♪ Human – The Human League ♪
Mijn weekend had niet verschrikkelijker kunnen beginnen en eindigen. Het was verschrikkelijk om Felix met Bente zijn huis in te zien gaan. Had hij haar niet weg kunnen sturen?
Toen ik hem niet bij de training en de wedstrijd zag verschijnen, wist ik meteen hoe laat het was. Natuurlijk kon hij me niet onder ogen komen na met Bente het bed in gedoken te zijn.
Gefrustreerd sta ik in de keuken mijn brood te smeren terwijl ik erover nadenk. Om me heen klinkt gerommel van Collin en mam, maar ik reageer nergens op.
Collin komt naast me zijn brood smeren terwijl mam het fornuis schoonmaakt. Nerveus zucht ik. Wat als ze over iets gênants beginnen?
'Levi', schrikt Collin me op. Verrast kijk ik om. Zijn ogen zijn gevestigd op mijn zuigzoenen, die eindelijk een beetje weg beginnen te trekken.
'Wat?' vraag ik een beetje bot.
'Hoe zit het eigenlijk in godsnaam met die zuigzoenen?' vraagt hij. Mijn maag maakt een dip in mijn borst.
'Wat bemoei jij je daar nou weer mee?' snauw ik. Verbaasd kijkt Collin me aan. 'Jij kan nog niet eens toegeven dat je op Kim bent.'
'Omdat ik niet op Kim ben!' roept Collin boos.
'Felix liegt al genoeg tegen me, daar hoef ik niet ook nog een liegend halfbroertje bij!' kat ik hem af. Mam draait zich nu boos naar ons om.
'En ik hoef geen halfbroer die steeds naar zijn halfbroertje uithaalt omdat hij geen pik kan krijgen!' roept hij terug. De woorden komen hard bij me binnen en doen me beseffen dat ik inderdaad weer uithaal naar Collin omdat Felix me overstuur heeft gemaakt.
'Sorry', stamel ik. Collin knikt tevreden en gaat weer door met het maken van zijn lunch. Mam blijft me echter strak aankijken.
'Hij heeft wel een punt, Levi', zegt ze. Diep zucht ik. 'Je komt voor ons uit de kast en vertelt ons dat je Felix leuk vindt, maar opeens staat Mirre voor de deur omdat je haar opgebeld hebt. En de volgende ochtend kom je binnen met heel je nek vol van de zuigzoenen. Hoe zit dat?'
Ongemakkelijk snijd ik mijn brood door en probeer zo mams oogcontact te vermijden en mijn antwoord uit te rekken. Ik weet dat ze niet blij zal zijn als ik vertel dat we het gedaan hebben om hem jaloers te maken.
'Levi?' klinkt mam opnieuw, maar ik blijf zwijgen. 'Hoe zit dat? Of was het een leugen dat je Felix leuk vindt?'
'Nee, het was geen leugen', zeg ik vlug en bijt op mijn lip. 'Ik weet niet wat het was. Het gebeurde opeens en ik stopte het te laat...'
'Weet ze eigenlijk dat je Felix leuk vindt?' vraagt Collin nu. Het laat me vasthangen. Ze wist het maar al te goed.
'Ja, ze was een van de eersten die het wist', zeg ik.
'Weet Pieter het al?' vraagt Collin nu. Ik schud mijn hoofd.
'Ik wil het liever persoonlijk zeggen...' zeg ik. Collin knikt. 'Ik ga me klaarmaken', zeg ik om eindelijk uit de ongemakkelijke situatie te komen.
Snel stop ik mijn lunch in mijn rugzak en ga dan de trap op om me klaar te maken. Vlug poets ik mijn tanden terwijl ik naar de blauwe plekken over mijn nek kijk. Ze beginnen al wat weg te trekken, maar ze zijn zeker nog aanwezig. Het lucht me echter op. Ik denk niet dat ik het nog veel langer aankan het gestaar van Felix aan te moeten zien.
Ik had het weekend nog naar make-up gezocht om de plekken te bedekken en Mirre om tips gevraagd, maar ze werd pissig toen ze mijn plan hoorde en hield een preek dat heel het doel van de zuigzoenen teniet gedaan werd.
Snel ga ik de badkamer uit wanneer ook Collin zich klaar begint te maken. Ik wil niet dat hij verder gaat vragen. Hij weet te veel.
Na mezelf opgefrist en opgeknapt te hebben, stap ik naar buiten om op Mirre te wachten. Verrast kijk ik om wanneer de voordeur opent en Collin naar buiten stapt.
'Heb jij het eerste uur les?' vraag ik verward.
'Oh, nee. Ik heb met Sven afgesproken om het eerste uur in de mediatheek aan ons verslag te werken. Dan kunnen we het misschien afronden', legt hij uit. Ik glimlach.
'Wat een nerds', zeg ik en Collin haalt zijn schouders op.
'Ik had het project ook liever niet af willen zien, maar het moet toch ooit gebeuren', zegt hij.
'Als je het nu eindelijk eens afmaakt, ben je er voorgoed van af', zeg ik en knipoog. Collin glimlacht moeilijk en wil iets zeggen, maar wordt onderbroken door Mirre.
'Hallo!' zegt ze enthousiast, waarop wij haar teruggroeten.
Collin en Mirre beginnen vrolijk met elkaar te kletsen, maar ik kan me niet goed bij hen aansluiten. Ik kan me alleen maar bezig houden met in wat voor staat ik Felix dadelijk aan zal treffen nadat hij me het hele weekend ontlopen heeft. Ik kan alleen maar vrezen voor hoe vaak hij me over Mirre zal vragen.
Het stuk tot aan de kruising kan niet lang genoeg zijn voor me, maar tot mijn bezwaar zijn we er sneller dan gehoopt. Bente en Felix staan al op ons te wachten.
We steken de kruising over, waardoor Mirre voor Collin en mij gaat fietsen en zo plaatsneemt naast Bente. Kort blijft Felix nog naast hen fietsen, maar zakt dan toch terug naast Collin en mij. Hij ziet lijkbleek.
'Goedemorgen', klinkt hij zacht.
'Hallo', zegt Collin met een brede glimlach.
'Hey', groet ik hem moeilijk. Zijn ogen schieten naar mijn nek. Zijn blik was al droevig, maar nu bederft hij al helemaal. Klein slik ik. Er valt een akelige stilte.
'Hey, heb je nieuwe kleren?' merk ik uiteindelijk op wanneer ik hem een shirt en broek zie dragen die ik hem nog nooit eerder aan heb zien hebben. De kleding lijkt wat groot voor hem. Beschaamd kijkt Felix naar zijn kleren.
'Oh, nee. Dit zijn kleren van Quinten', antwoordt hij en kijkt beduusd weg. Mijn wenkbrauwen schieten omhoog.
'Ik wist niet dat je zijn stijl over wilde nemen', zeg ik met een flauwe glimlach en trek zacht aan het mouwtje van het T-shirt. Traag laat ik mijn vingers over zijn biceps glijden en trek dan terug. Felix' ogen glinsteren, maar dan doven ze weer.
'Het was een van de weinige shirts die ik kon vinden die een beetje op mijn eigen smaak lijkt', zegt hij en laat zijn ogen weer op mijn nek vallen. Verward frons ik.
'Ik hoorde dat je ruzie hebt gehad op het voetbalveld', zegt Collin, probeert zo het gesprek gaande te houden wanneer hij merkt dat de sfeer ongemakkelijk en zwaar is.
'Hij begon', zegt Felix hierop en wenkt naar mij. En dat leidt ertoe dat ik opnieuw het hele verhaal tegen Collin moet vertellen terwijl Felix zwijgt.
De volgende stilte die valt is nog ongemakkelijker en zwaarder. Beduusd kijk ik naar Felix. Hoe kan het dat hij opeens zo stil is?
Verward glijden mijn ogen naar zijn nek. De huid... het kleurverschil. Ook al is Felix bleek en verkleurt hij niet veel in de zomer, toch ziet zijn nek er bleker uit dan normaal. En het patroon verontrust me. Een band lichter gekleurde huid over bijna heel zijn keel heen. Het kleurverschil is er zeker. En het maakt me al helemaal bezorgd wanneer ik licht er donkere plekken doorheen zie schijnen.
Bezorgd kijk ik naar hem op, maar zijn blik is afwezig op de weg onder hem gericht. Wat is er dit weekend gebeurd?
'Uh, Levi, heb je die snaren al geregeld?' verbreekt Collin de stilte weer. Verrast kijk ik naar hem om.
'Oh, nee, sorry. Ik zal het vanmiddag doen', zeg ik en glimlach klein. Mijn ogen gaan echter meteen weer naar Felix. 'De gitaar klonk wel nog steeds goed ook al zaten er oude snaren op, toch, Felix?' probeer ik hem in het gesprek te betrekken.
Zijn ogen blijven echter nog altijd even afwezig op de weg gericht. Zwak frons ik.
'Felix?' vraag ik bezorgd. Ook de meiden voor ons kijken nu om. Felix' blik gaat wazig naar mij. 'Toch?'
'Ik heb niet gehoord wat je zei', zegt hij met overslaande stem en laat zijn ogen weer op mijn nek vallen. Ik slik. Wat is er gebeurd?
'Dat mijn gitaar goed klonk. Is er iets aan de hand?' laat ik het onderwerp snel achter me. Felix wrijft door zijn ogen en kijkt beduusd weer voor zich.
'Nee, sorry. Ik heb gewoon slecht geslapen', zegt hij. Ik weet niet zeker of het een leugen is; zijn wallen zijn enorm.
Het duurt niet veel langer tot we op school aankomen en Collin van onze zijde breekt om Sven op te zoeken. Met Felix naast me loop ik naar mijn kluisje. Hij is muisstil.
'Heb je je medicijnen weer gebruikt?' vraag ik verward terwijl ik mijn kluisje open. Hij schudt zijn hoofd.
'Nee, gewoon moe', antwoordt hij kort. Ik wissel wat boeken terwijl ik diep nadenk.
'Daniël heeft je plekje in moeten nemen bij de training en de wedstrijd dit weekend', zeg ik nu, om te kijken of hij hier wel op zal reageren. Smal knikt hij.
'Fijn dat hij terug is in het team', mompelt hij.
'Ja...' stamel ik en sluit mijn kluisje. 'Moet jij ook naar het jouwe?' vraag ik.
'Nee, mijn tas is niet zo zwaar', zegt hij en begint al naar de aula te lopen. Verward volg ik hem.
In de aula aangekomen schuift Felix bij Daniël en Simon aan. Opnieuw kijk ik naar Felix' nek terwijl ik het koppeltje groet. Felix weet slechts een zachte groet uit te brengen.
'Nog ruzie gehad op het voetbalveld?' vraagt Daniël en knipoogt naar me. Ik lach.
'Gelukkig niet', zeg ik. Daniël glimlacht. Zijn ogen gaan naar Felix.
'Jij hebt jezelf dit weekend thuisgehouden om ruzie te voorkomen?' vraagt hij.
'Ja', lacht Felix ongemakkelijk. Zijn stemming laat de rillingen over mijn lijf schieten.
'Ik ben echt blij dat je terug bent, man. Als die andere sukkels je willen laten gaan omdat je een geweldige gast met een fantastisch vriendje bent, zijn ze echt achterlijk', zeg ik, waardoor Daniël breed glimlacht en Simon fel bloost. Daniël pakt zijn hand vast en knijpt er licht in.
'Zie je wel, Simon, ik ben niet de enige die je fantastisch vindt', zegt Daniël tegen hem en laat traag zijn hand weer gaan. Simon glimlacht lastig naar hem.
'Serieus, Siemplantje? Je vindt jezelf niet leuk?' vraag ik verward en voel een steek in mijn borst. Hoe kan iemand zo geweldig als Simon zichzelf zo laag inzien? Hij haalt ongemakkelijk zijn schouders op en kijkt verlegen naar de tafel.
'Hoezo dat nou weer? Je bent zo aardig, zorgzaam, slim, behulpzaam – letterlijk alle positieve dingen. Je hebt letterlijk motherfucking Daniël Verkamp voor je laten vallen. Hoe kan je jezelf nou zo laag zien als je letterlijk een fantastisch persoon bent?' vraag ik. Ik wil niet dat hij zich zo voelt, daar is hij te goed voor.
'Levi...' klinkt Felix zacht. Verrast kijk ik om wanneer ik hem eindelijk hoor spreken deze ochtend. 'Je doet zelf echt precies hetzelfde...' Zijn stem is fragiel.
Overdonderd kijk ik hem aan terwijl het stilvalt aan onze tafel. Hij moet wel liegen nu. Ik ben niets in vergelijking met Simon.
'Het is waar, Levi...' zegt Daniël dan ook voorzichtig. Ik kijk om naar hem en zie zo zowel Simon als Daniël synchroon knikken.
Ik sla mijn ogen neer naar de tafel en denk diep na terwijl een nieuwe stilte valt. Wat als zij mij zien zoals ik Simon zie? Ik wilde dat ik zoals Simon was. Hij heeft alles zo perfect op orde en is briljant. Ik wilde dat ik zoals hem kon zijn. Ik wilde dat Felix en ik zoals Daniël en Simon konden zijn.
'Daan,' schrikt Felix' fragiele stem me opnieuw op, 'mag ik een brutale vraag stellen?' Ik kijk toe hoe Felix Daniël scant terwijl Felix zijn eigen pols vastpakt. Zijn vingers leunen tegen zijn leren armbandje. Zijn nagellak lijkt nog donkerder paars dan voor het weekend. Licht frons ik wanneer ik zie dat hij zijn ring niet meer draagt.
'Als het maar niet oversekst is', zegt Daniël met een flauwe grijns, maar Felix grijnst niet terug. Ik voel mijn handen klam worden.
Hij wijst met zijn hand waarvan hij de pols vastheeft naar Daniëls onderarmen.
'Je hebt die littekens echt al super lang, maar ik weet eigenlijk niet eens hoe je eraan gekomen bent. Ik durfde het eigenlijk nooit te vragen, maar ik wil het eigenlijk wel weten...' stamelt hij. Het zijn de langste zinnen die ik deze ochtend uit hem heb horen komen. Ik frons.
Is het gepast om zoiets te vragen? Ik vond het zelf altijd een te gevoelig onderwerp over te beginnen. Wat als het iets is waar hij zich voor schaamt?
'Oh, haha', lacht Daniël en wrijft over de witte littekens, die duidelijk niet mee kleuren met zijn bruine huid. 'Beetje stom verhaal eigenlijk', zegt hij en kijkt Felix weer aan.
'Je weet nog wel dat Daniël en ik heel ongemakkelijk waren over de zoen-opdracht van het experiment, toch?' vraagt Simon. Felix knikt enkel als antwoord.
'Nou, we waren dus beide echt heel nerveus', gaat Daniël verder wanneer Felix geen verdere respons geeft. 'Simon ontliep me omdat hij dacht dat ik hem niet op dezelfde manier zag en toen we eindelijk gezoend hadden, stormde hij meteen naar huis. Ik was gesloopt en dacht dat ik het echt verpest had bij hem. Toen ik de volgende dag wakker werd, werd jaloers op zijn drinkglas van de avond ervoor en heb het kapot gegooid tegen mijn muur. Het enige wat ik me daarna kan herinneren is dat Sven me rustig probeerde te krijgen terwijl ik met mijn armen in de scherven aan het slaan was', zegt Daniël en lacht vervolgens ongemakkelijk. 'Alleen omdat ik dus jaloers was op een stom drinkglas heb ik deze littekens. Echt dom', legt hij oncomfortabel lachend uit. Ik kan merken dat hij zich ervoor schaamt.
'Oh...' stamelt Felix overdonderd. 'Maar je hebt je dus bewust bezeerd omdat je dacht dat Simon je niet leuk vond?'
'Nee, ik had eerst niet eens door dat ik ermee bezig was. Als Sven er niet was geweest, was het denk ik ook heel anders afgelopen', zegt Daniël. Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes. 'Waarom vraag je het eigenlijk?'
'Uh', stottert Felix terwijl hij zijn armen onder de tafel trekt en zijn schouders ophaalt. 'Het zijn er gewoon zo veel dat ik het me afvroeg', stamelt hij. Bedenkelijk scant Daniël hem en knikt traag.
'Ook al is het kut dat je die littekens hebt, het is toch maar goed dat het experiment er is geweest. Anders had je nooit met Siem gehad', probeert Felix het onderwerp te verwisselen. Daniël haalt zijn schouders op en legt zijn arm over Simons rugleuning.
'Wie weet', zegt hij. Felix wiebelt ongemakkelijk met zijn armen op zijn schoot. 'Dan had jij misschien ook nooit met Bente gehad.'
'Ja...' stamelt Felix en kijkt verlegen naar de tafel. Ik zie hoe hij nerveus met zijn ring wil spelen, maar ongemakkelijk aan zijn nagels krabt wanneer hij zich herinnert dat het sieraad ontbreekt. Opgelucht breekt hij los van ons wanneer de bel gaat. We delen alle drie een blik wanneer we Felix verward in de menigte zien verdwijnen.
Na het avondeten ben ik op mijn bed bezig met het losmaken van alle oude snaren op mijn gitaar. Afwezig sla ik de snaar waar ik mee bezig ben steeds aan terwijl ik hem losser draai met de stemknop, hoor zo iedere keer een lagere toon.
Verrast kijk ik op wanneer er een klopje op mijn deur klinkt. Mijn hart begint te razen wanneer ik Felix in de kier zie staan.
'Hey', zeg ik verrast en haal de gitaar van mijn schoot af. Verlegen stapt Felix naar binnen en sluit de deur achter zich.
'Kom ik ongelegen..?' stamelt hij met gebroken stem. Een steek trekt door mijn hart. Ik leg mijn gitaar op de grond en kijk hem bezorgd aan zodra ik zijn waterige ogen opmerk. Ik heb hem echt weten te breken. Wat als ik hem niet meer kan helen?
'Tuurlijk niet', zeg ik, maar Felix blijft bij de deur staan. Zijn benen beven. 'Is er iets?' vraag ik overrompeld. Ik kijk toe hoe hij letterlijk elke seconde meer afbrokkelt.
Eindelijk loopt hij naar het bed toe, trekt me mee naar beneden en gaat met zijn gezicht naar mij toe op zijn zij liggen.
'Felix, wat is er?' vraag ik overdonderd terwijl hij zich vastgrijpt aan mijn shirt en zich aan me vastklampt. Ontdaan kijk ik naar zijn zwarte haren terwijl hij zijn gezicht tegen mijn borstkas nestelt en zijn tranen mijn shirt beginnen te doorweken. Zijn hele lichaam trilt van de harde snikken.
'Felix?' vraag ik nog een keer zacht en leg behoed mijn hand op zijn achterhoofd. Hard blijft hij huilen.
'Oké, Levi, dat... dat jij en Mir... dat jij en Mirre weer hebben. Oké dat jullie weer sa... samen zijn. Ik kan er... niets aan doen. Maar alsjeblieft... wrijf het er niet meer zo in', stottert hij tussen zijn snikken door. Overdonderd strijk ik licht zijn rug. Hij reageert een beetje oncomfortabel op de aanrakingen, ook al merk ik dat hij wel met mijn hand wil versmelten.
'Ik hoef geen antwoord meer op mijn vraag. Het is fucking duidelijk dat jullie weer hebben. Maar het... het doet me zo verdomd zeer, Levi. Ik vind je zo fucking leuk en... en ik dacht dat jij mij ook op dezelfde manier ziet, maar blijkbaar was dat niet zo... Ik snap niet dat je tegen me hebt kunnen liegen in het park...'
'Felix...' stamel ik en wrijf nog een keer over zijn rug. Gepikeerd grijpt hij zich vast aan zijn shirt. Ik merk dat zijn verwonde hand zich wat hersteld heeft over het weekend heen.
'Je hebt me er echt zeer mee gedaan, Levi. Je hebt me opgefuckt. Ik wilde ook liever dat het anders was, maar ik kan mijn gevoelens ook niet onder controle houden! Ik heb het al jaren geprobeerd te onderdrukken, maar blijkbaar lukt het me nu opeens niet meer. Maar dat betekent niet dat je tegen me had mogen liegen in het park om mijn huilen te stoppen', huilt hij. Zacht knijp ik steunend in de huid op zijn rug, waarop hij zich als antwoord steviger aan me vasthoudt.
'En dat je nu zo zit met Mirre terwijl je dondersgoed weet dat ik je leuk vind, is echt een lage actie die ik niet van jou verwacht had. Maar ik kan er niets aan doen. Sorry, Levi... Sorry dat ik onze vriendschap zo verneukt heb door eindelijk toe te geven aan mijn gevoelens...'
'Felix', stamel ik en strijk met mijn andere hand door zijn haren.
'Ik had het ook liever anders gewild. Je wil niet weten, Levi, hoe graag ik anders had willen zijn. Elke avond... Elke avond lig ik op bed en wens ik dat ik anders was en alleen maar op meisjes verliefd zou worden. Elke dag smeek ik dat ik veranderd kan worden. Alles zolang ik maar niet de Felix ben die op jongens valt. Ik wil het weg hebben, Levi, je snapt het niet. Je weet niet hoe graag ik dat stukje uit me wil hebben', snottert hij.
'Felix, je hoeft niet...'
'Het was zoveel makkelijker geweest als jij niet zo verdomd geweldig was geweest...' huilt hij hard. Ik wil hem verder knuffelen, kussen, troosten, maar hij duwt zich van me af en kijkt me met zijn bloeddoorlopen ogen aan. Zijn turquoise oogkleur ziet er adembenemend uit.
'Ik... Ik probeer al een tijdje aan Bente te vertellen dat ik je leuk vind, maar het lukt me steeds niet', snikt hij. 'Ik word bang en ga er omheen praten... Of Bente... Bente...'
Happend naar lucht probeert hij op adem te komen, duidelijk gestrest en in paniek. Zacht streel ik zijn wang en probeer hem zo hopelijk wat gerust te stellen.
'Ze weet iedere keer over iets anders te beginnen als ik me wel klaar voel om het aan haar te vertellen... Alsof ze weet wat er gaat komen. En ik ben het zo fucking beu, Levi, maar het lukt me niet.'
'Ik haat mezelf voor wat ik je allemaal heb aangedaan. Sorry. Ik heb mezelf gewoon te gek op je gemaakt... Maar ik kan je niet claimen. Ik hoop dat jij en Mirre weer de oude jullie zullen worden', snikt, snottert en stottert hij. Ik veeg een van zijn tranen weg en ga dan met mijn hand door zijn zwarte haren. Verwonderd maar radeloos kijkt Felix me aan.
'Felix, Mirre en ik zijn niet samen', zeg ik. Verward kijkt hij naar me op. Mijn hart scheurt bij het zien van zijn betraande ogen. Met mijn duim veeg ik nog een van de tranen weg terwijl zijn blik voorzichtig hoopvol wordt.
'Hoe... Hoe zit het dan met die zuigzoenen? Alle andere dingen van de afgelopen dagen?' stottert hij. Het lijkt er niet op dat hij snel zal stoppen met huilen.
Mijn keel slaat dicht. Ik kan hem natuurlijk niet vertellen dat Mirre het heeft gedaan om hem jaloers te maken nu hij eindelijk heel zijn hart heeft gelucht en het overduidelijk is dat het hem gesloopt heeft.
'Ik weet het niet precies', lieg ik. 'Maar Mirre en ik zijn niet weer samen, echt niet.' Stil drukt Felix zijn tranen uit zijn ogen.
'Houd je nog van haar?' vraagt hij met betraande ogen.
'Tuurlijk houd ik van haar, Felix. Ze is mijn beste vriendin. Waarom is dat überhaupt een vraag?' vraag ik en frons.
'Ik dacht dat je zulke dingen alleen deed met mensen van wie je echt hield...' fluistert hij. Mijn hart breekt.
'Ik houd van haar, maar niet op die manier', zeg ik.
'Je vindt Mirre niet meer leuk?' vraagt hij trillend. Ik schud mijn hoofd.
'Toen ik zei dat ik het met Mirre uit heb gemaakt omdat ik jou leuk vind, heb ik echt niet gelogen. Ik wil niet eens weer een relatie met haar. Onze band voelt beter als vrienden', zeg ik en veeg opnieuw met mijn duim een van zijn tranen weg.
Lief glimlach ik naar hem en ook bij Felix komt een lastige glimlach rond zijn mondhoeken te staan. En net nu hij weer wat op lijkt te vrolijken, barst hij opnieuw in tranen uit. Benauwd grijpt hij mijn shirt vast en legt zijn voorhoofd tegen mijn borst aan.
'Ik probeer zo vaak Bente te vertellen dat ik haar niet meer leuk vind en ik voor jou ben gevallen, maar ik word steeds bang. Wat als ze iets stoms gaat doen als ik het vertel?'
'Denk je dat...'
'Ze heeft me in haar greep, Levi', laat hij me niet uitpraten. 'Als ik over iets dergelijks begin, begint zij expres over iets anders of laat ze me niet uitpraten. Alsof ze niet wil dat ik eerlijk ben. Maar ik kan het echt niet meer. Ik wil dat het over is. Maar ze heeft me in een val en ik ben te bang om eruit te ontsnappen...' stottert hij. 'Ik weet niet of ik eruit kan ontsnappen zonder jou te bezeren...'
Felix kruipt weer een beetje achteruit en probeert zijn huilen te stillen, maar de tranen blijven ongestoord komen. Voorzichtig glijd ik mijn hand naar zijn nek en begin met mijn duim over de lichtere vlekken te wrijven. Angstig kijkt Felix naar mijn ogen terwijl ik het doe.
Mijn hart weet niet helemaal goed hoe het moet reageren wanneer ik zie dat het niet één grote, blauwe striem over zijn nek is, maar het tientallen donkere zuigzoenen zijn. Verward kijk ik ernaar en veeg nog meer van de make-up weg, waardoor de fel afstekende blauwe plekken tevoorschijn komen. Beledigd kijk ik hem aan.
'Ik wilde het niet, Levi...' huilt hij. Verward en verbijsterd sla ik mijn armen om hem heen wanneer hij zijn gezicht opnieuw verbergt op mijn borst. 'Echt niet', snottert hij. 'Geloof me alsjeblieft. Het is echt geen leugen', slaat zijn stem over.
Verbluft haal ik mijn hand door de haren op zijn achterhoofd. Waarom blijft hij met haar naar bed gaan als hij het niet wil? Waarom kan hij haar niet opgeven voor mij? Tranen branden nu ook in mijn ogen. Verbluft laat ik mijn handen door de haren op zijn achterhoofd gaan.
'Ik kan het niet...' snikt hij. Niet-begrijpend schud ik mijn hoofd. 'Het is... Bente... Ze... ze chan... Ze heeft me om haar vinger gewikkeld...' stottert hij. Zacht zucht ik. 'Ze... het... je... het...' Hij weet niet meer uit zijn woorden te komen.
'Praat rustig, Felix', spoor ik hem aan en strijk licht door zijn haar. Trillend haalt hij adem. Ik wil eigenlijk niets over haar horen.
'Ik kan het niet met haar uitmaken... Ze zal je wel kunnen vermoorden... Ik wil gelukkig zijn met jou, Levi, maar ik weet niet of het me ooit gaat lukken. Ik weet niet of ik het uit kan maken met haar zonder jou er problemen mee op te leveren. En ik haat mezelf ervoor dat ik je dit allemaal aangedaan heb.'
Verslagen laat ik mijn ogen over hem gaan; Felix ligt opgerold in mijn armen. Mijn hart zakt in mijn borst wanneer ik zie waarom hij Daniël vroeg over zijn wonden: hij heeft ze zelf ook. Alleen zijn ze bij Felix nog vers.
Verbijsterd pak ik zijn arm vast en strijk met mijn duim over zijn wonden. Zijn armbandje bungelt losjes over de wonden. Betrapt breekt Felix van me los en trekt zijn arm tegen zijn borst, kijkt me angstig aan.
Mijn hart breekt. Hoe heeft hij dit zichzelf aan kunnen doen? Is hij echt zo diep geraakt door Mirre en mij? Weet Bente hem echt zo gek te maken?
'Wat heb je gedaan?' vraag ik bezorgd. Felix sluit stevig zijn ogen en ontwijkt zo mijn contact. 'Felix, wanneer heb je dat gedaan?' Hij schudt stevig zijn hoofd en zwijgt.
'Luister alsjeblieft gewoon even naar wat muziek met me', fluistert hij en worstelt met het vrijmaken van zijn oordopjes en zijn telefoon uit zijn broekzak.
Voorzichtig pak ik zijn pols vast terwijl hij zijn oortjes aansluit op zijn telefoon en op zijn scherm tikt.
'Beloof me alsjeblieft dat je dit nooit meer doet', fluister ik en trek zijn arm naar mijn gezicht. Blozend kijkt Felix me aan terwijl ik een kusje op een van zijn wonden druk. Zijn wangen worden roder bij elke kus die ik plaats op elke wond die ik kan vinden. Elke kus is er een te veel.
'Beloofd', fluistert Felix, klautert omhoog en drukt een kusje op mijn lippen. Hoopvol kijk ik hem aan, laat zijn pols gaan en strijk door zijn haren en kus licht zijn lippen. Behoed doet Felix een van de oordopjes bij me in, kust nog een keer mijn lippen en gaat dan in mijn armen liggen terwijl hij het andere oortje in zijn eigen oor doet.
Voorzichtig sla ik mijn armen om hem heen en laat hem tegen me aan nestelen terwijl de muziek in mijn oren begint te spelen. Ik sluit licht mijn ogen en leg mijn kin te rusten op zijn kruin, kus zijn haren.
Ik had hem niet zo mogen behandelen. Kijk nou wat hij zichzelf aan heeft gedaan. Mirre en ik zijn echt te ver gegaan. We hebben te veel van hem gevraagd.
Come on, baby, dry your eyes
Wipe your tears
Never like to see you cry
Won't you please forgive me?
I wouldn't ever try to hurt you
I just needed someone to hold me
To fill the void while you were gone
To fill this space of emptiness
Ik probeer naar Felix' gezicht te kijken, maar hij ligt te dicht op me om er iets van te kunnen zien. Stevig grijpt hij zich aan me vast. Trillend zucht ik en speel met zijn haren.
I'm only human of flesh and blood I'm made
Human, born to make mistakes
Mijn hart beeft wanneer ik Felix' tranen opnieuw mijn shirt voel doorweken. Zijn armen wikkelen zich nog strakker om me heen en ik kan alleen maar aan de wonden op zijn onderarmen denken. Hoe heb ik hem dit aan kunnen doen?
So many nights I longed to hold you
So many times I looked and saw your face
Nothing could change the way I feel
No one else could ever take your place
Felix' grip op me verzwakt niet. Traag kriebel ik door zijn haren. Hij snikt hard.
I'm only human of flesh and blood I'm made
Human, born to make mistakes
'Het is oké, Felix', fluister ik in zijn vrije oor. Eigenwijs schudt hij zijn hoofd, maar zijn grip ontspant wat. Nog een keer kus ik zijn kruin, blijf licht zijn lichaam strelen.
Het ene na het andere nummer komt op, allemaal met dezelfde boodschap: het spijt me. Het laat mijn hart zwaar en opgelucht tegelijkertijd voelen.
Wanneer ik na een aantal nummers voorzichtig uit onze omhelzing breek, zie ik dat Felix in mijn armen in slaap is gevallen. Met een smalle glimlach kijk ik naar zijn gezicht, vredig rustend op mijn bed.
Mijn glimlach vervaagt echter traag.
Gaat er ooit een punt komen dat ik hem echt bij me in bed kan hebben? Dat we samen kunnen zijn?
Beduusd doe ik het oordopje uit, haal de oortjes uit Felix' telefoon en leg ze naast Felix. Lichtjes kus ik zijn voorhoofd. Ik voel me misselijk wanneer ik naar de wonden op zijn arm kijk.
Uitermate voorzichtig sta ik op en kruip ik van mijn bed af. In stilte begin ik aan mijn huiswerk, hoop Felix niet te wekken met mijn zachte gerommel. Mijn focus is slecht, maar toch probeer ik aan mijn opdrachten te werken.
Ik voel me schuldig. Felix heeft hier niets van verdiend, ook al is hij zo wisselend tegen me geweest.
--------------------
Wil je sneller verder kunnen lezen? "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)
Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!