♪ All That She Wants – Ace of Base ♪
Wazig sta ik buiten op mijn oprit. Ik kan nu al voorspellen dat deze dag raar zal verlopen.
Nadat ik gisteren weg was gestormd bij Felix, keek ik thuis op mijn telefoon om te zien of hij me niet achterna was gegaan. Zodra ik zag dat Bente bij hem thuis was, kon ik wel overgeven.
Vanochtend stuurde hij me een berichtje met de vraag of Bente en hij naar mijn huis moesten komen om vanaf daar samen te fietsen, maar ik kon het niet opbrengen hem te antwoorden. Ik walg ervan hem dadelijk samen met Bente te moeten zien.
School zal niet veel beter zijn. Mijn handen worden klam als ik probeer te bedenken wat Marc vandaag voor ons gepland zal hebben. Ik vraag me af of Friekman al iets heeft kunnen regelen voor onze kluisjes.
Mirre komt in mijn zichtveld. Lastig glimlach ik naar haar, maar haar glimlach is oprecht.
'Goedemorgen', groet ik haar.
'Hoi', zegt ze vrolijk. Ik ben blij dat Mirre het een plekje heeft kunnen geven dat het uit is. Het lijkt het makkelijker voor haar gemaakt te hebben nu ze weet wie de reden is waarom het uit is.
'Ook zo'n zin in school?' vraagt ze sarcastisch.
'Altijd. Vooral nu Marc er weer is', antwoord ik net zo sarcastisch. Mirre lacht voorzichtig.
'Komt goed. We zijn bij je', zegt ze en we fietsen samen richting de kruising. 'Is het waar dat Felix een dildo in zijn strot heeft geschoven?' vraagt Mirre. Stomverbaasd kijk ik haar aan.
'Hoe kom je daar nou weer bij?' vraag ik. Ze haalt haar schouders op.
'Heel de school roddelt erover', legt ze uit. Twijfelend knik ik. 'Hoe komt Felix in godsnaam aan een dildo?'
'Marc had zijn kluisje laten openen en had hem erin opgehangen', zeg ik. Mirre lacht honend.
'Oh mijn God. Hij heeft dus echt Marc gemarteld met een dildo?' vraagt ze lachend. Ze lijkt het verontrustende nieuws dat Marc zijn kluisje heeft geterroriseerd niet op te nemen.
'Ja, hij was echt woest', zeg ik. Mirre lacht nog harder.
'Oh, daar had ik echt bij willen zijn. Hij had het zo verdiend', zegt ze. Beduusd knik ik.
'Als hij hierdoor maar wegblijft, en niet het tegenovergestelde. Wat nou als hij nu alleen nog maar meer wraak wil nemen?' breng ik wanhopig uit. Bezorgd kijkt Mirre me aan.
'Lee, het komt echt wel goed. We zijn bij je. Felix weet blijkbaar wel van zich af te bijten, dus maak je maar geen zorgen', zegt ze. Kort valt het stil. 'Was je kluisje er erg aan toe?'
Ik haal mijn schouders op. 'Felix heeft het mijne schoon weten te krijgen. Zijn eigen heeft hij niet eens geprobeerd. Het was ook echt beschadigd', zeg ik. Stil kijkt Mirre me aan. Plots schieten haar ogen naar mijn nek.
Ze reikt naar me uit en wrijft met haar duim over de huid van mijn nek. Gepanikeerd sla ik haar hand weg.
'Heb je nou een zuigzoen?' vraagt ze fronsend. Mijn hart gaat tekeer als een trilplaat. Shit. Ik had gehoopt dat mijn polo alles zou bedekken.
'Daar zit er nog een!' merkt ze op en drukt op een andere plek op mijn nek. Beschaamd wrijf ik over mijn nek. 'Met wie was jij gisteren?' vraagt ze en kijkt me onderzoekend aan. Mijn oren beginnen te branden.
'Uhh...' stamel ik. Mirres ogen worden groot en vervolgens begint ze enthousiast op haar stuur te slaan.
'Holy shit! Je bent gisteren met Felix naar huis gegaan! Mijn God!' roept ze opgewekt. Overrompeld kijk ik haar aan.
'Schreeuw niet zo!' probeer ik haar te sussen en kijk angstig om me heen. 'Wat als een van Marcs vrienden hier fietst?'
'Mijn God, heeft Felix het echt gedaan?' vraagt ze nu serieus. Mijn wangen branden. 'Heb je het er met hem over gehad dat je hem leuk vindt?' vraagt ze verwonderd.
'Nee, tuurlijk niet. Hij weet niet eens dat het uit is tussen ons', antwoord ik. Nerveus wrijf ik over mijn voorhoofd. 'Je moet echt voor me gaan coveren, Mirre. Nu Marc op school is mag het echt niet bekend worden dat dit door Felix komt', stamel ik. Bezorgd knikt Mirre, maar haar grijns blijft subtiel aanwezig.
'Tuurlijk', zegt ze. In stilte fietsen we door. Keer op keer voel ik Mirres ogen over de blauwe plekken op mijn nek glijden.
'Stop met staren', fluister ik.
'Ja, sorry', zegt ze en stapt af zodra we bij de kruising aankomen.
Hoe moet ik Felix überhaupt gaan vertellen dat het uit is tussen Mirre en mij? Het is denk ik geen nieuws waar hij op te wachten zit. Hij wil alleen maar spelletjes, meer niet.
'Heb je hem gekust?' vraagt Mirre plots. Verontwaardigd kijk ik haar aan.
'Wat, nee?! Hij heeft met Bente! Tuurlijk zoen ik hem niet!' stoot ik uit. Niet-gelovend kijkt Mirre me aan. 'Hij begon, ik kon er alleen maar in meegaan...' stamel ik bij het zien van deze blik.
'Felix zoende jou?' vraagt ze verwonderd. Kort zwijg ik, kies ervoor om enkel te knikken als antwoord. Ze weet niet hoeveel er ondertussen al heeft afgespeeld tussen ons. 'Jezus, hij moet wel heel dol op je zijn als hij het lef heeft om je zuigzoenen te geven terwijl hij denkt dat we nog samen zijn', zegt ze. De woorden laten me duizelen.
'Nee, hij vindt me niet leuk. Hij loopt alleen maar te fucken, meer niet', zeg ik pissig. Mirre mag me geen valse hoop inpraten.
'Levi, hij heeft letterlijk een zoen met je geïnitieerd. Toen hij aangeschoten was, zei hij dat jij degene was met wie hij zijn laatste keer wilde hebben en bovendien heeft hij talloze keren staan zoenen met je op dat feest. Tuurlijk vindt hij je niet leuk', zegt Mirre hoofdschuddend. Ook ik schud mijn hoofd.
'Valt het je niet op? Iedere keer als er iets tussen ons gebeurd is, trekt hij zich weer ontzettend terug naar Bente. Waarom denk je dat hij gisteren een foto van hem en Bente op zijn Instagram heeft geplaatst? Om mij duidelijk te maken dat hij met Bente is en ik niets voorstel. Let maar op. Dadelijk ontloopt en negeert hij me zoveel als hij kan', zeg ik. Kort blijft Mirre stil.
'Wat als hij dat doet omdat hij je leuk vindt en hij niet weet hoe hij daarmee om moet gaan? Je zegt net zelf dat hij nog niet weet dat het uit is tussen ons. Misschien gaat hij wel steeds terug naar Bente, omdat hij denkt dat jij dat ook doet bij mij. Hij is iedere keer degene die iets moet beginnen, wat voor teken geeft dat af aan hem? Misschien denkt hij wel dat hij geen kans maakt bij je. Dit alles is nieuw voor hem en het is veel makkelijker om steeds terug te gaan naar het oude bekende', zegt Mirre en schudt opnieuw haar hoofd.
'Goh, waarschijnlijk is hij bang voor Marc en wat er zal gebeuren als jullie samenkomen. Kunnen we hem daarvoor aankijken? Ik denk het niet. Hij wil mensen waarschijnlijk laten denken dat hij hetero is en gaat daarom steeds weer naar Bente. Hoe kan je nou zeggen dat hij jou niet leuk vindt als hij alles wat hij bij jou komt halen ook bij haar kan krijgen?'
Overrompeld kijk ik haar aan.
'Tuurlijk, Mirre. Geef me maar valse hoop. Felix vindt me echt niet leuk. Hij solt alleen maar met me', zeg ik nu een beetje pissig. Mirre gooit haar handen omhoog.
'Best, geloof me maar niet', zegt ze geïrriteerd. Diep zucht ik en kijk haar quasiboos aan.
'Nee, ik geloof je niet. Let maar op wat er zo gebeurt. En nu houden we erover op, want ze komen er al aan', spuug ik uit. We stappen op en fietsen de kruising over. Mirre gaat voor me fietsen en kijkt toe hoe Bente en Felix de straat oversteken.
'Oh, ga maar gewoon naast Levi fietsen, hoor! Wij fietsen wel gewoon naast elkaar', roept Felix. Overdonderd doet Mirre het.
Ik voel een mes in mijn hart spiesen. Waarom ben ik dan iedere keer ook weer zo dom? Waarom verwacht ik iedere keer zoveel van Felix, terwijl ik weet dat hij steeds weer hetzelfde zal doen?
Met mijn beste ik-zei-het-toch?-blik kijk ik Mirre aan, wie schuldig "sorry" naar me mompelt. Dan haalt ze haar schouders op.
'Ik blijf toch bij mijn punt', fluistert ze. Ik rol mijn ogen.
'Blijf lekker in dromenland, Mirre', zeg ik hierop terug.
'Was het gisteren nog gezellig, Fee?' vraagt Mirre plots. Kwaad kijk ik haar aan. Als blikken konden doden, had ze hier nu languit op de straat gelegen.
Verward kijkt hij naar Mirre om. Vragend kijkt hij mij aan, laat vervolgens zijn blik naar Bente gaan en kijkt Mirre weer puzzelend aan.
'Bedoel je met Levi?' vraagt hij behoed. Mirre knikt. 'Oh, dat had je toch ook aan hem kunnen vragen?' Mijn wenkbrauwen schieten verbaasd omhoog. Blijkbaar heeft hij het niet in zich om hier een leugen voor te kunnen verzinnen.
'Hij deed er heel geheimzinnig over', zegt Mirre en haalt triomfantelijk haar schouders op. Overdonderd kijkt Felix me aan.
'Geheimzinnig?' probeert hij verrast over te komen, wat versterkt wordt door zijn voice crack.
'Ken je dat woord?' vraagt Mirre plagend.
'Ja, tuurlijk. Maar ik snap niet waarom hij er zo geheimzinnig over moest doen. We hebben alleen maar gegamed', zegt hij en weet nu eindelijk zijn leugen uit te brengen. Als je niet weet wat er gisteren werkelijk gebeurd is, is hij best geloofwaardig.
'Gelukkig maar', zegt Mirre en knipoogt. Felix knikt twijfelend en begint weer met Bente te kletsen, wie al helemaal niets opgemerkt heeft van onze gezichtsuitdrukkingen.
Alles geeft me de neiging om keihard te gaan janken. Het liefst recht in Felix' gezicht, zodat hij kan zien wat hij me allemaal aandoet.
Na een paar minuten komen we aan op school, zetten we onze fietsen weg en gaan we de school in.
Zacht stoot Felix me met zijn elleboog aan. Hoopvol kijk ik naar hem om.
'Ga je vanavond trainen?' vraagt hij. Ik had kunnen weten dat het niets zou voorstellen, vooral op de grond van school niet, maar toch hoopte ik op iets anders.
'Ja', stamel ik. Felix knikt en daar blijft het bij. We zeggen niets meer en lopen zwijgend naar mijn kluisje. Felix blijft alert de gangen afspeuren, zoekend naar Marc of een van zijn vrienden. Afwezig kijk ik naar de zwarte waas op mijn deurtje terwijl ik mijn kluisje open. Afgezonderd begin ik mijn boeken te wisselen.
Pas wanneer ik Felix hoor praten, besef ik dat Daniël er ook al is. Ik zucht en probeer er niet te veel aandacht aan te besteden. Tuurlijk kan hij tegen Daniël wel normaal doen.
Ik sla mijn kluisje dicht en draai me om naar de jongens. Felix kijkt me moeilijk aan.
'Ga je mee naar mijn kluisje..?' vraagt hij beschaamd. Vlak kijk ik hem aan.
'Ik wilde eigenlijk met Daniël naar de aula gaan', antwoord ik. Verslagen kijkt Felix me aan.
'Prima', zegt hij hees en begint zijn weg mijn kluisjesrij uit te maken. Ik maak oogcontact met Daniël, wie me oordelend en teleurgesteld aankijkt. Hij mag niets zeggen, want het is tussen Simon en hem nooit zo gelopen zoals het nu tussen Felix en mij gaat, maar toch bezwijk ik onder zijn blik.
'Felix, wacht', stoot ik uit en draai me om. Ik stap mijn kluisjesrij uit en zie hem verbaasd stoppen. 'Ik loop wel even mee.' Zijn ogen klaren op.
'Is goed', zegt hij, draait zich weer om en loopt door. Ik volg hem, kijk toe hoe zijn schouders bewegen door de dunne stof van zijn shirt. Ze zijn smaller dan een paar weken geleden. Ik vraag me af wat zijn trainschema is, gezien hij vaak zat in de sportschool komt om ze juist breder te krijgen.
Mijn gedachten worden afgeleid wanneer ik mensen hoor fluisteren als we langslopen. Tig paar ogen volgen ons, maar zijn voornamelijk op Felix gericht.
Kort neemt Felix zijn kluisje in zich op voordat hij hem opent. Het deurtje zwaait open, waardoor we voor een tweede keer geconfronteerd worden met de woorden van Marc. Er staat nog een afdruk van de zuignap onder de vernederende boodschap.
Stil kijk ik toe hoe Felix zijn slanke, lichtgespierde lichaam beweegt terwijl hij zijn boeken wisselt. Ook zijn armen lijken minder gespierd dan normaal. Het gefluister klinkt als een zwerm zoemende bijen om ons heen.
Na een tijdje is Felix klaar en sluit hij zijn kluisje. Traag leunt hij met zijn schouder tegen de kluisjes en kijkt me diep aan. Zijn turquoise ogen maken een circustent van mijn lichaam. Een adrenalinekick trekt door mijn lichaam wanneer ik ze inbeeld zoals ze me gisteren aankeken voordat hij mijn gulp probeerde te openen.
Zijn ogen kijken diep in de mijne en lijken te zoeken naar antwoorden – antwoorden op vragen die ik niet eens ken.
'Zullen we naar de au ̶ '
'Kom je vanmiddag mee naar mij?' vraag ik. Felix lijkt overdonderd door de vraag. Duizenden emoties flikkeren over zijn gezicht en ik kan er geen een zeker plaatsen.
Ik moet doen wat ik gisteren eigenlijk had moeten doen. Ik moet afmaken waar ik gisteren eigenlijk aan wilde beginnen.
Zijn turquoise ogen kijken verward in de mijne, nog steeds zoekend naar antwoorden.
'Tuurlijk...' stamelt hij blozend. Ik laat mijn ogen naar zijn handen gaan, waar hij nerveus over zijn nagels begint te krabben – ook al is er niets om weg te krabben. Met de komst van Marc kwam tegelijkertijd het vertrek van Felix' nagellak.
Zwijgend blijven we tegen de kluisjes leunen en houden ons piercende oogcontact. Felix' ogen dwalen af naar mijn lippen en zijn wangen kleuren langzaam roze. Voorzichtig leunt hij naar me toe en mijn hart begint te bonzen. Zijn ogen vallen op de zuigzoenen in mijn nek. Ook ik begin naar hem toe te leunen. Ik wil zijn lippen op de mijne voelen, maar al te graag.
We beseffen beide tegelijkertijd dat we in een overvolle gang staan en duwen onszelf van de kluisjes af.
'Laten we naar de aula gaan', gooien we er allebei op hetzelfde moment uit. Ik lach zacht en ongemakkelijk en volg Felix door de gangen naar de aula. Het geroddel blijft ons als een vervelend zoemende mug volgen.
We schuiven aan bij de klas, waar iedereen grijnzend opkijkt naar Felix.
'Lekker bezig, Felix', zegt Lex. Gepanikeerd kijkt hij Lex aan en schudt zijn hoofd, speelt nerveus met de ring om zijn middelvinger. Ook mijn gedachten gaan naar onze zoenpartij van gisteren.
'Wat?' vraagt hij en kijkt mij bang aan. Ik haal mijn schouders op. Als hij denkt dat ik iets over gisteren heb verteld, is hij zijn verstand verloren.
Tientallen telefoons worden in zijn richting gedraaid en spelen allemaal hetzelfde filmpje af: hij die Marc in zijn gezicht slaat met de felroze dildo, gevolgd door het springen op zijn onderbuik en de dildo in zijn strot schuiven.
Het is van een kleine afstand gefilmd, waarschijnlijk door een van Marcs vrienden om het weer als trofee aan hun prijzenkast toe te voegen, maar de aanval had de tegenovergestelde wending genomen.
Luid gejoel en negatief gefluit trekt door heel de aula en laat een akelig kippenvel over mijn armen trekken. Verbaasd kijk ik om, zie Marc kwaad de aula instappen. Hij wordt door iedereen die er zit uitgelachen en nageroepen.
Gepanikeerd nestelt Felix zijn handen in zijn haren en wiebelt nerveus in zijn stoel. De kans dat Marc hem terug wilde pakken voor wat hij heeft gedaan was al groot, maar nu hij voor de hele school vernederd is, gaat het gegarandeerd gebeuren.
Het filmpje had waarschijnlijk als bewijs moeten dienen om Felix nu geschorst te krijgen, maar is in de verkeerde handen beland. Nu hij er zo hard om uitgelachen wordt, zal hij alleen maar meer gedreven zijn achter ons aan te komen.
Boos kijk ik naar Felix. Hij heeft tranen in zijn ogen staan en is duidelijk in paniek.
'Je weet wat ik ga zeggen', zeg ik pissig. Hard slikt hij.
'Sorry', stamelt hij. De tranen bibberen omhoog in zijn ogen.
'Als je deze keer niet geschorst wordt, weet ik het ook niet meer', zeg ik bot. Wanhopig kijkt hij me aan.
'Sorry', stamelt hij nog een keer radeloos.
'Wat dacht je dat je ermee ging bereiken?' snauw ik.
'Sorry', stottert hij opnieuw.
'Je bent echt zo'n fucking idioot', sis ik.
'Sorry', murmelt hij radeloos.
'Je gaat me hier echt weer zo'n berg gezeik mee opleveren', zeg ik geïrriteerd.
'Sorry', slaat zijn stem over.
'Levi', klinkt Daniël nu waarschuwend. Verward kijk ik naar hem op. Hij schudt afkeurend zijn hoofd.
Opnieuw kijk ik naar Felix, maar hij staat meteen op zodra de bel gaat en vlucht de gangen op. We volgen hem en sluiten hem als een zwak dier in het midden van een kudde in, zorgen er zo voor dat niemand hem kan bereiken.
Onze armen strijken steeds langs elkaar, maar elke keer trekt Felix zijn arm net zo hard terug. Verdoofd kijk ik naar zijn nagels elke keer als hij zijn hand meer terugtrekt naar zijn lichaam. Ze zonder kleur zien voelt nog altijd niet op zijn plaats.
We gaan het lokaal van Friekman in en breken dan pas Felix los uit onze kleine cirkel. Snel vlucht hij naar zijn plek en pakt zijn spullen erbij. Zwijgend neem ik naast hem plaats en kijk toe hoe zijn blanke nagels zich verplaatsen bij het pakken van zijn spullen. Fronsend kijkt hij me aan.
'Heb ik iets van je aan?' vraagt hij een beetje bot. Ik haal mijn schouders op en knik naar zijn handen.
'In ieder geval niet mijn kleur', zeg ik. De woorden lijken hem hard te treffen. Hij weet niet hoe snel hij recht achter zijn tafeltje moet gaan zitten en zich af moet zonderen van mij.
Mevrouw Friekman komt het lokaal in en vraagt de aandacht van de klas. Ze geeft een korte uitleg over de stof van deze les en neemt daarna plaats achter haar bureau, laat zo iedereen zelfstandig aan de slag gaan.
'Felix', klinkt mevrouw Friekman plotseling en laat zo iedereen opkijken naar haar. Zenuwachtig beginnen Felix' handen te trillen. 'Kan ik je even spreken?'
Vragend kijk ik naar hem om, maar hij weigert oogcontact met me te maken. Twijfelend staat hij op en schuifelt naar haar bureau.
'Ik dat ik u hierover gemaild had', hoor ik hem fluisteren. Friekman staat op van haar bureaustoel en legt haar hand op zijn schouder.
'Klopt. Maar zo werkt het niet, Felix. Je kan niet blijven doen alsof er niets aan de hand is', ze zegt het extreem zacht, maar met moeite weet ik haar te verstaan. Ik frons. Daar waar ik dacht dat Friekman het met hem over zijn acties met de dildo zou praten, lijkt ze zelf een heel ander onderwerp in gedachten te hebben.
'Jongens, wij gaan even naar de werkruimte hiernaast. Jullie mogen doen wat jullie willen, maar blijf alsjeblieft rustig', zegt ze vervolgens luid en duwt Felix voor haar uit het lokaal uit. Schuldig kijkt hij me na.
Ik blijf aan mijn huiswerk werken terwijl de andere leerlingen hun telefoon erbij pakken. Mijn cijfers kunnen het niet gebruiken dat ik deze les verspil.
Er klinkt geroddel door de klas en ook aan deze woorden kan ik merken dat iedereen denkt dat het over zijn akkefietje met Marc zal gaan en wat voor straf de actie op zal leveren. Aan Felix' blik was echter duidelijk af te lezen dat dit niet was waar hij zich nu zorgen om maakte.
Verbaasd haal ik mijn telefoon uit mijn broekzak zodra hij fanatiek begint te trillen en er niet op mee lijkt te houden.
Mirvana: Video
Mirvana: Video
Mirvana: Video
Mirvana: Video
Mirvana: Video
Mirvana: Video
Mirvana: Video
Aan de kleine afbeeldingen van de video's kan ik zien dat het Felix en ik zijn, zoenend op welk feestje dan ook
Mirvana: tuurlijk vindt hij je niet leuk
Ik: Hoe kom je aan die filmpjes?
Bang kijk ik naar haar op, maar ze is te druk bezig met typen. Als zij de video's heeft, wie heeft ze dan nog meer? Zacht zucht ik en kijk weer naar mijn schermpje.
Mirvana: GIF
Het is een GIF van mijn eerste zoen met Felix, forceert zo het beeld keer op keer het beeld in mijn ogen. Het laat me opbranden van binnenuit.
Mirvana: die heb ik zelf gemaakt sukkel
Mirvana: dacht je dat ik dat allemaal gemist had op felix' verjaardag?
Ik: En je besloot niets te zeggen en me weken lang om je heen te laten draaien?
Mirvana: ik wist het nog niet zeker en was niet klaar om je te laten gaan
Mirvana: maar dat is nu niet belangrijk
Mirvana: zie je niet hoe goed jullie bij elkaar passen?
Mirvana: hoe goed jullie er samen uitzien
Mirvana: belangrijker nog
Mirvana: zie je niet hoe gek felix op je is?
Mirvana: ik bedoel denk je nou echt dat friekman en felix het nu over een straf voor zijn wraak op marc gaan hebben?
Mirvana: zij weet echt wel dat er meer speelt en waarschijnlijk heeft ze staan juichen toen ze die beelden zag
Ik: Ik denk het niet hoor
Mirvana: tuurlijk niet want jij hebt nooit iets door
Ik: Wat probeer je nou te zeggen?
Mirvana: dat felix jou leuk vindt en friekman het ziet maar jij te stom en achterlijk bent om het te zien
Ik: Tuurlijk, makes sense
Mirvana: jezus levi
Mirvana: haal die poep uit je ogen
Mirvana: kijk naar felix in al die videos en maak mij wijs dat je niet ziet hoe erg hij naar je hunkert
Ik: Precies, hunkering
Ik: Lust
Ik: Hij vindt me alleen leuk als zoenspeeltje, seksspeeltje, weet ik veel hoe je het wil noemen
Mirvana: seks?
Ik: Hij doet het alleen maar omdat hij het fijn vindt om te zoenen, niet omdat hij me leuk vindt
Ik: Nee geen seks
Mirvana: en waarom zoent hij dan jou?
Mirvana: hij heeft bente toch?
Mirvana: je bent zo fucking naïef
Snel druk ik mijn telefoon uit wanneer de lokaaldeur weer opent en Felix samen met mevrouw Friekman terug in het lokaal komt. Zijn ogen zijn rood van het huilen. Er glinsteren nog wat laatste tranen op zijn wangen, die hij beschaamd wegveegt. Het levert weinig succes, gezien ze net zo snel aangevuld worden vanuit zijn ogen.
Hij komt naar zijn plekje gelopen en wordt door iedereen uit de klas nagestaard. Hij is zich er maar al te bewust van. Met troebele ogen kijkt hij me aan zodra hij naast me zit.
'Gaat het een beetje?' vraag ik voorzichtig. Hij haalt zijn schouders op.
'Mevrouw?' verbreekt Lex de stilte. 'Gaat hij geschorst worden?'
'Geschorst worden?' vraagt ze verward. Mirre kijkt triomfantelijk naar me om.
'Voor wat hij bij Marc heeft gedaan', legt Lex uit. Twijfelend schudt Friekman haar hoofd.
'Daar moeten we het nog over hebben met de directeur...' zegt ze traag en kijkt Felix zoekend aan. Hij ontwijkt meteen haar blik. Mirres grijns blijft maar al te aanwezig in mijn ooghoeken.
Na de laatste bel lopen Mirre en ik met z'n tweetjes de trappen af. Het verbaast me dat Felix nergens te bekennen is, hoewel hij normaal niet weet hoe snel hij mijn zijde moet vinden om het op te nemen voor me tegenover Marc.
Zacht stoot Mirre me aan. 'Nog iets van Felix gehoord?'
'Waarover?' vraag ik.
'Weet ik veel. Over wat hij heeft besproken met Friekman, bijvoorbeeld', zegt ze. Ik rol mijn ogen en open mijn kluisje.
'Hij heeft toch gezegd dat het over zijn cijfers ging? Waarom moet ik dan erover vragen?' zeg ik geïrriteerd.
'Levi, ben je nou echt zo goedgelovig en achterlijk?' vraagt ze. Verontwaardigd kijk ik naar haar om.
'Hoezo dat nou weer?' vraag ik. Afkeurend schudt Mirre haar hoofd. Ik begin mijn boeken uit mijn kluisje te halen.
'Precies wat ik zeg. Denk je nou echt dat Friekman met hem over zijn cijfers wil praten? Dat maakt haar echt geen drol uit. Ze wil dat het goed gaat met haar leerlingen. En daarbij zou Felix echt niet zo hard huilen om zijn cijfers. Heb je ondertussen niet door dat Felix echt heel goed is in liegen?' Ik zwijg. Naar mijn gevoel valt het wel mee.
'Geef nou eens eerlijk toe. Ging jouw gesprek met haar toen echt over je cijfers?' vraagt ze en knijpt haar ogen tot spleetjes. Ik schud mijn hoofd en mompel zacht "nee".
'Precies,' zegt ze. 'Waar ging het dan wel over?' zegt ze en kijkt opeens over mijn schouder. Ik draai me om en zie Felix buiten adem achter me staan.
'Godzijdank, je bent oké. Ik heb elke verdieping afgezocht voor je', hijgt hij. Mijn hart slaat een slag over. Opgelucht kijkt hij me aan.
'Ja, en kan je nu gaan? Levi en ik hadden het net over iets wat jou niets aangaat. Dankjewel', zegt Mirre en duwt hem een beetje weg. Overdonderd stapt hij achteruit.
'Ja, tuurlijk. Sorry', slaat zijn stem over. Hij slentert met een gebroken blik weg. Verbaasd kijk ik Mirre aan, wie hem nakijkt tot hij uit zicht is. Hij deelt een laatste gebroken blik met me voordat hij zijn kluisjesrij in verdwijnt.
'Moest je dat nou echt zo doen?' vraag ik voorzichtig. Ze haalt haar schouders op.
'Ja', zegt ze en kijkt me triomfantelijk aan. 'Dan had hij er net maar moeten zijn. Wij waren aan het praten. Waar ging je gesprek met Friekie over?' Overdonderd kijk ik haar aan en ik weet niet of ik nog wel wil antwoorden als ze zo gaat doen.
'Mijn seksualiteit...' fluister ik en richt mijn ogen naar de grond.
'En waarom denk je dat het bij Felix anders was? Jullie bedekken het letterlijk met dezelfde leugen. Felix is een geoefende leugenaar. Ik weet honderd procent zeker dat Friekman het met hem over zijn geaardheid heeft gehad', zegt ze. Ik smijt mijn kluisje hard dicht en kijk haar geërgerd aan.
'Tuurlijk, Mirre, wat jij wil. Als je het niet erg vindt, ga ik nu naar Felix om te zien of hij niet getreiterd wordt door Marc. Ik zie je buiten wel weer', kat ik haar af en baan me snel een weg tussen de leerlingen door naar Felix. Gelukkig bevindt hij zich alleen bij zijn kluisje. Zijn blik is lastig en verward.
'Hey,' groet ik hem en stap op hem af, 'alles oké?' Geschrokken kijkt hij naar me op. Lastig glimlacht hij.
'Ja hoor. Niets te zeuren', antwoordt hij en opeens begin ik te twijfelen hoeveel Mirre gelijk heeft over zijn leugens. Verdwaasd kijk ik naar het bekladde deurtje van zijn kluisje.
Plotseling smijt hij zijn kluisje dicht en laat me zo opschrikken. Zoekend kijkt hij me aan.
'Zullen we gaan?' vraagt hij. Ik knik en loop naast hem naar buiten.
We komen aan in de fietsenstalling en Felix' fiets is het eerste wat me opvalt. Felix ziet het ook en rent ernaartoe.
'Fucking hell, serieus?' stamelt hij en trekt aan zijn achterband, die bijna over de gehele lengte opengesneden is. Voorzichtig stap ik dichterbij, zie zo dat zijn voorwiel er hetzelfde aan toe is.
Verslagen kijkt hij naar het briefje dat op zijn fiets geplakt is.
"Heb niet te veel plezier met naar huis komen op deze stang homo"
Het briefje zit geplakt op de stang waar eigenlijk zijn zadel hoort te zitten. Ze hebben het eraf gehaald en op de bovenkant van de fietsenstalling gegooid, zichtbaar door het doorzichtige afdak. Aan het handschrift is het duidelijk wie het is geweest: het is hetzelfde handschrift als op onze kluisjes.
Felix frommelt het briefje op en trekt zijn fiets uit het rek na het van zijn slot gehaald te hebben. Ook ik pak nu mijn fiets en loop met hem de fietsenstalling uit.
Mirre en Bente staan al op ons te wachten. Mirre trekt bleek weg, maar Bente lijkt alleen maar verward.
'Hé, wat heb jij nou weer gedaan?' vraagt ze. Felix kijkt haar aan alsof hij water ziet branden.
'Dat heb ik niet zelf gedaan', zegt hij. Ik slik en kijk Mirre moeilijk aan. Ik raap het propje op dat Felix woest laat vallen.
'Nee, dat snap ik ook wel', stottert Bente. Felix briest door zijn neus.
'Vraag het dan niet', snauwt hij. 'En gaan jullie maar. Ik ga met Levi mee. Jullie zijn sneller als jullie fietsen. Doei', snibt hij vervolgens.
'Oké, doei...' zegt Bente aarzelend en stapt op.
'Denk je wel dat dat slim is?' vraagt Mirre echter. 'Als jullie alleen zijn en er niemand anders is als Marc komt...'
'Mirre heeft gelijk', zegt hij. Opgelucht zucht ik. 'Levi, je zou met hen mee moeten fietsen. Je hebt het ook helemaal niet verdiend om met mij mee te moeten lopen. Ik neem aan dat je daar geen zin in hebt. Ga maar met de meiden mee', zegt hij en laat zo mijn hart samentrekken. De uitstraling in zijn ogen is zo bedroefd dat ik er haast zelf van ga huilen.
'Nee, ik ga je niet alleen naar huis laten gaan. Ben je gestoord?' zeg ik. Hij haalt zijn schouders op en gebaart naar Mirre.
'Mirre, ga alsjeblieft alvast. Levi haalt jullie wel weer bij', zegt hij. Twijfelend schudt Mirre haar hoofd. 'Ga', dwingt hij haar.
Ze stept traag weg en fietst achter Bente aan, blijft keer op keer naar ons omkijken. Verbijsterd kijk ik Felix aan.
'En jij zou ook moeten gaan', zegt hij en schopt een keer tegen zijn kapotte band. Gebroken kijkt hij naar me op. 'Ik ben zelf de reden dat ik niet alleen naar huis kan', zegt hij. Mijn hoofd voelt zwaar.
'Fe ̶ '
'En ik zou jou daar niet in mee moeten sleuren', zegt hij. Tranen bijten in mijn ogen. Ik wist niet dat mijn woorden hem zo hard geraakt zouden hebben.
'Ik ga niet naar huis tot jij in beweging komt', zeg ik. Ongeamuseerd kijkt Felix me aan. 'Dus we kunnen hier blijven staan tot school morgen weer begint of we gaan samen lopen.'
'Je hoeft dit niet te doen', zegt hij en knikt naar Mirre en Bente in de verte. 'Je kan nog met hen meefietsen. Ga alsjeblieft.'
Ik leg mijn hand op zijn onderrug en duw hem een beetje vooruit. Zijn wangen kleuren felroze.
'Kom', zeg ik en begin met mijn fiets aan de hand te lopen. Aarzelend blijft hij staan. Ik stop met lopen en kijk hem streng aan, duw hem nog wat extra tegen zijn rug.
'Kom, we gaan naar mijn huis', zeg ik en knijp licht in zijn heup. Met grote ogen kijkt hij me zoekend aan. Ook ik bloos nu en glimlach smal naar hem. Zodra hij begint te lopen, laat ik zijn lichaam gaan en sluit bij hem aan.
Felix' fiets ratelt aan alle kanten, maar we proberen er beide niet op te letten. In de verte gebaar ik naar Mirre, wie knikt en doorfietst met Bente. Zwijgend kijk ik naar Felix, wie links van me loopt en me zo afschermt van alle passerende fietsers. Hij laat verslagen zijn hoofd hangen.
Mijn handen worden klam zodra we op het stuk fietspad aankomen wat naast een sloot ligt. Angstig kijk ik naar het water terwijl ik mijn ademhaling kalm probeer te houden.
In de verte hoor ik een scooter aankomen. Een druppel zweet loopt over mijn kaak naar beneden. Wanneer de scooter langs ons raast, knijp ik mijn ogen stevig dicht, grijp mijn stuur stevig vast en stop gepanikeerd met lopen.
'Nee!' krijs ik hard terwijl ik de wind die de scooter creëert om me heen voel wervelen. Zwaar in- en uitademend sta ik langs de slootkant, mijn ogen nog altijd gesloten. Mijn hart bonst in mijn keel en heel mijn lichaam trilt.
'Levi', klinkt Felix zacht en behoed legt hij zijn hand op mijn schouder. Voorzichtig open ik mijn ogen en kijk de passerende scooter na. Beschaamd kijk ik hem aan.
'Sorry', stamel ik. Stug schudt Felix zijn hoofd en knijpt zacht in mijn bovenarm.
'Nee, geen sorry zeggen. Ik snap het. Ik sorry. Het is mijn schuld', zegt hij en wrijft traag met zijn duim over mijn biceps. Blozend kijk ik naar zijn lege nagelbed.
'Laten we doorlopen', zeg ik beduusd en loop weer door. Twijfelend laat Felix mijn arm gaan.
'Waar heb je het met Friekman over gehad?' vraag ik om de focus van het moment te halen. Betrapt kijkt hij me aan.
'Dat had ik toch al gezegd? We hebben het over mijn cijfers gehad. Net zoals jij toen', ratelt hij.
'Serieus? Ik kan me niet herinneren dat je cijfers zo omlaag zijn gegaan de laatste tijd.' Hij haalt zijn schouders op.
'Het was niet alleen cijfers, maar dat andere is niet belangrijk... We hebben Marc waar we ons zorgen om moeten maken, niet mij', zegt hij. Overdonderd kijk ik hem aan. Ik had niet verwacht dat hij toe zou geven dat het gesprek niet over zijn cijfers ging. Wat heeft hij voor me te verbergen? Wat weet hem helemaal van zijn stuk te brengen, maar wil hij niet bespreken met mij?
'Waar heb je het over gehad?' vraag ik opnieuw.
'Laat het gaan, Levi', zegt hij ietwat bot. De rest van de wandeltocht praten we niet meer.
We zetten eerst Felix' fiets bij hem thuis af. Stil kijk ik toe hoe hij zijn fiets in de schuur zet.
'Je kan bij mij achterop, maar met onze rugzakken is mijn stang misschien handiger', zeg ik. Felix grijnst breed.
'Welke stang?' vraagt hij met een sluwe grijns. Mijn hoofd kleurt in één klap rood. Vooral wanneer ik besef dat hij de zogenaamde "stang" waar hij het over heeft in zijn bloedeigen handen heeft vastgehouden.
'Laat maar weer zitten', lach ik en haal mijn rugzak van mijn rug, hang hem op mijn buik. 'Je komt maar achterop.'
'Ik kom graag van achter', weet hij echter hierop te zeggen. Kreunend gooi ik mijn hoofd in mijn nek, maar lach.
Ik begin te fietsen terwijl Felix achter mijn fiets aan rent. Met beide benen aan dezelfde kant springt hij op mijn bagagedrager. We wankelen even, maar al snel fiets ik in een rechte lijn door. Mijn lichaam tintelt.
Zijn armen sluiten zich net iets strakker om mijn middel dan nodig, vooral gezien Felix normaal vrij roekeloos is, maar ik laat hem zijn gang gaan. Het laat mijn lichaam nog meer kriebelen.
Bij mij thuis aangekomen zet ik mijn voet aan de grond, laat mijn fiets zo wat meer kantelen naar de kant waar Felix af moet stappen. Traag en twijfelend glijdt hij van mijn bagagedrager af, laat zijn arm nog langzamer wegglijden bij mijn middel. Mijn onderbuik kriebelt wanneer zijn hand sloom en licht over mijn sixpack glijdt. Blozend zet ik mijn fiets weg.
Binnen schenk ik wat te drinken in, wat we gulzig opdrinken door het hete weer.
'Zullen we gaan skaten?' stel ik voor. Twijfelend schudt Felix zijn hoofd.
'Ik denk dat het daar te warm voor is', zegt hij. Mijn ogen vallen naar zijn hand, waar hij nerveus met zijn vingers over de muis van zijn hand wrijft. Ik zie nog liever de kleur rood op zijn nagels dan niets.
'Niet vanwege Marc?' vraag ik. Betrapt schieten zijn ogen naar me op. Ongelofelijk dat ik de smoes gisteren niet opgemerkt heb. Ongelofelijk dat ik zelf nog niet eens bij de waarheid stilgestaan heb.
'Zullen we gewoon gaan gamen?' zegt hij zonder antwoord te geven op mijn vraag en vlucht al naar boven zonder op antwoord te wachten.
Ik volg hem maar met twee glazen drinken en plof met hem neer op het bed. Hij gaat bezig met het opstarten van mijn PlayStation en probeert zo mijn contact te vermijden.
'Felix', probeer ik zijn aandacht te krijgen. Hij humt slechts. 'Ik moet je iets vertellen', zeg ik. Kort flikkeren zijn ogen hoopvol maar angstig naar mij, maar gepanikeerd laat hij ze op het tv-scherm gericht.
Er valt een nieuwe stilte. Nerveus bijt ik op mijn nagel.
'Het is uit met Mirre', zeg ik. Felix' wenkbrauwen schieten omhoog en abrupt draait hij zijn hoofd naar mij.
'Wat?!' stoot hij verbluft uit. 'Serieus?' Ik knik. Zijn mond valt een stukje open terwijl hij de controller in zijn schoot laat vallen. Hij nestelt zijn handen in zijn haar en staat op, laat zo de controller op de grond kletteren.
'Dat komt toch niet door mij, hè?' Technisch gezien wel. 'Ze heeft het toch niet uitgemaakt omdat ze weet wat ik bij je heb gedaan?' stoot hij uit en ik kan zien hoe schuldig hij zich voelt.
'Mirre weet toch niet wat ik gisteren gedaan heb? Het is toch niet uit omdat ze weet van gisteren?'
'Ik heb het uitgemaakt', zeg ik simpelweg. Felix lijkt achterovergeslagen te worden. Zijn ogen worden groot. Hoofdschuddend kijkt hij me aan.
'Wat?' stamelt hij met overslaande stem.
'Het was al lang uit', zeg ik. Vol ongeloof glijden Felix' handen uit zijn haar.
'Hoelang?' vraagt hij en raapt de controller op zonder ons oogcontact te verbreken.
'Voordat we gingen zwemmen al', geef ik toe. Het is duidelijk dat de informatie lastig landt bij hem, te vol van ongeloof. Zijn turquoise ogen lijken hoopvol te worden.
'Echt?' vraagt hij zacht. Ik knik. Kort blijft hij stil en kijkt me onderzoekend aan. Ik vraag me af wat hij nu denkt. 'Waarom?'
De vraag komt als een onverwachtse klap in mijn gezicht. Ik lach zacht.
'Is het niet duidelijk?' vraag ik. Felix kijkt me aan alsof hij water ziet branden.
'Nee', stottert hij. Ik schud lachend mijn hoofd.
'Ik dacht dat je er wel slim genoeg voor zou zijn omdat je een klas hebt overgeslagen', zeg ik. Radeloos kijkt hij me aan. 'Dan kom je er vanzelf wel een keer achter', zeg ik nonchalant. Het idee dat hij erachter komt beangstigt me echter. Wat als onze vriendschap daardoor over is?
'Je gaat het me niet vertellen?' vraagt hij verontwaardigd.
'Nee, je moet het zelf maar uit zien te vogelen. Je bent er slim zat voor', zeg ik. Verslagen kijkt Felix naar de grond.
'Mag ik vragen stellen?' vraagt hij zacht. Ik haal mijn schouders op.
'Schiet maar raak, Sherlock', zeg ik. Twijfelend gaan zijn ogen over mijn gezicht.
'Hadden jullie veel ruzie?' vraagt hij. Ik frons. Hij praat zelf regelmatig over ruzie met Bente. Betekent dit dat er tussen hen ook een break-up aan zit te komen? Het maakt me hoopvoller dan zou mogen.
'Niet per se', antwoord ik. Bedenkelijk knikt hij.
'Begreep je haar niet meer?' Ik frons diep.
'Jawel.'
'Vond je haar niet meer leuk?'
'Ja', antwoord ik en voel mezelf rood worden. Hij begint in de buurt te komen. Ga ik bereid zijn eerlijk te antwoorden als hij de juiste vraag stelt?
'Vind je iemand anders leuk?'
'Ja', stamel ik en voel mezelf nog roder worden. Wat als hij naar zichzelf vraagt? Krijg ik het antwoord dan ook over mijn lippen?
'Oh, ik dacht dat je zo dol op haar was', stamelt hij.
'Het ging langzaamaan steeds meer weg', geef ik toe. Felix knikt traag en kijkt bedenkelijk mijn kamer rond.
'Wat is haar naam?' vraagt hij als volgt. De woorden brengen me van mijn stuk.
'Dat mag je zelf raden', stamel ik. Overwegend knikt Felix, maar hij blijft stil. 'Je gaat het niet proberen?'
'Nee, dat...' hij valt stil wanneer zijn telefoon overgaat. Samen kijken we naar de caller-ID.
"Babe ♥ "
De simpele vijf tekens bij elkaar vallen me zwaar. Felix neemt op.
'Wat is er?' vraagt hij.
'Ik kom je nu ophalen.' Ik kan Bentes stem zacht door zijn luidspreker horen.
'Wat? Waarom? Je weet dat ik bij Levi ben', stoot Felix uit. Fronsend kijkt hij me aan.
'Ik wil niet dat je dadelijk alleen naar huis moet. Ik kom je nu ophalen.'
'Bente, ik ben letterlijk nog geen kwartier bij Levi. Ik kan me wel alleen redden. Laat me even mijn eigen ding doen', zegt Felix terug. Hoewel de boodschap krachtig lijkt, brengt hij de woorden maar al te voorzichtig.
'Ik wil niet dat je bij hem bent.'
Gepanikeerd kijkt Felix me aan. Mijn ogen worden groot. Heeft Bente door wat er gaande is?
'Wat? Waarom niet?' stamelt Felix zo verontwaardigd mogelijk, maar zijn stem slaat over. Het is maar goed dat Bente er niet is, anders was hij regelrecht door de mand gevallen met zijn wanhopige blik.
'Dadelijk staat die Marc weer voor de deur. Ik wil niet dat je daar bent.' Felix' zorgen lijken in één keer van zijn schouders te vallen.
'Oh. Dus je vindt dat ik Levi daar dan maar alleen mee moet laten?'
Mijn hart slaat een slag over. Ergens had ik niet verwacht dat hij tegen Bente in zou gaan om het op te nemen voor mij. Hoofdschuddend kijkt hij me aan.
'Hij kan de deur op slot doen. Hij heeft zijn familie ̶ '
'Bente, ik ga hier niet over in discussie. Doei', zegt hij en hangt op. Verbijsterd kijk ik hem aan. 'Sorry', stamelt hij en scant mijn gezicht. Ik schud mijn hoofd.
'Ze heeft gelijk', zeg ik. Zijn mond zakt open. 'Je moet naar huis.'
'Ik ga niet vertrekken omdat Marc mogelijk hierheen komt', zegt hij koppig. Ik kijk hem diep aan.
'Ik wil dat je gaat. Ik wil je niet hier', zeg ik. De woorden overrompelen Felix op een andere manier dan bedoeld.
'Ik snap het. Dan kan je met je nieuwe vlam afspreken', zegt hij. Mijn wenkbrauwen schieten omhoog. Felix' blik lijkt een beetje bitter en grauw te worden. 'Goed... Dan ga ik', fluistert hij en loopt naar mijn kamerdeur. Ik loop hem achterna en pak zijn pols vast. Verontwaardigd draait hij zich naar me om.
'Ik ga je niet alleen naar huis laten lopen', zeg ik. Felix' ogen branden.
'Wat? En dan jou weer alleen naar huis laten fietsen? Ik dacht het niet, Levi. Ik red me wel. En anders ben ik zelf de reden dat ik niet alleen naar huis kon. Tot morgen', zegt hij en verlaat mijn kamer.
'Felix!' roep ik hem nog na, maar weet mezelf er niet toe te zetten achter hem aan te gaan.
'Zorg ervoor dat je een condoom gebruikt!' roept hij nog, maar de voordeur valt al dicht voordat hij zijn zin afgemaakt heeft.
Lichtelijk trots op mezelf laat ik me languit op mijn bed vallen. Felix weet eindelijk dat het uit is met Mirre. Hij denkt echter alleen dat het vanwege een compleet tegenovergestelde reden is, en ik weet niet of ik daar blij mee moet zijn of niet.
Een aantal minuten later krijg ik verschillende berichten van Felix binnen, maar ik besluit ze allemaal te negeren. Ik wil mezelf niet bij hem verraden en ik ben bang dat mijn berichtjes dat wel zullen doen.
Het duurt niet lang voordat mam thuis is en het avondeten op tafel staat. Mijn zenuwen voor het moment dat Felix erachter zal komen dat hij de reden is dat het uit is maken mijn maag draaierig en belemmeren mijn eetlust. Ik probeer opgewekt mee te praten met Collin en Hans om het te verbloemen.
'Lee,' trekt mam echter mijn aandacht, 'klopt het dat het uit is tussen jou en Mirre?' De woorden laten me schrikken. De kleur in mijn gezicht trekt traag weg.
'Ja... Hoe weet je dat?' stamel ik.
'Ik kwam Mirres zus tegen in de supermarkt en die begon erover', legt ze uit. Ik slik.
Mevrouw Friekman weet het, Collin weet het, mam en Hans weten het, Felix weet het, Daniël en Simon weten het, Sven weet het – en de meeste van hen weten al zelfs waarom – hoelang duurt het nog voordat iedereen het weet?
'Hoe komt het?' vraagt Hans nu. Diep zucht ik.
'Ik ben iemand anders leuk gaan vinden...' stotter ik. Straks weet Marc het ook.
'Oh?' klinkt mam nieuwsgierig en ik weet dat ze wil horen wie het is, maar ik blijf stil. 'Wie is de gelukkige?'
'Fe ̶ ' ik gooide het er bijna uit, maar wist de rest van mijn woorden in te slikken. 'Fee. Ze heet Fee', verbeter ik mezelf.
'Fay? Ken ik haar?' vraagt ze. Ik schud meteen mijn hoofd.
'Nee', zeg ik snel.
'Waar komt ze dan vandaan? Ik heb je nog nooit over haar gehoord?'
'Ze zit in een andere klas', mompel ik snel en prop een hap eten naar binnen. De leugen laat het bitter smaken.
'Oh, nou, dan hoop ik dat ik haar snel mag ontmoeten', zegt ze met een bescheiden glimlach. Ik schud mijn hoofd.
'We hebben niets', zeg ik. Mam fronst.
'Wat?' vraagt ze.
'Ik weet niet of ze mij op die manier ziet', zeg ik. Mam knikt.
'Heb je al aan papa verteld dat het uit is?' vraagt ze. Beschaamd schud ik mijn hoofd.
'Nee, ik heb hem al even niet meer gesproken...' geef ik eerlijk toe. Mam knikt.
'Doe maar snel dan. Hij vindt het leuk als je je vriendinnetje meeneemt naar Italië, maar het is misschien wel handig als hij van tevoren weet dat het een ander meisje is', zegt ze. Hard slik ik.
'Komt goed', stamel ik en werk met moeite een andere hap mijn mond in.
Een ander meisje.
--------------------
Wil je sneller verder kunnen lezen? "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)
Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!