Θα έρθεις τελικά;
Σε περιμένω ακόμη.
Είμαι, ναι, τόσο ανόητη και σε περιμένω ακόμη.
Άργησες όμως.
Τολμώ να ομολογήσω άργησες.
Έπρεπε να ήσουν εδώ.
Έπρεπε τώρα να με κρατάς στα χέρια σου και να διεκδικείς πίσω τη θέση σου.
Δεν την θέλεις;
Αυτό καταλαβαίνω.
Και πληγώνομαι ακόμη μία χαζή φορά.
Γιατί ενώ είπα τέλος οι προσδοκίες!!!! ΕΝΩ ΕΙΠΑ ΤΕΛΟΣ ΟΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ, σε περιμένω ακόμη.
Γιατί με βασανίζω έτσι;
Γιατί με πλημμυρίζω ψεύτικες ελπίδες;
Δεν είναι δυνατόν να ζω στο ψέμα...
Εσύ ζεις πλημμυρισμένος από ψεύτικες ελπίδες;
Περιμένεις μήπως να κάνω εγώ το πρώτο βήμα;
Λες να περιμένουμε κι οι δύο για πάντα;
Μέχρι και το για πάντα να λήξει;
Εγώ θα περιμένω.
Κι αν ποτέ βρω το θάρρος για το πρώτο βήμα- το δικό σου πρώτο βήμα- τότε ίσως πάψω να ονειρεύομαι με την ελπίδα του να ζήσω.
Γιατί εγώ καίγομαι ολόκληρη και περιμένω.
Εσύ, μάλλον όχι...