Kenji Steven
A woman named Serenity Hiraya Añasco became my life. I know it may sound too soon or may sound unbelievable because I was still young, but I already knew I wanted to spend my future with her.
So, when she left, I was a broken mess.
I feel like a part of me is gone.
It was hard because I kept seeing her in school, in our classroom. Mahirap na iwasan siya lalo na't gusto kong makausap siya. Gusto kong humingi sa kanya ng isa pang pagkakataon.
She was pushing me away. Nagsisimula na siguro siyang mag-heal habang ako, hinahanap ko pa rin ang presensya niyo.
However, when I came back to my senses, I realized that I was making a fool of myself. She clearly does not want me back—or at least not before graduation. Siguro, kapag tapos na ang senior high, pwede na ulit.
So, I decided to break up with her.
Hindi dahil sa gusto kong sariwain ang sakit na naramdaman niya, it was because I wanted to see her happy.
I could still see hesitation in her eyes whenever she wanted to give her all in our academics. Ayokong mag dalawang isip pa siyang ibigay ang best niya. Hindi ko gugustuhin na iisipin niya pa ang kapakanan ko sa pagtupad niya ng pangarap niya—ng dapat niyang gawin.
And because of my decision, mas lalo siyang nag-focus sa pag-aaral niya. Hindi niya na ako iniisip—at iyon ang gusto kong mangyari.
"Par!" Rinig kong tawag ni Carl sa akin habang nagsusulat ako sa notebook ko. Nasa may garden ako kung saan wala masyadong tao at nakakapagsulat ako ng kanta.
"What?" I asked him.
"Mag-Australia pala si Raya?!" Hindi makapaniwalang sabi niya. "Paano na 'yan?"
I stopped writing when I heard what he said.
Alam ko naman 'yon pero hindi ko maiwasang masaktan. Pero, anong magagawa ko? Ano namang laban ko sa pangarap niya 'di ba?
Besides, gusto ko rin namang matupad niya ang pangarap niya. Gusto kong makita niya ulit ang mommy niya. And if I have to sacrifice my own happiness for her, I would do it in a heartbeat.
"Paano kayo mag-comeback?" Nag-aalalang tanong niya sa akin na parang nag-aalala pa.
"Kung... that's the question, pare. Kung magkakaroon ng comeback." I chuckled humorlessly.
Good thing he dropped the topic when the intrams came. This year, I joined the team but since I was preoccupied with other things, hindi kami nanalo.
Dahil doon ay ibinigay ko ang suporta ko kay Josiah. Kaso, si Cameron, gusto niyang suportahan ang dalawa naming kaibigan kaya pinasuot niya ako ng dalawang varsity.
Pagdating ng BOTB ay si Cameron ang pinagtulakan naming maging judge. Siya naman kasi ang frontman at vocalist namin.
Nang mag-perform kami ay wala si Ann kaya nag-pull out kami sa audience. Saktong si Angela ang napag-tripan ng mga kaibigan niya kaya siya ang naka-duet namin sa stage.
She was good, I'd admit. Pero, sa kahit anong galing niya ay iba pa rin ang iniisip kong nasa posisyon niya.
I was imagining her... my hirang. Siya ang nakikita ko habang pinanonood si Angela na kumanta sa harap ko. I had a big smile on my face because of the thought that she would sing with me... for me.
"Ang galing pala ni Angelica kumanta 'no? Hindi ko alam na maganda pala boses niya..." Cameron commented when we were packing up.
"Mas maganda sa boses ni Ann?" Pang-aasar ni Iñigo.
Nangunot naman ang noo nung isa at nameywang sa harap nito. "Hoy! Dahan-dahan ka sa pananalita mo, ah! Walang mas gaganda pa sa boses ng tangi ko!"
"Tangi, amputa..." Iñigo laughed. "Tangi kasi tangina ka?"
Josiah and I laughed at their argument. Sa lahat ng ikinakapikon ni Cameron ay kapag napagsasalitaan ng masama si Ann.
Hindi sinasadyang mapalapit ulit ako sa kanya habang nagliligpit. Itong mga siraulo ko namang kaibigan ay talagang inaasar pa ako.
"Umuwi ka na baby, 'di na ako sanay ng wala ka..." pagkanta nila.
Napapasong lumayo sa akin si Hiraya na nagdulot ng bigat sa dibdib ko.
She doesn't want me anymore?
"Please, stop. I don't want to hear anything like this again..." I don't want her to feel uncomfortable because of these jokes. "Para kayong mga bata."
Nag-walk out ako dahil parang kinukurot ang puso ko. Hanggang ngayon ay nasasaktan pa rin ako lalo na kapag siya ang pinag-uusapan.
I kept my distance after that. I chose not to bother her and continued supporting him from afar.
Sana kapag tapos ng graduation, pwede na ulit.
Pagkagaling ko sa school ay nagulat ako nang makita ko si tito sa labas ng apartment namin.
Aaminin kong may galit akong nararamdaman sa kanya. Kung hindi niya lang kasi pinabayaan si Hiraya—kami... hindi sana magiging ganito.
"Pwede ba kitang makausap, Steven?"
I just nodded at him and opened the apartment door.
The ambience is not the same anymore. It was no longer home because she's not here. The space looked so dull and lifeless.
"I want to apologize formally to you, Steven... I'm sorry for what I did. Sorry kung napabayaan ko si Hiraya."
Iwinaksi ko ang tingin ko nang makita kong nanunubig ang kanyang mata. Ramdam ko rin ang pagsisisi sa kanyang boses at hindi iyon nakakatulong sa bigat ng dibdib ko.
"Ang laki ng tiwala ko sa'yong hindi mo pababayaan ang anak ko... to the point na nakalimutan ko na ang responsibilidad ko. I became selfish Steven... to you and to Serenity..."
Pumatak ang luha ko nang makita ko siyang umiyak.
"Masakit na makita siyang gano'n. Nasasaktan ako sa tuwing naririnig ko siyang umiiyak, Steven..." he cried. "Gusto kong humingi ng tawad sa inyo."
I kept silent. I didn't know what to say. Yes, I do blame him a little for what happened pero hindi niya rin naman kasi ginusto.
May inilabas siyang bills mula sa kayang bag. Inilagay niya ito sa isang envelope bago inabot sa akin.
"Please forgive me, Steven... sa pagpapabaya ko sa inyo. Gusto ko ring magpasalamat dahil sa hindi mo pag-iwan sa kanya..." He sniffed. "Tanggapin mo ito kasi ito lang ang nakikita kong tanging paraan para masimulan kong mapatawad ang sarili ko."
"H-hindi mo naman po ako kailangang bayaran... I did that for her, hindi po ako naghihintay ng kahit anong kapalit."
"P-please accept it... Gusto kong makabawi sa'yo kahit papaano. Alam kong hindi mo pa ako mapapatawad pero sana makabawas ito sa bigat na nararamdaman mo."
When I didn't answer, he quietly left our apartment. I was left alone... crying.
Nanghihina akong napadausdos sa inuupuan kong couch at yinakap ang sarili. Why does it have to be this hard?
Sana kung nandito siya, kakalma ako kaagad. She was my serotonin.
I was so proud when her name was called as the valedictorian. Finally, nagbunga ang mga paghihirap niya. Sobrang saya ko habang pinanonood at pinakikinggan ang speech niya.
I was so proud of her for being strong and for conquering her fears. I'm proud of her improvement and her will to change her wrong values.
"Can we make this work again? Can we start over?" Nagbaka-sakali ako na baka pwede na dahil tapos na ang graduation.
Pero, hindi naman ako umasa. Simula't sapul alam ko na ang desisyon niya.
"I'm leaving for Australia..."
That broke me inside.
Tumingala ako para pigilin ang pagtulo ng luha ko. Gusto kong magalit sa kanya na hindi man lang niya ako binigyan ng pagkakataong makasama siya ulit kahit isang araw lang.
"K-kailan ka babalik?" My voice broke.
Please, God. Let her come back to me. Sana sa pagbalik niya, ako pa rin.
Huminga ako nang malalim para pakalmahin ang sarili ko. Kailangan ko siyang pakawalan.
Mahigpit ang hawak ko sa kamay niya bago siya iniyakap. It hurt me more when I saw her crying.
Tangina, ayaw ko siyang makitang umiiyak kasi doble ang sakit no'n sa akin.
"Babalik ako..." she said, and that made the hope rise from my chest. "Babalik ako sa'yo."
Please do, hirang. Hindi ko kayang magkaroon ng future ng walang ikaw. Gusto ko kasama kita sa mga achievements na makukuha ko. Gusto kong ikaw ang magpapatahan sa akin sa tuwing umiiyak ako. Gusto kong ikaw ang maging lakas ko sa mga panahong manghihina ako.
Sana kapag pwede na, pwede pa.
Graduation is supposed to be a happy day for milestone achievements, but I cannot seem to process that emotion.
Hanggang sa kinabukasan ay mabigat ang pakiramdam ko. Mag-peperform na kami para sa music festival na ka-line up ang ibang sikat na at blooming artists pero taliwas sa kasiyahan ang nararamdaman ko.
"Okay ka lang ba?" Tanong ni Cameron nang mapansin niya akong nakatitig sa kawalan.
"Yeah, I will be."
Kahit hindi siya mukhang kumbinsido ay tumango siya sa sagot ko.
"Tell me if you're not feeling good, okay? Pwede naman tayong magpahinga muna. Kung gusto mo ng kausap, nandito naman kami..."
I smiled a little at his support.
"Nabigay mo ba sa kanya ang ticket?" Tanong ko sa pinsan ko. Alam ko namang imposibleng pumunta siya rito pero magbabaka-sakali ako.
"Sabi niya pupunta siya... hihintayin mo ba?"
"Sana. Sana pumunta siya," simpleng sagot ko bago muling inayos ang gitara ko.
Nawalan ako ng pag-asa nang magsimula ang event. We chose to cover songs from Cup of Joe that hyped the audience. Mukhang masaya sila sa performance namin dahil sigaw sila nang sigaw ng "isa pa."
Habang tumutugtog ako ng gitara ay inikot ko ang aking mata sa mga taong nanonood. Dumapo ang aking tingin sa pwesto kung saan dapat siya ang naroon.
But, instead of Hiraya, I saw my mom.
The woman who hates musicians to their core. The person who would rather decide for her son's future. My mom, does not support my music.
She was here, and she was smiling. She was watching me play guitar and perform in front of many people.
And she looked so proud of me.
Medyo nanginig ang boses ko pagdating sa bridge ng kanta para pigilin ang pag-iyak ko. Nang napansin niyang nakatingin siya sa akin ay kumaway siya bago ako pinadalhan ng halik sa hangin.
I always have a soft spot for my mother but this? My heart is so happy.
After our performance, I ran to her. I don't know how she managed to go backstage but I quickly embraced her into a tight hug.
"Steven..." she started crying. "I'm so proud of you."
"Ma..." hindi ko napigil ang tuluyang paghagulhol ko. Yinakap ko siya nang mahigpit.
"You were so good on the stage, anak. Bagay na bagay sa'yo ang spotlight..." she paused and I felt her rub my back. "I-I'm so sorry if it took too long for me to realize all of this."
"It's okay, ma..." I whispered. "Thank you for being here. You watching me perform means everything to me."
"P-pasensya na kung kailangan mong itago sa akin ang mga ganitong achievements mo. I was blinded with rage, s-son... hindi ko alam na ganito ka kagaling mag-perform. And watching you perform on a big stage, in front of many people... gustong-gusto kong ipagmalaki sa lahat ng tao na anak kita."
"Thank you, ma..." I sobbed. "Thank you so much."
"Kay Hiraya ka dapat magpasalamat. Kung hindi dahil sa kanya ay mananatili akong bulag sa kung ano talagang gusto mo. Malaki ang pasasalamat ko sa kanya na kinumbinsi niya akong pumunta rito at panoorin ka. I will always be grateful to her."
Because of what she said, I cried harder.
Siya ang naging dahilan kung bakit sinuportahan na ako ni mama. She was the reason behind my success. How am I supposed to move on from her when she was the one who pushed me to continue?
Sa sobrang pasasalamat ko sa kanya ay unti-unti kong tinanggal ang kalungkutan na naramdaman ko sa kanyang pag-alis. Instead, it became my driving force to study hard, to keep on writing songs, to keep practicing my guitar, to continue living the life I wanted. She was the reason why I want to become a better version of myself.
Gusto ko sa araw na babalik siya, mas maunawain na ako... mas malawak na ang pag-iisip ko, at mas maramdaman niya ang intensidad ng pagmamahal ko.
Mahal na mahal ko siya kaya kahit lumipas ang ilang taon ay hindi siya nawala sa puso ko.
Mahal ko siya, at patuloy ko siyang mamahalin.
I graduated with a music degree because my mom supports my dreams. She was with me the whole time, even giving funds for our gigs.
In those five years, we strive harder. Hindi lang ako, kasama ko sila Cameron. Nagkaroon man ng trahedya para sa grupo namin, nagpatuloy kami.
We were not Dynamics without Ann... but we chose to keep going. This was her dream, too. Gusto rin naming tuparin ang pangarap niya.
When we released the Paraluman Album, we gained more recognition. Ang mga artists na dati ay pinanonood lang namin, ngayon ay kasama na namin mag-perform.
The first song was her... my hirang. I was the one who wrote the Hiraya song. It was the song I recorded before. The one I wrote for her... the one that shows why she was my only Paraluman.
"Happy birthday sex-bomb Steven! Get, get aw!" Kumaldag pa sa harap ko si Cameron na nasa dulo ng kama ko.
"Tangina, Cameron! Kadiri ka! Kakagising lang ng tao!" Bulyaw ko sa kanya bago siya binato ng unan.
"Sarap mo naman, daddy!" He commented when I got out of the bed without a shirt on.
I raised my middle finger at him before grabbing my shirt.
"Kilabutan ka nga sa sinasabi mo!" Lumabas ako ng kuwarto ko at nakita kong nandoon sila Nadya.
"Happy birthday, bebe ko!" Tumakbo siya para yakapin ako. "Ano wish mo?"
"Ano pa bang wish niyan? Edi 'sana bumalik na siya!'" Si Cameron ang sumagot sa tanong ni Nadya.
Kita ko naman ang pag-ngisi ni Iñigo sa gilid habang nakikinood sa TV ko.
"Ano na naman ba kasing ginagawa niyo rito? Mamaya pa event natin, ah?" Tanong ko habang nagbibihis.
"Can't we greet you with a happy birthday? Happy na, birthday mo pa!" Masayang sabi ni Josiah.
Proud pa talaga siya sa sinabi niya, huh.
Tumabi ako kay Nadya na naabutan kong nakatitig na naman sa picture na nasa wallet niya.
"You still have that?"
Tumango siya bago malungkot na ngumiti. "Oo, eh. Hindi ko pa kayang i-let go."
"Mahal mo pa rin?"
She nodded. "Kung anong nararamdaman mo para kay Hiraya, gano'n din ako sa kanya, kapatid."
I chuckled when I heard what she called me. Ever since I told her that Hiraya was once jealous of her, she started calling me that.
Ayaw niya raw na iba ang maisip ni Hiraya sa relasyon namin.
Sa lahat kasi ng miyembro ng banda namin ay ako ang pinaka-close niya. She treats me as her own brother. Ako lang din kasi ang nakakaalam ng sikretong pinanghahawakan niya.
No one knew that Nadya loved Antonette.
She kept it to herself... and to me. That's why she trusts me a lot. Grade 12 pa lang ay alam ko na ang tungkol doon pero hanggang ngayon ay kami pa rin ang nakakaalam.
Pagdating namin sa Araneta ay hindi mapakali si Iñigo sa kaka-cell phone. Siguro ay si Violet na naman ang inaatupag niya.
At tama nga ako, she was contacting Violet.
Kaso, pagdating ni Violet ay kasama niya na ang mahal ko.
She even looks more gorgeous now. I had to turn my back to them because I felt my knees buckled just by the sight of her.
I thought she was pretty before with her short hair... But now? She looked like a fucking goddess.
My goddess.
Mas bumagay sa kanya ang mahabang buhok dahil mas naging mature siya. Mas nasanay na rin siyang magsuot ng contact lenses kesa ng salamin. Tumangkad din siya ng kaunti pero mas matangkad pa rin ako. Ang height niya siguro ay hanggang balikat ko lang, sakto pa rin para mabigyan siya ng forehead kisses.
Wala akong kahit na anong reklamo nang malasing siya. Bukal sa loob kong alagaan siya kahit makulit siya.
"I miss you so much..." she cried.
I miss you more, hirang. Sobra.
Dinala ko siya sa condo ko dahil hindi ko alam kung saan siya iuuwi. Hindi rin sumasagot ko sa tawag ko si Iñigo kaya wala akong ibang choice kung hindi isama siya pauwi.
Sana sa susunod ay umuwi na siya sa akin.
"Can you not touch me? I have a fucking boyfriend, bitch!" She said—drunk—when I tried to dry her dress.
Sinukahan niya kasi ang sarili niya tapos ayaw niyang punasan ko ito.
"Who's your boyfriend, then?"
"Steven!" She answered proudly. "Kaso, hindi niya pa alam..." she added and laughed.
Inutusan niya akong kumuha ng damit para raw makapagpalit siya. Hinayaan ko naman siyang gawin ang gusto niya. Inasikaso ko ang paglilinis sa sinuot niya para may masuot siya para sa kinabukasan.
Naabutan ko siyang nakahiga sa kama ko.
I sighed while watching her sleep.
She was really my calm after the storm. The light at the end of the tunnel and my lighthouse in an angry sea.
Siya ang tahanan ko.
"Mahal na mahal kita," bulong ko bago siya pinatakan ng halik sa noo.
"Steven..." she muttered my name in her sleep. "I-I love you..."
Nang marinig ko iyon ay mas tumaas ang confidence ko. Perhaps, that was the reason why I blurted out that she was my wife... in front of my family.
Ano namang masama roon? Gusto ko naman talaga siya maging asawa?
I already see my future with her.
Siya lang ang nakikita ko kapag uuwi ako galing sa trabaho. Siya lang ang babaeng nakikita kong pag-aalayan ko ng mga isusulat kong kanta. Ang taong magiging pahinga ko kapag napapagod ako. Siya ang nakikita kong kukunan ko ng lakas sa mga panahong hindi ko kayang lumaban mag-isa.
Siya lang ang nakikita kong kasama sa future ko.
Siya ang buhay ko.
Kaya siguro hindi ko mapigilang mapaluha nang makita ko siyang naglalakad sa altar, papunta sa akin.
Hindi ako makahinga nang maayos dahil sa ganda niya. Sa isipin pa lang na siya ang uuwian ko sa mga darating na araw ay nanghihina na agad ako.
"How do I start?" I chuckled as I stared at her. "I didn't write a vow kasi alam kong gano'n ka rin. Hindi ka nga nagp-prepare ng valedictorian speech natin nung graduation," I joked that made the guests laughed.
She rolled her eyes at me. I know it was just a joke but I can't help but laugh.
"The first time I saw you, I would admit that there was no spark... this was not a love at first sight or a love at first talk. Nung una kasi kitang nakita ang nasabi ko, 'ang ingay naman nito' kasi ang lakas ng boses mo nung first day of school nung grade 12..." I paused when I she chuckled. "But when I got to know you, all of my expectations vanished. Na-realize ko na hindi ka lang basta isang normal na babae... I admire everything about you. I admire how you think, how you deal with challenges, and how strong you are."
Hindi pa ako nangangalahati sa gusto kong sabihin pero umiiyak na kaagad siya. I found it adorable so I continued.
"You suddenly become the subject of my music, the main reason why I would always choose to play my guitar, and the reason why I keep on living. You made me experience a wonderful type of love. The type of love that would make me get up on a lazy morning... the type of love that would prioritize your happiness more than everything... 'Yung pagmamahal ko sa'yo ang nagsilbing rason kung bakit gugustuhin ko pang mabuhay ng matagal..."
I watched her dry her tears in front of me. That painted a huge smile on my face... kasi alam kong napapasaya ko siya.
"Ikaw ang dahilan ng buhay ko..." my voice broke. "Sa araw na ito ay tatanggapin kita nang buong-buo at nang walang hinihintay na kapalit. At sa mga susunod pang mga araw na darating ay ikaw lang ang pipiliin ko. I will be there during your lowest and would always be proud of you during your highs. I promise to be your safe space, your rest, and your light. Pinapangako kong mananatili ako sa tabi mo, lalo na sa mga panahong pakiramdam mo ay tinatalikuran ka ng mundo."
I was crying when I inserted the ring on her finger. Her eyes were bloodshot but she was looking at me with love.
"Mahal na mahal kita, hirang..."
When our marriage was sealed with a kiss, I was on cloud 9.
Ah, tangina. Asawa ko na siya.
Hanggang sa makarating kami sa reception area ay hindi ko maalis ang tingin ko sa kanya. Kahit pa sumayaw kami ng unang sayaw bilang mag-asawa ay nasa kanya pa rin ang tingin ko.
The massages from our loved ones made us cry, especially my mom. Bukod sa amin ay pakiramdam ko siya ang pinakamasaya rito dahil finally, kinasal na kami.
Matapos ang emosyonal na mga sandali ay nagulat ako nnag biglang namatay ang mga ilaw at natira ang spotlight na nakatutok sa akin. Napansin ko rin na wala na ang aking asawa sa tabi ko.
"Sa parteng po ito ng programa ay isa sa mga dahilan kung bakit hindi po dapat isama ang mga bata sa reception..." tumawa ang emcee. "Oh, dada. I-close mo raw po muna ang eyes sabi ng ating bride."
Binalot ng tawanan ang buong paligid dahil sa sinabi niya. Ako naman ay gulong-gulo sa nangyayari.
I was about to ask them what's happening when I heard a song from the speaker. Kasabay rin nito ang paglabas ni Hiraya na iba na ang suot.
She was wearing a white sinful silk dress. It barely reached her mid thighs and the neckline was so low. I gulped when she walked to me sexily.
Naghiyawan ang mga tao nang magsimula siyang sumayaw sa harap ko. Mabuti na lang ay nakaupo ako dahil kung hindi, kanina pa siguro ako nakaluhod dahil sa panghihina.
She looked so fucking sexy and beautiful while dancing. Ito ba talaga ang asawa ko?
Where's my Hiraya?
Nalagutan ako nang hininga nang lumapit siya sa akin at umupo sa kandungan ko. I can't even think straight when she started dancing on my lap while keeping eye contact.
Ah, I feel so hot.
I had to grip the chair tighter because if I don't? I would've held her waist and pin her on my lap.
"Do you like my surprise?" She teased.
Napalunok ako. Ramdam ko ang pag-iinit ng katawan ko dahil na rin sa tono ng boses niya.
"I do. Fuck..." I took a deep breath. "I love it so fucking much. Can you continue this in our room later?"
I leaned in and whispered in her ears. "Sayawan mo ako, Mrs. Alvarez."
She giggled before she got off my lap and danced normally. After her performance, she changed into a midi dress.
Mukhang mahihimatay pa si dad habang nakatingin sa amin ni hirang.
Me too, dad. I cannot believe she could do that.
Actually, I cannot believe anything at this point.
Hiraya is now my love, my life, and my wife. Who would've thought, right?
The lead guitarist of dynamics is now happily married to his high school rival.
And I am pleased to tell the world that we found a home, a safe space, comfort, and love... amidst our vying psyches.
- wakas -
__________________________________________________________________________
hi! once again, this is raw and unedited. please use #atvpwakas on twitter if you have something to say regarding this chapter or the whole book. i would be pleased to read your thoughts.
sinikap ko talagang tapusin itong libro before christmas as a gift so i stayed up late, typing. anyways, happy holidays! enjoy your break, everyone!
ps. huwag kayo magpuyat, please. it's bad for your health. you could always read the update the next morning.
elluneily 🌷🍰🎫