အခန္း(၅)
ဝါ
ကြၽႏုပ္အသည္းပန္း ဝါ။
ထိုပန္းကေလးသည္ ေျခလွမ္းႂကြႂကြ႐ြ႐ြကေလးျဖင့္ အက္ေဘာင္ေပၚတြင္ တစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္းကာေနသည္။လံဳခ်ည္ကေလးတစ္ဖက္မကာ
လာေနသည့္ ပန္းဘုရင္မေျခရင္းတြင္ ေဘာင္ေပၚ႐ွိ ထေနာင္းပြင့္ဝါတို႔သည္ ခယ၀ပ္လ်ိဳးကုန္သည္။
ကြၽႏ္ုပ္ႏွလံဳးသားေလးသည္လည္း ထိုပန္းမ်ားနည္းတူ အဝါေရာင္ေျခရင္း၌ ခယ၀ပ္လ်ိဳးေလၿပီ။
အခြင့္ရလွ်င္ မည္မွ်အထိ လြမ္းဆြတ္ေနမိေၾကာင္း
ထိုေျခရင္းမွာ၀ပ္ဆင္းရင္းက ေျပာျပခ်င္ပါရဲ႕။
မလႈပ္မ႐ွက္ပင္ ေမွ်ာ္ကာေငးေနမိေတာ့
လက္ေမာင္းကို လႈပ္ကာေခၚလာသည့္ မမႏုပင္။
-"အဇူေလး"
-"ဟင္..႐ွင္။႐ွင္"
-"ဘာေငးေနတာလဲ လာေလ အထဲသြားရေအာင္"
-"အာ..ဟုတ္"
အဝါေရာင္ကေလးကို ေငးရင္းျဖင့္ပင္
မမႏုေခၚရာေနာက္သို႔ ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖင့္ ပါသြားရသည္။
ကြၽႏုပ္တို႔ တဲဆီသို႔ အေရာက္တြင္ ဝါသည္လည္း ေ႐ွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆိုသလို ၀င္လာေလသည္။
သူမတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ခဲ့ပါ။
အေနာက္တြင္ ထန္းေခါက္ေတာင္းကို ထမ္းလွ်က္ ၀င္လာသည့္ ကိုေက်ာ္ေအးလည္းပါသည္။
-"အဝါရယ္ ခုမွပဲေပၚလာေတာ့မယ္။
ငါတို႔ျဖင့္ ညည္းကိုေမွ်ာ္လိုက္ရတာေအ"
-"ဟုတ္ပါ့ေအ။
ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းခ်က္ေတာ္။
ေတာ္ေသးတာေပါ့ အခ်ိန္မီ ေရာက္လာေသးလို႔။ မဟုတ္ရင္ ဒီငါးေတြကို က်ဳပ္တို႔ ဘယ္နားထားရမယ္မွန္းကို မသိဘူးေတာ့"
သူမကိုျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း အရီးတင္ျမႏွင့္ မခိုင္
တို႔မွာ တဲထဲ႐ွိ မ်ားစြာေသာ ငါးေသတၱာမ်ားသို႔ လက္ညိႇဳးထိုးလွ်က္ စီးကာ ေျပာၾကသည္။ သူမ မ႐ွိသည့္
ရက္မ်ားတြင္ အလုပ္ေတြအစီအစဥ္မက် ႐ွိသည့္ပုံပင္။
-"ဟုတ္ကဲ့ပါ အရီးရဲ႕။ ကြၽန္မ ဒီရက္ပိုင္း အလုပ္ကေလးနည္းနည္း႐ႈပ္သြားလို႔မလာျဖစ္တာပါ။"
-"အမယ္ေလးေတာ္ ညည္းအလုပ္မ႐ႈပ္တဲ့အခ်ိန္ေရာ ႐ွိလို႔လား။ ဒါနဲ႔ ဟိုငမူး ဖိုးေထာင္ေရာမပါဘူးလားဟဲ့"
-"မပါပါဘူး အရီးရယ္။ သူ႕အေၾကာင္းသိသားနဲ႔။
ကဲပါေျပာမေနနဲ႔ ဒီမယ္ မွာလိုက္တဲ့ပစၥည္းေတြနဲ႔လိုအပ္တဲ့စရိတ္ေတြ ပါလာ။
ေဟာ္ေတာ္ ကိုေက်ာ္ေအး!။
အခုထိ မခ်ဘဲနဲ႔ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။
အေလးခံတယ္ေတာ္"
သူမသည္ အရီးတင္ျမကို ေျပာရင္းဆိုရင္းျဖင့္ ကိုေက်ာ္ေအးထမ္းလာသည့္ ေတာင္းကိုခ်ကူသည္။
တဆက္တည္း ကိုေက်ာ္ေအးအား စိတ္ပူသလို
ဆိုလိုက္ေသးသည္။
အ႐ိုးခံ ကိုေက်ာ္ေအးသည္ ခိုင္းလွ်င္ခိုင္းသည့္အရာသာလုပ္တတ္သည့္ လူျဖစ္သည္။အလိုက္တသိျဖင့္ စဥ္းစားေတြးေခၚရန္လည္း စိတ္မလည္သည္ေၾကာင့္ သနားစရာလူပင္။
-"ဟုတ္ပါ့ ေက်ာ္ေအးရယ္။ နင့္မလဲ
ခ်ဆိုမွခ်ေတာ့တာပဲ။ ငါတို႔လည္း အဝါ့ကို ေျပာေနတာနဲ႔ နင္ထမ္းထားတာကို သတိမရတာေဟ့"
-"ရပါတယ္ အရီးရ။ က်ဳပ္က ထမ္းထားဆိုလည္း
တေနကုန္ထမ္းထားမွာပါ။"
-"အမေလး ေက်ာ္ေအးရယ္ နင့္ကိုဘယ္သူမွ ေနကုန္မထမ္းခိုင္းပါဘူးဟဲ့။ သူမ်ားၾကားရင္ ငါတို႔ပဲ လူဆိုးမေတြျဖစ္ကုန္ပါဦးမယ္"
-"အဲ့လို သေဘာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ မခိုင္ကလည္း။
အဟီး"
မေနႏိုင္ေတာ့သည့္ မခိုင္၀င္ကာေျပာမွ သြားႀကီးၿဖီးကာ ေခါင္းကုတ္ေနသည့္ ကိုေက်ာ္ေအးပါေလ။
ကြၽႏုပ္တို႔ အကုန္လုံးမွာ သူ႕ကိုၾကည့္ကာျဖင့္ တၿပိဳင္နက္တည္း ျပဳံးမိၾကသည္။
ဒီလူ႐ိုးႀကီးကို စေနာက္ရသည္က ေပ်ာ္စရာႀကီးျဖစ္သည္။
-"ဒါနဲ႔အရီး ဒီကိုလာၾကည့္ပါဦး။
မွာလိုက္တဲ့ပစၥည္းေတြ အကုန္ပါရဲ႕လားလို႔"
-"ေအာ္..ေအးေအး"
ကြၽႏုပ္ရဲ႕ပန္းကေလးသည္ သူ႕အလုပ္ႏွင့္သူ
႐ႈပ္ေနရသည္မွာ ကြၽႏုပ္ကိုပင္ မျမင္ဟန္႐ွိသည္။
သို႔ေသာ္ ကြၽႏုပ္၀မ္းမနည္းမိပါ။
ကြၽႏုပ္ေပ်ာ္ပါသည္။
ေတာင္းထဲမွ ပါလာေသာပစၥည္းမ်ားကို တစ္ခုခ်င္းထုတ္ျပေနသည့္ ကြၽႏုပ္ရဲ႕ ပန္းကေလးအား အားပါးတရေငးကာ ကြၽႏု္ပ္ေပ်ာ္ေနမိသည္။
သူမသည္ အဝါေရာင္ ခါးတိုဇာအက်ီႏွင့္အတူ အဝါဆင္ေပၚ အျဖဴပြင့္ကေလးမ်ားပါသည့္ လုံခ်ည္တို႔ကို တြဲဖက္ ၀တ္ဆင္ကာ ထားသည္။
ထို႔အတူ ေျခဖဝါးတြင္ တစ္လက္မထု႐ွိ အဝါေရာင္ကတၱီပါ ဖိနပ္ကိုစီးလွ်က္ ပုံ႔ပုံ႔ကေလးထိုင္ေနေသည္မွာ ဖ်စ္ညႇစ္ပစ္လိုက္ခ်င္စရာ ေကာင္းသည္။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အရီးတင္ျမတို႔ႏွင့္ စကားေျပာဆိုရင္းျဖင့္ ဆံႏြယ္မ်ား သပ္ကာတင္လိုက္လွ်င္ ကြၽႏုပ္မွာ အလိုလို ပင့္သက္တို႔႐ိႈက္ရသည္။
ျပဳံးခ်ိဳစြာဆိုတိုင္း လက္ကနဲျဖစ္သြားတတ္သည့္ ႏႈတ္ခမ္းေဒါင့္မွ မွဲ႔စိမ္းေလးသည္ပင္ ျမတ္ႏိုးဖြယ္ ေကာင္းသည္။ ထို႔အတူ ဘယ္ဘက္ပါးမို႔မို႔႐ွိ
စပါးတင္ မွည့္ကေလးသည္လည္း တမ်ိဳး
ႏွစ္သက္စရာေကာင္းေနသည္။ နားၾကားတြင္
အၿမဲပန္ဆင္ထားတတ္သည့္ အဝါေရာင္ပန္းပြင့္ကေလးသည္လည္း ယေန႔မွ နမ္း႐ိႈက္ပစ္ခ်င္စရာ
ေကာင္းေနေသးသည္။
-"ဒီမယ္ အရီးရဲ႕ အရီးမွာလိုက္တဲ့ လက္ဖက္နဲ႔အေၾကာ္ဆံေလ"
-"ေအးပါေအ။ ဒါနဲ႔ ေဆးလိပ္ေရာပါသလား။"
-"ဟုတ္ ပါတယ္အရီး။
ကြၽန္မ ေသခ်ာကို ၀ယ္ထည့္လာတယ္။
ခနေနာ္။"
-"ေအးပါ"
-"အယ္..ေတြ႕ၿပီေတာ့..ေတြ႕ၿပီ။ ဒီမွာအရီး"
-"ေအးပါေအ။ "
-"ဒါနဲ႔ အဝါေရ။ ငါမွာလိုက္တဲ့ ၾကမ္းလုံခ်ည္ေလးေရာပါရဲ႕လား။"
-"ပါတာေပါ့ မခိုင္ရယ္။ ဒီမွာေရာ့"
-"ေက်းဇူးပါေအ။ဒါ ငါကထိန္က်ရင္ ၀တ္ရမွာေအ့။"
_"ဟုတ္ပါၿပီေတာ္ အဲ့တာသိလို႔ ကြၽန္မလည္း
အဆင္လွလွေလး ေ႐ြးလာပါတယ္"
-"ဟင္.. ဟုတ္သား။ လွတယ္ေတာ့
ငါႀကိဳက္တယ္ေဟ့။ ေက်းဇူးပဲေအ"
-"အမယ္ေလး ေျပာရမယ့္လူေတြက်ေနတာပဲ မခိုင္ရယ္"
-"ဒါနဲ႔ မႏုေရ ပစၥည္းေတြ လာမယူေတာ့ဘူးလား။
အဲ့နားမွာပဲထိုင္ေနေတာ့မလို႔လား"
သူမသည္ အလႈပ္႐ႈပ္လွ်က္ၾကားက မမႏုကို ထိုသို႔ေခၚလာသည္။ ကြၽႏုပ္ထံသို႔ အၾကည့္မမည္သည့္ အၾကည့္တစ္ခ်က္ ျဖတ္ကနဲ ေဝ့လာသည္။
ထိုကို အမိအရ သြားကေလးၿဖီးကာ ျပဳံးျပမိစဥ္ ဆံႏြယ္ကေလးကို နား႐ြက္ၾကားညႇပ္ရင္းက ေတာင္းဆီ အၾကည့္လႊဲေလသည့္သူမ။
ခ်စ္စဖြယ္ပင္။
-"အဇူေလး ခနေနာ္။ မမႏု ပစၥည္းသြားယူဦးမယ္"
-"ရပါတယ္ မမရဲ႕ သြား"
ကြၽႏုပ္ လက္တစ္ဖက္အား ျဖစ္ညႇစ္ကိုင္တြယ္ၿပီးသည္ႏွင့္ မမႏုက ထသြားေလသည္။
-"လာေသးတယ္ေနာ္။ ခ်စ္ညီမအနား အလြမ္း
သယ္ေနလို႔ မလာမ်ား မလာေတာ့ဘူးလားလို႔"
ေတာင္းမွပစၥည္မ်ားကို႐ွာေဖြဟန္ျဖင့္
ခပ္ေထ့ေထ့ ထိုစကားကိုဆိုသည့္ သူမ။
ကြၽႏုပ္ မ်က္လုံးမ်ားပင္ ျပဴးက်ယ္သြားရသည္။
ဒါ မႏုနဲ႔ကြၽႏုပ္ကို အူတိုသမုတ္ျခင္းေပလား။
-"မဟုတ္ပါဘူး အဝါရယ္။
အဇူကေလး ေနမေကာင္းလို႔ ထိုင္ေနေပးတာပါ။
ၿပီးေတာ့ နင္ကဘာမွမေျပာေတာ့ ငါမွာတာမ်ား
မပါလို႔လားလို႔။"
ထိုသည္ကိုမသိသည့္ မႏုမွာ ဝါ့ကိုျပဳံးလွ်က္ျဖင့္ ထိုသို႔ဆိုသည္။ ထိုအခါမွ စိတ္ပူဟန္႐ွိသည့္ မ်က္၀န္းညိဳညိဳကေလးသည္ ကြၽႏုပ္မ်က္ႏွာမွ ေျခဖ်ားအထိ ေဝ့ေတာ့သည္။ ကြၽႏုပ္ျပဳံးလွ်က္ ေခါင္ၿငိမ့္ျပလိုက္မွ
ျပန္လည္ျပဳံးျပလာသည့္သူမက တဆက္တည္း
မမႏုကို ေမာ့ၾကည့္ျပန္သည္။
-"ေဟာ္ေတာ္ မပါစရာလားေတာ့။
ကိုယ့္ေယာက္မေလာင္းေလးအတြက္ပဲ။
ဒီမွာပါေတာ္ ေရစိုမိတ္ကပ္နဲ႔ႏႈတ္ခမ္းနီရယ္။
ၿပီးေတာ့ ႐ွင္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ မဂ္လာအႀကိဳ ခ်ိတ္ထဘီနဲ႔ ဦးၾကမ္းပုဆိုးပါပါေသး။"
-"ဟယ္ အဝါ။ ဘာေတေျပာေနတာလဲ လူၾကားထဲမွာ"
မမႏုသည္ သူမကို မ်က္ေစာင္းထိုးလွ်က္ ႐ွက္ရမ္းရမ္းေလသည္။
ဝါသည္လည္း ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ လူၾကားထဲတြင္ ထိုသို႔ေျပာရသလဲ ကြၽႏုပ္မသိပါ။
ေယာက္မေခ်ာေခ်ာေလးကို အမ်ားေ႐ွ႕ထုတ္ႂကြားျခင္းေပလား။
-"ဝိုး...မိႏု မိႏု။ ငါတို႔အခ်င္းခ်င္းကို လ်ိဳတယ္ေနာ္။"
-"ဟုတ္ပါ့ မိႏုမရယ္။ စားရေတာ့မယ္ဆိုလည္း
ႀကိဳေျပာဦးမွေပါ့"
-"ဟာ အရီးတို႔ကလည္း ဘာမွန္းမသိဘူး"
သူမစကားေၾကာင့္ ေဘး႐ွိလူမ်ားကပါ မႏုကို
ဝိုင္းကာစေနာက္ၾကေလသည္။ ဒီပုံႏွင့္ဆို မၾကာခင္တြင္ မမႏုတို႔ မဂ္လာသီတင္းၾကားရေတာ့မည္ ထင္သည္။
-"အမေလး ႐ွက္မေနပါနဲ႔ အခုမွေတာ့။
ေရာ့ ဒီဟာယူ ေယာက္မေလးရဲ႕"
-"ေအးယူမယ္ေဟ့ ယူမယ္။
မေျပာခ်င္ဘူးေနာ္မိဝါ။
နင္ငါ့ကို အခြၽန္နဲ႔သိပ္ မတာပဲ"
မမႏုသည္ သူမဆီမွ အျဖဴေရာင္လက္ေဆာင္အိတ္ကေလးကို ယူရင္းျဖင့္ တစ္ဆက္တည္း သူမကို ထိုအိတ္ႏွင့္ ထုခ်လိုက္သည္ေၾကာင့္ ကြၽႏုပ္တို႔ မွာ မတိုင္ပင္ပါဘဲ ျပံဳးမိၾကေသးသည္။
-"ကဲဟယ္ ကဲဟယ္။ အက်င့္ပုတ္ အဝါေရာင္မ"
-"ေဟာ္ေတာ္ေအ ခိခိ ။
ဘာအက်င့္ပုတ္လို႔လဲ ေယာက္မေလးရဲ႕
အမွန္ေျပာတာပဲကို"
-"ေတာ္ၿပီမေျပာေတာ့နဲ႔ "
-"ခိခိ"
-"မစပါနဲ႔ အဝါရယ္။
ဟိုမွာ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ဦး။ ရဲေဖာက္ေနၿပီ"
-"ဟုတ္ပါ့ အရီးရယ္။ ခိခိ"
-"ဟိဟိ"
-"ဟားဟားဟား"
အပ်ိဳႀကီးမႏု ႐ွက္ရမ္းရမ္းေနပံဳေၾကာင့္ ကြၽႏုပ္တို႔ တစ္ဖြဲ႕လုံးမွာ စရင္းေနာက္ရင္း ပြဲက်ရေတာ့သည္။ ထိုအခါ မမႏုမွာမူ မ်က္ႏွာမထားတတ္သည့္ ပုံျဖင့္ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ အေနရခက္ေနရဲ႕။
-"ကဲပါ ကဲပါ။
မစၾကပါနဲ႔ေတာ့။
ကြၽန္မ ေယာက္မေလး အေနခက္ေနၿပီ။
ဒါဆို ပစၥည္းေတြ အကုန္စုံၿပီေနာ္။"
-"ေအး တို႔မွာတဲ့ပစၥည္းေတြေတာ့ စုံပါၿပီ။
ဒါနဲ႔ ဒါေလးက ဘယ္သူ႕အတြက္တုန္း။ ဟယ္! ခ်စ္စရာေလးေတာ့!"
ေတာသူပီပီ စပ္စုသည့္ မခိုင္သည္ ေတာင္းထဲတြင္ က်န္ေနေသးသည့္ အဝါေရာင္အထုတ္တစ္ခုကို ကိုင္ကာေမးေတာ့သည္။ တဆက္တည္း ထိုအိတ္ကိုဟကာ ၾကည့္ေနလိုက္ေသးသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ျပဳံးေနသည့္ သူမမ်က္ႏွာထားသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ တည္သြားေလၿပီ။
တဆက္တည္းမခိုင္လက္ထဲမွ အထုတ္အား ဆတ္ကနဲ ျပန္လုယူလိုက္ရင္းက။
-"အာ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး မခိုင္ရဲ႕။
ကြၽန္မအတြက္ ၀ယ္လာတဲ့ဟာပါ။"
-"ဟင္! ဟုတ္လို႔လားဟယ္။
ငါျမင္တာျဖင့္ အနီေရာင္ေလးပါ။
နင္ ဘယ္တုန္းက အနီေရာင္ႀကိဳက္ဖူးလို႔လဲ"
-"ဟိုဟို အာ အဲ့တာက ကထိန္အတြက္ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ၀တ္စုံနဲ႔ ဆင္တူျဖစ္ေအာင္လို႔ပါ မခိုင္ရဲ႕"
-"ဒါမယ့္ ဖိနပ္ဆိုက္က ေသးေနသလို"
-"အာ...အဲ..အဲ့တာ"
-"ဟဲ့..မိခိုင္။ညည္းမလဲ လွ်ာကေလးက
သူမ်ားထက္ကိုတစ္လက္မေလာက္႐ွည္လိုက္ရမွ။
သူ႕ဖိနပ္ဆို သူ႕ဖိနပ္ေပါ့ေအ။
ဘာေတေျပာေနတာလဲ"
-"မဟုတ္ပါဘူး အရီးရယ္။
ကတၱိပါဖိနပ္လွလွေလးမို႔ပါ။
ကဲပါ မေမးနဲ႔ဆိုလည္း မေမးေတာ့ပါဘူး။"
မခိုင္သည္ သူ႕အရီးက လွမ္းဆူလာေတာ့မွ ေတာင္းနားက ထသြားပါေတာ့သည္။
ထိုအခါ၀ါသည္ ႐ိႈ႕တို႔႐ွန္႔တန္႔ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းကိုကုတ္သည္။ထို႔ျပင္ ေခါင္းကိုဘယ္လွည့္ ညာလွည့္လုပ္ေနရင္းမွ ေဘးတြင္ခ်ထားသည့္ အတန္ငယ္ႀကီးသည့္ အထုတ္တစ္ခုအား ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့သည္။
-"အဲ ေမ့ေတာ့မလို႔ ။ဒီမွာေလ
ဒီကလူေတြစားဖို႔ ေ႐ႊဘို ၿမိဳ႕ျပန္လက္ေဆာင္
ဝင္း ကိတ္မုန္႔ေလးေတြ ပါေသးတယ္ေတာ့။
ကဲ လာၾကလာၾက အကုန္ဝိုင္းဖြဲ႕စားၾကရေအာင္။
ကိုေက်ာ္ေအး!"
-"ခဗ်ာ"
-"အက္ထဲက လူေတြကိုလည္း လွမ္းေခၚလိုက္ပါဦး။
ခနနားရင္း မုန္႔စားရေအာင္လို႔"
-"ဟုတ္ကဲ့"
-"လာလာ အရီးတို႔ မခိုင္တို႔ေရ။
ဟိုတစ္ေယာက္ေရာ လာ။
ဒီနားမွာပဲ ဖ်ာခင္းၿပီးဝိုင္းလိုက္ၾကရေအာင္။ အဟိ.ဒါနဲ႔ေလ။
ကြၽန္မျဖင့္ ထန္းရည္ေသာက္ခ်င္လာလို႔
႐ြာျပင္ထန္းေတာက ထန္းရည္ခ်ိဳပါ ပါေသးတယ္ေတာ့။ "
သူမသည္ ထိုသို႔ဆိုလွ်က္ ဘယ္အခ်ိန္ကသယ္လာသည္မသိ ေဘးတြင္ခ်ထားသည့္ 1ပိႆာ၀င္ ပုံးအျဖဴေလးကို ေကာက္ကာျပေလသည္။
လက္ကေလးျဖင့္ပင္ ပုံးအား ခပ္ဖြဖြေတာက္လိုက္ေသးသည့္ သူ႕ဟန္ပန္သည္က ႐ူးခ်င္စဖြယ္။
-"ဟယ္ တကယ္"
-"တကယ္ေပါ့ မခိုင္ရဲ႕။"
-"ေအး ေက်းဇူးတင္တာေအ။
ငါလည္းေသာက္ခ်င္ေနတာေတာ့"
-"ဟုတယ္ေဟ့ ငါေရာပဲ"
မခိုင္အေျပာကို အရီးကပါေထာက္ခံရင္းအားတက္သေရာေျပာကာ ျဖာအား ဝိုင္းကူခင္းေနသည္။ သို႔ရာတြင္ ကြၽႏုပ္မွာမူ ထိုင္ရမလို
ထရမလို အခက္ၾကဳံေနရသည္။
သူမမွ ကြၽႏုပ္အားၾကည့္ကာ "ဟိုတစ္ေယာက္"
ဟု ေခၚသည္ကိုေတာ့ ၀မ္းသာမိပါရဲ႕။
သို႔ေသာ္ လူေတာမတိုးတတ္သည့္ ကြၽႏုပ္မွာ
မုန္႔သြားထိုင္စားရမည္လား အိမ္ပဲျပန္ရမည္လား
မသဲကြဲပါ။
ထို႔ထက္ဆိုးသည္က စိတ္ထဲတြင္ေလးလံေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဘာကို အလိုမက်သည္မွန္း မသိ။
ဝါ ၀ယ္လာသည့္ အႀကိဳက္ဆုံး ဝင္းကိတ္သည္ပင္
မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ မသိစိတ္အရ တစ္ခုခုအေပၚ၌ မ်ားစြာ စိုးရိမ္ကာေနသည္။
ထိုသို႔ စိုးရိမ္ခဲ့သည့္အတိုင္း ကံၾကမၼာဆိုးႀကီးတစ္ခုသည္ ကြၽႏုပ္ထံ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာမည္ကိုႀကိဳသိခဲ့ပါလွ်င္။
-"မဝါေရ! မဝါ!"
သူမႏွင့္မခိုင္တို႔ ဖ်ာခင္းၿပီး ထိုင္ဖို႔ျပင္ေနစဥ္ ကိုေက်ာ္ေအးမွာ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာျဖင့္ ၀င္လာခဲ့သည္။
-"ဟင္! ႐ွင္!။ ေျပာေလ ကိုေက်ာ္ေအး"
ကိုေက်ာ္ေအး ျပာပုံေၾကာင့္ ဖင္ခ်မထိုင္ခင္ကေန အထိတ္တလန္႔ထူးလာသည့္ သူမ။
ထို႔အျပင္ အျခားလူမ်ားကပါ ျပဴးၿပဲကာၾကည့္လာၾကသည္။
-"ဟိုေလ..ဟို..ဦးေအာင္ျမင့္ႀကီး။
သူ..သူဘာျဖစ္လဲ မသိဘူး ။
ေလွေပၚမ႐ွိဘဲ ေရထဲေပါေလာ ေပါေလာ
ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္"
-"ဟင္!"
-" ဘယ္လို!"
-"ဟုတ္တယ္ က်ဳပ္ေခၚတာလည္း ျပန္မထူးဘူး။
တစ္ခုခုျဖစ္ေနပုံပဲ ဟို ေရ..ေရမ်ားနစ္ၿပီး..."
ကိုေက်ာ္ေအး စကားအဆံဳးအထိ က်ႏ္ုပ္
နားေထာင္မေနေတာ့ပါ။ တဲျပင္သို႔ေျပးထြက္ကာ အက္လယ္မွ ေဖေဖေလွ႐ွိရာသို႔ ကမန္းကတမ္းၾကည့္ရသည္။
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေဖေဖေလွဟု ထင္ရသည့္ ေလွတစ္စီးေတာ့ေတြ႕ပါၿပီ။
သို႔ေသာ္ ေလွေပၚတြင္လူ႐ွိမေနခဲ့ပါ။
-"ဗြမ္း"
-"အႏိုင္!"
-"အဇူ!"
-"ဟဲ့ မိဇူ!။
ဟယ္ ဒုကၡပါပဲ။
ေက်ာ္ေအးေရ! အျခားလူေတြေခၚစမ္းပါ။
ဘာျဖစ္လဲမသိဘူး။ "
ကြၽႏုပ္ ေလွေဘးမွ လူရိပ္ျမင္႐ုံျဖင့္ ေရသို႔ခုန္ဆင္းကာ ကူးခပ္၍သြားလိုက္သည္။
ေပ ၁၀၀၀ေလာက္သာ က်ယ္သည့္ အက္သည္
ေဖေဖ့အတြက္ဆို မကူးဝံ့စရာ မ႐ွိပါ။
ထို႔ထက္ပိုသည့္ အက္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ေဖေဖ့အတြက္သာဆိုလွ်င္ အႏိုင္ လက္ပစ္ကူးဦးမည္ျဖစ္သည္။
-"ေဖေဖ!"
-"ေဖေဖေရ!။"
ကြၽႏုပ္ ေလွအနီးအေရာက္ အစိမ္းေရာင္ကြက္စိတ္အက်ီကေလးကို ျမင္ရံဳႏွင့္ ထိပ္လန္႔မိပါသည္။
ေဖေဖ ၀တ္ထားသည့္ အက်ီမဟုတ္လား။
သို႔ေသာ္ မေသခ်ာပါ။
ထို႔ေၾကာင့္ အနီးအထိ ကူးခတ္ရင္းက ေဖေဖဟု ေသခ်ာသည္ႏွင့္-
-"ေဖေဖ ေဖေဖေရ!"။
အဟင့္...ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ေဖေဖရယ္"
ကြၽႏုပ္ေ႐ွ႕မွ ေရတြင္ေပၚေနသည့္ ေဖေဖ့အား အလြန္စိုးရိမ္သြားသည္ေၾကာင့္ မ်က္ရည္တို႔စီးက်မိသည္။
သို႔ေသာ္ ကြၽႏုပ္အသိတို႔ မလစ္ခဲ့ပါ။
ေဖေဖကို ဂုတ္မွဆြဲလွ်က္ ကမ္းဆီျပန္ကူးခဲ့သည္။
မိမိကိုယ္အျပင္ ေဖေဖ့ကိုပါကယ္လာရသည္ေၾကာင့္ လြယ္ေတာ့ မလြယ္ကူပါ။
ကမ္းမေရာက္ခင္ ဝါးႏွစ္႐ိုက္အလိုမွာပင္
ကိုေက်ာ္ေအးႏွင့္အတူ အျခားေရလုပ္သားမ်ားျဖစ္သည့္ ကိုဖိုးခ်ဲႏွင့္ ကိုဖိုးပုတို႔ ကြၽႏုပ္တို႔ထံ ကူးခပ္
ေရာက္႐ွိလာ၍ ေတာ္ေသးသည္။
-"မိဇူ။အဆင္ေျပလား"
ကြၽႏ္ုပ္စကားပင္မဆိုႏိုင္ပါ။
ေမာဟိုက္ေနၿပီမို႔ ေခါင္းသာၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။
ထိုအခါမွ ကြၽႏုပ္ထံက ေဖေဖ့ကို ကမန္းကတမ္း လက္လႊဲယူလာၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ ကမ္းသို႔ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း
ကိုေက်ာ္ေအးတို႔အဖြဲ႕သည္ ေဖေဖ့အား သတိျပန္ရရန္ လုပ္ၾကေလၿပီ။ကိုဖိုးခ်ဲသည္ ေဖေဖ့ကိုခါးမွ တက္ခြ၍ လက္ျဖင့္ ရင္ဘတ္ကိုဖိေနသည္။
ကိုဖိုးပုသည္လည္း ေဖေဖ့ပါးစပ္ထဲ ေလမႈတ္ထည့္လွ်က္ ေနသည္။
ကြၽႏုပ္ မလႈပ္မ႐ွက္ျဖစ္ေနေသးသည့္ ေအးစက္စက္ေဖေဖ့လက္မ်ားကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္။ထို႔ေနာက္ ျဖဴစြတ္ေနသည့္ ေဖေဖ့မ်က္ႏွာကို ေမွ်ာ္ေငးရင္းျဖင့္။
-"ေဖေဖ"
-"ေဖေဖ"
-"ေဖေဖ ဘာမွမျဖစ္ပါနဲ႔။
ေဖေဖ ဘာမွမျဖစ္ရဘူးေနာ္။
အႏိုင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။
အႏိုင္ ခုနကစိတ္ဆိုးမိလို႔ပါ ေဖေဖရဲ႕"
-"ေဖေဖ"
-"ေဖေဖ"
ကြၽႏုပ္ ေဖေဖ့ကို တစိုက္မတ္မတ္ ေခၚပါသည္။
ေဖေဖသာ ျပန္ထူးမည္ဆိုလွ်င္ အသံအိုးကြဲေစကာမူ ကြၽႏုပ္ေခၚမည္။
-"ေဖေဖေရ!'
ထိုစဥ္ ကြၽႏုပ္ ပခုံးထက္သို႔ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္
လာေရာက္ ကိုင္တြယ္ျခင္းခံရသည္။
-"အႏိုင္ "
-"ဝါ...ေဖေဖ့ကိုကယ္ပါဦး။က်ဳပ္ေလ က်ဳပ္။
အဟင့္!"
ကြၽႏုပ္ သူမကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း ၀မ္းနည္းစိတ္တို႔ လိႈက္ကာတက္လာသည္။
မ်က္ရည္တို႔ ထပ္မံတာက်ိဳးခဲ့ေလၿပီ။
-"အႏိုင္ရယ္"
သူမ ကြၽႏုပ္အား ေထြးေပြ႕လာခဲ့ေလၿပီ။
အဝါေရာင္ ပန္းတစ္ပြင့္အရိပ္ေအာက္တြင္
အေႏြးဓာတ္တို႔ အျပည့္အ၀ရ႐ွိသည္။
မည္သည့္ႏွစ္သိမ့္စကားမွ်ပင္မလိုပါ။
ခ်စ္သူရင္ခြင္သည္ တာက်ိဳးေနသည့္ မ်က္ရည္မ်ားကိုပင္ ခမ္းေစႏိုင္သည္။
ကြၽႏုပ္ သူမေက်ာျပင္ဆီသို႔ ျပန္ဖက္တြယ္ရင္းျဖင့္
တင္းထားသည့္ စိတ္တို႔အား ေလ်ာ့ပစ္လိုက္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ကမ႓ာႀကီးသည္လည္း အေမွာင္က်သြားခဲ့ေတာ့သည္။
-"အႏိုင္..အႏိုင့္! ။ဟယ္ လုပ္ၾကပါဦး!
အရီးေရ! မႏုေရ! မခိုင္ေရ!"
အက္ႀကီးရဲ႕ေဘးႏႈတ္ခမ္း၌ ခ်စ္ရသူရင္ခြင္ထဲတြင္ သတိလစ္သြားသူ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္
႐ွိသကဲ့သို႔ ထိုေကာင္မေလးကိုေပြ႕ထားရင္းက အနီးအနား႐ွိေနသည့္ လူမ်ားပင္မျမင္သည္အထိ
ျပာယာခတ္ေနသည့္ အဝါေရာင္ေလးလည္း႐ွိသည္။
ထိုအခ်ိန္၌ ေရနစ္သူကို သတိရေအာင္လုပ္သူမ်ားက လုပ္ေနရင္း အလုပ္႐ႈပ္သူက႐ႈပ္သကဲ့သို႔ ႐ိုး႐ိုးသတိလစ္သူအား ေပြ႕သူကေပြ႕ျဖင့္ မည္သူမွ အားမေနၾကေတာ့ေပ။
26-12-2023
**********