UNI....
ယောင်္ကျားလေးဆိုပေမယ့် အသားအရေကအစ နူးညံ့ပြီး ယဉ်ကျေးလိမ္မာတဲ့ KyungSoo ဟာ မိဘတိုင်းလိုချင်တဲ့သားကောင်းရတနာလေးဖြစ်တယ်။မေမေ့နှုတ်ဖျားထက်မှာ KyungSoo နာမည်က မပါမဖြစ်။ Park အိမ်တော်ရဲ့အသဲကြော်လေးဖြစ်တဲ့အပြင် မမရဲ့ဦးစားပေးခံရသော တစ်ဦးတည်းသောယောင်္ကျားလေးလည်းဖြစ်တယ်။
Chanyeol မှာ တစ်ခြားသူနဲ့မဟုတ်ဘဲ မမနဲ့ပြိုင်ပြီး Kyungsoo ကို လုနေရတယ်။မမရဲ့အချစ်သည်းမှုနှင့် ဖောင်းကားလာတဲ့ပါးလေးတွေကို လက်ညှိုးနှင့် ထိုးကြည့်၍ မနာလိုဖြစ်ရတယ်။သူလည်း Kyungsoo စားသမျှ ဝယ်ကျွေးနိုင်ပါတယ်။ဒါပေမယ့် မမက အမြဲ အသားစီးရတယ်။မမနှင့်ဆို တဟီးဟီးနှင့် သဘောကျနေတဲ့ Kyungsooကို တစ်ခါတလေ ကိုင်ဆောင့်ပစ်လိုက်ချင်တယ်။သူကို ချစ်သူတော်လိုက်တာ ဒီလိုမျိုး ရက်စက်ဖို့အတွက်လား။
« Chanyeol စာလိုက်မကြည့်ဘဲ ဘာကြည့်နေတာလဲ !! »
« Kyungsoo..Doh Kyungsoo ကို ကြည့်နေတာ ဆရာ »
သူ့ဖြေသံကြားပြီး တစ်ခန်းလုံး ဝိုင်းရယ်ကြတယ်။ Kyungsoo ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း မျက်နှာရဲရဲနှင့်။
« စာက Kyungsoo မျက်နှာမှာ မရှိဘူး။ဒီမှာ!!ဒီကို ကြည့် !! »
ဆရာက ကျောက်သင်ပုန်းကို တုတ်နှင့်ခပ်ကြမ်းကြမ်းရိုက်၍ ပြောလာတယ်။
« မဟုတ်ဘူး ဆရာ။ Kyungsoo စာလိုက်မလုပ်ဘဲ အပုံထိုင်ဆွဲနေလို့ ကြည့်နေတာ »
« သွား !! စာထဲ စိတ်မပါရင် နှစ်ယောက်လုံး အခန်းပြင်ထွက် !! လက်မြှောက် ဒူးထောက်နေ »
ထိုင်ခုံမှ အလျင်အမြန်ထပြီး Kyungsoo လက်ကို ဆွဲလိုက်တယ်။
« လာ ။ အခန်းပြင်ထွက်မယ် »
ဆရာဆီက အဆူခံရပြီး အခန်းပြင်ထွက်ရသည့်ကို ရှက်ရကောင်းမှန်းမသိ။ကျေနပ်နေတဲ့အရူးကောင်ကို အခန်းအပြင်ရောက်မှ နားရွက်လိမ်ဆွဲပစ်လိုက်တယ်။
«ရူးနေလား။ငါ စာလိုက်လုပ်နေတာ မင်း မမြင်ဘူးလား »
« မောင် မြင်ပါတယ်။မင်း စိတ်တွေလွင့်နေတာ ။စာလည်း အာရုံမစိုက်ဘူး »
ဘာမှဆက်မပြောဘဲ ဒူးထောက်လိုက်တယ်။စာ လိုက်မှတ်နေတယ်ဆိုပေမယ့် တစ်ချက်၊တစ်ချက် စိတ်လွင့်သွားတာတော့ အမှန်တကယ်ဖြစ်တယ်။
« ဘာဖြစ်နေတာလဲ ။ အခုရက်ပိုင်း မျက်နှာလည်း မကောင်းဘူး »
Kyungsoo နည်းတူ ဒူးထောက်၍ အနားနားကပ်မေးလိုက်တယ်။
«ဟင့်အင်း »
« မလိမ်နဲ့ ။ စိတ်ညစ်စရာရှိရင် မောင်ကိုပြော »
ဆက်တိုက်ငြင်းနေတာမို့ Chanyeol စိတ်လျော့ပြီး မေးခွန်းပြောင်းမေးလိုက်တယ်။
«ဒါဆို ဘာလို့ မောင်အရှေ့မှာ မပျော်တဲ့ပုံဖြစ်နေရတာလဲ။မမနဲ့ဆို ပြုံးပျော်နေတာပဲ »
« အဲ့လိုဖြစ်သွားလား။ငါတောင် မသိလိုက်ဘူး »
ကြည့်။မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတယ် ။
«စိတ်မဆိုးနဲ့။မမက ငါကို မင်းရည်းစားမှန်း သိပါတယ် »
«သိလို့ပဲ။အနားက မခွာတော့ဘူး »
ခပ်တိုးတိုးလေးပြောပြီး မျက်နှာဆူပုတ်ပြလိုက်တော့ Kyungsoo က ရယ်တယ်။သူ့ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို လှမ်းဖွရန် ပြင်လာတာမို့ ခေါင်းယိမ်း၍ရှောင်လိုက်ရတယ်။
« အိမ်ထောင်ဦးစီးခေါင်းကို ကိုင်ရင် ငရဲကြီးလိမ့်မယ် »
လှုပ်ရှားမှုတွေ ရပ်တန့်သွားပြီး အံ့ဩနေတဲ့မျက်နှာလေးနှင့် ပြူးကြည့်လာတယ်။
« အိမ်ထောင်ဦးစီး ? မင်းက ငါကို ယူမှာလား »
«ဘာလဲ။ မောင်က အပျော်ကြံတယ်ထင်လို့လား»
မဆိုင်းမတွပြန်ဖြေတယ်။အင်းတဲ့လေ။
ထုချင်စရာလေး။ဘယ်လောက် ချစ်တယ်ပြောပြော ၊လူကို မယုံဘူး။
«မောင်က မင်းကို အတည်ကြံနေတာ ။
မင်းသာ ထားမသွားနဲ့ »
ဒူးထောက်လျက်ငြိမ်နေတဲ့သူကို လှမ်းနမ်းလိုက်တယ်။နဖူးပြင်လေးမှစပြီး ပါးပြင်လေးအထိ ခပ်ဖွဖွနမ်းပြီးမှ နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို လျှပ်တပြတ် နမ်းလိုက်တော့ မျက်နှာလေးရဲတတ်သွားတာက စတော်ဘယ်ရီလုံးလေးကျနေတာပဲ။
Kyungsoo ရှက်လျှင် တစ်ကိုယ်လုံး ရဲတတ်လာတာမို့ အသည်းယားပြီး ခဏခဏဖျစ်ညစ်မိတယ်။အခုနေများ သွားဖျစ်ညစ်ကြည့်။အသံဆူးဆူးနဲ့ အော်ထုတ်လိမ့်မယ်။
★”★”
« မေမေ ကျွန်တော် Kyungsoo နဲ့ စာသွားလုပ်ဦးမယ် »
မေမေ ဖြေသံမစောင့်ဘဲ အော်ပြောပြီး ပြေးထွက်လာခဲ့တယ်။သည်းသည်းလေးကို လွမ်းလှပြီ။ကျောင်းပိတ်ရက်မို့ သည်းသည်းလေးမျက်နှာကို တစ်နေ့ကုန်မမြင်ရသေးဘူး။အသံလေးကြားချင်လို့ ဖုန်းဆက်တော့လည်း မကိုင်ဘူး။
« Chanyeol သားလေး လာလေ။ Kyungsoo က ကျူရှင်သွားတယ် »
«ဒါဆို ကျွန်တော် သူ့အခန်းထဲက စောင့်နေလိုက်မယ်»
« အဆင်ပြေသလိုလုပ်။ ဒေါ်လေး အောက်ထပ်မှာ ရှိနေမယ်။ ဗိုက်ဆာရင် ဆင်းလာခဲ့ ကြားလား»
«ဟုတ်ကဲ့»
အခန်းတံခါးဖွင့်ပြီး ဟိုဟို၊ဒီဒီလျှောက်ကြည့်လျက် Kyungsoo အလာကို စောင့်နေလိုက်တယ်။မောင်ကသာ လွမ်းနေတာ မင်းကတော့ စာနဲ့နပန်းလုံးနေတယ်ပေါ့လေ။
တွေ့ဦးမယ်။ပြန်လာမှ အနိုင်ကျင့်ပြီး အနမ်းတောင်းရမယ်။အတွေးနှင့် အပြုံးလေးတစ်ပွင့်ဖြစ်ထွန်းလာခဲ့တယ်။
သို့သော် တော်တော်နှင့်ပြန်မလာသေးတော့
ထိုင်မရ၊ထမရနှင့် ပြတင်းပေါက်ကနေ ထွက်မျှော်ရတယ်။လှုပ်တုတ်၊လှုပ်တုတ်နှင့် အိမ်ထဲဝင်လာတဲ့အရိပ်ကလေးမြင်တော့ အောက်ထပ်ကို အပြေးဆင်းသွားလိုက်တယ်။
သို့သော် သူ့ခြေလှမ်းတွေ ချက်ချင်းရပ်သွားတယ်။အကြောင်းက Kyungsoo မျက်နှာထက်မှာ မြင်လိုက်ရတဲ့ဒဏ်ရာကြောင့်ဖြစ်တယ်။
« Kyungsoo ဘာဖြစ်လာတာလဲ »
မေးလိုက်ပေမယ့် သူကို ပြန်မဖြေဘဲ အခန်းထဲဝင်သွားတယ်။
« မောင်မေးနေတယ်လေ »
«ဖယ်စမ်းပါ »
လက်ကို ခါချပြီးရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားလေတယ်။ဘာကို စိတ်ဆိုးနေတာလည်း သေချာမသိပေမယ့် ပြဿာနာကို ဒီအတိုင်းမထားနိုင်။ Kyungsoo ရေချိုးခန်းထဲက ပြန်ထွက်လာတဲ့အထိ ထိုင်စောင့်နေလိုက်တယ်။
ရေချိုးခန်းတံခါးဖွင့်သည့်နှင့် Kyungsoo အနားအပြေးသွားလိုက်တယ်။တကယ်ကို သိချင်လွန်းလို့ ရူးတော့မယ်။ တစ်ယောက်ယောက်ဆီက Kyungsoo အနိုင်ကျင့်ခံရတယ်ဆို အဲ့လူကို သတ်ပစ်မှာ။
« Kyungsoo မောင်ကို ....»
«မင်းပြန် !! ငါ ဒီနေ့ စာမလုပ်ဘူး »
ဒီလောက်ဆို သူ ပေါက်ကွဲသင့်ပြီ မဟုတ်လား။သူဘက်က ခခယယချော့နေတာကို Kyungsoo ဘက်က လုံးဝ အဖက်မလုပ်ဘူး။
« Kyungsoo မောင်ကို ကြည့်! မောင်ကို သေချာကြည့် !!»
ပခုံးမှလှုပ်ရမ်း၍ အော်လိုက်တယ်။သူ့အော်သံကြားတာတောင် တုပ်တုပ်မလှုပ်ဘဲ ငြိမ်နေတဲ့ Kyungsoo ကိုကြည့်ပြီး သောကတွေနှင့် မောဟိုက်လာတယ်။Kyungsooကို တစ်ခုခု မလုပ်ပေးနိုင်တဲ့အခြေအနေကို အမုန်းဆုံးပဲ။Kyungsooက သူ ကာကွယ်ပေးရမဲ့ဖြစ်တည်မှုလေး။
«မောင်ကို ပြော။ဒီလိုဖြစ်အောင် ဘယ်သူလုပ်တာလဲ »
မျက်နှာပေါ်က ဒဏ်ရာလေးကို တို့ထိ၍မေးလိုက်တယ်။နာ၍ထင် ကိုယ်လုံးလေးတုန်တတ်သွားသည့်က သူ့နှလုံးသားကို စူးနင့်ကြေကွဲသွားစေတယ်။
« ငါက ကလေးလား။သူများဆီက အနိုင်ကျင့်ခံရအောင် »
ပခုံးပေါ်က လက်တွေကို ပုတ်ချပြီး Chanyeol ကို တွန်းထုတ်လိုက်တယ်။ဘယ်သူကရော ဒီလိုဒဏ်ရာရချင်လို့လဲ။
« ငါ မင်းနဲ့ စကားမပြောချင်ဘူး ။ ပြန် !!»
တံခါးပါတစ်ခါတည်း Lock ချပြီး ပိတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဆက်ပြီး အနားမှာ ကြင်နာပြနေလျှင် ငိုမိတော့မယ်။
လက်ထဲက ဖုန်းမျက်နှာပြင် လင်းလာသည့်နှင့် ဝင်လာတဲ့စာက Chanyeol က အမ်နာကို ကယ်ဖို့ အပြေးရောက်လာတာတဲ့လေ။
Video file လည်းပါတာမို့ ဖွင့်ကြည့်လာတော့ Chanyeol က အမ်နာခေါင်းလေးကို ခပ်ဖွဖွပုတ်ပြီး မကြောက်နဲ့တဲ့လေ။
ကြင်နာမှုအပြည့်နှင့်မျက်ဝန်းတွေကိုမြင်ပြီး ဖုန်းကို ပိတ်ပစ်လိုက်တယ်။ဟုတ်တယ်။ Chanyeol က အသစ်အဆန်းတွေ သဘောကျတယ်။သူကိုလည်း စမ်းသက်တဲ့အနေနဲ့ တွဲခဲ့တာ။ဒီလို ယောင်္ကျားလေးချင်းဆိုတဲ့ဖြစ်တည်မှုကို သိချင်ရုံလေး။အဲ့ထက် မပိုခဲ့ဘူး။
★”★”
ဒီရက်ပိုင်း ဖုန်းထဲအဆက်အပြတ်ရောက်လာတဲ့ message တွေကြောင့် စိတ်ရှုပ်နေရတယ်။ Chanyeol ကိုလည်း မမြင်ချင်သလို လူတွေနှင့်လည်း မထိတွေ့ချင်ဘူး။တစ်ယောက်တည်း စိတ်ပျော်ရာတွေလျှောက်လုပ်နေမိတယ်။
« Kyungsoo Hyung »
ပခုံးပေါ်ရောက်လာတဲ့အထိအတွေ့ကြောင့် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ Chanyeolရှောင်ဖို့ပြောထားတဲ့ အလယ်တန်း၊ဒုတိယနှစ်က ဂျီယောင်းဖြစ်နေတယ်။
«ကျောင်းမတတ်ဘူးလား »
«အင်း »
«ခဏ»
ခေါင်းငြိမ့်ပြီး ထွက်သွားဖို့ပြင်လိုက်ပေမယ့် ကျောပိုးအိတ်ကို လှမ်းဆွဲတာမို့ ရှေ့ဆက်မရ။
«ဘာလဲ»
« ကျွန်တော်နဲ့ ဒီနား ခဏလိုက်ခဲ့မလား »
သူ့အဖြေကို စောင့်နေတဲ့မျက်ဝန်းညိုတွေ။ဆွဲဆောင်မှုရှိပြီး ညို့အားပြင်းပေမယ့် သူအပေါ် နည်းနည်းမှ မထိရောက်ဘူး။ Chanyeol လောက် မချောတာ မဟုတ်ဘဲ Chanyeol မဟုတ်လို့ သဘောမကျတာ။
« ရတယ်လေ »
ဂျီယောင်းခေါ်ခဲ့တဲ့နေရာလေးက စတိုးဆိုင်လေးနှင့် မလှမ်းမကမ်းက ပန်းဆိုင်လေးဖြစ်တယ်။
« ဒီနေ့ မေမေ့မွေးနေ့လေ။အဲ့ဒါ ပန်းပေးချင်လို့ »
« ရွေးကူရဦးမလား »
« ဟုတ်ကဲ့ ဟီး »
Chanyeol လှမ်းမြင်နေရတဲ့ ပန်းဆိုင်ထဲက အရိပ်ကိုကြည့်ပြီး လက်သီးကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားမိတယ်။သေပစ်မှာ။နှစ်ယောက်စလုံးကို။
ခွပ် !!
ခြေလှမ်းကြဲတွေနှင့်ရယ်မောနေတဲ့နှစ်ယောက်ကို ဆွဲခွာပြီး ဂျီယောင်းမျက်နှာတည့်တည့်ကို လက်သီးတစ်ချက်ပစ်ထိုးလိုက်တယ်။
ရုတ်တရက်မို့ ရှောင်ချိန်မရဘဲ လှဲကျသွားတဲ့ဂျီယောင်းအပေါ် ခွ၍ထိုးလိုက်တယ်။ရုတ်ရုတ်သဲသဲဖြစ်သွားသောအခြေမှာ Kyungsoo က သူကို လာဆွဲတယ်။
« တော်တော့ Chanyeol ။ သူမှာ ဘာအပြစ်ရှိလို့လဲ »
အပြစ် ? ရှိတာပေါ့။ Kyungsoo နဲ့နီးနီးကပ်ကပ်နေတဲ့အပြစ်လေ။
«နောက်တစ်ခါ Kyungsoo အနားမြင်ကြည့်။ မင်းကို သတ်ပစ်လိုက်မယ် »
အဆုံးသတ်အနေနှင့် ဂျီယောင်းကို ခြေထောက်နှင့်ကန်ပြီး သူ့လက်မောင်းကိုဆွဲပြီးတားနေတဲ့ Kyungsoo ကို လက်ကောက်ဝတ်ကနေ မညှာမတာ ဆွဲခေါ်လာခဲ့တယ်။
« မင်း လိုက်ခဲ့ »
Chanyeol ဒေါသတွေနှင့် အံ့ကြိတ်ထားမိတယ်။ စကားနားမထောင်တဲ့ချစ်သူကို ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။တကယ်ပဲ သတ်ပစ်လိုက်ရမလား။
« ပြော Kyungsoo !! မင်း ဘာအချိုးချိုးတာလဲ »
« ငါက ဘာပြောရမှာလဲ။မင်းဘာသာ အတင်းအထင်လွှဲနေတာလေ »
« ဟာသတွေ လာမပြောနဲ့ Kyungsoo!! ငါကို ပစ်ထားပြီး အဲ့ကောင်နဲ့လျှောက်လည်နေတာ အထင်လွှဲတဲ့လား ။ ပြီးတော့ ဒီပန်း !! ဒီပန်းကနေ ဘာသဘောလဲ »
Kyungsoo လက်ထဲမှာ မြဲမြဲကိုင်ထားတဲ့ အနီရောင်ကျူးလစ်တွေကို နင်းခြွေပစ်လိုက်တယ်။
«ဒီပန်း အဓိပ္ပာယ် မသိလိုက်လောက်တဲ့အထိ မောင် ငတုံး ဘူး Kyungsoo !!»
«.....»
«အဲ့ကောင်က မင်းကို ကြိုက်နေတာ။မင်းကို ကြိုက်နေတာလို့။အဲ့ဒါကြောင့် ဝေးဝေးနေဖို့ မောင် ပြောခဲ့တာ!! »
« ထွက်သွား !! မင်း မျက်နှာ မမြင်ချင်ဘူး »
အသံကုန်အော်ပစ်လိုက်တယ်။ရှုပ်ထွေးနေတဲ့စိတ်က Chanyeol ဆီက အထင်လွှဲခံရတော့ ဒေါသတွေအဖြစ် ကူးပြောင်းလာတယ်။သူက ဂျီယောင်းနောက် လွယ်လွယ်ပါမဲ့သူလား။ငယ်ငယ်ကတည်း တွယ်တာခဲ့တဲ့သံယောဇဉ်မှ ထည့်မတွက်။အထင်လွှဲရက်တယ်။
«ငါကလည်း မင်းမျက်နှာကို မကြည့်ချင်တော့ဘူး Kyungsoo ။ ရွံ့လို့ »
Kyungsoo ကို လမ်းမပေါ်ချန်ထားခဲ့ပြီး လှည့်ပြန်လာခဲ့တယ်။ Kyungsoo ကို ကျောခိုင်းလိုက်တိုင်း နောက်တစ်ကြိမ် Kyungsoo အနားပြန်ရောက်သွားမယ်ဆိုတာ သိတယ်။ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခေါက်တော့ Kyungsoo အနား လုံးဝပြန်မလာဘူး။သူ့တန်ဖိုးသိတဲ့အထိ ပစ်ထားရမယ်။
★”★
နောက်နေ့မနက်မှာ ပုံမှန်အတိုင်း ကျောင်းလာခဲ့တယ်။အလယ်တန်းကျောင်းဆောင်ကိုအဖြတ်၊အတန်းထဲကနေ ကျောပိုးအိတ်ဆွဲပြီးထွက်သွားတဲ့ Kyungsoo နောက်ကျောကို လှမ်းမြင်လိုက်ရတယ်။ဘယ်လိုပဲစိတ်ကငြင်းဆန်ငြင်းဆန်၊နှလုံးသားရဲ့စေခိုင်းမှုနဲ့ Kyungsooအနောက်ကို လိုက်သွားခဲ့တယ်။
ကျောင်းလာပြီးမှ ပြန်သွားတာ ဘာသဘောလဲ။
« ဦးလေး ဟို Taxiနောက် လိုက်ပေးပါ »
Kyungsoo ငှားသွားတဲ့ Taxi အဝါရောင်လေးကို လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်တယ်။မကြာခင် ဆိုက်ရောက်သွားတဲ့ Taxiလေးက ဆေးရုံဖြစ်နေ၍ အနည်းငယ်တွေဝေသွားတယ်။မဟုတ်မှ။ဂျီယောင်းဆီလား။
«ဟို ဦးလေး ဒီမှာကျသင့်ငွေပါ။ကျေးဇူးတင်ပါတယ် »
Taxi သမားဦးလေးကို ခပ်မြန်မြန်နှုတ်ဆက်ပြီး Kyungsoo ဝင်သွားတဲ့ဆေးရုံနောက် အမြန်ပြေးလိုက်သွားတယ်။သူ ထင်သည့်အတိုင်း ဂျီယောင်းကို လာတွေ့တာဖြစ်တယ်။လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ပြီး Kyungsoo ကို ပြန်ထွက်လာမှာကို စောင့်နေခဲ့တယ်။ချစ်ခဲ့သမျှက သူတစ်ယောက်တည်း တစ်ဖက်တည်းလား။
Kyungsoo က သူကို နည်းနည်းလေးတောင် မချစ်ခဲ့ဘူးလား။ဘာလို့ သူကို လွယ်လွယ် ချန်ထားခဲ့နိုင်ရတာလဲ။
« Chanyeol »
« လာခဲ့ »
ဂျီယောင်းရဲ့အခန်းထဲမှာအထွက် မြင်လိုက်ရတဲ့သူကို အံ့ဩချိန်မရ။လက်ကို ဆောင့်ဆွဲလိုက်တာမို့ နာကျင်စွာ ညီးတွားမိတယ်။သို့သော် ဒေါသထွက်နေပုံရတဲ့ Chanyeol က သူ့အော်သံမကြား။လက်ကောက်ဝတ်ကို အားကုန်သုံး၍ ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။
«ဘယ်ကို သွားနေတာလဲ။ငါ့လက်ကို အရင်လွှတ်!! »
ဘယ်လောက်ရုန်းရုန်းမရပါ။ Chanyeol ဒေါသထွက်လျှင် ဘာမှမမြင်တော့တာကို သိ၍ ပိုကာရုန်းမိတယ်။
« မင်း ငြိမ်ငြိမ်နေတာ ကောင်းမယ် Kyungsoo။ဒီမှာ လူနာရှင်တွေနဲ့ »
ရုန်းကန်နေတာရပ်သွားတဲ့သူကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ခေါင်းလေးငုံလို့ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖိကိုက်ထားတယ်။သေချာပေါက် ငိုချင်တာကို အံ့တုနေတဲ့ပုံစံလေး။မပူနဲ့ Kyungsoo ။မင်း
မကြာခင် ငိုရတော့မှာပါ ။
« ဝင် !! »
သန့်စင်ခန်းတံခါးဖွင့်၍ ဝင်ခိုင်းလိုက်တော့ အကြောက်အကန်ငြင်းလာတယ်။စိတ်မရှည်စွာ ငြင်းဆန်နေတဲ့ချစ်သူကို တွန်း၍ သန့်စင်ခန်းတံခါးကို ပိတ်လိုက်တယ်။
«မင်း ဘာလုပ်တာလဲ »
« ငါ့အပိုင် လုပ်မလို့လေ »
ပြောရင်း နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ဖိနမ်းလိုက်တယ်။ရုန်းကန်းနေတဲ့လက်တွေကို နံရံမှာကပ်ပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်အကြီးကြီးနှင့် တစ်ကိုယ်လုံးကို ဖိထားလိုက်တယ်။
လှုပ်မရသည့်ကြားမှ မရမကာရုန်းနေသူကို ကြည့်ပြီး အနမ်းတွေကို ပိုသိပ်သည်းလိုက်တယ်။လက်တွေကလည်း Kyungsoo ခန္ဓာကိုယ်အထက်မှာ ပြေးလွှားပြီး ညည်းသံလေးတွေထွက်လာတဲ့အထိ ဆော့ကစားမိတယ်။ပြင်ဆင်ချိန်မရဘဲ ဖြစ်သွားတဲ့သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ပထမဆုံးအတွက် Kyungsoo ကို အနည်းငယ်အားနာမိပေမယ့် မတတ်နိုင်ဘူး ။ဒီအခြေအနေရောက်အောင် လုပ်ခဲ့တာ Kyungsoo ကိုယ်တိုင်ပဲ။
« ဘယ်လိုလုပ်မလဲ Kyungsoo..မင်း မောင်ကို လက်ထပ်ရတော့မယ် »
လှုပ်ရှားမှုတွေကို အရှိုန်တင်းပြီး နားရွက်နားကပ်၍ ပြောလိုက်တယ်။ရင်ခွင်ထဲမှာလူသားလေးက မျက်ရည်တွေနှင့် သူ့ကျောပြင်ကို အတင်းကုပ်တွယ်လျက် နာကျင်မှုကို အသည်းသန်ခံစားနေရှာတယ်။
လူမိသွားမှာကို စိုးထိန့်၍ နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ပြတ်ထွက်မတတ်ကိုက်ထားပုံက သူကို အရိုင်းဆန်စေတယ်။ထပ်ခါတလဲလဲတိုးဝင်းမိတော့ ကျောပြင်ပေါ်က လက်သီးဆုပ်လေးတွေက အတင်းကုပ်ခြစ်လာတယ်။
«ဖြေး..ဖြေး.. »
« နှစ်ခုထဲက တစ်ခုရွေး ။ လူမိခံ,မလား၊ မောင်လို့ ခေါ်မလား »
မယုံနိုင်စွာ မော့ကြည့်မိတယ်။ဒီလိုအခြေအနေမှာတောင် သူကို ရစ်နေတုန်း။
« ဟင် ဘယ်ဟာရွေးမလဲ »
မျက်ရည်တွေတွဲခွဲနေတဲ့မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးကို ဖိကပ်နမ်းလိုက်တယ်။လှုပ်ရှားမှုကို အရှိုန်ထပ်တင်ရန်ပြင်လိုက်လေတော့ ပခုံးကိုအတင်းဖက်ပြီး ဖြေဖြေးတဲ့လေ။
« ဒါဆို မောင်လို့ခေါ်လေ »
ခါးတစ်ဖက်ကို အတင်းဖျစ်ညစ်ပြီးပြောလာတယ်။နားရှက်စရာအသားချင်းရိုက်သံတွေနှင့် ဆူညံနေတဲ့သန့်စင်ခန်းမှာ မျက်နှာထားစရာမရှိအောင်ရှက်တာမို့ လည်ပင်းအနား မျက်နှာတိုးဝေ့ပြီး ခပ်တိုးတိုးလေး ခေါ်လိုက်ရတယ်။
« သေချာ မကြားရဘူး »
« ဟင့် မောင်လို့ »
« မကြားရသေးဘူး »
« မောင် ကြားရက်သားနဲ့..မညစ်နဲ့ »
« ဟောဗျာ မောင်က တကယ်မကြားလို့ပြောနေတာ »
« မောင်ကို အလျော့ပေးဖို့ပြောနေတာ။တကယ် မခံစားနိုင်တော့ဘူး »
« အင်း ခဏလေးပဲ သည်းခံပေး။ မောင့်လည်ပင်းကို ဖက်ထား »
ပြောရင်း အဆက်မပြတ်တိုးဝင်မိတော့ ခပ်တိုးတိုးလေးညည်းလာတဲ့စကားက မောင်တဲ့လေ။နှလုံးသားတွေ ပေါက်ထွက်မတတ် ရင်ခုန်နေသည့်ကြားမှ အော်ညည်းသံတိုးတိုးလေးက သူ့ရမ္မက်မီးတွေကို တောက်လောင်းစေတယ်။
အရှိုန်ပြင်းပြင်းနှင့်တိုးဝင်မိတော့ ရင်ခွင်ထဲကလူသားလေးက အပြစ်တင်လာတယ်။မောင့်အမှားမှ မဟုတ်ဘဲ။အရာအားလုံး လုယူချင်အောင် မင်းမျက်နှာရဲရဲလေးက မောင်ကို မြူဆွယ်နေခဲ့တာလေ။
★”★
22.11.23 🍎
ZAW...
ေယာက်ၤားေလးဆိုေပမယ့္ အသားအေရကအစ ႏူးညံ့ၿပီး ယဥ္ေက်းလိမၼာတဲ့ KyungSoo ဟာ မိဘတိုင္းလိုခ်င္တဲ့သားေကာင္းရတနာေလးျဖစ္တယ္။ေမေမ့ႏႈတ္ဖ်ားထက္မွာ KyungSoo နာမည္က မပါမျဖစ္။ Park အိမ္ေတာ္ရဲ႕အသဲေၾကာ္ေလးျဖစ္တဲ့အျပင္ မမရဲ႕ဦးစားေပးခံရေသာ တစ္ဦးတည္းေသာေယာက်ၤားေလးလည္းျဖစ္တယ္။
Chanyeol မွာ တစ္ျခားသူနဲ႔မဟုတ္ဘဲ မမနဲ႔ၿပိဳင္ၿပီး Kyungsoo ကို လုေနရတယ္။မမရဲ႕အခ်စ္သည္းမႈႏွင့္ ေဖာင္းကားလာတဲ့ပါးေလးေတြကို လက္ညိႇဳးႏွင့္ ထိုးၾကည့္၍ မနာလိုျဖစ္ရတယ္။သူလည္း Kyungsoo စားသမွ် ဝယ္ေကြၽးႏိုင္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ မမက အၿမဲ အသားစီးရတယ္။မမႏွင့္ဆို တဟီးဟီးႏွင့္ သေဘာက်ေနတဲ့ Kyungsooကို တစ္ခါတေလ ကိုင္ေဆာင့္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။သူကို ခ်စ္သူေတာ္လိုက္တာ ဒီလိုမ်ိဳး ရက္စက္ဖို႔အတြက္လား။
« Chanyeol စာလိုက္မၾကည့္ဘဲ ဘာၾကည့္ေနတာလဲ !! »
« Kyungsoo..Doh Kyungsoo ကို ၾကည့္ေနတာ ဆရာ »
သူ႕ေျဖသံၾကားၿပီး တစ္ခန္းလုံး ဝိုင္းရယ္ၾကတယ္။ Kyungsoo ကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း မ်က္ႏွာရဲရဲႏွင့္။
« စာက Kyungsoo မ်က္ႏွာမွာ မ႐ွိဘူး။ဒီမွာ!!
ဒီကို ၾကည့္ !! »
ဆရာက ေက်ာက္သင္ပုန္းကို တုတ္ႏွင့္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း႐ိုက္၍ ေျပာလာတယ္။
« မဟုတ္ဘူး ဆရာ။ Kyungsoo စာလိုက္မလုပ္ဘဲ အပုံထိုင္ဆြဲေနလို႔ ၾကည့္ေနတာ »
« သြား !! စာထဲ စိတ္မပါရင္ ႏွစ္ေယာက္လုံး အခန္းျပင္ထြက္ !! လက္ေျမႇာက္ ဒူးေထာက္ေန »
ထိုင္ခုံမွ အလ်င္အျမန္ထၿပီး Kyungsoo လက္ကို ဆြဲလိုက္တယ္။
« လာ ။ အခန္းျပင္ထြက္မယ္ »
ဆရာဆီက အဆူခံရၿပီး အခန္းျပင္ထြက္ရသည့္ကို ႐ွက္ရေကာင္းမွန္းမသိ။ေက်နပ္ေနတဲ့အ႐ူးေကာင္ကို အခန္းအျပင္ေရာက္မွ နား႐ြက္လိမ္ဆြဲလိုက္တယ္။
«႐ူးေနလား။ငါ စာလိုက္လုပ္ေနတာ မင္း မျမင္ဘူးလား »
« ေမာင္ ျမင္ပါတယ္။မင္း စိတ္ေတြလြင့္ေနတာ ။စာလည္း အာ႐ုံမစိုက္ဘူး »
ဘာမွဆက္မေျပာဘဲ ဒူးေထာက္လိုက္တယ္။စာ
လိုက္မွတ္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္ တစ္ခ်က္၊တစ္ခ်က္ စိတ္လြင့္သြားတာေတာ့ အမွန္တကယ္ျဖစ္တယ္။
« ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ။ အခုရက္ပိုင္း မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္းဘူး »
Kyungsoo နည္းတူ ဒူးေထာက္၍ အနားနားကပ္ေမးလိုက္တယ္။
«ဟင့္အင္း »
« မလိမ္နဲ႔ ။ စိတ္ညစ္စရာ႐ွိရင္ ေမာင္ကိုေျပာ »
ဆက္တိုက္ျငင္းေနတာမို႔ Chanyeol စိတ္ေလ်ာ့ၿပီး ေမးခြန္းေျပာင္းေမးလိုက္တယ္။
«ဒါဆို ဘာလို႔ ေမာင္အေ႐ွ႕မွာ မေပ်ာ္တဲ့ပုံျဖစ္ေနရတာလဲ။မမနဲ႔ဆို ျပဳံးေပ်ာ္ေနတာပဲ »
« အဲ့လိုျဖစ္သြားလား။ငါေတာင္ မသိလိုက္ဘူး »
ၾကည့္။မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္ ။
«စိတ္မဆိုးနဲ႔။မမက ငါကို မင္းရည္းစားမွန္း သိပါတယ္ »
«သိလို႔ပဲ။အနားက မခြာေတာ့ဘူး »
ခပ္တိုးတိုးေလးေျပာၿပီး မ်က္ႏွာဆူပုတ္ျပလိုက္ေတာ့ Kyungsoo က ရယ္တယ္။သူ႕ေခါင္းက ဆံပင္ေတြကို လွမ္းဖြရန္ ျပင္လာတာမို႔ ေခါင္းယိမ္း၍ေ႐ွာင္လိုက္ရတယ္။
« အိမ္ေထာင္ဦးစီးေခါင္းကို ကိုင္ရင္ ငရဲႀကီးလိမ့္မယ္ »
လႈပ္႐ွားမႈေတြ ရပ္တန္႔သြားၿပီး အံ့ဩေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ျပဴးၾကည့္လာတယ္။
« အိမ္ေထာင္ဦးစီး ? မင္းက ငါကို ယူမွာလား »
«ဘာလဲ။ ေမာင္က အေပ်ာ္ၾကံတယ္ထင္လို႔လား»
မဆိုင္းမတြျပန္ေျဖတယ္။အင္းတဲ့ေလ။
ထုခ်င္စရာေလး။ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ေျပာေျပာ ၊လူကို မယုံဘူး။
«ေမာင္က မင္းကို အတည္ၾကံေနတာ ။
မင္းသာ ထားမသြားနဲ႔ »
ဒူးေထာက္လ်က္ၿငိမ္ေနတဲ့သူကို လွမ္းနမ္းလိုက္တယ္။နဖူးျပင္ေလးမွစၿပီး ပါးျပင္ေလးအထိ ခပ္ဖြဖြနမ္းၿပီးမွ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို လွ်ပ္တျပတ္ နမ္းလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာေလးရဲတတ္သြားတာက
စေတာ္ဘယ္ရီလုံးေလးက်ေနတာပဲ။
Kyungsoo ႐ွက္လွ်င္ တစ္ကိုယ္လုံး ရဲတတ္လာတာမို႔ အသည္းယားၿပီး ခဏခဏဖ်စ္ညစ္မိတယ္။အခုေနမ်ား သြားဖ်စ္ညစ္ၾကည့္။အသံဆူးဆူးနဲ႔ ေအာ္ထုတ္လိမ့္မယ္။
အျပစ္ဒဏ္ခံရေအာင္ လုပ္ခဲ့သူက သူ မဟုတ္လား။
★”★”
« ေမေမ ကြၽန္ေတာ္ Kyungsoo နဲ႔ စာသြားလုပ္ဦးမယ္ »
ေမေမ ေျဖသံမေစာင့္ဘဲ ေအာ္ေျပာၿပီး ေျပးထြက္လာခဲ့တယ္။သည္းသည္းေလးကို လြမ္းလွၿပီ။ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ သည္းသည္းေလးမ်က္ႏွာကို တစ္ေန႔ကုန္မျမင္ရေသးဘူး။အသံေလးၾကားခ်င္လို႔ ဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း မကိုင္ဘူး။
« Chanyeol သားေလး လာေလ။ Kyungsoo က က်ဴ႐ွင္သြားတယ္ »
«ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ သူ႕အခန္းထဲက ေစာင့္ေနလိုက္မယ္»
« အဆင္ေျပသလိုလုပ္။ ေဒၚေလး ေအာက္ထပ္မွာ ႐ွိေနမယ္။ ဗိုက္ဆာရင္ ဆင္းလာခဲ့ ၾကားလား»
«ဟုတ္ကဲ့»
အခန္းတံခါးဖြင့္ၿပီး ဟိုဟို၊ဒီဒီေလွ်ာက္ၾကည့္လ်က္ Kyungsoo အလာကို ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ေမာင္ကသာ လြမ္းေနတာ မင္းကေတာ့ စာနဲ႔နပန္းလုံးေနတယ္ေပါ့ေလ။
ေတြ႕ဦးမယ္။အႏိုင္က်င့္ၿပီး အနမ္းေတာင္းရမယ္။
အေတြးႏွင့္ အျပဳံးေလးတစ္ပြင့္ျဖစ္ထြန္းလာခဲ့တယ္။
သို႔ေသာ္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ျပန္မလာေသးေတာ့
ထိုင္မရ၊ထမရႏွင့္ ျပတင္းေပါက္ကေန ထြက္ေမွ်ာ္ရတယ္။လႈပ္တုတ္၊လႈပ္တုတ္ႏွင့္ အိမ္ထဲဝင္လာတဲ့အရိပ္ကေလးျမင္ေတာ့ ေအာက္ထပ္ကို အေျပးဆင္းသြားလိုက္တယ္။
သို႔ေသာ္ သူ႕ေျခလွမ္းေတြ ခ်က္ခ်င္းရပ္သြားတယ္။အေၾကာင္းက Kyungsoo မ်က္ႏွာထက္မွာ ျမင္လိုက္ရတဲ့ဒဏ္ရာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။
« Kyungsoo ဘာျဖစ္လာတာလဲ »
ေမးလိုက္ေပမယ့္ သူကို ျပန္မေျဖဘဲ အခန္းထဲဝင္သြားတယ္။
« ေမာင္ေမးေနတယ္ေလ »
«ဖယ္စမ္းပါ »
လက္ကို ခါခ်ၿပီးေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္သြားေလတယ္။ဘာကို စိတ္ဆိုးေနတာလည္း ေသခ်ာမသိေပမယ့္ ျပႆာနာကို ဒီအတိုင္းမထားႏိုင္။ Kyungsoo ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာတဲ့အထိ ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။
ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးဖြင့္သည့္ႏွင့္ Kyungsoo အနားအေျပးသြားလိုက္တယ္။တကယ္ကို သိခ်င္လြန္းလို႔ ႐ူးေတာ့မယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီက Kyungsoo အႏိုင္က်င့္ခံရတယ္ဆို အဲ့လူကို သတ္ပစ္မွာ။
« Kyungsoo ေမာင္ကို ....»
«မင္းျပန္ !! ငါ ဒီေန႔ စာမလုပ္ဘူး »
ဒီေလာက္ဆို သူ ေပါက္ကြဲသင့္ၿပီ မဟုတ္လား။သူဘက္က ခခယယေခ်ာ့ေနတာကို Kyungsoo ဘက္က လုံးဝ အဖက္မလုပ္ဘူး။
« Kyungsoo ေမာင္ကို ၾကည့္! ေမာင္ကို ေသခ်ာၾကည့္ !!»
ပခုံးမွလႈပ္ရမ္း၍ ေအာ္လိုက္တယ္။သူ႕ေအာ္သံၾကားတာေတာင္ တုပ္တုပ္မလႈပ္ဘဲ ၿငိမ္ေနတဲ့ Kyungsoo ကိုၾကည့္ၿပီး ေသာကေတြ
ႏွင့္ ေမာဟိုက္လာတယ္။Kyungsooကို တစ္ခုခု
မလုပ္ေပးႏိုင္တဲ့အေျခအေနကို အမုန္းဆုံးပဲ။Kyungsooက သူ ကာကြယ္ေပးရမဲ့ျဖစ္တည္မႈေလး။
«ေမာင္ကို ေျပာ။ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ဘယ္သူလုပ္တာလဲ »
မ်က္ႏွာေပၚက ဒဏ္ရာေလးကို တို႔ထိ၍ေမးလိုက္တယ္။နာ၍ထင္ ကိုယ္လုံးေလးတုန္တတ္သြားသည့္က သူ႕ႏွလုံးသားကို စူးနင့္ေၾကကြဲသြားေစတယ္။
« ငါက ကေလးလား။သူမ်ားဆီက အႏိုင္က်င့္ခံရေအာင္ »
ပခုံးေပၚက လက္ေတြကို ပုတ္ခ်ၿပီး Chanyeol ကို တြန္းထုတ္လိုက္တယ္။ဘယ္သူကေရာ ဒီလိုဒဏ္ရာရခ်င္လို႔လဲ။
« ငါ မင္းနဲ႔ စကားမေျပာခ်င္ဘူး ။ ျပန္ !!»
တံခါးပါတစ္ခါတည္း Lock ခ်ၿပီး ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဆက္ၿပီး အနားမွာ ၾကင္နာျပေနလွ်င္ ငိုမိေတာ့မယ္။
လက္ထဲက ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ လင္းလာသည့္ႏွင့္ ဝင္လာတဲ့စာက Chanyeol က အမ္နာကို ကယ္ဖို႔ အေျပးေရာက္လာတာတဲ့ေလ။
Video file လည္းပါတာမို႔ ဖြင့္ၾကည့္လာေတာ့ Chanyeol က အမ္နာေခါင္းေလးကို ခပ္ဖြဖြပုတ္ၿပီး မေၾကာက္နဲ႔တဲ့ေလ။
ၾကင္နာမႈအျပည့္ႏွင့္မ်က္ဝန္းေတြကိုျမင္ၿပီး ဖုန္းကို ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ဟုတ္တယ္။ Chanyeol က အသစ္အဆန္းေတြ သေဘာက်တယ္။သူကိုလည္း စမ္းသက္တဲ့အေနနဲ႔ တြဲခဲ့တာ။ဒီလို
ေယာက်ၤားေလးခ်င္းဆိုတဲ့ျဖစ္တည္မႈကို သိခ်င္႐ုံေလး။အဲ့ထက္ မပိုခဲ့ဘူး။
★”★”
ဒီရက္ပိုင္း ဖုန္းထဲအဆက္အျပတ္ေရာက္လာတဲ့ message ေတြေၾကာင့္ စိတ္႐ႈပ္ေနရတယ္။ Chanyeol ကိုလည္း မျမင္ခ်င္သလို လူေတြႏွင့္လည္း မထိေတြ႕ခ်င္ဘူး။တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ေပ်ာ္ရာေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနမိတယ္။
« Kyungsoo Hyung »
ပခုံးေပၚေရာက္လာတဲ့အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Chanyeolေ႐ွာင္ဖို႔ေျပာထားတဲ့ အလယ္တန္း၊ဒုတိယႏွစ္က ဂ်ီေယာင္းျဖစ္ေနတယ္။
«ေက်ာင္းမတတ္ဘူးလား »
«အင္း »
«ခဏ»
ေခါင္းၿငိမ့္ၿပီး ထြက္သြားဖို႔ျပင္လိုက္ေပမယ့္ ေက်ာပိုးအိတ္ကို လွမ္းဆြဲတာမို႔ ေ႐ွ႕ဆက္မရ။
«ဘာလဲ»
« ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ဒီနား ခဏလိုက္ခဲ့မလား »
သူ႕အေျဖကို ေစာင့္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းညိဳေတြ။ဆြဲေဆာင္မႈ႐ွိၿပီး ညိဳ႕အားျပင္းေပမယ့္ သူအေပၚ နည္းနည္းမွ မထိေရာက္ဘူး။ Chanyeol ေလာက္ မေခ်ာတာ မဟုတ္ဘဲ Chanyeol မဟုတ္လို႔ သေဘာမက်တာ။
« ရတယ္ေလ »
ဂ်ီေယာင္းေခၚခဲ့တဲ့ေနရာေလးက စတိုးဆိုင္ေလးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းက ပန္းဆိုင္ေလးျဖစ္တယ္။
« ဒီေန႔ အေမ့ေမြးေန႔ေလ။အဲ့ဒါ ပန္းေပးခ်င္လို႔ »
« ေ႐ြးကူရဦးမလား »
« ဟုတ္ကဲ့ ဟီး »
Chanyeol လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ပန္းဆိုင္ထဲက အရိပ္ကိုၾကည့္ၿပီး လက္သီးက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားမိတယ္။ေသပစ္မွာ။ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို။
ခြပ္ !!
ေျခလွမ္းႀကဲေတြႏွင့္ရယ္ေမာေနတဲ့ႏွစ္ေယာက္ကို ဆြဲခြာၿပီး ဂ်ီေယာင္းမ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို လက္သီးတစ္ခ်က္ပစ္ထိုးလိုက္တယ္။
႐ုတ္တရက္မို႔ ေ႐ွာင္ခ်ိန္မရဘဲ လွဲက်သြားတဲ့ဂ်ီေယာင္းအေပၚ ခြ၍ထိုးလိုက္တယ္။႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္သြားေသာအေျခမွာ Kyungsoo က သူကို လာဆြဲတယ္။
« ေတာ္ေတာ့ Chanyeol ။ သူမွာ ဘာအျပစ္႐ွိလို႔လဲ »
အျပစ္ ? ႐ွိတာေပါ့။ Kyungsoo နဲ႔နီးနီးကပ္ကပ္ေနတဲ့အျပစ္ေလ။
«ေနာက္တစ္ခါ Kyungsoo အနားျမင္ၾကည့္။ မင္းကို သတ္ပစ္လိုက္မယ္ »
အဆုံးသတ္အေနႏွင့္ ဂ်ီေယာင္းကို ေျခေထာက္ႏွင့္ကန္ၿပီး သူ႕လက္ေမာင္းကိုဆြဲၿပီးတားေနတဲ့ Kyungsoo ကို လက္ေကာက္ဝတ္ကေန မညႇာမတာ ဆြဲေခၚလာခဲ့တယ္။
« မင္း လိုက္ခဲ့ »
Chanyeol ေဒါသေတြႏွင့္ အံ့ႀကိတ္ထားမိတယ္။ စကားနားမေထာင္တဲ့ခ်စ္သူကို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။တကယ္ပဲ သတ္ပစ္လိုက္ရမလား။
« ေျပာ Kyungsoo !! မင္း ဘာအခ်ိဳးခ်ိဳးတာလဲ »
« ငါက ဘာေျပာရမွာလဲ။မင္းဘာသာ အတင္းအထင္လႊဲေနတာေလ »
« ဟာသေတြ လာမေျပာနဲ႔ Kyungsoo!! ငါကို ပစ္ထားၿပီး အဲ့ေကာင္နဲ႔ေလွ်ာက္လည္ေနတာ အထင္လႊဲတဲ့လား ။ ၿပီးေတာ့ ဒီပန္း !! ဒီပန္းကေန ဘာသေဘာလဲ »
Kyungsoo လက္ထဲမွာ ၿမဲၿမဲကိုင္ထားတဲ့ အနီေရာင္က်ဴးလစ္ေတြကို နင္းေႁခြပစ္လိုက္တယ္။
«ဒီပန္း အဓိပၸာယ္ မသိလိုက္ေလာက္တဲ့အထိ ေမာင္ ငတုံး ဘူး Kyungsoo !!»
«.....»
«အဲ့ေကာင္က မင္းကို ႀကိဳက္ေနတာ။မင္းကို ႀကိဳက္ေနတာလို႔။အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေဝးေဝးေနဖို႔ ေမာင္ ေျပာခဲ့တာ!! »
« ထြက္သြား !! မင္း မ်က္ႏွာ မျမင္ခ်င္ဘူး »
အသံကုန္ေအာ္ပစ္လိုက္တယ္။႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့စိတ္က Chanyeol ဆီက အထင္လႊဲခံရေတာ့ ေဒါသေတြအျဖစ္ ကူးေျပာင္းလာတယ္။သူက ဂ်ီေယာင္းအေနာက္ လြယ္လြယ္ပါမဲ့သူလား။ငယ္ငယ္ကတည္း တြယ္တာခဲ့တဲ့သံေယာဇဥ္မွ ထည့္မတြက္။အထင္လႊဲရက္တယ္။
«ငါကလည္း မင္းမ်က္ႏွာကို မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး Kyungsoo ။ ႐ြံ႕လို႔ »
Kyungsoo ကို လမ္းမေပၚခ်န္ထားခဲ့ၿပီး လွည့္ျပန္လာခဲ့တယ္။ Kyungsoo ကို ေက်ာခိုင္းလိုက္တိုင္း ေနာက္တစ္ႀကိမ္ Kyungsoo အနားျပန္ေရာက္သြားမယ္ဆိုတာ သိတယ္။ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ Kyungsoo အနား လုံးဝျပန္မလာဘူး။သူ႕တန္ဖိုးသိတဲ့အထိ ပစ္ထားရမယ္။
★”★
ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ပုံမွန္အတိုင္း ေက်ာင္းလာခဲ့တယ္။အလယ္တန္းေက်ာင္းေဆာင္ကိုအျဖတ္၊
အတန္းထဲကေန ေက်ာပိုးအိတ္ဆြဲၿပီးထြက္သြားတဲ့ Kyungsoo ေနာက္ေက်ာကို လွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္။ဘယ္လိုပဲစိတ္ကျငင္းဆန္ျငင္းဆန္၊ႏွလုံးသားရဲ႕ေစခိုင္းမႈနဲ႔ Kyungsooအေနာက္ကို လိုက္သြားခဲ့တယ္။
ေက်ာင္းလာၿပီးမွ ျပန္သြားတာ ဘာသေဘာလဲ။
« ဦးေလး ဟို Taxiေနာက္ လိုက္ေပးပါ »
Kyungsoo ငွားသြားတဲ့ Taxi အဝါေရာင္ေလးကို လက္ညိႇဳးထိုးျပလိုက္တယ္။မၾကာခင္ ဆိုက္ေရာက္သြားတဲ့ Taxiေလးက ေဆး႐ုံျဖစ္ေန၍ အနည္းငယ္ေတြေဝသြားတယ္။မဟုတ္မွ။
ဂ်ီေယာင္းဆီလား။
«ဟို ဦးေလး ဒီမွာက်သင့္ေငြပါ။ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ »
Taxi သမားဦးေလးကို ခပ္ျမန္ျမန္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး Kyungsoo ဝင္သြားတဲ့ေဆး႐ုံေနာက္ အျမန္ေျပးလိုက္သြားတယ္။သူ ထင္သည့္အတိုင္း ဂ်ီေယာင္းကို လာေတြ႕တာျဖစ္တယ္။လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ၿပီး Kyungsoo ကို ျပန္ထြက္လာမွာကို ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ခ်စ္ခဲ့သမွ်က သူတစ္ေယာက္တည္း တစ္ဖက္တည္းလား။
Kyungsoo က သူကို နည္းနည္းေလးေတာင္ မခ်စ္ခဲ့ဘူးလား။ဘာလို႔ သူကို လြယ္လြယ္ ခ်န္ထားခဲ့ႏိုင္ရတာလဲ။
« Chanyeol »
« လာခဲ့ »
ဂ်ီေယာင္းအခန္းထဲမွာအထြက္ ျမင္လိုက္ရတဲ့သူကို အံ့ဩခ်ိန္မရ။လက္ကို ေဆာင့္ဆြဲလိုက္တာမို႔ နာက်င္စြာ ညီးတြားမိတယ္။သို႔ေသာ္ ေဒါသထြက္ေနပုံရတဲ့ Chanyeol က သူ႕ေအာ္သံမၾကား။လက္ေကာက္ဝတ္ကို အားကုန္သုံး၍ ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။
«ဘယ္ကို သြားေနတာလဲ။ငါ့လက္ကို အရင္လႊတ္!! »
ဘယ္ေလာက္႐ုန္း႐ုန္းမရပါ။ Chanyeol ေဒါသထြက္လွ်င္ ဘာမွမျမင္ေတာ့တာကို သိ၍ ပိုကာ႐ုန္းမိတယ္။
« မင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေနတာ ေကာင္းမယ္ Kyungsoo။
ဒီမွာ လူနာ႐ွင္ေတြနဲ႔ »
႐ုန္းကန္ေနတာရပ္သြားတဲ့သူကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းေလးငုံလို႔ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဖိကိုက္ထားတယ္။ေသခ်ာေပါက္ ငိုခ်င္တာကို အံ့တုေနတဲ့ပုံစံေလး။မပူနဲ႔ Kyungsoo ။မင္း
မၾကာခင္ ငိုရေတာ့မွာပါ ။
« ဝင္ !! »
သန္႔စင္ခန္းတံခါးဖြင့္၍ ဝင္ခိုင္းလိုက္ေတာ့ အေၾကာက္အကန္ျငင္းလာတယ္။စိတ္မ႐ွည္စြာ ျငင္းဆန္ေနတဲ့ခ်စ္သူကို တြန္း၍ သန္႔စင္ခန္းတံခါးကို ပိတ္လိုက္တယ္။
«မင္း ဘာလုပ္တာလဲ »
« ငါ့အပိုင္ လုပ္မလို႔ေလ »
ေျပာရင္း ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို ဖိနမ္းလိုက္တယ္။႐ုန္းကန္းေနတဲ့လက္ေတြကို နံရံမွာကပ္ၿပီး သူ႕ခႏၶာကိုယ္အႀကီးႀကီးႏွင့္ Kyungsoo တစ္ကိုယ္လုံးကို ဖိထားလိုက္တယ္။
လႈပ္မရသည့္ၾကားမွ မရမကာ႐ုန္းေနသူကို ၾကည့္ၿပီး အနမ္းေတြကို ပိုသိပ္သည္းလိုက္တယ္။လက္ေတြကလည္း Kyungsoo ခႏၶာကိုယ္အထက္မွာ ေျပးလႊားၿပီး ညည္းသံေလးေတြထြက္လာတဲ့အထိ ေဆာ့ကစားမိတယ္။ျပင္ဆင္ခ်ိန္မရဘဲ ျဖစ္သြားတဲ့သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ပထမဆုံးအတြက္ Kyungsoo ကို အနည္းငယ္အားနာမိ
ေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူး ။ဒီအေျခအေနေရာက္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာ Kyungsoo ကိုယ္တိုင္ပဲ။
« ဘယ္လိုလုပ္မလဲ Kyungsoo..မင္း ေမာင္ကို လက္ထပ္ရေတာ့မယ္ »
လႈပ္႐ွားမႈေတြကို အ႐ိႈန္တင္းၿပီး နား႐ြက္နားကပ္၍ ေျပာလိုက္တယ္။ရင္ခြင္ထဲမွာလူသား
ေလးက မ်က္ရည္ေတြႏွင့္ သူ႕ေက်ာျပင္ကို အတင္းကုပ္တြယ္လ်က္ နာက်င္မႈကို အသည္းသန္ခံစားေန႐ွာတယ္။
လူမိသြားမွာကို စိုးထိန္႔၍ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို ျပတ္ထြက္မတတ္ကိုက္ထားပုံက သူကို အ႐ိုင္းဆန္ေစတယ္။ထပ္ခါတလဲလဲတိုးဝင္းမိေတာ့ ေက်ာျပင္ေပၚက လက္သီးဆုပ္ေလးေတြက အတင္းကုပ္ျခစ္လာတယ္။
«ေျဖး..ေျဖး.. »
« ႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုေ႐ြး ။ လူမိခံ,မလား၊ ေမာင္လို႔ ေခၚမလား »
မယုံႏိုင္စြာ ေမာ့ၾကည့္မိတယ္။ဒီလိုအေျခအေနမွာေတာင္ သူကို ရစ္ေနတုန္း။
« ဟင္ ဘယ္ဟာေ႐ြးမလဲ »
မ်က္ရည္ေတြတြဲခြဲေနတဲ့မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးကို ဖိကပ္နမ္းလိုက္တယ္။လႈပ္႐ွားမႈကို အ႐ိႈန္ထပ္တင္ရန္ျပင္လိုက္ေလေတာ့ ပခုံးကိုအတင္းဖက္ၿပီး ေျဖေျဖးတဲ့ေလ။
« ဒါဆို ေမာင္လို႔ေခၚေလ »
ခါးတစ္ဖက္ကို အတင္းဖ်စ္ညစ္ၿပီးေျပာလာတယ္။နား႐ွက္စရာအသားခ်င္း႐ိုက္သံေတြႏွင့္ ဆူညံေနတဲ့သန္႔စင္ခန္းမွာ မ်က္ႏွာထားစရာမ႐ွိေအာင္႐ွက္တာမို႔ Chanyeol လည္ပင္းအနား မ်က္ႏွာတိုးေဝ့ၿပီး ခပ္တိုးတိုးေလး ေခၚလိုက္ရတယ္။
« ေသခ်ာ မၾကားရဘူး »
« ဟင့္ ေမာင္လို႔ »
« မၾကားရေသးဘူး »
« ေမာင္ ၾကားရက္သားနဲ႔..မညစ္နဲ႔ »
« ေဟာဗ်ာ ေမာင္က တကယ္မၾကားလို႔ေျပာေနတာ »
« ေမာင္ကို အေလ်ာ့ေပးဖို႔ေျပာေနတာ။တကယ္ မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး »
« အင္း ခဏေလးပဲ သည္းခံေပး။ ေမာင့္လည္ပင္းကို ဖက္ထား »
ေျပာရင္း အဆက္မျပတ္တိုးဝင္မိေတာ့ ခပ္တိုးတိုးေလးညည္းလာတဲ့စကားက ေမာင္တဲ့ေလ။ႏွလုံးသားေတြ ေပါက္ထြက္မတတ္ ရင္ခုန္ေနသည့္ၾကားမွ ေအာ္ညည္းသံတိုးတိုးေလးက
သူ႕ရမၼက္မီးေတြကို ေတာက္ေလာင္းေစတယ္။
အ႐ိႈန္ျပင္းျပင္းႏွင့္တိုးဝင္မိေတာ့ ရင္ခြင္ထဲကလူသားေလးက အျပစ္တင္လာတယ္။ေမာင့္အမွားမွ မဟုတ္ဘဲ။အရာအားလုံး လုယူခ်င္ေအာင္ မင္းမ်က္ႏွာရဲရဲေလးက ေမာင္ကို ျမဴဆြယ္ေနခဲ့တာ။
★”★
22.11.23🍎