VII.
MALAKING pagtutol ang naramdaman ko nang itigil ni Ludwig ang paghalik sa akin. His lips... everything about him, I missed it.
"L-Ludwig..."
"Sorry." He whispered. "I am drunk. Fuck." Pagkasabi niyo'y tinalikuran niya na ako.
He left me dumbfounded. He kissed me because he is drunk and not because he likes to do it. Sabi na nga ba huwag akong umasa. Sa ilang minutong halik na iyon ay agad na umusbong ang pag-asang lumalambot na ulit si Ludwig sa akin.
But I was wrong.
"And those foods, I didn't order that." Pahabol ni Ludwig bago tuluyang umalis dito sa kitchen.
I gulped with what he said. Nagkataon nga lang pala na favorite ko ang mga pagkaing narito. Akala ko... sabagay bakit naman si Ludwig ang mag aasikaso ng foods nila ng mga kaibigan at babae niya? He's the boss. Hindi ko man lang naisip iyon.
Napakapit ako sa kitchen counter dahil pakiramdam ko ay nanghina ang mga tuhod ko. Para akong matutumba. Sa gutom ba 'to o dahil dismayado ako?
He let me hug him. He kissed me. The foods are my favorite. Iyon lang, nagpadala agad ako sa emosyon ko. Agad agad ay may namuong pag-asa sa dibdib ko kahit ilang ulit kong itinatak sa utak ko na wala na. Wala nang Ludwig.
He's not the same person anymore. Hindi na siya ang lalaking mahal na mahal ako. Ilang ulit ko bang dapat itatak sa isip at puso ko iyon? Damn my heart for reacting this way in every simple things he do to me. Damn my heart for being fragile when it comes to him. Damn myself.
I composed myself and took a deep breath. Umayos ako ng pagkakatayo saka nilapitan ang mga food trays. I should eat. Gutom talaga ako. Baka kapag kumain ako, bumalik ako sa katinuan at sa reality—kung saan wala nang pagmamahal sa akin si Ludwig.
Paniguradong ilang araw ang aabutin bago ako maka-move-on sa nangyari ngayong gabi.
His sexy and soft lips...
His body heat...
His scent...
Umiling-iling ako. My gosh, self! Stop fantasizing him. Stop thinking about it. I should forget it and eat!
♠️
ILANG araw ang lumipas na naging abala ako sa photoshoot. Hindi naging madali ang halos gabi gabi kong pagpupuyat dahil sa kakaisip ng kung anu ano. Hindi ko naman kasi maiwasan. Sa ilang araw na iyon ay pilit ko ring iniwasan si Ludwig. Siya kasi ang main reason kung bakit ang dami kong iniisip.
Hanggang ngayon ay hindi pa rin mawala sa isip ko ang nangyari noong nakaraan.
Ngayon ay araw ng linggo and finally, makakapahinga ako. Masyado akong nagpakalulong sa trabaho these past few days. Gayunpaman, excited ako sa paglabas ng mga magazine na ako ang cover. Achievement iyon para sa akin. Masaya ako sa ginagawa ko at ito 'yung passion ko.
Tumunog ang phone ko. Si Ren iyon.
"Yes?"
"So ano na? Kailan mo balak bumili ng kotse, aber?"
Bahagya akong natawa sa tanong niya. Although, okay lng naman sa kaniya ang paghiram hiram namin ni Dave ng kotse niya ay minsan nagkakataon na kailangan niya ang kotse tapos gamit namin ni Dave. Lagi kasi akong hatid sundo na ni Dave sa photoshoots ko. Supportive ang baklang 'yon.
"Bibili na nga." I answered. "I already got paid."
I have my savings pero hindi iyon para sa kotse. Iyon ang unang bagay na gusto kong bilhin talaga after loads of work. Deserve ko iyon at kailangan ko iyon. Lalo na kung iba iba ang locations ng photoshoot. Hindi lang naman kasi sa mga studios. Minsan ay meron sa outdoors at kung saan saan pa.
"Whoa! So it's a celebration?"
"Fine, oo na. Pupunta ako mamaya d'yan sa Asterisk. And besides, ibabalik namin ni Dave ang kotse mo."
"Buti naman! Okay, hintayin ko kayo. Bye!" She said and ended the call.
Gabi na kasi kami nakauwi ni Dave kagabi kaya inuwi nalang muna niya ang kotse ni Ren. At ang balak namin ay dalhin sa kaniya today kasi sakto rin na ngayomg araw ko balak bumili ng kotse dahil ngayon lang ako nagkaroon ng free time.
Bukas pa ulit ang next photoshoot ko sa bagong project. Nakakapagod pero nao-overwhelmed ako sa never ending projects na natatanggap ko kahit kakasimula ko palang na maging model dito sa Pilipinas. And the fact na some of the photographers knows me already dahil naging trabaho ko iyon sa London.
Bumangon na ako mula sa kama saka dumiretso sa vanity. I looked at myself. Maganda pa rin naman ako kahit bagong gising ako. Nag facial wash naman na ako kanina at naisipan lang na mahiga ulit dahil pahinga ko naman today.
Lumabas ako ng kwarto para uminom ng kape. I need boosters para mabuhay naman ang katawang lupa ko.
Pumunta akong kusina saka dumiretso sa coffee maker. Ang sarap at ang bango talaga ng aroma ng kape. Nabubuhay ang dugo ko.
"Can I have coffee, too."
"Ay, kutong lupa!" Napahiyaw ako nang may magsalita sa likod ko.
Nilingon ko iyon at punyeta naman. Oh, Lord. Sinusubukan talaga ako sa araw araw.
Si Ludwig lang naman na naka boxer shorts lang at topless, oo! Kitang kita ko tuloy ang pumuputok niyang six pack abs. Ang sexy niya, ang hot, ano ba!
Earth to myself!!
Narito na naman kami sa kusina at naalala ko na naman ang nangyari noong nakaraan.
"A-Ah, sure." Sabi ko saka muling hinarap ang kape.
Hindi pa man ako nakakainom ng kape ay ang lakas na ng kabog ng dibdib ko. Hindi talaga ako sa kape magpa-palpitate kundi sa presensya ni Ludwig.
Namiss ko ang lalaking 'to. Ilang araw akong busy at talagang hindi kami nagkakatagpo ng landas kahit nasa iisang bubong kami.
"Russia."
I gulped. Maawa naman! Sasabog na ang dibdib ko. Mauulit ba ang nangyari? Hahalikan ba niya ako ulit? Oh my freaking gosh, nag-a-assume na naman ako.
"Ten seconds." Sagot ko nang hindi siya nililingon. Uunahin ko na siyang bigyan ng kape bago sarili ko para makaalis na rin siya dito sa kitchen. My heart keeps on racing because of him.
Nang matapos ang isang kape ay kinuha ko iyon mula sa coffee maker saka ipinatong sa kitchen counter kung saan siya nakaharap.
"Coffee." Sabi ko lamang nang hindi tumitingin sa mukha niya. Naiilang ako, oo.
Muli akong tumalikod para asikasuhin naman ang kape ko. Bahala na si Ludwig d'yan. Ayoko talaga siyang makaharap ngayon.
"Russia." Muli niyang tawag.
Mabilis akong nag-ipon ako ng confidence saka hinarap siya. "Yes? May kailangan ka pa? Creamer? Kulang sa tamis? Or you want other flavor?"
Sa halip na magsalita siya ay may inilapag siyang susi sa ibabaw ng kitchen counter.
Agad na kumunot ang noo ko. "Ano 'yan?"
"Your car keys."
Lalong kumunot ang noo ko. "Mine? My car? What do you mean? I have no car."
"This car is yours. Bought it for you before you left me years ago. You should use it."
Napalunok ako. Fuck, ano naman 'to! Bigla ay may kotse ako!
"A-Ah, no, no, Ludwig. It's yours. I don't deserve that car at saka... hindi naman natuloy ang kasal natin so you don't owe me a car or anything."
"It doesn't matter. Just use it." Madiin na sabi niya. "It's yours anyway. I am not the kind of person to do a refund or return with what I already purchased. The car is under your name so yeah, it's basically yours. It's parked in the garage. The white audi."
Kinuha niya ang kape saka ako tinalikuran pero muling lumingon saglit.
"Use it so you don't need anyone to fetch you and drive you home."
Saglit na nag-loading sa utak ko ang sinasabi niya. What does he mean by that? Punyeta naman.
Parang mas gusto ko pa tuloy na hindi ako kinakausap ni Ludwig kesa ganito na dinadagdagan pa niya ang isipin ko.
How come? Plano kong bumili ng kotse today tapos biglang bibigyan ako ni Ludwig? What a coincidence? Saka bakit pa niya ako bibigyan, e wala naman siyang pakialam sa akin.
Sabihin na nating oo nabili na niya kasi ang kotse at ipinangalan pa niya sa akin. Maybe it was his pride kaya hindi na nga naman niya ni-return ang kotseng nabili niya? Siguro ay dahil matagal na rin naka-stuck iyon sa garage kaya pinapagamit niya na sa akin? Hindi ko pala masyadong napapansin iyon. Sabagay, maluwag ang garage namin dito sa bahay. It could fit four cars.
Shocks! Sabi nga niya, nabili niya iyon bago ko siya iwan so ilang years lang siyang nakatambak? I don't know but I don't want to assume. Ayoko nang umasa pa na babalik sa dati si Ludwig.
He's giving me a car. Yes, a car. At dahil d'yan, mapupunta na sa savings ang dapat na pambili ko ng kotse ko. But anyway, hindi kaya maging utang na loob ko pa ang kotse na iyon kay Ludwig?
Ugh! Ang aga aga, may isipin agad ako. Ah, no, as in no, I can't really accept the car.
Ipinatong ko ang kape ko sa kitchen counter at dinampot ang susi ng kotse saka pinuntahan si Ludwig sa living room. Prente siyang nakaupo habang nagbabasa ng newspaper.
"Ludwig."
Nag-angat siya ng tingin. Ibinaba niya ang hawak niyang newspaper. He looks confused.
"Why?"
I never thought na ma-a-approach ko siya ng ganito na parang normal lang kami. Itinatak ko na kasi sa utak ko na wala akong karapatang kausapin si Ludwig.
"I can't accept the car." Sabi ko.
"Ang kulit, Russia."
Kumabog ang puso ko. This is the Ludwig I know. His simple comments like that.
I gulped as I pretend that I am calm. "Like what I've said, I don't deserve it. Saka balak ko na talagang bumili ng kotse today kaya... huwag ka nang mag-abala. I know hindi mo ugaling mag-return nang nabili mo na. I will do that. Ako nalang ang mag aasikaso tutal sa akin naman nakapangalan. Masasayang rin nga naman kung naka-stuck lang aa garage so I will just return it."
"Stop." He said and sipped his coffee. He looked at my eyes. "Use it."
"Ayoko talaga, Ludwig." Pagmamatigas ko.
Natuwa pa rin naman ako na sa tinagal tagal at sa nangyari ay ibinibigay pa rin niya ang kotse sa akin dahil ayaw niyang may nagsusundo at naghahatid pa sa akin. Whatever he mean by that, the fact that he's giving me a car worth millions, I don't deserve it. Basta, ayoko rin talaga ng utang na loob sa kaniya.
He stared at my eyes. Mabilis akong umiwas dahil naiilang ako. Simpleng titig niya ay parang sasabog ang puso ko.
"If you don't want to use that fucking car, leave this house, too." Aniya.
"Huh?"
"Or fine, you don't want to use the car. I will just crash it into pieces. It's already a trash for me."
And he's giving that trash to me. Nag-assume agad ako na gusto niyang ibigay sa akin ang kotse dahil ayaw niyang hinahatid sundo ako. Basura lang pala sa paningin niya ang kotseng iyon.
"Leave." He said. "I am done talking to you."
Huminga ako nang malalim. "Fine. I will use the car. Akin na 'yon. I won't think of it as bigay mo or what. Iisipin ko nalang na akin iyon at hindi iyon utang na loob sa'yo.
"Utang na loob." He hissed. "So that's what you're thinking."
"We are not in good terms, Ludwig. Aminin ko man o hindi, ayoko talagang magkaroon ng utang na loob sa 'yo. Hindi ko deserve iyon after what I did to our relationship. And with those simple things, ayokong isipin at ayokong mag-assume that giving me that car ay may possibility na may chance pa tayo because you still cares for me..."
Bigla ay nahabag ako sa sarili ko. Ang drama ko! Ang arte ko!
"Stop it, Russia. You're nothing to me. That car means nothing to me, too. So don't fucking think that I am giving that to you because I care. I don't. Wala akong pakialam sa'yo. Put that in your fucking mind. If you don't want to use the car, simple, I will just send it to garbage collector."
Wala talaga siyang soft side sa akin. Masyado lang akong assumera. Heto na naman e, talagang hihintayin ko pang ma-realtalk ako bago ako titigil.
Sabi ko nga walang pakialam sa akin si Ludwig.
"F-Fine. I will use it. Akin na iyon. Let's forget that you are the one who bought it." Sabi ko. "Iisipin ko nalang na natanggap ko iyon as a birthday gift so I won't think of it as utang na loob. Thanks, anyway."
Tinalikuran ko na siya. Dumiretso ako sa kwarto dahil anytime ay tutulo ang luha ko and I won't let it happen. I won't cry in front of him again.
Siguradong malamig na ang kape ko sa kitchen. Nawalan na ako ng gana. I supposed to be happy kasi may kotse na ako at galing pa iyon kay Ludwig. Nakatipid rin ako. Pero bakit ako naiiyak?
Hay, Russia. Move on. Ang mahalaga nalang ngayon ah may kotse na ako and that's it.
Tumunog ang phone ko. It's Dave.
"Yes, bakla."
"I'm almost there. Are you ready? Excited na akong bumili ng car mo, my gosh!"
I heaved a sigh. "Hindi na ako bibili ng kotse, bakla."
"What, why..."
"Ludwig gave me a car."
Bahagya kong inilayo sa tainga ko ang phone ko dahil biglnv tumili ang gaga.
"What the freak! For real ba, girl? Why? I mean, okay na kayo? You two are in good terms already? Nagchukchakchenes na ba kayo and then as a reward, he gave you a car?"
"Papasa ka nang writer but you are wrong. Basta, iku-kwento ko nalang mamaya. Give me a minute. Maliligo lang ako then, we will go to Ren na. We should return her car. Gagamitin ko na rin ang kotse ko mamaya."
"Oh my, this is unexpected. Anyway I am here. I will just wait for you. Pakibilisan girl, ayokong mahulas ang beauty ko kakahintay sa 'yo."
"Yes, fine."
Ibababa ko na ang tawag nang marinig ko si bakla.
"Oh my freak, your handsome ex is coming to me."
Kumunot ang noo ko saka awtomatikong napalabas ng kwarto. Wala na si Ludwig sa living room.
"Bakla... bakla ang ex mo! Jusko, sunggaban ko ba siya? He's freaking coming to me literally!"
Hindi ko na sinagot si bakla. I ended the call. Mabilis akong lumabas ng bahay. Natanaw ko agad ang kotse ni Ren sa labas lang ng gate. It was park sa gilid and I saw Ludwig walking towards that car.
Anong ginagawa niya? Itong si Ludwig, hindi ko na maintindihan. Ano bang trip niya sa buhay?
Paglabas ko ng gate ay sakto namang pagbaba ni Dave sa kotse. Fuck him! He looked like a real guy dahil sa supt niyamb jeans and plain black shirt. Naka cap pa siya. Kaya hindi talaga halatang juding siya e.
"Dave!" Sigaw ko. Sabay silang tumingin sa akin ni Ludwig.
Nakatingin lamang siya sa akin habang kaharap niya si Ludwig.
"Russia has a car already. You don't need to bother yourself fetching her or driving her home. She can drive, too."
Napalunok ako sa sinabi ni Ludwig. What is he doing?
"Really." Dave said. "I don't care if she has a car already. I love fetching her and driving her home."
Tangina ni Dave! Nang-aasar ba siya or what?
Napansin ko ang pag-igting ng panga ni Ludwig. That was hot... agh, fuck myself for fantasizing him even with this situation.
"Pangarap mo bang maging driver?"
Ludwig speaking tagalog means he is fucking serious right now.
"No, pangarap kong makasama si Russia."
Ang walanghiyang bakla! Anong sinasabi niya! Galit na nga sa akin si Ludwig, gagalitin pa niya lalo.
Ludwig chuckles. "Hanggang pangarap ka lang."
Tinalikuran siya ni Ludwig saka tumungo sa direksyon ko. Napatulala lamang ako sa kaniya until he is in front of me already.
"That guy wanted to be with you. Choose, Russia." He said. "Pangarap ko ring makasama ka ngayon. You're going out with him or let's stay at our house."
What the fuck is going on? Abnormal ba 'tong si Ludwig?
Sa likod ni Ludwig ay may kinikilig na bakla. Letss siya! May nalalaman pa siyang pangarap na makasama ako! Sasabunutan ko talaga siya mamaya.
"L-Ludwig, may lakad kasi kami—"
"So you're choosing him."
"Huh?" I tilted my head while looking at his eyes. "I mean, mahal kita, Ludwig. Mahal na mahal."
My heart...
Ano ba iyong nasabi ko!
"Fuck off." He cussed and walked out.
Mabilis akong nilapitan ng bakla. "He's jealous, gaga!" Anya. "Kaso nag walk out. Sabihan mo ba namang mahal na mahal mo siya syempre hindi kakayanin mg etits niya, girl!"
Bahagya kong piningot ang tainga niya. "Ikaw talaga kahit kailan! Napaka gaga!"
"Effective naman, girl. He is indeed jealous. Binakuran ka nga gosh, sana taniman ka na rin!" Kinikilig na sabi niya.
"Shut up. Naasar na naman niya. Nag-aasume na naman tuloy ako. Argh! Dagdag isipin na naman. Maliligo na nga ako! Wait for me. Tumigil ka sa kagagahan mo, ha!"
Kinapa ko ang dibdib ko. Ang lakas ng tibok. Kahit ayokong mag-assume, hindi ko maiwasan dahil sa pinakita ni Ludwih. Bonus pa iyong sinabi niya kay Dave. Is he really jealous? Or what?
I need to stop thinking. I need to refresh my mind. Sa isang umaga lang, napuno agad ang isip ko. Gosh.