រីង~រីង~រីង~
សម្លេងទូរស័ព្ទបានបន្លឺឡើងសម្លេងទូរស័ព្ទបានបន្លឺឡើងធ្វើឲ្យកម្លោះសង្ហារដូចជាថេហ៍ត្រូវលើកដៃទៅទទួលទូរសព្ទ័ទាំងនៅងងុយនៅឡើយ
«ហេលឡូជំរាបសួរ~»
«យ៉ា~ស្មើរនេះហើយអត់ភ្ញាក់ទៀតក្រែងរាល់ដងក្រោកលឿនណាស់មែនទេ?ឆាប់ងើបឲ្យឆាប់កុំឲ្យយើងក្ដៅទាន់...»
នូណាស្រែកស្ដីឲ្យថេហ៍តាមទូរសព្ទ័គ្រាន់តែលឺសម្រែកដូចរាជសីនេះភ្លាមថេហ៍គេយកទូរសព្ទ័ចេញពីត្រចៀកភ្លាម
«ដឹងហើយៗចាំយើងចេញទៅបើកទ្វារឲ្យចូលមកចាំបន្តិច~»
ថាហើយគេក៏ដើរទៅបើកទ្វារទាំងភ្នែកបើកមិនទាន់អស់នៅឡើយពេលបើកទ្វារហើយក៏ឃើញទឹកមុខនាងក្រមុំភ្លាមភ្ញាក់ដូចគេទះ ម៉ែអើយមុខម៉ូវសាហាវ
«ដេកស្ពឹក!ចឹងអីអ្នកណាគេយករាល់ដងងើបមុនឯងបន្តិចដៀលគេថាដេកស្ពឹកម៉េចហើយអ្នកដៀលគេថ្ងៃនឹងដេកឆាប់ក្រោកម្ល៉េះ?នាងក'មីនងើបឡើងយប់មិញសាហាវណាស់សុទ្ធតែលើកដាច់ៗអីក៏ទ្រង់ទារុណជាងគេម្ល៉េះក្រែងអួតគេថាពូកែផឹកហ្អី?»
នាងក្រមុំចូលមកដល់ភ្លាមក៏ចាប់ផ្ដើមទេសនាឲ្យពួកគេស្ដាប់ភ្លាមថេហ៍រត់ទៅបន្ទប់ទឹករៀបចំខ្លួនភ្លាមឯជីមីនងើបឡើងទាំងសក់ក្បាលសំពីង សំពោងហើយក៏រត់ចូលបន្ទប់ទឹកម្នាក់ទៀតដោយទុកឲ្យនាងនៅឈររអ៊ូម្នាក់ឯង
មួយសន្ទុះក្រោយមកពួកគេក៏ចេញមកហើយឈរតម្រៀបនៅមុខនូណាទាំងពីរ
«ទាល់ចឹងបានលឿន...ឆាប់មកទៅក្រៅញ៉ាំអីនេះម៉ោងជិត១០ហើយយ៉ាប់មែន»
នាងតូចបានដើរចេញទាំងមុខក្រម៉ូវឯកម្លោះៗទាំង ពីរនាក់វិញបានត្រឹមដើរទៅតាមទាំងខ្ទប់ត្រចៀក
«រអ៊ូរង៉ូវៗដូចម៉ែចាស់អាយុប៉ែតសិបទៅកើតយាយនូណា»ថេហ៍និយាយចម្អន់នាងលេង
«ចឹងក៏ហៅម៉ាក់ភ្លាមមកកូនឆី...»
នូណានិយាយធ្វើខ្លួនដូចជាម្ដាយហើយដើរវាយគូទរបស់ថេហ៍នឹងជីមីនយ៉ាងសប្បាយដៃ កំពុងតែសប្បាយសុខៗស្រមោលមនុស្សពីរនាក់ក៏បានបង្ហាញខ្លួនឡើងមក
«កំពុងតែលេងអីនឹងសុំលេងដែលបានអត់?»
ជុងហ្គុកពេលដើរមកដល់ឃើញភាពសើចសប្បាយក៏ចង់ចូលរួមផងដែល
«ពួកយើងមិនបានលេងអ្វីនោះទេតោះឆាប់ទៅឃ្លានហើយ»
នូណាដោយអៀននឹងពួកគេដែលមកឃើញនាងកំពុងតែវាយគូទរបស់មិត្តនោះក៏ដូររឿងនិយាយវិញ
(នាងនូណាអើយគេដឹងចរិកពិតនាងហើយខ្មាស់គេណាស់នៀក)
«នូណានេះឯងហេតុអ្វីញ៉ាំតិចម្ល៉េះ?កើតអីឈឺមែនដែលទេ?»
ជីមីនដោយឃើញមិត្តហាក់មានឫកពារចម្លែកខុសពីធម្មតានោះក៏យកដៃទៅស្ទាបក្បាលនាងតែមិនឃើញត្រង់ណាសោះ
«យើងញ៉ាំតែប៉ុណ្ណឹងឯងកុំចេះតែនិយាយពេក...»
«ឯងនេះហេសញ៉ាំប៉ុណ្ណឹង?នែ៎រាល់ដងទៅញ៉ាំទីណាក៏ចានគឡើងដូចភ្នំហើយថ្ងៃនេះយ៉ាងម៉េចកើតគ្រុនភ្លេចភ្លាំងមែនទេ?»ថេហ៍
«គឺយើងចង់សម្រកទម្ងន់នឹងណា៎កុំនិយាយច្រើនពេក អេ៎ចេញពីហ្នឹងទៅមើលកុនអត់?»
«ទៅមើលកុនអី?»
«គឺកុនរឿងBlនឹងហាសទៅអត់?នែ៎មិនងាយចាក់កុននឹងទេណា៎យប់មិញតែមើលគេបញ្ចឹងតែថ្ងៃនឹងមួយថ្ងៃទៀតទេម៉ោ...»
«អូខេហ្វេន...»
មិនយូរពួកគេក៏បន្តទៅរោងកុនដែលបានបញ្ចាំងនោះដោយនូណានាងអង្គ្យជិតមីងឃូហើយជីមីននឹងថេហ៍អង្គុយសងខាងជុងហ្គុក
កំពុងតែអង្គុយមើលកុនសុខៗក៏មានឈុតថើបគ្នារវាងតួអង្គទាំងពីរជុងហ្គុកក៏មើលទៅជីមីននឹងថេហ៍មិនដាក់ភ្នែក
«នែ៎មើលស្អីយើងស្រលាញ់ស្រីមិនមែនឯងទេអាមុខទន្សាយ...»ថេហ៍
«មុខចឹងសោះចង់ឲ្យគេស្រលាញ់ឲ្យដូចក្មេងសុទ្ធ»
ជីមីនបន្ទរពីក្រោយធ្វើឲ្យជុងហ្គុកនិយាយញ៉ែវិញឡើងឈ្ងុយ
«ត្រីវាត្រូវការទឹក ប្រវឹកត្រូវការត្រីចំណែកអូនឆីម៉េចមិនមិនត្រូវការបង?»ជុងហ្គុក
«ព្រោះយើងមិនស្រលាញ់ហែងនឹងហើយឆ្គួតមែន»ថេហ៍
«តើអូនឆីត្រូវការអ្វីទើបអូនឆីព្រមស្រលាញ់បងនោះ»ជុងហ្គុក
«មែនហើយល្អយើងត្រូវការឲ្យឯងចេញឆ្ងាយពីយើង១វិនាទីពន្លឺភ្លាម...»ជីមីន
«អូនឆីហ៎ឲ្យបងទៅឆ្ងាយម្ល៉េះនេះចង់នៅជិតបងខ្លាំងណាស់មែនទេនៀក...»
«អញសង្ស័យអាបុិនេះបែកសតិហើយក'ថេហ៍និយាយគ្មានដឹងអីសោះអត់ដឹងថាល្បឿននៃពន្លឺលឿនណាស់ទេនុងហ៎»ជីមីន
«អុញ៎ម៉េចថាឲ្យបងចឹងព្រលឹងស្នេហ៍ស្នងនួនល្អងា្រដីថាស្រឡាញ់បងមួយម៉ាត់មកព្រលឹង...»
«អញប្រាប់ថាអត់ស្រលាញ់ហែងទេម៉ាអាជាប់គ*កនេះ...»
«នែ៎មកមើលរឿងឬក៏មកញ៉ែគ្នាជេរគ្នាបើមិនមើលទេឆាប់ចេញទៅ...»
មិនយូរក៏មាននាក់ស្រែកស្ដីឲ្យពួកគេដែលនៅនឹងមុខធ្វើឲ្យខ្មាស់គេដើរចេញពីរោងកុន
«អេ៎?នេះដូចបាត់នូណា?ឆាប់ដើររកនាងភ្លាមទៅ»
តឹង~
«ប្រូហ្គុកហា៎ខ្ញុំទុកឱកាសឲ្យញ៉ែមិត្តខ្ញុំហើយចេះប្រើពេលវេលាផងខ្ញុំត្រឡប់ទៅកូរ៉េវិញជាមួយមីងឃូហើយ បម្រាមញ៉ែបានតែម្នាក់ទេណាប្រាប់ឲ្យ ហើយ»
បន្ទាប់ពីបានអានសាររបស់នូណាហើយជុងហ្គុកក៏ញញឹមក្បួចងាយណាបានមិត្តគេបើកដៃឲ្យនោះ
«ហឹម!មិនបាច់រកទេនាងបានទៅវិញជាមួយនឹងមីងឃូបាត់ហើយយ៉ាងច្រើនអូនឆីទាំងពីរចាំទៅវិញជាមួយបងហ្មងទៅណ៎»
«ឆឹស!អត់យើងនឹងទៅវិញថ្ងៃនេះដូចគ្នា...»
«ហាស៎នេះ!បាត់លុយអស់ហើយ...នៅសល់តែលិខិតឆ្លងដែនទេនូណាប្រើល្បិចផងហេសចាំមើលទៅវិញស្ដីឲ្យណាណីតែម្ដង...»