yüzlerine bile bakmadan oradan ayrıldım hızlıca merdivenlerden çıkıp odama girdim hemen yatağa girdim ve sessizce ağlamaya başladım..
gerçekten olmuyor ne yapsam olmuyor akışına bıraksam da olmuyor hiç birşey olmuyor ben gerçekten bıktım ya demire katlanacak hâl kalmadı bende olmuyor o bana eziyeten başka hiç birşey yapmıyor
biraz yaklaşsam sanki birden kayboluyor gibi.
bu kız da burda kalacaksa benim kalmanın bi manası yok ya o kız ölür ya ben ciddiyim o kızın aşağıdaki hallerine şahit oldum ya ben her an herşey yapabilirim.
yataktan ayağa kalkıp odanın kapısını açtım hiç düşünmeden elbise odasına gidip kapıyı kapattım alt üst siyah eşofman takımları giyip saçımı at kuyruğu yaptım yanıma hiç birşey almaya gerek yoktu.
burdan nasıl geldiysem öyle gideceğim
kapıyı açıp merdivenlere yöneldim.
aşağıya indiğimde demirin elinde içki kadehini gördüm zümrütün başında duruyordu zümrüt ise ona kulağıma mırıldı halinde gelen birseyler söylüyordu.
aralarında konuşurken demir beni hissetmiş olacak ki
bakışları beni buldu.
hemen kapıya doğru ilerlemeye başladım bakışları üzerimdeydi.
kapı kolunu açtım yüzüme vuran havayla derin bir nefes aldım
"nereye"
cehennemin kör dibine demek isterdim
fakat sizden uzak her yere
arkamı dönüp koltukta oturan Zümrüte baktım ardından demire
"sizin olmadığınız bir yere."
tekrar arkamı döndüm adım atacaktım ki demir tekrar konuştu
"attığın her adım misliye sana döner."
duyduğum şeyle burukca gülümseyip demire döndüm
"öylemi sen gerçekten asla değişmeyecek olan hayal kırıklığısın.
sen hiç bir şeyden pişman değilsin.
sen bunu yapmaktan zevk alıyorsun.
ama artık yeter bitti o devir.
ne ailemle nede başka birşey.
tehditlerin artık beni korkutmayacak. artık bitti."
"efra neden Beni çıldırtmaya çalışıyorsun! başıma iş açma yeter
varlığın yeterince dert oluyor bana.
geç şuraya adam akılı konuşacağız
birazdan zümrüt evine gidecek zaten"
zümrütün adı geçince ona döndüm
gözleri ağlamaktan kızarmıştı
ben anlamıyorum bir insan rol amaçlı nasıl bu hale gelebiliyor pes cidden
"tamam artık derdine çare olucağım sıkıntılara son.
ben gideceğim demir ne dersen de.
ne yaparsan yap.
anla şunu ben sana ait değilim beni bir kukla gibi ordan oraya sürükleyemezsin.
yoruldum her yerim yara bere fakat senin yaptığın tek şey yeni yaralar açmak lütfen bırak artık gideyim."
"izin veremem"
"neden?"
elindeki kadehi birden bire yere fırlattı
zümrüt çığlıkla ayağa kalktı demirin koluna dokundu
"sakin ol demir"
demir Zümrütü umursamayıp bana doğru gelmeye başladı iki çift kara gözler gözlerimden başka hiç birşeye bakmıyordu.
içimi kaplayan korkuya yeni düşmek iztemiyordum.
kafamı kaldırıp daha dik durdum arkam dışarıya bakarken
ayaklarım kaçmak için hazırda bekliyordu.
göz yaşlarımı saklayıp gizlemek istiyorum.
akmaları tüm duygularımı taşırır.
"demir gideceğim."
"hiç bir yere gidemezsin"
yanıma gelip bileğimi kavradı
hiç hakaret etmedim.
"gideceğim demir bu seferde gerçekten gideceğim ya beni öldürsün ya da gitmeme göz yumarsın."
"ikisi de olmayacak yukarı çıkacaksın ve bekleyeceksin."
diyerek bileğimde olan iri eliyle içeri soktu beni ve yanıma yaklaşarak arkamdan eliyle kapıyı kapatı
"demir bırak beni"
"sen Bana aitsin nereye gidersen git ben seninleyim."
gözlerinin içine bakarken konuştum.
"sana yemin olsun demir eğer şimdi beni bırakmazsan nefes aldığım sürece tek saniye bile seni silmeme yeter."
karşımda ki o gözler beni üzmeye andç dikmiş gibiydi.
"beni ancak seni silersem silebilirsin."
"sen artık umrunda değilsin.
beni ister bu yeryüzünden sil.
ister hiç var olmadığım o paslanmış demir kalbinden. "
" demir bırak nereye giderse gitsin."
"SEN KES SESİNİ! git zümrüt dışarı çık."
gözleri gözlerimden asla ayrılmıyordu
arkamızda duran Zümrüte yöneltim bakışlarımı kızarmış gözleriyle tam şeytana benziyordu sinirle kapıya yöneldi tam çıkacaken konuştu
"bir gün pişman olacaksın demir bu kız sana hiç birşey vermeyince o yoksukluktan bana geleceksin."
dediği şeylere bile odaklanamazken bi anda kapıyı sertçe kapadıp çekil gitti
zümrütün dediklerine odaklanmYa çalışırken demir tekrar konuştu
"efra otur"
"demir gideceğim bak beni durdurmaya çalışma artık gideceğim diyorum neyini anlamıyorsun istemiyorum ya burda kalmak istemiyorum neden?neden beni istemediğim halde bana bunu mecbur bırakıyorsun bırak artık biraz nefes alayım lütfen"
"nefes alırsan bana ihtiyaç duymayacaksın."
"bu yüzden nefesimi mi kesiyorsun?
peki nefes alamazken beni seni nasıl seveceğim?"
"alırsan sevecek misin"
dediği şeyle yutkundum
"demir şuan sadece gitmek istiyorum biraz sal kasma artık lütfen bırak beni
bırakalım zamana görelim ne olacak
ama beni böyle tutarken kazandığını tek şey nefretim oluyor görmüyor musun?"
"eğer sen benim olmazsan o zamanı sikerim."
dediği şey her ne kadar komik olsada şuan karşımda hiç komik olmayan bir demir vardı pimi çekilmiş bomba gibiydi tek lafım patlamasına sebep olacak bu yüzden kelimlerimi seçerek konuşuyorum çünkü artık burdan gitmek istiyorum.
"gide bilir miyim"bileğimi bırakıp nefes alıp konuştu
"nereye gideceksin?"
"bilmiyorum.. ama dedemlere gitmek istiyorum demir gerçekten çok yoruldum omzundaki bu yüklerle yürüyemiyorum lütfen bırak biraz hafiflesin bu yükler.."
gözlerini gözlerimden ayırıp yere dikti
"seni oraya götüreceğim ama bir şartla"diyip tekrar buluştu gözlerim gözleriyle.
sorarcasına kafamı salladım.
"seninle istediğim zaman görüşeceğim"
"tamam"hiç düşünmeden tamam dedim buna izin vermesine bile şaşırırken buna engel olmazdım
zaten demirin benden kolay vaz geçmeyecek aşikardı artık.
bari ailemin yanında olayım normal hayatımda bi nebze dönmek bana ne kadar güç verir bilemezsiniz..
işte o zaman bana eziyet eden demire bile dayanabilirim yeterki biraz nefes alabileyim.
birden elimi tutup kapıya yöneldi kapıdan çıkıp arabaya binip öylece çekip gittik
Leyla'yı dedemi göreceğime inanamıyordum..