အခန္း(၃)
အခ်စ္ကို မည္သို႔ထင္သနည္း ဟု
ကြၽႏုပ္ေမးလွ်င္ အခ်ိဳ႕ကရယူျခင္း/အခ်ိဳ႕က ေပးဆပ္ျခင္းဟု ခံယူခ်က္ကြဲလြဲစြာ ျငင္းၾကေပဦးမည္။ သို႔တိုင္ ကြၽႏုပ္ခံယူခ်က္သည္ကာ ထိုအရာမ်ားအနက္ တစ္ခုမွ မဟုတ္ခဲ့ပါ။
ကြၽႏုပ္သည္ အခ်စ္ဟူေသာ ၿပိဳင္ပြဲကို ေဘးမွၾကည့္သည့္ ပြဲၾကည့္ပုရိတ္သတ္ပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ အျခားၿပိဳင္ပြဲ၀င္မ်ားကဲ့သို႔ ရယူရန္မယွဥ္ၿပိဳင္ခ်င္သလို ေပးဆပ္ရန္လည္း မၿပိဳင္ဆိုင္လိုေပ။
အသည္းပန္းတစ္ပြင့္ကို တစ္ဦးတည္း ေငးၾကည့္ခြင့္ရခ်င္သည့္ အတၱေသးေသးေလးသာ႐ွိသည္။
**********
ကြၽႏုပ္အေ႐ွ႕တြင္ ေလာက၌ အလွပဆုံးျဖစ္သည့္ အဝါေရာင္ ပန္းတစ္ပြင့္ ႐ွိေနသည္။
ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ျဖင့္ ပြင့္လန္းလွ်က္႐ွိသည္မွာ မထိရက္ မကိုင္ရက္ေအာင္ ခ်စ္ဖြယ္အတိ႐ွိသည္။
ကြၽႏုပ္မွာမူ သည္ပန္းကေလးကို ျမတ္ႏိုးလြန္း၍
႐ူးသြားႏိုင္ေလာက္သည္။
သို႔ေသာ္ ပန္းကေလးသည္ ကြၽႏုပ္ကဲ့သို႔မဟုတ္ပါ။
ကြၽႏုပ္အား အျမင္မၾကည္စြာပင္ ၾကည့္ေနသည္။
-"ကဲ..ေျပာ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း
တို႔ကို ဘာလို႔ လာမေတြ႕ရသလဲဆိုတာ"
-"အာ..အဲ့တာက။ အဟင္း"
ႏႈတ္ခမ္းကိုဆူလွ်က္ အလိုမက်စြာေမးလာသည့္ သူမကို ကြၽႏုပ္ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးမိေတာ့ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ေဝ့ကာလာသည္။
ကြၽႏုပ္ အသည္းႏွလုံးေလးသည္
ေလမတိုက္ပါဘဲ ျဖဳတ္ကနဲ ေႂကြေလၿပီ။
-"ဟင္း."
-"......"
-"အႏိုင္က တို႔ကိုမခင္မွန္းသိသားကြယ္။
တို႔ကသာ မေနႏိုင္..ပါဘဲ"
ကြၽႏုပ္ဘာမွ မေျဖတတ္စဥ္ ပန္းကေလးသည္ အရည္လဲ့လာသည္ေၾကာင့္ ျပာယာခတ္ရေလၿပီ။
-"မဟုတ္..မဟုတ္ပါဘူး ဝါရယ္။ က်ဳပ္က
က်ဳပ္က လာခ်င္ပါတယ္။ အဲ့တာေၾကာင့္ ေဖေဖ့ကိုေတာင္ ေျပာထားၿပီးၿပီ။ ညေနက်မွ ညေနက်မွ လာမလို႔"
-"....."
ကြၽႏုပ္ေျဖ႐ွင္းခ်က္ေပးသည့္တိုင္ အရည္လဲ့ေနေသးသည့္ သူမေၾကာင့္ အနီးအနားသို႔ ေဆြ႕ကနဲေနေအာင္ ခစားရေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ အရမ္းႀကီးေတာ့ မကပ္ရဲပါ။
ေလတိုက္လွ်င္ေတာင္ ေႂကြက်မွာ စိုးရသည့္
ျမတ္ႏိုးရသည့္ ပန္းကေလးကို ကြၽႏုပ္ေၾကာင့္ျဖင့္
တစ္စုံတစ္ရာမွ် အပြန္းအပဲ့မခံႏိုင္ပါ။
-"ေနာ္။ ငိုေတာ့မငိုလိုက္ပါနဲ႔ဗ်ာ။
က်ဳပ္..က်ဳပ္ေတာင္းပန္ပါတယ္"
သူမ မ်က္ႏွာအနီးထိ အခစား၀င္ရင္း ထိုသို႔ဆိုရသည္။ ထိုအခါမွ ပန္းကေလးသည္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျပန္ျဖစ္ဟန္ျဖင့္-
-"တို႔ မင္းေဖေဖနဲ႔ လမ္းမွာေတြ႕တယ္ကြယ္။
အႏိုင္ေရာက္ေနတယ္လို႔ သူေျပာေတာ့ တို႔ရင္ထဲမွာ အေပ်ာ္ေတြေဝသြားတာပဲ။ ဒါမယ့္ တဆက္တည္းလည္း တို႔ကို လာမေတြ႕ရေကာင္းလားလို႔ ၀မ္းနည္း
သြားမိတယ္"
-"ဟုတ္ကဲ့။ အဲ့လို ခံစားသြားေစလို႔ က်ဳပ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္။ တကယ္ တကယ္ ညေနက်ရင္ လာေတြ႕မလို႔ပါ"
-"တို႔ ယုံပါတယ္ကြယ္။ မင္းေျပာသမွ် စကားဟာ မုသားေတြျဖစ္ေနရင္ေတာင္ တို႔မင္းအေပၚ အႂကြင္းမဲ့ ယုံပါတယ္။"
-"ဟို..မုသားေတာ့မဟုတ္ပါဘူးဗ်။
တကယ္ပါ ..တကယ္ေျပာတာ။"
-"တို႔ယုံတယ္ဆိုကြယ္"
-"ဟုတ္"
ကြၽႏုပ္ အျပစ္႐ွိသူမို႔ ေခါင္းကိုငုံ႔ထားလိုက္သည္။
ထိုစဥ္ သူမသည္ စားပြဲေပၚ႐ွိ ကြၽႏုပ္စာအုပ္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ၿပီး ဟိုၾကည့္ သည္ၾကည့္ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနေသးသည္။
-"စာေမးပြဲေျဖႏိုင္ခဲ့လား အႏိုင္"
-"ဟုတ္"
-"စာေတြခက္သလားဟင္။"
-"ဟို ခက္တယ္လို႔ပဲေျပာရမလား ။
အဂ္လိပ္စာဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့"
-"အင္းေပါ့။ ကိုယ့္ဘာသာစကားမွ မဟုတ္ဘဲကြယ္။
ခက္ေတာ့ခက္မွာေပါ့ေနာ္"
-"ဟုတ္"
-"အႏိုင္ speaking ေလ့လာေနတာလား"
-"ဟုတ္"
-"အဂ္လိပ္စာယူထားတာပဲကြယ္။ ဒီထဲကစာေလာက္ကေတာ့ ေနာက္က်ရင္ ထမင္းစားေရေသာက္သလိုျဖစ္သြားမွာပါ"
-"ဟုတ္။ "
-"ငယ္တုန္း႐ြယ္တုန္း စာေလ့လာတာေကာင္းပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အႏိုင္ ဘြဲ႕ရၿပီးရင္ ဘာလုပ္မယ္မွန္းထားသလဲ"
-"ဟို..ဟို အာ့က မသိေသးဘူး"
-"ရည္းမွန္းခ်က္ေလး တစ္ခုထားေလ အႏိုင္ရယ္။
လူဆိုတာ ရည္မွန္းခ်က္႐ွိမွ ေအာင္ျမင္မွာ အႏိုင္ရဲ႕"
-"ဟုတ္"
သူမသည္ ခပ္သြယ္သြယ္လက္ကေလးနဲ႔ စာ႐ြက္မ်ားကို တစ္႐ြက္ခ်င္း စူးစိုက္ၾကည့္ေနရင္းက ေျပာေလသည္။
ကြၽႏုပ္ရည္မွန္းခ်က္သည္ ယခုကဲ့သို႔ ပန္းတစ္ပြင့္အား အၿမဲေငးေမာေနႏိုင္ရန္ျဖစ္သည္ဟု ေျပာျပခ်င္ပါရဲ႕။
-"ငယ္႐ြယ္မႈက ေကာင္းလိုက္တာကြယ္။
ေအာင္ျမင္ဖို႔ လမ္းစေတြလည္းအမ်ားႀကီး႐ွိတယ္။ "
ကြၽႏုပ္ႏွင့္ 10ႏွစ္ေလာက္သာကြာမည့္ သူမသည္ စကားကို ထိုသို႔ လူႀကီးဆန္စြာ ေျပာတတ္ေသးသည္။ယခုမွ သူမအသက္ 28သာသာပင္
႐ွိေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။ ဤအသက္ကို ကြၽႏ္ုပ္ျဖင့္ လူႀကီးအ႐ြယ္ဟု မျမင္မိပါ။
-"အႏိုင္ ယူထားတဲ့ေမဂ်ာက ေကာင္းလိုက္တာေနာ္။
တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အဂ္လိပ္စာ တတ္တဲ့သူ အရမ္း႐ွားတယ္မဟုတ္လား"
-"ဟုတ္"
-"ဘြဲ႕ရရင္လည္း တို႔ေမဂ်ာလိုမဟုတ္ဘူး။
အဂ္လိပ္စာေမဂ်ာက အခြင့္အလမ္းေတြအမ်ား႐ွိတယ္ကြဲ႕"
-"ဟုတ္"
ဘြဲ႕ဆိုမွ သူမ ပထဝီျဖင့္ေက်ာင္းၿပီးထားသည္ကို ကြၽႏုပ္သတိရမိသည္။ ဘြဲ႕ရပညာတတ္တစ္ေယာက္သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ေတာမွာေနေနသည္ကို ကြၽႏုပ္စဥ္းစား၍ပင္ မရပါေခ်။
သူမ ပညာအရည္အခ်င္းျဖင့္ဆိုလွ်င္ အနည္းဆုံး အလည္တန္းျပဆရာမေလာက္ေတာ့ ရပါသည္။သူမ ႐ုပ္ရည္ေလးျဖင့္ အျဖဴအစိမ္းအ၀တ္ေလးႏွင့္ဆို မည္မွ်က်က္သေရ႐ွိလိုက္မည္နည္း။
ထို႔ထက္ ပညာျဖင့္႐ွာစားျခင္းေၾကာင့္ ယခုကဲ့သို႔လည္း အပင္ပန္းခံစရာမလိုသလို ဂုဏ္လည္း႐ွိေပစြ။
ထိုသည္ကို အဘယ္ေၾကာင့္မ်ားဟု ကြၽႏုပ္သိခ်င္မိပါရဲ႕။
-"ဟိုေလ"
-"အင္း ေျပာေလအႏိုင္။ တို႔ကို ဘာေျပာမလို႔လဲ"
-"ဟို..ဘြဲ႕ရၿပီး ဘာလို႔ၿမိဳ႕ေပၚမွာ အလုပ္မလုပ္လဲသိ..သိခ်င္လို႔။"
-"ေအာ္ အဲ့တာလား"
-"ဟုတ္"
-"အင္း..ေျပာရရင္ေတာ့ တို႔အစ္ကိုေပါ့ကြယ္။
အက္ေတြ အမ်ားႀကီးယူထားၿပီး အလုပ္မႏိုင္ေတာ့။ တို႔ကပဲဦးစီးလုပ္ေပးေနရတာနဲ႔ အျပင္အလုပ္ ဘယ္လုပ္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ အႏိုင္ရယ္"
-"ဟုတ္"
သူမအစ္ကိုသည္ ေဖေဖ့အလုပ္႐ွင္ ကိုဖိုးေထာင္ပင္ျဖစ္သည္။ ေထာင္က်ဖူးသည္ေၾကာင့္ ဖိုးေထာင္ဟုေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ေထာင္က်ရသည့္အေၾကာင္းအရင္းမူကား ထန္းေတာတြင္ရန္ျဖစ္ရာမွ လက္လြန္သြားသည္ဟုသိရသည္။ ထိုအေၾကာင္းမ်ားကို ငယ္စဥ္ကတည္းကပင္ ၾကားဖူးသည္မို႔ ထိုစိတ္ၾကမ္းလူၾကမ္းႀကီးကိုျမင္႐ုံျဖင့္ လန္႔ခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုဖိုးေထာင္ႏွင့္ေတြ႕ရမည္ဆိုလွ်င္ ေဝးေဝးကသာ ေ႐ွာင္ခဲ့ေလသည္။
သို႔ေသာ္ ေ႐ွာင္မရသည့္ ေရစက္မ်ားေၾကာင့္
ေဖေဖသည္ သူ႕အက္တြင္အလုပ္လုပ္ေနလွ်က္႐ွိၿပီး
ကိုယ္ျမတ္ႏိုးသူကပါ သူ႕ႏွမျဖစ္ေနေလသည္။ေရစက္ဟူသည္ အခက္သားပင္။
သို႔ရာတြင္ မိဘႏွစ္ပါးလုံး မ႐ွိၾကေတာ့သည့္ သူမတို႔ေမာင္ႏွမသည္ အလြန္ခ်စ္ၾကဟန္႐ွိသည္။ႏွမျဖစ္သူကလည္း အစ္ကို႔အစား ဒိုင္ခံအပင္ပန္းခံအလုပ္လုပ္သလို အစ္ကိုျဖစ္သူသည္လည္း ႏွမအနားသို႔ ယင္ဖိုပင္မသန္းရဲေအာင္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ေလသည္။
ထိုသည္ မ်ားစြာေကာင္းေပသည္။
မဟုတ္လွ်င္ ကြၽႏုပ္အသည္းပန္းလွလွအား ခ်ဴခ်င္သူမ်ားေနမွာကို စိုးရိမ္ေနရမည္မဟုတ္လား။
သို႔ေသာ္ ကိုဖိုးေထာင္လက္မွ လႊတ္လာသည့္ ယင္ဖိုအခ်ိဳ႕သည္တစ္ခါတစ္ရံ သူမအနား လာလာဝဲေသးသည္ေၾကာင့္ ကြၽႏုပ္ မုခ်ႀကီးေတာ့ စိတ္မေအးႏိုင္ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ကြၽႏုပ္အသည္းပန္းကို ဘယ္ယင္ဖိုယင္မမွ မသန္းေတာ့ မျမင္ရေတာ့ေအာင္ ရင္ခြင္ထဲတြင္ ဖြက္၍သာ ထားခ်င္မိပါရဲ႕။
-"အဲ့ဆို စာလုပ္ေတာ့မလား အႏိုင္"
-"အာ..အဲ့တာက။ စာလုပ္တာလည္း ၾကာေနၿပီဆိုေတာ့ ဟိုေလ.. ပ်င္း..ပ်င္းေနလို႔"
ကြၽႏုပ္ ပ်င္းသည္ဟိုေသာ ေနရာတြင္ သူမသည္ ျပဳံးသြားသေယာင္႐ွိသည္။
ကြၽႏုပ္အထင္လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။
-"႐ွား႐ွားပဲေနာ္။"
-"ဘာ..ဘာကို"
-"အႏိုင့္ဆီက စာလုပ္ရတာပ်င္းတယ္ဆိုတဲ့စကားၾကားရတာ ႐ွား႐ွားပါးပါးပဲလို႔"
-"ဟုတ္"
-"ဒါဆို"
သူမသည္ လက္ထဲမွစာအုပ္ကို ပိတ္လိုက္သည္။ၿပီးမွ မတ္ထပ္ရပ္လိုက္သည္။
ကြၽႏုပ္အာရံဳတြင္ ပန္းတစ္ပြင့္ ေလညႇင္းတိုက္၍ လႈပ္ခတ္သြားသည္ဟုသာ ျမင္မိသည္။
-"ဦးေႏွာက္အနားေပးရင္း တို႔နဲ႔ ခနေလာက္လိုက္ခဲ့ပါလား"
အေ႐ွ႕တြင္ လက္ျဖဴျဖဴေလး ဝဲကာက်လာစဥ္တြင္ေတာ့ ကြၽႏ္ုပ္ႏွာဖ်ား၌ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီပန္းရနံ႔တို႔ျဖင့္ ေမႊးပ်ံ႕သြားေလေတာ့သည္။
*******
ခ်စ္သူမွလိုက္ခဲ့ဟုေခၚသည္ႏွင့္ ႏွစ္ခါပင္
မေခၚရပါ။ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္မိသည္။
ဒါသည္လည္း အခုမွမဟုတ္ေပ။ဟိုးငယ္ငယ္ကတည္းကပင္ သူမအနား၌ ကပ္ပါးေလးလို
သြားေလရာ ပါခဲ့ဖူးသည္။
ယခုလည္း မိမိ ကပ္ပါးကေလး လုပ္ေနရျပန္သည္။ ေဖေဖသာ ျပန္ေရာက္လို႔ မျမင္လွ်င္ စိတ္ပူေနေတာ့မည္လားဟုေတာ့ ေတြးမိပါသည္။
သို႔ေသာ္ ပန္းကေလးကသာ ေခၚလွ်င္ ယခုကဲ့သို႔
႐ြာေ႐ွ႕ဖ်ားေနာက္ဖ်ားတင္မက စၾကာ၀ဠာအႏွံ႔
ခရီးဆန္႔ရလွ်င္ေတာင္ ေမာမည္မထင္ပါ။
ႏူးညံ့သည့္ လက္ဖဝါးမွ အေႏြးဒဏ္ကေလးသည္ ရင္ထဲ႐ွိႏွလုံးသားကိုပင္ ေႏြးေထြးေစသည္။ ယခုတိုင္ တြဲထားသည့္ လက္ျဖဴျဖဴကေလးကို ၾကည့္မိလိုက္တိုင္း ကြၽႏုပ္ ေျခဖဝါးတို႔မွာ ေျမႀကီးႏွင့္ မထိသလို႐ွိသည္။ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ဘဲ တျပဳံးျပဳံးျဖစ္ေနဦးမည့္ မ်က္ႏွာကိုလည္း မွန္မၾကည့္ပါဘဲ သိေနသည္။
-"ဟယ္ အဝါတို႔ ဘယ္သြားၾကမလို႔လဲ"
-"႐ြာဦးေက်ာင္း သြားမလို႔ပါ မေအးခိုင္ရယ္။
ဒါနဲ႔ ဘာဟင္းနဲ႔ခ်က္"
-"ထုံးစံအတိုင္း ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းနဲ႔ ပဲေရပြေပါ့ေအ"
-"ဪ ေကာင္းသားပဲ"
-"ဟဲ့ အဝါတို႔ညီအမေတြ ဘယ္လဲဟဲ့"
-"႐ြာဦးေက်ာင္းသြားမလို႔ ေလးေလးျမေရ။
ဒါနဲ႔ ဘာဟင္းနဲ႔စားၾကတာလဲ"
-"အခ်ဥ္ဟင္း ပဲျပဳတ္တဲ့ေဟ့။ စားသြားပါဦးလား"
-"ေနပါေစ ေလေလးရယ္။ စားခဲ့ၿပီ"
ကြၽႏုပ္တို႔ ႐ြာထဲ၀င္လာသည္ကို ျမင္သည္ႏွင့္
လွမ္းႏႈတ္ဆက္လာသည့္ သူမ်ားအား သူမမွ
ဒိုင္ခံ ေျဖေနသည္။သူမကိုၾကည့္၍ ကြၽႏုပ္မွာ
ေမာမိသည္။
ထိုသည္ကား ကြၽႏုပ္တို႔မွၾကဳံသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ႐ြာလယ္လမ္းေပၚ ေလွ်ာက္မိသူတိုင္း ၾကဳံရသည့္ကိစၥျဖစ္ေပသည္။ ကြၽႏုပ္တို႔ ႐ြာသားအခ်င္းခ်င္း လမ္းတြင္ ေတြ႕ျမင္သည္ႏွင့္
ဘယ္သြားမည္လဲ/ဘယ္ကျပန္လာသည္လဲ/မျမင္တာၾကာၿပီ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေဖာ္ေ႐ြစြာ ႏႈတ္ဆက္တတ္ၾကသည္မွာ ဓေလ့တစ္ခုလို ျဖစ္ေနေလၿပီ။
-"ေဟ့ အဝါ! ဘယ္သြား မလို႔လဲ။
အျပန္ကို ၀င္ခဲ့ဦးေနာ္။အလုပ္အေၾကာင္းေျပာရေအာင္လို႔"
-"ဟုတ္ ၀င္ခဲ့မယ္ အရီးေအးေ႐ႊေရ။
အခုေတာ့ ႐ြာဦးေက်ာင္း ခနသြားမလို႔"
-"ေအးပါေအ ေအးပါ။ "
သူမသည္ထိုသို႔ ပါးစပ္မလည္ေအာင္ ႏႈတ္ဆက္ေနသည့္တိုင္ ကြၽႏုပ္သည္ ဘာစကားမွ၀င္မေျပာမိပါ။ျပဳံ႐ုံသာ ျပဳံးျပလိုက္သည္။
မရင္းႏွီး မခင္မင္ခ်င္သည္ေတာ့မဟုတ္။
ကြၽႏုပ္အေပၚ သနားသလိုလို ၾကည့္တတ္သည့္ မ်က္၀န္းမ်ားကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေ႐ွာင္ခ်င္၍ ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽႏ္ုပ္ အေပါင္းအသင္းနည္းပါသည္။
သူမရဲ႕၀န္းက်င္မွ လူမ်ားေလာက္သာ ခင္မင္သည္။
သို႔ေသာ္ ပတ္၀န္းက်င္ဟူသည္ကား မိမိဘာသာ ေနလွ်င္ေတာင္ စပ္စုတတ္ၾကသည္မလား။
-"ဟယ္ ခ်စ္လြန္း!"
႐ြာဦးေက်ာင္းေရာက္ခါနီး အေကြ႕တြင္ သူမရဲ႕ အမ ၀မ္းကြဲဆိုသူနဲ႔ ႐ုတ္တရက္ေတြ႕ေလၿပီ။
ကြၽႏုပ္သိသည္က ထိုအမ ရန္ကုန္ေနသည္ဟုပင္။
အလည္ျပန္လာပုံရသည္။
အျခားလူအား စိတ္မ၀င္စားေစကာမူ ကြၽႏု္ပ္
ထိုမိန္းမကိုေတာ့ စိတ္၀င္စားမိသည္။
၀မ္းကြဲဆိုသည့္တိုင္ ဝါႏွင့္ အလြန္နီးကပ္စြာ ေနတတ္၍ ကြၽႏုပ္ၾကည့္မရသည္ဆို ပိုမွန္မည္။
ဒါလည္း ကြၽႏု္ပ္မလြန္ပါ။
ယခုၾကည့္ပါေလ။ ကြၽႏ္ုပ္ႏွင့္မတြဲထားသည္လက္ကို ကိုင္ထားကာ ႏႈတ္ဆက္ေနသည္မဟုတ္လား။
ဒါကိုလည္း ဝါကပါ အလိုတူအလိုပါ ျပန္ဆုတ္ကိုင္ရင္းျဖင့္။
-"ဟင္ မသက္ဝင္းပါလား။
ရန္ကုန္ကေန ဘယ္တုန္းကျပန္ေရာက္သလဲ "
-"ဟိုေန႔ကပဲ ျပန္ေရာက္တာေအ။ ဒါနဲ႔ နင္တို႔ဘယ္သြားၾကမလို႔လဲ"
-"႐ြာဦးေက်ာင္းသြားမလို႔အမရဲ႕။ သိတဲ့အတိုင္း ကထိန္ကိစၥေလ။ ဒါနဲ႔အမေရာ အလည္ျပန္လာတာလား အၿပီးလား"
-"အလည္ေပါ့ေအ။ဟိုမွာ ငါမ႐ွိမွမရဘဲနဲ႔။
အခုေတာင္ ၁၀ရက္ပဲခြင့္ေပးလိုက္တာ"
-"ေအာ္ ဟုတ္လား။"
-"ေအး အဲ့မို႔ နင္ငါ့ဆီအလည္လာခဲ့ဦးေနာ္"
-"လာမွာေပါ့ ကို႔အမဆီပဲကို"
-"ဟုတ္ပါၿပီေတာ္ ။ ေျပာတာပဲ။
ၿပီးရင္ အလုပ္႐ႈပ္တာနဲ႔ လာမွာလည္းမဟုတ္ပါဘူး။"
-"မဟုတ္တာ..။တကယ္ လာမွာပါအမရဲ႕။"
-"ဟုတ္ပါၿပီေတာ္ ဟုတ္ပါၿပီ။ဒါနဲ႔ ပိုလွလာတယ္ေနာ္"
-"အဟိ။ ငါ့အမကေတာ့လုပ္ၿပီ။
ကဲေျပာၾကည့္ ငါ့အမဘာစားခ်င္လဲ။"
-"အမေလး ဘာမွမစားခ်င္ပါဘူးေအ။
လွလို႔လွတယ္ေျပာတာပါ"
-"အမကလည္း လွလာ..ဟင္"
ကြၽႏ္ုပ္ႏွင့္ေ႐ွ႕မွျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သည္းခံႏိုင္စြမ္းတို႔ ကုန္လာသလို႐ွိသည္။
ထိုသူမသည္ ဝါ့ရဲ႕လက္ကို ကိုင္ထား႐ုံတင္မက စကားေျပာရင္း ေခါင္းပုတ္ ပုခုံးပုတ္ပါလုပ္ေသးသည္။ ဒါကိုလည္း ဝါကမျငင္းေပ။
ထို႔ထက္ဆိုးသည္က အျခားလူမ်ားထက္ ထိုအမကို ပိုခင္တြယ္ေနသည့္ပုံ။
ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽႏုပ္ စိတ္မ႐ွည္စြာျဖင့္ ဝါ့လက္ထဲမွ ကြၽႏုပ္လက္ကို ဆတ္ကနဲ႐ုန္းမိေတာ့ စကားေကာင္းေနသည့္ ဝါက အေၾကာင္သားေလးျဖင့္ ေငးစိုက္ၾကည့္လာသည္။
ထိုအခါမွ ထိုအမက ကြၽႏုပ္ကိုျမင္သည့္ပုံျဖင့္။
-"ဒါနဲ႔ ခ်စ္လြန္း။သူက ဘယ္သူလဲ။
ငါ ျမင္ဖူးသလိုပဲ။
ဟင္ မိဇူ မိဇူေလးလား"
-"ဟုတ္ပါ့။"
-"အယ္ မေတြ႕တာၾကာေတာ့ ထြားလာ လွလာတိုက္တာၾကည့္စမ္းဟယ္။
အသားကလည္း ေဖြးဉလို႔ တ႐ုတ္မေလးက်ေနတာပဲ။ ငါျဖင့္ မွတ္ကိုမမွတ္မိတာ။"
-"ဟုတ္တယ္ မသက္ဝင္းေရ။
အဲ့လိုလွလာ ထြားလာလို႔ကို ညီမစိတ္မခ်မိတာ"
သူမတို႔သည္ ကြၽႏုပ္ကိုၾကည့္၍ ရယ္ကာေမာကာ ေျပာေနေစကာမူ ကြၽႏုပ္ ျပန္မေျပာမိပါ။
ျပဳံး႐ုံသာျပဳံးျပမိသည္။အျပဳံးသည္ပင္ အသက္ပါရဲ႕လား မသိ။
ထိုအမသည္ ႏႈတ္ခမ္းတို႔သည္ ျပဳံးေနရာမွပင္ ခပ္တင္းတင္းျဖစ္သြားဟန္။
ကြၽႏုပ္အား မည္သို႔ထင္သြားသည္မသိပါ။
မည္သို႔ထင္ထင္ ကြၽႏုပ္ဂ႐ုမစိုက္ပါ။
သို႔ေသာ္ ထိုသူမသည္ ဝါ့ဘက္သို႔ ႐ုတ္တရက္လွည့္၍ လုပ္လိုက္သည့္ အမူအရာတစ္ခု။
ထိုအမူအရာေၾကာင့္ ဂ႐ုမစိုက္၍ မရေတာ့ပါ။
-"ဒါနဲ႔ေလ..ခ်စ္လြန္း..........."
ကြၽႏ္ုပ္အေ႐ွ႕႐ွိ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္မွ စူးကနဲထိုးေအာင့္လာသည္။
နာက်င္မႈသည္ အျမင္အာ႐ုံေတြပါ ေဝဝါးသြားေစခဲ့သည္။
ဒါလည္းေကာင္းပါသည္။
အခုအခ်ိန္တြင္ မ်က္လုံးကြယ္သြားလွ်င္ေတာင္ ေကာင္းပါမည္။
ကြၽႏုပ္ မျမင္ခ်င္ပါ။
ကြၽႏုပ္အသည္းပန္းအနား မည္သည့္အရာမွ
ကပ္တာမ်ိဳးကို မျမင္လိုပါ။
သို႔ေသာ္ ထိုသူမသည္ ကြၽႏုပ္ပန္းကေလးအနီးကို ကပ္႐ုံတင္မက တစ္စုံတစ္ခုကိုပါ တိုးတိုးေျပာေနပါေသးသည္။
ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ သုတ္ကနဲ လွည့္ထြက္လာခဲ့ခ်င္သည္။
မုန္းသည္။
႐ိုးသားသည္ဆိုေစကာမူ သိပ္ကိုမုန္းပါသည္။
ကြၽႏုပ္ပင္ ျမတ္ႏိုးလြန္းလို႔ မထိရက္မကိုင္ရက္သည့္ပန္းကေလးကို နီးနီးကပ္ကပ္ထိေတြ႕တတ္သည့္
ထိုမိန္းမအား ႏုတ္ႏုတ္ပါစင္းပစ္ခ်င္သည္အထိ
မုန္းမိသည္။
**********
-"ေမာေနလား အႏိုင္"
႐ြာဦးေက်ာင္းေပါက္ေရာက္သည္ႏွင့္ ဖိနပ္ကိုခြၽတ္လွ်က္ သူမမွ ထိုသို႔ေမးလာသည္။
ကြၽႏုပ္ ျပန္မေျဖမိပါ။
ေျဖခ်င္စိတ္လည္း႐ွိမေနပါ။
တြဲလက္တို႔ ျဖဳတ္ထားသည္ေၾကာင့္လား/
ပန္းကေလးကို အျခားသူကပ္၍လားေတာ့ မသိပါ။
စိတ္တို႔ ညစ္ေထြးေနခဲ့သည္။
-"ေမာေနသလားလို႔။ဟင္"
သူမသည္ ထိုေမးခြန္းကိုပင္ ထပ္ကာေမးလွ်က္ ခြၽတ္ထားသည့္ဖိနပ္အား လက္ျဖင့္ ကုန္း၍
ေကာက္သည္။
တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ပိေတာက္ေျခာက္ေရာင္ ရင္ဖုံးခါးတိုေလးမွ လွစ္ဟာသြားသည့္ အဝါေရာင္ ခါးသြယ္သြယ္ေလး။
ထိုမွတစ္ဆင့္ အမဲဆင္ေပၚ အဝါခ်ိတ္မ်ားပါသည့္ ထဘီလွလွေပၚမွ ေကာက္ေၾကာင္းလွလွတို႔ေၾကာင့္။
-"ဂလု"
႐ုတ္တရက္ ၀င္လာသည့္ ညစ္ေထြးသည့္စိတ္ထက္ပို၍ ညစ္ေထြးေသာအေတြးမ်ား။
ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽႏုပ္ တံေတြးပါၿမိဳမိသည္။
ထိုအခ်ိန္ကိုက္ပင္ သူမက လွည့္ကာၾကည့္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽႏုပ္ ေက်ာင္းမုတ္ဦးထိပ္သို႔ ျဖတ္ကနဲ အၾကည့္လႊဲရသည္။
မုတ္ဦးထိပ္မွ ေလာကနတ္႐ုပ္သည္ပင္ "ငါသိေနတယ္ေနာ္"ဟု ေျပာေနသေယာင္ ႐ွိသည္။
-"ဟင္လို႔!။"
-"ဟင္..ဟင့္အင္း။ ဘာလို႔လဲ"
"မသိပါဘူး။တို႔ကို ဘာစကားမွမေျပာလို႔
ေမာမ်ားေနသလားလို႔ေလ"
-"....."
ထိုအခ်ိန္ "က်ဳပ္နဲ႔ စကားေျပာခ်ိန္ေရာ႐ွိလို႔လား" ဟူ၍ သူမကို ႐ြဲ႕ကာ ေမးလိုက္ခ်င္သည္။
သို႔ေသာ္ မေမးခဲ့ပါ။
သည္ပန္းကေလးသည္ ကြၽႏုပ္အပိုင္မွ မဟုတ္ဘဲေလ။
-"ဟူး..ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ဒီတိုင္းပါပဲ။"
ကြၽႏုပ္ ထိုသို႔ ျပန္ေျဖရင္းျဖင့္ သူမနည္းတူ ဖိနပ္ကိုခြၽတ္လိုက္ၿပီး လက္တစ္ဖက္ႏွင့္သာ ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့သည္။
*******
ထို႔ေနာက္ သူမႏွင့္ကြၽႏုပ္ ႐ြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးနႏၵ၀ံသထံသို႔ သြားေရာက္ဦးတိုက္ၾကေလသည္။ဆရာ့ေတာ့္ထံ ဦးတိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ဒီႏွစ္ကထိန္အတြက္ သူမတို႔မိသားစုမွ မ တည္ လႉဒါန္းမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္သည္။ ဆရာေတာ္သည္လည္း ႏွစ္စဥ္လုပ္ေနသည့္ အလႉ႐ွင္ျဖစ္သည္ေၾကာင့္အေထြအထူး မိန္႔ၾကားျခင္းမ႐ွိပါ။
ေလွ်ာက္တင္သမွ်ကိုသာ ခြင့္ျပဳေပးေလသည္။
သူမတို႔ေမာင္ႏွမသည္ ၀မ္းေရးအရ ငါးလုပ္ငန္းလုပ္ေနေစကာမူ တစ္ဖက္တြင္လည္း ရက္ရက္ေရာေရာ လႉဒါန္းေလ့႐ွိသည္။
ယခုကဲ့သို႔ ဆရာေတာ္ သီတင္းသုံးေနထိုင္ရာ
ႏွစ္ထပ္ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးကိုပင္ မ တည္လႉဒါန္းထားသည္။ ေက်ာင္း႐ွိ ဘီ႐ို/စားပြဲ /ခုတင္စသည့္
လႉဖြယ္မ်ားကိုလည္း သူမတို႔ေမာင္ႏွမသာ ျဖည့္စြက္ လႉဒါန္းထားျခင္းျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္သည္လည္း အလို႐ွိသည္ႏွင့္ သူတို႔ေမာင္ႏွမကိုသာ မိန္႔ေလ့႐ွိသည္။
-"ဒါကာမေလး ဘယ္တုန္းက ျပန္ေရာက္သလဲ"
သူမေလွ်ာက္တင္အၿပီးတြင္ ဆရာေတာ္မွ ကြၽႏုပ္ကိုၾကည့္ကာေမးေလသည္။
-"တပည့္ေတာ္ တေန႔တုန္းက ျပန္ေရာက္တာဘုရား"
-"ေအးကြယ္။ ဒါနဲ႔ ဒကာႀကီးေရာ ေနေကာင္းသလား"
-"တင္ပါ့"
-"အားရင္ ေက်ာင္းလာခဲ့ဦးလို႔ ေျပာလိုက္ပါဦးကြယ္။
ေရကန္ေဘးမွာ ေပါင္းေတြထေနလို႔"
-"တင္ပါ့ဘုရား"
ဆရာေတာ္သည္ ေရကန္ေဘး ေပါင္း႐ွင္းရန္
ေဖေဖ့အား အေခၚ႐ွိသည္ေၾကာင့္ ကြၽႏုပ္ျပဳံးမိသည္။ အမ်ားကဲ့သို႔ ေငြမလႉဒါန္းႏိုင္သည့္ ေဖေဖသည္ သူ႕လုပ္အားျဖင့္ အားလွ်င္အားသလို
ေဝယ်ာ၀စၥ လာလုပ္တတ္သည္။ မအားလွ်င္ေတာင္ ဆရာေတာ္ေခၚပါက လာေရာက္လုပ္ကိုင္ေပးမည္သာ။
-"ေအးေအး။ ဒကာမေလးေရာ က်န္းမာေရးအေျခအေနေကာင္းရဲ႕လား။ ေမာေသးသလား။
ေဆးေတာ့ ပုံမွန္ေသာက္ေနာ္။"
-"တင္ပါ့။ေကာင္းတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ အရင္လိုေတာ့ အရမ္းမေမာေတာ့ဘူးဘုရား။"
-"ေအးပါကြယ္။ ဒါနဲ႔ေဆးကေရာ ေလာက္ေသးရဲ႕လား"
-"တင္ပါ့။ နည္းနည္းေတာ့ က်န္ပါေသးတယ္ဘုရား"
-"ေအးပါကြယ္။ အခုေတာ့ ေဆးမ႐ွိေသးလို႔
မေပးလိုက္ေတာ့ဘူး။ ဒကာႀကီး လာတဲ့ေန႔က်မွ
အျပန္ကို ထည့္ေပးလိုက္မယ္"
-"တင္ပါ့ဘုရား"
ဆရာေတာ္သည္ ကြၽႏုပ္ အသက္သခင္ဆိုလွ်င္မမွားေပ။ ေမြးရာပါႏွလံဳးေရာဂါဆိုသည္ေပ်ာက္ကင္းတတ္သည့္ေရာဂါမ်ိဳး မဟုတ္သည္ကတစ္ေၾကာင္း/ ႐ြာသည္ ၿမိဳ႕ႏွင့္ေဝးသည္ကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ အေမာေဖာက္တိုင္းတြင္ ဆရာေတာ္ေပးသည့္ ေဆးျဖင့္သာအသက္ဆက္ခဲ့ရပါသည္။
-"ဒါဆို တပည့္ေတာ္တို႔ ျပန္ဦးမယ္ဘုရား။"
ကြၽႏုပ္တို႔ စကားစျပတ္စဥ္ သူမမွ ျပန္မည္ဟုေလွ်ာက္ေလသည္။ ကြၽႏုပ္လည္း ျပန္ခ်င္ေနေလၿပီ။
-"ေအး... အဲ့ဆိုလည္း။ ခနေတာ့ေနဦး။ ဟဲ့ ေက်ာင္းသား"
-"တင္ပါ့။"
-"ငါ့အခန္းထဲက ငွက္ေပ်ာသီးမွည့္ ၂ဖီး ထုတ္ခဲ့စမ္းကြယ္။ ဒီမမေတြကို ေပးရေအာင္"
-"ေနပါေစဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔..."(သံစုံ)
-" ယူသြား ဒကာမေလးတို႔ရဲ႕။လာတုန္းေကြၽးရတာ
ငါ့မွာ။ မဟုတ္လည္း ပိုလ်ံေနတာကြဲ႕"
-"တင္ပါ့"(သံစုံ)
ဆရာေတာ္သည္ ထိုသို႔ပင္ျဖစ္သည္။
ကြၽႏုပ္တို႔လာတိုင္းတြင္ မုန္႔/သစ္သီး တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးစြန္႔ေလသည္။ ကြၽႏုပ္တို႔မွာသာ လာစဥ္က လႉဖြယ္မပါသည္ေၾကာင့္ ယူရခက္ မယူခက္ျဖင့္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ျပဳံးရသည္။
-"ဟဲ့ေက်ာင္းသား ဘာေငးေနတာလဲ သြားယူခ်ည္သြား"
-"တင္ပါ့"
ဆရာေတာ္အမိန္႔ေၾကာင့္ မိမိတို႔အား ေငးကာၾကည့္ေနသည့္ ေက်ာင္းသားေလး ေက်ာ္ေက်ာ္ေအာင္မွာ ကုတ္ကုတ္ျဖင့္ အခန္းတစ္ခုထဲသို႔ ၀င္သြားရေလၿပီ။
သူ႕ကို ကြၽႏုပ္သိပါသည္။ ဆရာေတာ္႕တူျဖစ္ၿပီး မိမိႏွင့္ေက်ာင္းေနဖက္လည္းျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ မခင္မင္မိပါ။
အၿမဲစပ္ၿဖီးၿဖီးႏွင့္ ကြၽႏု္ပ္ကို စေနာက္လြန္းသည္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။
ယခုလည္း ငွက္ေပ်ာဖီးကို ကြၽႏုပ္ ေ႐ွ႕လာခ်ရင္း စပ္ၿဖီးၿဖီးလုပ္ျပ သြားေသးသည္ေၾကာင့္ မ်က္ေစာင္းတခ်က္ ခ်ိတ္ေပးလိုက္ရသည္။
ဒါကိုပင္ အမွတ္မ႐ွိေလသည့္ သေကာင့္သားမွာ ေက်ာင္းေအာက္ေရာက္သည္အထိ အေနာက္ကပါလာသည္။
-"မဇၨဴ မဇၨဴ"
ကြၽႏုပ္ၾကားေသာ္လည္း လွည့္မၾကည့္မိပါ။
ေျခလွမ္းတို႔ကို အ႐ွိန္တင္မိသည္။
-"မဇၨဴ ေနပါဦးဟ နင္ကလည္း"
ေျပးလိုက္လာသည့္သူက ဘာအေရးႀကီးသည္မသိပါ။ အေ႐ွ႕မွ ပိတ္ရပ္လိုက္သည္ေၾကာင့္ မၾကည္စြာၾကည့္လိုက္သည္။
-"ဘာလဲ ေျပာ။ဘာေျပာမလို႔လဲ"
-"ဟာ..နင္ကလည္း။ မာနႀကီးလိုက္တာဟာ။
ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းကို။"
-"ေအး..အဲ့မို႔ေျပာလို႔။ ဘာေျပာမွာလဲ"
-"ငါ..ငါ"
ကြၽႏုပ္အေမးေၾကာင့္ သူက ေျပာရခက္သြားဟန္ျဖင့္ ေဘးမွ ဝါ့ဆီကို တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။
ဝါကလည္း သူ႕ကိုစူးရဲစြာ ျပန္ၾကည့္ေနေလသည္။
သို႔ေသာ္ ဘာမွေတာ့ ၀င္မေျပာခဲ့ပါ။
-"ဟူး"
ေက်ာ္ေက်ာ္ေအာင္သည္ စိတ္ေလ်ာ့လိုက္ဟန္ျဖင့္ သက္ျပင္းကိုခ်သည္။ ၿပီးမွ သူ၀တ္ထားသည့္
စတစ္အက်ီ အိတ္ေထာင္ထဲမွ တစ္စုံတစ္ခုကိုႏိႈက္ယူလိုက္သည္။
-"မဇၨဴ..ဒါေလးလက္ခံေပးေနာ္။ ငါသြားၿပီ"
ထိုအရာအား ကြၽႏုပ္လက္ထဲ အတင္း ထိုးထည့္ၿပီးသည္ႏွင့္ သူသည္ ေက်ာင္းေပၚသို႔ျပန္တက္ေျပးေလေတာ့သည္။
ကြၽႏုပ္မွာသာ လက္ထဲ႐ွိ ႏွစ္ဆီတစ္ပြင့္ႏွင့္ စာအိတ္ကိုတလွည့္ ဝါ့မ်က္ႏွာသို႔တလွည့္ ၾကည့္ကာ
ပူထူသြားရသည့္ အျဖစ္ပါေလ။
24-12-2023
********