သူပြန်သွားတော့ သားက ငိုလိုက်တာ။
ညနေလည်း ထမင်းမစားတော့
မနည်းကို ချော့မော့ကျွေးရတယ်။
ညဘက် သားလေးအိပ်တော့ အန်တီက ဆိုယွန်းအခန်းထဲဝင်လာတယ်။
''သမီးရေ မြေးလေးအိပ်ပြီလား''
''ဟုတ် အိပ်သွားပြီအန်တီ မအိပ်ခင် တော်တော်ဂျီကျလိုက်သေးတာ''
''အင်း ကလေးလည်းသနားပါတယ်''
ဆိုယွန်း သားဆံပင်လေးတွေပွတ်သပ်ပေးပြီး စောင်ခြုံပေးလိုက်တယ်။
''သမီး အန်တီမေးစရာရှိတယ်''
''ဟုတ်''
''ဘာဒါက..
အင်း အန်တီစိတ်ထင်တာလည်းဖြစ်နိုင်ပေမယ့်
ဘာဒါက ကလေးအဖေပဲမလား''
''..''
''ဘာမှပြန်မပြောဘူးဆိုတော့ ဟုတ်နေတာပဲ
သမီးရယ်''
ပြောရင်း အန်တီက ဆိုယွန်းကို ဖက်တယ်။ ကျောကို ပုတ်ပေးရင်း
''သမီးလည်း ခံစားနေရတယ်ဆိုပေမယ့် သူလည်းသနားပါတယ် သူဘာအပြစ်လုပ်ထားလဲတော့ အန်တီမသိပေမယ့် အခုကြည့်ရသလောက် ယုံကြည်လို့ရပါတယ်သမီးရယ်''
''ဆိုယွန်းလည်း စိတ်တွေရှုပ်ထွေးနေပြီ အန်တီရယ် ဒါနဲ့ အန်တီက ဘယ်လိုသိသွားတာ''
''ကလေးတောင်သိတာကို အန်တီက မသိစရာလား
ရုပ်ကလည်းချွတ်စွပ်
အကြိုက်တွေလည်းတူ
အကျင့်တွေလည်းတူပြီး
သမီးကလည်း လိုတာထက်ပိုပြီး တင်းတင်းမာမာဆက်ဆံနေလို့လေ
မြောင်ဝူးကလည်း အာပါးဆိုပြီး ကပ်လိုက်တာ သိနေတဲ့အတိုင်းပဲ
စဥ်းစားပေါ့ သမီးရယ်
အန်တီကတော့ အရမ်းမတိုက်တွန်းပါဘူး သမီးသဘောပါ''
''ဟုတ်''
''ကဲ မနက်မှပြောကြတာပေါ့ အိပ်ပျော်အောင်အိပ်နော်''
အန်တီထွက်သွားတော့ ဆိုယွန်း သားဘေးမှာ အသာဝင်လှဲလိုက်တယ်။ ညဘက် အာပါးလို့ ယောင်နေတဲ့ သားကိုကြည့်ပြီး အတွေးတွေ ရှုပ်ယှတ်ခတ်နေတယ်။
.
.
.
.
နောက်နေ့ ဆိုယွန်းရုံးရောက်တော့
မနေ့က ရုံးမတက်လို့ လက်မှတ်ထိုးစရာတွေက ပုံနေတယ်။ ပြန်စစ်ရတဲ့ စာရင်းတွေရယ် တင်ပြချက်တွေကို ကြည့်ရင်း ထမင်းစားချိန်ရောက်သွားတယ်။
ဆိုယွန်း အတွင်းရေးမှူမလေးဝင်လာပြီး
''မမ ဧည့်သည်ရောက်နေတယ် ကြိုတော်ချိန်းမထားဘူးတဲ့''
''ဘယ်သူတဲ့လဲ''
''နာမည်တော့မပြောဘူး မိန်းကလေးပဲ''
''အင်း မမ လာခဲ့မယ်''
ဆိုယွန်းအပြင်ထွက်ခဲ့တော့..
မီယွန်း....
အပြင်မှာ စောင့်နေတာ မီယွန်း....
မီယွန်းက မော့ကြည့်တယ်။
ဆိုယွန်းကို မြင်တာနဲ့ မျက်ရည်တွေက အိခနဲကျလာပြီး မတ်တပ်ထရပ်တယ်။
ဆိုယွန်း မီယွန်းဆီသွားပြီး ဖက်လိုက်တော့
''ဆိုယွန်း ဆိုယွန်းမလားဟင်
တကယ်ပဲဆိုယွန်းပေါ့ ''
တတွတ်တွတ်မေးရင်း ဆိုယွန်းမျက်နှာကို စိုက်ကြည့်ပြီး ငိုတယ်။
''လာ အခန်းထဲလိုက်ခဲ့''
မီယွန်းကို အခန်းထဲခေါ်ခဲ့ပြီး
နှစ်ယောက်သားဖက်ငိုကြတယ်။
''တောင်းပန်ပါတယ် မီယွန်းရယ်
ငါ ငါလေ.. နင့်ကိုလည်း မပြောနိုင်ခဲ့ဘူး''
''မဟုတ်တာ ဆိုယွန်းရယ် ငါနားလည်ပါတယ် နင်ဘယ်လိုခံစားရမလဲ ငါနားလည်ပါတယ် ''
''နင် ဒီကိုဘယ်လို''
''ဘာဒါnimပြောလို့လေ
ငါ့မှာ နောက်ဆုံးတော့ သူရူးသွားပြီကိုးလို့တောင်တွေးလိုက်သေးတာ''
''သူလာသွားတယ်လေ
နောက်ဆုံးတော့ သူရှာတွေ့သွားတာပေါ့
ငါ သူ့ဆီက ပုန်းလို့ကို မလွတ်နိုင်တော့ဘူးထင်ပါတယ်''
''ဆိုယွန်းရယ် ''
အဲလိုနဲ့ မီယွန်းကို အိမ်ခေါ်သွားတော့
သားအကြောင်းကို မြင်မှသိတယ်။ သူပြောပြလိုက်မယ်ထင်တာ ဘာမှမပြောလိုက်ဘူးထင်တယ်။
''ဟယ် သားလေးက ချစ်စရာလေး
ဘယ်သူ့သားလေးလဲ''
''ငါ့သားလေ''
''ဟင်''
သားကို ချီပြီး အိမ်ထဲဝင်ခဲ့ပြီး အန်တီတို့နဲ့လည်း မိတ်ဆက်ပေးတော့
''ဘာဒါပြောပြလိုက်တာလား''
အန်တီကမေးတယ်။
မီယွန်းက
''ဟုတ် ဘာဒါnimပြောလို့သိတာပါ အန်တီ''
''အေးပါကွယ် သူလည်းမပြန်ချင်ပြန်ချင် ပြန်သွားရတာ ကလေးကလည်း သူ့ကိုအရမ်းကပ်လို့ ရောက်တဲ့နေ့တွေက အေးအေးဆေးဆေးကို မနေရဘူး တနေကုန်ကလေးထိန်းနေရတာလေ''
ထမင်းစားပြီး ခြံထဲဆင်းထိုင်စကားပြောကြတော့ မီယွန်းက
''ဆိုယွန်း ကလေးက ဘာဒါ့ကလေးမလား''
ဆိုယွန်း အော်ရယ်လိုက်ရင်း
''မဟုတ်ပါဘူး''
မီယွန်းက ဆိုယွန်း ပုခုံးကို ဖတ်ခနဲရိုက်ပြီး
''နင်လား သူမဟုတ်တဲ့ တခြားတစ်ယောက်ကလေးမွေးမှာ''
''အာ့ အေးပါ သိရင် ပြီးတာပဲ''
''ဟယ် တကယ်ပေါ့
အမလေး အမလေး သူက ငါ့ကိုတော့ ကလေးအကြောင်းပြောမသွားဘူးနော်''
''သူမသိဘူးလေ''
''ဘာ ဘာကိုလဲ ကလေးထိန်းပေးပြီးပြန်သွားတာဆို''
''သူ့ကလေးလို့မသိဘူးလို့''
''ဟယ် အံ့သြပါရဲ့ သူ့ရုပ်ကြီးကို သူကမသိဘူးလား''
''အမယ် ငါ့သားကို''
''မဟုတ်လို့လား
အဲ့ဆိုတော့ ဘယ်သူ့သားလို့ပြောလိုက်လဲ''
''အိမ်ထောင်ရှိတယ်လို့ပြောကြတော့ သူက နောက်အိမ်ထောင်လို့ ထင်သွားတာ..
တမင်ပြောတာတော့မဟုတ်ပေမယ့် Meetingမှာတွေ့ကြရင်းဆိုတော့ အဲ့လိုပဲဖြစ်သွားတာ ငါလည်းမဖြေရှင်းတော့ဘူးလေ သူသိစရာလည်းမလိုဘူးမလား''
''အဲဒါယုံတယ်ပေါ့ သူက
အမလေးဟယ် ယောင်္ကျားတွေများ တုံးလိုက်တာ
သြော် ယောင်္ကျားမဟုတ်ပါဘူး
မဟုတ်ပေမယ့် ယောင်္ကျားလိုပါပဲ
ထားပါတော့ ယုံပြီး အသဲကွဲနေရောလား''
''အင်း အဲလောက်လည်းမဟုတ်ပါဘူး အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ''
''ဆိုယွန်းရယ် နင်မသိတာတွေအများကြီးရှိသေးတယ်
တကယ်တော့လေ သူနင့်ကို တကယ်ကိုစောင့်နေခဲ့တာ ငါတို့အားလုံးထက်ပိုပြီးတော့စောင့်နေခဲ့တာ
ဂန်ထယ်ဂျွန်းသတိရလာတော့ နင့်ကို သေပြီလို့ပြောတာလေ အယုတ်တမာက
ကားပေါ်လည်းပါသွားတာသေချာတော့ အကုန်လုံးက ယုံလိုက်ကြတာ..
သူတစ်ယောက်ပဲမယုံတာ
ဘာဒါက လုပ်လက်စတွေအကုန်ရပ်ပြီး နင့်ကိုပဲ မစားမသောက်ပဲဆက်တိုက်ရှာတော့တာ..
အားလုံးက အချိန်တန်ရင် သူအဆင်ပြေသွားမယ်ထင်ပေမယ့် သူက စျာပနလည်းပေးမလုပ်ဘူး..
နင့်အမေတို့နဲ့ ပြဿနာတက်တာပေါ့ဟယ်..
နောက် တစ်နှစ်လောက်ရှိမလားမသိဘူး..
နင့်ကိုတွေ့တယ်လို့ ငါ့ဆီဖုန်းဆက်သေးတယ်..
ငါလည်းမယုံပေမယ့် သူကသေချာပြောပြနေတော့ နားထောင်ပေးလိုက်ရတာ
မကြာခင်ရူးမယ်တောင်ထင်တာ..
သူ့မိဘတွေလည်း ဖျောင်းဖျလို့မရဘူးပေါ့
ဒါပေမယ့် ပြန်ထူထောင်လာလို့တော်သေးတယ်လို့တွေးနေတာလေ
မနေ့က ငါ့ဆီလာပြောတော့
ငါလေ သူ့ကို သွားပြီလို့ထင်လိုက်တာ
ဒါပေမယ့် သူ့ပုံစံက အေးအေးဆေးဆေးမို့
တခါလောက်တော့ လာကြည့်မယ်ဆိုပြီး
လာခဲ့တာ''
''..''
ဆိုယွန်း သူ့အကြောင်းကြားရတော့ ရင်ဘတ်ထဲက အောင့်တက်လာတယ်။
မငိုမိအောင်ထိန်းရင်း
''ဒါကတော့ သူ့အပြစ်နဲ့သူပဲလေ''
''အဲ့ကောင်မလေးနဲ့ကိစ္စကလည်းမဟုတ်ဘူးတဲ့ ကားထဲကဟာက ကောင်မလေးက တမင်ပိုဆိုးအောင်လုပ်လိုက်တာတဲ့ သူကသဘောကျနေတော့ နင်တို့ပြဿနာဖြစ်အောင်ပေါ့ဟယ် ပြီးသွားတော့ သူလည်းတောင်းပန်တယ် နင်ဒီလိုဖြစ်သွားလို့ ငါတို့ခွင့်မလွှတ်နိုင်ပေမယ့် သူကတော့ရှင်းပြခဲ့ပါတယ်..
နင့်မိဘတွေဘက်ကလည်း ဘာဒါ့ကိုတော်တော်စိတ်ဆိုးနေတာလေ..
သူ့သတင်းကြားပြီး နင်ဒီလိုဖြစ်ရတယ်ဆိုပြီးတော့..''
မီယွန်းပြောတာတွေနားထောင်ပြီး တစ်ညလုံးအိပ်မပျော်ပါ။
ဆိုယွန်းဘက်ကကြည့်ရင် ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်မှန်ပေမယ့် သူ့ဘက်ကကြည့်တော့ ဆိုယွန်းက သူပြောသလို မဖြေရှင်းပဲ ထွက်ပြေးတတ်တဲ့သူပဲမလား။
တစ်ကိုယ်စာတွေးပြီး နာကျည်းခဲ့တာတွေထက် သူကပိုခံစားခဲ့ရတာလား..။
နောက်ရက်ကျ မီယွန်းပြန်သွားတယ်။
နောက်တပါတ်မှလာတွေ့မယ်လို့ နှုတ်ဆက်ခဲ့တယ်။
ဒီလိုနဲ့ ဂျယ်ဟွန်းကလည်း ဖျောင်းဖျတာက တစ်ကြောင်း
Companyကိစ္စကို ကိုယ့်ကိုယ်ရေးကိုယ်တာနဲ့ မရောချင်တာက တစ်ကြောင်း
ပုန်းနေလည်း အလကားပဲလို့ လက်ခံလိုက်တာက တစ်ကြောင်းကြောင့်
Companyစာချုပ်ကိစ္စကို လက်ခံလိုက်တယ်။
တက်သစ်စ Companyဖြစ်တာကြောင့် Companyအကြီးနဲ့လက်တွဲရတာက အခွင့်အလမ်းတစ်ခု။
နောက်ဆုံး ဂျယ်ဟွန်းက တဆင့်ပဲ စာချုပ်ကို လက်ခံကြောင်း ဆက်သွယ်လိုက်တယ်။
လက်မှတ်ထိုးတာတော့ CEOကိုယ်တိုင် လာရမယ်လို့ပြောတယ်တဲ့။
ဒီလိုနဲ့ ဆိုယွန်း ဆိုးလ်ကိုသွားရဖို့ဖြစ်လာတယ်။
ဂျယ်ဟွန်းနဲ့အတူတူ သွားဖို့ မနက်ကျ သေချာပြင်ဆင်ပြီး
အောက်ထပ်ဆင်းခဲ့တယ်။
ထမင်းစားခန်းမှာ အားလုံးထိုင်နေတော့ ဝင်ထိုင်ရင်း
''ဂျယ်ဟွန်း အဝတ်အစားမလဲရသေးဘူးပဲ''
''မမ ဘာဒါnimက သူလာကြိုပေးမယ်ဆိုလို့
ကျနော် siteဘက်ကို ပြန်ချိန်းလိုက်တယ်..
အစကတော့ လိုက်ပို့မလို့ပဲ
လာခေါ်မယ်ပြောလို့လေ မမနဲ့ပြောပြီးသားထင်လို့''
''သြော် အင်း ''
စီစဥ်ပြီးသားဆိုတော့လည်း ဘာမှထွေထူးပြီး ပြောမနေချင်တော့ပါ။
ခဏနေတော့ သူ့ကားလေး ခြံထဲဝင်လာတယ်။
အပေါ်က တီရှပ်အနက်ကိုမှ ကုတ်အနက်ထပ်ဝတ်ထားပြီး အောက်က ဘောင်းဘီရှည်အနက်ဝတ်ထားတာကြောင့် ဖွေးဆွတ်တဲ့ သူ့အသားအရေနဲ့ ထင်းလင်းနေတယ်။
သူအိမ်ထဲ ဝင်လာတာနဲ့ သားမမြင်ခင် အတင်းတွန်းလွှတ်ပြီး
''ကားထဲပြန်ဝင် သွားရအောင်''
''ဟင် နှုတ်ဆက်ဦးမယ်လေ''
''သြော် ရှင့်ကိုမြင်ရင် သားကပြန်လွှတ်ပါ့မလား ကျမတို့ ဆိုးလ်ကိုရောက်မှာမဟုတ်ဘူး''
''ဟို..''
''လာပါ''
ပြောပြီး လက်ဆွဲကာ ကားနားအတင်းခေါ်လာရတယ်။
ကားပေါ်ရောက်ကြတော့
''ခါးပတ်ပတ်ဦး''
''ပတ်ထားပြီ''
''အင်း''
''ဘာလို့လာခေါ်တာလဲ
ဂျယ်ဟွန်း လိုက်ပို့မယ်ပြောထားတာကို''
''အင်း ဒီတိုင်းပဲ''
တိတ်ဆိတ်သွားကြပြန်ရော...
လမ်းတစ်ဝက်ရောက်တော့..
''မီယွန်းလာတယ်မလား''
''အင်း''
''ဆိုယွန်း အိုမားတို့နဲ့ပါတွေ့ကြည့်ရင် ဘယ်လိုလဲ''
ဆိုယွန်း အသာနှုတ်ခမ်းကိုက်ပြီး ငြိမ်နေတော့
''ဟင်..''
''ဘာလို့လဲ''
''ကိုယ့်ကြောင့်နဲ့တော့ အဲလိုမဖြစ်စေချင်လို့လေ..
ဆိုယွန်းစိုးရိမ်နေတဲ့ ကိစ္စမျိုးမဖြစ်အောင် ကိုယ်တားပေးပါ့မယ်''
ဆိုယွန်း သူ့ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်မိတယ်။
တကယ်ပြောနေတာလား.. သူနဲ့ပြန်ပေါင်းခိုင်းတာမျိုးမဖြစ်အောင်တားပေးမယ်ပေါ့။
သူ့ကိုယ်သူရော..
သူကိုယ်သူက တားစရာမလိုတော့ဘူးလား..
သူကတော့ ပြန်ပေါင်းဖို့ စိတ်ကူးမရှိတော့ဘူးပေါ့..
ဒီလိုမျိုးကိုပဲ မျှော်လင့်ခဲ့တာဆိုပေမယ့်
တကယ်တမ်း ထင်သလောက် မပျော်မိတာ ဘာကြောင့်မှန်းမသိပါ...။
''သီချင်းဖွင့်ပေးရမလား''
''ဟင် အင်း''
သူသီချင်းဖွင့်ပေးတော့ ဆိုယွန်း မျက်လုံးမှိတ်ပြီး ငြိမ်နေလိုက်တယ်။
မီယွန်းပြောသွားတာတွေကို ကြားပြီးတဲ့နောက် သူ့ကိုမြင်ရတာ တမျိုးဖြစ်နေတယ်။
အားနာမိသလို သနားမိတာလိုလို အကွာအဝေးတွေမရှိတော့သလို..
ဆိုယွန်းတွေးနေတုန်း နှာခေါင်းဝမှာ လာကျီစယ်တဲ့ သူ့ရေမွှေးနံ့။
ဘာလဲ..ဘာလုပ်တာလဲ။
ဆတ်ခနဲခေါင်းထောင်ကြည့်လိုက်တော့
ခုနက မျက်နှာရှေ့ရောက်နေပုံရတဲ့ သူက
ရုတ်တရက်ကြီး နောက်ဆုတ်တယ်။
''နေထိုးနေလို့လေ''
ကားတံခါးက လိုက်ကာကို လက်ညှိုးထိုးပြီးပြောတယ်။
''ဒါနဲ့ ဆိုယွန်းက ဟိုရောက်ရင် ဘယ်မှာတည်းမှာ''
အဲ့တော့မှ သတိရတယ်။ အစက ဂျယ်ဟွန်းလာမှာဆိုတော့ လက်မှတ်ထိုးပြီး ညနေပြန်လာမလို့စီစဥ်ထားတာပဲ။ အခုက သူနဲ့ဆိုတော့ ပြန်ပို့ခိုင်းဖို့ အဆင်ပြေပါ့မလား။
''လက်မှတ်ထိုးပြီး ပြန်မယ်စဥ်းစားထားတာ''
''အင်း''
''ဒါပေမယ့် Hotelတခုမှာ တစ်ညနေလိုက်မယ်လေ''
''ဟင် ကိုယ်နဲ့လား''
''ဘာကိုလဲ ပြန်ပို့ခိုင်းရမှာ အားနာလို့ပြောတာ''
ဘာဒါ ပြုံးလိုက်ပြီး
''လိုက်ပို့ပါ့မယ် ညနေစာချုပ်ကိစ္စပြီးရင် လိုက်ပို့မယ် ဟုတ်ပြီလား''
ရုတ်တရက်ကြီး သဘောတွေကောင်းနေတာကြောင့် ဆိုယွန်းပြုံးလိုက်မိတယ်။
ဆိုးလ်ကို ရောက်တော့ သူ့Companyကိုပဲ တန်းသွားလိုက်ကြတယ်။
စာချုပ်ကိစ္စဆွေးနွေးပြီး လက်မှတ်ထိုးပြီးတော့
သူက Companyက ရှယ်ယာရှင်တစ်ချို့နဲ့မိဆက်ပေးတယ်။
ညနေစာစားရင်းလုပ်ငန်းအကြောင်းပြောကြရင်းနဲ့ တော်တော်နောက်ကျသွားတယ်။
''ပြန်မယ်မလား''
ဆိုယွန်း သူ့ကိုမော့ကြည့်လိုက်တယ်။
ပင်ပန်းနေလောက်တယ်မလား။
မနက်ကတည်းက အသွားအပြန်ကားမောင်းရပြီး တနေကုန်မနားရသေးတော့။
''နေပါစေ မပြန်တော့ဘူး''
''ပြန်ချင်တယ်မလား''
''ပြန်ချင်ပေမယ့်..''
''လာ လိုက်ပို့မယ် ညတော့ မင်းအိမ်မှာ အိပ်လိုက်မယ် ရတယ်မလား မနက်မှပြန်မယ်လေ''
''အင်း အင်း ''
ပြောပြီး ကားထဲဝင်ကြတော့
ခါးပတ်ကိုယ်စီပတ်လိုက်ကြပြီး ကားစထွက်တယ်။
လမ်းမပေါ်ရောက်တော့ ဆိုယွန်း သီချင်းဖွင့်မလို့လက်လှမ်းလိုက်တယ်။
သူကလည်း လက်လှမ်းတော့ နှစ်ယောက်သား လက်ချင်းထိမိတယ်။
သူက ချက်ချင်းလက်ကို ရုတ်လိုက်ပေမယ့် ဆိုယွန်း သူ့လက်က အပူကို ခံစားမိလိုက်တယ်။
သီချင်းဖွင့်လိုက်ပြီး ဘာလို့ပူနေတာလဲလို့စဥ်းစားနေမိတယ်။ ဖျားနေတာလား ။
မေးကြည့်ရမလား။ မဟုတ်ဘူးဆိုရင် စိုးရိမ်လွန်သလိုဖြစ်နေမလား။
ဘေးက ကားမောင်းနေတဲ့ သူ့မျက်နှာကို ခိုးကြည့်လိုက်တယ်။
''ဘာလို့လဲ
မျက်နှာမှာ ဘာပေနေလို့လဲ ဟင်''
''ဒီ ဒီမှာ''
သူ့စကားကို ချော်လဲရောထိုင်ပြီး တခုခုပေလို့ဖယ်ပေးမလိုနဲ့ ပါးကိုလှမ်းကိုင်လိုက်တယ်။
အို ဖျားနေတာပဲမလား။
ဒီပုံစံနဲ့ ဘယ်လိုBoryeongကို ပြန်မလဲ။
''ဖျားနေတာ ဟုတ်နေတာပဲ
မနက်မှ ပြန်ရအောင်
ကားပြန်လှည့်''
''ရပါတယ် ဆိုယွန်းရဲ့ မနက်ကလည်း ဆေးသောက်ထားပြီးသား''
''ဘာ မနက်ကတည်းက ဖြစ်နေတာပေါ့
ရှင် ရူးနေလားပြော ဖျားနေပြီးတော့ အဲ့လောက်ခရီးဝေးကိုအသွားအပြန်လုပ်နေရအောင်''
''ဟို အရမ်းလည်းမဟုတ်ပါဘူး''
ဘာဒါ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ပြောပေမယ့်
''ကားပြန်လှည့်လို့''
ဆိုယွန်း အတင်းပြောနေတော့ ဘာဒါ ကားပြန်လှည့်လိုက်ရတယ်။
မနက်ကတည်းက ဖျားချင်သလိုဖြစ်နေတယ်ဆိုပေမယ့် ခရီးဝေးသွားလိုက်လို့ လူကပန်းပြီး ဖျားတာထင်တယ်။
ဒါပေမယ့် ဆိုယွန်းက ပြန်ချင်ပုံပေါ်လို့ ပို့ပေးမယ်ပဲစိတ်ကူးထားတာ။
''ဘယ်Hotelမှာ တည်းချင်လဲ
ဆိုယွန်းကို ပို့ပြီးမှ ကိုယ်အိမ်ပြန်လိုက်မယ်''
''အိမ်မှာ ဘယ်သူရှိလဲ ''
''ဟင် မရှိဘူး ဘယ်သူမှ''
''လိုက်ခဲ့မယ်''
''ဟို ဖြစ်ပါ့မလား''
''အခန်းလွတ်မရှိဘူးလား''
''ရှိတယ်''
''ဒါဆိုဘာလို့လဲ
Boryeongမှာလည်း အိမ်မှာနေတာပဲမလား''
''အင်း အင်းပါ''
တကယ်တော့ ဘာဒါ့မှာ တိုက်ခန်းအသစ်တစ်ခုရှိပေမယ့် သိပ်မနေဖြစ်ပါ။
ဆိုယွန်းကို လွမ်းတိုင်း အရင်အိမ်ကိုပဲ ပြန်ဖြစ်တာကြောင့် ဒီဘက်ကအိမ်က တိတ်ဆိတ်ခြောက်ကပ်လို့။ ဒါပေမယ့် ဆိုယွန်းကို အိမ်အသစ်ကိုပဲ ခေါ်ရမယ်လေ။
အမှတ်တရဟောင်းတွေ ပေါ်အောင် တမင်လုပ်လို့မဖြစ်ဘူးမလား။
အခုတော့ မဆုံနိုင်တဲ့ မျဥ်းနှစ်ကြောင်းလို..။
ဘာဒါ့အိမ်ရောက်တော့
ပစ္စည်းသိပ်မရှိတဲ့ အိမ်အသစ်တစ်လုံး
အခန်းများများစားစားလည်းမရှိပဲ လူတစ်ကိုယ်စာ သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေးတွေ့ရတယ်။
အရင်အိမ်ရဲ့အငွေ့အသက်တွေ မရှိလို့ နေရခက်တာတွေမရှိပဲ အဆင်ပြေနေသေးတယ်။
ဒါပေမယ့် ခက်တာက ဆိုယွန်းက အဝတ်ပိုမပါဘူး။
ဖျားနေတဲ့ သူ့ကိုပဲ
''ဘာဒါ အင်္ကျီအပိုမပါလို့ အဲဒါ''
''သြော် ကိုယ့်အင်္ကျီထဲက လာယူလိုက်လေ''
ဆိုယွန်း သူ့အဝတ်ဗီဒိုမှာ သွားယူလိုက်ပြီးမှ နည်းနည်းတော့ တမျိုးလေးဖြစ်သွားတယ်။
ပြီးမှ ရေချိုးပြီး သူ့အဝတ်တွေ ဝတ်ကာ အိမ်ကိုဖုန်းဆက်လိုက်တယ်။
''အန်တီရေ ဆိုယွန်း ဒီည ပြန်မလာတော့ဘူး
ဘာဒါက ဖျားနေလို့လေ ပြန်ပို့ခိုင်းရမှာ အားနာလို့ ''
''အင်းပါ သမီးရေ အဆင်ပြေသလိုလုပ် မြောင်ဝူးကိုစိတ်မပူနဲ့''
''ဟုတ် ဟုတ်''
ဖုန်းပြောပြီး အပြင်ထွက်လာတော့ ဘာဒါလည်း ရေချိုးပြီး ရေစိုနေတဲ့ ဆံပင်ကို တဘက်နဲ့သုတ်ရင်းထွက်လာတယ်။
''ဟယ် ရေချိုးလိုက်တာလား
ဖျားနေပါတယ်ဆိုမှ တကတည်း ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ ခေါင်းကလည်းလျှော်လိုက်သေးတယ် ဘယ်လိုနေတာထိုင်တာလဲ''
ဆိုယွန်း ပါးစပ်ကလည်း ပွစိပွစိပြောရင်း ဘာဒါ့အနားကို ပြေးသွားတယ်။
သူ့လက်က ပဝါကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး
ဆံပင်တွေကို မမီတမီ ခြေဖျားထောက်ပြီး သုတ်ပေးနေမိတယ်။ ဘာဒါက သူ့ရင်ခွင်ထဲဝင်တော့မတတ်ဖြစ်နေတဲ့ ဆိုယွန်းကိုငေးနေပြီး ဆံပင်သုတ်ပေးနေတဲ့ ဆိုယွန်းလက်ကောက်ဝတ်ကို ဆတ်ခနဲကိုင်တယ်။
ဆိုယွန်း ရုတ်တရက်အသိဝင်ပြီးတုန်သွားပြီး သူ့မျက်နှာကို ပြန်ကြည့်မိပြီး နှစ်ယောက်သားအကြာကြီး။
ဘာဒါ့မျက်နှာက တဖြည်းဖြည်း နီးလာသလိုခံစားရတယ်။
''အဟမ်းး''
ဆိုယွန်း ချောင်းဟန့်ပြီး မျက်နှာလွှဲတော့
ဘာဒါက ဆိုယွန်းလက်က ပဝါကို ပြန်ဆွဲယူပြီး
''ကိုယ့်ဘာသာလုပ်မယ်''
''အင်း ရေခြောက်အောင်သုတ်
နေပါဦး ဖျားနေတာကို ဘာလို့.. ကျစ်''
''အဲလောက်လည်း မပူပါဘူး ဆိုယွန်းရယ်
ဆေးသောက်ပြီး အိပ်လိုက်ရင်ရတယ်''
ဧည့်ခန်းမှာ ခဏအတူတူထိုင်ဖြစ်ကြပြီး
''အိုမားတို့နဲ့ တွေ့မယ့်ကိစ္စလေ စဥ်းစားပြီးပြီ''
''အင်း ဘယ်လိုသဘောရလဲ''
''တွေ့မယ် အိုမားတို့ပြန်လာလောက်တယ်မလား''
''ပြန်လာပြီး မင်းကိုခေါ်သွားလောက်တယ်မလား''
''အဲလိုတော့ ဘယ်ခေါ်မလဲ''
''မခေါ်စရာဘာရှိလို့လဲ မင်းအမျိုးသားလည်းမရှိဘူးမလား ကွဲနေတာလား သေသွားတာလား မသိပေမယ့်''
''အို အဲလိုမပြောပါနဲ့''
ဆိုယွန်း ပြာပြာသလဲငြင်းတော့ သူက မဲ့ပြုံးတစ်ချက်ပြုံးပြီး
''ထားပါတော့ နားတော့လေ ပင်ပန်းနေရော့ပေါ့ တခုခုဆို ကိုယ့်ကို လာနှိုးလိုက် အခန်းlockမချထားဘူး''
''အင်း Goodnight''
အခန်းထဲဝင်ပြီးအတွေးကိုယ်စီနဲ့..။
နောက်ရက်တွေကျ နှစ်ဖက်မိဘတွေနဲ့ ပြန်တွေ့မယ် စိတ်ကူးထားတယ်။
ဘာဒါပြောသလို နောက်အိမ်ထောင်ပြုလိုက်တယ်လို့ထင်နေမှာဆိုတော့ ပြန်မပေါင်းခိုင်းလောက်ဘူး။
ဒါဆို သားကရော ။
သားကိုဘယ်လိုပြောရမလဲ။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သားအသက်ကို မေးရင် သိသွားလောက်မှာပဲမလား။
ဒါပေမယ့် ဘာဒါကလည်း သူတားမယ်လို့ပြောထားတော့ သူ့ကိုယုံကြည်ပြီး လုပ်လိုက်တော့မယ်လို့ စိတ်ကူးပြီး အိပ်လိုက်တယ်။
အိပ်နေကျနေရာ မဟုတ်တော့ ညနက်လာပေမယ့် တော်တော်နဲ့အိပ်မပျော်။
ဆိုယွန်း အခန်းပြင်ထွက်ပြီး ရေသွားသောက်လိုက်တယ်။
ပြန်ဝင်ခါနီး ဘာဒါ့အခန်းဘက်ကို ကြည့်လိုက်ရင်း
''ဆေးသောက်ပြီးတော့ အိပ်လောက်ပါတယ်နော်''
အခန်းထဲဝင်လာပြီးမှ နေမကောင်းပဲခေါင်းလည်း လျှော်ပစ်တော့ သွားတော့ကြည့်သင့်တယ်လေဆိုပြီး အခန်းထဲက ပြန်ထွက်ပြီး
ဘာဒါ့အခန်းဘက်ကူးခဲ့တယ်။
ညအိပ်မီး ဝါဖျော့ဖျော့ထွန်းထားတဲ့ အခန်းထဲမှာ ဖွဖွလေးနင်းပြီး ကုတင်နားသွားကြည့်တော့ ဘာဒါက အိပ်ရင်း ညည်းသံသဲ့သဲ့ထွက်နေတယ်။
ဆိုယွန်း သူ့နဖူးကိုစမ်းကြည့်တော့ ညနေကထက် အဆများစွာပူနေတာကို သိလိုက်တယ်။
စိတ်ပူပြီး ရေပတ်အုပ်ဖို့ ရေချိုးခန်းက Towelတစ်ထည်ပြေးယူရတယ်။
ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေထည့်ပြီး နဖူးပေါ်အုပ်ပေးရင်း ကုတင်ဘေးမှာထိုင်စောင့်နေမိတယ်။
မီးဖွင့်လိုက်တော့
အဖျားသွေးနဲ့ရဲနေတဲ့ သူ့မျက်နှာ ချောချောက အနည်းငယ်ချောင်ကျလို့။
ရေပတ်အုပ်ရင်း ထိုင်ကြည့်နေမိပြီး နှာတံချွန်ချွန်နဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို လက်နဲ့တို့ထိမိတယ်။
''ချမ်းတယ် ချမ်းတယ်''
ချမ်းတယ်လို့ညည်းနေတာကြောင့် စောင်ထူထူကို ပုခုံးထိလုံအောင်ခြုံပေးခဲ့ပြီး
ရေသွားလဲရတယ်။ ပြန်ဝင်လာတော့ ရေထည့်တဲ့ခွက်ကို ဘေးက စားပွဲပေါ်တင်နေတုန်း ဘာဒါက ဆိုယွန်းလက်ကိုလှမ်းဆွဲတယ်။
ရေခွက်က အောက်ကျသွားပြီး အခန်းထဲစိုရွှဲလို့။ ဖန်ကွဲစတွေလည်း ပြန့်နှံ့လို့။
ဆိုယွန်းကတော့ ဘာဒါဆွဲလို့ ကုတင်ပေါ်မှာ လဲပြိုကာ ရုန်းကန်နေရပြီ။
''ဘာ ဘာဒါ''
''ဆိုယွန်း ဆိုယွန်းလား မင်းပြန်လာပြီလား''
''ဘာဒါ ခဏလေး ရေတွေစိုကုန်ပြီ
ရှင် ရေပတ်ဝတ်အုပ်ရဦးမယ် အရမ်းပူနေ..''
စကားမဆုံးခင် ဆိုယွန်းနှုတ်ခမ်းက သူသိမ်းပိုက်တာခံလိုက်ရတယ်။
သူ့ရင်ဘတ်ကို ထုရိုက်မလိုပြင်လိုက်ပေမယ့် ဖျားနေတာပါလားဆိုပြီး အသာတွန်းထားရုံက လွဲပြီး ဘာမှပြန်မလုပ်မိ။
သူ့နှုတ်ခမ်းပူပူတွေက ဆိုယွန်းကို မျက်ရည်တွေစိုလူးစေတယ်။
လည်တိုင်ကိုကျရောက်လာတဲ့ အာငွေ့နွေးနွေးတွေက တစ်ကိုယ်လုံးကို ပူလောင်စေတယ်။
ရင်နှစ်မွှာဆီက ကိုက်ရာတစ်ချို့ကတဆင့် အဖျားသွေးတွေက စီးဆင်းသွားသလို။
ပြင်းပြသော နမ်းရှိုက်စုပ်ယူမှုတွေနဲ့အတူ အားပါသော ပွတ်သပ်ဆုတ်နယ်မှုတွေ..
မငြင်းဆန်မိတဲ့အချိန်မို့ ပိုပြီးမောဟိုက်ရသလားမပြောတတ်။
ပူနွေးတဲ့ လက်ချောင်းတွေရစ်ပတ်လာတဲ့ သူ့တစ်ပွေ့စာမရှိတဲ့ခါးသိမ်သိမ်လေးမှာ အဝတ်လည်းမရှိတော့ပြီ။
အဝတ်တစမှ မရှိတော့တဲ့ ကိုယ့်ကိုထိတွေ့ရင်း ဖျားနေပါတယ်ဆိုတဲ့ ထိုလူက အဆုံးစွန်ထိသန်မာလို့။
သူ့ပေါင်ပေါ်က ဆိုယွန်းက ဆွဲလှဲပြီး
အောက်ကိုလျှောဆင်းသွားတယ်။
ချပ်ကပ်နေတဲ့ ဗိုက်သားလေးက
အရင်လိုပဲ သူ့ကိုတစ်ထောက်နားစေတယ်။
ဗိုက်သားတွေကို လျှာနဲ့တို့ထိနေရင်း
သူ့လက်ချောင်းပူပူတွေက အောက်က ခံစားမှုအမြင့်ဆုံးနေရာဆီ။
''အာ့ ဘာဒါ တော်တော့''
ကြားပုံမပေါ်တဲ့သူက
လက်တွေနဲ့တို့ထိနေရာက ငုံ့ပြီး စုပ်ယူလိုက်တယ်။ ပန်းရောင်သမ်းသော ဧရိယာတဝိုက် နီရဲစိုရွှဲစပြုလာတယ်။
အငမ်းမရ စုပ်ယူပြီး လျှာဖျားလေးက လိုရာခရီးဆီ အဝင်အထွက် စလုပ်တယ်။
''ဟင့်အင်း''
''ကို့်နာမည်ငြီးပေး ''
''..''
ရုတ်တရက် လျှာဖျားကို ပြန်ထုတ်ပြီး ပေါင်တွင်းသားနုနုတွေကိုနမ်းနေပြန်တယ်။
လစ်ဟာသွားတဲ့ ခံစားချက်ကြောင့် မတောင်းဆိုမိအောင် အံကြိတ်ထားရင်း
သူ့အနမ်းတစ်လျှောက် အာရုံပြုမိတော့ သူက ခြေဖျားအထိကို ဆင်းနမ်းနေပေမယ့် အပေါ်က ပြန်တက်မလာပါ။
ပြီးမှ ခြေထောက်တွေကို ပုခုံးပေါ်ထမ်းတင်လိုက်တယ်။
ဆိုယွန်းကိုယ်ပေါ် ပြန်အုပ်မိုးလာပေမယ့် နို့အုံ့လုံးလုံးလေးတွေဆီကို။
တန်းလန်းကြီး ထားခဲ့တဲ့ အရာလေးနားမှာတော့ လက်ဖဝါးနဲ့ပဲ အုပ်ကိုင်ထားတာကြောင့် လူက ခံစားရခက်လာတယ်။
''ကိုယ့်ကို လိုချင်လား''
''..''
''ဟင်''
နှုတ်ခမ်းကို တချက်နမ်းရင်း
အောက်က လက်ကလည်း မထိတထိ
ခြေထောက်တွေကို ကားသထက် ကားအောင် သူလုပ်ထားပေမယ့် ဘာမှဖြတ်ကျော်လာခြင်းမရှိတော့ ခန္ဓာကိုယ်ကို တုံ့ပြန်ချက်တွေက ဟန်ချက်မညီနိုင်။
''ဘာ ဘာဒါ လုပ်ပေးတော့''
''ဟင် ဘာလုပ်ရမှာလဲ''
ပြောရင်း တင်ပါးလေးကို ဖြစ်ညှစ်နေတယ်။
''ဟို ဟိုဟာ ထည့်လိုက်တော့လို့''
''ဘာပြောတာလဲလို့''
သူကြားချင်တဲ့ ညစ်ညမ်းတဲ့စကားကို မကြားရမချင်း တမင်ညစ်နေပြီး တကယ့်ကိုကြားရတော့မှ
အလုံးအရင်းနဲ့ မညှာမတာ ထိုးသွင်းဝင်ရောက်ကာ အတွင်းမှာ မွှေနှောက်နေတယ်။
အပြန်အလှန်တောင့်တနေခဲ့သော အထိအတွေ့တို့က မပြီးမြောက်နိူင်။
အားမရစွာ အတင်းကော့ပေးနေမိလားတောင်မပြောတတ်။
အကြိမ်ပေါင်းများစွာ အတွင်းကဆွဲစုပ်မှုတွေကို သူ့ဘက်က သာယာခဲ့ပြီး
အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ဝင်ထွက်ခဲ့သော ဆောင့်ချက်တွေက သူမဘက်ကိုလည်း သာယာစေခဲ့တယ်။
လေးဘက်ထောက်ထားရတဲ့အနေအထားမှာတောင်
နောက်ကပေးတဲ့ ဆောင့်ချက်တွေအပြင်
ခါးကနေ သိမ်းပွေ့ထားတဲ့ လက်တို့ရဲ့ ကျူးကျော်မှုတွေက ရှေ့ဧရိယာလေးဆီ ဖိချေလို့။
''အ့ အ့ ဘာဒါ အ့ ဟာ့ အင့်''
"Fucking Fuck အာ့ အင့် Good''
ခံစားလို့ကောင်းနေတုန်ု ဆွဲလှန်ခံလိုက်ရပြီး
အပေါ်က ထပ်ပြီး ဝင်ရောက်လာပြန်တယ်။
လက်ဖျားနဲ့ ခဏခဏ ခပ်ဆတ်ဆတ်အရိုက်ခံရလို့ ဆီးစပ်က ကြုတ်လေးက သူ့လုပ်ရပ်တွေကို အပြင်းအထန်တုံ့ပြန်နေတယ်။
ရင်ခုန်သံတွေက အပြင်ကိုထွက်ပြီး ခုန်နေသလိုမျိုး။
သူ့ရင်ခုန်သံလား ကိုယ့်ရင်ခုန်သံလားမကွဲတော့သလို။
သူ့စိုစွတ်မှုလား ကိုယ့်စိုစွတ်မှုလားလည်းလမကွဲတော့။
''ချစ်တယ် လွမ်းလိုက်ရတာ''
''ညတိုင်း မင်းကိုမှန်းပြီးအိပ်ခဲ့ရတာ''
''မင်းနှုတ်ခမ်းတွေကိုရော မင်းအနမ်းတွေကိုရော မင်း - - လေးကိုပါ လွမ်းနေတာ''
ပေါင်တစ်ချောင်းကိုဆွဲမခံလိုက်ရပြီး ပစ္စည်းအချင်းချင်းပွတ်တိုက်မှုက သွေးတွေပြောင်းပြန်စီးဆင်းသွားသလို။
သူ့ရဲ့အပူရှိန်ကို အတိုင်းသားခံစားနေရတဲ့အပြင် အထဲကို တိုးဝင်လာသလို စိုစွတ်နူးညံ့သောအရာရဲ့ အရည်တချို့ကလည်း အထဲထိဝင်ရောက်လာသလို။
ပေါင်ကြားထဲက သူ့ပြုစုမှုတွေက ခံတွင်းနဲ့စုပ်နေရင်း ထိုးသွင်းနေတာကြောင့်
ကိုယ့်မျက်နှာရှေ့က သူ့အရာကိုပါ ယောင်ယမ်းပြီး အငမ်းမရ စုပ်ယူနေမိ။
အော်မငြီးပဲမနေနိုင်လောက်အောင် ပြင်းပြသော ဆာလောင်မှုတွေနဲ့ သူ့ဘက်က ဦးဆောင်ခဲ့ပြီး
လွမ်းခဲ့သမျှအတွက် ပေးဖူးသမျှထက် ပိုပြီးပေးခဲ့မိသော ညတစ်ည။
(အဖျားပြတ်ဆေးအသစ်ပါနော်
ချွေးထွက်ပြီး အပူတခါထဲကျတယ်တဲ့😁)
အရမ်းကြမ်းသွားရင် ခွင့်လွှတ်ကြပါလို့
ဟူး သူတို့လုပ်တာ ကိုယ်ပါချွေးပြန်တယ်😋
Zawgyi
သူျပန္သြားေတာ့ သားက ငိုလိုက္တာ။
ညေနလည္း ထမင္းမစားေတာ့
မနည္းကို ေခ်ာ့ေမာ့ေကြၽးရတယ္။
ညဘက္ သားေလးအိပ္ေတာ့ အန္တီက ဆိုယြန္းအခန္းထဲဝင္လာတယ္။
''သမီးေရ ေျမးေလးအိပ္ၿပီလား''
''ဟုတ္ အိပ္သြားၿပီအန္တီ မအိပ္ခင္ ေတာ္ေတာ္ဂ်ီက်လိဳက္ေသးတာ''
''အင္း ကေလးလည္းသနားပါတယ္''
ဆိုယြန္း သားဆံပင္ေလးေတြပြတ္သပ္ေပးၿပီး ေစာင္ၿခဳံေပးလိုက္တယ္။
''သမီး အန္တီေမးစရာရွိတယ္''
''ဟုတ္''
''ဘာဒါက..
အင္း အန္တီစိတ္ထင္တာလည္းျဖစ္နိုင္ေပမယ့္
ဘာဒါက ကေလးအေဖပဲမလား''
''..''
''ဘာမွျပန္မေျပာဘူးဆိုေတာ့ ဟုတ္ေနတာပဲ
သမီးရယ္''
ေျပာရင္း အန္တီက ဆိုယြန္းကို ဖက္တယ္။ ေက်ာကို ပုတ္ေပးရင္း
''သမီးလည္း ခံစားေနရတယ္ဆိုေပမယ့္ သူလည္းသနားပါတယ္ သူဘာအျပစ္လုပ္ထားလဲေတာ့ အန္တီမသိေပမယ့္ အခုၾကည့္ရသေလာက္ ယုံၾကည္လို႔ရပါတယ္သမီးရယ္''
''ဆိုယြန္းလည္း စိတ္ေတြရႈပ္ေထြးေနၿပီ အန္တီရယ္ ဒါနဲ႕ အန္တီက ဘယ္လိုသိသြားတာ''
''ကေလးေတာင္သိတာကို အန္တီက မသိစရာလား
႐ုပ္ကလည္းခြၽတ္စြပ္
အႀကိဳက္ေတြလည္းတူ
အက်င့္ေတြလည္းတူၿပီး
သမီးကလည္း လိုတာထက္ပိုၿပီး တင္းတင္းမာမာဆက္ဆံေနလို႔ေလ
ေျမာင္ဝူးကလည္း အာပါးဆိုၿပီး ကပ္လိုက္တာ သိေနတဲ့အတိုင္းပဲ
စဥ္းစားေပါ့ သမီးရယ္
အန္တီကေတာ့ အရမ္းမတိုက္တြန္းပါဘူး သမီးသေဘာပါ''
''ဟုတ္''
''ကဲ မနက္မွေျပာၾကတာေပါ့ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္ေနာ္''
အန္တီထြက္သြားေတာ့ ဆိုယြန္း သားေဘးမွာ အသာဝင္လွဲလိုက္တယ္။ ညဘက္ အာပါးလို႔ ေယာင္ေနတဲ့ သားကိုၾကည့္ၿပီး အေတြးေတြ ရႈပ္ယွတ္ခတ္ေနတယ္။
.
.
.
.
ေနာက္ေန႕ ဆိုယြန္း႐ုံးေရာက္ေတာ့
မေန႕က ႐ုံးမတက္လို႔ လက္မွတ္ထိုးစရာေတြက ပုံေနတယ္။ ျပန္စစ္ရတဲ့ စာရင္းေတြရယ္ တင္ျပခ်က္ေတြကို ၾကည့္ရင္း ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္သြားတယ္။
ဆိုယြန္း အတြင္းေရးမႉမေလးဝင္လာၿပီး
''မမ ဧည့္သည္ေရာက္ေနတယ္ ႀကိဳေတာ္ခ်ိန္းမထားဘူးတဲ့''
''ဘယ္သူတဲ့လဲ''
''နာမည္ေတာ့မေျပာဘူး မိန္းကေလးပဲ''
''အင္း မမ လာခဲ့မယ္''
ဆိုယြန္းအျပင္ထြက္ခဲ့ေတာ့..
မီယြန္း....
အျပင္မွာ ေစာင့္ေနတာ မီယြန္း....
မီယြန္းက ေမာ့ၾကည့္တယ္။
ဆိုယြန္းကို ျမင္တာနဲ႕ မ်က္ရည္ေတြက အိခနဲက်လာၿပီး မတ္တပ္ထရပ္တယ္။
ဆိုယြန္း မီယြန္းဆီသြားၿပီး ဖက္လိုက္ေတာ့
''ဆိုယြန္း ဆိုယြန္းမလားဟင္
တကယ္ပဲဆိုယြန္းေပါ့ ''
တတြတ္တြတ္ေမးရင္း ဆိုယြန္းမ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ငိုတယ္။
''လာ အခန္းထဲလိုက္ခဲ့''
မီယြန္းကို အခန္းထဲေခၚခဲ့ၿပီး
ႏွစ္ေယာက္သားဖက္ငိုၾကတယ္။
''ေတာင္းပန္ပါတယ္ မီယြန္းရယ္
ငါ ငါေလ.. နင့္ကိုလည္း မေျပာနိုင္ခဲ့ဘူး''
''မဟုတ္တာ ဆိုယြန္းရယ္ ငါနားလည္ပါတယ္ နင္ဘယ္လိုခံစားရမလဲ ငါနားလည္ပါတယ္ ''
''နင္ ဒီကိုဘယ္လို''
''ဘာဒါnimေျပာလို႔ေလ
ငါ့မွာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႐ူးသြားၿပီကိုးလို႔ေတာင္ေတြးလိုက္ေသးတာ''
''သူလာသြားတယ္ေလ
ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူရွာေတြ႕သြားတာေပါ့
ငါ သူ႕ဆီက ပုန္းလို႔ကို မလြတ္နိုင္ေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္''
''ဆိုယြန္းရယ္ ''
အဲလိုနဲ႕ မီယြန္းကို အိမ္ေခၚသြားေတာ့
သားအေၾကာင္းကို ျမင္မွသိတယ္။ သူေျပာျပလိုက္မယ္ထင္တာ ဘာမွမေျပာလိုက္ဘူးထင္တယ္။
''ဟယ္ သားေလးက ခ်စ္စရာေလး
ဘယ္သူ႕သားေလးလဲ''
''ငါ့သားေလ''
''ဟင္''
သားကို ခ်ီၿပီး အိမ္ထဲဝင္ခဲ့ၿပီး အန္တီတို႔နဲ႕လည္း မိတ္ဆက္ေပးေတာ့
''ဘာဒါေျပာျပလိုက္တာလား''
အန္တီကေမးတယ္။
မီယြန္းက
''ဟုတ္ ဘာဒါnimေျပာလို႔သိတာပါ အန္တီ''
''ေအးပါကြယ္ သူလည္းမျပန္ခ်င္ျပန္ခ်င္ ျပန္သြားရတာ ကေလးကလည္း သူ႕ကိုအရမ္းကပ္လို႔ ေရာက္တဲ့ေန႕ေတြက ေအးေအးေဆးေဆးကို မေနရဘူး တေနကုန္ကေလးထိန္းေနရတာေလ''
ထမင္းစားၿပီး ၿခံထဲဆင္းထိုင္စကားေျပာၾကေတာ့ မီယြန္းက
''ဆိုယြန္း ကေလးက ဘာဒါ့ကေလးမလား''
ဆိုယြန္း ေအာ္ရယ္လိုက္ရင္း
''မဟုတ္ပါဘူး''
မီယြန္းက ဆိုယြန္း ပုခုံးကို ဖတ္ခနဲရိုက္ၿပီး
''နင္လား သူမဟုတ္တဲ့ တျခားတစ္ေယာက္ကေလးေမြးမွာ''
''အာ့ ေအးပါ သိရင္ ၿပီးတာပဲ''
''ဟယ္ တကယ္ေပါ့
အမေလး အမေလး သူက ငါ့ကိုေတာ့ ကေလးအေၾကာင္းေျပာမသြားဘူးေနာ္''
''သူမသိဘူးေလ''
''ဘာ ဘာကိုလဲ ကေလးထိန္းေပးၿပီးျပန္သြားတာဆို''
''သူ႕ကေလးလို႔မသိဘူးလို႔''
''ဟယ္ အံ့ၾသပါရဲ႕ သူ႕႐ုပ္ႀကီးကို သူကမသိဘူးလား''
''အမယ္ ငါ့သားကို''
''မဟုတ္လို႔လား
အဲ့ဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႕သားလို႔ေျပာလိုက္လဲ''
''အိမ္ေထာင္ရွိတယ္လို႔ေျပာၾကေတာ့ သူက ေနာက္အိမ္ေထာင္လို႔ ထင္သြားတာ..
တမင္ေျပာတာေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္ Meetingမွာေတြ႕ၾကရင္းဆိုေတာ့ အဲ့လိုပဲျဖစ္သြားတာ ငါလည္းမေျဖရွင္းေတာ့ဘူးေလ သူသိစရာလည္းမလိုဘူးမလား''
''အဲဒါယုံတယ္ေပါ့ သူက
အမေလးဟယ္ ေယာကၤ်ားေတြမ်ား တုံးလိုက္တာ
ေၾသာ္ ေယာကၤ်ားမဟုတ္ပါဘူး
မဟုတ္ေပမယ့္ ေယာကၤ်ားလိုပါပဲ
ထားပါေတာ့ ယုံၿပီး အသဲကြဲေနေရာလား''
''အင္း အဲေလာက္လည္းမဟုတ္ပါဘူး ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ''
''ဆိုယြန္းရယ္ နင္မသိတာေတြအမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္
တကယ္ေတာ့ေလ သူနင့္ကို တကယ္ကိုေစာင့္ေနခဲ့တာ ငါတို႔အားလုံးထက္ပိုၿပီးေတာ့ေစာင့္ေနခဲ့တာ
ဂန္ထယ္ဂြၽန္းသတိရလာေတာ့ နင့္ကို ေသၿပီလို႔ေျပာတာေလ အယုတ္တမာက
ကားေပၚလည္းပါသြားတာေသခ်ာေတာ့ အကုန္လုံးက ယုံလိုက္ၾကတာ..
သူတစ္ေယာက္ပဲမယုံတာ
ဘာဒါက လုပ္လက္စေတြအကုန္ရပ္ၿပီး နင့္ကိုပဲ မစားမေသာက္ပဲဆက္တိုက္ရွာေတာ့တာ..
အားလုံးက အခ်ိန္တန္ရင္ သူအဆင္ေျပသြားမယ္ထင္ေပမယ့္ သူက စ်ာပနလည္းေပးမလုပ္ဘူး..
နင့္အေမတို႔နဲ႕ ျပႆနာတက္တာေပါ့ဟယ္..
ေနာက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိမလားမသိဘူး..
နင့္ကိုေတြ႕တယ္လို႔ ငါ့ဆီဖုန္းဆက္ေသးတယ္..
ငါလည္းမယုံေပမယ့္ သူကေသခ်ာေျပာျပေနေတာ့ နားေထာင္ေပးလိုက္ရတာ
မၾကာခင္႐ူးမယ္ေတာင္ထင္တာ..
သူ႕မိဘေတြလည္း ေဖ်ာင္းဖ်လိဳ႕မရဘူးေပါ့
ဒါေပမယ့္ ျပန္ထူေထာင္လာလို႔ေတာ္ေသးတယ္လို႔ေတြးေနတာေလ
မေန႕က ငါ့ဆီလာေျပာေတာ့
ငါေလ သူ႕ကို သြားၿပီလို႔ထင္လိုက္တာ
ဒါေပမယ့္ သူ႕ပုံစံက ေအးေအးေဆးေဆးမို႔
တခါေလာက္ေတာ့ လာၾကည့္မယ္ဆိုၿပီး
လာခဲ့တာ''
''..''
ဆိုယြန္း သူ႕အေၾကာင္းၾကားရေတာ့ ရင္ဘတ္ထဲက ေအာင့္တက္လာတယ္။
မငိုမိေအာင္ထိန္းရင္း
''ဒါကေတာ့ သူ႕အျပစ္နဲ႕သူပဲေလ''
''အဲ့ေကာင္မေလးနဲ႕ကိစၥကလည္းမဟုတ္ဘူးတဲ့ ကားထဲကဟာက ေကာင္မေလးက တမင္ပိုဆိုးေအာင္လုပ္လိုက္တာတဲ့ သူကသေဘာက်ေနေတာ့ နင္တို႔ျပႆနာျဖစ္ေအာင္ေပါ့ဟယ္ ၿပီးသြားေတာ့ သူလည္းေတာင္းပန္တယ္ နင္ဒီလိုျဖစ္သြားလို႔ ငါတို႔ခြင့္မလႊတ္နိုင္ေပမယ့္ သူကေတာ့ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္..
နင့္မိဘေတြဘက္ကလည္း ဘာဒါ့ကိုေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးေနတာေလ..
သူ႕သတင္းၾကားၿပီး နင္ဒီလိုျဖစ္ရတယ္ဆိုၿပီးေတာ့..''
မီယြန္းေျပာတာေတြနားေထာင္ၿပီး တစ္ညလုံးအိပ္မေပ်ာ္ပါ။
ဆိုယြန္းဘက္ကၾကည့္ရင္ ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကိုယ္မွန္ေပမယ့္ သူ႕ဘက္ကၾကည့္ေတာ့ ဆိုယြန္းက သူေျပာသလို မေျဖရွင္းပဲ ထြက္ေျပးတတ္တဲ့သူပဲမလား။
တစ္ကိုယ္စာေတြးၿပီး နာက်ည္းခဲ့တာေတြထက္ သူကပိုခံစားခဲ့ရတာလား..။
ေနာက္ရက္က် မီယြန္းျပန္သြားတယ္။
ေနာက္တပါတ္မွလာေတြ႕မယ္လို႔ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ဂ်ယ္ဟြန္းကလည္း ေဖ်ာင္းဖ်တာက တစ္ေၾကာင္း
Companyကိစၥကို ကိုယ့္ကိုယ္ေရးကိုယ္တာနဲ႕ မေရာခ်င္တာက တစ္ေၾကာင္း
ပုန္းေနလည္း အလကားပဲလို႔ လက္ခံလိုက္တာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္
Companyစာခ်ဳပ္ကိစၥကို လက္ခံလိုက္တယ္။
တက္သစ္စ Companyျဖစ္တာေၾကာင့္ Companyအႀကီးနဲ႕လက္တြဲရတာက အခြင့္အလမ္းတစ္ခု။
ေနာက္ဆုံး ဂ်ယ္ဟြန္းက တဆင့္ပဲ စာခ်ဳပ္ကို လက္ခံေၾကာင္း ဆက္သြယ္လိုက္တယ္။
လက္မွတ္ထိုးတာေတာ့ CEOကိုယ္တိုင္ လာရမယ္လို႔ေျပာတယ္တဲ့။
ဒီလိုနဲ႕ ဆိုယြန္း ဆိုးလ္ကိုသြားရဖို႔ျဖစ္လာတယ္။
ဂ်ယ္ဟြန္းနဲ႕အတူတူ သြားဖို႔ မနက္က် ေသခ်ာျပင္ဆင္ၿပီး
ေအာက္ထပ္ဆင္းခဲ့တယ္။
ထမင္းစားခန္းမွာ အားလုံးထိုင္ေနေတာ့ ဝင္ထိုင္ရင္း
''ဂ်ယ္ဟြန္း အဝတ္အစားမလဲရေသးဘူးပဲ''
''မမ ဘာဒါnimက သူလာႀကိဳေပးမယ္ဆိုလို႔
က်ေနာ္ siteဘက္ကို ျပန္ခ်ိန္းလိုက္တယ္..
အစကေတာ့ လိုက္ပို႔မလို႔ပဲ
လာေခၚမယ္ေျပာလို႔ေလ မမနဲ႕ေျပာၿပီးသားထင္လို႔''
''ေၾသာ္ အင္း ''
စီစဥ္ၿပီးသားဆိုေတာ့လည္း ဘာမွေထြထူးၿပီး ေျပာမေနခ်င္ေတာ့ပါ။
ခဏေနေတာ့ သူ႕ကားေလး ၿခံထဲဝင္လာတယ္။
အေပၚက တီရွပ္အနက္ကိုမွ ကုတ္အနက္ထပ္ဝတ္ထားၿပီး ေအာက္က ေဘာင္းဘီရွည္အနက္ဝတ္ထားတာေၾကာင့္ ေဖြးဆြတ္တဲ့ သူ႕အသားအေရနဲ႕ ထင္းလင္းေနတယ္။
သူအိမ္ထဲ ဝင္လာတာနဲ႕ သားမျမင္ခင္ အတင္းတြန္းလႊတ္ၿပီး
''ကားထဲျပန္ဝင္ သြားရေအာင္''
''ဟင္ ႏႈတ္ဆက္ဦးမယ္ေလ''
''ေၾသာ္ ရွင့္ကိုျမင္ရင္ သားကျပန္လႊတ္ပါ့မလား က်မတို႔ ဆိုးလ္ကိုေရာက္မွာမဟုတ္ဘူး''
''ဟို..''
''လာပါ''
ေျပာၿပီး လက္ဆြဲကာ ကားနားအတင္းေခၚလာရတယ္။
ကားေပၚေရာက္ၾကေတာ့
''ခါးပတ္ပတ္ဦး''
''ပတ္ထားၿပီ''
''အင္း''
''ဘာလို႔လာေခၚတာလဲ
ဂ်ယ္ဟြန္း လိုက္ပို႔မယ္ေျပာထားတာကို''
''အင္း ဒီတိုင္းပဲ''
တိတ္ဆိတ္သြားၾကျပန္ေရာ...
လမ္းတစ္ဝက္ေရာက္ေတာ့..
''မီယြန္းလာတယ္မလား''
''အင္း''
''ဆိုယြန္း အိုမားတို႔နဲ႕ပါေတြ႕ၾကည့္ရင္ ဘယ္လိုလဲ''
ဆိုယြန္း အသာႏႈတ္ခမ္းကိုက္ၿပီး ၿငိမ္ေနေတာ့
''ဟင္..''
''ဘာလို႔လဲ''
''ကိုယ့္ေၾကာင့္နဲ႕ေတာ့ အဲလိုမျဖစ္ေစခ်င္လို႔ေလ..
ဆိုယြန္းစိုးရိမ္ေနတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးမျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္တားေပးပါ့မယ္''
ဆိုယြန္း သူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။
တကယ္ေျပာေနတာလား.. သူနဲ႕ျပန္ေပါင္းခိုင္းတာမ်ိဳးမျဖစ္ေအာင္တားေပးမယ္ေပါ့။
သူ႕ကိုယ္သူေရာ..
သူကိုယ္သူက တားစရာမလိုေတာ့ဘူးလား..
သူကေတာ့ ျပန္ေပါင္းဖို႔ စိတ္ကူးမရွိေတာ့ဘူးေပါ့..
ဒီလိုမ်ိဳးကိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာဆိုေပမယ့္
တကယ္တမ္း ထင္သေလာက္ မေပ်ာ္မိတာ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိပါ...။
''သီခ်င္းဖြင့္ေပးရမလား''
''ဟင္ အင္း''
သူသီခ်င္းဖြင့္ေပးေတာ့ ဆိုယြန္း မ်က္လုံးမွိတ္ၿပီး ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။
မီယြန္းေျပာသြားတာေတြကို ၾကားၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ႕ကိုျမင္ရတာ တမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။
အားနာမိသလို သနားမိတာလိုလို အကြာအေဝးေတြမရွိေတာ့သလို..
ဆိုယြန္းေတြးေနတုန္း ႏွာေခါင္းဝမွာ လာက်ီစယ္တဲ့ သူ႕ေရေမႊးနံ႕။
ဘာလဲ..ဘာလုပ္တာလဲ။
ဆတ္ခနဲေခါင္းေထာင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ခုနက မ်က္ႏွာေရွ႕ေရာက္ေနပုံရတဲ့ သူက
႐ုတ္တရက္ႀကီး ေနာက္ဆုတ္တယ္။
''ေနထိုးေနလို႔ေလ''
ကားတံခါးက လိုက္ကာကို လက္ညွိုးထိုးၿပီးေျပာတယ္။
''ဒါနဲ႕ ဆိုယြန္းက ဟိုေရာက္ရင္ ဘယ္မွာတည္းမွာ''
အဲ့ေတာ့မွ သတိရတယ္။ အစက ဂ်ယ္ဟြန္းလာမွာဆိုေတာ့ လက္မွတ္ထိုးၿပီး ညေနျပန္လာမလို႔စီစဥ္ထားတာပဲ။ အခုက သူနဲ႕ဆိုေတာ့ ျပန္ပို႔ခိုင္းဖို႔ အဆင္ေျပပါ့မလား။
''လက္မွတ္ထိုးၿပီး ျပန္မယ္စဥ္းစားထားတာ''
''အင္း''
''ဒါေပမယ့္ Hotelတခုမွာ တစ္ညေနလိုက္မယ္ေလ''
''ဟင္ ကိုယ္နဲ႕လား''
''ဘာကိုလဲ ျပန္ပို႔ခိုင္းရမွာ အားနာလို႔ေျပာတာ''
ဘာဒါ ၿပဳံးလိုက္ၿပီး
''လိုက္ပို႔ပါ့မယ္ ညေနစာခ်ဳပ္ကိစၥၿပီးရင္ လိုက္ပို႔မယ္ ဟုတ္ၿပီလား''
႐ုတ္တရက္ႀကီး သေဘာေတြေကာင္းေနတာေၾကာင့္ ဆိုယြန္းၿပဳံးလိုက္မိတယ္။
ဆိုးလ္ကို ေရာက္ေတာ့ သူ႕Companyကိုပဲ တန္းသြားလိုက္ၾကတယ္။
စာခ်ဳပ္ကိစၥေဆြးႏြေးၿပီး လက္မွတ္ထိုးၿပီးေတာ့
သူက Companyက ရွယ္ယာရွင္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕မိဆက္ေပးတယ္။
ညေနစာစားရင္းလုပ္ငန္းအေၾကာင္းေျပာၾကရင္းနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်သြားတယ္။
''ျပန္မယ္မလား''
ဆိုယြန္း သူ႕ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။
ပင္ပန္းေနေလာက္တယ္မလား။
မနက္ကတည္းက အသြားအျပန္ကားေမာင္းရၿပီး တေနကုန္မနားရေသးေတာ့။
''ေနပါေစ မျပန္ေတာ့ဘူး''
''ျပန္ခ်င္တယ္မလား''
''ျပန္ခ်င္ေပမယ့္..''
''လာ လိုက္ပို႔မယ္ ညေတာ့ မင္းအိမ္မွာ အိပ္လိုက္မယ္ ရတယ္မလား မနက္မွျပန္မယ္ေလ''
''အင္း အင္း ''
ေျပာၿပီး ကားထဲဝင္ၾကေတာ့
ခါးပတ္ကိုယ္စီပတ္လိုက္ၾကၿပီး ကားစထြက္တယ္။
လမ္းမေပၚေရာက္ေတာ့ ဆိုယြန္း သီခ်င္းဖြင့္မလို႔လက္လွမ္းလိုက္တယ္။
သူကလည္း လက္လွမ္းေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား လက္ခ်င္းထိမိတယ္။
သူက ခ်က္ခ်င္းလက္ကို ႐ုတ္လိုက္ေပမယ့္ ဆိုယြန္း သူ႕လက္က အပူကို ခံစားမိလိုက္တယ္။
သီခ်င္းဖြင့္လိုက္ၿပီး ဘာလို႔ပူေနတာလဲလို႔စဥ္းစားေနမိတယ္။ ဖ်ားေနတာလား ။
ေမးၾကည့္ရမလား။ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ စိုးရိမ္လြန္သလိုျဖစ္ေနမလား။
ေဘးက ကားေမာင္းေနတဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာကို ခိုးၾကည့္လိုက္တယ္။
''ဘာလို႔လဲ
မ်က္ႏွာမွာ ဘာေပေနလို႔လဲ ဟင္''
''ဒီ ဒီမွာ''
သူ႕စကားကို ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္ၿပီး တခုခုေပလို႔ဖယ္ေပးမလိုနဲ႕ ပါးကိုလွမ္းကိုင္လိုက္တယ္။
အို ဖ်ားေနတာပဲမလား။
ဒီပုံစံနဲ႕ ဘယ္လိုBoryeongကို ျပန္မလဲ။
''ဖ်ားေနတာ ဟုတ္ေနတာပဲ
မနက္မွ ျပန္ရေအာင္
ကားျပန္လွည့္''
''ရပါတယ္ ဆိုယြန္းရဲ႕ မနက္ကလည္း ေဆးေသာက္ထားၿပီးသား''
''ဘာ မနက္ကတည္းက ျဖစ္ေနတာေပါ့
ရွင္ ႐ူးေနလားေျပာ ဖ်ားေနၿပီးေတာ့ အဲ့ေလာက္ခရီးေဝးကိုအသြားအျပန္လုပ္ေနရေအာင္''
''ဟို အရမ္းလည္းမဟုတ္ပါဘူး''
ဘာဒါ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ေျပာေပမယ့္
''ကားျပန္လွည့္လို႔''
ဆိုယြန္း အတင္းေျပာေနေတာ့ ဘာဒါ ကားျပန္လွည့္လိုက္ရတယ္။
မနက္ကတည္းက ဖ်ားခ်င္သလိုျဖစ္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္ ခရီးေဝးသြားလိုက္လို႔ လူကပန္းၿပီး ဖ်ားတာထင္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဆိုယြန္းက ျပန္ခ်င္ပုံေပၚလို႔ ပို႔ေပးမယ္ပဲစိတ္ကူးထားတာ။
''ဘယ္Hotelမွာ တည္းခ်င္လဲ
ဆိုယြန္းကို ပို႔ၿပီးမွ ကိုယ္အိမ္ျပန္လိုက္မယ္''
''အိမ္မွာ ဘယ္သူရွိလဲ ''
''ဟင္ မရွိဘူး ဘယ္သူမွ''
''လိုက္ခဲ့မယ္''
''ဟို ျဖစ္ပါ့မလား''
''အခန္းလြတ္မရွိဘူးလား''
''ရွိတယ္''
''ဒါဆိုဘာလို႔လဲ
Boryeongမွာလည္း အိမ္မွာေနတာပဲမလား''
''အင္း အင္းပါ''
တကယ္ေတာ့ ဘာဒါ့မွာ တိုက္ခန္းအသစ္တစ္ခုရွိေပမယ့္ သိပ္မေနျဖစ္ပါ။
ဆိုယြန္းကို လြမ္းတိုင္း အရင္အိမ္ကိုပဲ ျပန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒီဘက္ကအိမ္က တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္လို႔။ ဒါေပမယ့္ ဆိုယြန္းကို အိမ္အသစ္ကိုပဲ ေခၚရမယ္ေလ။
အမွတ္တရေဟာင္းေတြ ေပၚေအာင္ တမင္လုပ္လို႔မျဖစ္ဘူးမလား။
အခုေတာ့ မဆုံနိုင္တဲ့ မ်ဥ္းႏွစ္ေၾကာင္းလို..။
ဘာဒါ့အိမ္ေရာက္ေတာ့
ပစၥည္းသိပ္မရွိတဲ့ အိမ္အသစ္တစ္လုံး
အခန္းမ်ားမ်ားစားစားလည္းမရွိပဲ လူတစ္ကိုယ္စာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးေတြ႕ရတယ္။
အရင္အိမ္ရဲ႕အေငြ႕အသက္ေတြ မရွိလို႔ ေနရခက္တာေတြမရွိပဲ အဆင္ေျပေနေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ဆိုယြန္းက အဝတ္ပိုမပါဘူး။
ဖ်ားေနတဲ့ သူ႕ကိုပဲ
''ဘာဒါ အကၤ်ီအပိုမပါလို႔ အဲဒါ''
''ေၾသာ္ ကိုယ့္အကၤ်ီထဲက လာယူလိုက္ေလ''
ဆိုယြန္း သူ႕အဝတ္ဗီဒိုမွာ သြားယူလိုက္ၿပီးမွ နည္းနည္းေတာ့ တမ်ိဳးေလးျဖစ္သြားတယ္။
ၿပီးမွ ေရခ်ိဳးၿပီး သူ႕အဝတ္ေတြ ဝတ္ကာ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။
''အန္တီေရ ဆိုယြန္း ဒီည ျပန္မလာေတာ့ဘူး
ဘာဒါက ဖ်ားေနလို႔ေလ ျပန္ပို႔ခိုင္းရမွာ အားနာလို႔ ''
''အင္းပါ သမီးေရ အဆင္ေျပသလိုလုပ္ ေျမာင္ဝူးကိုစိတ္မပူနဲ႕''
''ဟုတ္ ဟုတ္''
ဖုန္းေျပာၿပီး အျပင္ထြက္လာေတာ့ ဘာဒါလည္း ေရခ်ိဳးၿပီး ေရစိုေနတဲ့ ဆံပင္ကို တဘက္နဲ႕သုတ္ရင္းထြက္လာတယ္။
''ဟယ္ ေရခ်ိဳးလိုက္တာလား
ဖ်ားေနပါတယ္ဆိုမွ တကတည္း ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ ေခါင္းကလည္းေလွ်ာ္လိုက္ေသးတယ္ ဘယ္လိုေနတာထိုင္တာလဲ''
ဆိုယြန္း ပါးစပ္ကလည္း ပြစိပြစိေျပာရင္း ဘာဒါ့အနားကို ေျပးသြားတယ္။
သူ႕လက္က ပဝါကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး
ဆံပင္ေတြကို မမီတမီ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး သုတ္ေပးေနမိတယ္။ ဘာဒါက သူ႕ရင္ခြင္ထဲဝင္ေတာ့မတတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ဆိုယြန္းကိုေငးေနၿပီး ဆံပင္သုတ္ေပးေနတဲ့ ဆိုယြန္းလက္ေကာက္ဝတ္ကို ဆတ္ခနဲကိုင္တယ္။
ဆိုယြန္း ႐ုတ္တရက္အသိဝင္ၿပီးတုန္သြားၿပီး သူ႕မ်က္ႏွာကို ျပန္ၾကည့္မိၿပီး ႏွစ္ေယာက္သားအၾကာႀကီး။
ဘာဒါ့မ်က္ႏွာက တျဖည္းျဖည္း နီးလာသလိုခံစားရတယ္။
''အဟမ္းး''
ဆိုယြန္း ေခ်ာင္းဟန့္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲေတာ့
ဘာဒါက ဆိုယြန္းလက္က ပဝါကို ျပန္ဆြဲယူၿပီး
''ကိုယ့္ဘာသာလုပ္မယ္''
''အင္း ေရေျခာက္ေအာင္သုတ္
ေနပါဦး ဖ်ားေနတာကို ဘာလို႔.. က်စ္''
''အဲေလာက္လည္း မပူပါဘူး ဆိုယြန္းရယ္
ေဆးေသာက္ၿပီး အိပ္လိုက္ရင္ရတယ္''
ဧည့္ခန္းမွာ ခဏအတူတူထိုင္ျဖစ္ၾကၿပီး
''အိုမားတို႔နဲ႕ ေတြ႕မယ့္ကိစၥေလ စဥ္းစားၿပီးၿပီ''
''အင္း ဘယ္လိုသေဘာရလဲ''
''ေတြ႕မယ္ အိုမားတို႔ျပန္လာေလာက္တယ္မလား''
''ျပန္လာၿပီး မင္းကိုေခၚသြားေလာက္တယ္မလား''
''အဲလိုေတာ့ ဘယ္ေခၚမလဲ''
''မေခၚစရာဘာရွိလို႔လဲ မင္းအမ်ိဳးသားလည္းမရွိဘူးမလား ကြဲေနတာလား ေသသြားတာလား မသိေပမယ့္''
''အို အဲလိုမေျပာပါနဲ႕''
ဆိုယြန္း ျပာျပာသလဲျငင္းေတာ့ သူက မဲ့ၿပဳံးတစ္ခ်က္ၿပဳံးၿပီး
''ထားပါေတာ့ နားေတာ့ေလ ပင္ပန္းေနေရာ့ေပါ့ တခုခုဆို ကိုယ့္ကို လာႏွိုးလိုက္ အခန္းlockမခ်ထားဘူး''
''အင္း Goodnight''
အခန္းထဲဝင္ၿပီးအေတြးကိုယ္စီနဲ႕..။
ေနာက္ရက္ေတြက် ႏွစ္ဖက္မိဘေတြနဲ႕ ျပန္ေတြ႕မယ္ စိတ္ကူးထားတယ္။
ဘာဒါေျပာသလို ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္တယ္လို႔ထင္ေနမွာဆိုေတာ့ ျပန္မေပါင္းခိုင္းေလာက္ဘူး။
ဒါဆို သားကေရာ ။
သားကိုဘယ္လိုေျပာရမလဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သားအသက္ကို ေမးရင္ သိသြားေလာက္မွာပဲမလား။
ဒါေပမယ့္ ဘာဒါကလည္း သူတားမယ္လို႔ေျပာထားေတာ့ သူ႕ကိုယုံၾကည္ၿပီး လုပ္လိုက္ေတာ့မယ္လို႔ စိတ္ကူးၿပီး အိပ္လိုက္တယ္။
အိပ္ေနက်ေနရာ မဟုတ္ေတာ့ ညနက္လာေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္နဲ႕အိပ္မေပ်ာ္။
ဆိုယြန္း အခန္းျပင္ထြက္ၿပီး ေရသြားေသာက္လိုက္တယ္။
ျပန္ဝင္ခါနီး ဘာဒါ့အခန္းဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္း
''ေဆးေသာက္ၿပီးေတာ့ အိပ္ေလာက္ပါတယ္ေနာ္''
အခန္းထဲဝင္လာၿပီးမွ ေနမေကာင္းပဲေခါင္းလည္း ေလွ်ာ္ပစ္ေတာ့ သြားေတာ့ၾကည့္သင့္တယ္ေလဆိုၿပီး အခန္းထဲက ျပန္ထြက္ၿပီး
ဘာဒါ့အခန္းဘက္ကူးခဲ့တယ္။
ညအိပ္မီး ဝါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ထြန္းထားတဲ့ အခန္းထဲမွာ ဖြဖြေလးနင္းၿပီး ကုတင္နားသြားၾကည့္ေတာ့ ဘာဒါက အိပ္ရင္း ညည္းသံသဲ့သဲ့ထြက္ေနတယ္။
ဆိုယြန္း သူ႕နဖူးကိုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ညေနကထက္ အဆမ်ားစြာပူေနတာကို သိလိုက္တယ္။
စိတ္ပူၿပီး ေရပတ္အုပ္ဖို႔ ေရခ်ိဳးခန္းက Towelတစ္ထည္ေျပးယူရတယ္။
ေရခဲေသတၱာထဲက ေရထည့္ၿပီး နဖူးေပၚအုပ္ေပးရင္း ကုတင္ေဘးမွာထိုင္ေစာင့္ေနမိတယ္။
မီးဖြင့္လိုက္ေတာ့
အဖ်ားေသြးနဲ႕ရဲေနတဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာ ေခ်ာေခ်ာက အနည္းငယ္ေခ်ာင္က်လိဳ႕။
ေရပတ္အုပ္ရင္း ထိုင္ၾကည့္ေနမိၿပီး ႏွာတံခြၽန္ခြၽန္နဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးကို လက္နဲ႕တို႔ထိမိတယ္။
''ခ်မ္းတယ္ ခ်မ္းတယ္''
ခ်မ္းတယ္လို႔ညည္းေနတာေၾကာင့္ ေစာင္ထူထူကို ပုခုံးထိလုံေအာင္ၿခဳံေပးခဲ့ၿပီး
ေရသြားလဲရတယ္။ ျပန္ဝင္လာေတာ့ ေရထည့္တဲ့ခြက္ကို ေဘးက စားပြဲေပၚတင္ေနတုန္း ဘာဒါက ဆိုယြန္းလက္ကိုလွမ္းဆြဲတယ္။
ေရခြက္က ေအာက္က်သြားၿပီး အခန္းထဲစို႐ႊဲလို႔။ ဖန္ကြဲစေတြလည္း ျပန့္ႏွံ႕လို႔။
ဆိုယြန္းကေတာ့ ဘာဒါဆြဲလို႔ ကုတင္ေပၚမွာ လဲၿပိဳကာ ႐ုန္းကန္ေနရၿပီ။
''ဘာ ဘာဒါ''
''ဆိုယြန္း ဆိုယြန္းလား မင္းျပန္လာၿပီလား''
''ဘာဒါ ခဏေလး ေရေတြစိုကုန္ၿပီ
ရွင္ ေရပတ္ဝတ္အုပ္ရဦးမယ္ အရမ္းပူေန..''
စကားမဆုံးခင္ ဆိုယြန္းႏႈတ္ခမ္းက သူသိမ္းပိုက္တာခံလိုက္ရတယ္။
သူ႕ရင္ဘတ္ကို ထုရိုက္မလိုျပင္လိုက္ေပမယ့္ ဖ်ားေနတာပါလားဆိုၿပီး အသာတြန္းထား႐ုံက လြဲၿပီး ဘာမွျပန္မလုပ္မိ။
သူ႕ႏႈတ္ခမ္းပူပူေတြက ဆိုယြန္းကို မ်က္ရည္ေတြစိုလူးေစတယ္။
လည္တိုင္ကိုက်ေရာက္လာတဲ့ အာေငြ႕ႏြေးႏြေးေတြက တစ္ကိုယ္လုံးကို ပူေလာင္ေစတယ္။
ရင္ႏွစ္မႊာဆီက ကိုက္ရာတစ္ခ်ိဳ႕ကတဆင့္ အဖ်ားေသြးေတြက စီးဆင္းသြားသလို။
ျပင္းျပေသာ နမ္းရွိုက္စုပ္ယူမႈေတြနဲ႕အတူ အားပါေသာ ပြတ္သပ္ဆုတ္နယ္မႈေတြ..
မျငင္းဆန္မိတဲ့အခ်ိန္မို႔ ပိုၿပီးေမာဟိုက္ရသလားမေျပာတတ္။
ပူႏြေးတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြရစ္ပတ္လာတဲ့ သူ႕တစ္ေပြ႕စာမရွိတဲ့ခါးသိမ္သိမ္ေလးမွာ အဝတ္လည္းမရွိေတာ့ၿပီ။
အဝတ္တစမွ မရွိေတာ့တဲ့ ကိုယ့္ကိုထိေတြ႕ရင္း ဖ်ားေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ထိုလူက အဆုံးစြန္ထိသန္မာလို႔။
သူ႕ေပါင္ေပၚက ဆိုယြန္းက ဆြဲလွဲၿပီး
ေအာက္ကိုေလွ်ာဆင္းသြားတယ္။
ခ်ပ္ကပ္ေနတဲ့ ဗိုက္သားေလးက
အရင္လိုပဲ သူ႕ကိုတစ္ေထာက္နားေစတယ္။
ဗိုက္သားေတြကို လွ်ာနဲ႕တို႔ထိေနရင္း
သူ႕လက္ေခ်ာင္းပူပူေတြက ေအာက္က ခံစားမႈအျမင့္ဆုံးေနရာဆီ။
''အာ့ ဘာဒါ ေတာ္ေတာ့''
ၾကားပုံမေပၚတဲ့သူက
လက္ေတြနဲ႕တို႔ထိေနရာက ငုံ႕ၿပီး စုပ္ယူလိုက္တယ္။ ပန္းေရာင္သမ္းေသာ ဧရိယာတဝိုက္ နီရဲစို႐ႊဲစျပဳလာတယ္။
အငမ္းမရ စုပ္ယူၿပီး လွ်ာဖ်ားေလးက လိုရာခရီးဆီ အဝင္အထြက္ စလုပ္တယ္။
''ဟင့္အင္း''
''ကို့္နာမည္ၿငီးေပး ''
''..''
႐ုတ္တရက္ လွ်ာဖ်ားကို ျပန္ထုတ္ၿပီး ေပါင္တြင္းသားႏုႏုေတြကိုနမ္းေနျပန္တယ္။
လစ္ဟာသြားတဲ့ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ မေတာင္းဆိုမိေအာင္ အံႀကိတ္ထားရင္း
သူ႕အနမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အာ႐ုံျပဳမိေတာ့ သူက ေျခဖ်ားအထိကို ဆင္းနမ္းေနေပမယ့္ အေပၚက ျပန္တက္မလာပါ။
ၿပီးမွ ေျခေထာက္ေတြကို ပုခုံးေပၚထမ္းတင္လိုက္တယ္။
ဆိုယြန္းကိုယ္ေပၚ ျပန္အုပ္မိုးလာေပမယ့္ နို႔အုံ႕လုံးလုံးေလးေတြဆီကို။
တန္းလန္းႀကီး ထားခဲ့တဲ့ အရာေလးနားမွာေတာ့ လက္ဖဝါးနဲ႕ပဲ အုပ္ကိုင္ထားတာေၾကာင့္ လူက ခံစားရခက္လာတယ္။
''ကိုယ့္ကို လိုခ်င္လား''
''..''
''ဟင္''
ႏႈတ္ခမ္းကို တခ်က္နမ္းရင္း
ေအာက္က လက္ကလည္း မထိတထိ
ေျခေထာက္ေတြကို ကားသထက္ ကားေအာင္ သူလုပ္ထားေပမယ့္ ဘာမွျဖတ္ေက်ာ္လာျခင္းမရွိေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ကို တုံ႕ျပန္ခ်က္ေတြက ဟန္ခ်က္မညီနိုင္။
''ဘာ ဘာဒါ လုပ္ေပးေတာ့''
''ဟင္ ဘာလုပ္ရမွာလဲ''
ေျပာရင္း တင္ပါးေလးကို ျဖစ္ညွစ္ေနတယ္။
''ဟို ဟိုဟာ ထည့္လိုက္ေတာ့လို႔''
''ဘာေျပာတာလဲလို႔''
သူၾကားခ်င္တဲ့ ညစ္ညမ္းတဲ့စကားကို မၾကားရမခ်င္း တမင္ညစ္ေနၿပီး တကယ့္ကိုၾကားရေတာ့မွ
အလုံးအရင္းနဲ႕ မညွာမတာ ထိုးသြင္းဝင္ေရာက္ကာ အတြင္းမွာ ေမႊႏွောက္ေနတယ္။
အျပန္အလွန္ေတာင့္တေနခဲ့ေသာ အထိအေတြ႕တို႔က မၿပီးေျမာက္နိူင္။
အားမရစြာ အတင္းေကာ့ေပးေနမိလားေတာင္မေျပာတတ္။
အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ အတြင္းကဆြဲစုပ္မႈေတြကို သူ႕ဘက္က သာယာခဲ့ၿပီး
အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဝင္ထြက္ခဲ့ေသာ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက သူမဘက္ကိုလည္း သာယာေစခဲ့တယ္။
ေလးဘက္ေထာက္ထားရတဲ့အေနအထားမွာေတာင္
ေနာက္ကေပးတဲ့ ေဆာင့္ခ်က္ေတြအျပင္
ခါးကေန သိမ္းေပြ႕ထားတဲ့ လက္တို႔ရဲ႕ က်ဴးေက်ာ္မႈေတြက ေရွ႕ဧရိယာေလးဆီ ဖိေခ်လိဳ႕။
''အ့ အ့ ဘာဒါ အ့ ဟာ့ အင့္''
"Fucking Fuck အာ့ အင့္ Good''
ခံစားလို့ကောင်းနေတုန်ု ဆြဲလွန္ခံလိုက္ရၿပီး
အေပၚက ထပ္ၿပီး ဝင္ေရာက္လာျပန္တယ္။
လက္ဖ်ားနဲ႕ ခဏခဏ ခပ္ဆတ္ဆတ္အရိုက္ခံရလို႔ ဆီးစပ္က ၾကဳတ္ေလးက သူ႕လုပ္ရပ္ေတြကို အျပင္းအထန္တုံ႕ျပန္ေနတယ္။
ရင္ခုန္သံေတြက အျပင္ကိုထြက္ၿပီး ခုန္ေနသလိုမ်ိဳး။
သူ႕ရင္ခုန္သံလား ကိုယ့္ရင္ခုန္သံလားမကြဲေတာ့သလို။
သူ႕စိုစြတ္မႈလား ကိုယ့္စိုစြတ္မႈလားလည္းလမကြဲေတာ့။
''ခ်စ္တယ္ လြမ္းလိုက္ရတာ''
''ညတိုင္း မင္းကိုမွန္းၿပီးအိပ္ခဲ့ရတာ''
''မင္းႏႈတ္ခမ္းေတြကိုေရာ မင္းအနမ္းေတြကိုေရာ မင္း - - ေလးကိုပါ လြမ္းေနတာ''
ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းကိုဆြဲမခံလိုက္ရၿပီး ပစၥည္းအခ်င္းခ်င္းပြတ္တိုက္မႈက ေသြးေတြေျပာင္းျပန္စီးဆင္းသြားသလို။
သူ႕ရဲ႕အပူရွိန္ကို အတိုင္းသားခံစားေနရတဲ့အျပင္ အထဲကို တိုးဝင္လာသလို စိုစြတ္ႏူးညံ့ေသာအရာရဲ႕ အရည္တခ်ိဳ႕ကလည္း အထဲထိဝင္ေရာက္လာသလို။
ေပါင္ၾကားထဲက သူ႕ျပဳစုမႈေတြက ခံတြင္းနဲ႕စုပ္ေနရင္း ထိုးသြင္းေနတာေၾကာင့္
ကိုယ့္မ်က္ႏွာေရွ႕က သူ႕အရာကိုပါ ေယာင္ယမ္းၿပီး အငမ္းမရ စုပ္ယူေနမိ။
ေအာ္မၿငီးပဲမေနနိုင္ေလာက္ေအာင္ ျပင္းျပေသာ ဆာေလာင္မႈေတြနဲ႕ သူ႕ဘက္က ဦးေဆာင္ခဲ့ၿပီး
လြမ္းခဲ့သမွ်အတြက္ ေပးဖူးသမွ်ထက္ ပိုၿပီးေပးခဲ့မိေသာ ညတစ္ည။
(အဖ်ားျပတ္ေဆးအသစ္ပါေနာ္
ေခြၽးထြက္ၿပီး အပူတခါထဲက်တယ္တဲ့😁)
အရမ္းၾကမ္းသြားရင္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါလို႔
ဟူး သူတို႔လုပ္တာ ကိုယ္ပါေခြၽးျပန္တယ္😋