Serenity Hiraya
It was hard. Pakiramdam ko ay nagsimula akong ulit. I thought I was already fine but the pain resurfaced after he broke up with me.
Because of that, I chose to drown myself in studying. I want to read and review my lessons until I cannot think of anything else. Before, the least thing I wanted was for the senior high school years to end; but now, it has become my wish.
"What do you think is the number one characteristic to be a successful entrepreneur?" Our teacher scanned the classroom to look for someone who would answer his question.
I immediately raised my hand to recite.
Bago pa ako tawagin ay narinig namin ang sigaw ni MJ mula sa likod.
"Passionate raw po sabi ni Alvarez!"
Pati ang ibang kaklase ko ay napalingon sa kanila. Hawak na ngayon ni Steven ang batok ni MJ na para bang pinipigilan pa itong magsalita.
"You got something to say?"
"No po, sir. Nang titrip lang po siya." Si Steven ang sumagot.
Bumitiw ang tingin sa kanya ni sir bago ako tawagin.
"Yes, Ms. Añasco?"
"Being a risk-taker is the number one characteristic of a successful entrepreneur. With that being said, I believe that being able to know when to take risks is the most crucial part especially if you're a beginner entrepreneur. Kailangan natin matuto mag-take risk kasi if not, hindi ma-memeet 'yung visions..." I paused. "Tama rin naman po 'yung pagiging passionate but I feel like it'll be useless if a person does not know how to take risks."
"Correct!" Masayang sabi ni Sir na ikinangiti ko.
Akala ko ay satisfied na siya sa sagot ko pero nagulat ako nang tumawag siya ng tao sa likod.
"Yes, Alvarez? What's your opinion?"
"I'd like to disagree with Añasco's answer, respectfully, Sir. In my perspective, the number one characteristic of a successful entrepreneur is being passionate. Let's make this simple, are you willing to take a risk on something you don't love? Syempre hindi, kasi you will feel like it's useless. Pero, kung passionate ka at mahal mo ang ginagawa mo, walang pag-aalinlangan kang mag-take risk," he retorted.
"What if hindi ka nga risk-taker or you don't possess that kind of character? Like what I've said, useless din 'yung pagiging passionate mo kung hindi mo kayang mag-take risk." Hindi ko na napigilang hindi sumagot dahil hindi pa rin naman ako nakakaupo.
He scoffed. "No one is afraid of taking risks if you're passionate about it and you love what you're doing. Kapag mahal mo, hindi mo agad susukuan at susugal ka, 'di ba?"
Natahimik ako. Hindi ko tuloy alam ang isasagot pabalik kaya umupo ako at humarap sa board.
"Entrepreneurship pa rin ba pinag-uusapan niyo o iba na?" Malakas na sabi ni Jas bago tumingin kay sir. "Sa susunod nga sir, huwag mo tatawagin sa recitation 'yang dalawang 'yan kasi nagsisimula na naman silang hindi magpatalo sa isa't isa."
Pagkatapos ng Entrep subject namin ay naging tahimik na ulit ako. Naging talkative lang ako ulit nang dumating ang lunch time.
"Saan kayo mag-college?" Tanong ni Jasmine sa amin habang kumakain kami.
Nagkibit-balikat si Violet. "Ewan. Kung saan siguro makapasa, doon na lang. Pero, gusto ko sana sa green school."
"Huy, same!" Napatayo pa si Jasmine. "Anong kukunin mo sa college?"
"Hmm... siguro engineering student na malaki ang biceps," ngumisi si Violet. "Pwede rin archi student ang kunin ko sa college."
"Gaga!" Umirap sa kanya si Jas bago ito humalakhak. "Same pala."
"Ikaw, Raya? Saan ka? Blue school?" She was talking about the top 2 university in the Philippines.
"Hindi. Sa Melbourne ako," I asserted. I already made up my mind. Hindi ko sasayangin lahat ng sakripisyo ko kung hindi naman pala ako matutuloy roon.
"Saan 'yon? May university ba tayong gano'n?" Tanong ni Carl na nakikinig pala sa usapan.
"Sa Australia 'yon, beh! Big time na 'yan si Hiraya sa college." Si Jasmine ang sumagot ng tanong niya.
I nodded and smiled at them.
Siguro akala nila magiging madali ang buhay ko sa college. Kung pwede lang na hindi na lang umalis.
"Mag-aabroad ka na next year? Awit!" Agad tumayo si Carl at dumiretso sa labas ng classroom.
"Ichichismis ka no'n sa ex mo, beh..." Ani ni Marcus.
"Okay lang..." Alam niya na rin naman ang tungkol doon.
"Huwag niyo na nga banggitin ang mga ex dito! Bawal muna siya sa conversation natin." Umawat si Violet. "Good vibes only, okay?"
After that conversation, neither of my friends spoke of Steven. Unti-unti na rin silang nasasanay na hindi kami nag-uusap. Wala ring ibang nakakaalam kung anong reason ng break-up namin—hindi ko sure kung nagkwento na si Steven sa iba. Ayoko rin namang magkaroon ng sides at may magmukhang masama sa aming dalawa.
"Baba na tayo sa gym, guys! Laban na ng STEM at ABM. Dali!" Excited na announce ni Violet habang hawak ang pulsuhan ko at hinatak ako palabas ng room.
Intrams week na ngayon kaya balewala na lang kung lalabas kami ng room nang walang pasabi. Wala rin namang nagbabantay na teachers dahil halos lahat ay nasa gym na.
"Anong laro na ba ngayong araw? Sorry, hindi updated." Natawa ako sa sinabi ko.
"Volleyball! Naglalaro ngayon si Iñigo tapos si Josiah!" Tili niya.
"What? Edi magkalaban sila?"
She nodded at me with her wide eyes. "OMG, beh! Super excited akong panoorin ang magkaibigan. Anong strand kaya ang mananalo?"
Pagbaba namin sa gym ay hindi pa naman nagsisimula pero maingay na ang paligid. May kanya-kanyang banner ang mga estudyante at naka color coded pa ang shirts nila.
Nakuha ang attention ko ng isang malaking tarpaulin na hawak ng dalawang student. Sobrang laki ng size niya at makulay, halatang mahal nila pinagawa. May malaking puso sa gitna pero magkaiba ang color. Isang blue sa kabila at red naman sa isa.
A statement was written:
Sana dalawa ang puso ko (T_T) in the middle. On the right side, "GO, MY BABYCAKES SUGARPLUM, SOFT BOY JOSIAH!!" and on the left side, "LET'S GO, MY LOVIE DOVE DADDYCAKES IÑIGO BAYBE!"
When I stared at the two guys holding that banner, I laughed when I saw Cameron and Steven.
Dalawang jersey rin ang suot nila parehas na hindi ko alam kung paano nila nagawa 'yon.
Nang mag-start ang laro, tawang-tawa kami ni Violet kay Cameron na hindi alam kung kaninong strand sisigaw. Minsan ay mas na-checheer niya ang ABM strand kaya nagagalit ang mga kaklase niya dahil taga STEM siya.
One minute before the game ended, Iñigo landed on the wrong foot causing a time-out. Violet immediately ran to his side. His teammates gave her a way before she caught Iñigo in her arms.
What? Sa sobrang focus ko ba sa studies ay hindi ko na napapansing may progress na silang dalawa?
I could see Iñigo resting his head on her shoulders. They looked like a lovely couple—but the thing is, Violet never mentioned na sila na.
I'm missing a lot! I need to ask her for details.
Pagkatapos ng laro ng volleyball ay battle of the bands na. Tatlong grupo ang sumali sa grade 11 tapos isa sa grade 10. This year, isa na sa mga judge si Cameron.
Last year kasi ay sila ang nanalo sa BOTB tapos medyo nakikilala na rin ang banda nila kaya nag-consider ang school na gawin silang judge.
Iba na ang aura niya ngayon dahil seryoso siyang nakaupo sa pwesto ng mga judges. Kaso, salungat sa itsura niya ang tweet niya sa twitter.
camerion @lightscameron.action • 2mins
botb day!!! sa wkas judge n aq... 🥹🥹🥹🥹 mgagamit k na ang pagiging judgemental q #dontjudgethecameronbyitsbook #cameronlangmalakas #camtodaddeh
Akala ko pa naman seryoso na siya.
Bago nagsimula ang BOTB ay nag-perform muna sila. Kumanta sila ng dalawang song na original at isang cover song mula sa Cup Of Joe.
"Since wala si Ann, guys... can we pick from our audience?"
Tumili ang kababaihan nang marinig nila ang sinabi ni Cameron. Sino ba naman ang hindi gugustuhing maka-duet ang banda nila?
Biglang nagkaroon ng kaguluhan sa unahan. Nasa may gilid ako ng stage dahil nakasunod lang ako kay Violet na nakaalalay kay Iñigo. Kitang-kita rito sa pwesto ko kung paano nagkaroon ng kaguluhan sa bandang unahan ng audience habang may tinuturo silang babae.
I was shocked to see Angelica in the middle. Siya ang tinuturo ng mga kaklase niya.
"Uy, si Angela! Tara, dito ka!" Tawag ni Cameron sa kanya at inalalayan pang umakyat ng stage.
Umiling-iling sa kanya ang babae na para bang tinatanggihan ang offer nila pero nang abutan siya ng mic ay hindi na siya makatanggi.
"Hala, hindi po ako marunong kumanta..." nahihiya niyang sambit.
"Lies!" Sigaw ng classmates niya. "Kuya sobrang galing niyan kumanta! Huwag ka maniwala diyan!"
Nanlaki ang mata niya bago humarap kay Cameron. Namumula ang kanyang mukha pero hindi niya maitago ang kanyang ngiti lalo na nung lumingon siya kay Steven.
"Alam mo 'yung Tingin ng Cup Of Joe?" Tanong nung isa.
She nodded.
With that, Iñigo started the beat on drums to be followed by Josiah and Steven. The crowd roared with excitement as Cameron started singing.
Pagdating sa second verse ay kasama ako sa mga nagulat nang kumanta na si Angelica.
"Sa bawat sandaling ikaw ay pinagmamasdan..." she sang while smiling. "May dumadapong kiliti na 'di maunawaan."
Even Cameron's mouth was parted upon hearing her voice. She almost sounded like the original singer. The gym was filled with yells and claps from the audience.
Mukhang nagustuhan din nila ang boses niya dahil malaking ngiti ang binigay nila kay Angelica.
Nang mapako ang tingin ko kay Steven, nakita ko kung gaano kasaya ang mata niya habang nakatingin sa kanya. His lips were stretched to the side as he harmonized with her.
"Grabe, ilang buwang sobrang seryoso ni Steven... parang ngayon ko lang ulit siya nakitang ngumiti..." bulong ni Cassandra na hindi ko napansing nasa gilid ko na pala. "Nakalimutan ko na nga halos anong itsura niya kapag masaya. Huling ngiti niya nung kayo pa, e."
I'm aware of it. He looked lifeless for how many weeks. Parang ngayon lang ulit nabuhayan ang mukha niya tapos hindi na ako ang rason.
Parang may kumurot sa dibdib ko dahil sa isiping ito. Lalo pa habang nakikita kong nakangiti at tumatawa ulit si Steven habang nakatingin sa kanya.
"'Di man alam ang darating... sa dulo at sa gitna ng dilim," Cameron sang the line.
"Sa liwanag mo nakatingin..." It was Steven's line this time.
Then, Steven and Angelica sang one line as a duet. They were looking at each other the whole time.
"Sa'yo nakatingin, sa'yo lang ang tingin..."
I looked away from the stage when I felt my nose burning. I quickly gulp to avoid the sensation from forming a tear on my eyes.
Masakit pala kapag nakita kong tumingin siya sa iba nang harap-harapan.
I took a deep breath to calm myself. Hindi na dapat ako maapektuhan ng mga ganitong bagay. Kailangan ko na lang magtiis ng ilang buwan para sa graduation.
Inabutan kami ng 7PM sa school dahil hinihintay ni Violet makapagligpit sila Iñigo at siya naman ang hinihintay ko. Nakaupo lang ako sa bench habang pinanonood silang mag-ayos at magkulitan.
Hindi lang naman kami ang nandito dahil may ibang students pa at student council na nag-volunteer na maglinis.
"Hoy, beh! What if tumulong ka rito para makauwi na tayo? Feeling disney princess!" Sigaw ni Marcus na nasa kabilang side pa ng gym.
I laughed at his statement. Binatawan ko ang hawak kong tumbler bago tumulong sa pagpatong-patong ng mga monoblocks na nagamit.
"Don't shout. Nandyan lang si dean. Hindi pa umaalis 'yon..." Rinig ko ang boses ni Steven na pinagagalitan ang kaibigan ko.
He immediately covered his mouth after apologizing. It was my turn to laugh harder because of his face.
Nagsimula akong magligpit at binuhat ang limang patong-patong na upuan. Balak ko sana itong idagdag sa mas mataas na patong ng ibang upuan pero hindi ko inasahan na masyadong mabigat na pala iyon para sa akin.
I lost my balance; before I fell, I held onto someone. Hindi ko naman expected na siya pala ang pinakamalapit na tao sa akin. Mahigpit ang hawak ko sa braso ni Steven.
"Muling ibalik ang tamis ng pag-ibig..." bumirit si Cameron. "Sayang naman ang ating nakaraan."
Nang marinig ko iyon ay napapaso akong lumayo kay Steven. Nag-init ang pisngi ko bago nag-iwas ng tingin.
"Magaan na ba ang iyong paghinga, bumalik ka na sa akin..." Kumanta si Carl na sinamahan pa ni Iñigo na ginagawang drums ang mga upuan.
"Wala kaming pinapahiwatig, ah! Kumakanta lang kami!" Cameron yelled before turning his back to us.
He even acted like a conductor of an orchestra.
"Umuwi ka na baby, hindi na ako sanay nang wala ka..." pang-aasar pa nila.
I kinda find it funny how silly they were... not until I heard his voice once again.
"Please stop. I don't want to hear anything like this again. Don't be so immature. Para kayong mga bata," he said bitterly before walking out.
Natahimik kami habang pinapanood siyang lumabas sa gym.
Parang may sumuntok sa puso ko nang marinig ko ang sinabi niya.
He doesn't want to be involved with me anymore?
I laughed mentally. What would I expect? Nasaktan din siya tapos ineexpect kong magkakaayos kami ulit nang gano'n kabilis?
"Hindi niyo na ba mapag-uusapan?" Bulong ni Marcus na cinocomfort din ako. "Parehas niyo lang pinahihirapan ang sarili niyo, e. Halata namang gusto niyo pa ang isa't isa."
I shook my head. "Narinig mo naman sinabi niya, 'di ba? H-He clearly doesn't want me anymore..."
Kahit naman gusto ko— namin, hindi pa rin pwede. At least not right now—maybe after our graduation?
I'm still hoping for us... even after senior high school. But now, I don't know... I just want to give up.
Sana kapag pwede na, pwede pa.
For now, I need to focus on something I need to accomplish.
⌗˚ , ᜊ₊˚ ໑
I used the pain to strive harder. I would go on sleepless nights just to finish my work and would even wake up early to advance study.
Lagi akong all in sa mga performance tasks at recitation. Sinigurado ko ring maayos namin mai-dedefend ang research at business plan sa Entrep.
May dagdag din na gawain dahil sa immersion namin. Maganda rin naman iyon dahil kahit papaano nalilibang ko ang sarili ko at hindi ako nalulunod sa kalungkutan.
Violet and my other friends were also there as my guide. They never let me down and never let my own thoughts eat my sanity.
Because of them, I managed to survive my 12th year. With their help, I finished my high school with flying colors.
"Our dearest graduants, I would like to congratulate all of you for making it this far..." our dean started her message whilst we're resting from the graduation practice. "As of this moment, I have the copy of the list of honors and it would be an honor to share it with you."
Sabay-sabay kaming nagpalakpakan habang tinatawag niya ang mga with honors at with high honors. Nakakataba ng puso dahil marami sa amin ang gagraduate nang may award.
"This school year, we have seven With Highest Honors from different strands. Please go on stage when I mention your name..."
She went on to call the names of other students with highest honors. My palms were sweating as I held my classmate.
"Lamig ng kamay mo..." she commented and gripped my hand tighter.
I am nervous. Sino bang hindi? Dito nakasalalay ang future ko.
Lima na silang nasa stage at dalawa na lang kaming tatawagin. Alam kong isa sa amin ni Steven ang magiging rank one dahil kita ko rin ang efforts niya.
I feel like I was in some kind of competition. I was already biting on my lip and I could hear my shallow breaths. Then, Steven's name was called on the stage as the salutatorian.
I broke into tears.
"Kaibigan ko 'yan!" Malakas na sigaw ni Carl na tumayo pa talaga sa upuan. Mabuti na lang ay hindi KJ ang dean at teachers namin. Sobrang lakas din ng palakpak niya na akala mo'y nagtatawag ng kalapati.
I could not read his face because my vision was blurry. I had a big smile on my face as the dean called my name.
"And let's give a round of applause for your class valedictorian, Añasco, Serenity Hiraya Trinidad, from HUMSS A, With Highest Honors!"
I was as if brought to heaven with that announcement. My head was spinning and my knees almost made me fall. Literal na nanghihina ako habang umiiyak na naglalakad papunta sa stage.
I looked at the man beside me. His face was neutral but he had a small smile plastered on his lips.
When noticed that I was staring, he glanced at me. He gave me a soft look as his eyes twinkle in delight.
"Congrats, I'm so proud of you."
Mas mabilis lumandas ang luha ko nang marahan niyang guluhin ang aking buhok. It was a simple gesture, but it made my heart flutter. I couldn't even form a word as I looked at him in tears.
It was all worth it.
All of the sleepless nights, my hard work, my sacrifices... Steven. It was all worth it.
I finally had the one that I wanted.
________________________________________________________________________________
elluneily 🌷🍰🎫