Ep1 - Stranger
តុកៗ
« Doctor Kim! មានមនុស្សមកសុំជួបចាស៎ » ដៃស្រឡូនរបស់នារីជាគ្រូពេទ្យលើកឡើង គោះផ្តល់ជាដំណឹងមុននឹងស្រែកប្រាប់ទៅកាន់អ្នកខាងក្នុង។
« អញ្ជើញគាត់ចូលមក! »
ក្រាក~/ក្រឹប! ក្រោយទទួលបានការអនុញ្ញាតិហើយ អ្នកជាភ្ញៀវមិនបង្អង់យូរក៏បើកទ្វាចូលនិងបិទវិញយ៉ាងមានរបៀបរៀបរយ។
« លោកអ៊ំ » កាយតូចងើបមុខឡើង ទើបប្រទះដឹងថាអ្នកដែលមកជួបខ្លួនការពិតជាអ៊ំរបស់ខ្លួនសោះ។
« បែបរវល់ណាស់ហើយក្មួយ...តើអ៊ំមករំខានក្មួយដែរទេ? » វ័យចំណាស់ប្រហែល60ឆ្នាំផ្លាយពោលឡើង ស្របពេលកម្លោះតូចដែលមាននាមជា Doctor ក៏កំពុងក្រោកទាញកៅអីសម្រាប់គាត់។
« អត់រំខានទេលោកអ៊ំ! និយាយអញ្ចឹង លោកអ៊ំមកដល់សេអ៊ូល តាំងពីពេលណា? » នាយតូចសួរ ក៏ព្រោះអ៊ំប្រុសចំណាស់ម្នាក់នេះបានចាកចេញពីសេអ៊ូល ទៅរស់នៅខាលីហ្វ័រញ៉ា ( California ) សហរដ្ឋអាមេរិកជិត10ឆ្នាំទៅហើយជាមួយនឹងគ្រួសារ។
« ទើបមកដល់ម្សិលមិញនេះ ក៏មករកស៊ូនូតែម្តង ព្រោះអ៊ំមានរឿងចង់ពឹងពាក់ក្មួយ.... » គីម ស៊ូនូ រហ័សនាមរបស់គេគឺ ដុកទ័រ គីម នេះហើយ។ នាយតូចមានវ័យ 24 ឆ្នាំ រៀនចប់មហាវិទ្យាល័យនៅអាយុ 17ឆ្នាំ រៀនជំនាញផ្នែកវិជ្ជសាស្រ្ត បន្តអស់រយៈពេល 7ឆ្នាំ ហើយចុងក្រោយក៏បានក្លាយជា Doctor ឆ្នើមប្រចាំមន្ទីរពេទ្យឯកជនល្បីឈ្មោះស្ថិតចំកណ្តាលទីក្រុងដូចការប្រាថ្នា។ ស៊ូនូ ជាក្មេងកំព្រា រស់នៅម្នាក់ឯង ខ្លួនទីពឹងខ្លួន ព្រោះម្តាយឪពុករបស់គេស្លាប់ចោលតាំងពីនៅក្មេង។
« លោកអ៊ំមានរឿងអ្វី សូមមានប្រសាសន៍មកចុះ! » ស៊ូនូ ចាប់ដៃចំណាស់មានស្នាមជ្រីវជ្រួញទៅតាមវ័យ អង្អែលថ្នមៗជាមួយនឹងស្នាមញញឹម។
« តើក្មួយអាចជួយព្យាបាលកូនប្រុសអ៊ំបានទេ? គេមានបញ្ហាសតិអារម្មណ៍ ព្រោះការស្លាប់ម្តាយរបស់គេ ពេលនេះគេមិនមាត់មិនក រកអ្នកណាក្រៅពីសម្ងំតែម្នាក់ឯងឡើយ....ស៊ូនូ! អ៊ំពិតជាគ្មានដំណោះស្រាយទេ អ៊ំរស់កំដរតែថ្ងៃស្លាប់ប៉ុណ្ណោះ.... »
« សូមលោកអ៊ំកុំមានប្រសាសន៍បែបនេះ! លោកអ៊ំរឹងមាំ ជាមនុស្សល្អលោកអ៊ំមិនអាចគិតបែបនោះបានទេ! ចំពោះរឿងកូនប្រុសលោកអ៊ំ ខ្ញុំនឹងប្រាកដជាជួយ! លោកអ៊ំកុំបារម្ភអី! » ដុកទ័រ តូច ញញឹមស្រាលៗងក់ក្បាលតិចៗជាការយល់ព្រម ទាំងដែលមិនដឹងច្បាស់ពីកូនរបស់គាត់ឡើយ គេដឹងត្រឹមថា តួនាទីជាពេទ្យ គឺត្រូវតែមើលជម្ងឺ!!
« វាមិនងាយស្រួលដូចជាក្មួយគិតនោះទេ អ៊ំ-
« លោកអ៊ំទុកចិត្តចុះណា៎....ខ្ញុំនឹងមិនធ្វើអោយលោកអ៊ំអស់សង្ឃឹមទេ! » អ្នកជាអ៊ំ កាលបើលឺបែបនេះក៏បានត្រឹមរំភើបអរក្នុងចិត្ត ពិតជាអរគុណដល់គេតែងតែស្ម័ក្រចិត្តជួយដល់គាត់បែបនេះ។ ក្រោយនិយាយគ្នារួចរាល់ អ៊ំប្រុសក៏ចាកចេញទៅវិញ ដើម្បីធ្វើការងារបន្ត ទោះបីជាគាត់មានវ័យចំណាស់ ប៉ុន្តែគាត់គឺជាអគ្គនាយកក្រុមហ៊ុនដ៏ធំមួយ ក៏ព្រោះតែកូនមិនអាចជួយធ្វើអ្វីបាន ទើបពេលនេះលោកកំពុងរកវិធីជួយអោយគេចេះគិតគូរ រស់នៅដូចជាមនុស្សធម្មតាវិញ។
@ពេលល្ងាច
« អាវ៎? ដុកទ័រ គីម! នេះរៀបចំទៅណានឹង? » ពេទ្យស្រី ដែលប្រចាំការពេលយប់ ចូលមកដល់ ក៏ហាសួរឡើង ក៏ព្រោះខ្លួនមិនបានដឹងពីសេចក្តីប្រកាសកាលពីព្រឹកមិញដូចពេទ្យដ៏ទៃនោះទេ។ នាងឃើញដុកទ័រគីម ចាកចេញពីបន្ទប់ការិយាល័យផ្ទាល់ខ្លួន ដោយរបស់របរច្រើនទើប សាកសួរ។
« ខ្ញុំត្រូវផ្លាស់ទៅប្រចាំការនៅកន្លែងផ្សេងមួយរយៈ ផ្ញើរមើលទីនេះផងបងស្រី! »
« អញ្ចឹងទេហេស៎? មិនអីទេ ចាំបងជួយមើល ធ្វើដំណើរដោយសុវត្ថិភាពណា៎ ដុកទ័រ គីម! » ស៊ូនូ ញញឹមងក់ក្បាលបន្តិច សឹមដើរចេញ។ គេត្រូវធ្វើដំណើរទៅ ខាលីហ្វ័រញ៉ា ដើម្បីជួយព្យាបាលកូនប្រុសអ៊ំរបស់គេ ហើយក៏ប្តូរទៅធ្វើការនៅមន្ទីរពេទ្យឯកជននៅទីនោះផងដែរ។ ( note: មន្ទីរពេទ្យ CMH មានច្រើនសាខា ច្រើនប្រទេស )
California សហរដ្ឋអាមេរិក៚
@អាកាសយាន្តដ្ឋាន
ការធ្វើដំណើរអស់រយៈពេលជិត 14ម៉ោង ទីបំផុតកម្លោះតូច រូបស្អាត រហ័សនាម ដុកទ័រ គីម ក៏មកដល់ទឹកដីសហរដ្ឋអាមេរិកដោយសុវត្ថិភាព។ នាយតូច ដកហូតទូរស័ព្ទយកមកមើល ព្រោះតែអ៊ំរបស់គេ បានផ្ញើរទីតាំងអាស័យដ្ឋានទៅកាន់ផ្ទះរបស់គាត់រួចរាល់ហើយ។
« អុស៎! សូមទោសៗ! » ដោយហេតុតែឆ្ងោកមើល Map ពេក កម្លោះតូចក៏ជ្រុលទៅប៉ះនឹងទ្រូងមាំរបស់អ្នកណាមិនដឹង ប៊ិះនឹងដួលផ្ងារក្រោយ ប៉ុន្តែដៃរបស់គេរហ័ស ទើបចាប់ទាញអាវមនុស្សមាឌធំជាការទប់លំនឹងខ្លួនឯង។
« .... » អ្នកម្ខាងទៀត មានទឹកមុខរៀបស្មើរ គេមិនសូម្បីតែសួរនាំឬនិយាយអ្វី ក្រៅពីលើកចិញ្ចើមម្ខាងសម្លឹងមើលទៅកាន់កម្លោះតូច គីម ស៊ូនូ។ ស៊ូនូ ថយជំហ៊ានជើងបន្តិច ព្រោះដឹងដល់ភាពមិនប្រក្រតីរបស់មនុស្សប្លែកមុខ។
« It's my fault. I'm really sorry... » ស៊ូនូ អោនក្បាលសុំទោសនាយមាឌធំម្តងទៀតដោយពោលជាភាសាអង់គ្លេស ព្រោះគិតថា ប្រហែលជានាយម្នាក់នេះជាជនជាតិអាមេរិក មិនអាចស្តាប់ភាសាកូរ៉េខ្លួនបាន។ ហើយបើតាមមើលភិនភាគ គេក៏សមជាជនជាតិពិតមែន ព្រោះគេមានរាងធំមាំ សម្បុរស ច្រមុះស្រួច កម្ពស់ខ្ពស់បែបស្តង់ដារ ចិញ្ចើមក្រាស់ខ្មៅក្រឹប សក់រលាស់ពណ៌ទង់ដែង គេសង្ហារ....សង្ហារដូចទេវបុត្រអញ្ចឹង!
« ថយចេញ! » ទីបំផុតគេក៏ព្រមហាមាត់និយាយ ប៉ុន្តែនេះហៅថានិយាយមិនត្រូវទេ គឺគេហាមាត់ដេញកម្លោះតូចដែលកំពុងឈរទើសផ្លូវរបស់គេទៅវិញទេទើបត្រូវ!!
« លោកចេះភាសាកូរ៉េដែរ? » ស៊ូនូ មិនបានចាប់អារម្មណ៍នឹងពាក្យគេដេញនោះទេ ព្រោះរវល់ឆ្ងល់រឿងដែលនាយអាចនិយាយភាសាកូរ៉េបាន បើបែបនោះមានន័យថា នាយសង្ហារម្នាក់នេះ ក៏ជាជនជាតិកូរ៉េដែរ!
« តាប៉ែណាស់! » ចិញ្ចើមក្រាស់ស្អាត ជ្រួញឡើង មិនតបនឹងសម្តីគេ នាយបែរជាច្រាននាយតូចទៅម្ខាង ហើយក៏បន្តចាកចេញពីទីនោះ ទុកអោយកម្លោះតូចឈរអេះក្បាលមិនយល់តែម្នាក់ឯង។
« ហ៉ើយ! ខំគិតថាបានគ្នា និយាយទៅហើយ! » ស៊ូនូ ក្រវីក្បាលបោសគំនិតដែលចង់មានគ្នារាប់អានមុននោះចេញ មុននឹងបន្តបើកមើលទីតាំងដើម្បីចេញទៅកាន់ផ្ទះនោះ។
@ផ្ទះត្រកូលផាក
ចាយពេលជិត30នាទី ស៊ូនូក៏បានមកដល់ទីតាំងកំណត់។ ដុកទ័រ រូបស្រស់ឈរពីមុខរបងផ្ទះធំល្មមមួយ ដែលវាមានទីធ្លាធំទូលាយ មានផ្កាដុះអមសងខាងផ្លូវចូល ងាកទៅឆ្វេងដៃ ក៏ឃើញមានដើមឈើធំមួយដើមបែកមែកត្រជាក់ត្រឈឹង ដោយមានចងនៅកូនទោងសម្រាប់អង្គុយលេងក្រោមនោះផងដែរ។ ផ្ទះមួយនេះស្រស់ស្អាតណាស់ ប្រៀបដូចក្នុងសុបិន្ត ប៉ុន្តែសភាពក្នុងផ្ទះមានភាពស្ងប់ស្ងាត់ គ្មានសូម្បីតែអ្នកបម្រើម្នាក់ បង្កើតជាចម្ងល់អោយកម្លោះតូចឆ្ងល់ឡើង។
« ហេតុអីគ្មានមនុស្សនៅ? » ស៊ូនូ កាន់សោរដែលអ្នកជាអ៊ំប្រគល់អោយ ចាក់ចូលទៅក្នុងផ្ទះ មុននឹងក្រឡេកមើលទៅជុំវិញ ឃើញថាវាពិតជាស្ងាត់ជ្រងំពិតមែន ប៉ុន្តែផ្ទះនេះក៏មានរបៀបមិនធម្មតាដែរ! ធូលីមួយក៏មិនអោយមាន តើអ្នកណាជាអ្នកសម្អាត? ហើយកូនប្រុសអ៊ំរបស់គេនៅឯណា? មិនមែនសម្ងំចាក់សោរខ្លួនឯងក្នុងបន្ទប់ទេដឹង?
« ហ៉ើយ! ចេះតែគិតហើយ! អ្នកណាទៅធ្វើចឹងកើតនោះ! ហ៉ឹស » ដុកទ័រគីម សើចនឹងគំនិតខ្លួនឯង ដែលចេះតែគិតផ្តេសផ្តាស គិតរឿងមិនអាចទៅរួច។
« ប៉ុន្តែគេម្នាក់នោះនៅឯណា? » ទោះយ៉ាងណា ចម្ងល់នៅតែជាចម្ងល់ ស៊ូនូ មិនអាចស្រាយបាន បានត្រឹមនាំយករបស់របររៀបចំទុកដាក់អោយមានសណ្តាប់ធ្នាប់ដូចផ្ទះរបស់គេប៉ុណ្ណោះ រង់ចាំមើលបន្តិចទៀត ក្រែងល៎នាយនោះចេញទៅដើរលេងម្តំនេះក៏ថាបាន។
« ហ៉ើយ!!! សម្រាកបននតិចសិន! ហត់ណាស់! » ក្រោយរៀបចំសម្ភារៈទុកដាក់រួចរាល់ ស៊ូនូក៏លោតក្រាបទៅលើសាឡុងដែលស្ថិតនៅចំកណ្តាលផ្ទះ តម្រេតខ្លួនដោយការអស់កម្លាំង
ក្រឹកៗ*
« អ្នកណានឹង!!? » ហផបនឹងបិទភ្នែកដេកទៅហើយ ដូចជាមានសម្លៀកអ្នកចាក់ទ្វា ទើបទាញអារម្មណ៍អ្នកចង់ដេកមុននេះអោយស្ទុះងើប បែរទៅរកទ្វាយ៉ាងលឿន។ គេនៅតែម្នាក់ឯងផង ចុះបើជាពួកអារោគចិត្តគិតយ៉ាងមិចទៅ? ព្រះអើយ!! មិនហ៊ានស្រម៉ៃទេ! គេមិនទាន់បានការប្តីផង!!
« អឹក! លោក? មិចក៏លោកមកទីនេះ? »
« យើងទេដែលត្រូវសួរឯង! មិចក៏ចូលផ្ទះយើងបាន? »
To be continue.....
ខ្ញុំអត់រត់ចោលទេលើកនេះ cuz សរសេរចប់ហើយទើបយកមក post 😭