမွမေတြးႏိုင္ေတာ့ပါ။
ရင္တြင္းနာက်င္ခံစားမႈတို႔ေၾကာင့္ ေမေမ့ကိုသာ
ဖက္တြယ္ရင္းျဖင့္ ႐ိႈက္ငိုမိေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္-
-"အ..အႏိုင္.."
နားထဲတြင္ပဲ့တင္ထပ္လာသည့္ ခ်ိဳသာသည့္အသံတစ္ခု။
ထိုအသံေၾကာင့္ပင္ မိမိမ်က္လံဳးမ်ားကို ဖြင့္ဟၾကည့္လိုက္ပါသည္။
-"ဟယ္.. အဇူေလး သတိရလာၿပီ"
-"အမေလး ။ မိဇူရယ္
ခုမွပဲ စိတ္ေအးရေတာ့တယ္"
ကြၽႏ္ုပ္စတင္ျမင္ေတြ႕ရသည္က မမႏု။
မမႏုေဘးတြင္မွ အရီးတင္ျမႏွင့္အတူ မခိုင္တို႔႐ွိသည္။သူတို႔ကိုျမင္မွသာ ကြၽႏုပ္စိတ္ေအးရသည္။
-"ဟူး ေတာ္ေသးတာေပါ့ အိမ္မက္ျဖစ္ေနလို႔"
-"အႏိုင္"
ကြၽႏ္ုပ္ သက္မခ်ရင္းထိုသို႔ဆိုမိေတာ့ အနီးမွ အသံေသးေသးေလး တစ္သံၾကားလိုက္ရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အလန္႔တၾကားျဖင့္ ၾကည့္မိစဥ္ခန။
-"အယ္..ဝါ..ဝါက ဘယ္လိုလုပ္..က်ဳပ္ က်ဳပ္ကို..ဖက္..ဖက္ထား"
-"အို!"
ကြၽႏုပ္အေျပာေၾကာင့္ သူမသည္ ဆတ္ကနဲပင္႐ုန္းထြက္လိုက္သည္။
ရင္မွအေႏြးဓတ္ကေလး လွစ္ဟာသြားေလၿပီ။
-"ဟယ္ မိႏိုင္ရယ္။
နင္ကပဲ ဆြဲဖက္ၿပီး အဝါ့ကို ျပန္ေမးရတယ္လို႔"
-"က်ဳပ္ကလား"
-"ေအးေလ"
စပ္စုစိန္ပီပီ မေနႏိုင္စြာ ၀င္ေျပာလာသည့္
မခိုင္ပင္။
ထိုအခါမွ ကြၽႏုပ္ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ျပန္သတိရသည္။
ဟုတ္ပါရဲ႕။ ကြၽႏ္ုပ္ အိမ္မက္ထဲမွာ ေမေမ့ကို ဖက္လိုက္ေသးသည္။
ထိုကို အျပင္မွာပါ ဖက္ထားမိတဲ့ပုံ။
-"အာ..ဝါ။ က်ဳပ္..က်ဳပ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
-"ရ..ရပါတယ္။"
သူမသည္ ထိုသို႔ ျပန္ေျပာသည့္တိုင္ ကြၽႏုပ္ကို
ၾကည့္မေနပါ။ ေခါင္းငုံ႔ကာေနသည္။
သို႔တိုင္ နား႐ြက္ဖ်ားကေလးမ်ား ရဲေနသည္ကိုေတြ႕သည္ေၾကာင့္ ကြၽႏုပ္ျပဳံးလိုက္မိသည္။
ကြၽႏုပ္ ပန္းကေလးမွာ ႐ွက္ေနေလၿပီ။
ခ်စ္စဖြယ္ပင္။
ျမတ္ႏိုးဖြယ္အတိ။
ကြၽႏုပ္ ႏွလုံးသားထဲတြင္ ဖလင္ကေလးမ်ား
ပါလွ်င္ေကာင္းမည္။ဒါမွသာ ယခုပုံေလးအား ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ထားလို႔ရမည္။ ၿပီးပါက ခနခန ထုတ္ၾကည့္ကာေငးပါမည္။
-"ဒါနဲ႔ေလ အဇူေလး။ မင္း သတိရလာေပ်ာ္ေပမယ့္ ဟို ဟိုဦးေလးေအာင္ျမင့္က..."
-"မႏု!"
မႏုဆိုလာသည္ကို ဝါက ကျပာကယာတားသည္။ ထို႔ေနာက္ ကြၽႏုပ္အနီးမွထလွ်က္ မႏုလက္ကို ဆြဲ၍
တဲျပင္ ထြက္သြားသည္။
-"အဝါရယ္..သူ႕ကိုမေျပာလို႔မွမရဘဲ"
-"မေျပာလို႔မရလည္း အခုခ်ိန္က.."
သူမတို႔သည္ တဲျပင္တြင္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို အေခ်အတင္ ေျပာဆိုေနၾကသည္။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ က်ယ္ကာထြက္လာသည့္
စကားသံကိုေတာ့ ကြၽႏုပ္နားမေထာင္ဘဲႏွင့္ ၾကားေနရသည္။
ေသခ်ာသည္က ေဖေဖ့အေၾကာင္းပင္ျဖစ္မည္။
ရင္ထဲတြင္ ေလးပင္ေနေလသည္။
မ်ားမၾကာမီ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ အထဲသို႔ ျပန္၀င္လာခဲ့သည္။သို႔ေသာ္ မ်က္ႏွာတို႔ ေကာင္းမေနပါ။
ဝါဆိုလွ်င္ ေခါင္းကိုပင္ငုံ႔ထားေလရဲ႕။
-"အဇူေလး"
-"ဟုတ္"
မႏုသည္ ကြၽႏုပ္နာမည္အား ေခၚစဥ္ ဝါက မႏုမ်က္ႏွာအား ျဖတ္ကနဲလွမ္းၾကည့္သည္။
ကြၽႏုပ္ လက္သီးကိုတင္းတင္း ဆုတ္လိုက္သည္။
-"ေျပာ..ေျပာပါ။ မမႏု"
-"ဟို..ဟို။ မင္းေဖေဖကေလ..ဟို..ဟို ဆုံး..ဆုံး"
-"ရၿပီ မမႏု။ ဘာမွမေျပာေတာ့ပါနဲ႔။
ကြၽန္မ ေဖေဖ့ကိုေတြ႕ခ်င္တယ္။
အခုအခ်ိန္ မမႏုတို႔ဘာေျပာေျပာ
ကြၽန္မ လက္ခံႏိုင္မွာမဟုတ္လို႔။
ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး မ်က္စိနဲ႔တပ္အပ္
ျမင္တာကိုပဲ ယုံခ်င္လို႔ပါ"
-"အင္း..အင္းပါ..အဇူ။
အဲ့ဆို မမတို႔ သြားၾကရေအာင္ေနာ္။
ဟိုနားမွာ မင္းေဖေဖ႐ွိတယ္"
ကြၽႏုပ္ သတၱိမ႐ွိေသာ္လည္း တတ္ႏိုင္သမွ်အားထင္းထားမိသည္။ အမွန္တရားဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး လက္ခံတတ္ရမည္။
ကြၽႏုပ္အျပစ္မ႐ွိေစကာမူ ကံၾကမၼာက အျပစ္ဒဏ္ခတ္လာလွ်င္ ခံယူရမည္သာ။
-"ေဖေဖ"
-"ေဖေဖရယ္"
-"အႏိုင္!"
-"အဇူေလး! သတိထားပါကြယ္"
ကြၽႏုပ္ အားတင္းလာခဲ့ေသာ္လည္း
ဝါးကြပ္ျပစ္ေပၚ ပက္လက္ကေလးအိပ္ေနသည့္
ေဖေဖ့ကိုျမင္႐ုံျဖင့္ ေျခလွမ္းတို႔ မခိုင္ခ်င္ေတာ့ပါ။
ေဘးသို႔ ဝါႏွင့္မမႏုတို႔ လာတြဲေဖးမ၍ေတာ္ေသးသည္။
အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ထားလိုက္သည္။
သူတို႔လက္ထဲမွလည္း အသာ႐ုန္းထြက္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လဲေနသည့္ေဖေဖ့အနီးသို႔
တေျဖးေျဖးခ်င္း တိုးကပ္သြားလိုက္ပါသည္။
-"ေဖေဖ။"
ေဖ့ေဖ့အနီးတြင္ ထိုင္လွ်က္ သူ႕လက္မ်ားကို ထပ္မံဆုပ္ကိုင္ကာ ေခၚရသည္။
အၿမဲေႏြးေထြးေနတတ္သည့္ ေဖေဖလက္ကေလးမ်ားသည္ မ်ားစြာ ေအးစက္ကာေနသည္။
ေဖြးဉသည့္ အသားအရည္သည္လည္း ျပာသည့္ဘက္သန္းေနေလၿပီ။ နီရဲရဲႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ပင္ ျဖဴစြတ္ေနခဲ့သည့္ ေဖေဖသည္ ယခင္ကဲ့သို႔ ကြၽန္ပ္ေခၚသည္ကို ျပန္ထူးမလာေတာ့ပါ။မထူးႏိုင္ေတာ့သည္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္႐ွိေနခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။
ရင္တြင္ အပူလုံးမ်ား တစ္လိမ့္ခ်င္းတက္လာသည္။
အာေခါင္ပင္ ေျခာက္လာသလို႐ွိသည္။
သို႔ရာတြင္ ေဖေဖ့ကို စကားလံဳးမ်ားစြာ ေျပာခ်င္
ေသးသည္ေၾကာင့္။
-"ေဖေဖ"
-"ေဖေဖ ထပါဦး"
-"ထပါေဖေဖရယ္။
အႏိုင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္။
ေဖေဖ့ကို စိတ္ဆိုးမိလို႔ အႏိုင္ေတာင္းပန္ပါတယ္။
အႏိုင္ ဒီတစ္ခါပဲ ဂ်စ္တိုက္ဖူးတာပါ။
ဒါကိုမွ ေဖေဖ စိတ္ဆိုးသပါ့ဆိုလည္း ခါတိုင္းလို ေခါင္းကိုေခါက္လွည့္ပါ။ဒါမွမဟုတ္
စကားမေျပာဘဲ ေနခ်င္သပါ့ဆိုလည္းေနပါ။
ဒီလိုႀကီးေတာ့...ဒီလိုႀကီးေတာ့"
-"အႏိုင္ရယ္"
-"အဇူကေလး"
သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ကြၽႏုပ္ေဘးတြင္
လာရပ္ကာ မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ပုခုံးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကိုလည္း လာေရာက္ကိုင္တြယ္ၾကေသးသည္။
-"အဇူ အားတင္းထားပါကြယ္။
မမႏုတို႔႐ွိတယ္ေနာ္"
-"အႏိုင္ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး မမႏုရဲ႕ အဟီး"
ကြၽႏုပ္ရင္ထဲတြင္ ဗလာျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။
ခံစားခ်က္ေတြမ်ားလို႔ ထုံသြားခဲ့ေလသလားမသိ။ မမႏုႏွင့္၀ါတို႔ မ်က္ႏွာမေကာင္းသည္ကိုပင္
ရယ္ျပလိုက္ေသးသည္။
-"အႏိုင္ရယ္ ။တို႔႐ွိပါတယ္ကြယ္။
တို႔႐ွိပါေသးတယ္ကြ...ငိုခ်င္ငိုလိုက္ေနာ္။
ငိုခ်လိုက္စမ္းပါကြဲ႕"
-"ဟင့္အင္း။
ဘာလို႔ငိုရမွာလဲ။
ေဖေဖမွ ဘာမွမျဖစ္တာကို။
ဟုတ္တယ္ေနာ္ ေဖေဖ။
အႏိုင့္ကို စိတ္ဆိုးလို႔ စကားျပန္မေျပာတာလို႔။
ထေျပာစမ္းပါဦး။
အႏိုင့္ကို ျပဳံးျပၿပီးေတာ့ ခါတိုင္းလိုပဲ -
"ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ ငါ့သမီးရဲ႕ သေဘာ႐ွိ သေဘာ႐ွိပါ"-ဆိုၿပီး ေျပာစမ္းပါဦး ေဖေဖရဲ႕!"
ကြၽႏုပ္ ေဖေဖ့လက္ကေလးကို လႈပ္ရမ္းကာ
ကေယာင္ကတမ္းဆိုမိပါေတာ့သည္။
အမွန္တရားကိုလက္ခံႏိုင္ဖို႔ ခြန္အားမည္မွ်လိုအပ္မည္လဲ။
သိသိႀကီးႏွင့္ပင္ လက္မခံႏိုင္ခဲ့ပါ။
႐ူးေတာ့မည္ထင္သည္။
-"အႏိုင္ရယ္"
အဝါေရာင္ပန္းတစ္ပြင့္သည္ ကြၽႏုပ္ကိုေထြးေပြ႕ခဲ့ပါသည္။။ ရင္ခြင္ေႏြးေႏြးတြင္ ေထြးေပြ႕လွ်က္မွ တသိမ္သိမ့္႐ိႈက္ကာ ငိုေနေလရဲ႕။
-"ႏိုင္ကေလးရယ္။ အဟင့္"
ကြၽႏုပ္မွာမူ သူမနည္းတူ လိုက္ငို၍မရခဲ့ပါ။
ရင္တြင္းမွ႐ိႈက္ငိုသံတို႔သည္ အျပင္သို႔ဖြင့္ဟမလာခဲ့ပါ။
-"အဇူရယ္..ငိုခ်လိုက္ေတာ့ေနာ္။
မမႏု ေတာင္းဆိုတာပါကြယ္။
ဒါမွ ရင္ထဲေနလို႔ ထိုင္လို႔ေကာင္းသြားမွာကြဲ႕"
ေမးေက်ာႀကီးေထာင္သည္အထိ အံကိုႀကိတ္ထားမိသည္ကို ျမင္သည့္ မမႏုမွ ကြၽႏုပ္ေခါင္းကို ဖြဖြပုတ္၍ ထိုသို႔ဆိုသည္။
ေဖေဖလည္း ထိုသို႔လုပ္တတ္သည္ပဲ။
ထို႔ေၾကာင့္ ဦးေခါင္းကို ေ႐ွာင္ထြက္လိုက္ရင္း။
-"မမႏု အႏိုင့္ေခါင္းကိုမပုတ္ပါနဲ႔။
ဒီကမ႓ာမွာ အႏိုင့္ေခါင္းပုတ္လို႔ရတာ
ေဖေဖပဲ႐ွိတယ္။
ဟုတ္တယ္ေနာ္ေဖေဖ"
-"အဇူရယ္"
-"အႏိုင္။အဟင့္
ႏိုင္ကေလး.ရယ္။
႐ႊတ္.တို႔ေတာင္းပန္ပါတယ္။
တို႔တကယ္ေတာင္းပန္ပါရဲ႕။အဟင့္။
မင္းအဲ့လိုျဖစ္ေနရင္ ႐ႊတ္ မင္းကိုအဲ့လိုျမင္ရင္
တို႔..တို႔ မခံစားႏိုင္ဘူး အႏိုင္။အဟင့္ဟင့္
တို႔ တကယ္မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ဟင့္..စဥ္းစားလွည့္ပါဦး ။
ပန္းခ်စ္သူဉယ်ာဥ္မႉးနာက်င္ေနရင္ ပန္းကေလးပါ လိုက္ႏြမ္းရမယ့္အျဖစ္ကို ဟင့္.. အႏိုင္စဥ္းစားလွည့္ပါ။တို႔ကို အႏိုင္သနားလွည့္ပါဦးကြယ္ အဟင့္!"
႐ိႈက္ငိုလွ်က္ၾကားက ပလုံးပေထြးျဖင့္ အသနားခံလာသည့္ ပန္းကေလးေၾကာင့္ ဘာကိုမွမျမင္ႏိုင္ေတာ့ပါေခ်။
ေတြးလည္းမေတြးႏိုင္ေတာ့သလို
ေတြးလည္းမေတြးခ်င္ေတာ့ပါ။
ဝါ့ရဲ႕ေက်ာျပင္ဆီသို႔သာ ျပန္လည္သိုင္းဖက္ထားလိုက္သည္။လႊတ္ထြက္သြားမွာ စိုးသည့္အလား
ဖက္တြယ္ထားမိသည္။
ကြၽႏု္ပ္၌ ဘာမွမ႐ွိေတာ့သည့္တိုင္ ေငးစရာပန္းကေလးေတာ့ ႐ွိေနခဲ့သည္မဟုတ္လား။
ဒါကို ကြၽႏုပ္ဘာေၾကာင့္ ေမ့သြားရသလဲ။
ေတာ္ေသးသည္။
ဝါ႐ွိေန၍ ေတာ္ပါေသးသည္။
မဟုတ္ရင္ ကြၽႏ္ုပ္႐ူးသြားႏိုင္သည္။
-"ဝါ.. ။အႏိုင့္ရဲ႕၀ါရယ္"
-"ဟုတ္တယ္ အႏိုင္။
တို႔ အႏိုင္ရဲ႕ဝါပါ။
အႏိုင့္အပိုင္ ဝါ ပါကြယ္။
ဝါ႐ွိေနတာမို႔...ဝါ႐ွိေနေသးတာမို႔ ။
အႏိုင္ အားမငယ္ပါနဲ႔။
ဝါ ကာကြယ္ေပးစမ္းမယ္ အႏိုင္။
ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ပြင့္ဖတ္ေလးပင္ျဖစ္ပါေစ။
အေႂကြခံၿပီး အႏိုင့္ေ႐ွ႕က ကာကြယ္ေပးစမ္းမယ္"
-"ဝါရယ္.."
ကြၽႏ္ုပ္ပါးျပင္တို႔ စိုစြတ္ခဲ့ေလၿပီ။
ခ်စ္ရသည့္ ပန္းကေလးသည္ သူ႕ရဲ႕ လွလွပပပြင့္ဖတ္ေလးေတြပင္ အေႂကြခံကာ ကာကြယ္မည္တဲ့။
ပန္းခ်စ္သူ ကြၽႏု္ပ္ ႐ွက္မိပါရဲ႕။
သိပ္ကို ႐ွက္မိပါရဲ႕ေလ။
သည္ပန္းကေလးသာ မိမိေၾကာင့္ ႏြမ္းေႂကြရလွ်င္ တစ္သက္လုံး ယူက်ိဳးမရျဖစ္ရေတာ့မည္။
ဒါကို မသိ၍ေျပာေလသလား။
-"ဝါရယ္..အဟင့္! ။
မသိလို႔လားဟင္။
မသိလို႔မ်ား ခုလိုစကား ေျပာသလား။
က်ဳပ္ေငးၾကည့္ခ်င္တဲ့ ဒီပန္းကေလးသာေႂကြရရင္ က်ဳပ္ ေသဆုံးတာထက္ဆိုးမွာကို မသိလို႔လားဗ်ာ။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဝါ။
က်ဳပ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။
က်ဳပ္မွာသာ ပန္းခ်စ္သူျဖစ္လွ်က္ အျဖစ္မ႐ွိတာမို႔ က်ဳပ္အမ်ားႀကီး ေတာင္းပန္ပါတယ္"
-"ဟင့္အင္း..ဟင့္အင္း"
-"က်ဳပ္ ႐ွင္သန္ေပးပါ့မယ္ဝါ။
က်ဳပ္ေငးၾကည့္မယ့္ ပန္းကေလး႐ွိေနသမွ်
က်ဳပ္ ခက္ခဲစမ္းပါေစ ႐ွင္သန္ေပးပါ့မယ္"
-"ေက်း..ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ႏိုင္ကေလးရယ္"
ကြၽႏုပ္ ရင္ခြင္ထဲမွ မ်က္ႏွာေလးအား ေမးဖ်ားကေလးမွဆြဲကာေမာ့မိသည္။
ထို႔ေနာက္ ဝါ့ ႏႈတ္ခမ္းေဘး႐ွိ မွဲ႔ကေလးသို႔ လက္မျဖင့္ ပြတ္သပ္လိုက္သည္။
ထိုစဥ္ သူမ မ်က္လုံးကေလး မွတ္က်သြားေလၿပီ။
တစ္လိမ့္ခ်င္းေျပးဆင္းလာသည္ ပုလဲဉသည္လည္း ကြၽႏုပ္ လက္ေပၚသို႔ ေႂကြက်လာသည္။
သည္မွ်ႏွင့္ လုံေလာက္ပါၿပီ။
ကြၽႏုပ္ပန္းကေလး သည္မွ်ပင္ပန္းရလွ်င္
လုံေလာက္ေပၿပီ။
ဒီထက္ မပင္ပန္းေစလိုေတာ့ပါ။
ယခုပင္ ပြင့္ဖတ္တို႔မွာ ႏြမ္းေနခဲ့ေခ်ၿပီ။
ထို႔နည္းတူ ကြၽႏုပ္လည္း ပင္ပန္းေနခဲ့ေလၿပီ။
ပန္းရနံ႔အား ႐ႈ႐ိႈက္မွသာအေမာေျပေတာ့မည္ထင္သည္။
ပန္းခ်စ္သူအနမ္းတစ္ပြင့္ျဖင့္ဆို ပန္းကေလးလည္းလန္းႏိုင္မည္ထင္ပါရဲ႕။
ကြၽႏုပ္ အေ႐ွ႕မွႏွင္းဆီဖူးသဖြယ္ ရဲရဲစိုေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းသားထံ ေငးစိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ မရဲတရဲျဖင့္ တိုးကပ္မိလိုက္စဥ္ခန။
-"အဟမ္း! .ငါ..ငါ႐ွိေသးတယ္ဟဲ့!"
27-12-2023
*************