Chapter 192
ဖုန်းကို ဘေးရှိလူက လက်ဆင့်ကမ်းပေးလိုက်ရာ ယွဲ့စုန့်က ယူကြည့်လိုက်သည်။ ဓာတ်ပုံထဲတွင် ဒါရိုက်တာရှယ် နှင့် အခြား လက်ထောက်ဒါရိုက်တာများ အပြင် ဆယ်ကျော်သက်လူငယ်စုံတွဲတစ်တွဲကို တွေ့လိုက်ရသည်။မိန်းကလေး၏ မေ့ပျောက်ရန် ခဲယဉ်းသွားကာ ရုပ်ရည်သွင်ပြင်ကြောင့် ယွဲ့စုန့် ပြန်အမှတ်ရသွားသည်။
ယွဲ့စုန့် သူမ ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု မမျှော်လင့်ထားပေ။သူ အနီးကပ် ကြည့်လိုက်ရာ သူမသည် ဓာတ်ပုံထဲတွင် မိတ်ကပ်လိမ်းထားသဖြင့် မိတ်ကပ်လိမ်းခြင်းကို ကြိုက်ပုံရပြီး လူကြီး တစ်ယောက်လို ဟန်ဆောင်တတ်သည်။သူမဆိုးထားသော နှုတ်ခမ်းနီ၏အရောင်သည် လှပသော်လည်း သူမ မျက်နှာကို အေးစက်သွားစေသည်။ယွဲ့စုန့်က ဓာတ်ပုံထဲမှ ကောင်မလေးကို ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်သည်။ထို့နောက် အလွန်ချောမောသော အထက်တန်း ကျောင်းသားလေးကို ကြည့်လိုက်မိသည်။
'သူက သူမရဲ့ ရည်းစားလား....သူတို့ စုံတွဲက အတူတူ ရင်းနှီးမြုပ်နှံခဲ့ကြတာလား...'
ယွဲ့စုန့်က ဖုန်းကို ပြန်ပေးလိုက်သည်။
"သူတို့နှစ်ယောက်ကို ကျွန်တော်မသိပါဘူး...ဒါပေမယ့်…သူတို့က အရမ်းငယ်ပုံ ရတယ်နော်...."
ထမင်းစားနေသော အဖွဲ့သားများအားလုံး တစ်ပြိုင်နက်တွေးမိသွားကြသည်။
'မင်းလည်း အသက်မကြီးသေးပါဘူး...'သူတို့တွေးရုံသာ တွေးကြပြီး နှုတ်မှမူ တစ်ခွန်းမှ မပြောရဲပေ။
ယွဲ့စုန့် ညနေစောင်းမှ ထွက်သွားသောအခါ ထုတ်လုပ်သူက သူ့ကို လေဆိပ်သို့ လိုက်ပို့ပေးပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။သူဌေးယွဲ့ ထွက်သွားသည့်အခါ ထုတ်လုပ်သူက ပြန်လှည့်၍ ဆိုက်ရောက်ဂိတ်သို့ သွားကာ နာရီဝက်ခန့် စောင့်နေလိုက်လျှင် ရှုလီချန် ရောက်လာလေ၏။
ထုတ်လုပ်သူက သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းပြီး
လှမ်းအော်လိုက်သည်။
"ရှောင်ရှု.."
"အစ်ကိုကြီး ဝမ်.."
ရှုလီချန်မှာ ထုတ်လုပ်သူအား သတိရဆဲဖြစ်ပြီး သူနှင့် အတူတူ သောက်ဖူးသူတိုင်းကို မှတ်မိနေလေသည်။ သူက သူ့အဖေအရွယ်ရှိ အသက်ကြီးလှသော အစ်ကိုများနှင့် ခင်မင်တတ်သူ ဖြစ်၍ သူ့လက်ကို အားကြိုးမာန်တက် ပြန်ဝှေ့ယမ်းကာ နှုတ်ဆက်လိုက်လေသည်။
"ကျွန်တော် ဒီမှာ..."
ထုတ်လုပ်သူက ရယ်မောလိုက်ပြီး ရှုလီချန်ကို ဖက်လိုက်သည်။ထို့နောက် နှစ်ယောက်သား ကားပေါ်တက်လိုက်ကြသည်။
"ဒါရိုက်တာရှယ်က မင်းအတွက် ဇာတ်ဝင်ခန်းတွေ စီစဉ်ပေးထားတယ်ကွ..."
"အစ်ကိုကြီး ဝမ်...တိုက်ခိုက်ရေးဝတ်စုံကို ဝတ်ချင်တယ်...ကျွန်တော် အစ်ကိုကြီး ရှယ်ကို ဖုန်းနဲ့ သေချာပြောထားတယ်လေ..."
" ဒါပေမယ့် ဝတ်ထားရင် ချွေးတွေဘာတွေထွက်ပြီး မအိုက်ဘူးလား...”
“ကျွန်တော်တို့ အားလုံးက ယောက်ျားတွေလေ... နံစော်တာကို ဂရုစိုက်မနေပါဘူး...."
"ဟားဟား...ဟားဟား..."
ကျန်းယန်ရှန့်သည် ပြန်လည်မွေးဖွားပြီး ကတည်းက သူမ၏ အလုပ်နှင့် အနားယူချိန်သေချာသတ်မှတ်ပြီးက အထက်တန်းကျောင်းသူလေးအဖြစ် ပုံမှန် ဖြတ်သန်းခဲ့သည်။
သူမက နေ့စဉ်အချိန်ဇယားဖြင့် လည်ပတ်တတ်သူမို့ သူ့ဟာနှင့်သူ အဆင်ပြေနေ၏။
သို့သော် ယခု ညကြီးသန်းခေါင်တွင် ဖုန်းမြည်သံကြောင့် ကျန်းယန်ရှန့် နိုးလာရ၍ စိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်သွားရသည်။ထို့ပြင် ဗီဒီယိုကော်လ် ခေါ်ဆိုသူသည် ရှုလီချန်ဖြစ်နေသောအခါ သူမပို၍ပင် စိတ်ဆိုးသွားသည်။ထို့နောက်သူမကဗီဒီယိုကောလ်ကို ကိုင်လိုက်သည့်အခါ ရှုလီချန်သည် မျက်နှာတွင် အိုးမည်းများနှင့်သွေးစက်များ ပေတူးနေပြီး အားရပါးရ ပြုံးပြနေလေသည်။
"ငါ့ကိုကြည့်စမ်း.... ကျန်းယန်ရှန့်.. ငါ့ကိုကြည့်စမ်း.."
သူက ကင်မရာကို zoomချဲ့၍ တိုက်ခိုက်ရေးဝတ်စုံကို ပြလိုက်ပြီး ပြောလိုက်ပြန်သည်.
“ငါ ချောတယ်မလား...ဝေါင်း... ငါအရမ်းလှတာပဲ..."
“…”
ကျန်းယန်ရှန့်မှာ သူမ၏ ခေါင်းထိပ်တွင် မီးတောင်တစ်ခု ပေါက်ကွဲသွားသကဲ့သို့ခံစားလိုက်ရသည်။
ဖုန်းထဲမှာသာ မဟုတ်လျှင် ရှုလီချန် ၏ မျက်နှာကို သူမ လက်သီးနှင့် ပိတ်ထိုးမိမည် ဖြစ်သည်။
"ရှုလီချန် နင်ရူးနေလား...အခု ဘယ်အချိန်လဲ သိလား..."
သူမ အော်ဟစ်ပစ်လိုက်ချင်သော်လည်း ညနက်သန်းခေါင်တွင် ရုတ်တရက်နိုးလာ၍ အော်ချင်စိတ် မရှိပေ။
ကျန်းယန်ရှန့်မှာ သူ့ဆီသို့ လူကိုယ်တိုင် ရောက်မလာနိုင်သဖြင့် ရှုလီချန် သူမကို ကြောက်မနေပေ။
“မနက် ၃ နာရီလေ...နူညံ့နေတဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေတဲ့ နင့်ကို ကြည့်စမ်း... ဒီအချိန်မှာတချို့လူတွေ ဘာလုပ်နေလဲ သိလား...အခုငါတို့ ရိုက်ကူးရေး လုပ်နေတုန်းပဲ..... ဒီလူတွေကိုကြည့်လိုက်.... ပြီးရင် နင့်ကိုယ်နင် ပြန်ကြည့်....ဟေး ငါ့ကိုပြန်ကြည့်... မြန်မြန်လုပ်... မြန်မြန်..."
“နင် အဲဒီကို ရောက်နေပြီလား... ငါ့ကိုဘာလို့ မပြောတာလဲ..."
"နင့်ကို ငါအကုန် ပြောပြရအောင် နင်က ငါ့အမေမှ မဟုတ်ဘဲ....ရက် နည်းနည်းကြာမှ ကျောင်းစတက်တော့မယ်လို့ အစ်ကိုကြီးရှယ်ကို ပြောပြီးတော့ ရိုက်ကူးရေးလုပ်ဖို့ တတ်နိုင်သမျှ အမြန်ဆုံး စီစဉ်ပေးပါလို့ ပြောလိုက်တာ... ဒီနေ့ ဒီကို လာနိုင်ရင် ရိုက်ပေးမယ်ဆိုတော့ ငါအတင်း မြန်မြန် လာခဲ့တာလေ...ငါဒီမှာ ခြောက်နာရီလောက် ကြာအောင် စောင့်နေရတယ်ဟ... နောက်ဆုံးတော့ ကင်မရာ ပေါ်ရောက်ဖို့ အလှည့်ရောက်လာပြီပေါ့....မလွယ်ပါဘူးဟာ... အရမ်းခက်တဲ့အလုပ်ပဲ..."
သူ့နောက်တွင် အဖွဲ့သားများမှာ အလုပ်များနေကြပြီး အခြေအနေကို ကျန်းယန်ရှန့် စိတ်ကူးကြည့်နိုင်သည်။အထူးသဖြင့် ယခင်ဘဝက ထိုရုက်ရှင် ပေါက်ပြီးနောက် အင်တာနက်တွင် ရိုက်ကွင်း ဗီဒီယိုများ ပြည့်နှက်နေသည်။ ထို့ကြောင့် ရိုက်ကူးရေးအတွက် မညိသို့ ကြိုးစားရသည်ကို သူမ သိထားလေသည်။
ကျန်းယန်ရှန့်က မျက်လုံးကို ပွတ်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။
"နင့်ကို ငါ ထပ်ပြီးပြောမယ်... ဒါရိုက်တာကို ဇာတ်ကွက်တွေ မပြောင်းခိုင်းနဲ့နော်....”
"နင်က ငါ့အမေထက်ကို ပါးစိပါးစပ်များတာပဲ... ငါသိပါတယ်...နင် မီးဖွင့်လိုက်ပါ့လား...နင့်ဆံ့ပင်ရယ်... ဖြူဖျော့ပြီး အပြာရောင်ပေါက်နေတဲ့မျက်နှာကိိုကြည့်လိုက်စမ်း…သရဲမကြီး ကျနေတာပဲ.....”
“…”
“ငါနင့်ကို နောက်တစ်ခု မေးမယ်…”
"ပြောလေ..."
“နင်…”
ဖုန်း၏ အလင်းရောင်ကြောင့် ကျန်းယန်ရှန့်၏ မျက်နှာမှာ နီမြန်းနေလေသည်။
“နင် ဆောင်းရာသီ အားလပ်ရက်အတွက် အိမ်စာတွေ ပြီးသွားပြီလား...”
Xxxxxx