နူးညံ့ခြင်းကင်းသော ခင်ပွန်း Part 5
အစားစားပြီး ထူထူထောင်ထာင်လေးဖြစ်သွားတော့မှ သူမကိုကြည့်ကာ မင်းအဏ္ဍဝါ မျက်မှောင်ကျုံ့လိုက်၏။
"မင်းကို ပြုစုယုယဖို့ ယူထားတာ မဟုတ်ဘူးနော်။ ကြားလား"
"နှင်းကလည်း ရှင့်ကို မပြုစုခိုင်းပါဘူး"
"ဘာ..."
"ဟုတ်တယ်လေ... သူ့ဘာသာ နေမကောင်းဖြစ်တာ နှင်း ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ။ နှင်း လက်ဖက်ရည်နဲ့ တကယ်မတည့်ဘူး"
သူမက မျက်နှာလေးညိုးပြီး ပြောနေသည်မှာ တကယ်ဖြူဖက်ဖြူလျှော်ေလးဖြစ်သည်။ သို့သော် နောက်တစ်ခါ နေမကောင်း မဖြစ်အောင်တော့ မှာထားမှ ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။
"နောက်ခါ မတည့်ရင် မသောက်နဲ့။ နေမကောင်းရင် ငါက မကုဘူး။ ကျော်သူ ကားတစ်ခါထဲ ခေါ်ပေးမှာ"
သူ့စကားကြောင့် နှင်း မျက်ဝန်းလေးတွေဖြင့် ခပ်တွေတွေသူ့ကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ ကျန်းမာရေးမကောင်းသည့် နှင်းဟာ ငယ်ငယ်လေးထဲက တရှောင်ရှောင်ဖြစ်သည်။ ကိုကိုကလည်း ရောဂါသည်လေးမို့ ဘာမှမလုပ်ခိုင်းဘဲ အိမ်မှာပဲ အရိပ်တကြည့်ကြည့်ဖြင့် ပြုစုခဲ့သည်။ သူမ အသံကလေးညိုးနေရင်တောင် ကိုကို့မှာ ပြာပြာသလဲ ဖြစ်ရ၏။ အခုတော့ သူမကို လက်ထပ်ယူထားသည့် မင်းအဏ္ဍဝါဆိုသည့်လူမှာ သူမကို စိတ်ပူဖို့နေနေသာ နေမကောင်းလျှင်ပင် ကျော်သူကား တစ်ခါထဲ ခေါ်ထားမည်ဟုဆိုလေသည်။
နှင်း ဝမ်းနည်းစိတ်တို့ကြောင့် မျက်ရည်လေး ရစ်ဝဲလာမိသည်။ အိပ်ရာထပ်မှာ လှဲနေရင်း ငိုမိလေသည်။
"မင်းကို ငါက ဘာလုပ်နေလို့ ငိုနေတာလဲ"
နှင်းငိုတော့ သူက ဒေါသတကြီးမေးလေသည်။ နှင်း ဘာမှပြန်မဖြေဘဲ ရှိုက်ငိုသည့်အခါ သူက နှင်း၏ ပခုံးလေးတွေကို လှုပ်ပြီး အတင်းမေးလေးသည်။
"ပြောစမ်း...မင်းကို ကျုပ်က ဘာလုပ်နေလို့ မင်းက မျက်ရည်တစမ်းစမ်းဖြစ်နေတာလဲ။"
"အဟင့်..ဟင့်...ဟင့်..."
"မငိုနဲ့...ပိတ်ထား။ အဲ့ပါးစပ်က လုံးဝအသံမထွက်နဲ့။ မျက်ရည်လည်း မကျနဲ့။ မင်းကို ဘာမှမလုပ်သေးဘဲ မငိုနဲ့နော်။ "
"အဟင့်...ဟင့်....ကိုကို...ကိုကို..."
"တိတ်...ဒီနေရာမှာ မင်းအစ်ကို မရှိဘူး။ တ မနေနဲ့။ အသံလည်း မထွက်နဲ့"
"အဟင့်...ဟင့်...ဟင့် .."
"ဟာ...တိတ်လို့ ပြောနေတယ်လေ*
"အဟင့်...ဟင့်..."
"ကျစ်...တောက်...တိတ် ဆို တိတ်လိုက်..."
သူ တိတ်ခိုင်းတာကို မတိတ်ဘဲ အော်ငိုနေသည့် သူမကြောင့် မင်းအဏ္ဍဝါ ဒေါသထွက်ပြီး အော်လိုက်လျှင် သူမက သူ့ကို ပြူးတူးကြောင်တောင်လေးကြည့်ကာ အသံမထွက်ဘဲ ရှိုက်နေလေသည်။
"တိတ်ဆိုရင် တိတ်...လာအသံမှ မထွက်နဲ့"
နှင်းကို သူ လက်ညိုးထိုးကာ တိတ်ခိုင်းလျှင် နှင်းမှာ သူ့ကို ကြောက်၍ ပါးစပ်ကလေးကို လက်ဖြင့်ပိတ်ထားကာ တအင့်အင့်ရှိုက်လေသည်။ သူလည်း စိတ်ရှုပ်ကာ ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ခါထုတ်လိုက်ပြီး ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။
ညမိုးချုပ်ခါနီးမှ သူ စိတ်ရှုပ်ကာ အပြင်ထွက်သွားလျှင် နှင်းမှာ တစ်ယောက်ထဲ ကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်။ ပြောင်းခါစ တိုက်ခန်းမှာ တစ်ယောက်ထဲ ကျန်ရစ်ခဲ့ရတော့လည်း ကြောက်၍ မျက်ရည်ကလေးက ကျလာလေသည်။
ပြတင်းပေါက်ကနေ တိုက်အောက်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး သူ ပြန်အလာကို စောင့်နေမိသည်။ စိမ်းသက်နေသည့် နေရာမှာ တစ်ယောက်ထဲလဲ မနေရဲပေ။ ဆက်စရာဖုန်းလည်းမရှိ၊ အဖော်လည်း မရှိ၍ တစ်ယောက်ထဲ မျက်ရည်ကလေးကျကာ ပြတင်းပေါက်ကနေ တိုက်ခန်းအောက်ကိုသာ ငုံ့ကြည့်နေမိသည်။
ညသန်းခေါင်ကျော်မှ သူပြန်လာသည့်အခါ နှင်းမှာ အပေါက်ဝနားရောက်သွားပြီး သူ့ခါးကို ဖက်ပြီး ငိုလေသည်။
"အဟင့် .. ဟင့် ..ဟင့်..."
"ကျစ်...မင်း အားရင် ငိုနေတာပဲ"
ဖက်ထားသည့် နှင်း၏ လက်တွေကို ဖြုတ်ကာ ဆိုလျှင် နှင်းက မျက်ရည်လေးသုတ်ကာ ခေါင်းလေးငုံ့နေလေသည်။
"ရော့ .. မင်းအတွက် ထမင်းဝယ်လာတယ်"
သူပေးသည့် အထုတ်လေးတွေကို လှမ်းယူပြီး နှင်းသူ့ကိုမော့ကြည့်မိသည်။ သူက မှုန်ကုတ်ကုတ်မျက်ဝန်းများဖြင့် ပြန်ကြည့်ကာ...
"သွားစားလေ"
သူမက မျက်နှာငယ်လေးဖြင့် သူ့ကို ပြန်ကြည့်ကာ...
"နှင်း မသွားရဲဘူး"
"ဘာ.."
"မီးဖိုချောင်ထဲ တစ်ယောက်ထဲ မသွားရဲဘူး"
"တစ်ယောက်ထဲ မသွားရဲရအောင် မီးဖိုချောင်က ဝေးနေလို့လား။ လှမ်းကြည့်ရင်တောင် မြင်နေရတာလေ"
"ကြောက်တယ်.."
"ကျစ်...မင်းက တကယ့်ပြဿနာပဲ"
သူက စိတ်ပျက်သလို ရေရွတ်ရင်း နှင်းကို မေးဆက်ပြကာ ရှေ့ကနေ သွားခိုင်းလေသည်။ သူ နောက်ကနေ လိုက်လာတာ သေချာမှ ရှေ့ကနေသွားလေသည်။ စားပွဲမှာ ထိုင်ပြီး အထုတ်ကလေးကိုဖြည်ကြည့်တော့ ထမင်းဖြူနှင့် ကြက်ကြော်ဖြစ်၏။ ထမင်းကိုကြည့်ပြီး သူ့ကို တစ်ချင်မော့ကြည့်ပြန်လေသည်။
"အရည်သောက်လည်း မပါဘူး"
"ပါလာတာကိုပဲစား။ အရစ်မရှည်နဲ့"
"အရည်သောက်မပါရင် နှင်း လည်ပင်းနင်လိမ့်မယ်"
"နင်နင် စား..ဒီအတိုင်း"
"ကိုကိုဆို အရည်သောက်ပါ လုပ်ပေးတာ"
နှင်းက ခေါင်းလေးငုံ့ပြီး ခပ်တိုးတိုးပြောရင် သူ မျက်မှောင်ကျုံ့လိုက်၏
"ဒီနေရာမှာ မင်းအစ်ကို မရှိဘူး။ မင်းလင်ပဲ ရှိတယ်။ ငါကျွေးတာစား"
သူမက ဘာမှမပြောဘဲ သူစားခိုင်းသည့် ထမင်းကို ခေါင်းလေးငုံပြီးစားနေလေသည်။ သို့သော်...
"အင့်...အင့်...အဟွတ်..."
ထမင်းကလည်ချောင်းထဲနင်ကာ မျက်ရည်တွေပါ ရစ်ဝဲပြီး ရင်ဘက်ကို အတင်းထုနေလေသည်။ သူ ချက်ချင်းဆိုသလို ရေတစ်ခွက်ငှဲ့ကာ မြန်မြန်တိုက်လိုက်ရသည်။ ဒီတော့မှ ထမင်းနင်နေရာကနေ လျောကျသွားကာ အသက်ရှုလို့ရသွားလေသည်။
"အဟင့်...ဟင့်...ဟင့်...."
"ဟိတ်...ဘာလို့ ငိုတာလဲ။ ထမင်းကို ဆက်စားလေ"
"အဟင့်...ဟင့်...အရည်သောက်မပါရင် ထမင်းနင်ပါတယ်ဆို...အဟင့်...ဟင့်...ကိုကိုဆို အရည်သောက်အမြဲ လုပ်ပေးတာ...အဟင့်..."
အရည်သောက်မပါလို့ ထမင်းစားရင်း ထငိုသည့် သူမကို ကြည့်ကာ သူ စိတ်ပျက်သွားမိသည်။ သူလည်း ပိုက်ဆံရှိသူဌေးသားပေမဲ့ သူမလောက်ချေးမများပေ။ မိုးရိပ်ဆိုသည့်ဘဲက သူ့ညီမကို ဘယ်လောက်တောင် ကလေးတစ်ယောက်လို အလိုလိုက်ထားသည်မသိ။ ထစ်ခနဲရှိ ငိုပဲငိုနေတော့ သူစိတ်ပြတ်လာလေသည်။
"အရည်သောက်မပါတာ ငိုစရာလား..ဟမ်..စား..ကုန်အောင်"
သူအော်တော့ ဇွန်းလေးကိုင်ပြီး ရှိုက်ကာ ဆက်စားလေသည်။ သို့သော် ထမင်းတစ်လုတ်စားလိုက် သူခပ်ပေးထားသည့် ရေကိုတစ်ငုံသောက်လိုက်ဖြင့် စားလေသည်။ ထမင်းတစ်ဝက်ကျိုးတော့ ရေတစ်ခွက်ကုန်သွားလေသည်။ သူ့ကို ရေခွက်လှမ်းပေးကာ ရေထပ်ထည့်ခိုင်းလေသည်။
သူ ထပ်ထည့်ပေးတော့ ထမင်းကို ကုန်အောင်ဆက်စား၏။ သူ့မှာ ကလေးထမင်းကျွေးသလို ဘေးမှာ ထိုင်ပေးယုံမက ရေပါငှဲ့ပေးနေရလေသည်။ မိုးရိပ်ဆိုသည့် ဘဲကို ရွဲ့ချင်လို့ ယူပြီးကာမှ သူက ကလေးကောက်ရထားသလို ဂရုစိုက်နေရလေသည်။
"ပြီးပြီ..."
"ပြီးရင်...သွားအိပ်"
"ဟုတ်..."
သူအိပ်ဆို၍ ခပ်တည်တည်ဖြင့် ထွက်သွားပြီးမှ သူ့နောက်ကို ပြန်လာကာ...
"ရှင် ဘယ်မှမသွားဘူးမလားဟင်"
မေးနေပုံက မျက်နှာငယ်လေးနှင့် ဖြစ်သည်။
"ကျုပ်ဘာသာ သွားသွား မသွားသွားပေါ့"
သူ ငေါ့တော့ သူမ မျက်နှာလေးညိုးသွားကာ...
"နှင်း တစ်ယောက်ထဲ မနေရဲဘူး"
"မနေရဲလည်းနေ"
"ကြောက်တယ်"
"ဘာ...."
"နှင်းတစ်ယောက်ထဲ ကြောက်တယ်"
"မင်းကို ဘယ်သူမှ ဘာမှမလုပ်ဘူး။ ကြောက်မနေနဲ့"
"ရှင်ထွက်သွားရင် နှင်း တစ်ယောက်ထဲ ကျန်ရစ်ခဲ့ရမှာ။ ဒီနေရာကို နှင်းကြောက်တယ်။ မသွားနဲ့နော်။ မိုးလည်း ချုပ်နေပြီလေ"
ပြောနေပုံက အသဲယားစရာကောင်းနေ၍ သူ မျက်မှောင်ကျုံ့ထားရာကနေ ပြေကျသွားပြီး နူတ်ခမ်းက ပြုံးယောင်သမ်းသွားလေသည်။ သူမက သူ့ကိုပြူးကြာင်ကြောင်လေးကြည့်ကာ...
"နော်...မသွားနဲ့နော်"
"မသွားရဘူးလား"
"အင်း..."
နှင်းက ခေါင်းညိတ်ပြသည့်အခါ သူပြုံးလိုက်မိသည်။
"အိုကေလေ...မသွားနဲ့ဆိုတော့လည်း မသွားတော့ဘူး"
"ဟုတ်..."
သူ မသွားတော့ဘူးဆို၍ နှင်း နှုတ်ခမ်းလေးတွေပြုံးကာ သူမရွေးချယ်ထားသည့် အိပ်ခန်းလေးဆီကို လျှောက်သွားလေသည်။ သူမဝတ်ထားသည့် ဂါဝန်ကားကားလေးက ဝဲခါသွား၏။ နောက်ကနေ မင်းအဏ္ဍဝါမှာ သူမကို မျက်တောင် မခက်တမ်းကြည့်ကာ သူမနောက်ကနေ လိုက်လာလေသည်။
အခန်းတံခါးလှည့်ပိတ်တော့မှ သူ လိုက်လာသည်ကို သူမက မြင်သွားလေသည်။
"ဟင်...."
နှင်းက သူ့ကို ပြူးကြောင်ကြောင်လေး မော့ကြည့်၏။ အရပ်ရှည်ပြီး ဂျင်ဆော့ထားသလို ထွားကြိုင်းနေသည့် သူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်သည့်အခါ သူမဟာ သေးသေးလေးဖြစ်သွားလေသည်။ အသားညိုညိုနှင့် သူက ဖြူဖြူဖွေးဖွေးလေး နှင်းအရှေ့မှာ ရှိနေသည့်အခါ ပိုလို့ ည်ုသယောင်ထင်ရလေသည်။
ထို့အပြင်ညမီးအရောင်ကြောင့် အသားအရည်က ပိုပြီးညိုသွားကာ သူ့ရှေ့မှာ ပြူးကြောင်ကြောင်လေးရပ်နေသည့် သူမက ပိုပြီးဖြူဥလို့ နေလေသည်။ မင်္ဂလာဦးည မတိုင်ခင်က ပြည့်ကျော်နှင့် ကျော်စွာတို့ပြောသည်ကို သူပြန်ကြားယောင်မိသည့်အခါ သူ နူတ်ခမ်းတွေကွေးကာ ပြုံးလိုက်မိ၏။
သူ့ရှေ့မှာ တံခါးပိတ်ဖို့ ရပ်နေသည့် သူမကို ခါးကနေစွဲဖက်လိုက်မိသည်။
"အမေ့....."
သူမက အလန့်တကြားအော်ကာ သူ့ရင်ဘက်ကို တွန်းထားလေသည်။ မျက်နှာလေးက ငိုမဲ့မဲ့လေးဖြစ်လာကာ...
"နှင်း...နှင်းကို လွတ်နော်"
"မင်းပဲ အပြင်မသွားနဲ့ဆို"
ပြောရင်း သူက နှင်း၏ လည်ပင်းကို ငုံ့နမ်းလိုက်လေသည်။ နှင်း အကြောက်အကန်တွန်းသည့်အခါ သူက ပိုလို့တင်းကြပ်အောင် ပွေ့ဖက်ပြီး ခုတင်ပေါ်ခေါ်လာလေသည်။ အိပ်ရာပေါ်မှာ နှင်းကို ပတ်လက်ကလေးချသိပ်ကာ အပေါ်ကနေ ငုံမိုးပြီး ဆိုက်ကြည့်နေလေသည်။ နှင်းက သူ့ကို မော့ကြည့်ရင်း မျက်ရည်ကျကာ ငိုလေသည်။
"ဘာလို့ ငိုတာလဲ"
"ကြောက်လို့...အဟင့်...ဟင့်..."
"ဘာကို ကြောက်တာလဲ"
သူမေးတာကို ပြန်မဖြေဘဲ သူမက အတအင့်အင့်ရှိုက်ငိုလေသည်။ သူက ပြုံးပြီး ငိုနေသည့် သူမနူတ်ခမ်းလုံးလုံးလေးကို ငုံ့နမ်းကာ သူ့လျှာဖျားကို အတွင်းထဲထည့်ပြီး နမ်းလိုက်၏။ သူမက သူ့ကိုတွန်းထုတ်ဖို့လုပ်လျှင် လက်နှစ်ဖက်လုံးကို ချုပ်ကာ ဆက်နမ်းနေလေသည်။ သူမ ပါးစပ်အတွင်းထဲ လျှာကို ထိုးမွှေရင်း သူမလျှာကိုလည်း ပြန်စုပ်ယူကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း နမ်းနေမိသည်။
သူမက အသက်ရှုမဝသလို အတင်းရုန်းတော့မှ နူတ်ခမ်းကို လွှတ်ပေးလိုက်၏။ ဒီတော့မှ သူမက အသက်ကို အလုအရပ်ရှုနေလေသည်။ သူက ပြုံးစိစိကြည့်ကာ...
"မောလား...."
နှင်း မျက်နှာလေးရဲကာ မျက်ရည်လေးတွေလည်း ရစ်ဝဲနေလေသည်။ သူ့ကို မကြည့်ဘဲ ခေါင်းလေးစောင်းထား၏။ သူက မျက်နှာကို ဆွဲလှည့်ပြီး နူတ်ခမ်းကို ပြန်ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမ ရင်သားတွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေပဲ ခပ်ဖွဖွပွတ်သပ်ရင်း လည်တိုင်ကိုလည်း စုပ်ယူနေမိသည်။
သူ့လက်တွေက အင်္ကျီပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်ရင်းကနေ လည်ပင်းပေါက်ကနေ အတွင်းကိုနှိုက်၍ ဆက်ပြီး ပွတ်သပ်နေလေသည်။ သူမ၏ ရင်သားထိပ်လေးတွေစမ်းမိသည့်အခါ သူ့လက်ညိုးနှင့် လက်မကို သုံးပြီးချေပေးလိုက်၏။
"အင်း....ဟင်း...."
သူမဆီကနေ ညည်းသံလေးထွက်လာလေသည်။ ကိုယ်လုံးလေးလည်း တွန့်လာကာ သူ့ကို အစကလ်ု မရုန်းတော့ဘဲ မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ သူလုပ်သမျှကို ငြိမ်နေလေသည်။ သူလည်း ရင်းသားကို ကိုင်နေရာကနေ လက်ကိုပြန်ထုတ်ပြီး သူမဂေါင်ဝန်ကို ခေါင်းကနေစွဲချွတ်လိုက်၏။ သူမက အလန့်တကြားသူ့ကို မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ပြီး လက်တွေနှင့် ကိုယ်လုံးလေးကို ကာထားလေသည်။
သူလည်း သူ့ကိုယ်က အဝတ်အစားတွေချွတ်ရင်း သူမကို ငုံ့ကြည့်မိသည်။ မျက်နှာလေးရဲပြီး စောင်ကိုဆွဲယူဖို့ လုပ်နေသည့် လက်တွေကို ဖမ်းဆုပ်ထားလိုက်ပြီး စောင်တွေကိုလည်း အဝေးကိုပို့ပစ်လိုက်သည့။ သူ့အောက်မှာ ဘောက်ဆာပဲ ရှိတော့သလို သူမ၏ ကိုယ်မှာလည်း ဘရာနှင့်အောက်ခံပဲ ရှိတော့လေသည်။
အသားဖြသည့်နှင်းဟာ အင်္ကျီချွတ်လိုက်တော့ အတွင်းသားလေးများက ပိုလို့ဖြူဥနေလေသည်။ ကိုယ်လုံးလေးကို ကာဖို့လုပ်နေသည့် နှင်း၏လင်တွေကို ဖယ်ရှားပြီး ဘရာချိတ်ကိုဖြုတ်ပြီး အဝေးပို့ပစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက်သူမရင်းသားတွေကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်သပ်ရင်း စုပ်နယ်နေမိသည်။
"အင်း...ဟင်း...ဟင်း..."
သူမ မျက်လုံးလေးတွေမှိတ်ကာ ညည်းသည်။ သူ့ကိုမရုန်းတော့ဘဲ လက်တွေက ခေါင်းအုံးစကိုကျစ်နေအောင်ကိုင်ပြီး ညည်းလေသည်။ သူလည်း ရင်သားတွေကို စုပ်နယ်ရင်း တစ်ဖက်ကို ငုံ့ပြီးစို့လ်ုက်လျှင် သူမကိုယ်လုံးလေးတုန်ယင်သွားလေသည်။ ထိပ်သီးလေးကို သူ့လျှာဖျားနှင့် လှည့်ပတ်လျှက်ရင်း ကျန်သည့်တစ်ဖက်ကိုလည်း စုပ်နယ်တာ မပျက်ပေ။ တစ်ဖက်ပြီး တစ်ဖက်အစို့ခံရပြီးသည့်အခါ သူမ ရင်သားထိပ်လေးတွေမှာ အနီရောင်သမ်းပြီး နီနေလေသည်။
သူ့မမျက်နှာကို သူလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးတွေကိုမှိတ်ထားလေသည်။ သူလည်း သူမကိုယ်လုံးကိုသာ အာရုံပြန်စိုက်ရင်း လက်တွေက သူမဝမ်းဗိုက်လေးကို ပွတ်သပ်ရင်း သူမပေါင်ကြားကို ကြောက်သွားလေသည်။ သူ့လက်ဖြင့်စမ်းကြည့်သည့်အခါ နှင်းရဲ့ကိုယ်လုံးလေးတွန့်သွားကာ ပေါင်လေးကို အတင်းစိဖို့ကြိုးစားလေသည်။
သူက အစိမခံဘဲ သူမကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံးပွေ့လိုက်ပြီး ဖက်ထားကာ သူ့ရင်ခွင်ရောက်သွားလေသည်။ ကလေးတစ်ယောက်လို ပွေ့ထားပြီး လက်တစ်ဖက်က သူမရင်ဘက်ကို စုပ်နယ်နေပြီး နောက်တစ်ဖက်က အောက်ကပေါင်ကြားထဲရောက်က ပင်တီပေါ်ကနေ သူမဟာလေးကို ပွတ်နေလေသည်။
"အင်း...ဟင်း...ဟင်း...."
သူမရဲ့ အသက်ရှူသံတွေပြင်းလာပြီး အောက်ကိုပွတ်နေသည့် သူ့လက်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ကာ...
"ကြောက်တယ်...ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူး...."
သူမက တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့် ပြောလျှင် သူလည်း သူမနူတ်ခမ်းကို တစ်ချက်ငုံ့နမ်းကာ....
"အဲ့ဒါ...ကောင်းလာတာ"
ပြောပြီး ထိပ်ကလေးကို လက်ငါးချောင်းနှင့် ပွတ်နေရာကနေ ပင်တီကိုဆွဲချွတ်ပြီး လက်ခလယ်ဖြင့် ခပ်သွက်သွက်ပွတ်ကာ အရည်ကြည်တချို့စီးကျလာလေသည်။
"အ...အ....အ....အဟင့်...ဟင့်...ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူး....တော်ပြီ...တော်ပြီလို့"
နှင်းက ငိုပြီးပြောပေမဲ့ သူက မရပ်ဘဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်ကာ အရည်ရွဲနေသည့် သူမအပေါက်ထဲကို လက်ခလယ်ထည့်ပြီး အားရပါးရထိုးမွှေလိုက်၏။
"အ....အ...အ...အား...."
သူမမှာ ကျောလေးကော့ပြီး တစ်ခုခုထွက်ကျသွားသလို ခံစားလိုက်ရလေသည်။
"ကောင်းလား...."
သူက ခပ်တိုးတိုးမေးလိုက်ပေမဲ့သူမကတော့ မျက်ရည်တွေကျကာ သူ့ရင်ဘက်ကို မျက်နှာအပ်ပြီး ငိုလေသည်။ သူကတော့ သူမငိုနေသည်ကိုလည်း ဂရုမစိုက်ပေ။ သူမအပေါက်လေးထဲ ထည့်ထားသည့် လက်ခလယ်ကို ဆက်ပြီး လှုပ်နေလေတော့သည်။
Bon Bon Summer