Hayatta kalmaya çalışırken hayatı unutmuştum. Bir kaç ay insanların sadece hayatta kalmaya çalıştığını görüp onların başka mide bulandırıcı şeyler istediklerini unutmuştum. İster kıyamet gelsin istersen dünyada tek bir insan kalmayıncaya kadar öldürsek insanlar değişmez. İnsanlar hep ayni. Vicdansız, sadece kendilerini düşünürler. Birisi insan olmaktan, hala nefes almaktan utanır mı? İşte ben utanıyorum. Her gün her saniye soruyorum, soracağım da. Ben niye yaşıyorum? Bu dünya da var olmak bile suç bu kadar kötülüğün içinde.
4 saat sonra
Lorinin yarasını diktiler. Onu iyileştirirlerken yanında değildim. Patron yaralarımın sarılmasını emretmişti. Beni sanki satılmaya hazır bir mal gibi süslenmişlerdi beni. Bazi fahişeler arkamdan gülüyor. Onlara konuştuğum lafları yüzüme vuruyorlardi. Bazıları ise benimle aynı durumu yaşadığı için bana üzülüyordu. Güzel bir makyaj yaptılar. Ve giydirdiler. Bir süre orada oturdum. Dudaklarımı kemirmekten kıpkırmızı olmuştu.
"Dudağını kemirmeyi bırak!" Dedi geldiğimde beri kimseyle konuşmamış sadece içen kız. Benimle yaşlarımdaydi muhtemelen. Boynunda bir kesik izi vardı. Ama ona rağmen çok güzel bir kızdı.
"Sen kimsin?" Dedim.
"Hiç kimse." Diyip elindeki şişeyi bana verdi.
"İç bu akşam için faydası olur."
"Bu akşam tahmin ettiğim şey mi olacak?" Durdum. Boğazım düğümlendi. Ama gene de devam ettim. "Patrona mi hatırlıyorsunuz beni?!"
Hayır dedi ama bu korkumu azaltmadi.
"Bizi yanlız bırakın."
"Sansa yanliz kalamazsiniz."
"Dediğimi yapın!" Bütün herkes çıktı. Yanliz kaldık.
"Bu neydi şimdi?"
Önüme eğildi. Ellerimi tuttu.
"Negani tanıdığını biliyorum." Ellerimi çekip ayağa kalkmak istedim refleks olarak. Ama beni sertçe geri oturttu.
"Ne? Ne diyorsun?!"
"Yalanlamaya kalkma. Sizi konuşurken durdum."
"Ne istiyorsun?!"
"Hiç bir şey. "
"Herkes bir şey ister!"
Ayağa kalkti ve odanın içinde dolanmaya başladı.
"Negan gelmeden 6 ay öncesi kadardi. Hasta bir kardeşim vardi. Çok hastaydi. İlaca ihtiyacı vardı. Gerekli kişilerden istiyordum ama vermiyorlardı. Bende ilaç çalmaya karar verdim. Tek tek çalarsan kimse fark etmezdi. İlkini çaldığım da kimse fark etmedi. Ama ikinci defa denediğim de gözetmek beni yakalamıştı. Onunla yatarsam kimseye söylemeyeceğine söz verdi. Bende ölmemek için gerekini yaptım. Ama o sözünde durmamış beni şikayet etmişti. Ondan sonra ki hayatım tamamen değişti. Kim ne zaman nerede isterse onu yapıyordum. Ruhum olmuştu artık hiç bir zaman gülmüyorum sadece kardeşimin yanında olduğum zamanlar haricinde. Onun için gülüyordum. Sonra gülmek için nedenim kalmadı. Onun bunun altında yatıyordum. Kendimi öldürmeye yemin ettiğim bir gün Negan beni durdurdu. O zamanlar yeni Patronun gözüne girmişti. Buranın en güzel kızı olduğum için beni sadece patron becerebilmesini sağladı. Tek Patronun dokunduğu kız olmak kolay değildi ama buranın gözdesi olmamı sağladı. Diğer kızları emrime aldım. Emin ol bunu bir gün bile istemedim. Neganin yüzünden yapamadığım şeyi yapmayı yeminliydim. Ta ki hamile olduğumu öğrenene kadar. İşte o zaman yaşamam gerektiğini anladım ve o çocuğu doğurdum. Negan saklamama yardim etti. Şimdi sende nolur bana yardım et. Kaçarken bizi de yanınız da götürün. Yalvarırım." Kız ağlıyordu. Ağlıyorduk...
"Bebeği göster inanmıyorum sana!" Arka odaya gitti. Dolabın arkasında gizli bir geçit vardı. Oraya girdik. Bebeğe bakan biri vardı.
"O kız mı?"
Başını salladı. "Adi yok hâlâ." Oradan çıkınca "Kaçabilir miyiz bilmiyorum bile?" Dedim.
"Negan söz verdiyse yapar."
"Bende öyle bilirdim ama şuan nerede? Korkudan altıma yapıyorum. O adamlar... onlar ne öyle?"
Elime bıçak verdi. "Neganla gitmeden önce konuştum. Bu gece gelecek. Tek yapmamız gereken kapıyı açmak gerisini o halledecek. Onları olabildiğince oyala. Bu sana fırsat kazandırır. Ve patronla yanliz kaldığınız da onu öldür. Bir kadın tarafından öldürülürsen kimse intikam almaz. Yerine kimin geçeceği konuşulur."
"Bize gerçekten yardim edecek misin?" Dedim. Başını salladı.
"O zaman Carli bul. Neganin tüm adamlarının toplasinlar. Sonra Daryli serbest bırak. Diğer esiri. Onu Carlin yanına götür. Onlar ne yapacağını bilirler."
"Tamam." Dedi.
Tam kapıdan çıkacağı zaman "Lütfen onlara şöyle geç kalmasınlar."
"Söz söylerim." O çıkınca tek başıma kaldım.
Saat 5'e geliyordu. Bazı kızlar işe gitmiş bazıları uyukluyordu.
"Yarım saate gideceksin." Dedi birisi. Bunu duymam. Göz yaşlarımı akmasına neden oldu. Hiç olmadığım kadar korkuyordum. Orada ne olacaktı? Düşünürken bile kanımı donduran bir olay mı yaşayacaktım? Akan göz yaşlarımı sildim. Zaman geçmiyor, saniyeler takılı kalıyordu. Bir tarafim bir an önce ne olacaksa olsun diyor. Diğer tarafim ise zaman dursun ve bir daha akmasın diyordu. Acaba Sansa dediğimi yapabilmiş miydi? Acaba beni kurtaran olabilecek miydi?
"Luara seni almaya geldiler." Ayağa kalktım. Ama ayaklarım gitmedi. Kendimi bile bile böyle bir yere götürmezdim. Bunu yapamazdım.
Beni götürmek için gelen adam içeri girdi. Bana bakarak öyle bir gülümsedi ki; midem bulandı. Yanıma duran çöp kutusunun ağzını açıp içine küstüm. Herkes kahkaha atıyordu.
"Hadi gidiyoruz!" Ama ayaklarım gitmedi. Beynim algilayamadi. Başka canlar kurtarmak için ruhumdan vazgeçecek miydim? Bunu yaparsam bir daha nasıl yaşardım? Ya yapmazsam nasıl yaşardım. Lorinin o özür dinleyişinde ki pişmanlık tonu hala kulaklarım da çınlıyordu.
Kemere benzer bir şeyler bacaklarıma vurdu. Acıyla yere çöktüm. Vücudumun her bir köşesinde morluk vardı. Adam geri kolumdan kaldırıp sürüklemeye başladı. Canim yanmasın diye bedenimi ondan kurtulup yürümeye başladım. Tek katlı dışı kırmızı beyaz olan bir eve girdik. Salona girdik. Yuvarlak bir daire şeklinde insanlar oturmuştu.
"Hosgeldin." Dedi patron.
4,5 saat sonra
O
nların giydirdiği yarı çıplak kanlı elbiseyle yatağın üstünde öldürdüğüm patronu orada bırakıp yere oturdum. Sırtımı yatağa verip bedenimi saklamaya çalışarak kollarımı bacaklarıma doladim. Kafamı bacağıma koyup korkumu gizlemeye, yok etmeye çalıştım. Ben hayatımda bu kadar korkmamiştim. O kadar şey yaşamıştım ama hiç biri bu kadar canimi acitmamis korkutmamisti. Ağlamamak için bedenimi o kadar sıkıyordumki. Dudaklarımı ısırmaktan kanamis hep yara olmuştu. Ağzıma kanın tadı geliyordu.
Herkesten, her şeyden nefret ediyordum. Arkamdaki yataktan sesler gelmesiyle korkuyla geri geri gittim. Sırtım soğuk duvara çarptı. Öldürdüğüm patron canlanmaşti. Yataktan düştü ve bana doğru gelmeye başladı. Bu nasıl olabilirdi? O isirilmamisti bile..
Korkum mantığıma engel oluyordu. Elim ayağım birbirine girmişti. O dibime kadar geldi. Az kalsın ısırıyordu. Son an öldürdüm. Üstüme düştü. Tiksinerek üstümden attım. Yanımda duruyordu. Acıyla Yutkundum. Bu nasıl mümkündü? Yoksa artık...
Yoksa artık ölünce de mi onlardan biri oluyorduk. Kafamı yatağa dayadım. Bacaklarımı kendime doğru olabildiğince çektim. Yavaş yavaş kendimden geçiyordum. Nefes alış veririm o kadar kötüydü ki başım çok dönüyordu.
Adım sesleri duydunca korkuyla yerimden sıçradım. Elinde okuyla bana doğru bakıyordu. Utançla ürkek bir çocuk gibi kendimi saklamaya çalıştım. Kimseyi görmek, duymak istemiyordum.
Yanıma geldi.
"Luara iyi misin?" Tek gözümle kollarımın arasından Daryle bakmiyordum. Gözümü çektim. Ellerimi bacaklarımdan çekmeye çalıştı ama yapamadı. Çok, çok sıkı tutuyordum.
"Luara?" Onu duymuyordum. Bir şeyler diyordu ama duymuyordum. Kendimi kilitlemiştim. Kimseyi istemiyorum.
"Negan gelmiş gitmemiz lazim."
"Çok, çok geç kaldın?" Dedim kafami kaldirmadan. Göz yaşlarım bacaklarıma akıyordu. Onun her şeyden korumasını bekliyordum. O Daryldi işte ya pelerinsiz kahraman. Her şeyi herkesi koruyan. Beni koruyamamisti.
Kafamı kaldırmam için zorladı ama kaldırmadım.
"Geliyorlar Gitmemiz lazim."
"Hadi Luara lütfen." Kafamı kaldırdım. Ayağa kalkmaya çalışırken Daryl yardim ediyordu. Bir an gözüm karardı dengemi kaybettim. Daryl tuttu. Biraz kendimi toplayınca siz gidin geliyorum dedim.
"Nereye?"
"Gidin ve herkesi toplayın!" Orada herkesin içinde iken Sansayla ilgili bir şeyler duymuştum. Çocuğu açığa çıkmıştı. Oraya girdiğimizi biri görmüş ve hemen yetiştirmislerdi.
Ona oraya kilitlemişlerdi. Sabah ki eve girdim. Her odaya baktım. Bazılarını rahatsız etmiş olsam da baktım. Onu çocuğunu sakladığı odaya kilitlemişlerdi.
"Geldin."
"Gidiyoruz." Üstü başı yırtılti. Dolaptan bir şeyler verdim ve üstümdeki elbiseyi yırtıp çıkardım yeni kıyafetler giydim. Bir kaç parça alıp oradan çıktık.
"Ne yapıyorsun?! Onu götüremezsin! Dedi bir kadın. Yüzüne elimi tersiyle oktali bir tokat yapıştırdım. Yere düştü. Burada olan bazı adamlar vardi. Birine elimdeki bıçağı fırlattı adam ne olduğunu anlamadığı için kolayca öldürmüştüm. Sansa da diğerini halletti. Tam kaçıyorduk ki 14-15 yaşlarında bir çocuk "Lütfen bende geleyim." Dedi.
"Gel." Dedim ve koşarak meydana çıktık. Kapıyı açmışlardi. Hiç bir gürültü çıkarmadan
Ama Lori ve Daryl yoktu. Arkama bakarken kucağında Lori ile gelen Daryl gördüm.
Kapıdan çıktık. Negan da kamyonla geldi. Yüzü gülüyordu. Herkesin ki gülüyordu. Üç kişi hariç herkesin ki...
Ben Daryl ve Lori. Herkes sırasıyla bindi kamyona Daryl Lori de koyunca bende bindim. Tam karşımda Lori yanımda ise Daryl vardı. Darylin abisi de bize katılmışti. Neganin yanına öne binmişti o. Yola koyulduk. Ama korkumu hala geçmedi. Geçmek bilmiyordu.
Kafamı dizlerime dayadım.
Her an bir şey olacakmış gibi hissediyordum. Bir süre devam ettikten sonra durduk. Korkuyla kafamı kaldırdım. Daryla baktım.
"Yok bir şey endişelenme." Diyip elimi tuttu. Sadece gözlerine baktım. Konuşma sesleri geliyordu. Her şey yolunda gibiydi. Sonra araba tekrar çalıştı.
"Kurtulduk mu?" Dedi Sansa.
Herkes gülüserek evet dedi. Arabada 10 kişiydik.
"Sen nasılsın? Özür dilerim saba bunu yaparlarken izlediğim için." Dedi Sansa. Lori elinden tuttu ve "Önemli değil canım. Seni anlıyorum."
Neden Negani dinlenedi ki? Neden baştan beri beni dinlemedi? Hepsi onun suçuydu. Başıma bu kadar şey gelmesinin tek suçlusu oydu. Hiç mi acımadı bana onun arkasından geleceğimi hiç mi düşünmedi
Burası Deangile baya uzakti. Ancak sabaha karşı varırdik o da arabayla... Yol hala tehlikeliydi.
Kafamı bacaklarimdan kaldırıp yattım. Sırtımı buz gibi olan metale dayayıp ayaklarımı kendime doğru çektim. Ve gözlerimi kapattım. Ama uyuyamamistim. Her gözümü kapattığımda olanlar, kahkahaları aklıma geliyordu. O gözlerindeki bakış aklıma geliyordu. Galiba o halde 1 saatten fazla yol aldık.
"Negan dursana tuvaletimiz geldi."
"Tamam ama hızlı olun. Peşimizden gelenler olabilir."
Negan durunca Lori dahil herkes indi. Ağır ağır haraket etse de iyiydi. Bende o halde yatmaya devam ettim. Bir süre sonra Daryl geldi tam karşıma oturdu.
"Luara? Ne yaptılar sana?" Dedi sesindeki acıklı bir tonla.
Cevap vermedim. Aklıma daha fazla gelmesini istemiyordum.
"Bu halini görmek üzüyor. Lütfen bir şey de?"
"Kötü şeyler yaşadım konuşmasak olur mu?"
Yatmaktan vazgeçip oturdum.
"Özür dilerim seni koruyamadim. Geç kaldım."
"Gelmeni bekledim her bir dakika. Geç kaldın."
"Sansa geç geldi. Elimden geldiğince erken geldim."
"Biliyorum."
"Onlar sana..." Devamını getiremedi.
Gözümden akan yaşla "Onlar bana tecavüz etti mi? Diye soracaktın?"
Dışarıyı çıkmak için haraket ettim. Kulübün orada durmuştuk.
Herkesten uzağa gittim ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Vücudumdan nefret ediyordum. Kendimden nefret ediyordum... Dışarıdaydim belki evet ama küçücük bir odaya hapsolmuş oksijeni tükenmekte olan biri gibi hissediyordum. Negan benim olduğum yere doğru geldi. Ama daha fazla gelmedi. Orada durdu sadece. Bir süre sonra geldi yanıma önüme eğildi ve sıkıca sarildi.
"Kendimden utanıyorum. Seni koruyamadim."
Ağlamaktan cevap veremedim. Sadece kollarımı ona doladim. Çok sıkı sarılıyordum.
"Sana yaptıklarını konuşurlerken duydum. Sonrada hepsini öldürdüm. Affet beni yalvarırım onları daha erken öldürmem lazimdi. O şerefsizi daha erken öldürmeliydim bütün bunlar olmadan önce."
"Kimse kimseyi koruyamaz." Diyip oradan uzaklaştım. Herkes özür diliyordu ama bu benim kaybolan ruhumu geri getirecek miydi? Ben bütün bunları yaşadıktan sonra özür neye yarayacaktı? Herkes kamyona tekrar bindi. Ve yola koyulduk. Daryl motorunu da bulmuş ve kamyona yerleştirmiştik.
Uzun bir süre ilerledik. Yemek falan yediler ama canım istemiyordu. Erkekler bir şey falan konuşuyordu. Tam ne dediklerini anlamıyordum çünkü dinlemiyordum. Kafamdaki düşünceler buna engel oluyordu. "Güvenli bir yer bulmamız lazım bu gece için yarınde yiyecek buluruz. " Haklilardi yiyecek lazimdi.
Gözlerimi açmadan ben biliyorum dedim.
"Bu şehrin en görkemli gökdelenleri güvenli. Hangi salak kaçıp oraya saklanır diye düşünüp oraya bakmazlar." Dedim tekrar.
"O hakli. Bir daha oraya bakmazlar." Dedi Carl
"Hem sen bir şeyler de bulmuştun belki onları bulamamışlardir."
"Neyi? Sizden hiç bir sey bulmadık biz?" Dedi Carl.
Cevap vermedim. Daryl yolu gösterdi. Eve geldigimiz bir kaç kişi indi. Onlar ev uygun mu diye bakacaklardi. Negan, Daryl ve Carl yukarı. Gale de benimle burayı koruyordu. Diğerleri kendilerini koruyamayan kişiler olduğu için dışarı çıkmadılar. Bedenimi binaya dayadım ve etrafı incelemeye başladım. Hiç bir hareketlilik yoktu. Ara sıra aylaklar çıkıyordu onu da Gale hallediyordu.
"Kardeşim ile nasıl tanıştınız?" Dedi.
"Sesini duymak istemiyorum." Güldü.
"Ne kadar tuhaf demi? Bir daha karşılaşırsak birbirimize öldüreceğimize söz vermiştik. "
"Onun abisi olmasan seni saniyesinde öldürürüm."
"Bende!" Dedi ve bize doğru gelen iki aylaği ölürdü. Benim olduğum taraftan da gelenler vardi. O tarafa gidip onları öldürdüm. Kamyondan bizimle gelen kız indi ve benim bulunduğum yere geldi.
"Teşekkür ederim."
"Etme ben bir şey yapmadım."
"Gelmeme izin verdin. Beni bir işkenceden kurtardın."
"Sende çalışıyor muydun?" Dedim. Sesim düğümlenerek. O daha küçücüktu ya. Böyle bir şey nasıl başına gelirdi.
"Bazı yeni gelenler çocuk seviyordu. Bazen...ama genellikle temizlik, getir- götür yapıyordum."
Yanıma gelip sarildi. "Hayatımı kurtardın." Dedi tekrardan.
"Böyle bir şey olmamali bu- bu çok kötü..."
"Maalesef var ama."
"Hadi sen git." Dedim. Sonra o da kamyona bindi. Bir süre sonra ellerinde poşetlerle geldiler. Silahımız ve çok az bir yiyeceğimiz vardı.
"Çok iyi yerleştirmişsin. Bulamamışlar." Dedi Negan.
"Ama ev zombilerle dolmuş. Zor kaçtık."
"Şuradakine gidelim." Dedim. Herkes onay verince yürümeye başladım. Ve yıllar önce almak istediğim evin olduğu gökdelene girdim. Kapı paslandigi için zor ve oldukça sesli bir şekilde açıldı. Kapının orada olan aylaği öldürüp merdivenlerden çıktık. Bu gökdelen en güvenli gökdelendi. Ama yine de içinde oldukça aylak vardı. İlk katın ilk evin kapısını kırıp içeri girdik. Herkes bir tarafa kurulmuştu. Sansa bir yere oturacağı zaman koltuğun kenarında bir aylaği fark etmeden oturmuştu. Aylak ona oldukça yakındı. Çok hızlı bir şekilde Sansanin olduğu yere gidip aylaği öldürdüm.
"Dikkat edin!" Diye uyardım. Ve kanabeye oturdum. Diğerleri evi arıyordu. Carlin saati dikkatimi çekti.
"Saat kaç?" Dedim.
"04.00" En fazla 2 saate hava aydınlanırdi. Herkes uyuyama moduna geçti ama ben uyuyamiyordum. Herkes uyumuştu onları uyandırmak istemezdim. Aklima satın almak istediğim ev geldi. Ve sessizce oradan çıkıp 8 kat yukarı da olan daireye çıktım. Aylaklar diğer binaya göre azdi. Daire kapısına geldiğim de kapıyı açmaya çalıştım ama açamadım.
"Luara?" Gelen sesle kalp krizi geçirecektim.
"NIYE SESSIZ SEDASIZ GELİYORSUN?!"
"Alışkanlık." Dedi.
"Kapıyı açar mısın?"
"Tamam. Neden?"
"Bu daireyi satın almak ve burada oturmak istiyordumhep "
Kapıyı açmaya başladı. Ve çok kısa bir süre sonra açtı.
"Bunu nasil yapıyorsun?" Dedim. Ve eve girdik.
"Geçmişi geride bırakman lazim."
"Kendin bir yap ondan sonra bende denerim!" Diye tersledim ve boş evin ortasına oturduk.
"Sen beni yanliz bırakmayacak misin ya?!!"
"Endişelendiriyorsun."
"Merak etme kendime zarar vermeyi düşünecek kadar salak değilim."
"Kendine zarar vermenden değil zaten başkalarını öldürmenden korkuyorum." Diyip yere oturdu. Bende karşısına oturdum. Götümün üstüne oturduğum da acıyla inildedim. Morarmadik bir orada kalmıştı o da oldu.
"Her tarafın morarmış." Dedim.
"Asil sen kendine bak." Dedi. Ay ışığı tam yüzüne vurup aydinlatiyordu. Dağılmış yüzüne baktım. Saçları keçe gibiydi. Benimkilerin de ondan aşağı kalacağını düşünmüyordum. Topladığım saçlarımı açtım. Saç diplerim kaşınıyor ve yağlanmışti.
"Umarim bitlenmezsin."
"Beni teselli etmeye çalışma. Bu işte berbatsin. En iyi yaptığın şeyi yap: Sus!" Diye tersledim. Saçlarımı elledim. Ve salonun tam ortasında duran cam duvardan dışarıya baktım.
Saçlarım benim için çok önemliydi. Uzun bir süre sonra onlardan tekrar nefret etmiştim. Saçlarımı tekrar topladım.
"Burayı neden satın almadın?" Dedi.
"Üvey babam isteseydim alırdı. Ama ben kendim çalışıp almak istedim."Diyip
Kafamı buz gibi duvara dayadım. Gözlerimi kapatıp şarkı söylemeye başladım.
Eğer seni kırdıysam
Darıl bana
Ama bir gün beni ararsan
Bak ruhuna
B
irden gecem tutarsa
Güneşi çevir bana
Sevgilim bağışla
Biraz zor olsa da
Sevdiği biri tarafından kırılan birinin söyleri bence bunlar. Beni aradığında bulamayacaksın diyor. Bulamadığı için üzülüyor. Ama onu ne kadar severse sevsin artık kalamıyor yanında. Gitmek zorunda
Affet beni akşamüstü
Gölgem uzarken
Öğleden sonra affet
Ne zaman istersen
Giderken bile kırdıysa af diliyor. Onun yaptıklarına rağmen hala onu sevip özlüyor...
Affet beni gece vakti
Ay doğmuş süzülürken
Sabaha kalmadan affet
Tam ayrılık derken
Çünkü sen çölüme yağmur oldun
Sen geceme gündüz oldun
Sen canıma yoldaş oldun
Sen kışıma yorgan oldun
Bazen o kadar güçsüz hisseder ki insan onun yokluğuna dayanamaz, o yokken öleceğim sanar. Aslında onsuz daha güçlü olacaktır ama bunu bilmez ve küçücük bir özüre yeni hayallere kapılıp gider...
Eğer seni kırdıysam
Darıl bana
Ama bir gün beni ararsan
Bak ruhuna
Birden gecem tutarsa
Güneşi çevir bana
Sevgilim bağışla
Biraz zor olsa da
Affet beni akşamüstü
Gölgem uzarken
Sabaha kalmadan affet
Tam ayrılık derken
Çünkü sen çölüme yağmur oldun
Sen geceme gündüz oldun
Sen canıma yoldaş oldun
Sen kışıma yorgan oldun
Çünkü sen çölüme yağmur oldun
Sen geceme gündüz oldun
Sen canıma yoldaş oldun
Sen kışıma yorgan oldun.
Sarki bitince gözlerimi açtım. Daryl elindeki kağıda baktıktan sonra bana baktı. Gözlerindeki o bakışı anlamamıştım.
"O ne?" Dedim. Kağıdı katladı ve cebine koydu.
"O ne?!" Dedim tekrardan. Benim görmek istemeyeceğim bir şey olduğu açıkça ortadaydı.
Cebinden çıkardı ve verdi.
Kağıdı korkayak aldım ve açtım. Bir tabu belgesiydi. Üstünde Lorinin ismi yazıyordu. Bu evi satın almıştı. Şok geçirdim. Beynim bir anlığına durdu. Böyle bir sey nasıl olurdu? Bana bunu da mı yapmıştı? Hayallerime bu kadar mı sahip olmak istiyordu! Bu kadar mı benden nefret ediyordu.
Sinirle ayağa kalktım.
"Luara..."
"DARYL ÇEKİL ÖNÜMDEN VE TEK BIR ŞEY BİLE SÖYLEME!" Diyip önümden çekilen Darıli arkada bırakıp evden çıktım. Dış kapıyı o kadar çok sert çarpmıştım ki çok fazla gürültü çıktı. Ama umursamadan merdivenleri ikişer-üçer indim. Ara sıra aylaklar çıkıyordu ama onları aldırmadan merdivenleri indim. Bulundukları daireye geldiğimde kapıyı var gücümle vuruyordum. Kapıyı daha ismini öğrenmeye vakit bulamadığım küçük kız açtı. Onu kenara itip Lorinin olduğu yere daldım. Hepsi oturmuş bir şeyler konuşuyorlardı. Negan aralarında yoktu.
"BU NE?!" Diyip kağıdı yüzüne firlattim. Ve daha sonra konuşmaya devam ettim.
"EN NE KADAR AŞAĞILIK BIR INSANMIŞSIN! BENI BU KADAR MI KISKANIYORSUN?!" Diyip saçını başını yolacağim zaman Negan odadan koşarak geldi ve beni yakaladı.
"Sakin ol! Tüm binayı ayağa kaldırdin!"
"ÇEKİL! SAKIN... SAKIN..." Ondan kurtulmak içn uğraşıyordum.
"Sakinleş öyle." Kolumu kurtarıp Neganin yüzüne tokat attım.
"Sen bir defolup gitsene! Senin de ondan aşağı kalır bir tarafın yok! Hani beni kurtaracaktin?!" Dedim.
"Özür dilerim."
"Sikerim sizin özürünüze!" Diyip tekrar Loriye yöneldim. Saçlarını elime geçirip
"Konuşsana?!" Bizi ayırmaya çalışıyorlardı. Nihayet Lori konuştu.
"Sen gurur yaptığın için ev elden gidiyordu. Senin yerine girdim ve evi babama aldırdım!" Yüzüne tokat attım. Çıldıracaktim ya çıldıracaktim.
Yüzüne tokat atmam onu da sinirlendirdi. Ayağa kalkti.
"Ne? Bu hareketler ne Luara? Ayağını nereye attığına dikkat et. Sen oradan oraya sürterken iyi evlat bendim. Ama popüler olan sendin. O evi gerçekten istediğini gördüm ve sen para kazanana kadar o ev çoktan satılırdı. Bende aldım sen para kazandığın zaman benden alabilirdin!"
"O SANA ALMAZDI! BENIM İSTEDİĞİM EVI ALMAZDI! BENIM YERİME GİRDİN DEMİ? YA BEN KİM İÇİN HAYATIMI RISKE ATMAZDIM!"
"Ya ben mi istedim? Bir yere gidiyorum arkamdasin. Tuvalete gitsem hesap soruyorsun bıktım! Yeter!"
Ağlayarak kanabeye oturdum. Diğerleri film izliyormuş gibi bakıyordu. Daryl gelmiş kapının orada bize bakıyordu. Bu konuya karışmaması gerektiğini biliyordu.
"Tamam ağlama." Dedi Negan.
Negani önemsemeden "Senin için bu kadar şey yaşadım ben. Bugün başıma gelenler hepsi senin suçun!"
"Ne gelmiş ya ne?!"
"Ne mi geldi? Anlatayim.
10. Saat önce:
İçeri girdim. Herkes yuvarlak oluşturmuştu.
"Hosgeldin." Dedi Patron baş köşe de oturmuştu.
Cevap vermedim. Güldü... Herkes güldü.
Bir kadın geldi ve beni bir yere sürükledi. "Ne yapacağını biliyor musun?" Başımı hayır anlamında salladım. Sürekli kapıya bakıyordum. Gelsinler beni kurtarsinlar diye...
Buradan kaçamazdim. Bir-iki kişi öldürdüm desem 10 kişiye yakındılar ölürdüm. Daryl ve Lori de ölürdü.
"Striptizci olacaksın. Direk dansıyla yavaş yavaş soyunacaksin. Dans bittikten sonra erkeklerin yanına ineceksin."
"Lütfen yardım et bana. Sende bir kadınsın?"
"Bu senin kaderin." Diyip beni sürükleyerek onların yanına götürdü. Ortada öylece durduğum için bir adam kemere benzer bir şeyle sırtıma vurdu.
"Hadi başla." Patron silahi gösterdi. Ve başlamamı emretti. Dediklerini yapıyordum. İstedikleri gibi olmayınca sırtıma veyahut kalçama indiriyorlardi.
Her bir saniye kapıya bakıyor. Bir gürültü gelsin diye bakıyordum. Ama gelmiyordu.
Dans bitince sahneden indim. Sahneye en yakın olan biri kendine çekti.
Vücuduma herkes elledi. Herkes tadına baktı. Ben artık kendimde değildim. Vücudumun kontrolü benden çıkmıştı. Ağız içimi ısırmaktan kanamisti.
Nihayet hepsi çıktı ve patronla baş başa kaldık. Yataga oturdu
Sansanin bana verdiği bıçak elbisenin içinde kalmıştı.
Onu almazdım. Patronun nefesini boynumda hissettim. Oldukça sarhoştu. Belindeki silahı aldım. Ve kafasına doğrulttum. Son sözlerini bile duymadan kafasına sıktım."
Günümüz:
"Ne mi geldi? Anlatayim. Sen dur denilen yerde durmadiğin için tecavüzcülerin eline koz geçti. Beni zorla çıplak dans ettirdiler. Sonra herkes sırasıyla vücudumun tadına baktı. Senin yüzünden izin verdim." Hıçkıra hıçkıra Ağlıyordum. Nefes almadan kanabeden düştüm. Negan yanına eğildi ve bana sarıldı.
Tam Lori konuşacağı zaman "KES ARTIK SESINI!" Diyip susturdu Daryl. Hiç bu kadar canım yanmamıştı.
"Her şey geçecek bebeğim." Dedi. Ne geçecekti? Vurdukları yerler, moraran yerlerim evet belki iz bile kalmadan geçecekti ama ruhumdaki derin yara nasıl iyilesecekti? Nasıl unutacaktim?
Kollarımı ondan çekip ayağa kalkmaya çalıştım. Negan yardim etti. Ve kaldırdı. Daryl ile göz göze geldik. Sonra evden çıktım. Ve bir eve girdim. Çıktığım dairenin tam karşısındakine girdik.
"Bir şey istiyor musun?"
"Kafayi bulmak." Diyip bir kapının arkasına ataverdim. Negan da bir taraftan bir şeyler buldu ve getirdi. İçmeye başladım.
O içmiyordu. Hala ağlamaklıydim. Biri dokunsa ağlardım. Bir an önce bütün bu şeyler bitsin istiyordum.
Kısa bir sürede fazlaca içtim. Sinirlerim gevşedi. Bu bile unutmama yetmiyordu. Nasıl geçecekti?
Negan bir ara diğerlerine bakmaya gitti.
O sırada Daryl geldi. Ona bakmiyordum. Yanıma oturdu ve elimden son kalan şişeyi aldı.
"Bunların hepsini içtin mi?" Cevap vermedim.
"Bu dünya hiç bir zaman değişmeyecek. Seni anlayamam böyle bir şey yaşamadım. Ama ne zaman bir şeye ihtiyacın olursa yanına olacağım. Ve elimden geldiğince seni koruyacağım. Evet haklısın kimse kimseyi koruyamaz ama en azından deneyeceğim."
Sadece teşekkür ederim dedim. Ama içtendi.
Oradan kalktım ve yatak odasına gittim. Uyumak istiyordum.