នៅក្នុងកម្មវិធីដែលពោរពេញទៅដោយអ្នកមានមុខមាត់ជាច្រើនមិនថាតែតារាល្បីៗក៏ដូចជាអ្នក ជំនួញក៏ដូចជាអ្នកមានស្នាដៃទៅលើសម្លៀកបំពាក់បង្ហាញម៉ូតនោះទេសុទ្ធតែចូលរួមម្នាក់ៗស្លៀកពាក់យ៉ាងស្អាតៗ
តែខុសភ្លែកអ្វីតែនាងក្រមុំនូណាដែលស្លៀកពាក់សាមញ្ញតែទោះបីយ៉ាងនេះក៏ដោយនាងនៅតែស្អាតក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងអស់ដដែល
ចំណែកលេខាទាំងពីរក៏មិនឲ្យចាញ់ឡើយពួកគេស្លៀកពាក់យ៉ាងសមសួនធ្វើឲ្យអ្នកកាសែតដែលនៅទីនោះតាមថតពួកគេមិនឈប់
«នូណាយើងចង់ខ្យល់ចាប់ហើយមនុស្សក៏ច្រើនហើយនៅមានពន្លឺដែលបាច់ចេញពីកាំមេរ៉ានោះទៀតភ្នែកយើងចង់ខ្វាក់ទៅហើយ»ជីមីន
«មែនហើយនេះយើងគ្រាន់តែមកកម្មវិធីបង្ហាញម៉ូតធម្មតាឬក៏មកដើរបើកបង្ហាញខ្លួនជាតារាដំបូងទៅនៀកនូណា...»
ថេហ៍នឹងជីមីនពួកគេនិយាយបែបនេះមែនប៉ុន្តែមិនបាច់មើលកាយវិការឡើយនិយាយរួមកាច់រាងមិនឲ្យចាញ់តារានៅក្នុងកម្មវិធីឡើយ
«ល្មមៗបានហើយឯងយើងគិតថាហួសហើយតោះចូលទៅក្នុងវិញអូយ៎តើយើងគិតត្រូវឬខុសដែលយកពួកឯងមកជាមួយទៅ»នូណា
នាងក្រមុំយកដៃឈ្លីក្បាលតិចៗបន្ទាប់ពីនោះអ្នកដែលចូលរួមក៏ដើរចូលមកតាមកម្រាលព្រំក្រហមជាបន្តបន្ទាប់
ម៉ូចូអុី តារាសម្ដែងស្រីជួរមុខល្បីរបស់ប្រទេសកូរ៉េបានឈានជើងចូលមកលើព្រំក្រហមនៃកម្មវិធីកាំមេរ៉ាទាំងអស់បង្វែរទៅលើនាងម្នាក់គត់សម្រស់របស់នាងប្រៀបដូចទៅនឹងផ្កាកុលាបមួយទងដែលកំពុង
បំភាយម្លិនក្រអូបធ្វើឲ្យកន្លង់ចោមរោមចាប់អារម្មណ៍លើនាងតែម្នាក់
«ជុងហ្គុកនោះម៉ូចូអុីតារាសម្ដែងនឹងបង្ហាញម៉ូតដែលឯងធ្លាប់ទាក់ទងនោះក៏នៅក្នុងកម្មវិធីនេះដែលណា៎ប្រយ័ត្នប្រយែងខ្លួនផងនាងម្នាក់នេះមិនមែនស្លូតដូចអ្វីដែលឯងគិតនោះទេ...»
មីងឃូហៅជុងហ្គុកឲ្យមើលទៅនាងហើយប្រាប់មិត្តឲ្យប្រុងប្រយ័ត្នជាមួយនាងពីមុននាងក៏ធ្លាប់ធ្វើសុីជុងហ្គុកម្ដងរួចទៅហើយ
«យើងដឹងហើយ...នាងជួបយើងលើកនេះអាចថាជាគម្រោងការណ៍ក៏ថាបានបើសិនបែបនោះមែនលើកនេះយើងនឹងកំដរនាងលេងរហូតដល់ដឹងម្ខាងៗតែម្ដង...»
ជុងហ្គុកសម្លឹងទៅនាងទាំងកែវភ្នែកទទេរស្អាតហើយក៏ប្រែមកជាធម្មតាវិញទើបដើរចូលទៅក្នុងកម្មវិធី
មកដល់ខាងក្នុងភ្លាមម៉ូចូអុីក៏ប្រទះភ្នែកនឹងជុងហ្គុកដែលស្ថិតនៅជ្រុងម្ខាងនៃកម្មវិធីនាងក៏បានសើរកាច់រាងសម្ដៅទៅរករាងក្រាស់តែត្រូវមនុស្សបីនាក់មកកាត់មុខនាង
«ហេ៎ប្រូ...មកដល់ទីនេះដែលមែនទេ?ពិតជានិស្ស័យពិតមែនទេថេហ៍?»
នូណានិយាយបញ្ចេញបញ្ចូលមិនយូរក៏អូសទាញឈ្មោះរបស់ថេហ៍ចូលក្នុងប្រធានបទភ្លាម
(គាត់មេអណ្ដើកតែប៉ុណ្ណឹងតែទាញសាច់រឿងចូលកើតមិនឲ្យរំលងឡើយ)
ថេហ៍នៅឈរស្ងៀមងេមង៉ាមព្រោះមិនដឹងត្រូវនិយាយយ៉ាងម៉េចនោះទេពេលនាងតូចនិយាយឈ្មោះគេមកភ្លាមៗបែបនេះ
«អឺ...គឺថា»
«ច្បាស់ណាស់មិនមែនត្រឹមជានិស្ស័យឡើយវាជាព្រហ្មលិខិតក៏ថាបានដែលបានឲ្យយើងជួបមនុស្សដែលយើងមានចិត្តនឹករហូតមក...»
ជុងហ្គុកនិយាយហើយភ្នែកសម្លឹងទៅមើលថេហ៍ដែលឈរពីក្រោយនាងតូចនូណានោះថេហ៍នឹងជីមីនដែលមិនយល់ពីសាច់ការនឹងស្មានតែជុងហ្គុកកំពុងនិយាយសម្ដៅលើនូណាទៅវិញ
«តែខ្ញុំគិតថាវាជាកម្មទៅវិញទេមិនដឹងថាជាតិមុនធ្វើកម្មអ្វីទើបតោងទៀមគេទាំងដែលគេមិនពេញចិត្តទាំងមុខក្រាស់...តើអ្នកណាទៅណ៎លោកនិយាយទៅមើលលោកជុងហ្គុក?»
ជីមីនដែលជាមនុស្សមាត់ឆៅពេលខឹងនោះស្រដីឡើងធ្វើឲ្យជុងហ្គុកដែលបានលួចក្រាស់គេហាក់ដូចមានអារម្មណ៍ថាដូចត្រូវព្រួញបាច់ចំទ្រូងខាងឆ្វេងឲ្យរបួសយ៉ាងចឹង
«ណ៎កយើងថាហើយថាពិរោះអើយពិរោះ...»
មីងឃូឱនមកខ្សឹបតិចៗនៅជិតជុងហ្គុកធ្វើឲ្យនាយសែនក្ដៅក្រហាយនឹងមិត្តជាខ្លាំងអ្នកផ្សេងដៀលឌឺយ៉ាងណាក៏មិនសូវអីតែអាមិត្តម្នាក់នេះឌឺចង់តែយកអ្វីមកចុកមាត់ណាស់ពូកែមែនទែនខាងឌឺដង
«ជុងហ្គុកសួស្ដី~បងក៏មកទីនេះដែលហ៎?អូនមិននឹកស្មានថាបានជួបបងនៅទីនេះសោះពួកយើងពិតជានិស្ស័យមែននៀក...»
ម៉ូច៉ូអុីនិយាយស្រដីឡើងទាំងកាយវិការម្ញិកម្ញក់ធ្វើឲ្យពួកម៉ាកទាំងបីនេះជ្រេញជាខ្លាំង
«ជីមីនថេហ៍នាក់ទាំងពីរពិតជារៀបចំខ្លួនបានស្អាតបាតណាស់ខ្ញុំចង់ដឹងថាអ្នកណាដែលរៀបចំឲ្យអ្នកទាំងពីរទៅ...?»
ជុងហ្គុកងាកទៅសួរកម្លោះៗទាំងពីរដោយហាក់ដូចជាមិនខ្វល់ពីវត្តមានរបស់ម៉ូច៉ូអុីដែលជាអតីតគូស្នេហ៍ខ្លួនឡើយ
«គឺនូណាសំណព្វចិត្តរបស់ខ្ញុំនេះហើយលោកកុំចង់មានគំនិតថានឹងបាននាងរៀបចំខ្លួនឲ្យសោះព្រោះមានតែមនុស្សសំខាន់ដូចពួកយើងទេទើបនាងធ្វើបែបនេះបើប្ដូរជាលោកវិញនោះគឺគ្មានផ្លូវទេព្រោះលោកជាអ្នកដទៃ...»ថេហ៍
«អូយ៎ឈឺបេះដូងខ្លាំងណាស់ហេតុអ្វីមិនប្រណីដល់ចិត្តដ៏ស្មោះស្ម័គ្រខ្ញុំបែបនេះទៅវិញ...»
សម្ដីរបស់ជុងហ្គុកនិយាយមុននេះកាន់តែធ្វើឲ្យកម្លោះទាំងពីរកាន់តែយល់ច្រឡំជាមួយនឹងគេថាមានគំនិតចង់ដណ្ដើមនូណាពីពួកគេទៅវិញ
«ចឹងខ្ញុំសុំទៅវិញហើយមានការសំខាន់បន្តិចចាំខ្ញុំត្រឡប់មកម្ដងទៀតណា៎...»
ម៉ូច៉ូអុីនិយាយសម្ដីយ៉ាងផ្អែមមុននឹងចាកចេញទៅតែក្នុងចិត្តនាងសែនក្ដៅព្រោះពួកគេមិនបានរវល់ឬចាប់អារម្មណ៍នឹងវត្តមាននាងឡើយ
«ទៅៗអ្នកណាហៅមកចែនេះម៉េចចឹង?សង្ស័យតែវង្វេងហើយមើលទៅមែនទេមីង-អេ៎នេះនាំខ្ញុំទៅណាចុះពួកគេវិញ...?»
មិនទាន់ទាំងនិយាយរួចផងមីងឃូក៏បានអូសដៃនាងតូចចាកចេញពីទីនោះទៅរកកន្លែងមួយដែលមានមនុស្សតិច
«ទុកឲ្យពួកគេនៅជាមួយគ្នាចុះកុំទៅរំខានអី...»
«ចឹងល្មមលែងដៃខ្ញុំហើយ...អេ៎!»
«ខ្ញុំចង់ដៃនាងបែបនេះអាចកាន់បានទេ?ដៃរបស់នាងទន់ខ្លាំងណាស់ចុះបើខ្ញុំចង់កាន់ដៃនាងរហូតបែបនេះបានទេ?»
មីងឃូកាន់ដៃនាងជាប់ហើយសួរទៅកាន់នាងតូចដៃកំពុងមើលទៅកាន់គេនោះទាំងស្នាមញញឹម
«ខ្ញុំមិនដឹងទេ...ខ្ញុំចុកករណាស់លោកខ្ពស់ពេកហើយខ្ញុំពិបាកនិយាយជាមួយណាស់...»
នូណានិយាយទាំងយកដៃម្ខាងទៀតមកឈ្លីករតិចៗព្រោះវាពិតជារោយណាស់កម្ពស់ពួកគេខុសគ្នាឆ្ងាយណាស់ម្នាក់១.៨៧ម៉ែត្រហើយម្នាក់ទៀតត្រឹម១.៦០ប៉ុណ្ណោះ
«ចុះបើបែបនេះវិញស្រួលនិយាយគ្នាបន្តិចដែលទេ?»
មីងឃូក៏ចាប់លើកនូណាឲ្យឈរលើឃឿនយ៉ាងងាយស្រួលឯនាងតូចវិញថ្ពាល់ក៏ចាប់ផ្ដើមក្រហមព្រោះមិនដែលមាននរណាគេមកធ្វើបែបនេះលើនាងឡើយ
«អឹម~»
«នេះនាងអៀនខ្ញុំមែនទេ?នូណាឆ្លើយនឹងខ្ញុំមក»
«អ-អត់ទេខ្ញុំមានបានអៀនឯណា»
«ចុះហេតុអ្វីនាងមុខក្រហមម្ល៉េះ?ឬមួយឥឡូវនេះត្រជាក់ពេក?»
«ប្រហែលហើយ...លោកធ្វើអីនឹង?»
នូណាត្រូវបើកភ្នែកធំៗមើលទៅរាងក្រាស់មីងឃូដែលគេបានផ្លុំដៃនាងតូចឲ្យបាត់រងាហើយត្រដុសដៃរបស់គេមកដាក់លើថ្ពាល់នាងទៀត
«កក់ក្ដៅបន្តិចឬនៅ?»
មីងឃូគេហាក់ដូចជាសប្បាយរីករាយណាស់ពេលបាននៅជិតនូណាពិភពលោករបស់គេហាក់ប្រែទៅជាមានកម្ដៅពេលបានស្គាល់នាង
«ដកដៃចេញទៅខ្ញុំមិនអីទេ...ពួកយើងចូលទៅខាងក្នុងវិញទៅបន្តិចទៀតកម្មវិធីនឹងចាប់ផ្ដើមហើយ...»
នាងតូចរៀបចូលទៅខាងក្នុងវិញតែត្រូវគេចាប់ដៃនាងជាប់ហើយក៏ដោះអាវធំខ្លួនពាក់ឲ្យនាងសកម្មភាពមួយនេះធ្វើឲ្យនាងមានអារម្មណ៍ថាកក់ក្ដៅណាស់