Irmak Hemşireden
Gözlerimi açtığımda halen soğuk olan o odadaydım.Ya da üzerimdeki soğuk su hala kurumadığı için hasta olmuş veya üşütmüştüm.Şuan hiçbir duyguyu analiz edecek durumda değildim.
Hiçbir şey hissetmiyordum.Şuan ölmüş müydüm?Ya da nasıl halen yaşayabiliyordum?Bunlar aklıma geldikçe içim acıyordu.Kalbim kan ağlıyordu resmen.Hani şu komutan için deli gibi çarpıp, komutan için duran kalbim.Şuanda deli gibi kan ağlıyordu.
Ağzımdan gelen kanları öksürüklerim ile dışarı boşalttım.Yaşama dair verdiğim tek şey nefesti.O da zamanla haram olmuştu bana.Artık ölüm bile tuhaf gelmiyordu.
Hepimiz zaten ölmek için doğmadık mı bu dünyaya.Kısa süre zarfında yaşadığımız herşey sadece bir oyundan ibaret değil miydi? Artık ölümü tatmak benim kaderimdi.Bunu yadırgayamazdım.
Gene ölecektim.Bir insan ciğerlerine hava üflerken bile ölü olamaz mıydı?Sırf ölü olması için illa toprağın altında mı olmalıydı bir insan?Şimdi yeryüzünde iken ölü değil miydik?
Biz insanlar hep yaşayacaklarımıza baktık.Oysa bu hayatta yaşamayıp kaçırdıklarımıza baksaydık belki de hayatımız böyle olmazdı.Hep sol tarafıma doğru yatmıştım.Yıllardır böyle yattığım için artık sol tarafım çürümüştü.Ben neden sağ kolumun üzerine yatmayı denemedim peki.Kolumu değiştirsem oysa göreceğim manzaradan bihaber yaşamıştım hep.
Her zaman hayata kirli bir pencereden bakmıştım belki de.Peki o pencere ilk başta temiz değil miydi?Kim kirletmişti ki baktığım pencereyi?Kim manzaramı görmeyi engellemişti.Ben yıllardır manzara gördüğümü sanıp kirli bir pencereye bakmıştım.Temiz bir pencere bulamaz mıydım?Bulabilirdim.Ama korktum.Ya aynı manzarayı temiz pencereden görmezsem.İşte bu yüzden denemeyip yıllardır kirlettiğim penceremden izledim hayatı...
İşte hayat bu kadar kısaydı.Şimdi istesem bile ne kirli penceremi temizleyebilir ne de temiz bir pencereye,yeni bir manzaraya bakabilirdim.Korkum beni sürekli yeni birşeyleri görmeyi engellemişti.Bu zamana kadar kendi ellerim ile çamura bulmadığım penceremi biri çıkıp temizlemişti.
Yıllar sonra çamurdan başka birşey görmüştüm belki de.Kabullenmedim.Unutmuştum manzaramı.Yıllardır bir çamura baktığım için unutmuştum manzaramı.O kadar güzel ve büyüleyiciydi ki bu manzara başka kimsenin görmesini istememiştim.Elime bir çamur alıp tekrar kirletmiştim penceremi.Bu sefer ne ben temizleyebilirdim ne başkası.Peki ya biri gelip de o pencereyi kırsaydı.Cam parçaları kalbime batmaz mıydı?
İşte ben şimdi kendi penceremi kırmıştım.Cam parçaları her yerime saplanırken kalbimi de es geçmemişti.Kalbimi kendi ellerimle öldürmüştüm.Cam parçalarını en derinine saplamış sanki bir daha mutlu olmamasını dilemiştim.
Kabullenemez oldum.Komutan benim için kendini feda edicekti.Buna dayanamazdım.Komutansız yapamazdım.Buna yemin ederim ki ne yapıp ne edip komutanı öldürmeyecektim.
Komutan benim yüzümden bir kez daha ölmeyecekti.Yerimden bile kıpırdayamazken yatıp karşımdaki kadının ölümünü izledim.Elimden hiçbir şey gelmiyordu ve o karşımda acı çekerek ölüyordu.Hergün bin çeşit işkenceye maruz kalıyor ve artık ölmek istiyordu.
Bu cani insanlara istediklerini vermeyecektim.Onlara kendi acımı vermeyecektim.Bir anda odanın kapısı açılması ile içeriye birkaç tane adam girdi.Uyuyor numarası yapıp gözlerimi kapatmıştım fakat karnıma yediğim bir darbe ile öksürmeye başladım.
Nefesim artık vücuduma yetmiyor,her geçen saat bana zarar veriyordu.En sonunda öksürüklerim bitip kafamı ona doğru çevirdim.Bakışlarında kendi ölümümü görmeyi şuan herşeyden çok isterdim fakat olmuyordu.O cani yüzünde midemi bulandıracak herşeyi barındırıyordu.
İkisi de beni kolumdan tutup sürüklerken bedenim adeta bir ölü gibi hareket edemiyordu.Karanlık odadan çıktıktan sonra şükür güneş ışığını tenimde ve gözlerimde hissetmiştim.Bundan bile mutlu olamıyordum.
Bugünün son günüm olmasını herşeyden çok istedim.Olmadı.Odaya girdiğimde karşılaştığım bir çift kara göz beni ölü olmadığıma inandırdı.O buradaydı.Komutan burada karşımdaydı...
Rüya olmasını diledim.Gerçek olmamasını diledim.Yalvardım belki hayata.Karşısında diz çöktüm hayatın.Bana başka bir pencere sunmuşken onu tekrar kirletmiştim.Komutanın penceresinin temiz kalmasını diledim.
Hiç istemediğim kadar ölmek istedim.Hiç istemediğim kadar görmemek istedim.Hiç istemediğim kadar ona koşup sarılmak istedim.Olmadı.
Kolumu o kadar sıkı tutuyorlardı ki.Kokusuna hem o kadar muhtaç hem o kadar uzaktım ki.Hiç istemediğim kadar gitmek istedim.Onu alıp buralardan gitmek.
Çırpındım.Kurtulmak istedim kollarının arasından.Gözyaşlarım benden bağımsız akarken gözlerimi bir an bile onun kara gözlerinden ayırmadım.Yapamazdı.Nolur yapmasındı.
"Git buradan"dedim duyabileceği kadar ölü bir ses ile.Daha diyecek çok kelime vardı fakat sanki hepsi boğazımda tıkanmış ve beni öldürmek için birlik olmuşlardı.Kafasını kabullenmez bir şekilde salladı.
O an ölmüştüm zaten.Şimdi yaşamanın ne anlamı vardı ki.Bir daha onun kokusunu almıyacaksan,bir daha onu hissedemeyeceksem,bir daha ona bakamayacaksam ne anlamı vardı ki yaşamanın.
"Komutan yalvarırım git ya git ben ölmek istiyorum nolur artık ölmek istiyorum komutan!"dedim gözyaşlarımın arasından.Sesimdeki çatallaşmış tona rağmen bağırabilmiştim.
O ise hiç konuşmadı.O konuşmadıkça ben bağırdım.Ağladım feryatlarla.Hani gerçekten sevenler kavuşurdu.Ona birkaç adım uzakken bile kavuşamıyordum işte.Koşup yanına sarılıp onu öpemiyordum.
Neden dedim hayata.Neden yaşattın bana bu kadar acıyı dedim tekrardan.Sustu,pişman mıydı bilmiyordum.Ömrümde bana yaşattıkları için pişman mıydı?Ben şuan aldığım her nefes için pişmandım.
İçeriye yaklaşan adım sesleri bize daha çok yaklaşıyordu.Gözümü bir an bile komutandan ayırmıyordum.Acı çektiğimi kendi gözleri ile görüyordu.Peki halen neden böyle davranıyordu.
"Ooo çifte kumrular buluşmuş he"dedi beni kaçıran adam.Ona bakmadım bile.Belki komutanın gözlerini son kez görecektim.Değer miydi bir saniye bile bakışlarımı ondan ayırmaya.
"BENİ ÖLDÜR,ONUN KILINA DOKUNMA YALVARIRIM SANA"dedim ağlamaklı sesim ile.Bu ona ne kadar zevk veriyor bilmiyordum.Zaten bu saatten sonra umrumda bile değildi.Komutan ise halen gözlerimin içine bakıyordu.Ne görüyordu ya da ne arıyordu gözlerimde anlamıyordum.
"YEMİN EDERİM İSTEDİĞİN KADAR CANIMI YAK SESİMİ ÇIKARMAM"dedim hıçkırıklarımın arasından.Ardından yorulmuş bir ses ile tekrardan komutana döndüm."öldürme onu yalvarırım."Sesim o kadar kısık çıkmıştı ki denizde boğulan bir balık gibiydim.Kendi evimdeydim fakat burası bana cehennem olmuş,kendi evim beni öldürmüştü...
Komutan yaklaştı yanıma.Başım önüme eğik olsa bile adımlarından üzerime geldiğini görebiliyordum.Kaldıramadım başımı.Utandım ona bu anı yaşattığım için.Çok utandım.
Bir dizini kırıp benim ile aynı hizaya geldi.Ben ise yere çökmüş gözlerimi onun gözleri dışında her yere çevirmiştim.En sonunda bakışlarım bir ölü gibi yeri bulmuştu.Elini çeneme yerleştirdi.Onunla göz göze gelmem için başımı yukarı kaldırdı.
Gözlerinin içine baktım dolu gözlerim ile.Zamanın durması bu kadar zor birşey miydi sahiden.Şuan dursa ve bir daha hiç devam etmese sesimi bile çıkarmazdım.Ama benden benim karşımda ölmesini istemesindi.
"Kendine iyi bak"dedi.Bu bir veda cümlesiydi.Komutan bana veda ediyordu.Kabullenmez bir şekilde başımı salladım."Beni alnımdan öptükten sonra geri ayağa kalktı.
Ben ise gitmemesi için isyan etmeye başladım."BAKMAYACAĞIM KOMUTAN DUYDUN MU BENİ BAKMAYACAĞIM.BAK SAÇLARIMI DA YOLACAĞIM.HER GÜN DEFALARCA ÖLECEĞİM VE BİR DAHA GERİ UYANMAYACAĞIM.KENDİME HİÇ İYİ BAKMAYACAĞIM KOMUTAN YEMİN EDERİM SEN ÖLDÜKTEN SONRA BİN DEFA ÖLÜP YANINA GELECEĞİM.SİGARA İÇECEĞİM,HANİ ŞU İÇMEKTEN MİDEMİN BULANDIĞI SİGARAYI İÇECEĞİM.KENDİME HİÇ İYİ BAKMAYACAĞIM KOMUTAN SANA YEMİN EDERİM."
"Sonra da öleceğim..."dedim ruhsuz bir şekilde.Sesim daha deminki bağırmama rağmen oldukça güçsüz çıkmıştı.Belki geri döner vazgeçer diye sandım olmadı.
Arkadan tanıdık bir şarkı çalmaya başlayınca istemsizce kaşlarımı çattım.
Gelse bile son günüm koluna alsa ölüm
Gözlerimin önünde seninle geçen günüm...
Komutan da ağlıyordu bu sefer.Hiç görmediğim bir şekilde ağlıyordu.Komutan ağlıyordu...
Yanındaki kansız ise onu çekiştirip götürüyordu.Hayır izleyemezdim bunu yapamazdım.Gözlerimin önünde ölmesine dayanamazdım.
"HAYIR YALVARIRIM HAYIR.YA BENİ ALSANA BENİ ÖLDÜR BENİ NOLUR SIK KAFAMA"dedim olduğum yerde çırpınarak.
Fayda etmiyordu komutan ölüyordu.Ben ölüyordum...
Komutan gözlerimin içine uzun uzun baktı.Sandalyede oturmuş bana bakıyordu.Son bakışıydı ve bunu ikimizde biliyorduk.Bana öyle bir bakıyordu ki o bakış beni burada bin kere öldürmüştü.O ise ağlamayı kesmiş,sanki gurur duyulur birşey yapıyor gibi duruşunu dikleştirmişti.
Yanındaki kansız kafasına silahı doğrulttuğunda ona son kez baktım.Acı içinde baktım.Yapma diyerek baktım.Komutan istese kurtulamaz mıydı buradan.
O an ölümüm gerçekleşti.Onun gözleri önünde gerçekten kalbimin durduğunu hissediyordum.Hayatta hiç acı çekmemiş kadar çok acı çekiyordum.Dondurması elinden alınan bir çocuktan farksızdım.Dondurmamın aynısından bir sürü satılıyordu fakat ben o hiç tadamadığım dondurmama bakıyordum.
"Kıvırcık"
"Komutan"
"Saçlarına iyi bak kıvırcık"
"Kendine iyi bak kıvırcık ben bakamadım..."
Başımı kabullenmez bir şekilde salladım.Yalan söylüyordu yalan söylüyordu.Bana en iyi o bakmıştı.Beni en iyi o hissettirmişti.Beni en iyi o sevmişti.Şimdi karşıma geçip nasıl böyle derdi.
"HAYIR YALVARIRIM HAYIR BENDEN HERŞEYİMİ AL ONU ALMA YA ONU ALMA"dedim olduğum yerde çırpınarak.Koşmak istedim sarılmak istedim son kez ya son kez koklamak istedim,saçlarına dokunmak istedim.
Daha kavuşamadan ayrıldık biz...
Kollarımı o kadar sıkı tutuyorlardı ki gidemiyordum.Lanet olsun yanına gidemiyordum.Birkaç adımlık mesafede bile ona o kadar uzaktım ki.
Gözlerimi sımsıkı yumdum.Yapamadım son kez bakamadım ya bakamadım.Ben korkağın tekiydim ki yapamadım.
Bir silah sesi iki ölü beden...
Canlarım nasılsınız bölüm geldi hepiniz öpüldünüz...