#SAT9S
DEDICATED TO : AVIEGAIL LABUGUEN
CHAPTER 41 : COBY
I've admired quite a few girls based on the way they handle themselves. Crushes, girl idols and the likes. Yet, no one can point out a particular trait that could easily get my attention. I, myself, can't figure it out and I leave it that way. I don't think it's necessary because I know for a fact that those girls were not standing on the same line. They are different altogether and parallelism is dispensable.
As I grew up, I avoid to make comparison. I never focus on similarities considering that nobody would ever want to be compared and loved just because she's a living replica of someone I knew, in literal way or in any manner. Primarily, I focus on my own emotion. On what I feel every time I'm with someone. The impact of her presence, her words, and her actions. Impersonal questions are just secondary.
Hindi ako yung tipong 'pag gusto ko ay gusto ko.' I have an older sister who doesn't act like one. She's adorable but a spoiled daughter. Kahit masbata ako sa kanya ay spoiled rin siya sa akin. So, I learned to share. I gave her what she wants. Eventually, I acted the same trait on other people. My father would praise me about it and he would always quote a particular line along with his praises.
"Someday, you'll get more than what you gave, son. But for now, don't expect a reward for the good deeds you've done."
Pinalaki ako sa ganitong paraan. Ang mga kaibigan ko pa minsan ang nanunukso sa akin na masyado raw akong mapagbigay. At certain times, nakararamdam na ako nang pang-aabuso. Minsan ay natutukso akong gumanti pero hindi ko ginawa. Not because I'm afraid of them but my concern is the consequence after it. Baka pagsisihan ko rin sa huli. Kaya masminabuti kong huwag na lang umimik.
Hindi ako matapang para ipaglaban ang mga bagay na gusto ko. I get used to my own generosity and I think that's my disadvantage. My bravery has its limit. For that reason, it causes me delayed actions. Natatagalan ako sa pagtantya ng tama at mali. There's no challenge on observing things but I need time before I throw a decision. I don't make impulsive action since it's the cause of complicated situations. I don't want to reach that point.
But when I see someone getting abused and has no guts to fight for himself, reasonings be damned. I set aside my safety not because I wanna play hero but I wanna save someone from misery and take that person away from the abusive ones.
Nung maliit pa ako, minsan akong nahulog sa puno dahil gusto kong tumigil sa pag-iyak ang isang batang babae na kaedaran ko. Binubully siya. Madalas na pinapaiyak. Ang pasimuno ng pambubully sa kanya ay ang bestfriend ko. Tinapon nito sa puno ang bear ng batang babae at inasar-asar pa nito kasama ang iba pang bata. Habang ako ay nakatingin lang sa batang babae na iyak nang iyak sa harap namin at hinahanap ang bear niya. Nang mapuno ako ng awa ay saka lang ako kumilos. Umakyat ako ng puno.
I got her bear but I accidentally trip and fell. Sa ospital na ako nagising. Sa isang araw na pananatili ko sa ospital ay nagawa akong dalawin ng batang babae. Nagpasama siya sa Yaya niya at hawak niya pa rin ang bear niyang naging sanhi ng disgrasya ko. I don't blame her, though.
I stared at her for a long moment because she's not speaking. Nakatingin lang siya sa akin na tila nahihiya. Kaya ako na lang ang unang nagsalita.
"Hi."
Then, she smiled. For the first time, I saw her smile.
"H-hello. I'm. . .I'm R-Rhea." She stuttered.
"Hi, Rhea. Why are you here in my room?"
Matagal na sandali ang pinalipas niya bago sumagot.
"Thank you."
I frowned. "Ha?"
"Thank you kasi niligtas mo ang bear ko."
"Aahh. You own the bear?" Hindi ko alam kung bakit nagmaang-maangan pa ako.
"Y-yes. Sorry kasi kailangan mo pa umakyat ng puno. Nahulog ka tuloy."
"Nah. I just want to know the feeling of superheroes. I pretended to be Superman." I laughed and she grinned. "By the way, I'm Coby. Nice meeting you. . ."
That was the start. I didn't expect that we're gonna click. Aside from Artemis, wala na akong naka-close na babae nung panahon na 'yon. I was young and I prefer to be with boys so we could play boy games, car toys, basketball and the likes. But I got attached to Rhea. She's a frangible. Tila madaling masaktan at anumang oras ay iiyak. At some later time, I found myself staying on her side. Nung panahon na talagang kailangan niya ako dahil walang ibang lumalapit sa kanya. Alam ko kung bakit.
"Do you hate Ren?" Ren was my bestfriend that time. We're close but I couldn't understand why he had to bully this girl. Alam ko ring pinalayo nito ang ibang batang kalaro namin para huwag lapitan si Rhea. He's getting worse while Rhea stays passive. May pagkakataong tumatakbo siya sa akin at iiyak pero kailanman ay hindi siya nagsumbong. Hindi niya sinasabi sa akin kung ano ang ginagawa ni Ren sa kanya.
"Yes." Sagot niya. "But I can't hate him too much. Ibu-bully niya lang ako lalo."
The situation was also hard for me. Kaibigan ko silang pareho pero una at pinakamalapit kong kaibigan si Ren but it doesn't mean that Rhea is less important. Regardless of our young age, my protectiveness to her is on extent of my concern for my sister. Kinausap ko si Ren tungkol ro'n pero matigas ang ulo at walang pinapakinggan kundi ang kanyang sarili.
"Masama mambully, Ren. Rhea is a girl. Hindi ka naman niya inaano." I said in a subtle way. I don't want to argue with him because he would never listen. Ipagpipilitan niyang tama siya kahit walang tama sa ginagawa niya.
"Bakit? Nagsumbong sayo? Palagi mo na lang pinagtatanggol ang weak na 'yon."
"Hindi siya nagsusumbong, Ren. Nakikita ko."
May mga pagkakataong gusto kong magalit kay Ren pero ganito na talaga siya simula nang maging magkaibigan kami. We're totally opposite and there are times that our old folks would compare us to each other. Naiinis ako kapag gano'n kahit ang karaniwang pupurihin nila ay ako at si Ren ang sasabihan nila na matigas ang ulo. Nagtataka pa nga raw sila kung ba't kami magkasundo.
I don't understand why it's seems like a big deal to them while I don't care about our similarities and differences. Those are just characteristics anyway. Hindi naman ako naghahanap ng kompetisyon. Fairness is like honor to us. That's another line from my honorable father.
Nung nalaman kong iiwan namin ang Pilipinas at magma-migrate kami sa Korea, nalungkot ako. Binenta nila Daddy ang academy namin sa mga Delgado, for us to start a new life. Nang ipaalam ko kay Rhea ang nalalapit kong pag-alis, umiyak siya at yumakap sa akin.
"Coby, balik ka kaagad, ha?"
I didn't compromise. Gusto ko ring bumalik agad pero alam kong malabo kaya hindi ako nangako. Every time I see her cry, I want to comfort her. Paano ko 'yon gagawin kung nasa malayo na ako?
"Ibubully ako ni Ren kasi wala ka na. Mag-isa na lang ulit ako." Malungkot niyang sabi.
"Dad said that sometimes we have to fight alone, so we can be stronger than before." I smiled at her. "Friends pa rin naman tayo kapag nasa Korea na ako kaya huwag mo isiping mag-isa ka lang. Huwag mong iiyakan ang opinyon ng iba."
"Babalik ka?"
Tumango ako. "Babalik naman kami dito. Hindi lang namin alam kung kailan."
Those were my collection of childhood memories. Binabalik-balikan ko minsan. Marami pang iba pero 'yon ang mas tumatak sa akin. Wala na akong koneksyon kay Ren at Rhea nung nasa Korea na ako pero pag sumasagi sila sa isip ko, napapatanong ako kung ano ang nangyari sa kanila. Especially to Rhea. I wonder if she maintains her fragility, if she's still the Rhea I knew. I wonder what she looks right now.
Nang makabalik kami sa Pilipinas matapos ang sampung taon, nagkaro'n agad ng usapan sina Papa at ang mga kaibigan nito. We'll dine with them. I expect to see Rhea again.
"Excited to see someone?" Artemis couldn't stop teasing me and I couldn't help but grin. "First crush, huh."
I got so many girl crushes in Korea since the country had gained popularity from various group bands. Some of the groups were compose of gorgeous girls. I don't idolize the group like Artemis has been obsessing with. I just like a particular member and eventually, admire the girl. I think that's a boy thing.
That feeling is not steady. My admiration for one girl isn't stable. From time to time, a new girl would come and steal my attention from the previous one. I haven't gone further than infatuation. Then, a blurry image of a young girl enters my head. I remembered her. The first girl that I admire. The girl who became dependent on me. The one that causes my fall on a tree was also the girl who made me fall in love for the first time.
I could clearly remember our first encounter after ten years.
Sa malayo palang ay natigilan na ako nang makita ko ang babaeng hirap maglakad at tila hindi komportable sa suot niya. Palinga-linga siya sa paligid na tila may hinahanap. I stared at her for a long moment because she's very familiar.
"Miss. . ." Pagtawag ko rito.
The girl turns her head on my direction and I got stunned. I guess, I am not mistaken. Siya na ito.
"Y-yes?" Parang kabado siya sa paglapit ko sa kanya. Pinigilan kong mapangiti. She didn't change that much.
"Hi. I think I know you." Nakangiti kong sabi sa kanya. I couldn't help but admire a fine-looking lady in front of me. She grew up in a nice and gorgeous way. Very delicate.
Napakunot ang noo niya. "Y-you know me?"
"Coby! We're late! We need to hurry!" Biglang lumitaw si Artemis at umangkla sa braso ko. Napatitig ang kapatid ko sa babaeng kaharap namin. Artemis frowned.
"Who is she?" My sister asked.
Nagpalipat-lipat naman ang tingin ni Rhea sa aming magkapatid. Then, the girl gasped in recognition. Napangiti na lang ako. Bago pa makapagsalita ang isa sa amin ay inunahan na kami ni Artemis. Bumitaw siya sa akin at lumapit na sa babaeng aming kaharap.
"Oh my! I know you! Gosh, Rhea! Is that you?" She's exaggerating again. I sighed. She's really like that.
"A-Artemis. H-hi."
"Oh my, Gee!" Niyakap siya ni Artemis. Muntik na silang matumba. Napatingin si Rhea sa akin at natagpuan akong nakatitig rin sa kanya.
"Hey, sis. Ako naman." Singit ko. Napatulala naman sa akin si Rhea habang nakaawang ang kanyang bibig. Pinakawalan siya ni Artemis pero walang tigil sa pagkumusta ang kapatid ko kay Rhea. God, I'm dying to talk to her. I want to hug her.
Hindi ko na napigilan at lumapit agad ako sa kanya sabay yakap sa manipis niyang katawan. She's too thin for my built. Gusto ko mang higpitan ang yakap ko sa kanya ay natatakot akong mapipi ko siya.
"Wow. You looked pretty back then, you are prettier now." Bulong ko sa kanya.
Niluwagan ko ang pagkakayakap sa kanya at tinitigan ko siyang mabuti. I really missed her. I haven't missed a girl this much aside from my mother and sister. Despite of our ten years separation, she still occupies a big space in my system. I can still feel the connection. My attachment to her. The admiration I felt for my previous crushes is incomparable to what I feel for Rhea. I hate comparison but I guess nothing can genuinely beat my first one.
"It's nice to see you again, Rhea." I added.
Marahang tumawa si Artemis. "Sweet."
Pero kung si Rhea ay walang pinagbago sa paningin ko, gano'n rin si Ren at ang paraan niya para mapansin siya ni Rhea. I don't like his ways but what can I do? Kararating ko lang at ayokong mag-away kami.
Instinctively, I followed Rhea. Pumunta siya sa malawak at mahanging balcony ng hotel. I was about to sit with her but I saw Ren coming. Umatras ako at nagtago. Nakinig sa pinag-uusapan nila. Hanggang sa kalagitnaan no'n ay nagpakawala ng insulto si Ren kay Rhea. Kumuyom ang kamao ko.
"The dress is perfect but it doesn't suits you. Hindi mo kayang dalhin. Hindi bagay sayo. The make-up is quite good on you pero huwag kang mag-expect masyado dahil slight lang 'yon." Pagtapos ay narinig kong tumawa si Ren.
I can't understand him. Bakit kailangan niyang iparamdam kay Rhea ang gano'n? If he doesn't like Rhea the way she is, he has no right to judge. Girls don't deserve to be treated like that. Hindi ko ata mapapairal ang pagiging pasensyoso ko pag kay Artemis nangyari 'to.
Nang makita kong papalapit si Rhea ay umiiyak na siya. Hindi niya agad ako nakita at nabangga siya sa katawan ko. Dumaing siya at akmang titingin sa akin pero tinakpan ko ang kanyang mata.
"Hanggang ngayon, iyakin ka pa rin."
"C-coby?"
"Di ba, sabi ko sayo dati ay huwag mong iiyakan ang opinyon ng iba? What matters the most is the real you."
Napasinghap siya. "Did you hear-"
"Sshh. . ."
Ganito kami noon. Hindi ko inakalang hanggang ngayon ay ganito pa rin kami. It feels good to be her confidant.
"Gosh! Papangit ako lalo! Y-yung make-up ko-"
"Walang taong pangit."
Natahimik siya.
"No guy has the right to call a girl ugly." I added softly. "You know the famous quote that beauty is in the eye of the beholder? That's a perfect definition of beauty. And you're beautiful, Rhea. I always find you pretty. In and out. If Ren can't see it, he is a fool. Huwag mo siyang paulit-ulit na iyakan."
Inalis ko ang kamay ko sa kanyang mga mata. Humulas ang make-up niya. It didn't make her less pretty. Even she's crying, she's still pretty for me.
"Sobrang pangit ko na." Humihikbi siya. "Y-yung make-up ko. . ."
"You're still beautiful. Your make-up can't cover the real you." Naglabas ako ng panyo at pinunasan ang kanyang mukha.
"Nakakahiya sayo. . ."
"Isipin mo na lang ay mga bata ulit tayo at umiiyak ka pa rin sa akin." Ngunit nababagabag ako sa klase ng pag-iyak niya. Parang masyadong mabigat. I don't know why I felt it all of a sudden. Hindi ko kasi matukoy kung umiiyak siya para sa sarili niya o dahil sa tingin sa kanya ng isang isang tao. Kaya nagbitaw ako ng isang tanong. "Do you like Ren?"
Hindi niya nasagot 'yon. Umiling lang siya pero hindi diretsang sumagot. Nirespeto ko 'yon.
Habang tumatagal ako sa Pilipinas, sinubukan kong bumawi kay Rhea. Habang umuusad ang mga araw at buwan, nagpursige na ako manligaw. Though, medyo kakaiba siya. At certain times, I can feel her uneasiness. It was like she's hiding something from me. As days passed, she's acting more strange than the usual. Ngunit wala siyang sinasabi. Ayoko namang pangunahan siya at pilitin sabihin sa akin ang problema.
While Ren and I had never been the same. Nakaramdam ako nang panlalamig. Hindi ako manhid para ipilit ang presensya ko. Though, may hinala na ako kung bakit siya naging gano'n sa akin.
Until the day of Rhea's confession. The day she conceded. Inamin niya sa akin ang lahat.
"I miss you, Rhea. Hindi mo sinasagot ang mga tawag ko." Hindi ko maiwasang magtampo. Nararamdaman ko kasing parang wala siyang oras sa akin. Yes, I prefer to believe that she has no time for me rather than she's ignoring me intentionally.
"Sorry."
"Forgiven. Babawi ka naman, right?" Ngumiti ako ngunit ramdam ko ang pag-aalinlangan niya. Tinago ko yung sakit na nararamdaman ko at umakto na walang napapansing kakaiba sa kanya. "Pinagluto kita kaya lang hindi pa tapos. Let's go."
She's not in the mood to talk. I can feel it. Pinipilit ko na lang buhayin ang usapan naming dalawa.
"Busy ka lately?"
"Ahh, o-oo."
"If you don't mind me asking, bakit ka busy?"
"May ginagawa ako. I mean, ano. . ." Napapapikit siya at nag-alala na ako.
"Rhea, are you okay?" Umiling siya at umiyak. Lumapit ako sa kanya at tinatahan siya sa pag-iyak. "Rhea. Sshh, stop crying." Nang hindi siya tumigil sa pag-iyak ay nagpanik ako. "Rhea."
"Sorry, Coby." Sinubsob niya ang mukha niya sa kanyang palam. "Hindi ko deserve ang atensyon at effort na binbigay mo sa akin. You don't know me Coby."
"Then, let me know you, Rhea. I can wait-" Bago ko pa matapos ang sasabihin ko ay pinatigil niya na ako. She gave the main reason like she's dropping a bomb between us.
"I'm in love with someone else." Tumingin siya sa mga mata ko. "Kay Ren."
Matagal akong hindi nakapagsalita. Para akong nabingi. She's. . .in love. . .with someone else. Sa dati kong kaibigan.
"Ren?" Gagad ko sa mahinang boses. "You fell for Ren?"
Tumango siya pagtapos ay yumuko. "Sorry." Napatayo ako nang wala sa oras. "Coby. . ."
I laughed in bitterness. Pakiramdam ko ay natraydor ako. Naagawan. Pinasadahan ko ng kamay ang aking buhok pagtapos ay tumingin sa ibang direksyon. "So, I wasn't the only one who tried to pursue you, huh?" Napalunok ako. "Ba't hindi mo sinabing may kakompitensya pala ako sayo?"
Kung nalaman ko lang, I won't let my chance slip. Sana mas nagpursige pa ako. Sana pinagbutihan ko pa. Sana sinagad ko na.
"Kaya pala malamig na sa akin ang taong 'yon mula ng bumalik ako." Naiiling kong sabi. "We used to be bestfriends pero biglang ganito."
At that time, I was so bitter to Ren. Alam ko ang ugali niya. Pag gusto niya, gusto niya. Gusto niya kanya lang. Gagawa at gagawa siya ng paraan para makuha 'yon nang hindi iniisip kung sino ang mga matatapakan niya.
And here I am, hopeless. Pakiramdam ko ay nanakawan ako. I couldn't understand. Paano minahal ni Rhea ang lalaking parating nananakit sa kanya?
"Paano ka nahulog sa kanya? He bullies you, Rhea. Nakalimutan mo na ba yung mga ginawa niya sayo nung mga bata pa tayo? He never treated you right. Tapos nahulog ka sa kanya?"
Hindi ko talaga matanggap. Dapat ako. Dapat sa akin siya nahulog. Ako ang unang dinipendehan ni Rhea. Ako ang nauna. Si Ren? Wala naman siyang ibang ginawa.
"Paano kung laro lang 'to sa kanya? You know him, Rhea. Marami siyang trip sa buhay at hindi ko talaga siya mapapatawad kapag pinaglalaruan ka lang niya."
"Hindi ko rin siya mapapatawad kung gano'n nga. Pero kasi Coby, h-hindi naman pwedeng sayo ako mapunta kung siya yung. . .yung m-mahal ko, di ba? Naging unfair na nga ako sayo ngayon, magiging unfair pa ulit ako sayo kung nagkataon."
"But I really like you, Rhea." Mahina kong sambit. Napapikit ako. "Ikaw yung babaeng gusto ko para sa sarili ko. . ."
Minsan lang ako pumili ng isang bagay na pang-akin lang. Si Rhea lang. I can share anything, anyone except her. Dad said I'll gain something after being generous. I wanna gain Rhea. Kahit siya lang. I won't ask for anything else. Basta mapunta siya sa akin.
But it's selfishness, isn't it? Forcing someone to stay with me when she's in love with somebody is selfish.
Sa lahat ng bagay na ibinigay ko sa iba, yung pagmamahal ni Rhea ang mahirap pakawalan. Then, I realized that being generous sucks at some times because that's what I exactly felt when I saw her with Ren on my sister's party. Hindi ko sila magawang pansinin. I feel so bitter along with self-pity. Ni minsan ay hindi ako naawa sa sarili ko kapag nagbibigay ako sa iba. Nung puntong 'yon, kung nagpadala ako sa nararamdaman ko ay baka hinaklit ko si Rhea palayo sa kay Ren at paniguradong magugulo kaming dalawa.
Pero hindi ko kaya. Sinabi ko na, di ba? This is the disadvantage of my generosity. I'm not that brave enough. Karaniwan ay nagpapaubaya na lang kaya pati ang mga bagay na gusto kong akin ay napupunta sa iba. Nakaiinis isiping wala man lang akong nakuha na para sa akin talaga. Ako ang naubusan.
Hindi ko inasahang makatatanggap ako nang imbitasyon sa debut ni Rhea. I'm one of the 18 roses. Pangalawa sa huli. Magkasunod kaming dalawa ni Ren sa pila dahil siya ang last dance. Ngumiti lang ako sa kanya bilang respeto. Hindi ko sana siya kakausapin pero nagulat ako nang kausapin niya ako.
"I want you to curse me so I can curse you back. Yet, you smiled at me with no sign of regret and I curse myself."
Napatingin ako sa kanya. Nakatingin siya kay Rhea na ngayo'y sinasayaw ng kanyang pinsan.
Huminga nang malalim si Ren. "I'm sorry."
"Wala naman akong magagawa kung ikaw yung minahal. Hindi naman kasi 'to paunahan." Marahan kong tugon.
"I know. Still, I'm sorry if you feel that I betray you."
Matagal akong hindi nagsalita. Nang makita kong nagsesenyas na ang organizer sa akin ay inayos ko ang suot ko. Nilingon ko si Ren.
"Pakiingatan siya." Saka ako lumakad patungo kay Rhea na nakangiti sa akin. How I wish I'm the only one who can make her smile that way. But I know that I'm not. Ren can bring out her biggest and brightest smile. It pains me, yes. But I have to let go because I know that this unrequited love will get me nowhere.