ဒီနေ့ ချယ်ယောင်း စကော်လာလျှောက်တဲ့ကိစ္စတွေလိုက်လုပ်နေတယ်။
Broadcaster Schorlarship Program တွေကို လိုက်စုံစမ်းပြီး
အခုတော့ NHABမှာ ရမယ်လို့ထင်တယ်။
Broadcastရော Journalism ရော ကျောင်းဆက်တက်မယ်လို့စိတ်ကူးတယ်။
ဂျယ်ဟီးအကိုကိုလည်း မသိတာတွေလှမ်းမေးပြီး အကူအညီတောင်းရသေးတယ်။
ဘာဒါသိရင် စိတ်ဆိုးမှာသိပေမယ့်ပေါ့။
ဒီနေ့တော့ စာရွက်စာတမ်းဖြည့်တာတွေနဲ့ ထပ်လိုတဲ့အချက်အလက်တွေမေးရင် အပြင်မှာတွေ့ဖြစ်ကြတယ်။
''အဆင်ပြေရင်တော့ နောက်လလောက်သွားရမယ်ထင်တယ်နော်''
''အဲ့လိုထင်ရတာပဲ အကို''
''ဟိုမှာ တစ်ယောက်ထဲနေရမှာ အဆင်ပါ့မလား''
''ပြေမှာပါ''
''ချစ်သူကရော သဘောတူလား''
''သူမသိသေးဘူး''
''သြော်''
မပြောဖြစ်သေးဘူးဆိုတာထက်
မပြောတော့ဘူးလို့တွေးထားတယ်။
ဘာကြောင့်ရယ်လို့ အကြောင်းပြချက်တွေမပေးပဲ
နှစ်ယောက်ထဲရပ်တည်နိုင်တဲ့အချိန်မှာ သူ့ဆီပြန်လာခဲ့မယ်။
သူသာစောင့်နေမယ်ဆိုရင်ပေါ့..
ပြောပြလိုက်ရင် သူက အိပ်မက်တွေကိုလက်လွှတ်ပြီး
ချယ်ယောင်းနောက်ကိုလိုက်ခဲ့လိမ့်မယ်။
ခဏလေးပဲ..ခဏလေးပဲစောင့်ပေးပါ ဘာဒါ..
''မမ အိမ်မှာလား''
''အပြင်မှာ''
''ဘယ်သူနဲ့လဲ''
''သူငယ်ချင်းနဲ့''
''..''
''ဘာဒါ''
''အင်း''
''အိမ်လာခဲ့မလို့လား''
''ဟုတ်တယ်''
''တို့ခဏနေရောက်မယ်နော်
ဘာစားချင်လဲ
ဝယ်ခဲ့မယ်''
''ပတ်ချယ်ယောင်းကို''
ချယ်ယောင်းရယ်လိုက်မိတယ်။
အမြဲတမ်း စနောက်နေတတ်တဲ့ ဘာဒါကြောင့်
ပိုပြီးပြုံးရယ်ဖြစ်နေတာလေ။
''မမ ဘယ်ရောက်နေလဲ
ကိုယ်လာခဲ့မယ်''
ချယ်ယောင်းနေရာပြောလိုက်တော့
ခဏနေဘာဒါရောက်လာတယ်။
''မြန်လှချည်လား ''
''အင်း ဒီနားမှာပဲမို့''
''မုန့်စားပြီး လမ်းသွားလျှောက်ရအောင်''
လက်ချင်းချိတ်ပြီး လျှောက်နေကြရင်း
''ပတ်ချယ်ယောင်း
ကိုယ် မင်းကိုဘယ်လောက်ချစ်လဲ သိတယ်မလား''
''မသိပါဘူး''
''ဟာ.. မသိသေးဘူးလားအခုထိ''
''မသိသေးဘူး
လာ ခဏထိုင်ရအောင်
ဗိုက်အောင့်နေလို့''
''ဟိုရက်လား''
''အင်း''
''တပါတ်လောက်လိုသေးတယ်မလား''
''အင်း ဟုတ်တယ်''
''စိတ်ညစ်စရာရှိလို့လား''
''မရှိပါဘူး''
''ရှိတာနဲ့ပြောနော်''
''အင်းပါ''
''ညာထားတာရှိလား''
''ဘာဒါရော တို့ကိုညာထားတာရှိလား''
''ဟားဟား လူလည်မလေး မေးတာအရင်ဖြေလေ''
''ဟယ် သူရှိနေပုံပဲ
ပြော ဘာတွေညာထားလဲ''
''ညာထားတာမဟုတ်ပါဘူး မပြောရသေးတာ''
''အခုပြော''
''နောက်မှ
မမအရင်ပြောလေ
ညာထားတာရှိလားလို့''
''မပြောရသေးတာ''
''အခုပြော ''
''နောက်မှ
ဘာဒါပြောပြီးတော့မှ..''
''ဟာကွာ
အင်းပါ
နောက်တစ်ယောက်ထားတာတော့မဟုတ်ဘူးမလား''
''နောက်တစ်ယောက်ထားစရာလားလို့
အနားမှာ အီဘာဒါရှိနေတာကို''
''ပြန်ရအောင်လေ
အအေးခံလို့မဖြစ်ဘူး
ကားထဲမှာ warm padလေးပါတယ်''
''အင်း ပြန်ရအောင်''
''နွေးနွေးထွေးထွေးနေ
ပြန်ရောက်တာနဲ့ ဖက်အိပ်ရမယ်''
ပြောပြီး ချယ်ယောင်းလက်ကိုတွဲကာ သူ့အိတ်ကပ်ထဲ လက်ထည့်ပြီး ကားဆီလျှောက်လာခဲ့ကြတယ်။
ကားထဲရောက်တော့
ချယ်ယောင်းကို ထိုင်ခုံခါးပတ်ပတ်ပေးရင်း
နှုတ်ခမ်းကို ငုံ့နမ်းတယ်။
နမ်းမိရင် နောက်မဆုတ်တော့တဲ့ သူက
ချယ်ယောင်းဘက်ကို ယိုင်ကျလာပြီး
ပျောက်သွားမှာစိုးတဲ့အတိုင်း စုပ်ယူနမ်းရှိုက်နေတယ်။
နှုတ်ခမ်းလွှာတွေက နာနေသလိုခံစားရပေမယ့်
ရင်တွေလည်းခုန်နေပြီး
သူ့နှုတ်ခမ်းထူထူကို အသဲယားစွာကိုက်လိုက်မိတယ်။
ဘာဒါက နမ်းနေရင်းပြုံးပြီး
ချယ်ယောင်းခံတွင်းထဲတိုးဝင်လာတယ်။
နမ်းတိုင်းရောက်လာနေကျ သူ့လက်တွေက ရင်သားတွေဆီဆုတ်ကိုင်လာတယ်။
''နာနေတာ မလုပ်နဲ့''
''ဖွဖွလေးပဲ
နည်းနည်းပဲ နော်''
''အိမ်ရောက်မှ''
''အာာ အခုသောက်ချင်တာကို''
''ဟင့်အင်း အိမ်ရောက်မှဆိုနော်''
''အိမ်ရောက်ရင် နည်းနည်းနဲ့မရတော့ဘူး''
ချယ်ယောင်း သူ့ကိုကြည့်ပြီးရယ်လိုက်ရင်း
''အမယ် ဘယ်တုန်းကနည်းနည်းနဲ့ပြီးလို့လဲ''
''ဒါဆို အခုပေးကိုင်''
''ကိုယ့်လက်ဘယ်ရောက်နေလဲရောသိလား ဘာဒါ''
''အင်္ကျီပေါ်ကကိုင်တာက အင်္ကျီကို ကိုင်တာနဲ့အတူတူပဲလေ''
''မှတ်တောင်ထားရဦးမယ်နော်''
''မတွန့်တိုနဲ့နော်
စိတ်မရှည်ရင်
menstrationလာလည်း လုပ်မှာ''
''ဟယ် မုန်းစရာ''
''ဘာလဲ လုပ်လို့ရတယ်တဲ့ ကိုယ်
googleခေါက်ရှာထားတာ''
''တော်တော်ကြိုးစားနေတာ
ဟင် မင်းကျောင်းမှာ စာရောစိတ်ဝင်စားရဲ့လား''
''အဆင့်ဘယ်လောက်လဲ လာကြည့်လိုက်ဦး''
''ယုံတောင်မယုံနိုင်ဘူး''
''ဒီစာရမှ မိန်းမနားကပ်ရမယ်ဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ စာလုပ်တာလေ မပိုင်ဘူးလား ဟားဟား''
''ဘယ်သူကမိန်းမလဲ
မိန်းမရှိတာလား''
''ရှိတယ်''
''ဘယ်သူလဲပြော''
''အိမ်ရောက်မှပြောမယ်''
ကားမောင်းတော့လည်း
လူက ချယ်ယောင်းဘက်ကိုယိမ်းလို့။
အမြဲတမ်းအဲလိုပဲ။
လစ်တာနဲ့ လက်ကို ကိုင်ထားချင်သေးတာ။
ဒီဟာလေးကို ဘယ်လိုထားခဲ့ရပါ့မလဲ။
...........
တကယ်တော့
မမနဲ့ဟိုလူတွေ့တာ ဘာဒါမြင်လိုက်တယ်။
အစစအရာရာဖွင့်ပြောစေချင်ပေမယ့်
မမက မဟုတ်တာလုပ်မယ့်သူမဟုတ်တာမို့
ပြောပြတဲ့အထိပဲစောင့်လိုက်တော့မယ်။
ဘာဒါလည်း အိုမားတို့သဘောမတူဘူးဆိုတာ မမကိုမပြောထားဘူးလေ။
ပြောပြရင် စိတ်မကောင်းဖြစ်ရုံအပြင်ဘာရှိမှာလဲ။
ဒီကိစ္စက အဖေမသိရင်ရပြီ။
အခုလည်း မမအိမ်မှာပဲ နေဖြစ်တာမို့
ကိုယ့်အိမ်ကိုတောင်သိပ်မရောက်ဖြစ်ဘူး။
အဝတ်အစားသွားယူရုံပဲရှိတော့တယ်။
မမကတော့ ဒီမှာပဲ အတူနေကြမလားလို့ပြောတယ်။
ဒါပေမယ့်
ဟိုဘက်တိုက်ခန်းကို မမကိုရအောင်ခေါ်ရမယ့်အကြောင်းကလည်း ရှိသေးတယ်လေ။
နှစ်ယောက်သားအိမ်ထဲဝင်တာနဲ့
ဘာဒါ မမကို ခါးကပွေ့ပြီး
ပုခုံးပေါ်ထမ်းတင်လိုက်တယ်။
''အားးး ဘာဒါ
အမြင့်ကြီးပဲ
ကြောက်တယ်
အောက်ချပေး
ပြုတ်ကျတော့မယ်''
''ချီနေကျကို ဘယ်တုန်းက ပြုတ်ကျလို့လဲ''
''ဘာဒါ ကြောက်တယ်လို့''
''ဘယ်နေရာကို ချပေးရမလဲ
အိပ်ယာပေါ်လား
ရေချိုးခန်းလား''
''ဒီနေရာမှာပဲချပေးး''
အိပ်ယာပေါ် ပစ်ချလိုက်ပြီး အပေါ်က
လှဲချလိုက်တယ်။
''ကဲ အိမ်ရောက်မှဆို''
''ခြေလက်ဆေးဦးမယ်လေ''
''စောင့်ရဦးမယ်ပေါ့''
''ဒါပေါ့''
ငုံ့ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းလိုက်တယ်။
ပြီးမှ လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး
''သွားတော့
ကိုယ်film editလုပ်ရဦးမယ်''
တစ်ညလုံး editလုပ်ပြီး
မမအနားတောင်မကပ်လိုက်ရဘူး။
မမကတော့ အစက ဆိုဖာပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့
ဘာဒါ့ပေါင်ပေါ်ခေါင်းအုံးအိပ်ရင်းစောင့်ပေးတယ်။
ညကနက်လာပြီး လက်စလည်းမသတ်ရသေးတော့
ပွေ့ချီပြီး အိပ်ယာပေါ်သိပ်လိုက်တော့တယ်။
ဘာဒါ့hoodieယူဝတ်ထားတဲ့မမက
လူကြီးအင်္ကျီဝတ်ထားတဲ့ ကလေးလေးလို အပြစ်ကင်းစွာ အိပ်မောကျနေတယ်။
နဖူးလေးကိုနမ်းပြီး စောင်သေချာခြုံပေးကာ
ဧည့်ခန်းကိုပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။
မိုးလင်းခါနီးမှ မမအိပ်နေတဲ့စောင်ပုံထဲဝင်လှဲပြီး ကိုယ်လုံးနွေးနွေးအိအိလေးကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းပြီး အိပ်လိုက်တော့တယ်။
.....
ချယ်ယောင်းထင်တဲ့အတိုင်းပဲ
တစ်ပါတ်ကျော်လောက်ကြာတော့
အလုပ်ထုတ်တဲ့စာရောက်လာတယ်။
မပြတ်တာသိမှာပဲလေ။
စောင့်ကြည့်နေမှာပေါ့။
အဲဒီအပြင် ဘာဒါက ချယ်ယောင်းအိမ်မှာပဲနေတော့
သူတို့ဘက်က ပိုဒေါသထွက်သွားပုံရတယ်။
ဘာဒါသိရင် သူ့မိဘတွေကို သွားရန်လုပ်နေမလား။
သူ့ကြောင့်ဖြစ်ရတာလို့ ဝမ်းနည်းနေမလား။
ချယ်ယောင်းကတော့ အလုပ်သွားစရာမလိုတော့ ကျောင်းသွားတက်မယ့်ကိစ္စတွေ ဖိဖိစီးစီးလုပ်နိုင်တာပေါ့။
မမဆူဇီနဲ့အပြင်မှာချိန်းထားသေးတယ်။
''ချယ်ယောင်းရယ်
ဘာပြောရမှန်းတောင်မသိဘူး
ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ ''
''ချယ်ယောင်းက ထွက်ချင်နေတာပါ
အတော်ပဲ ဖြစ်သွားတာပေါ့''
သူနဲ့တွဲလို့ အလုပ်ထုတ်ခံရတယ်လို့ ပြောနေကြမှာသိပေမယ့်
မသိသလိုပဲနေချင်တယ်။
''သူရောသိလား''
''မပြောရသေးဘူး သူ့ကို''
''အင်းပါ
ဒါဆို အလုပ်ထပ်ရှာဖို့ကရော..
မမလည်း သိသလောက်ပြောပေးမယ်နော်''
''ဟုတ် ချယ်ယောင်းကြိုတွေးထားတာတွေလည်းရှိတယ်
ပြီးတော့ ဒီရက်တွေတော့ အိမ်ပြန်နားဦးမလားလို့
အိမ်မပြန်ဖြစ်တာကြာပြီ''
''အင်းပေါ့ နားပစ်လိုက် ကောင်းတယ်''
''ဒါနဲ့ ဘာဒါတို့မိဘတွေက
တို့ရုံးကိုတောင် အာဏာသက်ရောက်တယ်ဆိုတော့
မလွယ်ဘူးပဲနော်''
ချယ်ယောင်းဘာမှမပြောပဲငြိမ်နေလိုက်တယ်။
သူတို့သမီးအဖိုးတန်လေးဆိုတော့လည်း
လုပ်မိလုပ်ရာလုပ်ကြတာနေမှာပါ။
အခြေအတင်တွေလည်းမပြောချင်ဘူး။
ပြောနိုင်တဲ့အနေအထားလည်းမဟုတ်ဘူးလေ။
ပြန်လာတဲ့လမ်းတစ်လျှောက်လုံးတော့
ဒီလိုစီစဥ်နေတာမှန်ရဲ့လားလို့ပဲတွေးနေတော့တယ်။
ဒါပေမယ့် ဒီလိုမှမလုပ်ရင်
ဘာဒါ့ကိုကျောင်းထုတ်ပြီး
တခြားကျောင်းတွေတက်ခိုင်းကြလိမ့်မယ်။
ဒီအတိုင်းအဆင်အပြေဆုံးပဲ။
''ဂျယ်ဟီးရေ
ငါ အမေ့အိမ်ပြန်မလို့''
ချယ်ယောင်းမိဘတွေက ရိုးရိုးသာမာန်မိသားစုလေး။
အိမ်မှာ စာအုပ်ဆိုင်ဖွင့်ရာက
နောက်ပိုင်း စာအုပ်တွေသိပ်မဖတ်ကြတော့
စားသောက်ဆိုင်အသေးလေးဖွင့်တယ်။
စဖွင့်တုန်းကတော့
ကျွမ်းကျင်ရာမဟုတ်တော့ အရှုံးတွေပေါ်ပြီး နောက်ပိုင်းမှ ဖြည်းဖြည်းပြန်လည်ပတ်လာတာ။
အခုတော့ နယ်မှာလည်းဖြစ်တော့ အရမ်းရောင်းရတယ်မဟုတ်ပေမယ့်
အသင့်အတင့်ပေါ့။
ချယ်ယောင်းမှာ မောင်လေးတစ်ယောက်ရှိတယ်။
သူကလည်း စာလည်းမတော် စာလည်းစိတ်မဝင်စားတာမို့
တက္ကသိုလ်လည်းဆက်မတက်ပဲ
အမေတို့ဆိုင်မှာပဲဝင်ကူပေးတယ်။
ချယ်ယောင်းလစာရရင်တခုတလေ ပို့ပေးဖြစ်ပေမယ့်
ကိုယ့်အသုံးစရိတ်နဲ့ကိုယ်မို့ အမြဲတမ်းတော့ မပို့နိုင်ဘူးပေါ့။
''အလုပ်ကရော ခွင့်ရတယ်ပေါ့
ဘယ်နှရက်သွားမှာလဲ''
''တပါတ် ဆယ်ရက်''
''ခွင့်က ကြာကြာရသားပဲ''
''အင်း ငါအလုပ်ထွက်လိုက်ပီ''
''ဟဲ့.....ဘယ်လိုဖြစ်လို့လဲ''
''အင်း နောက်မှသေချာပြောပြမယ်
နာဟီးမသိစေနဲ့နော်
ဘာဒါသိသွားမှာစိုးလို့''
''ဘာဒါမသိဘူးလား
ဘာလို့မပြောတာလဲ
ဘာဒါနဲ့ ဆိုင်လို့လား''
''အင်း သူသိလို့မဖြစ်ဘူး
နော် ဂျယ်ဟီး''
''နင်ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ
ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောလိုက်ပါလား''
ပြောလိုက်လို့မရဘူးလေ။
ဌာနမှူးပြောသလို ကျောင်းသားလေးကိုကြိုက်ထားတော့
သူ့ကိုလည်း ငဲ့ရသေးတယ်။
သူ့စိတ်နဲ့ကတော့ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်လုပ်ချလိုက်မှာ။
ချယ်ယောင်းကတော့ သူ့ကို ဘဝပျက်မခံနိုင်ပါဘူး။
ချယ်ယောင်းအလုပ်မသွားရပေမယ့်
ဘာဒါက ညနေမှ ရောက်တာဆိုတော့ မသိသေးပါ။
''မမ အခုတလော စောတယ်နော်''
သူလာရင် ချယ်ယောင်းက ရောက်နှင့်နေပြီး
ထမင်းဟင်းချက်ထားလို့ စောရောက်တယ်ထင်နေတာ။
''ဒီနေ့တော့ မင်းနောက်ကျတာပါ''
''ဟုတ်တယ် ကိုယ်တို့ဒီနေ့အပြီးချနေလို့''
''ဘာဒါ တို့ပြောစရာရှိတယ်''
''ဟင် အင်း''
''နောက်ရက် တို့ အိမ်ပြန်မလို့''
''အိမ်??''
''အင်း အမေ့အိမ်''
''အင်းး ကြာမှာလား''
''အင်းး''
''ဒါဆို ကိုယ်ကရော''
''မင်းအတွက် ဟင်းတွေပြင်ဆင်ခဲ့ပေးတယ်
တစ်ယောက်ထဲအဆင်ပြေအောင်''
''မနက်ဖြန်သွားမှာလား''
''မဟုတ်ဘူး နောက်ရက်မှ''
''ဒါဆိုမနက်ဖြန် ကိုယ့်အိမ်ခဏလိုက်ခဲ့''
သူ့အိမ်ကိုမလိုက်ချင်ဘူး။
ဟိုရပ်ကွက်ဖြစ်နေတော့
ဟိုလူက ချယ်ယောင်းကိုမှတ်မိသွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။
''ဘာလို့လဲဟင်''
''ဘာလဲ မလိုက်ချင်ဘူးလား''
''လိုက်ခဲ့မယ် လိုက်ခဲ့မယ်''
''ပြီးပြီလား ဟိုကိစ္စက''
''ဟင် သြော် မပြီးသေးဘူး''
''မပြီးသေးဘူးပေါ့ ဟုတ်လား''
ပြောပြီး အနားကပ်လာပြီး လည်တိုင်ကိုငုံ့နမ်းတယ်။
''တစ်ယောက်ထဲ ဘယ်လိုကျန်ခဲ့ရမလဲ..
ဟင်..မသွားနဲ့လို့ပြောရင် ကလေးဆန်တယ်လို့ပြောမှာမလား''
''ဒါပေါ့ ကလေးလည်းမဟုတ်ဘူး မခွဲနိုင်ရအောင်''
နှာခေါင်းချွန်ချွန်နဲ့ မျက်နှာအနှံ့တွန်းတိုက်ရင်း
ညည်းညည်းညူညူပြန်ပြောတယ်။
''ကလေးမဟုတ်လို့ပေါ့ မမကလည်း''
ပြီးတော့ နမ်းနေရင်းနဲ့ သူ့ခြေလှမ်းတွေက တစ်နေရာစီ။
အိပ်ယာထဲလား။
periodက မပြီးသေးဘူးလေ။
ဒါပေမယ့် နမ်းနေရင်း အိပ်ယာနားလည်းမရောက်တော့
မဟုတ်ဘူးထင်ရုံရှိသေး
လူလည်က ရေချိုးခန်းထဲ ချီတက်နေတာပဲ။
ရေချိုးခန်းနံရံမှာ ဖိကပ်ခံရလိုက်ပြီး ပြင်းပြတဲ့သူ့အနမ်းတွေကိုပါ လက်ခံလိုက်ရတယ်။
''ဘာလို့ ဒီအထဲလဲ''
''အိပ်ယာပေါ်ပေသွားရင် နောက်ရက် မမလျှော်နေရမှာပေါ့''
''မင်းလျှော်ပေါ့''
''လျှော်နိုင်ပါတယ်နော်
မပြောင်ဘူးဆိုပြီး ကိုယ့်ဘာသာဝင်လျှော်မယ့်တစ်ယောက်ရှိနေလို့ပါ
စကားမများနဲ့ ကိုယ့်ကိုနမ်း''
ချယ်ယောင်း သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကိုမက်မက်မောမောနမ်းမိတယ်။
အင်္ကျီထဲဝင်လာတဲ့သူ့လက်တွေက
နာအောင်တော့မလုပ်ပေးမယ့် ငြိမ်ငြိမ်မနေပဲ ဖွဖွဖျစ်ညှစ်နေတယ်။
ခါးအောက်ပိုင်းကို ဗလာဖြစ်အောင် လုပ်တော့ လူကအေးကနဲ။
''လာနေတုန်းပဲလို့''
''နောက်ဆုံးရက်မလား''
''အင်း ဒါပေမယ့်''
''ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်လဲ''
''မင်းပေသွားလိမ့်မယ်''
''အဲဒါစိတ်ပူစရာမလိုပါဘူး''
''ပြီးတော့ နာမလားမသိဘူးနော်''
''နာရင် ကိုယ်ရပ်ပေးမယ်
ဟင်..ကြောက်လို့လား..
ဟုတ်လား''
''တမျိုးကြီးပဲ''
''အေးပါကွာ''
ပြောပြီး အဝတ်အစားတွေ ပြန်ယူပေးတယ်။
''ဘာလို့လဲ တော်ပြီလား''
''ဘာလဲ လုပ်ရင်ငိုတော့မှာမလား ပတ်ချယ်ယောင်းရဲ့''
''ဒါဆိုလည်းအပြင်ထွက်''
သူအပြင်ထွက်တော့မှ သေချာပြန်ဝတ်စားပြီး အခန်းပြင်ထွက်ရတယ်။
''လာ ကိုယ်တို့filmအကြမ်းလေး အတူတူကြည့်ရအောင်''
သူထိုင်နေတဲ့ပေါင်ကြားထဲ ဝင်ထိုင်ခိုင်းတယ်။
ချယ်ယောင်းဝင်ထိုင်လိုက်တာနဲ့
နောက်ကနေ သိုင်းဖက်ပြီး ဗိုက်ပေါ်လက်တင်ထားတယ်။
သူလက်တင်ထားရင် ဗိုက်အောင့်တာပျောက်သွားတတ်တဲ့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း အံ့သြလို့။
သူ့ရင်ခွင်ကျယ်က နားနေလို့အကောင်းဆုံးနေရာတစ်ခု။
နှစ်ယောက်သားအတူတူကြည့်ပြီး ဝေဖန်အကြံပေးကြရင်း အချိန်ကုန်ဆုံးဖြစ်ကြတယ်။
......
နောက်နေ့မနက်ကျ မမကို ဘာဒါ့အခန်းဆီခေါ်သွားတယ်။
မမက မလိုက်ချင်တာမို့လို့ အချိန်ဆွဲပြီး ပြင်ဆင်နေကာ
မျက်နှာလေးကလည်းမလန်းဘူး။
ဟိုရောက်တော့
တိုက်ခန်းရှေ့ရောက်တာနဲ့
ပိုဆိုး။
''ဘာဒါ တို့ တို့အခုမှသတိရတယ် အိမ်မှာ ဟို..ဖုန်းမေ့ခဲ့တယ်ထင်တယ်''
''မေ့ခဲ့တော့ရော ဘာဖြစ်လဲ
ကိုယ့်မှာပါသားပဲ''
''လာပါ''
ဘာဒါ့လက်ထဲပါလာပြီး တစ်ယောက်ယောက်မြင်မှာကြောက်နေသလိုမျိုး။
မမကိုခေါ်ပြီး အခန်းရှေ့ရပ်တော့
အံ့သြပြီးကြည့်တယ်။
''မင်းအခန်းကိုသွားမယ်ဆို ဒါ..ဒါက''
''ဒါ ကိုယ့်အခန်းလေ''
''ဟင်..''
''လာ ''
လော့ဖွင့်ပြီး
အထဲဝင်တော့
မမက အံ့သြပြီး နားမလည်နိုင်ဖြစ်နေတယ်။
''ဟို ဘယ်တုန်းက..''
''မမနဲ့အတူမနေဖြစ်ခင်နေ့က ပြောင်းလာတာ''
''ဟင် ဘယ်လို''
''မမ မမှတ်မိလို့ပါ
အဲ့ဒီနေ့က ကိုယ်ပါ..
ကိုယ့်အခန်းကို မူးပြီးဝင်လာတာ..
လူမှားနေမှန်းသိပေမယ့်
ကိုယ်မရှောင်နိုင်ခဲ့ဘူး..
အဲဒီမတိုင်ခင်ကပဲ ကိုယ်က မမကိုတွေ့ဖူးတာ''
''ဘာတွေလဲ ဘာဒါ''
''ကိုယ်ရုပ်ရှင်သွားကြည့်တော့ မမတို့အတွဲနဲ့တိုးတယ်
ဟိုဘဲ အပြင်ထွက်ပြီး တခြားဆော်နဲ့တွေ့နေတာလည်းတွေ့ခဲ့တယ်
အဲ့ကတည်းက မမမျက်နှာလေးကိုမြင်ပြီးမေ့မရတာ
နောက်ရက် အိမ်ရောက်လာတော့
ကိုယ်..လက်မလွှတ်နိုင်ခဲ့ဘူး..
ကိုယ့်ကိုခွင့်လွှတ်ပါ..
မမပြောတဲ့ အပျိုမဟုတ်ဘူးဆိုတာလည်း ကိုယ်ပဲလုပ်လိုက်တာ
ကိုယ်တာဝန်ယူမှာပါ''
''အဲ့တော့ အဲဒီညက မင်းဖြစ်ပြီးတော့
ဒီတစ်လျှောက်လုံး တို့ကိုမပြောတာပေါ့
ပြီးတော့ မင်းကရည်းစားရှိနေတုန်း
တို့နဲ့နေလိုက်တာပေါ့''
''ဒီတလျှောက်လုံးက ဘယ်လိုပြောမလဲ
မမက ကိုယ်နဲ့အိပ်ပြီးသားလို့ပြောရမလား
အိမ်ခေါ်တာလည်း သူကမလိုက်ပဲနဲ့''
''အင်းး တို့မှာလန့်လိုက်တာ ဒီကိစ္ဧကြီးကို
အဲဒါကြောင့်
မင်းဆီက အနံ့ကို တို့သိပါတယ်လို့''
''မမသိလား မမ ကိုယ်နဲ့ပဲအတူနေနိုင်တာဖြစ်မယ်
ချစ်တယ် ပတ်ချယ်ယောင်း
မင်းရဲ့ပထမဆုံးက ကိုယ်ပဲ ဖြစ်ပြီး
နောက်ဆုံးလည်း ကိုယ်ပဲဖြစ်ချင်တယ်''
ပြောပြီး မမကိုယ်လေးကို ဆွဲဖက်ပြီး ငုံ့နမ်းလိုက်မိတယ်။
ပထမဆုံးအတူရှိခဲ့တဲ့နေရာလေးမှာ..
အနမ်းလေးတွေ ဖလှယ်ရင်း
မမကို ကုတင်ပေါ်ပစ်တင်လိုက်တယ်။
အင်္ကျီကို ဆွဲချွတ်ပစ်တော့
braပန်းရောင်လေးကပေါ်လာတယ်။
အောက်က စကပ်လေးကိုချွတ်ပစ်တော့လည်း ပင်တီပန်းရောင်လေး။
နို့ထိပ်ပန်းရောင်လေးကို ငုံကာ ဆွဲစုပ်လိုက်တော့
မမက ဘာဒါ့ခေါင်းကို ကိုင်တယ်။
နောက်လက်တစ်ဖက်ကို ဗိုက်သားတွေဆီလျှောဆင်းသွားရင်း
ပေါင်တွင်းသားလေးတွေကို ပွတ်သပ်ပြေးလွှားနေမိတယ်။
နှစ်ယောက်လုံးအသက်ရှူသံတွေမြန်နေပြီး
မမပေါင်တစ်ဖက်ကို ဆွဲကားလိုက်ပြီး
ကိုယ့်ပေါင်နဲ့တားထားလိုက်တယ်။
လက်က စိုစွတ်စပြုနေတဲ့ ပန်းပွင့်ရဲရဲလေးဆီ။
ဘာဒါ့ကျောပြင်ကို ဖက်တွယ်ထားတဲ့ မမရဲ့လက်တွေက တခါတလေ ဘာဒါ့တင်ပါးဆီလှမ်းကိုင်တယ်။
ကြွတက်လာတဲ့ မမခါးလေးကြောင့်
ပိုလိုချင်နေတဲ့ ဆန္ဒလေးကို ဖြည့်ဆည်းပေးမိပြီး နူးညံ့ပူကျစ်တဲ့နေရာကျပ်ကျပ်လေးမှာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ပြေးလွှားနေမိတယ်။
ညည်းသံတွေ ပိုကျယ်နေခဲ့ပြီး
အသားချင်းရိုက်သံ
အရည်တပွတ်ပွတ်ကျသံတွေနဲ့ အခန်းကျဥ်းလေးထဲ ဗိမာန်တစ်ခုဆောက်ခဲ့ကြတယ်။
.........
ချယ်ယောင်း အိမ်ပြန်လာခဲ့ပြီ။
မနက်စောစော
လိုင်းကားစီးပြီး ညနေစောင်းလောက်မှရောက်ခဲ့တာ။
မတွေ့ကြာတဲ့သမီးကိုကြည့်ပြီး အမေက ဝမ်းနည်းဝမ်းသာ။
အိမ်ရောက်တော့ အမေချက်ကျွေးတာတွေစားပြီး သာယာနေလိုက်တာ စိတ်ညစ်တာတွေတောင်ပျောက်ကုန်တယ်။
ဘာဒါ့ကိုတော့ ဖုန်းသိပ်မဆက်ဖြစ်ဘူး။
နောက်လည်းခွဲရမှာဆိုတော့ အကျင့်ပါအောင်လို့။
သူကတော့ အားတိုင်းဆက်နေတော့တာပဲ။
အိမ်ကတော့ ခဏခဏဖုန်းလာလွန်းလို့ တစ်ရက် နှစ်ရက်နဲ့မျက်စိနောက်နေပြီ။
မနက်ဆို ဆိုင်အတွက် ဟင်းရွက်တွေ ထပြင်ကြရပြီး
ဆိုင်ဖွင့်ခါနီး
ချယ်ယောင်းမောင်လေး ပတ်ဂျွန်ယောင်းနဲ့အတူတူဆိုင်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးရတယ်။
အဖေနဲ့အမေကတော့ ဒိုင်ခံချက်ပြုတ်။
ချယ်ယောင်းတို့က စားပွဲထိုး။
ညဘက်ဆို လူက ပင်ပန်းပြီးအစောကြီးအိပ်သွားရော။
ဘာဒါနဲ့ဖုန်းပြောရင်းလည်း အိပ်ပျော်သွားတတ်သေးတယ်။
၅ရက်မြောက်နေ့ မနက်ကျတော့ ချယ်ယောင်းအိပ်နေတုန်း ဂျွန်ယောင်းက လာနှိုးတယ်။
''မမ မမ အပြင်မှာ Oppaတစ်ယောက် အယ်..မဟုတ်ပါဘူး..noonaတယောက်ရောက်နေတယ်''
''ဘာလဲ noonaလား ဘယ်သူလဲ
Oppaကရော ဘယ်သူလဲ''
အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ ထွက်ကြည့်တော့ ဧည့်ခန်းမှာ အမေတို့ရှေ့ဒူးတုပ်ထိုင်နေသော အီဘာဒါ..
ဟဲ့ ဘာလဲ လိုက်လာတာလား..သူအိမ်ဘယ်လိုသိ..အမေတို့ကိုပြောလိုက်ပြီလား..အိမ်ပေါ်က ခေါင်းနဲ့ဆင်းရတော့မယ်..နယ်မြို့ဆိုတော့အမြင်ကျဥ်းတယ်လေ မိန်းကလေးချင်းကြိုက်နေတာသိလို့ကတော့ အိမ်ကအဖေ သူ့ကိုယ်သူသတ်သေသွားမလားပဲ..
''ဘာ..ဘာဒါ''
''သမီး လာထိုင်
သမီးဧည့်သည်''
''ဟုတ်..ဟုတ်''
အပြေးအလွှားသူ့အနား ဒူးတုပ်ထိုင်လိုက်မိတယ်။
တောင်းပန်ရင်လည်းအတူတူတောင်းပန်ရမှာပေါ့။
''သမီးသူငယ်ချင်းညီမဆို''
''ရှင်....
သြော် ဟုတ်တယ်..ဟုတ်တယ်''
''ဒါနဲ့ ဒီကိုဘာကိစ္စလဲ''
''ဟုတ် မမကိုတော့ပြောထားပါတယ်''
''ဟုတ်လားး''
ဘာပြောထားလို့လဲ အီဘာဒါအချွန်နဲ့မပြီ။
''ဟိုလေ ဟိုဟာ..''
''ကျောင်းက projectကိစ္စပါ''
''ဟုတ်တယ် အဲ့ဒါ''
''အဲဒါလေ ဒီမှာ လေးငါးရက်လေယက်နေလို့ရမလား အဒေါ်''
''ရပါတယ်ကွယ် ရတယ် ရတယ်''
လေးငါးရက်??
ဧည့်သည်ရောက်နေတော့ ဒီနေ့မနက်အမေက အလုပ်မခိုင်းပါ။
သူ့ကို အခန်းထဲ ခေါ်ပြီး
တိတ်တိတ်လေးမေးရတယ်။
''ကျောင်းရော ကျောင်းမတက်ဘူးလား''
''ကျောင်းကအရေးကြွးလား
ခင်ဗျားက ဖုန်းလည်းမဆက်
သူများဆက်လည်း အိပ်ငိုက်တယ်..ပြီးရင်အိပ်ပျော်သွားတယ်''
''ဒေါက် ဒေါက် မမရေ အမေခေါ်နေပြီ''
''အေး လာပြီ''
အပြင်ထွက်မယ်ပြင်တော့
သူက ချယ်ယောင်းလက်ကို လှမ်းဆွဲပြီး ငုံ့နမ်းတယ်။
မတွေ့တာ ၅ရက်လောက်ကို ငါးနှစ်စာလောက်လွမ်းနေသလိုမျိုးနမ်းတော့တယ်။
''ဘာဒါ တော်တော့
တို့နောက်လိုက်ခဲ့''
ဟင်းရွက်တွေ သင်တော့ သူ့ကိုပါဝင်လုပ်ခိုင်းလိုက်တယ်။
ထုံးစံအတိုင်း ဘာမှမလုပ်တတ်ပဲ အဖေနဲ့လေပေးဖြောင့်နေတော့တယ်။
အရေးထဲ ဂျွန်ယောင်းက သူ့ကို
သဘောကျနေတယ်။
''မမ အိုပါးနဲ့နင် ဘယ်လိုသိ''
''ဟဲ့ ဘာအိုပါးလဲ ''
''အိုပါးtypeလေးကို''
''နင့်ထက်တောင်တစ်လငယ်သေးတယ်''
''ငယ်တော့ဘာဖြစ်လဲ
Handsomeဖြစ်ရင် အိုပါးပဲ''
အမလေးနော် ကိုယ့်မောင်နဲ့လင်လုရမယ်လို့ထင်မထားဘူး။
''စိတ်ကူးယဥ်မနေနဲ့''
''မမဟာမို့လို့လား''
''..''
''ဟုတ်နေတာပဲ ဟုတ်နေတာပဲ
ဟိုက လွမ်းလို့လိုက်လာတာပေါ့
အမေရေ အမေ''
အသံပြဲနဲ့ထအော်တယ်။
တိုင်တော့မယ်ထင်တယ်။
ပါးစပ်ကိုလိုက်ပိတ်လည်းမရ။
''အမေရေ..ဒီမှာ..''
''ဟဲ့..ပတ်ဂျွန်ယောင်း''
''ဘာလဲ သားလေး''
''ဒီမှာလေ.. မမ''
''အင်း သမီးဘာလဲ''
''ဘာကူလုပ်ပေးရဦးမလဲတဲ့''
''သြော် ရပြီ ရပြီ ဧည့်သည်ကိုအချိန်ပေးလိုက်ဦး''
အမေ့ဆီက ခွင့်ပြုချက်ရတာနဲ့
''ဘာဒါ လာ''
သူ့လက်ကိုဆွဲပြီး အိမ်ဘက်ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။
ကြာရင် ပတ်ဂျွန်ယောင်းက မြူဆွယ်တော့မှာ။
အပိုင်း ၁၃ မျှော်
(ဒီနေ့နည်းသွားတယ်မလား
သာသာ မသက်သာသေးလို့)
(sprayဖျန်းပေးနေတာတို့ပေါ့ အမလေးလက်ညောင်းလိုက်မည်ဖြစ်ခြင်း😅)
Zawgyi
ဒီေန႕ ခ်ယ္ေယာင္း စေကာ္လာေလွ်ာက္တဲ့ကိစၥေတြလိုက္လုပ္ေနတယ္။
Broadcaster Schorlarship Program ေတြကို လိုက္စုံစမ္းၿပီး
အခုေတာ့ NHABမွာ ရမယ္လို႔ထင္တယ္။
Broadcastေရာ Journalism ေရာ ေက်ာင္းဆက္တက္မယ္လို႔စိတ္ကူးတယ္။
ဂ်ယ္ဟီးအကိုကိုလည္း မသိတာေတြလွမ္းေမးၿပီး အကူအညီေတာင္းရေသးတယ္။
ဘာဒါသိရင္ စိတ္ဆိုးမွာသိေပမယ့္ေပါ့။
ဒီေန႕ေတာ့ စာ႐ြက္စာတမ္းျဖည့္တာေတြနဲ႕ ထပ္လိုတဲ့အခ်က္အလက္ေတြေမးရင္ အျပင္မွာေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။
''အဆင္ေျပရင္ေတာ့ ေနာက္လေလာက္သြားရမယ္ထင္တယ္ေနာ္''
''အဲ့လိုထင္ရတာပဲ အကို''
''ဟိုမွာ တစ္ေယာက္ထဲေနရမွာ အဆင္ပါ့မလား''
''ေျပမွာပါ''
''ခ်စ္သူကေရာ သေဘာတူလား''
''သူမသိေသးဘူး''
''ေၾသာ္''
မေျပာျဖစ္ေသးဘူးဆိုတာထက္
မေျပာေတာ့ဘူးလို႔ေတြးထားတယ္။
ဘာေၾကာင့္ရယ္လို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြမေပးပဲ
ႏွစ္ေယာက္ထဲရပ္တည္နိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕ဆီျပန္လာခဲ့မယ္။
သူသာေစာင့္ေနမယ္ဆိုရင္ေပါ့..
ေျပာျပလိုက္ရင္ သူက အိပ္မက္ေတြကိုလက္လႊတ္ၿပီး
ခ်ယ္ေယာင္းေနာက္ကိုလိုက္ခဲ့လိမ့္မယ္။
ခဏေလးပဲ..ခဏေလးပဲေစာင့္ေပးပါ ဘာဒါ..
''မမ အိမ္မွာလား''
''အျပင္မွာ''
''ဘယ္သူနဲ႕လဲ''
''သူငယ္ခ်င္းနဲ႕''
''..''
''ဘာဒါ''
''အင္း''
''အိမ္လာခဲ့မလို႔လား''
''ဟုတ္တယ္''
''တို႔ခဏေနေရာက္မယ္ေနာ္
ဘာစားခ်င္လဲ
ဝယ္ခဲ့မယ္''
''ပတ္ခ်ယ္ေယာင္းကို''
ခ်ယ္ေယာင္းရယ္လိုက္မိတယ္။
အၿမဲတမ္း စေနာက္ေနတတ္တဲ့ ဘာဒါေၾကာင့္
ပိုၿပီးၿပဳံးရယ္ျဖစ္ေနတာေလ။
''မမ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ
ကိုယ္လာခဲ့မယ္''
ခ်ယ္ေယာင္းေနရာေျပာလိုက္ေတာ့
ခဏေနဘာဒါေရာက္လာတယ္။
''ျမန္လွခ်ည္လား ''
''အင္း ဒီနားမွာပဲမို႔''
''မုန့္စားၿပီး လမ္းသြားေလွ်ာက္ရေအာင္''
လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး ေလွ်ာက္ေနၾကရင္း
''ပတ္ခ်ယ္ေယာင္း
ကိုယ္ မင္းကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲ သိတယ္မလား''
''မသိပါဘူး''
''ဟာ.. မသိေသးဘူးလားအခုထိ''
''မသိေသးဘူး
လာ ခဏထိုင္ရေအာင္
ဗိုက္ေအာင့္ေနလို႔''
''ဟိုရက္လား''
''အင္း''
''တပါတ္ေလာက္လိုေသးတယ္မလား''
''အင္း ဟုတ္တယ္''
''စိတ္ညစ္စရာရွိလို႔လား''
''မရွိပါဘူး''
''ရွိတာနဲ႕ေျပာေနာ္''
''အင္းပါ''
''ညာထားတာရွိလား''
''ဘာဒါေရာ တို႔ကိုညာထားတာရွိလား''
''ဟားဟား လူလည္မေလး ေမးတာအရင္ေျဖေလ''
''ဟယ္ သူရွိေနပုံပဲ
ေျပာ ဘာေတြညာထားလဲ''
''ညာထားတာမဟုတ္ပါဘူး မေျပာရေသးတာ''
''အခုေျပာ''
''ေနာက္မွ
မမအရင္ေျပာေလ
ညာထားတာရွိလားလို႔''
''မေျပာရေသးတာ''
''အခုေျပာ ''
''ေနာက္မွ
ဘာဒါေျပာၿပီးေတာ့မွ..''
''ဟာကြာ
အင္းပါ
ေနာက္တစ္ေယာက္ထားတာေတာ့မဟုတ္ဘူးမလား''
''ေနာက္တစ္ေယာက္ထားစရာလားလို႔
အနားမွာ အီဘာဒါရွိေနတာကို''
''ျပန္ရေအာင္ေလ
အေအးခံလို႔မျဖစ္ဘူး
ကားထဲမွာ warm padေလးပါတယ္''
''အင္း ျပန္ရေအာင္''
''ႏြေးႏြေးေထြးေထြးေန
ျပန္ေရာက္တာနဲ႕ ဖက္အိပ္ရမယ္''
ေျပာၿပီး ခ်ယ္ေယာင္းလက္ကိုတြဲကာ သူ႕အိတ္ကပ္ထဲ လက္ထည့္ၿပီး ကားဆီေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကတယ္။
ကားထဲေရာက္ေတာ့
ခ်ယ္ေယာင္းကို ထိုင္ခုံခါးပတ္ပတ္ေပးရင္း
ႏႈတ္ခမ္းကို ငုံ႕နမ္းတယ္။
နမ္းမိရင္ ေနာက္မဆုတ္ေတာ့တဲ့ သူက
ခ်ယ္ေယာင္းဘက္ကို ယိုင္က်လာၿပီး
ေပ်ာက္သြားမွာစိုးတဲ့အတိုင္း စုပ္ယူနမ္းရွိုက္ေနတယ္။
ႏႈတ္ခမ္းလႊာေတြက နာေနသလိုခံစားရေပမယ့္
ရင္ေတြလည္းခုန္ေနၿပီး
သူ႕ႏႈတ္ခမ္းထူထူကို အသဲယားစြာကိုက္လိုက္မိတယ္။
ဘာဒါက နမ္းေနရင္းၿပဳံးၿပီး
ခ်ယ္ေယာင္းခံတြင္းထဲတိုးဝင္လာတယ္။
နမ္းတိုင္းေရာက္လာေနက် သူ႕လက္ေတြက ရင္သားေတြဆီဆုတ္ကိုင္လာတယ္။
''နာေနတာ မလုပ္နဲ႕''
''ဖြဖြေလးပဲ
နည္းနည္းပဲ ေနာ္''
''အိမ္ေရာက္မွ''
''အာာ အခုေသာက္ခ်င္တာကို''
''ဟင့္အင္း အိမ္ေရာက္မွဆိုေနာ္''
''အိမ္ေရာက္ရင္ နည္းနည္းနဲ႕မရေတာ့ဘူး''
ခ်ယ္ေယာင္း သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီးရယ္လိုက္ရင္း
''အမယ္ ဘယ္တုန္းကနည္းနည္းနဲ႕ၿပီးလို႔လဲ''
''ဒါဆို အခုေပးကိုင္''
''ကိုယ့္လက္ဘယ္ေရာက္ေနလဲေရာသိလား ဘာဒါ''
''အကၤ်ီေပၚကကိုင္တာက အကၤ်ီကို ကိုင္တာနဲ႕အတူတူပဲေလ''
''မွတ္ေတာင္ထားရဦးမယ္ေနာ္''
''မတြန့္တိုနဲ႕ေနာ္
စိတ္မရွည္ရင္
menstrationလာလည္း လုပ္မွာ''
''ဟယ္ မုန္းစရာ''
''ဘာလဲ လုပ္လို႔ရတယ္တဲ့ ကိုယ္
googleေခါက္ရွာထားတာ''
''ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားေနတာ
ဟင္ မင္းေက်ာင္းမွာ စာေရာစိတ္ဝင္စားရဲ႕လား''
''အဆင့္ဘယ္ေလာက္လဲ လာၾကည့္လိုက္ဦး''
''ယုံေတာင္မယုံနိုင္ဘူး''
''ဒီစာရမွ မိန္းမနားကပ္ရမယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕ စာလုပ္တာေလ မပိုင္ဘူးလား ဟားဟား''
''ဘယ္သူကမိန္းမလဲ
မိန္းမရွိတာလား''
''ရွိတယ္''
''ဘယ္သူလဲေျပာ''
''အိမ္ေရာက္မွေျပာမယ္''
ကားေမာင္းေတာ့လည္း
လူက ခ်ယ္ေယာင္းဘက္ကိုယိမ္းလို႔။
အၿမဲတမ္းအဲလိုပဲ။
လစ္တာနဲ႕ လက္ကို ကိုင္ထားခ်င္ေသးတာ။
ဒီဟာေလးကို ဘယ္လိုထားခဲ့ရပါ့မလဲ။
...........
တကယ္ေတာ့
မမနဲ႕ဟိုလူေတြ႕တာ ဘာဒါျမင္လိုက္တယ္။
အစစအရာရာဖြင့္ေျပာေစခ်င္ေပမယ့္
မမက မဟုတ္တာလုပ္မယ့္သူမဟုတ္တာမို႔
ေျပာျပတဲ့အထိပဲေစာင့္လိုက္ေတာ့မယ္။
ဘာဒါလည္း အိုမားတို႔သေဘာမတူဘူးဆိုတာ မမကိုမေျပာထားဘူးေလ။
ေျပာျပရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္႐ုံအျပင္ဘာရွိမွာလဲ။
ဒီကိစၥက အေဖမသိရင္ရၿပီ။
အခုလည္း မမအိမ္မွာပဲ ေနျဖစ္တာမို႔
ကိုယ့္အိမ္ကိုေတာင္သိပ္မေရာက္ျဖစ္ဘူး။
အဝတ္အစားသြားယူ႐ုံပဲရွိေတာ့တယ္။
မမကေတာ့ ဒီမွာပဲ အတူေနၾကမလားလို႔ေျပာတယ္။
ဒါေပမယ့္
ဟိုဘက္တိုက္ခန္းကို မမကိုရေအာင္ေခၚရမယ့္အေၾကာင္းကလည္း ရွိေသးတယ္ေလ။
ႏွစ္ေယာက္သားအိမ္ထဲဝင္တာနဲ႕
ဘာဒါ မမကို ခါးကေပြ႕ၿပီး
ပုခုံးေပၚထမ္းတင္လိုက္တယ္။
''အားးး ဘာဒါ
အျမင့္ႀကီးပဲ
ေၾကာက္တယ္
ေအာက္ခ်ေပး
ျပဳတ္က်ေတာ့မယ္''
''ခ်ီေနက်ကိဳ ဘယ္တုန္းက ျပဳတ္က်လိဳ႕လဲ''
''ဘာဒါ ေၾကာက္တယ္လို႔''
''ဘယ္ေနရာကို ခ်ေပးရမလဲ
အိပ္ယာေပၚလား
ေရခ်ိဳးခန္းလား''
''ဒီေနရာမွာပဲခ်ေပးး''
အိပ္ယာေပၚ ပစ္ခ်လိဳက္ၿပီး အေပၚက
လွဲခ်လိဳက္တယ္။
''ကဲ အိမ္ေရာက္မွဆို''
''ေျခလက္ေဆးဦးမယ္ေလ''
''ေစာင့္ရဦးမယ္ေပါ့''
''ဒါေပါ့''
ငုံ႕ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးကို နမ္းလိုက္တယ္။
ၿပီးမွ လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး
''သြားေတာ့
ကိုယ္film editလုပ္ရဦးမယ္''
တစ္ညလုံး editလုပ္ၿပီး
မမအနားေတာင္မကပ္လိုက္ရဘူး။
မမကေတာ့ အစက ဆိုဖာေပၚမွာထိုင္ေနတဲ့
ဘာဒါ့ေပါင္ေပၚေခါင္းအုံးအိပ္ရင္းေစာင့္ေပးတယ္။
ညကနက္လာၿပီး လက္စလည္းမသတ္ရေသးေတာ့
ေပြ႕ခ်ီၿပီး အိပ္ယာေပၚသိပ္လိုက္ေတာ့တယ္။
ဘာဒါ့hoodieယူဝတ္ထားတဲ့မမက
လူႀကီးအကၤ်ီဝတ္ထားတဲ့ ကေလးေလးလို အျပစ္ကင္းစြာ အိပ္ေမာက်ေနတယ္။
နဖူးေလးကိုနမ္းၿပီး ေစာင္ေသခ်ာၿခဳံေပးကာ
ဧည့္ခန္းကိုျပန္ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။
မိုးလင္းခါနီးမွ မမအိပ္ေနတဲ့ေစာင္ပုံထဲဝင္လွဲၿပီး ကိုယ္လုံးႏြေးႏြေးအိအိေလးကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းၿပီး အိပ္လိုက္ေတာ့တယ္။
.....
ခ်ယ္ေယာင္းထင္တဲ့အတိုင္းပဲ
တစ္ပါတ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာေတာ့
အလုပ္ထုတ္တဲ့စာေရာက္လာတယ္။
မျပတ္တာသိမွာပဲေလ။
ေစာင့္ၾကည့္ေနမွာေပါ့။
အဲဒီအျပင္ ဘာဒါက ခ်ယ္ေယာင္းအိမ္မွာပဲေနေတာ့
သူတို႔ဘက္က ပိုေဒါသထြက္သြားပုံရတယ္။
ဘာဒါသိရင္ သူ႕မိဘေတြကို သြားရန္လုပ္ေနမလား။
သူ႕ေၾကာင့္ျဖစ္ရတာလို႔ ဝမ္းနည္းေနမလား။
ခ်ယ္ေယာင္းကေတာ့ အလုပ္သြားစရာမလိုေတာ့ ေက်ာင္းသြားတက္မယ့္ကိစၥေတြ ဖိဖိစီးစီးလုပ္နိုင္တာေပါ့။
မမဆူဇီနဲ႕အျပင္မွာခ်ိန္းထားေသးတယ္။
''ခ်ယ္ေယာင္းရယ္
ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိဘူး
ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ''
''ခ်ယ္ေယာင္းက ထြက္ခ်င္ေနတာပါ
အေတာ္ပဲ ျဖစ္သြားတာေပါ့''
သူနဲ႕တြဲလို႔ အလုပ္ထုတ္ခံရတယ္လို႔ ေျပာေနၾကမွာသိေပမယ့္
မသိသလိုပဲေနခ်င္တယ္။
''သူေရာသိလား''
''မေျပာရေသးဘူး သူ႕ကို''
''အင္းပါ
ဒါဆို အလုပ္ထပ္ရွာဖို႔ကေရာ..
မမလည္း သိသေလာက္ေျပာေပးမယ္ေနာ္''
''ဟုတ္ ခ်ယ္ေယာင္းႀကိဳေတြးထားတာေတြလည္းရွိတယ္
ၿပီးေတာ့ ဒီရက္ေတြေတာ့ အိမ္ျပန္နားဦးမလားလို႔
အိမ္မျပန္ျဖစ္တာၾကာၿပီ''
''အင္းေပါ့ နားပစ္လိုက္ ေကာင္းတယ္''
''ဒါနဲ႕ ဘာဒါတို႔မိဘေတြက
တို႔႐ုံးကိုေတာင္ အာဏာသက္ေရာက္တယ္ဆိုေတာ့
မလြယ္ဘူးပဲေနာ္''
ခ်ယ္ေယာင္းဘာမွမေျပာပဲၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။
သူတို႔သမီးအဖိုးတန္ေလးဆိုေတာ့လည္း
လုပ္မိလုပ္ရာလုပ္ၾကတာေနမွာပါ။
အေျခအတင္ေတြလည္းမေျပာခ်င္ဘူး။
ေျပာနိုင္တဲ့အေနအထားလည္းမဟုတ္ဘူးေလ။
ျပန္လာတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးေတာ့
ဒီလိုစီစဥ္ေနတာမွန္ရဲ႕လားလို႔ပဲေတြးေနေတာ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီလိုမွမလုပ္ရင္
ဘာဒါ့ကိုေက်ာင္းထုတ္ၿပီး
တျခားေက်ာင္းေတြတက္ခိုင္းၾကလိမ့္မယ္။
ဒီအတိုင္းအဆင္အေျပဆုံးပဲ။
''ဂ်ယ္ဟီးေရ
ငါ အေမ့အိမ္ျပန္မလို႔''
ခ်ယ္ေယာင္းမိဘေတြက ရိုးရိုးသာမာန္မိသားစုေလး။
အိမ္မွာ စာအုပ္ဆိုင္ဖြင့္ရာက
ေနာက္ပိုင္း စာအုပ္ေတြသိပ္မဖတ္ၾကေတာ့
စားေသာက္ဆိုင္အေသးေလးဖြင့္တယ္။
စဖြင့္တုန္းကေတာ့
ကြၽမ္းက်င္ရာမဟုတ္ေတာ့ အရႈံးေတြေပၚၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွ ျဖည္းျဖည္းျပန္လည္ပတ္လာတာ။
အခုေတာ့ နယ္မွာလည္းျဖစ္ေတာ့ အရမ္းေရာင္းရတယ္မဟုတ္ေပမယ့္
အသင့္အတင့္ေပါ့။
ခ်ယ္ေယာင္းမွာ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
သူကလည္း စာလည္းမေတာ္ စာလည္းစိတ္မဝင္စားတာမို႔
တကၠသိုလ္လည္းဆက္မတက္ပဲ
အေမတို႔ဆိုင္မွာပဲဝင္ကူေပးတယ္။
ခ်ယ္ေယာင္းလစာရရင္တခုတေလ ပို႔ေပးျဖစ္ေပမယ့္
ကိုယ့္အသုံးစရိတ္နဲ႕ကိုယ္မို႔ အၿမဲတမ္းေတာ့ မပို႔နိုင္ဘူးေပါ့။
''အလုပ္ကေရာ ခြင့္ရတယ္ေပါ့
ဘယ္ႏွရက္သြားမွာလဲ''
''တပါတ္ ဆယ္ရက္''
''ခြင့္က ၾကာၾကာရသားပဲ''
''အင္း ငါအလုပ္ထြက္လိုက္ပီ''
''ဟဲ့.....ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ''
''အင္း ေနာက္မွေသခ်ာေျပာျပမယ္
နာဟီးမသိေစနဲ႕ေနာ္
ဘာဒါသိသြားမွာစိုးလို႔''
''ဘာဒါမသိဘူးလား
ဘာလို႔မေျပာတာလဲ
ဘာဒါနဲ႕ ဆိုင္လို႔လား''
''အင္း သူသိလို႔မျဖစ္ဘူး
ေနာ္ ဂ်ယ္ဟီး''
''နင္ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာလိုက္ပါလား''
ေျပာလိုက္လို႔မရဘူးေလ။
ဌာနမႉးေျပာသလို ေက်ာင္းသားေလးကိုႀကိဳက္ထားေတာ့
သူ႕ကိုလည္း ငဲ့ရေသးတယ္။
သူ႕စိတ္နဲ႕ကေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္လုပ္ခ်လိဳက္မွာ။
ခ်ယ္ေယာင္းကေတာ့ သူ႕ကို ဘဝပ်က္မခံနိုင္ပါဘူး။
ခ်ယ္ေယာင္းအလုပ္မသြားရေပမယ့္
ဘာဒါက ညေနမွ ေရာက္တာဆိုေတာ့ မသိေသးပါ။
''မမ အခုတေလာ ေစာတယ္ေနာ္''
သူလာရင္ ခ်ယ္ေယာင္းက ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီး
ထမင္းဟင္းခ်က္ထားလို႔ ေစာေရာက္တယ္ထင္ေနတာ။
''ဒီေန႕ေတာ့ မင္းေနာက္က်တာပါ''
''ဟုတ္တယ္ ကိုယ္တို႔ဒီေန႕အၿပီးခ်ေနလို႔''
''ဘာဒါ တို႔ေျပာစရာရွိတယ္''
''ဟင္ အင္း''
''ေနာက္ရက္ တို႔ အိမ္ျပန္မလို႔''
''အိမ္??''
''အင္း အေမ့အိမ္''
''အင္းး ၾကာမွာလား''
''အင္းး''
''ဒါဆို ကိုယ္ကေရာ''
''မင္းအတြက္ ဟင္းေတြျပင္ဆင္ခဲ့ေပးတယ္
တစ္ေယာက္ထဲအဆင္ေျပေအာင္''
''မနက္ျဖန္သြားမွာလား''
''မဟုတ္ဘူး ေနာက္ရက္မွ''
''ဒါဆိုမနက္ျဖန္ ကိုယ့္အိမ္ခဏလိုက္ခဲ့''
သူ႕အိမ္ကိုမလိုက္ခ်င္ဘူး။
ဟိုရပ္ကြက္ျဖစ္ေနေတာ့
ဟိုလူက ခ်ယ္ေယာင္းကိုမွတ္မိသြားရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
''ဘာလို႔လဲဟင္''
''ဘာလဲ မလိုက္ခ်င္ဘူးလား''
''လိုက္ခဲ့မယ္ လိုက္ခဲ့မယ္''
''ၿပီးၿပီလား ဟိုကိစၥက''
''ဟင္ ေၾသာ္ မၿပီးေသးဘူး''
''မၿပီးေသးဘူးေပါ့ ဟုတ္လား''
ေျပာၿပီး အနားကပ္လာၿပီး လည္တိုင္ကိုငုံ႕နမ္းတယ္။
''တစ္ေယာက္ထဲ ဘယ္လိုက်န္ခဲ့ရမလဲ..
ဟင္..မသြားနဲ႕လို႔ေျပာရင္ ကေလးဆန္တယ္လို႔ေျပာမွာမလား''
''ဒါေပါ့ ကေလးလည္းမဟုတ္ဘူး မခြဲနိုင္ရေအာင္''
ႏွာေခါင္းခြၽန္ခြၽန္နဲ႕ မ်က္ႏွာအႏွံ႕တြန္းတိုက္ရင္း
ညည္းညည္းၫူၫူျပန္ေျပာတယ္။
''ကေလးမဟုတ္လို႔ေပါ့ မမကလည္း''
ၿပီးေတာ့ နမ္းေနရင္းနဲ႕ သူ႕ေျခလွမ္းေတြက တစ္ေနရာစီ။
အိပ္ယာထဲလား။
periodက မၿပီးေသးဘူးေလ။
ဒါေပမယ့္ နမ္းေနရင္း အိပ္ယာနားလည္းမေရာက္ေတာ့
မဟုတ္ဘူးထင္႐ုံရွိေသး
လူလည္က ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ခ်ီတက္ေနတာပဲ။
ေရခ်ိဳးခန္းနံရံမွာ ဖိကပ္ခံရလိုက္ၿပီး ျပင္းျပတဲ့သူ႕အနမ္းေတြကိုပါ လက္ခံလိုက္ရတယ္။
''ဘာလို႔ ဒီအထဲလဲ''
''အိပ္ယာေပၚေပသြားရင္ ေနာက္ရက္ မမေလွ်ာ္ေနရမွာေပါ့''
''မင္းေလွ်ာ္ေပါ့''
''ေလွ်ာ္နိုင္ပါတယ္ေနာ္
မေျပာင္ဘူးဆိုၿပီး ကိုယ့္ဘာသာဝင္ေလွ်ာ္မယ့္တစ္ေယာက္ရွိေနလို႔ပါ
စကားမမ်ားနဲ႕ ကိုယ့္ကိုနမ္း''
ခ်ယ္ေယာင္း သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုမက္မက္ေမာေမာနမ္းမိတယ္။
အကၤ်ီထဲဝင္လာတဲ့သူ႕လက္ေတြက
နာေအာင္ေတာ့မလုပ္ေပးမယ့္ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနပဲ ဖြဖြဖ်စ္ညွစ္ေနတယ္။
ခါးေအာက္ပိုင္းကို ဗလာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေတာ့ လူကေအးကနဲ။
''လာေနတုန္းပဲလို႔''
''ေနာက္ဆုံးရက္မလား''
''အင္း ဒါေပမယ့္''
''ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လဲ''
''မင္းေပသြားလိမ့္မယ္''
''အဲဒါစိတ္ပူစရာမလိုပါဘူး''
''ၿပီးေတာ့ နာမလားမသိဘူးေနာ္''
''နာရင္ ကိုယ္ရပ္ေပးမယ္
ဟင္..ေၾကာက္လို႔လား..
ဟုတ္လား''
''တမ်ိဳးႀကီးပဲ''
''ေအးပါကြာ''
ေျပာၿပီး အဝတ္အစားေတြ ျပန္ယူေပးတယ္။
''ဘာလို႔လဲ ေတာ္ၿပီလား''
''ဘာလဲ လုပ္ရင္ငိုေတာ့မွာမလား ပတ္ခ်ယ္ေယာင္းရဲ႕''
''ဒါဆိုလည္းအျပင္ထြက္''
သူအျပင္ထြက္ေတာ့မွ ေသခ်ာျပန္ဝတ္စားၿပီး အခန္းျပင္ထြက္ရတယ္။
''လာ ကိုယ္တို႔filmအၾကမ္းေလး အတူတူၾကည့္ရေအာင္''
သူထိုင္ေနတဲ့ေပါင္ၾကားထဲ ဝင္ထိုင္ခိုင္းတယ္။
ခ်ယ္ေယာင္းဝင္ထိုင္လိုက္တာနဲ႕
ေနာက္ကေန သိုင္းဖက္ၿပီး ဗိုက္ေပၚလက္တင္ထားတယ္။
သူလက္တင္ထားရင္ ဗိုက္ေအာင့္တာေပ်ာက္သြားတတ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း အံ့ၾသလို႔။
သူ႕ရင္ခြင္က်ယ္က နားေနလို႔အေကာင္းဆုံးေနရာတစ္ခု။
ႏွစ္ေယာက္သားအတူတူၾကည့္ၿပီး ေဝဖန္အႀကံေပးၾကရင္း အခ်ိန္ကုန္ဆုံးျဖစ္ၾကတယ္။
......
ေနာက္ေန႕မနက္က် မမကို ဘာဒါ့အခန္းဆီေခၚသြားတယ္။
မမက မလိုက္ခ်င္တာမို႔လို႔ အခ်ိန္ဆြဲၿပီး ျပင္ဆင္ေနကာ
မ်က္ႏွာေလးကလည္းမလန္းဘူး။
ဟိုေရာက္ေတာ့
တိုက္ခန္းေရွ႕ေရာက္တာနဲ႕
ပိုဆိုး။
''ဘာဒါ တို႔ တို႔အခုမွသတိရတယ္ အိမ္မွာ ဟို..ဖုန္းေမ့ခဲ့တယ္ထင္တယ္''
''ေမ့ခဲ့ေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္လဲ
ကိုယ့္မွာပါသားပဲ''
''လာပါ''
ဘာဒါ့လက္ထဲပါလာၿပီး တစ္ေယာက္ေယာက္ျမင္မွာေၾကာက္ေနသလိုမ်ိဳး။
မမကိုေခၚၿပီး အခန္းေရွ႕ရပ္ေတာ့
အံ့ၾသၿပီးၾကည့္တယ္။
''မင္းအခန္းကိုသြားမယ္ဆို ဒါ..ဒါက''
''ဒါ ကိုယ့္အခန္းေလ''
''ဟင္..''
''လာ ''
ေလာ့ဖြင့္ၿပီး
အထဲဝင္ေတာ့
မမက အံ့ၾသၿပီး နားမလည္နိုင္ျဖစ္ေနတယ္။
''ဟို ဘယ္တုန္းက..''
''မမနဲ႕အတူမေနျဖစ္ခင္ေန႕က ေျပာင္းလာတာ''
''ဟင္ ဘယ္လို''
''မမ မမွတ္မိလို႔ပါ
အဲ့ဒီေန႕က ကိုယ္ပါ..
ကိုယ့္အခန္းကို မူးၿပီးဝင္လာတာ..
လူမွားေနမွန္းသိေပမယ့္
ကိုယ္မေရွာင္နိုင္ခဲ့ဘူး..
အဲဒီမတိုင္ခင္ကပဲ ကိုယ္က မမကိုေတြ႕ဖူးတာ''
''ဘာေတြလဲ ဘာဒါ''
''ကိုယ္႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ေတာ့ မမတို႔အတြဲနဲ႕တိုးတယ္
ဟိုဘဲ အျပင္ထြက္ၿပီး တျခားေဆာ္နဲ႕ေတြ႕ေနတာလည္းေတြ႕ခဲ့တယ္
အဲ့ကတည္းက မမမ်က္ႏွာေလးကိုျမင္ၿပီးေမ့မရတာ
ေနာက္ရက္ အိမ္ေရာက္လာေတာ့
ကိုယ္..လက္မလႊတ္နိုင္ခဲ့ဘူး..
ကိုယ့္ကိုခြင့္လႊတ္ပါ..
မမေျပာတဲ့ အပ်ိဳမဟုတ္ဘူးဆိုတာလည္း ကိုယ္ပဲလုပ္လိုက္တာ
ကိုယ္တာဝန္ယူမွာပါ''
''အဲ့ေတာ့ အဲဒီညက မင္းျဖစ္ၿပီးေတာ့
ဒီတစ္ေလွ်ာက္လုံး တို႔ကိုမေျပာတာေပါ့
ၿပီးေတာ့ မင္းကရည္းစားရွိေနတုန္း
တို႔နဲ႕ေနလိုက္တာေပါ့''
''ဒီတေလွ်ာက္လုံးက ဘယ္လိုေျပာမလဲ
မမက ကိုယ္နဲ႕အိပ္ၿပီးသားလို႔ေျပာရမလား
အိမ္ေခၚတာလည္း သူကမလိုက္ပဲနဲ႕''
''အင္းး တို႔မွာလန့္လိုက္တာ ဒီကိစ္ဧကြီးကို
အဲဒါေၾကာင့္
မင္းဆီက အနံ႕ကို တို႔သိပါတယ္လို႔''
''မမသိလား မမ ကိုယ္နဲ႕ပဲအတူေနနိုင္တာျဖစ္မယ္
ခ်စ္တယ္ ပတ္ခ်ယ္ေယာင္း
မင္းရဲ႕ပထမဆုံးက ကိုယ္ပဲ ျဖစ္ၿပီး
ေနာက္ဆုံးလည္း ကိုယ္ပဲျဖစ္ခ်င္တယ္''
ေျပာၿပီး မမကိုယ္ေလးကို ဆြဲဖက္ၿပီး ငုံ႕နမ္းလိုက္မိတယ္။
ပထမဆုံးအတူရွိခဲ့တဲ့ေနရာေလးမွာ..
အနမ္းေလးေတြ ဖလွယ္ရင္း
မမကို ကုတင္ေပၚပစ္တင္လိုက္တယ္။
အကၤ်ီကို ဆြဲခြၽတ္ပစ္ေတာ့
braပန္းေရာင္ေလးကေပၚလာတယ္။
ေအာက္က စကပ္ေလးကိုခြၽတ္ပစ္ေတာ့လည္း ပင္တီပန္းေရာင္ေလး။
နို႔ထိပ္ပန္းေရာင္ေလးကို ငုံကာ ဆြဲစုပ္လိုက္ေတာ့
မမက ဘာဒါ့ေခါင္းကို ကိုင္တယ္။
ေနာက္လက္တစ္ဖက္ကို ဗိုက္သားေတြဆီေလွ်ာဆင္းသြားရင္း
ေပါင္တြင္းသားေလးေတြကို ပြတ္သပ္ေျပးလႊားေနမိတယ္။
ႏွစ္ေယာက္လုံးအသက္ရႉသံေတြျမန္ေနၿပီး
မမေပါင္တစ္ဖက္ကို ဆြဲကားလိုက္ၿပီး
ကိုယ့္ေပါင္နဲ႕တားထားလိုက္တယ္။
လက္က စိုစြတ္စျပဳေနတဲ့ ပန္းပြင့္ရဲရဲေလးဆီ။
ဘာဒါ့ေက်ာျပင္ကို ဖက္တြယ္ထားတဲ့ မမရဲ႕လက္ေတြက တခါတေလ ဘာဒါ့တင္ပါးဆီလွမ္းကိုင္တယ္။
ႂကြတက္လာတဲ့ မမခါးေလးေၾကာင့္
ပိုလိုခ်င္ေနတဲ့ ဆႏၵေလးကို ျဖည့္ဆည္းေပးမိၿပီး ႏူးညံ့ပူက်စ္တဲ့ေနရာက်ပ္က်ပ္ေလးမွာ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ေျပးလႊားေနမိတယ္။
ညည္းသံေတြ ပိုက်ယ္ေနခဲ့ၿပီး
အသားခ်င္းရိုက္သံ
အရည္တပြတ္ပြတ္က်သံေတြနဲ႕ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ဗိမာန္တစ္ခုေဆာက္ခဲ့ၾကတယ္။
.........
ခ်ယ္ေယာင္း အိမ္ျပန္လာခဲ့ၿပီ။
မနက္ေစာေစာ
လိုင္းကားစီးၿပီး ညေနေစာင္းေလာက္မွေရာက္ခဲ့တာ။
မေတြ႕ၾကာတဲ့သမီးကိုၾကည့္ၿပီး အေမက ဝမ္းနည္းဝမ္းသာ။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမခ်က္ေကြၽးတာေတြစားၿပီး သာယာေနလိုက္တာ စိတ္ညစ္တာေတြေတာင္ေပ်ာက္ကုန္တယ္။
ဘာဒါ့ကိုေတာ့ ဖုန္းသိပ္မဆက္ျဖစ္ဘူး။
ေနာက္လည္းခြဲရမွာဆိုေတာ့ အက်င့္ပါေအာင္လို႔။
သူကေတာ့ အားတိုင္းဆက္ေနေတာ့တာပဲ။
အိမ္ကေတာ့ ခဏခဏဖုန္းလာလြန္းလို႔ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္နဲ႕မ်က္စိေနာက္ေနၿပီ။
မနက္ဆို ဆိုင္အတြက္ ဟင္း႐ြက္ေတြ ထျပင္ၾကရၿပီး
ဆိုင္ဖြင့္ခါနီး
ခ်ယ္ေယာင္းေမာင္ေလး ပတ္ဂြၽန္ေယာင္းနဲ႕အတူတူဆိုင္သန့္ရွင္းေရးလုပ္ေပးရတယ္။
အေဖနဲ႕အေမကေတာ့ ဒိုင္ခံခ်က္ျပဳတ္။
ခ်ယ္ေယာင္းတို႔က စားပြဲထိုး။
ညဘက္ဆို လူက ပင္ပန္းၿပီးအေစာႀကီးအိပ္သြားေရာ။
ဘာဒါနဲ႕ဖုန္းေျပာရင္းလည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္ေသးတယ္။
၅ရက္ေျမာက္ေန႕ မနက္က်ေတာ့ ခ်ယ္ေယာင္းအိပ္ေနတုန္း ဂြၽန္ေယာင္းက လာႏွိုးတယ္။
''မမ မမ အျပင္မွာ Oppaတစ္ေယာက္ အယ္..မဟုတ္ပါဘူး..noonaတေယာက္ေရာက္ေနတယ္''
''ဘာလဲ noonaလား ဘယ္သူလဲ
Oppaကေရာ ဘယ္သူလဲ''
အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕ ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ဧည့္ခန္းမွာ အေမတို႔ေရွ႕ဒူးတုပ္ထိုင္ေနေသာ အီဘာဒါ..
ဟဲ့ ဘာလဲ လိုက္လာတာလား..သူအိမ္ဘယ္လိုသိ..အေမတို႔ကိုေျပာလိုက္ၿပီလား..အိမ္ေပၚက ေခါင္းနဲ႕ဆင္းရေတာ့မယ္..နယ္ၿမိဳ႕ဆိုေတာ့အျမင္က်ဥ္းတယ္ေလ မိန္းကေလးခ်င္းႀကိဳက္ေနတာသိလို႔ကေတာ့ အိမ္ကအေဖ သူ႕ကိုယ္သူသတ္ေသသြားမလားပဲ..
''ဘာ..ဘာဒါ''
''သမီး လာထိုင္
သမီးဧည့္သည္''
''ဟုတ္..ဟုတ္''
အေျပးအလႊားသူ႕အနား ဒူးတုပ္ထိုင္လိုက္မိတယ္။
ေတာင္းပန္ရင္လည္းအတူတူေတာင္းပန္ရမွာေပါ့။
''သမီးသူငယ္ခ်င္းညီမဆို''
''ရွင္....
ေၾသာ္ ဟုတ္တယ္..ဟုတ္တယ္''
''ဒါနဲ႕ ဒီကိုဘာကိစၥလဲ''
''ဟုတ္ မမကိုေတာ့ေျပာထားပါတယ္''
''ဟုတ္လားး''
ဘာေျပာထားလို႔လဲ အီဘာဒါအခြၽန္နဲ႕မၿပီ။
''ဟိုေလ ဟိုဟာ..''
''ေက်ာင္းက projectကိစၥပါ''
''ဟုတ္တယ္ အဲ့ဒါ''
''အဲဒါေလ ဒီမွာ ေလးငါးရက္ေလယက္ေနလို႔ရမလား အေဒၚ''
''ရပါတယ္ကြယ္ ရတယ္ ရတယ္''
ေလးငါးရက္??
ဧည့္သည္ေရာက္ေနေတာ့ ဒီေန႕မနက္အေမက အလုပ္မခိုင္းပါ။
သူ႕ကို အခန္းထဲ ေခၚၿပီး
တိတ္တိတ္ေလးေမးရတယ္။
''ေက်ာင္းေရာ ေက်ာင္းမတက္ဘူးလား''
''ေက်ာင္းကအေရးႂကြးလား
ခင္ဗ်ားက ဖုန္းလည္းမဆက္
သူမ်ားဆက္လည္း အိပ္ငိုက္တယ္..ၿပီးရင္အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္''
''ေဒါက္ ေဒါက္ မမေရ အေမေခၚေနၿပီ''
''ေအး လာၿပီ''
အျပင္ထြက္မယ္ျပင္ေတာ့
သူက ခ်ယ္ေယာင္းလက္ကို လွမ္းဆြဲၿပီး ငုံ႕နမ္းတယ္။
မေတြ႕တာ ၅ရက္ေလာက္ကို ငါးႏွစ္စာေလာက္လြမ္းေနသလိုမ်ိဳးနမ္းေတာ့တယ္။
''ဘာဒါ ေတာ္ေတာ့
တို႔ေနာက္လိုက္ခဲ့''
ဟင္း႐ြက္ေတြ သင္ေတာ့ သူ႕ကိုပါဝင္လုပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။
ထုံးစံအတိုင္း ဘာမွမလုပ္တတ္ပဲ အေဖနဲ႕ေလေပးေျဖာင့္ေနေတာ့တယ္။
အေရးထဲ ဂြၽန္ေယာင္းက သူ႕ကို
သေဘာက်ေနတယ္။
''မမ အိုပါးနဲ႕နင္ ဘယ္လိုသိ''
''ဟဲ့ ဘာအိုပါးလဲ ''
''အိုပါးtypeေလးကို''
''နင့္ထက္ေတာင္တစ္လငယ္ေသးတယ္''
''ငယ္ေတာ့ဘာျဖစ္လဲ
Handsomeျဖစ္ရင္ အိုပါးပဲ''
အမေလးေနာ္ ကိုယ့္ေမာင္နဲ႕လင္လုရမယ္လို႔ထင္မထားဘူး။
''စိတ္ကူးယဥ္မေနနဲ႕''
''မမဟာမို႔လို႔လား''
''..''
''ဟုတ္ေနတာပဲ ဟုတ္ေနတာပဲ
ဟိုက လြမ္းလို႔လိုက္လာတာေပါ့
အေမေရ အေမ''
အသံၿပဲနဲ႕ထေအာ္တယ္။
တိုင္ေတာ့မယ္ထင္တယ္။
ပါးစပ္ကိုလိုက္ပိတ္လည္းမရ။
''အေမေရ..ဒီမွာ..''
''ဟဲ့..ပတ္ဂြၽန္ေယာင္း''
''ဘာလဲ သားေလး''
''ဒီမွာေလ.. မမ''
''အင္း သမီးဘာလဲ''
''ဘာကူလုပ္ေပးရဦးမလဲတဲ့''
''ေၾသာ္ ရၿပီ ရၿပီ ဧည့္သည္ကိုအခ်ိန္ေပးလိုက္ဦး''
အေမ့ဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ရတာနဲ႕
''ဘာဒါ လာ''
သူ႕လက္ကိုဆြဲၿပီး အိမ္ဘက္ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။
ၾကာရင္ ပတ္ဂြၽန္ေယာင္းက ျမဴဆြယ္ေတာ့မွာ။
အပိုင္း ၁၃ ေမွ်ာ္
(ဒီေန႕နည္းသြားတယ္မလား
သာသာ မသက္သာေသးလို႔)