Jael's Point of View
Tinapos lang namin ang break time at agad din kaming pumunta ni Ross sa gymnasium. Nag bigay lang si Bishop ng excuse letter kina Cypress para sa mga sususnod na subject na hindi namin mapapasukan ngayon.
Hindi ako maka paniwala na kailangan ko 'to gawin. Wala naman akong experience sa ganitong bagay, baka nga mag kalat lang ako. Dala-dala ko pa naman ang pangalan ng STEM-1.
The school gymnasium buzzes with excitement as students from different grades gather for the representative selection. We are the last ones to arrive, and everyone is staring at us. I feel like crawling into a hole and disappearing.
"Sorry, we're late." Ross says, as we approach the stage. He doesn't seem to be bothered by the attention. Biglang nag bulungan ang mga estudyante habang naka turo at binibigyan ng kakaibang tingin si Ross. Iniisip siguro na gagawin laro lang 'to. Kahit ako rin kapag nakita sya dito eh.
One of the teachers, who is in charge of the contest, greets us with a smile. "No worries, we were just waiting for you two. You are the representatives from Mendeleev, right?"
"Yes po." sagot ko. "I'm Jael po," hinila ko palapit saakin si Ross. "And this is my partner, Ross."
Kumunot ang kanyang noo habang naka tingin kay Ross. Pinag mamasdan n'ya ito na parang may sinusubukang maalala. "You're familiar," pati ako ay nag taka. "Ikaw ba yung vocalist ng Ephemours Sanctuary?"
Ross did not answer. Naka tingin lang ito sa gurong nag aantay ng kanyang sagot.
Pinutol ko na ang awkwardness sa pagitan nilang dalawa. Napansin ko rin na hindi comfortable si Ross dahil bigla itong namutla. "Should we start na po, ma'am?"
Nahimasmasan na siguro ang guro kaya tuluyan nang nilubayan si Ross. "Listen up students, remember, this is just an elimination round. Okay, We're about to begin."
The teacher explains the rules of the contest. We have to answer some questions. We also have to walk on the stage, as if we are in a real pageant. We will be judged by a panel of teachers and students, who will score us based on our appearance, personality, and performance. Kung sino ang may pinaka mataas na makukuhang score sila ang magiging representative sa Mr. and Ms. Sportfest sa darating na Intramurals.
I avoid eye contact with the other contestants. Ang gaganda nila at ang gaganda ng hubog ng kanilang mga katawan. Ang kukutis at ang tatangkad. Habang tinitingnan ko sila kanina ay para akong nanliliit sa sarili ko, baka mapahiya lang ako dito. Marami naman kase akong magagandang kaklase na kaya makipag balagbalagan dito, hindi ko alam kung bakit pa ako nandito, para lang akong basura.
Nilingon ko si Ross. Naka-pikit lang sya na parang walang pake sa manga nangyayare sa paligid.
"Alright, everyone, gather around. Let's begin the elimination process."
"Are you ready?" he asks me, as we wait for our turn.
Napa-irap ako sa kawalan. Mukha ba akong ready sa lagay na 'to?
"No," I whisper.
Ross leans closer to me and whispers back. "You'll do great."
His words are somehow reassuring, and I manage a weak smile. Hindi pa rin mawala ang kaba sa dibdib ko para sa mga posibleng mangyari. What if madulas ako sa stage? Mautal ako habang nag sasalita? Hindi ko masagot yung tanong? Ang daming pumapasok sa isip ko.
"Jael Travieso and Ross Alaric representative of STEM-1 Mendeleev."
We walk on the stage, hand in hand. I still feel nervous, but not as much as before. I walked with confidence and gave them my sweetest smile.
Inikot-ikot lang namin yung buong stage at nag pose. Seryoso lang ang mukha ni Ross at bagsak ang balikat. Hindi talaga sya interesado pero hawak n'ya pa rin ang kamay ko para alalayan ako. Pinag heels kase kami at medyo madulas yung stage kaya na ngangamba akong baka madulas ako dahil maliban sa hindi ako marunong rumampa hindi rin ako marunong mag heels. Tinulungan akong mag practice ni Ross sa backstage nung hindi pa kami tinatawag, buti nalang fast learner ako kaya kahit medyo natatapilok ako naka alalay pa rin sya saakin.
"Besides your parents, who has been the biggest influence in your life, and why?" I pause for a moment, caught off guard by the unexpected question. Pakiramdam ko na mental block ako habang nag iisip ng isasagot.
Paulit-ulit kong sinasabi sa sarili ko na kaya ko 'to. I take a deep breath, gathering my thoughts.
"Well, besides my parents, I would have to say that the biggest influence in my life is... myself. I've learned to be my own motivator, my own guide. Every challenge I've faced has shaped me into the person I am today. I've drawn strength from within to overcome obstacles and achieve my goals."
The judges nod, seemingly satisfied with my response, para akong nabunutan ng tinik. Their eyes shift to Ross, curious to hear his answer. Ross hesitates for a moment, a subtle flicker of uncertainty crossing his face. I can feel the tension rise, but just as the silence stretches, Ross regains his composure.
"I'd have to say my grandfather. He taught me the importance of perseverance and hard work. His values have guided me through challenges, and I owe a lot of my character to the lessons he imparted."
The judges nod appreciatively, and I can't help but feel a sense of gratitude towards Ross. Nag katinginan kaming dalawa at nginitian ang isa't isa pero yung ngiti nya ay may kakaiba, naging malamya rin ang kanyang mga mata.
Bumalik na kami backstage dahil turn na ng ibang strand. Simula sa question and answer hanggang sa matapos ay naging tahimik lang si Ross. Napansin ko rin kanina nung pabalik kami medyo nanginginig sya pero isinawalang bahala ko lang dahil baka hindi sanay sa crowd.
Sumakto na sa uwian natapos yung elimination, iaannounce nalang daw sa mga adviser naming kung sino yung napili. Dumeretso na ako sa building ng stem para kuhanin ang bag ko. Naka sunod lamang sa likod ko si Ross.
"Jael!" Lumapit saamin sila Cypress kasama ang mga tropa ni Ross. Dala-dala nila ang bag naming dalawa. Kinuha lang ni Ross ang bag nya kay Roscoe at saka sya tuloy-tuloy na nag lakad na parang hangin lang kami sakanya. Nag katinginan tuloy kaming anim. Nag kibit balikat ang tatlo at agad na sinundan si Ross.
"Ano nangyare don?" Tanong ni Ivy. Umiling ako. "Ewan."
Habang nag lalakad kami palabas ng school bigla kong naalala yung tanong nung isang guro kay Ross kanina. Kung sya ba yung vocalist ng Ephemours Sanctuary ba 'yon. Hindi tuloy ako sigurado kung 'yon ba yung banda na tinutukoy nila Elmore nung nakaraan na may banda daw sila na kasama si Ross.
"Cy, alam mo ba yung Ephemours Sanctuary?" Tanong ko. Nag babaka sakaling alam nya dahil dito na sya nag aaral bata palang kaya hindi imposibleng hindi nya alam 'yon. Gulat ang namayani sa mukha ng kaibigan ko, kumunot ang kanyang noo. "Saan mo narinig 'yan?" Tanong ni Cy.
"Sa gymnasium. May nag tanong kanina kay Ross, adviser ata yon ng TVL-2, tinatanong nya kung si Ross ba yung vocalist ng Ephemours Sanctuary. Nung tinanong s'ya parang hindi sya komportable." Paliwanag ko sakanya.
She gasp. "Oh, no. This is bad...very bad."
"Bakit naman?" Takhang tanong ni Ivy. Cypress glances around. "Tara nga."
Inaya nya kami sa medyo private area ng school. Sinilip-silip nya pa kung may mga studyanteng nandirito.
"Listen, 'wag nyo sasabihin sa iba yung sasabihin ko, okay? Pati sa mga kaibigan ni Ross, lalo na kay Ross." Naging seryoso ang boses n'ya kaya alam kong seryosong usapan na ito.
"Ephemours Sanctuary is a band from our school. They started four years ago. They made covers and original songs. Ang galing-galing nila 'non, naalala ko pa 'non, ang daming nag eenroll at lumilipat dito sa Azure dahil sakanila. Sobrang sikat nila that time. Five silang members, students lang din dito yung mga members ng Emphemours. They were young, talented and very passionate."
Ivy raised her eyebrow. "Ba't di na sila matunog ngayon? Di ko nga rin naririnig na may Ephemours palang banda dito."
Cypress hesitates to answer. "Because, for some reason, it's like they never existed. They don't exist anymore."
"Bakit? Hindi na ba sila dito nag aaral?" Tanong ko sakanya.
"Tapos? What happened?"
"Hindi ko kase alam kung dapat ko bang sabihin sainyo pero..." nag buntong hininga ito. "Basta, wag n'yo sasabihin 'to kahit kanino, ah?"
"Four of them are still in this school," nag katinginan kaming tatlo. Parang alam ko na kung sino sila. "They are Ross, Elmore, Bishop and Roscoe."
Halos malaglag ang panga ko sa mga nalalaman, kahit alam kong may idea na ako hindi ko pa rin maiwasan magulat. Kaya pala sabi nila Elmore saamin nung nakaraan, may banda sila noon.
"Bakit, bakit hindi na sila tumutugtog ngayon?"
"Nag disband eh,"
"Gara naman 'non, sikat pala sila pero bakit nag disband?"
"Sino yung pang lima?" I asked. Punong-puno na ng kuryusidad ang isip ko. Ang dami ko pang tanong na hindi pa rin nasasagot.
Sa expression ni Cypress, nag aalangan sya sabihin yung mga ibang detalye sakanya pero wala pa rin syang nagawa kundi sabihin.
"The vocalist of the band was Ross' older brother, Ephraim Reed."
Napa-singhap ako. Kaya ba medyo nag alinlangan sya sa tanong sakanya ng guro kanina? Hindi sya yung vocalist kundi yung Kuya n'ya?
"He was incredible. He had the most beautiful voice I ever heard. He could sing any genre, any style, any mood. He was the soul of the band. He was also the leader, the songwriter, and the producer. He was the one who came up with the name Ephemours Sanctuary, which means a fleeting refuge from the harsh realities of life."
Nangingilid ang luha ni Cypress habang nag kekwento s'ya. Parang may personal connection s'ya doon sa tinutukoy nyang Ephraim.
"Ano na nangyare sakanya? Bakit hindi na nag e-exist yung Ephemours?"
Humugot ng malalim na pag hinga si Cypress bago kami sagutin. "He died..."
Para akong nanlumo sa narinig. Walang kahit anong salita ang lumalabas sa bibig ko at wala sinuman saaming tatlo ang gustong mag salita. Katahimikan ang namayani saamin, ang kaninang ingay na nang gagaling sa mga estudyanteng dumaraan, 'di kalayuan saamin ay parang tumahimik.
Hindi ko maimagine kung ano yung nararamdaman ni Ross kung sakali. Masakit mawalan ng magulang, oo, dahil danas ko 'yon pero mas masakit mawalan ng kapatid. It must be so hard for him. Buti kinakaya nya pa.
"They were devastated. They lost their best friend, their brother. They couldn't bear to play music anymore. They disbanded the Ephemours Sanctuary, and they never spoke of it again." Patuloy ni Cypress.
Out of nowhere bigla akong may gusto itanong kay Cypress. "Yung behavior nila ngayon, 'yon ba yung naging outcome ng pag kawala nung Ephraim? Lalo na si Ross?"
"That's the part I'm not sure about. But it's a story none of them like to talk about."
Nag paalam na si Cypress saamin dahil sakto namang dumating ang sundo n'ya. Inanyayahan nya kaming sumabay na sakanya ni Ivy. Habang kami ay nasa sasakyan, walang nag tangka na buksan ulit yung usapin namin kanina. Pero sa loob ko, ang dami ko pa gustong itanong at malaman. Kung paano at bakit nawala yung kuya ni Ross at ano ang nangyare sakanila after 'non.
Pag karating ko ng bahay agad kong sinearch sa Google ang pangalan ni Ross ngunit wala akong napala dahil walang kahit anong impormasyon akong nakita maliban sa Facebook at Instagram Account nito. Sinubukan ko nalang i-search ang apelyido n'ya. Suddenly, the screen was flooded with links and images. I clicked on the first one.
Artemio Alaric is a Filipino-British business tycoon. He is the chairman of Alaric Estates. They operates in various sectors, including banking, real estates, telecommunication, energy and media. He is widely known as one of the richest and most influential people in the Philippines.
My jaw dropped. Ganito kayaman ang mga Alaric?!Alam ko naman na mayaman ang mga Alaric pero hindi ko ineexpect na sobra pa pala sa inaakala ko yung yaman nila.
Nag scroll pa ako ng ibang mga website para maka kuha ng impormasyon pa galing sa pamilya nila pero ni isa ay wala akong nakita. May naka lagay na kasal ito ay may mga anak pero walang naka lagay tungkol sa asawa nya pati na rin sa kanyang mga anak.
Is this even possible? How could someone powerful and famous have no trace of his personal life?
Nag bukas pa ako ng iba pang nga website, sa sobrang dami na ng mga website na nababasa ko wala pa rin akong nabasa na impormasyon sa pamilya nila. I searched for images of Artemio Alaric. There were hundreds of them, showing him in different settings. May picture nya na nasa board meeting sya and press conferences. He looked stern and confident.
Artemio Alaric had dark hair and brown eyes, and a sharp nose. Naalala ko yung litratong nakita ko sa ig post ni Ross na kasama ang Kuya Ephraim nya. He looked a lot like Ephraim but older and more serious.
I closed the tab and opened another one. I searched for Ephraim Alaric, Ross' older brother. Instagram Account lamang ang tanging lumabas. I clicked his Instagram Account.
@ephredvldmr
Remembering
ephemours sanctuary, vocalist.
25 post 32.6K followers 84 following
Bigla akong nahabag sa mga nakikita kong post ni Ephraim. Viniew ko yung huling post n'ya pati na rin ang iba pero naka turn off comments na ang mga ito ngunit halos condolences lamang ang nababasa ko. 3 years ago na nung huling post nito. Habang tinitingnan ko ang mga litrato na nasa wall n'ya hindi ko maiwasan mapangiti dahil parang buhay na buhay s'ya dito kasama ang kanyang kapatid pati na rin ang banda.
May mga clip din ng performances nila kaya pinanood ko. Batang-bata pa sila dito, sa tingin ko ay kinse palang sila Ross sa video na 'to habang sa tansya ko ay dise-otso na si Ephraim. Sabay sa kanta nila yung mga estudyanteng nanonood sakanila. His voice is like a melody, captivating and enchanting, making me want to listen more.
Huminga ako ng malalim bago ko alisin ang Instagram Account ni Ephraim at bumalik ulit sa sa google. Wala pa rin akong mahanap. Is it some kind of privacy?
Na f-frustrate ako. Hindi kaya may dahilan kung bakit hindi isinasa-publiko ang pamilya ni Artemio Alaric? At kung bakit walang nakaka-alam sa naging dahilan ng pag kawala ng panganay nyang anak?