အခန္း(၁)
ေ႐ွးဦးစြာ Mun တို႔ေက်း႐ြာမွ အမည္ပါပုဂၢိဳလ္မ်ားအား ဒီကပင္ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။
ဤ၀တၳဳသည္ စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္းျဖစ္သည္ေၾကာင့္ တစ္စုံတစ္ဦးအား ထိခိုက္ေစလိုျခင္း/ ပုတ္ခတ္လိုျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း ထပ္မံ၍ Mun
မွ အႏူးအၫႊတ္ ေမတၱာရပ္ခံလိုသည္။
ခ်စ္သည့္စိတ္ေၾကာင့္အမည္နာမ ထည့္သုံးျခင္းျဖစ္၏။
--------------
လူတိုင္းသည္ လွပလြန္းသည့္အရာမ်ားအေပၚ၌ ပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္႐ွိၾကေပမည္။ ရယူရန္လည္း ႀကိဳးစားတတ္ၾကေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ အကြၽႏုပ္သည္
ထိုအရာမ်ားအေပၚ၌ ေငးၾကည့္ခြင့္ရ႐ုံျဖင့္ ေက်နပ္ပါသည္။ နမ္း႐ိႈက္ခြင့္ ခူးယူခြင့္ စားသုံးခြင့္ရရန္လည္း မည္သို႔မွ်ႀကိဳးစားမည္မဟုတ္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ပန္းတစ္ပြင့္ပင္ျဖစ္ေစကာမူ ခူးဆြတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ မည္သည့္ေနရာတြင္ မည္သို႔ေကာင္းမြန္စြာထားထား အပင္၌ ခန္႔ထည္စြာ လွပေနျခင္းကိုေတာ့ မမွီႏိုင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္
ကြၽႏုပ္ျမတ္ႏိုးေသာ ထိုပန္းတစ္ပြင့္ကိုလည္း
နဂို႐ွိရင္းအတိုင္း ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ လွပေနသည္ကို
ျမင္လိုျခင္းသည္ အကြၽႏုပ္ စိတ္ဝိဉာဥ္သာျဖစ္ေပသည္။
-------------
အခန္း(၁)
ေမတၱာဟူသည္ ႏူးညံ့ေသာ စိတ္သေဘာထားတစ္ခုျဖစ္၏။ တစ္စုံတစ္ဦးအား ေမတၱာထားျခင္းသည္ အလြန္ပင္ ျမင့္ျမတ္သည္ဟု ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္က ေဟာၾကားခဲ့ေပသည္။
ထိုအရာသည္ အသြားအျပန္လည္း ႐ွိသည္ဟု ဆိုတတ္ၾကသည္။တစ္ဖန္ ေဝလြန္းလွ်င္မျမင္ရ နီးလြန္းလွ်င္လည္း မျမင္ရဟု ဆိုတတ္ၾကေသးသည္။
မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ ေမတၱာသေဘာသည္ ေပးပို႔သူႏွင့္သာ သက္ဆိုင္သည့္အရာတစ္ခုျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ေပးပို႔သူသည္ လက္ခံသူထံမွ အသြားအျပန္ အျပန္အလွန္သေဘာထားျခင္းမူကား တကယ့္ေမတၱာအစစ္ မဟုတ္။ အမွန္စင္စစ္ ေမတၱာမူကား တစ္စုံတစ္ခုမွ် မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေပးပို႔ခံရသူ အက်ိဳးေက်းဇူးတစ္ခုတည္းကိုသာ လိုလားျခင္းျဖစ္ေပသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ေမတၱာသည္ အလြန္႐ွားပါးၿပီး အဖိုးလည္းထိုက္၏။ေမတၱာစစ္ ေမတၱာမွန္ကို ေတြ႕လိုလွ်င္ မိဘႏွင့္ သားသမီးၾကားတြင္သာ ၾကည့္ၾကပါေလ။
မိဘဟူသည္ သားသမီးအေပၚ၌ အက်ိဳးအျမတ္တစ္စံဳတစ္ရာကိုမွ်မေမွ်ာ္လင့္။ ႀကီးျမတ္ေသာ ေမတၱာသေဘာျဖင့္ ေကြၽးေမြးျပဳစုတတ္ၾကသည္။
ဉယ်ာဥ္မႉးမ်ားကဲ့သို႔ သားသမီးဟူေသာ အပင္ေလးမ်ားအေပၚ ၌ ဂ႐ုတစိုက္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ကာ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ျဖင့္ ေစာင့္ေ႐ွာက္တတ္ၾကေသးသည္။
ထို သားသမီးဟူသည့္ အပင္မ်ား သီးခ်ိန္သီး ပြင့္ခ်ိန္ပြင့္လာခ်ိန္၌ တန္ျပန္ေမတၱာဟူေသာ အသီးအပြင့္ကို စားသုံးႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ မစားသုံးႏိုင္သည္ျဖစ္ေစကာမူ ေမတၱာမပ်က္ ခ်စ္ၿမဲခ်စ္လွ်က္သာပင္။
ဤသည္ကား မိဘေမတၱာေပတည္း။
-------------
ေ႐ႊေက်းပင္႐ြာသည္ ေ႐ႊဘိုၿမိဳ႕ႏွင့္ မိုင္(၄၀)ခန္႔အကြာတြင္ တည္႐ွိေသာ ႐ြာႀကီးတစ္႐ြာျဖစ္၏။
အေ႐ွ႕ဘက္တြင္ ငွက္ေပ်ာ႐ြာ/အေနာက္ဘက္တြင္ အင္းလယ္႐ြာ/ေတာင္ဘက္တြင္ ခင္အုန္း႐ြာတို႔ျဖင့္ နီးကပ္စြာတည္႐ွိၿပီး အိမ္ေျခေပါင္း ၃၀၀ေက်ာ္႐ွိသည္။ ႐ြာပတ္လည္တြင္ အက္ႀကီး ၉ အက္ျဖင့္ျခံရံထားသည္ေၾကာင့္ ေရေပါမ်ားၿပီး စိုက္ပ်ိဳးျခင္းအတြက္ မ်ားစြာေကာင္းသည့္ ႐ြာတစ္႐ြာဟုဆိုလွ်င္
မမွားေပ။
႐ြာ႐ွိလူမ်ားထဲတြင္ စိုက္ပ်ိဳးေျမ႐ွိသူမ်ားက စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ကိုင္လွ်က္႐ွိၿပီး အခ်ိဳ႕မွာမူ အက္ႀကီးမ်ား၌ ေရလုပ္ငန္းလိုက္ကိုင္လွ်က္႐ွိသည္။
႐ြာ၌ ခ်မ္းသာသူ လူတစ္ခ်ိဳ႕သည္ေတာ့ အက္ႀကီးမ်ားကိုပင္ အပိုင္၀ယ္ယူ၍ ငါးေမြးျမဴျခင္း လုပ္ကိုင္ကာ ေ႐ႊဘိုၿမိဳ႕အထိ ခ်ဲ႕ထြင္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ထိုလူခ်မ္းသာစာရင္းတြင္ ကိုဖိုးေထာင္အား မည္သူမွမမွီေပ။ သူသည္ အက္ႀကီး ၉အက္႐ွိသည့္အနက္ ၄အက္အထိ ပိုင္ဆိုင္ထားသူျဖစ္သည္။ ႐ြာတြင္ အခ်မ္းသာဆုံးေပတည္း။
ဦးေအာင္ျမင့္သည္ ကိုဖိုးေထာင္အပိုင္ အက္ႀကီးတစ္ခုတြင္ လုပ္ကိုင္ေနသည့္ ေရလုပ္သားတစ္ဦးျဖစ္သည္။အသက္၄၀၀န္းက်င္႐ွိၿပီး ျဖဴေသာ အသားအရည္႐ွိသည္။ ၅ေပ ၁၁အထိ ႐ွည္လ်ားသည့္ အရပ္ေၾကာင့္ ပိန္သည္ဟုထင္ရေသာ္ျငား သန္မာဖ်တ္လတ္သည့္ ေယာက်္ားႀကီးတစ္ဦးျဖစ္၏။
သူသည္ တည္ၾကည္ခန္႔ျငားသည့္ ႐ုပ္သြင္႐ွိသည္။ဇာတိမိုးကုတ္ၿမိဳ႕မွ ဇနီးျဖစ္သူ စစ္ကိုင္းသူ မျဖဴႏြယ္ျဖင့္ အေၾကာင္းပါကာ ယခုကဲ့သို႔ စစ္ကိုင္းတြင္ အေျခတက် ေရာက္႐ွိခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ေစာ္ဘြားမ်ိဳးဆက္ျဖစ္သည့္ သူသည္ မျဖဴႏြယ္ျဖင့္ ေတြ႕ဆုံခဲ့သည့္အခ်ိန္မွစကာ ဘ၀နိမ့္က်ခဲ့ရေပသည္။ ခ်မ္းသာလွသည့္ သူ႕အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ထမင္းခ်က္အျဖစ္ အိမ္၌ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ေနသည့္ မျဖဴႏြယ္ႏွင့္ သေဘာမတူႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ အေမြျဖတ္စြန္႔လႊတ္ခဲ့ၾက၏။
သို႔ေသာ္ အခ်စ္တန္ခိုးသည္ကား သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံအတြက္ ဘ၀တစ္ခုထူေထာင္ရန္လံဳေလာက္ခဲ့သည္။ တူႏွစ္ကိုယ္ တဲအိုပ်က္မွာပင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေနထိုင္လွ်က္ သားသမီးတစ္ဦးပင္ ရ႐ွိခဲ့ေလၿပီ။
ေမာင္တစ္ထမ္းမယ္တစ္႐ြက္ျဖင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်စ္ခင္စြာ ေပါင္းဖက္ေနထိုင္ၾကသည္။
သို႔ရာတြင္ ေလာကႀကီးသည္ တရားမမွ်တလွပါ။
ကံအေၾကာင္း မေကာင္းသည့္ သူသည္ သမီးအသက္ ၅ႏွစ္ခန္႔တြင္ ဇနီသည္အား ဆုံး႐ႈံးခဲ့ရျပန္သည္။ ၿမိဳ႕ျဖင့္ေဝးလွသည့္ ေက်းေတာ႐ြာတြင္ ငွက္ဖ်ားေရာဂါအား တိုက္ဖ်က္ႏိုင္သည့္ ေဆးဝါးမ႐ွိေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။
ယခုတြင္မူ သူ႕ဇနီးမျဖဴႏြယ္မ႐ွိသည္မွာ ၁၃ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ေလၿပီ။ ႐ိုးသားႀကိဳးစားသည့္ သူ႕အား ႏွစ္သက္သူ မိန္းမမ်ားေတာ့ ႐ွိ၏။သို႔ေသာ္
မိတဆိုးသမီး တစ္မ်က္ႏွာျဖင့္သာ ေနထိုင္ခဲ့သည့္ သူ႕အတြက္မူ မျဖဴႏြယ့္ေနရာတြင္ မည္သူ႕ကိုမွ် အစားမထိုးႏိုင္ခဲ့ေပ။ အေဖတစ္ခု သမီးတစ္ခုဘ၀ျဖင့္သာ ရပ္တည္ေနထိုင္လွ်က္႐ွိသည္။
ဤသည္ကား သူ႕သမီးအေပၚထားသည့္
ဖခင္ေမတၱာေပတည္း။
-"အေမ့!"
-"ဒုံး"
-"ေဖေဖေရ!"
ဦးေအာင္ျမင့္သည္ မန္က်ည္းပင္ေအာက္႐ွိ ကြပ္ပ်စ္တြင္ ထိုင္ကာ မနက္ခင္းက ျဖဳတ္လာေသာ ပိုက္ကြန္မ်ားမွ ငါးမ်ားကို ျဖဳတ္ေနေလသည္။
ထိုတြင္ ခပ္လွမ္းလွမ္း႐ွိ သူတို႔တဲအိမ္ေလးမွ အသံစြာစြာျဖင့္ လွမ္းေအာ္ေနသည့္ ခ်စ္လွစြာေသာ သူ႕သမီးေပ။
-"ဟူး"
သူ ေခါင္းကိုတြင္တြင္ခါရမ္းလွ်က္ လက္ထဲ႐ွိ
ပိုက္ကို ခနခ်ကာ တဲဆီသို႔ သြားရေတာ့သည္။
ထိုငေမြထိုးမေလးအား အခ်ိန္ခနပင္ လႊတ္
ထား၍မရေပ။ျပႆနာကို မီးထြန္း႐ွာလြန္းသည္မွာ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံႏွင့္ လားလားမွမတူ။
ယခုလည္း ဘာျဖစ္ျပန္သည္မသိ။
ခါးသာသာအျမင့္႐ွိသည့္ ၂ခန္းပတ္လည္
တဲအိမ္ေလးအေပၚသို႔ သူအေရာက္။
-"ေဖေဖ!"
သူ႕ကိုေခၚလွ်က္ အေျပးကေလး ထြက္လာသည့္ သူ႕သမီး။ သူႏွင့္ပင္ တိုက္မိေတာ့မည္။
-"အေမ့!"
-"ဟဲ့ ဟဲ့သမီး"
သူ႕အျမင္မွာပင္ အ႐ွိန္တန္႔လိုက္သည္ေၾကာင့္
လဲမတတ္ျဖစ္သြားသည္ေၾကာင့္ လွမ္းဆြဲထိမ္းလိုက္ရေသးသည္။
ထိုကဲ့သို႔ပင္ ျပာတိျပာတာ ႏိုင္လြန္းလွသည္။
ဒါသည္လည္း သူ႕အျပစ္မကင္းလွပါ။
ဒီမိတဆိုးသမီးေလးအား သူအလိုလိုက္ထားခဲ့မိသည္။ ကေလးသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္ျဖင့္ စကၠဴပါးေလးသဖြယ္ က်န္မာေရးတြင္ အလြန္ခ်ဴခ်ာ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕မွာ အေဖလိုကဲ့သို႔တစ္မ်ိဳး
အေမလိုကဲ့သို႔တမ်ိဳး ျပဳစုယုယခဲ့ရသည္။
အခ်ိန္တန္အ႐ြယ္ေရာက္လာေတာ့လည္း
အျခားေက်း႐ြာသူမ်ားကဲ့သို႔ ေပါင္းခုတ္/စပါးရိတ္လည္း မခိုင္းရက္။
မိမိတို႔လုပ္ငန္း၌ ေရလုပ္သူအျဖစ္လည္း မခိုင္းရက္ႏွင့္ ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ေစရန္သာ ႀကိဳးစားေပးရေတာ့သည္။
ယခုမူ သူ႕သမီးသည္ ေ႐ႊဘိုေကာလိပ္ေန ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။
သို႔ေသာ္ စာအရာတြင္ေတာ္သေလာက္ က်န္သည့္ကိစၥမ်ားတြင္ အၿမဲနေမာ္နမဲ့ဆန္လြန္းသည္ေၾကာင့္ ယခုထိပင္ စိတ္မေအးရေသးပါ။
-"ဟူး..။
သမီးရယ္ ဘယ္လိုေၾကာင့္ အၿမဲျပာယာခတ္ေနရတာလဲ။ၾကည့္ဦး မ်က္ႏွာမွာလည္းေပလို႔တူးလို႔ ။
ဘာေတလုပ္ေနတာလဲကြယ္"
သူ မ်က္ႏွာေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ ေမးလိုက္ေတာ့
ေ႐ွ႕မွ အိုးမဲတုံးမွာ သြား၃၂ေပၚေအာင္ ျပဳံးျပလွ်က္။
-"ဟီး ..ေဖေဖကလည္း။
အႏိုင္က ေဖေဖ့အတြက္ ထမင္းခ်က္ေပးေနတာေလ။ အဲ့ဒါကို အိမ္ေျမႇာင္ေကာင္က သမီးအေပၚ ျပဳတ္က်လာလို႔"
ထိုေျဖသံအၾကား သူ သက္ပ်င္းသာ႐ိႈက္မိေတာ့သည္။
ငယ္ငယ္ကတည္းက သူ႕သမီးသည္ အိမ္ေျမႇာင္ဆိုသည့္ သတၱဝါကို ေႁမြထက္ပင္ေၾကာက္တတ္၏။
သူ႕မွာသာ ေတာ႐ြာေနၿပီး အိမ္ေျမႇာင္ေၾကာက္ရေလသလားဟု အျပစ္မတင္ရက္ႏိုင္ပါ။
-"ဟုတ္ၿပီ..ဟုတ္ၿပီ ။
ဘယ္မွာလဲ အဲ့အိမ္ေျမႇာင္က။ ျပစမ္း ေဖေဖ့ကို"
သူေျပာလွ်က္ သမီးျဖစ္သူကိုယ္ေပၚအားၾကည့္လိုက္ေတာ့ မေတြ႕ေပ။
ထိုအတူ သမီးမွာလည္း မေတြ႕ဟန္ျဖင့္ ကိုယ္ကို လွည့္၍ ႐ွာေန၏။
-"ဟင္ ခုနကထိ ႐ွိေသးတာကို"
ကိုယ္မွာ မ႐ွိေတာ့သည့္တိုင္ ဟို႐ွာသည္႐ွာလုပ္ေနသည့္ သမီးေၾကာင့္။
-"မ႐ွိပါဘူး သမီးရယ္။"
-"မဟုတ္ဘူး တကယ္႐ွိတာ ခုနကအထိ"
-"ကဲ ကဲ ႐ွာမေနနဲ႔ေတာ့ ။
ထမင္းလည္းမခ်က္ေတာ့နဲ႔ ေဖေဖပဲ ဆက္ခ်က္ေတာ့မယ္။"
-"ဟင္!"
ဦးေအာင္ျမင့္သည္ ထမင္းခ်က္ရန္ မီးဖိုခန္းသို႔ အသြားမွာ ထိတ္လန္႔စရာျမင္ကြင္းတစ္ခုက စီးႀကိဳေနေလၿပီ။
-"အမေလး! မီးေတာ့ မီး!မီး!"
သူ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ခင္မွာပင္။
သူ႕သမီးမွာ အသင့္သယ္ထားသည့္ ေရပုံးကိုဆြဲလွ်က္ သူ႕ကိုယ္သို႔တြန္းတိုက္ကာ မီးဖိုခန္းဆီသို႔။
*******
-"ဗြမ္း!"
*ဟူး ေတာ္ေသးတာေပါ့*
ကြၽႏုပ္ လက္ထဲ႐ွိ ေရပုံးအဝါေလးကိုခ်လွ်က္ ၾကမ္းျပင္တြင္ ဖင္ထိုင္ပစ္လိုက္သည္။ မီးၿငိမ္သြားၿပီျဖစ္သည့္ ခပ္မဲမဲ ဝါးထရံအားၾကည့္ၿပီးယခုမွ
သက္မ ခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။
ေျခကုန္လက္ပန္းလည္း က်သြားေလၿပီ။
မၾကာေသးခင္က ေျပးရင္းလႊားရင္း ထင္းေခ်ာင္းကို ခလုပ္တိုက္မိသည့္ပုံ။
မီးဖိုအနီး႐ွိ ထရံအား မီးဆြဲသြားရေလသည္။
ေခါင္းမိုး႐ွိ သကၠယ္ေတြအထိ မေရာက္သည္က ေတာ္ေသးသည္။
ေခါင္းမိုးသာဆြဲပါက ႐ြာျပင္ေန မိမိတို႔တဲအိမ္ေလးမွာ ျပာက်ေပလိမ့္မည္။
-"ေဟာဟဲ ေဟာဟဲ"
ေဖေဖသည္ ေရတ၀က္ခန္႔ပါသည့္ ပုံးႏွင့္အတူေဘးနားသို႔ ေရာက္လာသည္။
အနည္းငယ္လွမ္းသည့္ ေခ်ာင္းမွ ေရကိုေျပးဆြဲလာရသည္ေၾကာင့္ ေမာဟိုက္ေနသည့္ပုံပင္။
နဖူးတြင္ ေခြၽးတို႔ သီးေနေလသည္။
ကိုယ္တ၀က္သည္လည္း ေရလား ေခြၽးလားမကြဲျပားဘဲ စို႐ႊဲလ်က္႐ွိေသးသည္။
ထို႔ျပင္ ဒူးအထိ တိုေအာင္၀တ္ထားသည္ ပုဆိုးေအာက္ဘက္တြင္လည္း သဲမ်ားျဖင့္ ပရပြ ပြလွ်က္႐ွိသည္။
-"ေတာ္ေသးတာေပါ့ သမီးရယ္ ေခါင္းမိုးထိသာဆြဲရင္ တို႔သားအဖေတာ့ မေတြးရဲစရာပဲ"
မီးၿငိမ္းသြားသည္ျမင္မွ စိတ္ေအးဟန္ျဖင့္
ထိုစကားကိုဆိုသည္။
ေမာဟိုက္ေနသည့္ ေဖေဖ့အားျမင္ေတာ့ ကြၽႏုပ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။
တခါတရံတြင္ ကြၽႏုပ္ကိုကြၽႏုပ္ သိပ္စိတ္ပ်က္၏။
တႏိုင္တပိုင္ျဖင့္ ကူညီလိုက္တိုင္း ကံတရားသည္ ကိုယ့္ဘက္မပါ။
အၿမဲ အဆင္မေျပေပ။
ယခုလည္း မိမိအသုံးမက်မႈေၾကာင့္ အိမ္မီးေလာင္မလို ျဖစ္ရျပန္ၿပီ။
-"ဟူး.."
-"ေဖေဖ သမီးေတာင္းပန္"
-"ဂြက္"
-"အ!"
ေဖေဖ့ကို ေမာ့ၾကည့္ကာ ေတာင္းပန္ရန္ျပင္စဥ္လက္သံေျပာင္လွသည့္ ေခါက္ခ်က္တစ္ခု ဦးေခါင္းထိပ္တြင္ ဝဲကာက်ေလၿပီ။
*******
-"ေဖေဖ"
ေဖေဖ့အနီး႐ွိ ကြပ္ပ်စ္တြင္၀င္ထိုင္ရင္း မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးရသည္။
သို႔ေသာ္ ျပန္ေတာ့ မထူးလာေပ။
သူ႕ပိုက္ထဲ႐ွိ ငါးမ်ားကိုတစ္ေကာင္ခ်င္း ျဖဳတ္ရင္း ဒန္ဇလုံထဲသို႔ ပစ္ထည့္လွ်က္ေန၏။
မၾကာေသးခင္က မီးဆြဲထားသည့္ကိစၥကို စိတ္မၾကည္ေသးသည္ထင္။
ဒါကလည္း ေဖေဖ့ အလြန္မဟုတ္ပါ။
ေဖေဖသည္ အျခားေယာက်္ားသားမ်ားကဲ့သို႔
စိတ္မတိုတတ္/စိတ္မဆတ္တတ္ေပ။
မ်ားစြာ စိတ္႐ွည္ေလ၏။
ကြၽႏုပ္အေပၚ၌လည္း စိတ္လည္းမဆိုးခဲပါ။
စိတ္ဆိုးခဲ့လွ်င္လည္း ဆူသည္ ေငါက္သည္ဟူ၍မ႐ွိ။
စကားမေျပာဘဲသာ ဆိတ္ဆိတ္ေနတတ္သည္။
ကြၽႏုပ္အား တုတ္ျဖင့္႐ြယ္ဖို႔ အလြန္ေဝးသည္။အျပစ္ႀကီးေလးမွသာ ခုနကကဲ့သို႔ ေခါင္းကိုခြပ္ကနဲေနေအာင္ ေခါက္တတ္သည္။
-"ေဖေဖ"
-"...."
-"ေဖေဖလို႔!"
ကြၽႏုပ္ရဲ႕ ေဆာင့္ေအာင့္ေခၚသံေၾကာင့္ ေဖေဖက တစ္ခ်က္မွ် ေစြၾကည့္လာသည္။ ထို႔ေနာက္
သူလုပ္စရာ႐ွိသည္ကို တစိုက္မတ္မတ္ ဆက္လုပ္ေနျပန္သည္။
-"ေဖေဖကလည္း
အႏိုင္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေနာ္ ။"
-"...."
-"အႏိုင္က ေဖေဖစားဖို႔ထမင္းခ်က္ေနတာပါ။ အိမ္ေျမႇာင္ေၾကာင့္ပါ ေဖေဖရဲ႕ ။"
-"......."
-"အႏိုင္အိမ္ေျမႇာင္ ေၾကာက္တတ္တာကို ေဖေဖလည္း သိရက္သားနဲ႔။"
-"...."
-"စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေနာ္ ေဖေဖ"
-"....."
-"ေနာ္လို႔!"
ဦးေအာင္ျမင့္ ေ႐ွ႕မွ သနားသဖြယ္ မ်က္ႏွာငယ္ျဖင့္ ၾကည့္ေနသည့္ သူ႕သမီးအား ၾကာၾကာစိတ္မဆိုးႏိုင္ေတာ့ပါ။
သူ႕သမီးသည္ ျပာတိျပာတာျဖင့္ အၿမဲလြဲေစကာမူ
လိမ္မာေရးျခား႐ွိေပသည္။ သူ႕ကိုလည္း အလြန္ခ်စ္ၿပီး စကားလည္း နားေထာင္ေလသည္။ အလိုက္တသိျဖင့္လည္း ေဖးမကူညီတတ္ေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။
-"အင္း"
ေဖေဖသည္ ထိုကဲ့သို႔လူစားပင္ ျဖစ္သည္။
ကြၽႏုပ္အား ဉေပကၡာၾကာၾကာ မျပဳႏိုင္ပါ။
ကြၽႏ္ုပ္အေပၚ မ်ားစြာခ်စ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကြၽႏ္ုပ္ အခြင့္ယူသည္မဟုတ္ဘဲႏြဲ႕ဆိုးဆိုးေနရျခင္းပင္ ျဖစ္မည္။
-"ေဖေဖ ။
အဲ့ဆို သမီးကို စိတ္မဆိုးေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္။"
-"အင္း"
-"ေရ႕! ဒါမွတို႔ေဖေဖကြ!"
ကြၽႏုပ္ ေဖေဖအား ပုခုံးမွ သိုင္းဖက္လိုက္သည္။ၿပီး ဘယ္ဖက္ပါးအား ႐ွဴးကနဲ ေမႊးက်ဴလိုက္ေသးသည္။
-"ဟဲ့ ဟဲ့သမီး။"
သို႔ေသာ္ ေဖေဖသည္ အသာ႐ုန္းထြက္ေလသည္။
ကြၽႏုပ္ ဖက္ထားသည့္ လက္ကိုညင္သာစြာျဖဳတ္၍ ကြပ္ပ်စ္တြင္ ျပန္ထိုင္ေစသည္။
-"အႏိုင္ အဲ့လို မေနရဘူးလို႔ ေဖေဖေျပာထားသားနဲ႔ကြယ္"
ထိုစကားကို ကြၽႏုပ္ ေခါင္းကိုအသာပုတ္လွ်က္ ေျပာေလသည္။
အ႐ြယ္ေရာက္လာသည့္ ကြၽႏုပ္ႏွင့္ ထိုသို႔လက္ပြန္းတတီးေနသည္ကို အျမင္မေတာ္သည္ဟု
ခနခန ဆုံးမတတ္သည္။
ဒါကိုပင္ ကြၽႏုပ္သည္ အမွတ္မ႐ွိေပ။
တစ္ဦးတည္း႐ွိသည့္ မိသားစု၀င္မို႔ ေဖေဖအေပၚ
တခါတရံတြင္ နီးနီးကပ္ကပ္ေနမိသည္။
-"ဟြန္႔ ေဖေဖကလည္း"
ကြၽႏုပ္အလိုမက်စြာ ႏႈတ္သီးဆူမိေတာ့ ေဖေဖသည္ ေအးခ်မ္းသည့္ မ်က္၀န္းျဖင့္ စိုက္ၾကည့္လွ်က္ ျပဳံးေလသည္။
-"အေဖ့သမီး။"
-"႐ွင့္"
-" ေနာက္ဆို အဲ့လို နေမာ္နမဲ့ မလုပ္ရဘူးေနာ္"
-"ဟုတ္"
-"မီး ဆိုတာ ေၾကာက္စရာကြဲ႕။
အလြန္ဆိုး႐ြားတယ္။"
-"ဟုတ္"
-"အင္း အဲ့တာေၾကာင့္လည္း ေရ/မီး/မင္း/ခိုးသူ/သားဆိုးသမီးဆိုး ဆိုတဲ့ ရန္သူငါးပါးထဲမွာေတာင္ အဆိုးဆုံးလို႔ ေျပာၾကတာေပါ့ကြယ္"
-"ဟုတ္"
ေဖေဖသည္ ဘုန္ႀကီးေက်ာင္းထြက္ ပီသစြာ
စာတစ္တန္ ေပတစ္တန္ျဖင့္ ကြၽႏုပ္အားထိုသို႔ ဆုံးမေလသည္။
သို႔ေသာ္ ကြၽႏုပ္နားထဲတြင္ေတာ့ ေႏြရာသီတိုင္းမွာ ႐ြာေစာ္ ဦးတင္သန္းဖြင့္ေလ့႐ွိသည့္ ဓာတ္စက္သီခ်င္းသံသာ ဆူညံေဝလွ်က္႐ွိေလသည္။
-"ကဲကဲ ေဖေဖလည္း စိတ္မဆိုးေတာ့ပါဘူး။"
-"ဟုတ္"
-"သမီးလည္း ေက်ာင္းပိတ္တုန္း အဂ္လိပ္ စပစ္ကင္လား ဘာလား အဲ့တာ က်က္စရာ႐ွိရင္ သြားက်က္ေတာ့ေလ။ "
-"ဟုတ္"
-"ထမင္းလည္း ခ်က္မေနေတာ့နဲ႔ ။
ေဖေဖ ဒါေလး ဖိုးေထာင္ဆီသြားပို႔ၿပီးမွပဲ ခ်က္လိုက္မယ္ ဟုတ္ၿပီလား"
-"ဟုတ္ "
-"ေအးေအး သမီး အဲ့ဆို လုပ္စရာ႐ွိတာလုပ္ေတာ့ေနာ္"
-"ဟုတ္။ အာ့ဆို အႏိုင္ စာသြားလုပ္ေတာ့မယ္ေနာ္ ေဖေဖ"
-"ေအးေအး"
-"ဪ ဒါနဲ႔ေလ ေဖေဖ"
-"ေဟ"
-"ညေနက်ရင္ အႏိုင္ အက္ ထဲလိုက္ခ်င္လို႔"
-"ဟင္ ဘာလုပ္ဖို႔လိုက္မွာလဲသမီးရဲ႕။
ပင္ကပင္ပန္းနဲ႔ကြယ္"
-"ဟာ ေဖေဖကလည္း။
အႏိုင္လည္း ပ်င္းလို႔ေပါ့။
အိမ္မွာ တေယာက္တည္း ေနေနခဲ့ရတာ။
လိုက္ခဲ့မယ္ေနာ္..ေနာ္လို႔ ေဖေဖ!"
-"ဟူး...ေအးပါကြယ္ ေအးပါ။သေဘာ႐ွိ
သေဘာ႐ွိပါဗ်ာ"
*********
ကြၽႏုပ္ စာေလ့လာေနေပရာ တစ္နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္တြင္ ေဖေဖ့ရဲ႕ လွမ္းေအာ္ေျပာသံကိုၾကားရသည္။
-"အႏိုင္ေရ! သမီး!အေဖ ငါးသြားပို႔လိုက္ဦးမယ္ေနာ္!
ၾကားလား!"
-"ဟုတ္ ေဖေဖ! ဟုတ္!"
ေဖေဖ့အား ျပန္ေျဖၾကားရင္း တဲအိမ္အျပင္သို႔ ထြက္လာလိုက္သည္။
ေဖေဖသည္ေတာ့ ျခံ၀႐ွိ ခရမ္းခင္းနားသို႔ပင္ ေရာက္သြားေလၿပီ။ ပုခုံးတစ္ဖက္တြင္ ဇလုံကိုထမ္းလွ်က္ လက္တစ္ဖက္တြင္မူ ငါးအိတ္ကိုဆြဲကာ သြားေနသည့္ ေဖေဖ့ေက်ာျပင္အားၾကည့္လွ်က္ ကြၽႏုပ္ႏွာေခါင္းတို႔ က်င္လာသည္။
တစ္ထြာခန္႔မွ်ၿပဲေနသည့္ ေဖေဖ့ေက်ာမွ အက်ီသည္ အေဝးကပင္ျမင္ရေလသည္။
ေက်ာလ်ား႐ွည္႐ွည္သည္ ယခင္ကဲ့သို႔မဟုတ္။
ကိုင္းစပင္ျပဳေနသည္။ သို႔တိုင္ ေဖေဖသည္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းမေနႏိုင္ေသးပါ။
ယခုကဲ့သို႔ ပင္ပန္းစြာ လုပ္ကိုင္ေနရသည္မွာ ကြၽႏုပ္ေၾကာင့္ဆိုသည္ကို ေတြးမိတိုင္း ရင္ထဲတြင္ ေနလို႔မေကာင္းလွေပ။
ကြၽႏုပ္ကို လူတန္းေစ့ေအာင္ထားေပးေနသည့္ ေဖေဖမွာမူ သစ္လြင္ေသာ အ၀တ္အစား တစ္စုံပင္မ႐ွိေပ။
ေဖေဖသည္ အျခားေရလုပ္သားမ်ားကဲ့သို႔အရက္ေသစာ ေသာက္စား/ေလာင္းကစားလုပ္ဖို႔ အလြန္ေဝးစြ ။ယုတ္စြအဆုံး ကြမ္းတစ္ရာမွ်ပင္ ေဖေဖသည္ သူ႕ကိုယ္သူ မသဒၶါေပ။
တစ္ခါတစ္ေလ က်န္းမာေရးေဖာက္ကာ ဖ်ားနာလွ်င္ေတာင္ ေဆးဆရာဦးတင္ေထြးအား
မေခၚေပ။
အလုပ္ကိုပင္အပ်က္မခံဘဲ မွိတ္ႀကိတ္ ခံစား႐ွာသည့္ ေဖေဖသည္ မိမိေက်ာင္းအတြက္ လိုအပ္သည္ႏွင့္ ေငြမ်ားဘယ္ကထြက္လာသည္မသိ။
အၿမဲသူ႕မွာ႐ွိသည္။
-"ဟူး "
ကြၽႏုပ္ျမင္ကြင္းတြင္ ေဖေဖ့ရဲ႕ပံဳရိပ္ေလးေပ်ာက္သည္အထိ ေငးၾကည့္ၿပီးမွ စားပြဲ၌ ျပန္ထိုင္လိုက္သည္။ ရင္ထဲမေကာင္းသည့္ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ေလ့လာလက္စ speaking မ်က္ႏွာအား ဆက္လက္ေလ့လာလိုက္ေတာ့သည္။
-"What's your nation?"
-"I am from..."
ထို႔ေနာက္ အတန္ၾကာသည္အထိ ကြၽႏုပ္စာမ်ားေလ့လာေနစဥ္ ႐ုတ္တရက္ အေနာက္မွ ထြက္ေပၚလာသည့္ လက္တစ္စုံ႐ွိေလသည္။ ထိုလက္စံဳသည္ ကြၽႏုပ္ မ်က္လုံးမ်ားအေပၚသို႔ ထိမိစြာ အုပ္မိုးထားလိုက္ၿပီး
-"ဘယ္သူလဲ မွန္းၾကည့္ကြယ္"
ထိုအခ်ိန္တြင္ သာယာေသာ အသံႏွင့္အတူ ေမႊးပ်ံ႕သည့္ပန္းတစ္ပြင့္ ကြၽႏုပ္ေဘးသို႔ ေႂကြက်လာေလၿပီ။
တဆက္တည္း ႏွလုံးသားသည္လည္း သခင္ျဖစ္သူ အမည္ကိုတလွ်က္ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ကာ ႀကိဳဆိုလွ်က္႐ွိေပေတာ့သည္။....။
23-12-2023
**************