♪ Mr. Brightside – The Killers ♪
Ik hang mijn plastic tas met zwembroek, badhanddoek, zonnebrand, een fles cola en een zak chips aan het stuur van mijn fiets en stap op. De warme zon brandt in mijn nek, ook al is het nog maar vroeg in de ochtend.
Mirre komt aanfietsen. Ze ziet er vrolijk uit, wat mij ook op laat vrolijken. De rest van de zondagochtend was wat ongemakkelijk bij Bente thuis, maar de sfeer klaarde gelukkig wat op. Nu ik Mirre zie glimlachen, lijkt het erop dat het vandaag nog beter zal gaan.
Ik hoop dat ze niet te lang over me in blijft zitten, want dat is niet nodig. Ze is werkelijk een fantastische meid. Ik stel niet veel voor. Mirre moet zich snel over me heen zetten, want ik ben het niet waard om verdriet over te hebben.
'Hey', zegt ze. Ik begin te trappen en ga naast haar fietsen.
'Hai', groet ik haar terug. Kort kijk ik haar aan. 'Is er nog iets gezegd in de groep? Ik moest mijn telefoon wegleggen om mezelf klaar te maken.'
In de kleine groepsapp met Daniël en Simon, Bente en Felix en Mirre en ik werden plannen besproken om vanmiddag na school samen te gaan zwemmen. Zodra Felix en Bente een kleine ruzie kregen over iets wat Bente voor schut vond als haar vriendje dat deed, klikte ik het gesprek weg.
Het woord "vriendje" in verband zien met Felix, maar niet met mezelf erbij, voelde te zwaar voor de ochtend. Ik kon het niet langer aan mee te lezen, beseffende dat Felix met me aan het spelen is. De woorden waren te veel.
'Nee, niet echt. Alleen dat Bente en ik later komen omdat we ons thuis om moeten kleden. Ze probeerde Felix nog over te halen om ook zich thuis om te kleden, maar hij hield stug vol dat hij met jou en Simniël samen naar de Afgraving zou vertrekken', zegt Mirre en ik knik.
'Oké', zeg ik zacht.
Plotseling klinkt er een toeter van een scooter achter ons. Geschrokken kijk ik om en kruip in elkaar, maar ik ben opgelucht wanneer ik zie dat het noch Marc noch een van zijn vrienden is.
Mirre komt iets dichter op me fietsen zodat de scooterrijder er makkelijker langs kan. Stevig grijp ik mijn stuur vast terwijl de scooter langs ons scheurt. Licht hijgend kijk ik hem na.
Zwijgend kijk ik weer voor me, kan alleen maar de beelden voor me zien van de middag dat Marc onder mijn raam stond, op zijn scooter stapte en grijnzend wegreed – trots op dat hij me doodsbang heeft weten te maken.
'Gaat het, Lee?' schrikt Mirre me op uit mijn dagdroom. Verbaasd kijk ik haar aan en het duurt een paar tellen voordat ik doorheb wat ze vroeg.
'Ja hoor', stamel ik en kijk vlug weer voor me. Ook Mirre volgt mijn voorbeeld en ik weet dat ze de scooter naoogt die ons net ingehaald heeft.
'Je hoeft niet te liegen', zegt ze en overrompeld kijk ik haar aan. 'Ik kan heus wel zien dat er iets aan de hand is. Een normaal iemand reageert niet zo paniekerig op een scooter. Wat is er aan de hand? Er is iets mis', zegt ze. Nerveus bijt ik op mijn nagel.
'Niets waar jij je zorgen om hoeft te maken', antwoord ik. Mirre kijkt me vlak aan.
'Levi, ik heb bijna driekwart jaar verkering met je gehad. Denk je nou echt dat ik het niet zie als er iets aan de hand is?'
'Ik wil niet dat je je zorgen maakt om me, oké? Je hebt wel andere dingen aan je hoofd', kaats ik wanhopig terug. Mirre kijkt me onderzoekend aan.
'Weet je,' begint ze, 'dat ik denk dat je het niet uit hebt gemaakt met me omdat je iemand anders leuk vindt, maar omdat je me niet op wil zadelen met je problemen? Je lijkt het nu alleen maar meer te bevestigen. Was dat ook een leugen? Dat je iemand anders leuk vindt?'
'Was het maar een leugen', spuug ik verbitterd uit, voel tranen in mijn ogen branden. Felix heeft me ondertussen heel mijn seksualiteit af laten vragen, maar hij blijft met me spelen alsof het voor hemzelf niets voorstelt. Nadat Mirre en ik gisteren bij Bente vertrokken waren, heeft hij elk berichtje van me genegeerd.
Verbaasd en bezorgd tegelijkertijd legt Mirre haar hand op mijn schouder.
'Gaat het wel?' vraagt ze. Ik draai mijn gezicht van haar weg en knipper mijn ogen droog.
'Ja, niets aan de hand', mompel ik, zwenk een keer flink naar rechts zodat haar hand van mijn schouder valt en fiets dan flink door.
Mirre trapt echter ook door en komt weer naast me fietsen. Vanuit mijn ooghoeken kan ik zien dat ze naar me kijkt, maar ik durf mijn ogen niet op haar te richten.
Ik kan Mirre niet vertellen dat ik Felix leuk vind; ze is niet erg goed in geheimen bewaren. Als ik het haar vertel, weet de gehele school het waarschijnlijk binnen een paar lesuren – inclusief Felix, wat ik al helemaal niet kan gebruiken. Er zullen honderden mensen op me af komen om me belachelijk te maken en Felix zal me nooit meer willen zien wanneer hij beseft dat het vanuit mijn kant niet slechts een stom spelletje is. Ook mijn vriendschap met Bente zal over zijn als mijn gevoelens bekend worden.
'Is het zo erg dan dat je iemand leuk vindt?' vraagt ze. Ja, ik heb erdoor zo'n geweldige meid als jou voor moeten laten gaan. Ik ben ervoor in elkaar geslagen alsof ik een levende boksbal was.
'Eerlijk antwoord? Ja', zeg ik kortaf. We komen aan bij de kruising, waar Felix en Bente al staan te wachten. 'Maar genoeg erover.'
Ik zwaai wild naar het koppeltje en fiets zonder twijfel naar ze toe. Ik merk dat Felix eigenlijk naast Bente wil blijven fietsen, maar hij wordt geforceerd naast me te komen fietsen zodra Mirre tussen hen in gaat fietsen. Verward kijkt Bente haar aan, maar mijn ogen gaan naar Felix. Als een boer met kiespijn glimlacht hij naar me.
'Jij trekt ook bij de Afgraving je zwembroek aan, toch?' vraagt hij en begint zo ongemakkelijk het gesprek.
'Ja, ik draag toch altijd mijn onderbroek onder mijn zwembroek', antwoord ik en ik haat dat het gesprek zo stroef gaat na dit weekend. Ik dacht dat alles goed zou komen na mijn break-up met Mirre en de gebeurtenis met Felix op het toilet, maar niets blijkt minder waar.
'Precies. Wat is nou het verschil tussen een onderbroek en een speedo?' zegt hij en hard lachen we. Het ijs lijkt weer wat gebroken.
'Geef maar toe dat je me graag in eentje wil zien', zeg ik en grijns flauw naar hem. Mijn hart bonst echter in mijn keel. Is het te extra van me om dit te zeggen? Ik zie Felix in het handvat van zijn stuur knijpen, maar zijn blik is triomfantelijk en nonchalant.
'Ik zie je liever met helemaal niets aan', kaatst hij met een brede grijns terug en mijn hart besluit zijn eigen leven te leiden in mijn borst. Overdonderd bijt ik op mijn nagel.
'Laten we dat maar bewaren voor de training', stotter ik en voel mijn complete hoofd rood kleuren. Kort scant Felix mijn lichaam en grijnst.
'Is goed', zegt hij. 'Bedankt dat je je ook om gaat kleden daar. Ik was echt bang dat niemand het me eens zou zijn en ik me er alleen om moest kleden. Ik dacht dat Bente jullie misschien had weten te overtuigen.'
'Nee, dat zou ik je niet aandoen', zeg ik. Felix' grijns verandert nu in een lieve glimlach.
'Weet ik. Daar ben je te goed voor', zegt hij. Ik voel dat ik weer begin te blozen en ik wil mezelf ervoor slaan. Felix bedoelt het waarschijnlijk helemaal niet zo, maar ik kan er niets aan doen dat ik hoop dat elke interactie flirterig bedoeld is na afgelopen weekend.
'Klopt, ik ben de beste', zeg ik, leg mijn hand op mijn borst en steek mijn kin in de lucht.
'Ho, stop maar weer. Het begint te stinken naar eigendunk!' zegt Felix, knijpt zijn neus dicht en wappert met zijn hand voor zijn gezicht. Ons groepje lacht hard.
Ik mis dit. Ik wil weer gewoon vrienden kunnen zijn met Felix zonder dat ik me er raar bij voel. Ik wil gewoon lachen en lol trappen met hem, meer niet.
Na school fietsen Felix, Daniël, Simon en ik met z'n vieren naar de Afgraving, een zwemplas bij ons in de buurt. Het is net iets meer dan een kwartier fietsen, maar de hitte laat het aanvoelen als uren. Ik kan niet wachten om af te koelen in het water.
'Hoe gaat het in het andere team?' hoor ik Felix vragen, wie naast Daniël voor me fietst. Hij heeft me de gehele dag ontlopen daar waar hij kon en ik weet niet goed wat ik ermee aan moet.
'Ja, wel goed. We staan bovenaan in de competitie', antwoordt hij. Felix knikt.
'Is het een beetje leuk?' vraagt hij. Daniël haalt zijn schouders op.
'Mwah, gaat wel. Ik heb niet echt veel met mijn teamgenoten. Ze lijken me nog niet helemaal te willen accepteren in de groep. Ze stoten me nog een beetje af.'
'Serieus? Waarom?' vraag ik. Verbaasd kijkt Daniël naar me om en haalt bescheiden zijn schouders op. 'Ik mis je echt in het team, man. Je bent fucking goed. Waarom zouden ze je afstoten?'
'Echt hoor. Als ze zo blijven, kom dan maar weer terug! We kunnen De Slinger wel gebruiken', zegt Felix en Daniël lacht ongemakkelijk.
'Mijn God, je laat het echt heel verkeerd klinken zo', zegt Simon naast me en ik lach.
'Niets mis met een stabiele mannelijkheid, Siem', zegt Felix triomfantelijk. Lachend schudden we onze hoofden, maar ergens lijk ik een bezorgde blik bij Daniël op te merken. Verward kijk ik naar Felix. Heb ik iets gemist? Heeft het met vorige week vrijdag te maken? Met de discussie tussen Felix en Simon bij Bentes volleybalwedstrijd? 'Jij kan De Slinger ook wel gebruiken, dus wanneer ga je er eens gebruik van maken?' zegt hij nu, waardoor Simon kreunend zijn hoofd in zijn nek gooit.
'Hou jij je mond maar weer', zegt hij, waardoor we lachen en Felix triomfantelijk grijnst.
'Het komt toch niet omdat je met Siem hebt?' vraagt Felix nu aan Daniël, zijn grijns verdwijnend van zijn gezicht. De woorden komen als een harde klap bij me binnen.
Mijn teamgenoten zijn een van de voornaamste redenen om nog niet uit de kast te komen, wetende dat de voetbalwereld vaak geneigd is homofoob te zijn. Wat nou als mijn team me er straks niet meer bij wil omdat ik voor Felix gevallen ben? Wat als ze zich tegen me gaan keren?
'Ik denk het niet...' zegt Daniël en haalt zijn schouders op. 'Het zal wel gewoon zijn omdat ik pas nieuw in het team ben en zij al jaren met elkaar samen spelen. Misschien draait het nog wel bij.'
'Anders kom je maar naar ons terug', zeg ik.
'Is goed', zegt Daniël met een brede glimlach. We slaan eindelijk de laatste straat richting de zwemplas in. Felix kijkt met een grijns om.
'Wie er als laatste is, heeft de kleinste pik!' roept hij en begint sneller te fietsen. Hard lachen we en doen onze best om hem bij te houden.
'Dan moet jij als laatste eindigen!' roep ik naar hem terwijl ik Simon inhaal.
'Heb jij Siems pik gezien om daarover te kunnen oordelen dan?' roept hij zonder om te kijken.
Lachend en hijgend crossen we allemaal tussen de bossen door naar de waterkant. Felix fietst nog altijd voorop, gevolgd door mij. Daniël volgt niet veel later. Buiten adem stappen we van onze fietsen af en wachten tot Simon ons weer bijgehaald heeft.
'Jammer, Siem', zegt Felix met een smalle grijns, maar Simon trekt zich er niets van aan en zet zijn fiets op slot. 'Gelukkig ben je de bottom, dus heb je geen giga-cock nodig.'
'Hé!' stoot Simon nu echter uit en begint verlegen met zijn ketting te spelen. Daniël schuifelt ongemakkelijk met zijn voeten door het hete zand.
'Gast, ze hebben het nog niet eens gedaan. Hoe moet jij dan weten wie welke positie neemt?' zeg ik terwijl ik mijn fiets op slot zet en wat meer richting het water begin te lopen. De rest volgt me.
'Touché', zegt Felix terwijl hij zijn handdoek uitgooit. Daniël en Simon leggen samen één grote handdoek uit en leggen hun spullen erop.
'Wanneer gaan jullie het nou eens doen zodat jullie het uit kunnen vinden?' zegt Felix met een grijns en ploft ook neer op zijn handdoek terwijl hij zijn shirt uittrekt. Ik laat vlug mijn ogen over zijn bleke, met sproetjes bedekte bovenlichaam gaan. Hij lijkt slanker dan ik me herinner, terwijl ik hem juist zoveel in de sportschool heb gezien.
'Alles op z'n tijd, Felix', zegt Simon en scant hem.
'Het is nu ook tijd', zegt Felix met een knipoog en zet zijn lichtblauwe pet op. Het doet me meteen denken aan de skatebaan, maar ik probeer de beelden van die middag uit mijn hoofd te verdringen.
Ik trek ook mijn shirt uit en kijk naar de spieren die ik de afgelopen weken gekweekt heb. Er is denk ik bijna geen een dag voorbij gegaan waarop ik niet getraind heb, simpelweg als pogingen om Felix uit mijn hoofd te krijgen.
Ik voel hem naar me staren terwijl hij opstaat om zijn korte broek uit te trekken. Mijn ogen glijden over zijn benen, zijn onderbroek, terwijl hij voorover bukt om zijn zwembroek uit zijn tas te halen. Ongelofelijk dat dit de jongen is die ik afgelopen zaterdag nog naakt tegen me aan heb gehad – wie mij nog in zijn handen heeft gehad.
Ik sta op en trek mijn short uit. Ik voel Felix' ogen in me branden terwijl ik mijn zwembroek aantrek en het laat me blozen. Ik merk dat hij het wil verbergen met de cap van zijn pet, maar het ontgaat me niet.
Ik vraag me af of hij me vandaag genegeerd heeft omdat hij toch misschien een beetje beledigd is dat ik hem voorgelogen heb over de zoenen op zijn verjaardag.
'Nou, wie er als eerste in het water ligt!' roept Simon plotseling en vervolgens stormen Daniël en Simon en langs me. Felix gooit zijn pet af en stormt achter het koppeltje aan.
'Valse start!' roept hij en haalt al snel Simon in. Snel knoop ik mijn zwembroek vast en ren achter de jongens aan.
Ik weet Simon in te halen, maar Daniël en Felix hebben een te grote voorsprong om bij te halen. Ze rennen al het water in.
Ik volg niet veel later, maar kom niet verder dan drie stappen. Ik sta vastgenageld aan de grond terwijl ik toekijk hoe Felix, Daniël en Simon het water induiken. Ze komen snel weer boven water en halen hun natte haren uit hun gezicht.
'Holy shit, het is koud!' roept Felix en schudt zijn doorweekte haren uit zijn gezicht.
Ik durf niet meer verder. Zwijgend staar ik naar mijn voeten, waar het water net mijn enkels bereikt heeft. Het troebele water doet me denken aan het water in de sloot.
Ik hoor de andere jongens hard lachen, maar ik sta zelf te trillen van de angst. In mijn ooghoeken zie ik de andere drie elkaar natspetteren, maar ik ben te druk bezig met mezelf in beweging proberen te krijgen.
'Levi!' trekt Felix mijn aandacht. Afwezig kijk ik naar hem op. Alleen een deel van zijn schouders en zijn hoofd zijn nog zichtbaar boven water. 'Kom je nog? Of is het te koud?' roept hij en lacht een beetje.
'Ja, nee, uh...' stamel ik, 'ik kom', stotter ik beschaamd. Ik probeer het water wat verder in te gaan. Ik weet een paar stappen vooruit te komen, maar ik zie en voel mijn benen alleen maar harder trillen – en dat ligt echt niet aan het koude water.
Kom op, Levi, het is maar water. Wat loop je nou zielig te doen? Wat moeten de anderen nu wel niet van je denken?
'Gaat het?' klinkt Felix nu bezorgd. Troebel kijk ik naar hem op, zie dat hij mijn kant op gezwommen komt. Zijn ogen haken zich diep in de mijne, duidelijk verontrust.
Snel duik ik onder water zodat hij me niet hoeft te halen, maar ik heb er vrijwel meteen spijt van. Alles doet me denken aan die ene nare namiddag naast het sportgebouw, in de sloot. Zodra mijn hoofd onder water is, wil ik net zo hard weer meteen omhoog.
Paniekerig schiet ik boven water en haal haastig adem. Mijn handen beven onder het wateroppervlak. Ik ben in een dieper stuk beland en wanneer ik op de bodem ga staan, komt mijn borst nog net boven water. Mijn ademhaling zit hoog in mijn keel. Fronsend kijkt Felix me aan.
'Alles oké?' vraagt hij en kijkt me zoekend aan.
'Ja hoor', stamel ik en zwem twijfelend naar mijn vrienden. Felix blijft me met zijn ogen volgen zodra ik hem passeer en laat zo merken dat hij weet dat ik lieg. Ik kan me er echter niet te veel zorgen om maken, op dit moment te veel in paniek door het water waar ik me in bevind.
Des te dieper ik in het water kom, des te meer ik het gevoel heb dat mijn longen volstromen en ik stik. Met samengeknepen keel begin ik te trappelen met mijn benen om boven water te blijven.
'Wie zwemt er mee naar de overkant?' stelt Felix voor en kijkt hoopvol ons kleine cirkeltje rond.
'Ik vind het prima', stemt Daniël in.
'Ik weet niet of ik helemaal de overkant kan bereiken, maar ik wil het wel proberen', zegt Simon verlegen.
'Als je het niet volhoudt, mag je aan mij gaan hangen', zegt Daniël en strijkt wat van Simons natte haren uit zijn gezicht. Blozend speelt hij met zijn ketting.
'Ja, geen probleem, Siem. Daan heeft immers een derde been waar hij mee kan zwemmen', zegt Felix en een verblufte lach verlaat onze mond.
'Gast', lacht Daniël.
'Ik, uh...' Ik kijk naar de overkant van het meer. Het lijkt vanaf hier niet zo ontzettend ver en ik heb het vroeger meerdere keren gedaan, maar alles in mijn lichaam zegt me dat ik het niet moet doen. Alle alarmbellen beginnen te loeien en rode lichten beginnen te knipperen in mijn hoofd zodra ik eraan denk me nog verder in het water te moeten bevinden.
'Ik sla even over', maak ik mijn zin af en slik klein. 'Ik blijf een beetje bij de kant tot Mirre en Bente er zijn.'
'Pussy', zegt Felix plagerig, maar ik kan aan hem merken dat hij het niet te bot uit wil brengen.
'Ik zie jullie zo', zeg ik en zwem iets dichter naar de kant. De jongens ploeteren door het water, op weg naar de overkant van het meer.
Ik ga in een minder diep deel van de plas staan en kijk toe hoe ze hun weg banen door het water. Hoewel ik doodsbang ben, weet het water me toch een beetje te verfrissen in de warme zon.
Ik wil gewoon plezier hebben. Waarom moet ik nou als een angsthaas reageren? Het is maar water. Waarom reageer ik erop alsof het gloeiendhete lava is?
Ik kijk om wanneer ik de ketting van Mirres fiets hoor ratelen. Ze komt net aan met Bente en zet haar fiets weg naast die van mij. Bente zet die van haar naast die van Felix.
Ze lopen naar onze handdoeken toe, waar ze hun eigen handdoeken neerleggen en beginnen met zichzelf uit te kleden. Mijn ogen gaan over de bruinkleurende huid van Mirres schouders. Haar lichtroze bikini laat haar huid nog donkerder lijken.
Ze kijkt op naar het water en fronst wanneer ze ziet dat ik alleen ben. Ze kijkt zoekend rond en merkt de andere drie op, die ondertussen al een heel eind bij ons vandaan zijn.
'Hé, Levi! Moet jij niet mee?' roept ze naar me. Ik loop hoofdschuddend het water uit. Elke stap richting de kant laat me opgeluchter voelen.
'Nee, ik kreeg last van kramp', zeg ik en loop naar de meiden toe, mijn zwembroek druppelend van de paar tellen die ik doorgebracht heb in het water.
'Oh, vervelend', zegt Mirre en rommelt door haar tas. Ze haalt er een fles zonnebrand uit.
Ik ga zitten op mijn handdoek na mijn zwembroek een beetje uitgewrongen te hebben. Afwezig staar ik naar het water. Ik wil gewoon kunnen zwemmen. Maar alles in me zegt dat ik het water niet in moet gaan, hoe heet het dan ook is nu.
Ik pak geïrriteerd wat zand op en laat het in een trage lijn uit mijn hand stromen, vorm zo een klein hoopje aan mijn voeten. Er staat vrijwel geen wind.
'Lee, kan je mijn rug even insmeren?' vraagt Mirre. Geschrokken kijk ik naar haar om. Is het raar om te doen als haar ex? Ze steekt de fles naar me uit terwijl ze zelf Bentes rug insmeert.
Zuchtend klop ik mijn handen af en neem de fles van haar aan. Ik doe wat van de zonnebrand op mijn handen en smeer het uit over haar rug, zorg ervoor dat ik alle plekjes meeneem. Haar huid voelt nog altijd even zacht als ik me herinner.
'Jezus, je handen zijn ruw', zegt Mirre echter.
'Sorry, komt door de sportschool...' stotter ik beschaamd.
Wanneer ik klaar ben, geef ik de fles terug. Met een glimlach kijkt ze me aan en ik kan aan haar gezichtsuitdrukking zien dat ze me eigenlijk een kusje wilde geven.
'Bedankt', slikt ze ongemakkelijk. 'Bent en ik gaan eerst nog even zonnen. Ik weet niet wat jij wil doen?' probeert ze zichzelf te herstellen. Bente lijkt – tot mijn geluk – niets door te hebben.
'Ik blijf ook even hier', zeg ik en ga weer zitten.
Ik leg mijn armen gekruist over mijn knieën en kijk beschaamd naar het water terwijl Bente en Mirre gaan liggen en vrolijk beginnen te kletsen. Felix, Daniël en Simon zijn net aan hun terugreis begonnen.
Ik wilde maar al te graag met hen mee, maar het lukte me niet mezelf over mijn drempel te zetten. Ik ben te bang dat ik ten midden van het water naar beneden gesleurd zou worden door Marc of een van zijn vrienden.
Want dat was het eerste wat door mijn hoofd ging toen mijn tenen het water raakte. Hoe ik in de sloot werd geduwd en onder water werd gehouden door Marcs voet op mijn hoofd. Ik had niet door dat ik er een angst voor had tot ik grote stappen het water in maakte. Het is het enige wat door mijn hoofd kan gaan in het ijskoude water. Marc en zijn vrienden die me verdrinken.
Na een paar minuten gepiekerd te hebben, zie ik dat Felix, Daniël en Simon ondertussen de kant bereikt hebben. Ze lopen naar ons toe en gaan op hun handdoeken zitten. Mirre en Bente klauteren omhoog en zetten hun zonnebrillen op de bovenkant van hun hoofd.
'Is het water koud?' vraagt Mirre. Wild schudt Felix zijn hoofd.
'Nee, het is echt lekker!' zegt hij en zet zijn pet weer op.
'Leugenaar. Je riep net nog dat het koud was', lach ik. Felix steekt zijn tong naar me uit.
'Als je er eenmaal aan gewend bent, is het heerlijk', zegt hij en pakt vervolgens wat water uit zijn tas.
'Hebben jullie zonnebrand?' vraagt Simon. Mirres zonnebrand wordt doorgegeven en al snel zijn Daniël en Simon elkaar in aan het smeren. Een kleine glimlach trekt aan mijn mondhoeken terwijl ik toekijk hoe delicaat ze met elkaar bezig zijn.
Ook Felix begint zich in te smeren, wat waarschijnlijk hard nodig is met zijn extreem bleke huid. Ik speel verlegen met wat zand terwijl ik toekijk hoe zijn handen over zijn huid gaan. Ik kan het nog steeds niet helemaal geloven dat hij met nog minder kleren aan dan nu naast me heeft gelegen.
'Wie kan mijn rug doen?' vraagt hij en steekt de zonnebrand richting Bente, maar Mirre duwt de fles mijn kant op. Verbijsterd kijk ik haar aan en neem trillend de fles uit Felix' handen. Met grote ogen kijkt hij me aan terwijl ik achter hem op mijn knieën ga zitten.
'Lars en Amber, hè?' verbreekt Mirre ons oogcontact. Met brandende oren breng ik voorzichtig wat van de zonnebrand aan op Felix' schouders en zweef testend mijn handen boven zijn schouderbladen.
'Wat is er met hen?' vraagt Felix en ik weet dat het is om zijn aandacht van mij af te halen. Ik plaats behoed mijn handen op zijn schouderbladen, waardoor hij klein van me weg deinst, maar zijn lichaam versmelt bijna net zo snel weer met mijn handen. Mijn handpalmen tintelen.
'Weten jullie nog dat mensen zeiden dat ze een soort friends with benefits waren na het experiment omdat ze elkaar wel leuk vonden maar geen relatie wilden?' vraagt Mirre.
'Tuurlijk weet ik dat nog. Het was zowat de enige roddel die niet over Daniël en Simon ging', antwoordt Felix. Zijn huid voelt warm onder mijn vingertoppen. Verbaasd verstijft hij wanneer mijn handen afdwalen naar zijn onderrug.
'Blijkt dat het sinds kort dus echt zo is', zegt Mirre. Verbaasd schieten mijn wenkbrauwen omhoog, maar ik durf mijn ogen niet van Felix af te halen. Voorzichtig laat ik mijn duimen over de kleine venuskuiltjes op zijn onderrug gaan, zie hierdoor direct kippenvel op Felix' rug verschijnen.
'Wat?' lacht Felix met overslaande stem en ik weet dat zijn verbijsterde toon niet alleen komt door Mirres verhaal. Betrapt ga ik vlug door met de rest van zijn rug. Klein kucht hij. 'Serieus?' vraagt hij nu met een iets stabieler stemgeluid.
'Jap', zegt Mirre. Er worden wat verbaasde blikken gewisseld onderling, maar Bente leek het al te weten. Waarschijnlijk heeft Mirre het haar verteld op de weg hierheen.
'Je handen zijn ruw...' fluistert Felix met een knalrood hoofd, waardoor ik merk dat ik veel te lang bezig ben met zijn rug in te smeren. Een kleine schok trekt door mijn borst en overdonderd geef ik Felix twee kleine klopjes op zijn schouders als teken dat ik klaar ben.
'Komt door de sportschool. Heb jij dat niet?' vraag ik. Klein schudt hij zijn hoofd.
'Hoe weet je dat?' vraag ik en kijk haar aan na bij Felix weggeschoven te zijn. Ongemakkelijk recht Felix zijn rug.
'Lee, ik zit naast Amber', antwoordt Mirre droog. Ik knipper een paar keer. 'Ze heeft verteld dat ze een paar keer geflikflooid hebben en blijkbaar doen ze het zo nu en dan nog wel eens', zegt ze en haalt haar schouders op.
'Dat vind ik echt zo raar', zeg ik.
'Wat?' vraagt Felix. Fronsend kijk ik naar hem om. 'Met je vrienden seks hebben?'
Mijn hoofd duizelt. Is dat niet wat ik dit weekend praktisch gezien bijna gedaan heb?
'Uh, ja. Is dat tegenwoordig normaal?' vraag ik verward. Felix' ogen staan troebel en onzeker.
'Ach ja, als je wanhopig en geil bent, gebeurt dat soort shit gewoon blijkbaar', zegt hij en haalt onverschillig zijn schouders op, maar ik merk dat hij liegt. Ik snap echter niet helemaal waar de leugen zit.
'Ik vind het gewoon raar', zeg ik zacht. Verraden kijkt Felix me aan. Ik moet moeite doen om niet te blozen, maar ik weet niet of het door hem komt of door een plaatsvervangend schaamtegevoel van afgelopen weekend.
'Dus je zou het raar vinden als ik seks zou hebben met jou?' vraagt hij en hoewel het misschien speels klinkt voor de rest, weten we beide dat de vraag veel meer betekenis heeft dan hij doet blijken. Overdonderd bijt ik op mijn nagel.
'Ja, tuurlijk', stoot ik meteen uit, overdonderd door de vraag in het bijzijn van onze complete vriendengroep – in het bijzijn van zijn bloedeigen vriendinnetje bovendien. Felix' blik lijkt te breken. 'Ten eerste heb je een vriendin en ten tweede...' blèr ik.
'"Ten tweede" wat?' pusht hij me. Ik wil door de grond zakken.
'Uh, ja, dat je hetero bent. Hé, weet ik veel', stamel ik. Nu zijn alle ogen op me gericht. Wanhopig deel ik een blik met Simon, die me puzzelend aankijkt. Ik kijk weer terug naar Felix. 'Ik vind dat hele "friends with benefits"-gebeuren gewoon niets', ratel ik.
'Ik ben het met Levi eens', verlost Daniël me uit mijn lijden. Dankbaar glimlach ik naar hem. Opnieuw kijk ik naar Felix, wie licht bloost en nerveus met zijn nagellak speelt.
'Het was maar een grapje, hoor', stottert hij. 'En ik zeg ook niet dat het niet raar is.' Ik sla mijn ogen neer en begin weer met een hoopje zand te spelen.
'Giel en Annabel hebben het laatst blijkbaar ook met elkaar gedaan nadat ze dronken thuis waren gekomen van Felix' verjaardag', zegt Mirre. Verbaasde geluiden trekken over de vriendengroep.
'Oh, kom op man. Als Sandra en Lex het straks ook nog gedaan hebben, vreet ik mijn eigen stront op', zegt Felix en we lachen.
'Nee, dat is aan Petra om te doen', zegt Mirre. Iedereen stemt in op die opmerking.
'Amber en Lars neuken erop los terwijl ze niets hebben en Daniël en Simon hebben na bijna negen maanden een relatie nog steeds geen seks gehad. Waar gaat het hier fout?' zegt Felix en kijkt verward om naar de twee jongens. Ongemakkelijk kijken ze hem aan.
'Ik snap echt niet dat jullie het nog niet gedaan hebben', zegt hij. Ik voel me schuldig voor het koppeltje. 'Waarom niet? Jullie zijn echt al super lang samen! Jullie houden toch van elkaar?' Daniël maakt zijn ogen tot spleetjes.
'Je weet dat er andere manieren zijn om je liefde te uiten naast seks, toch?' zegt Daniël en scant hem behoed. Ik zou willen zeggen dat het argwaan is, maar de blik in zijn ogen geeft te veel bezorgdheid weg daarvoor.
'Ja, tuurlijk...' stamelt Felix.
'Je hoeft geen seks te hebben om verliefd te zijn, Obelix', meng ik me in hun gesprek. Verrast kijkt hij naar me om.
'Ja, dat weet ik ook wel...' stamelt hij en scant ongemakkelijk mijn gezicht terwijl hij met zijn armbandje speelt.
'Wie als eerste in het water ligt!' roept Mirre plotseling. Iedereen klimt omhoog en stormt naar het water.
Verward volg ik hen en probeer niet aan Marc te denken terwijl ik het water in ren. Er klinken enthousiaste kreten door het koude water. Ik zie Felix, Daniël en Bente als eerste kopje onder gaan.
Ik weet tot mijn dijen in het water te komen tot mijn lichaam weer tegen begint te sputteren uit angst. Ik kijk toe hoe Mirre en Simon ook onder water gaan en al snel weer boven komen.
Ik zak traag en voorzichtig door mijn knieën, laat het water zo langzaam steeds dichterbij mijn kin komen. Mijn borst voelt nauw en krap. Ik begin stroef te zwemmen en nader zo de anderen, waar het water dieper is.
Het voelt alsof er een enorme druk op mijn borst uitgeoefend wordt. Toch probeer ik plezier te maken en praat en lach met de anderen terwijl ik hopeloos blijf spartelen om boven water te blijven.
Ik kijk naar Felix, die tegenover me in het kringetje zwemt. Hij heeft zijn pet nog op, die ondertussen helemaal doorweekt is. Ik reik naar hem uit en sla tegen de cap.
'Sukkel', lach ik hem uit. Beledigd kijkt hij me aan.
'Hé!' stoot hij verontwaardigd uit en slaat een grote golf water in mijn gezicht. Ik lach en doe hetzelfde bij hem.
Al snel is het in één groot spettergevecht veranderd. Onbedacht begin ik weg te zwemmen van hem wanneer ik bakken met water in mijn mond krijg, steeds meer in de richting van het diepe deel.
Felix volgt me, maar ik lig een heel stuk voor en mijn lange ledematen maken het makkelijker voor me om grote slagen te maken. Hij begint sneller te zwemmen en grijpt me vast aan mijn enkel, waardoor ik verbaasd omkijk en stop met zwemmen.
'Hé!' roep ik en sla weer een golf water in zijn gezicht. Hij lacht en valt me terug aan. Zodra ik zie dat we ondertussen een groot stuk van de groep verwijderd zijn, besef ik hoe ver ik me in het water bevind en voel ik mijn lichaam ijskoud worden.
Na een paar keer water richting elkaar geslagen te hebben, grijpt Felix mijn polsen vast om me tegen te houden. Blozend kijk ik hem aan en nerveus wil ik op mijn nagel bijten, maar het gaat niet met Felix' kracht op mijn armen.
Ik lach en blijf met mijn benen trappelen om boven water te blijven. Af en toe bots ik met mijn benen tegen die van Felix en het laat me nog feller blozen. Zacht lachend kijkt hij me aan.
Traag draaien we rondjes in het water, beide op onze hoede voor wanneer de ander de volgende aanval zal beginnen. Mijn hart slaat een slag over wanneer Felix de ruimte tussen ons in vermindert door zijn handen op mijn schouders te plaatsen en zich een beetje naar me toe te trekken. Zijn ring voelt koud op mijn schouder; de koordjes van zijn armbandje laten een koud stroompje water over mijn borst glijden. Voorzichtig pak ik zijn bovenarmen vast en blijf met hem in rondjes zwemmen terwijl we giebelen. Alles doet me denken aan het toilet op Bentes feest.
Mijn hart gaat als een sloopkogel door mijn borstholte zodra Felix zijn ogen op mijn lippen richt, dezelfde hongerige blik in zijn ogen als zaterdag. Heel langzaam maar zeker komt hij dichterbij, wat ik merk door onze constant botsende benen. Het doet me denken aan zijn benen om mijn middel, hem geklemd tegen de tegelmuur van het toilet.
Zijn wangen worden traag rood en de afstand tussen onze lichamen wordt steeds kleiner terwijl de afstand tussen ons en de rest van de vriendengroep steeds groter wordt. Ik kijk naar zijn lippen en kijk hem dan schichtig aan.
'Waag het niet me te zoenen', zeg ik vlug en verbaasd kijkt hij naar me op, overduidelijk gestoord in waar hij mee bezig was. 'De rest is daar. Dat kan je niet maken. Bente is er. Je hebt met Bente. Je kan dit echt niet maken', ratel ik.
Felix grijnst gebroken, laat me los en gaat onder water. Zijn pet blijft dobberen op het wateroppervlak. Fronsend blijf ik spartelen en kijk naar het donkerbruine, weerspiegelende oppervlak, zoekend naar waar Felix weer boven water zal komen.
Hij zal me vast keihard uitlachen omdat ik dacht dat hij me zou gaan zoenen. Hoe naïef kan ik zijn? Ik ben echt achterlijk. Natuurlijk gaat Felix me niet zoenen.
Plotseling word ik aan mijn benen onder water gesleurd. Het voelt alsof ik een hartaanval krijg. Met opengesperde ogen probeer ik rond te kijken, maar het water is te troebel. Met moeite zie ik een gedaante voor me komen en hoe meer de gedaante nadert, hoe beter ik kan zien dat het Felix is.
Hij pakt mijn bovenarmen vast en brengt zijn hoofd dichterbij dat van mij. Hij kust me en laat me daarna los.
Paniekerig schiet ik omhoog, niet wetend of het komt door Felix of door de herinneringen aan de sloot. Wanhopig snak ik naar adem.
Verdwaald kijk ik om terwijl ik naar de kant begin te zwemmen, zie Felix happend naar lucht boven water komen en zijn haren uit zijn gezicht vegen. Vragend kijkt hij rond terwijl hij zijn pet pakt, duidelijk verward wanneer hij mij snel weg ziet zwemmen.
Het is ondertussen een aantal uren later. Samen met Mirre zit ik op de kant terwijl Daniël en Simon bezig zijn met zich af te drogen om naar huis te gaan.
Mirre smeert haar benen in met zonnebrand terwijl ik naar het water staar, waar Bente en Felix zich nog bevinden. Bente hangt om Felix' nek en streelt licht patroontjes over zijn rug. Zwijgend kijk ik toe terwijl ik het gevoel heb dat ik keer op keer neergestoken word met een mes tussen mijn ribben.
Jaloezie.
'Nou, dan zien we jullie morgen weer', schrikt Daniël mijn dagdroom weg. Ik kijk naar het koppeltje om en zie nog net Daniël door Simons nog vochtige krulletjes woelen.
Nog meer jaloezie. Jaloezie dat het bij Felix en mij niet zo is.
'Tot morgen', zeg ik en zet met moeite een glimlach op.
'Doeg', zegt Mirre. Het koppeltje zwaait naar Bente en Felix, wie hen kort uitzwaaien, maar al snel weer geconsumeerd zijn door elkaar. Fronsend kijken Simon en Daniël hen na terwijl ze fluisterend naar hun fietsen lopen.
Ik kijk weer om naar het koppeltje in het water. Bente streelt licht Felix' wang. Een steek in mijn hart. Ik kijk toe hoe hij haar hoofd vastpakt, naar haar toe leunt en haar vervolgens zoent. Overal messen in mijn hart, van alle kanten en uit alle hoeken die mogelijk zijn. Alsof ze erin gestoken worden, rondgedraaid, er even mee gewroet wordt en ze er vervolgens uitgetrokken worden, om het daarna weer allemaal opnieuw te doen. Met moeite vecht ik mijn tranen terug.
Plotseling slaat Mirre tegen mijn bovenarm, waardoor ik verbaasd omkijk. Haar ogen zijn zo groot als koffiekopjes en ze lijkt opgewekt.
'Oh mijn God!' zegt ze enthousiast. Fronsend kijk ik haar aan.
'Wat?' vraag ik verward.
'Je vindt Felix leuk!' zegt ze dolenthousiast. Mijn hart stopt een aantal slagen met kloppen.
'Wat?! Nee!' probeer ik zo verontwaardigd mogelijk over te komen, maar ik voel dat ik zo rood kleur als de nagellak die Felix af en toe draagt.
'Oh wauw. Dat is zo ontzettend schattig!' brengt ze vrolijk uit. Ik frons. Nu ik Felix leuk vind, vindt ze het opeens niet meer erg dat het uit is?
'Hou op', sis ik. 'Ik vind hem niet leuk.' Ongelovig kijkt ze me aan.
'Wie vind je dan leuk? Bente?' vraagt ze. Overrompeld kijk ik haar aan. Ik kan niet zomaar toegeven dat ik Felix leuk vind; dan heeft Mirre het zo aan iedereen doorverteld. Maar ik kan ook niet liegen en zeggen dat ik Bente leuk vind.
'Nee', snauw ik. Mirres gezicht lijkt haast te stralen en ik vraag me af of ik haar überhaupt ooit zo blij heb gezien toen we nog samen waren.
'Mijn God, je bent voor Felix gevallen', zegt ze blij en knuffelt me. Verward duw ik haar na een paar tellen weg.
'Hou op. Ik vind hem niet leuk', zeg ik en kijk weg van haar. Ik kijk naar het water, waar Bente en Felix nog steeds aan het zoenen zijn. Het voelt alsof mijn hart wordt uitgetrapt als een smeulende sigarettenpeuk.
'Ben je homo? Heb je mij überhaupt ooit aantrekkelijk gevonden?' vraagt ze.
'Mirre, er bestaat ook zoiets als biseksueel', hap ik toe. Ze grijnst klein. 'Natuurlijk vond ik je heel aantrekkelijk. Heel erg zelfs', antwoord ik. Ze pakt mijn bovenarm vast.
'Ben je bi?' vraagt ze ter bevestiging. Zwijgend kijk ik haar aan terwijl ik diep in- en uitadem. Ik bijt op mijn duimnagel en sla mijn ogen neer.
'Ahw, je vindt Felix leuk', zegt ze en trekt me weer in een knuffel. Deze keer leg ik mijn hoofd op haar schouder en voel een traan uit mijn ooghoek ontsnappen. Steeds meer mensen komen mijn geaardheid te weten. Hoelang duurt het tot ook Felix het weet en hij beseft dat het voor mij geen spelletjes zijn?
'Weet hij het?' klinkt Mirre zacht. Ik schud mijn hoofd.
'Tuurlijk niet', zucht ik. Dit kan nooit goed aflopen. Wanneer Felix het weet, is alles voorbij.
En net wanneer we het over hem hebben, komt hij met Bente achter zich aan naar de handdoeken gelopen. Mirre maakt zich traag los van me en kijkt grijnzend naar hem.
Hij grijpt zijn handdoek op en droogt een beetje zijn gezicht en haren af, spreidt daarna de handdoek weer uit en gaat naast Bente zitten. Hij zet zijn pet weer op en kijkt toe hoe Bente zich insmeert met zonnebrand terwijl ik alleen maar aan de skatebaan kan denken.
Plotseling komen er twee bekende jongens naast ons staan. Verrast kijk ik om wanneer Collin en Sven hun handdoeken uitleggen naast de onze. Mijn ogen gaan naar Collins blonde krulletjes, die haast wit gekleurd zijn door de zon. Een eigenschap die we delen ondanks dat we andere vaders hebben – waarschijnlijk iets wat we vanuit mam gekregen hebben.
'Bente, je moet je wel goed insmeren', klinkt Felix grappend en verbaasd kijken we allemaal naar hem om. Ik zie hem de zonnebrand regelrecht op haar borst spuiten. Ik voel mezelf misselijk worden wanneer hij zijn handen op de blote huid plaatst en fanatiek de zonnebrand uit begint te smeren. Mijn hoofd draait nog meer wanneer ik opmerk dat hij zijn blauwe nagellak weer heeft vervangen met rood. Ik haat het dat hij zijn ring weer draagt en dat Bente nog altijd haar rode ketting draagt.
'Fee, doe normaal', lacht Bente, maar ze houdt hem niet tegen. Hij glijdt zijn handen naar haar heupen en zoent haar. Een volle stomp in mijn maag.
'Uh, jongens, er zijn kleine kindjes bij', zegt Mirre. Verlegen kijk ik weg en bijt gepijnigd op mijn nagel.
'Sorry, hoor', lacht Felix en komt los van Bente.
'Levi, kan jij mijn rug even insmeren?' verbreekt Collin het moment nog meer. Zuchtend kijk ik hem aan.
'Kan je het niet aan Sven vragen? Hij staat toch al', zeg ik geïrriteerd en ik weet dat het niet goed is, want ik reageer zo alleen maar mijn frustraties door Felix op de verkeerde persoon af.
Blozend kijken de jongens naar elkaar om. Verlegen steekt Sven zijn hand naar Collin op, waardoor hij de zonnebrand geeft. Hij draait zijn rug naar hem toe en Sven gaat net zo delicaat als Daniël bezig met het aanbrengen van de zonnebrand.
Verbitterd kijk ik om wanneer ik Bente hoor giechelen; Felix is bezig met het beplanten van haar nek met verschillende kusjes. Ik kijk moeilijk weg en sta op. Ik klop het zand van mijn zwembroek af en kijk om naar de anderen. Svens ogen zijn puzzelend op Felix gericht terwijl hij bezig is met het inwrijven van de zonnebrand op Collins schouders.
'Ik ga zwemmen', zeg ik en loop richting het water. Gepijnigd kijkt Mirre me aan.
Ik kijk gefixeerd naar het water en schud mijn schouders los. Zonder te aarzelen loop ik het water in en ga steeds dieper. Het maakt me niet eens meer uit als Marc me onder water zou duwen.
Ondanks dat het me niets boeit, kan ik mijn angst niet laag houden.
Ik begin te zwemmen terwijl ik mijn gedachten weg laat drijven. Felix heeft met Bente. Ik maak nooit een kans bij hem. En terwijl ik hier zo zwem, stroomt mijn hoofd steeds leger.
Het enige wat blijft steken, is de kus die Felix me net onder water heeft gegeven. De honderden zoenen die hij daarna aan Bente heeft gegeven – een duidelijk teken dat alles tussen ons niets voorstelde. Hij speelt maar met me.
Trillend zucht ik. Hoe lang zal het duren voordat ik over Felix ben? Als hij me zo blijft stangen, zal het nog eeuwen duren voordat het zo ver is.
Ik ben halverwege mijn tocht rondom het meer wanneer ik plotseling bij mijn schouders gegrepen word en onder water geduwd word. In paniek hap ik water naar binnen en begin wild met mijn armen te spartelen. Niets helpt echter; niets laat me boven water komen.
Ik blijf steeds langer onder water en voel de neiging om adem te halen steeds groter worden. Ik zie geen hand voor ogen meer. Het enige waar ik nog op kan letten is de pijn in mijn borst en mijn razendsnelle hartslag. Dit had Marc willen zien toen hij me in die sloot duwde. Hij had me willen zien sterven. Hij zal zo blij zijn. Er flitsen beelden voor mijn ogen voorbij, het vieze water van de sloot. Het vieze water en dan het felle licht wat erdoor verdoezeld werd. Hoe ik weer boven water schoot en vervolgens weer naar beneden werd geduwd.
Ik blijf wild spartelen met mijn armen, voel mijn longen samenknijpen en een stekende pijn uitstralen. Ik probeer hem te slaan, maar het water neemt al mijn momentum weg.
Ik grijp zijn bovenbeen vast en knijp er hard in met mijn nagels, wat blijkt te werken. Zodra de handen van mijn schouders zijn, schiet ik meteen boven water en proest het smerige water uit. Kwaad draai ik me om. Mijn hart zakt in mijn borst wanneer ik zie dat het niet Marc, maar juist Felix is die me onder water hield. Verbijsterd kijkt hij me aan.
'Dat deed echt ze ̶ '
'Doe dat alsjeblieft nooit meer', zeg ik bot, loop langs hem en beuk hard met mijn schouder tegen de zijne, ga verdwaald naar de kant. Ik hoest het laatste beetje water uit mijn longen terwijl Felix mijn pols vastgrijpt.
'Levi, gaat het?' vraagt hij. Ik zie de verwarde blik in zijn ogen, duidelijk bang en beschaamd voor wat hij zojuist heeft gedaan.
'Doe dat nooit meer. En laat me nu met rust. Ik ga een stukje lopen', zeg ik. Verbaasd blijft Felix staan terwijl ik aan land ga. Ik ga naar het pad rondom het meertje en begin te lopen.
Ik zie zowel Mirre als Felix me volgen, maar ik strek mijn arm als teken dat ze me niet moeten volgen.
'Blijf weg. Ik wil alleen zijn, dus waag het niet me te volgen', snauw ik. Verward kijken ze me na, maar ik trek me er niets van aan en baan me een weg door de bossen rondom het meer.
Ik nestel mijn handen in mijn haren en barst in tranen uit zodra ik uit zicht ben. Ik kan de tranen niet tegenhouden hoe hard ik ook zou willen. Al mijn angst moet eruit.
Het was een grapje, Levi. Waarom moet je nou zo overdreven reageren? Stop met huilen als een baby. Ik veeg tevergeefs mijn tranen weg, al snel opgevolgd door een nieuwe lading.
Ik heb de overkant van het meer bereikt, waar de boskant zich bevindt en dus geen mensen liggen te zonnen. Verslagen laat ik mezelf zakken op een omgevallen boomstronk.
Ik zet mijn ellebogen op mijn knieën en laat mijn gezicht in mijn handen vallen terwijl ik uithuil. Ik kan niet meer onderscheiden wat tranen zijn en wat water is, zo'n groot waterballet komt uit mijn ogen. Ik weet niet eens precies waarom ik huil. Alles lijkt op me af te komen als een enorme vloedgolf.
Ik kijk zwijgend op naar het water. Wat ben ik voor mietje? Ik ben bang voor scooters en water. Hoe moet ik ooit een normaal leven leiden?
Enkel het horen van de motor van een scooter kan al kippenvel over heel mijn lichaam laten rijzen. Wanneer mijn tenen het koude natuurwaterraken, raakt mijn lichaam al in complete shock. Het wil me weer net zo hard terug laten rennen naar de kant. Ik had niet verwacht dat Marc zulke diepe wonden achter zou laten.
Het duurt echter niet lang tot mijn momentje alleen verbroken wordt en Felix aan komt zwemmen. Bezorgd klimt hij de kant op. Ik kijk hem vuil aan en sta pissig op.
'Wat wil je?' vraag ik bot.
'Levi, gaat het?' vraagt hij en loopt op me af, steekt zijn hand uit om mijn arm vast te pakken, maar ik stap van hem weg en sla zijn hand naar beneden. Verbijsterd kijkt hij me aan.
'Rot op', sis ik. Felix wordt achterover geslagen door de kracht achter mijn stem. 'Wat wil je? Me nog een keer verdrinken?' Snel grijpt Felix mijn bovenarmen vast en kijkt me diep aan.
'Sorry, Levi, het was niet mijn bedoeling. Het was zo ontzettend dom van me. Sorry, ik had er totaal niet over nagedacht. Ik had kunnen weten dat je er zo van zou schrikken. Ik had een tweede keer na moeten denken', ratelt hij. Boos schud ik mijn hoofd, wring me uit zijn grip en doe een paar stappen naar achteren.
'Laat me met rust, ja?!' bulder ik. Gebroken kijkt Felix me aan. 'Je weet niet meer wie ik ben. Laat me gewoon met rust! Raak me niet meer aan!' roep ik. Wanhopig kijkt Felix me aan.
'Levi...' stamelt hij en steekt zijn hand naar me uit.
'Nee!' roep ik, sla zijn hand weg en doe weer een stap achteruit. Felix volgt me. We komen in de schaduw van een groot bosje langs de waterkant te staan, waardoor een rilling over Felix' lijf trekt.
'Alsjeblieft, Levi. Ik weet dat ik achterlijk ben, maar ik bedoelde het niet verkeerd', stamelt hij en pakt mijn armen weer vast.
'Nee', zeg ik nog een keer en trek zijn handen van me af. 'Het komt niet goed, Felix! Tussen Mirre en mij gaat het niet goed, met mezelf gaat het niet goed, met mijn gevoelens gaat het niet goed en met mijn angsten gaat het niet goed! Ik ben bang voor fucking dagelijkse dingen, Felix!' schreeuw ik. Overrompeld kijkt Felix me aan.
'Vanochtend, hè? Ik fietste met Mirre naar de kruising en ik schoot in paniek door een fucking scooter die voorbij kwam! Daarnet, hè? Ik durfde het water niet verder in te gaan. Ik ben bang voor fucking water, Felix! Het komt niet goed!' Met stomheid geslagen kijkt hij me aan.
'Dus haal het niet in je hoofd te gaan zeggen dat er niets aan de hand is. Je weet niet wat er allemaal gaande is', zeg ik.
Verward kijkt hij rond, wil wanhopig naar de overkant kijken, maar ons uitzicht wordt belemmerd door de dichtbegroeide waterkant. Verslagen kijkt hij mij weer aan, laat zijn ogen schuldig over mijn gezicht gaan.
Dan plaatst hij zijn hand in mijn nek, trekt me een stukje naar beneden en kust me teder. Mijn ogen sperren open, kijkend naar Felix' diepe frons en gesloten ogen. Hij plaatst zijn andere hand op mijn wang en kust me opnieuw, maar breekt snel van me los. Licht streelt hij mijn wang.
'Het spijt me, Levi. Weet alsjeblieft dat ik er altijd voor je zal zijn', fluistert hij, laat traag mijn hoofd gaan en stapt voorzichtig bij me weg, voldoet zo aan mijn verzoek om me alleen te laten.
Overdonderd kijk ik toe hoe hij het water inloopt, me nog een keer bezorgd aankijkt en daarna terug zwemt naar de andere kant van de zwemplas.
Opnieuw nestel ik mijn handen in mijn haar en kijk verdwaald rond. Gefrustreerd schop ik een takje weg terwijl ik toekijk hoe Felix in een klein stipje verandert.
Hoe heb ik zo'n chaos weten te creëren?
--------------------
Wil je sneller verder kunnen lezen? "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)
Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!