ថេយ៉ុង ដើរចេញមកក៏ឆ្លៀតងាកក្រោយសម្លឹងទ្វារនៃបន្ទប់ដែល ជុងហ្គុក នៅទាំងខឹងចិត្តរហូតក្តាប់ដៃណែនមុននឹងស្រដីឡើងតិចៗទាំងគុំលោករដ្ឋមន្ត្រី ។
« អារដ្ឋមន្ត្រីនិងល្បិចច្រើនណាស់ ខ្ញុំត្រូវប្រយ័ត្នទើបបាន »
បន្ទាប់ពីថ្ងៃចាស់កន្លងផុតទៅតាមដំណើរនៃការវិលជុំរបស់ផែនដីថ្ងៃថ្មីក៏ចូលមកដល់ ។ ដោយសារត្រូវរបួសការងាររបស់ ជុងហ្គុក ណាដែលពុំសូវចាំបាច់ខ្លាំងក៏ត្រូវទុកចោលមួយឡែកហើយការងារខ្លះក៏ត្រូវតែយកមកធ្វើដល់លើគ្រែតែម្តង ។
ថេយ៉ុង ក្នុងនាមជាគូរដណ្តឹងក៏ត្រូវនៅមើលថែ ជុងហ្គុក រហូតដល់គេជាសះស្បើយដែរណាមួយក៏ជាអ្នកចាក់លោករដ្ឋមន្ត្រីដោយផ្ទាល់ដៃទៀតចង់គេចក៏ត្រូវលោកប៉ាចាប់អូសមកវិញទាល់តែបានហ្នឹង ។
ពេលវេលាចេះតែដើរទៅមុខការងាររបស់ ជុងហ្គុក ក៏ធ្វើរួចរាល់បានច្រើន តែធ្វើការអោយឆាប់រួចក៏ព្រោះមានមូលហេតុដែរមិនមែនលោករដ្ឋមន្ត្រីខំធ្វើការហួសកម្លាំងទេ ។
« ល្ងាចនេះពួកយើងទៅញ៊ាំអារហារនៅខាងក្រៅយ៉ាងម៉េចដែរ ? » ក្រោយរួចដៃហើយរាងក្រាស់ក៏ស្រដីសួរឡើងទៅកាន់រាងតូចដែលកំពុងអង្គុយញ៊ាំស្រ្តបឺរីដែលនៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មាន ។
« តាមតែលោករដ្ឋមន្ត្រីទេ »
« បែបនេះគឺស្របតាមខ្ញុំមែនទេ ? » ជុងហ្គុក ក៏សួរឡើងទាំងញញឹម ។ ពូកែញញឹមមិនមែនជាទម្លាប់របស់លោករដ្ឋមន្ត្រីទេតែដែលញញឹមបែបនេះក៏ព្រោះចង់តាមរំខានបេះដូងរបស់គូរដណ្តឹងអោយរង្គោះរង្គើខ្លះហ្នឹងឯង ។
« បើលោករដ្ឋមន្ត្រីលែងឈឺរបួសហើយ ខ្ញុំក៏គ្មានបញ្ហាយ៉ាងណាក៏គ្រាន់តែទៅអង្គុយញ៊ាំអាហារពេលល្ងាចមួយពេលខ្ញុំមិនគិតថាលោករដ្ឋមន្ត្រីបង្ហិនពេលខ្ញុំច្រើនទេ » បានគេយល់ព្រមហើយនៅនិយាយច្រើនគួរអោយរំខានត្រចៀកទៀតទើប ថេយ៉ុង ត្រូវនិយាយអោយវិញហើយសម្តីគេធ្វើអោយលោករដ្ឋមន្ត្រីដូចត្រូវបានទះកំភ្លៀងអីចឹង ។
« នេះថាខ្ញុំរំខានឬ ? »
« គ្មានទេ ខ្ញុំឯណាហ៊ានថាអោយលោករដ្ឋមន្ត្រីចឹងនោះ » ទោះមាត់ស្រដីថាមិនហ៊ានតែការពិតគឺវាផ្ទុយណា មិនត្រឹមតែថាអោយចុកៗព្រមទាំងថាអោយច្រើនដងមកទៀតផង ។
ជុងហ្គុក ក៏បញ្ឈប់ត្រឹមប៉ុណ្ណឹងមុននឹងទាញទូរស័ព្ទមកឆែករកមើលភោជនីដ្ឋានសម្រាប់ល្ងាចនេះ ។
« ខ្ញុំក៏ឃ្លានដែរ » ឃើញរាងតូចដាក់ស្រ្តបឺរីចូលក្នុងមាត់ព្រមទាំងទំពារយ៉ាងទំនងធ្វើអោយលោករដ្ឋមន្ត្រីស្រាប់តែចាប់អារម្មណ៍ចង់ញ៊ាំដែរទើបស្រដីឡើងដោយសង្ឃឹមថាគូរដណ្តឹងអាចបញ្ចុកតែក្តីសង្ឃឹមក៏មិនសមបំណងឡើយព្រោះលឺគេស្រដីបែបនេះហើយ ថេយ៉ុង ក៏ត្រឹមតែហុចប្រអប់ស្ត្របឺរីអោយប៉ុណ្ណោះមិនបានបញ្ចុកទេ ។
« មិនបញ្ចុកទេ ? »
« លោករដ្ឋមន្ត្រីឈឺរបួសនៅត្រង់ពោះទេ ដៃគ្មានរបួសទេហេតុអ្វីញ៊ាំខ្លួនឯងមិនបាន ? » សំណួរនាយតូចដាក់មកចំកណ្តាលមុខរបស់ ជុងហ្គុក ផាំងៗធ្វើអោយដឹងដល់អារម្មណ៍ថាស្ពឹកភ្លាមៗ ។
« នេះមិនគិតថាផ្អែមល្ហែមដាក់គ្នាបន្តិចទេហី យ៉ាងណាក៏ត្រូវរៀបការជាមួយគ្នាដែរតែកាយវិការសោះកក្រោះជាងអ្នកដទៃទៅទៀត » សម្តីរបស់រាងក្រាស់ក៏ធ្វើអោយ ថេយ៉ុង យកទៅគិតបន្តិចទើបព្រមយកស្ត្របឺរីបញ្ចុកសាងភាពរំភើបអោយលោករដ្ឋមន្ត្រីត្រេកអរមែនទែននៅញ៊ាំផងញញឹមផងទៀត ។
« ចូលចិត្តស្ត្របឺរីឬ ? »
« បាទ »
« បែបនេះនិងអោយគេរៀបចំទិញដាក់ក្នុងទូរទឹកកកអោយបានច្រើនហើយដើម្បី ថេយ៍ »
« តាមតែលោករដ្ឋមន្ត្រីចុះ » ឃើញ ថេយ៉ុង លែងសូវចេះប្រកែកជាមួយខ្លួនដូច្នេះ ជុងហ្គុក ក៏ញញឹមសប្បាយចិត្ត ។ បើបែបនេះឱកាសអាចស្និទស្នាលហើយភាគរយដែលស្រឡាញ់គ្នានៅថ្ងៃក្រោយក៏មានច្រើនដែរ ។
សកម្មភាពរវាងអ្នកទាំងពីរក៏កសាងភាពរំភើបដល់លោកមេបក្សបិសាចព្រះចន្ទដែលលបលួចមើលតាមប្រឡោះទ្វារក៏ញញឹមចេញមកដែរ តែប៉ុណ្ណេះធូរចិត្តបានហើយ ។
« លោកមេបក្សធ្វើចឹងដូច--- » ជើរ៉ូម ដែលឈរនៅជិតនោះក៏រាងមិងមាំងព្រោះគិតថាមិនសមដែរតែមិនដឹងហាមយ៉ាងដូចម្តេច ។
« ហាហា៎...មិនអីទេៗ ខ្ញុំត្រឡប់ទៅដោះស្រាយបញ្ហាការងារបន្តហើយលោក ជើរ៉ូម »
« បាទ » មុននឹងលោកចេញទៅ ជើរ៉ូម ក៏ធ្វើការអោនគោរពដូចគ្នា ។
ពេលវេលាដើរទៅមុខជារឿយៗមេឃក៏ចាប់ផ្តើមងងឹតហើយពេលដែលត្រូវចេញទៅញ៊ាំអាហារនៅខាងក្រៅរបស់ ជុងហ្គុក និង ថេយ៉ុង ក៏បានមកដល់ ។ ឡានទំនើបដែលមានលោករដ្ឋមន្ត្រីអង្គុយនៅបាំងខាងក្រោយជាមួយទាយាទនៃបក្សបិសាចព្រះចន្ទក៏រំកិលកង់ឡានលើដងវិថីដែលមានឡានបើកទៅមកខ្វាត់ខ្វែង ចំណែកមនុស្សដែលថ្មើរជើងក៏មិនតិចអំពូលភ្លើងតាមដងផ្លូវក៏ត្រូវបើកឡើងបង្កើតបានជាទេសភាពមួយបែប ។
ក្នុងឡានទាំងមូលមានតែភាពស្ងប់ស្ងាត់ព្រោះគ្មានអ្នកណានិយាយស្តីអ្វីសោះ ម្នាក់ៗស្ងាត់រៀងៗខ្លួនតែម្តង ។
ងឺតត៎
ពេលមកដល់ភោជនីយដ្ឋានលំដាប់ប្រទេសដែលបានកក់ទុករួចហើយឡានទំនើបក៏ត្រូវឈប់ចតមុននឹង ជើរ៉ូម ចុះពីកន្លែងតែកុងទៅបើកទ្វារជូនចៅហ្វាយ ។
នៅពេលដែលហៀបនឹងចុះពីលើឡានដៃមាំរបស់លោករដ្ឋមន្ត្រីក៏លូកមករកធ្វើអោយ ថេយ៉ុង ត្រូវមើលមុខសង្ហានោះបន្តិចមុននឹងព្រមហុចដៃអោយរាងក្រាស់ចាប់និងចេញពីឡាន ។
« ដកដៃលោករដ្ឋមន្ត្រីទុកវិញឬមួយចង់មានព័ត៌មានថាត្រូវគូរដណ្តឹងចាក់នៅភោជនីដ្ឋាន ? » ថេយ៉ុង ស្រដីឡើងតិចៗពេលបោះជំហានចូលទៅខាងក្នុងស្របពេលដែលមានដៃមាំរបស់ ជុងហ្គុក ក្រៀកចង្កេះរបស់គេ ។
ប្រយ័ត្នគេចាក់ជាលើកទីពីរណាលោករដ្ឋមន្ត្រី🥹
To be continued 💙