"İSTEMİYORUM İSTEMİYORUM"
Ellerimi salladım ağlayarak, o ilaçları içmek istemiyordum işte!
"Hoseok! Yeter ama! Bu senin iyiliğin için!"
İyiliğim için mi?
Anılarımı, gerçek kendimi unutturmak benim nasıl iyiliğime olabilir?
Derin bir nefes aldı Yoongi, bana ilaç içirmeye çalışan Jimin'i kenara itti, Jungkook'un kucağından aldı beni, diğer üyelere döndü.
"Bir de ben deneyeyim"
Jiminin elindeki ilaç poşetini ve kaşığı aldı, ağlamaktan kızarmış gözlerimi ve yanağımı sildim avcumla, burnumu çektim, küçük nefesler aldım sakinleşmek için.
Beni neden anlamıyorlardı? Bende onların yaşındaydım, sadece bu bedene sıkışmıştım.
Yoongi, kucağında benimle odasına geçti, oradan da odasındaki balkona geçip pufa oturdu, beni de karşına oturttu.
Sanırım sonunda düzgün bir şekilde, büyük biri gibi muamele görecektim.
"Anlat bakalım, neden ilaçları içmeyip onları üzüyorsun? Onlar senin iyiliğini istiyor"
Dayanamayacaktım, bıktım artık böyle denmesinden.
"İSTEMİYORUM! İSTEMEYİN İYİLİĞİMİ FALAN! BENİ NEDEN ANLAMIYORSUNUZ! İLAÇLARIN BANA YAPTIĞI ŞEYİ NEDEN GÖRMÜYORSUNUZ!"
Küçük ellerim ile yüzümü kapattım, tekrar ağladım hıçkıra hıçkıra.
Sustu, bekledi Yoongi, sakinleştiğimi görünce ne ara gidip getirdiğini anlayamadığım bir bardak suyu uzattı, içtim.
"Unutmak istemiyorum hatıralarımı, hatırlamak istiyorum. Bebek değilim ben, sizin yaşınızda, belki daha büyüğüm. Sadece bu bedene sıkıştım. Bak. Üç gündür o ilaçları kullanıyorum ve... Ve gerçekten çocuk gibi hissediyorum, davranışlarımı ve düşüncelerimi artık kontrol edemiyorum... Bilincimi, kendi benliğimi kaybediyorum"
Dikkatle dinledi Yoongi, ciddiyetle başını salladı.
"Anlıyorum... Sana yardım edeceğim"
Başımı kaldırdım bir anda, çok mutlu, heyecanlıydım.
"Nasıl?"
"Sana bunu yapan kişiyi bulup eski hayatın hakkında her şeyi öğreneceğim ama..."
Kuyruğum dikleşti, boğazımı temizledim.
"Ama?"
"O zamana kadar ilaçları kullanacaksın"
Hayal kırıklığı
"Ama o zaman sözüne uyup uymadığını nereden bileceğim"
Duraksadı, bunu düşünmemiş gibiydi, bir süre düşünüp boynuna koydu ellerini, bir kolye çıkarıp boynuma taktı.
"Bu bana annemin hediyesi, benim için çok değerli, ben sözümü tutana kadar sende kalacak, almayacağım konusunda da sadece bana güvenmelisin"
İlaçları çıkardı, uzattı.
Güvenmeye değer miydi? Sözünü tutar mıydı?
İlaçları elinden aldım, içmeden önce gözlerine baktım.
"Sana güveniyorum"
Ve yuttum ilaçları.