မို့ဟြာဝမ္က သူ မစားခ်င္ဘူးဟု ေျပာေတာ့မၫ့္အခ်ိန္မွာ သူ႔စကားေတြကို မ်ိဳခ်လိုက္ၿပီး သူ႔လက္ကို စားပြဲေပၚကေန ဖယ္လိုက္တယ္။ သူသည္ သူမကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျပဳံးျပကာ ေခါင္းညိတ္၍ သူမကို ဝင္ရန္ လက္ဟန္ျပလိုက္သည္။
မို့ရႊီတုန္း၏ မ်က္လုံးမ်ားတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္မွုတစ္ခု ေပၚလာၿပီး သူမသည္ အားစိုက္ထုတ္ကာ စားပြဲေပၚသို့ ေသတၱာကို ခ်လိုက္သည္။ မို့ဟြာဝမ္၏ စားပြဲေပၚတြင္ ျပန႔္က်ဲေနေသာ စာအုပ္မ်ားကို ေကာက္ယူရန္ သူမ လွမ္းတက္လိုက္ၿပီး စားပြဲေဘးရွိ စင္ေပၚသို့ စာလိပ္အခ်ိဳ့ကို တင္လိုက္သည္။ အဲဒီ့မွာ မို့ဟြာဝမ္ ေန႔စဥ္ ကိုင္တြယ္ေနတဲ့ သူရဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြကို ထားရွိခဲ့တယ္။
"အေဖ ၊ အဖြားက မေန႔ညက ဒီမုန႔္ေတြ လာပို့ခဲ့တယ္ ၊ အေဖက မေန႔ညတုန္းက အိပ္ေပ်ာ္ေနေတာ့ သမီးက အေႏွာက္အယွက္ မေပးခ်င္ေတာ့ဘူး ၊ ဒါေၾကာင့္ အခုမွပဲ အပူေပးလိုက္တာ ၊ ဒါကို ယာဂုနဲ႔ တြဲစားရင္ အရမ္းစားလို့ေကာင္းတာ ၊ ေဖေဖ သမီး လုပ္ထားတဲ့ ယာဂုကို ျမည္းစမ္းၾကည့္ပါဦး ၊ သမီး ႀကိဳးစားအားထုတ္မွုကို အခ်ည္းႏွီးမျဖစ္ေစနဲ႔ေနာ္ "
မို့ရႊီတုန္းသည္ အေဝးမွ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုေနေသာ္လည္း မို့ဟြာဝမ္သည္ သူ႔အနားတြင္ရွိေနျခင္းကို စိတ္မ၀င္စားေၾကာင္း သူမျမင္လိုက္ေသာအခါတြင္ မို့ရႊီတုန္းက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ သူမ ေသတၱာကိုဖြင့္ၿပီး အဆာေျပ ဟင္းပြဲေလးေတြ ျပင္လိုက္တယ္။
မို့ဟြာဝမ္ရဲ့ အႀကိဳက္ဆုံး ဘဲအႂကြပ္ေၾကာ္၊ ၾကာပန္းအခ်ိဳမုန႔္၊ ငါးမူးသား၊ သခြားသီး ငံျပာရည္စိမ္ ၊ တို့ဟူးေအး... နဲ႔ အရသာရွိတဲ့ ဂ်ဳံယာဥအိုးႀကီးတစ္အိုးလည္း ရွိေသးသည္ ။
မို့ရႊီတုန္းသည္ မိုဟြာဝမ္အတြက္ ဂ်ဳံယာဂုပန္းကန္ကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး သူ႔ေရွ႕တြင္ တင္လိုက္သည္။ မို့ရႊီတုန္း သည္ သူမ၏ ၿငိမ္သက္မွုကို ျပန္လည္ရရွိၿပီး အျပဳံးျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ " ေဖေဖ ၊ ျမည္းၾကည့္ပါဦး ၊ သမီးကိုယ္တိုင္ ဒီယာဂုကိုလုပ္ထားတာ "
မို့ဟြာဝမ္သည္ ဂ်ဳံယာဂုကို ငုံ႔ၾကည့္ေသာအခါ မို့ရႊိတုန္း က ေမၽွာ္လင့္တႀကီး ၾကည့္ေနေလသည္။ ဒါ အရမ္းမပိန္သလို မထူဘူး ၊ အရမ္းမပူ သလို အရမ္းလည္းမေအးဘူး ။ ဒါက အရမ္းကိုေကာင္းေလသည္ ။
မို့ဟြာဝမ္က မေနနိုင္ဘဲ မို့ရႊီတုန္းကို ဒုတိယအႀကိမ္ တိုင္းတာၾကည့္လိုက္သည္။ သူမကိုယ္တိုင္က ယာဂုႏွစ္ခြက္ကိုေသာက္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျပဳံးေနတာကို သူျမင္လိုက္ရၿပီး အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ သူေနာင္တရသြားသည္ ။
"တုန္းအာ...." မို့ဟြာဝမ္က သူ႔ပန္းကန္လုံးကို ေလးနက္တဲ့အမူအရာနဲ႔ ခ်လိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္လုံးထဲမွာ အျပစ္ရွိစိတ္လား ၊ ခ်စ္ျခင္းလားဆိုတာ ဘယ္သူမွ မေျပာနိုင္ပါဘူး။
"အေဖ ၊ သမီး လုပ္ထားတဲ့ ယာဂု ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား ၊ မေကာင္းရင္လည္း ေနာက္တစ္ႀကိမ္ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္နိုင္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သမီးကိုယ္တိုင္လည္း စားခ်င္တယ္ ၊ ေဖေဖနဲ႔ အတူစားတာေတာ့ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ ” မို့ရႊီတုန္းက မိုဟြာဝမ္ကို ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ မွိတ္ျပရင္း အခန္းတြင္း တင္းမာေသာ ေလထုကို သူမ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္သလို အျခား တစ္ခုခုကို ေျပာသြားသည္ ။
မို့ရႊီတုန္းသည္ တိမ္တိုက္ၿမိဳ့တြင္ ဟင္းခ်က္နည္းကို မေလ့လာခဲ့ပါ။ သခင္မႀကီးခ်င္းက သူမကို မႀကိဳက္ေပမယ့္ သူမဟာ မ်က္ႏွာစာတစ္ခု တည္ထားရဆဲျဖစ္ၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ဖို့ ခြင့္မျပဳခဲ့ပါဘူး။ ထို့အျပင္ မိခင္ရွုသည္ သူမႏွင့္အတူ အျမဲရွိေနခဲ့ၿပီး သူမသည္ တစ္ခုခုစားခ်င္ရင္ အမိန္႔သာေပးရန္ လိုေပသည္ ။ သူမကိုယ္တိုင္ ဘာမွလုပ္စရာမလိုဘူး။
သူမ၏ အတိတ္ဘဝက စီမာလင္းရန္ကို လက္ထပ္ၿပီးေနာက္တြင္ ၎၏မိခင္ျဖစ္သူက သူမအား ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ တိုက္ခိုက္ၿပီး သူမကို အနိုင္က်င့္ခဲ့သည္။ ၿမိဳ့စားကေတာ္အတြက္ အရသာရွိတဲ့ အစားအစာေတြကို ခ်က္ျပဳတ္ေပးဖို့အတြက္ မို့ရႊီတုန္းက အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားခဲ့ရၿပီး သူ႔မလက္ကိုလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ မီးေလာင္ခဲ့ရသည္ ။ သို့ေသာ္ စီမာလင္းရန္က သူမကို ပိုသတိထားရန္သာေျပာၿပီး လ်စ္လ်ဴရွုကာ တျခားဘာမွ မေျပာေခ် ။
သူမကလည္း စီမာလင္းရန္သည္ သူ႔အေမကို စာနာတယ္လို့ထင္ၿပီး တျခားဘာမွ မေျပာနိုင္ေတာ့ဘူး။ အမွန္ေတာ့ သူက သူမကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူးဆိုတာ အခုမွပဲ နားလည္သြားတယ္။ ဒါျဖင့္ သူမ ဒဏ္ရာ ရွိမရွိကို သူဘာေၾကာင့္ ဂ႐ုမစိုက္တာလဲ။
အဲဒါကို ေတြးလိုက္ေတာ့ အေအးဓာတ္က သူမမ်က္လုံးထဲကို စိမ့္ဝင္လာတယ္။ လက္စားေခ်ရန္ သူမသည္ ျပန္လည္ေမြးဖြားလာခဲ့သည္။ သူမကို နာက်င္ေစၿပီး မီးေတာက္ေလာင္ေစခဲ့တဲ့ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို သူမ မႏွေျမာနိုင္ပါဘူး။
" တုန္းအာခ်က္တာ အရမ္းေကာင္းတာပဲ ၊ ဒါေပမယ့္ ေနာင္မွာ ထမင္းခ်က္မေနပါနဲ႔ ၊ ဒီအိမ္ေတာ္မွာ အေစခံေတြမ်ားစြာရွိၿပီး သမီးက ကိုယ္တိုင္ဝင္လုပ္ေနရင္ သူတို့က ဘာလုပ္ရဦးမွာလဲ ၊ သမီးက ၿမိဳ့ေတာ္ကို ေရာက္႐ုံရွိေသးေတာ့ ဒီမွာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ မိန္းမေတြနဲ႔ မရင္းႏွီးေသးဘူး ။ သမီး သူတို့ကို မၾကာခဏ ေတြ႕သင့္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ မေနပါနဲ႔။ "
မိုဟြာဝမ္က သူသမီးရဲ့ေခါင္းကို ပြတ္ဖို့ လက္မလွမ္းဘဲ မေနနိုင္ေတာ့ေပ ။ သမီးေလးရဲ့ မ်က္ႏွာမွာ ေတာက္ပတဲ့ အျပဳံးကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ သူ ေဒါသေတြ ေျပေပ်ာက္သြားတယ္။ သူသည္ သူ၏ တူေခ်ာင္းမ်ားကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး အားရပါးရ စားေနေတာ့သည္။
မို့ရႊီတုန္းသည္ မို့ဟြာဝမ္၏ၾကင္နာမွုႏွင့္ စိုးရိမ္မွုရွိေသာအမူအရာကိုျမင္ေသာအခါ စိတ္ေလၽွာ့ၿပီး ျပဳံးလိုက္သည္။
သူမကိုယ္တိုင္ ယာဂုပန္းကန္ေသးေသးေလးကို ကိုင္ကာ ထိုင္လိုက္ၿပီး မို့ဟြာဝမ္ နဲ႔အတူ စားလိုက္သည္ ။ ႏွစ္ေယာက္သား အစာစားရင္း စကားမေျပာဘဲ ျဖည္းညႇင္းစြာ စားေသာက္ၾကသည္။ အခန္းထဲမွာ သူတို့ စားေသာက္သံေတြသာ ၾကားေနရတယ္။ ထိုအရာက ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ၿပီး စိတ္ကို ေအးခ်မ္းေစတယ္။ မို့ဟြာဝမ္၏ အုံ႔မွိုင္းေသာ ခံစားခ်က္သည္ ေအးခ်မ္းေသာ ေလထုထဲတြင္ ေလ်ာ့ပါးသြားသည္။
မို့ဟြာဝမ္သည္ ခဏအၾကာတြင္ ထမင္းစားၿပီးသြားသည္။ မို့ရြီတုန္းသည္ သူမ၏ ပန္းကန္လုံးကို ခ်လိုက္ၿပီး မိုယုကို သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ရန္ ခိုင္းေစဖို့ တံခါးဆီသို့ သြားခဲ့သည္။ မို့ဟြာဝမ္ ၏ကၽြန္သည္ လုံခ်ိ လက္ဖက္ရည္ႏွစ္ခြက္ျပဳလုပ္ရန္သြားခဲ့ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သားတိတ္ဆိတ္စြာမထြက္ခြာမီ ပန္းကန္မ်ားႏွင့္တူေခ်ာင္းမ်ားကိုရွင္းလင္းရန္ မိုယုက ကူညီခဲ့သည္။
မို့ဟြာဝမ္က လက္ဖက္ရည္ကို တစ္ငုံေသာက္လိုက္ၿပီး ေလးနက္ေသာအမူအရာျဖင့္ ေမးလိုက္သည္ ။ " တုန္းအာ ၊ မင္းအေမမွာ ရင္ခ်န္ ၊ ဟယ္ရွ ၊ ရွန္ကု ၊ ရွုဒန္ လို့ေခၚတဲ့ အိမ္ေဖာ္ေတြကို မွတ္မိေသးလား "
မို့ရႊီတုန္းသည္ သူ႔အေမတြင္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အိမ္ေဖာ္ေလးေယာက္ရွိသည္ကို သဘာဝက်က် သတိရမိေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္တြင္ မို့ဟြာဝမ္က သူမကို ဘာ့ေၾကာင့္ ယခုကဲ့သို့ ေမးသည္ကို သူမ မသိပါ။ သူမ စိတ္ရွုပ္စြာနဲ႔ ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး ေျဖသည္ ။
" မွတ္မိတယ္ ၊ သမီး ရင္ခ်န္ နဲ႔ တျခားသူေတြကို သတိရမိတယ္ ၊ သူတို့က အေမကို အလုပ္အေကၽြးျပဳရာမွာ အေကာင္းဆုံး လုပ္ခဲ့ပါတယ္ ၊ အရင္တုန္းက သမီး သူတို့အေၾကာင္း သိဖို့ နန္နိမင္ကိုေတာင္ ေတာင္းဆိုခဲ့ၿပီး သူတို့ ေကာင္းေကာင္း အဆင္မေျပခဲ့ဘူးလို့ သမီးၾကားမိတယ္ "
ရင္ခ်န္သည္ မို့ရႊီတုန္း မိခင္၏ ေခါင္းတလားအား ေပြးဖက္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေခါင္းေဆာက္ကာ သတ္ေသသြားခဲ့သည္ ။ ရွန္ကုကလည္း ဖ်ားၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ေသဆုံးသြားခဲ့ပါတယ္။ ဟယ္ရွက ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး ရွုဒန္က လုရွအနားမွာ ရွိေနစဥ္မွာပဲ သူမ ႐ူးသြားခဲ့တယ္။ သူမမိသားစုကိုေတာင္ မမွတ္မိနိုင္ေတာ့ဘူး ။
"မင္းအေမ ဆုံးပါးသြားတုန္းက သူတို့အားလုံး မင္းအေမနားမွာ ရွိေနၾကလား" မို့ဟြာဝမ္၏ အမူအရာက အလြန္ေလးနက္ၿပီး သူ႔အသံကို မသိစိတ္မွ ႏွိမ့္ခ်လိုက္သည္။ သို့ေပမယ့္လည္း မို့ရႊီတုန္းသည္ ထိုအခ်ိန္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည္မ်ားကို အျမဲသိခ်င္ေနခဲ့သည္။ ယခုမူ မို့ဟြာဝမ္က ၎ကို အေစေဖာ္လိုက္ရာ သူမသည္ အနည္းငယ္ စိတ္လွုပ္ရွားမွုကို ခံစားရၿပီး သူမ၏ ႏွုတ္ခမ္းကို ကိုက္လိုက္သည္ ။
“အေဖ၊ အဲဒီတုန္းက အေမ့ဆီ ဘာလို့မလာခဲ့တာလဲ” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို သူမ ေမးလိုက္သည္ ။ သူမသည္ ထိုေမးခြန္းကို အျမဲေမးခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ သူ႔အတိတ္ဘဝကေန အခုအခ်ိန္အထိ ဒီလိုေမးဖို့ သင့္ေတာ္တဲ့အခ်ိန္ကို မေတြ႕ခဲ့ရပါဘူး။ ယခု သူမသည္ မို့ဟြာဝမ္ ၏ စိတ္ခံစားမွုမ်ားကို ခံစားခဲ့ရၿပီး သူမသည္ ထိုစကားကို ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာပါက ၎သည္ သူမစိတ္ထဲ၌ဆက္လက္၍ တင္းမာေနမည္ဟု သူမ ခံစားခဲ့ရသည္။
အဲ့ဒါက သူမကို ခါးသီးစြာ နာက်င္ေစခဲ့သည္။ ဒါက သူတို့ ကြဲကြာရျခင္းရဲ့ အေၾကာင္းရင္းပါပဲ။ မိုဟြာဝမ္ဟာ ခင္ပြန္းနဲ႔ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ့ တာဝန္ကို မေက်ပြန္ဘူးလို့သူမ ထင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြအၿပီးမွာေတာ့ မို့ရႊီတုန္းက သူ႔အေဖကို အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာမ်က္လုံးေတြနဲ႔ ျမင္ခဲ့တယ္။
သူမ ၿမိဳ့ေတာ္ကို ေရာက္ၿပီးေနာက္ မိုဟြာဝမ္သည္ သူမအေပၚ အမွန္တကယ္ ခ်စ္ျမတ္နိုးခဲ့သည္။ သူ အျမဲအထင္ႀကီးခဲ့ေသာ မို့ရႊမ္မင္ပင္လၽွင္ သူမေနာက္တြင္ ရွိေနခဲ့သည္။ တခါတရံမွာ သူ႔အေဖက သူမကိုၾကည့္တဲ့အခါ သူ႔အေမကို ဘယ္ေလာက္လြမ္းေနတယ္ဆိုတာ သူမ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိနိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုခ်စ္ခင္မွုက ဘယ္လိုမ်ိဳး သစၥာမဲ့တဲ့သူျဖစ္နိုင္မလဲ။ သူ႔အေမကို ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ေတြ႕ဖို့ ျငင္းဆန္တာ ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္နိုင္မလဲ ၊
"ငါက...တကယ္ အလုပ္ရွုပ္ေနခဲ့တာ ၊ အေဖက အေဒၚဖန္ရဲ့ ၿခံဝင္းထဲမွာ ပစၥည္းေတြ ကိုင္တြယ္ေနခဲ့တယ္... ဒါေပမယ့္ မင္းအေမက ႐ုတ္တရက္ ေသသြားမယ္ဆိုတာ မသိခဲ့ဘူး... မင္းအေမရဲ့ က်န္းမာေရးက အျမဲတမ္း ညံ့ေနေပမယ့္ သိပ္ေတာ့မဆိုးပါဘူး... သူမက အေဖကို နာရီအနည္းငယ္ၾကာေအာင္ေတာင္ မေစာင့္နိုင္ေတာ့ဘူး ... မင္းအေမ ၊ မင္းအေမ ... "
ေယာက္်ားေတြက တကယ္ စိတ္မေကာင္းစရာ တစ္ခုခု မၾကဳံမခ်င္း မငိုပါနဲ႔လို့ လူေတြက ေျပာခဲ့တယ္ ၊ မိုဟြာဝမ္သည္ စားပြဲေထာင့္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ကာ သူ႔သမီးေရွ႕တြင္ သူ၏ေပ်ာ့ညံ့ေသာ တစ္ဖက္ကို ျမင္သြားမည္ကို စိုးရိမ္ေနခဲ့တယ္ ။
အခု ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြကို ေတြးလိုက္တိုင္း သူ အရမ္းဝမ္းနည္းေလသည္ ။ သူသည္ သူမ၏ အေျခအေန မည္မၽွဆိုးရြားသည္ကို သူသိခဲ့ပါက ... လုရွသည္ ဤမၽွငယ္ရြယ္ေသး၍ မေသနိုင္ေပ ... မို့ဟြာဝမ္ဆိုတဲ့သူက မိုက္မဲတာလား ၊ တုံးအသလားဆိုတာ မသိေတာ့ေပ ။ သူတို့ လင္မယား ျဖစ္ေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီ ၊ ဒါေပမယ့္ သူ ဘာမွ မသိခဲ့ဘူး ...... သူတို့ အရမ္းခ်စ္ခဲ့ၾကၿပီး အတူတူ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတဲ့ႏွစ္ေတြကို ေတြးလိုက္မိေသာအခါ မို့ဟြာဝမ္ဟာ အလြန္ဝမ္းနည္းပူေဆြးေနခဲ့တယ္။
နံနက္ခင္းေနေရာင္သည္ ျပတင္းေပါက္မွ စီးဆင္းေနၿပီး မို့ဟြာဝမ္၏ ဝမ္းနည္းပူေဆြးေသာအမူအရာအေပၚသို့ ေရာက္ရွိလာသည္။ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားက အလင္းေရာင္ကို ေရာင္ျပန္ဟပ္ကာ ေတာက္ပေနသည္။ သူ၏ ႏွုတ္ခမ္းေပၚမွ ခါးသီးေသာ အျပဳံးသည္ နာက်င္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။
မို့ရႊီတုန္းသည္ မို့ဟြာဝမ္ ဤကဲ့သို့ျဖစ္မည္ဟု မထင္ထားခဲ့ေပ။ သူမ၏ႏွလုံးသည္ တဆတ္ဆတ္ခုန္လာၿပီး အတိတ္တြင္ အေရးႀကီးေသာအရာတစ္ခုကို လ်စ္လ်ဴရွုထားေၾကာင္း သူမသေဘာေပါက္လာသည္။
"ေဖေဖ ၊ ေမေမ ဘယ္လိုေသခဲ့တာလဲ" သူမအသံက ေပ်ာ့ညံ့ၿပီး အထိန္းအကြပ္မရွိ တုန္ေနတယ္။ သူမ၏ ႏွုတ္ခမ္းမ်ား ျဖဴေဖ်ာ့လာကာ သူမ၏လက္မ်ားသည္ အဆစ္မ်ား ျမင္နိုင္သည္အထိ စားပြဲေပၚရွိ လက္မ်ားက ျပင္းထန္စြာ ဖိခ်ထားမိသည္ ။ သူမ၏ ႏွလုံးသားထဲတြင္ အသံတစ္ခုက သူ႔အေမေသဆုံးမွုႏွင့္ ပတ္သက္၍ ထူးထူးျခားျခား တစ္စုံတစ္ရာ ရွိေနေၾကာင္း သူမကို ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာခဲ့သည္။ အေဒၚဖန္က တစ္ခုတည္းေသာ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္နိုင္ပါဘူး။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ သူ႔အေဖနဲ႔ သူမက ေဝးသြားခဲ့မွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး ။
မို့ဟြာဝမ္သည္ သူမကို အျပစ္မေပးခဲ့ေပမယ့္ သူမအနားမွာ ရွိမေနခဲ့ဘူး ။ သူ႔အေမ ဖ်ားနာလို့ ဆုံးပါးသြားတာဟု သူမ ထင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူမ၏ အတိတ္ဘ၀တုန္းက သူမ ညည္းညဴတာမ်ိဳး မရွိခဲ့ဘူး ။ ဒါေပမယ့္ ဒီဘဝမွာေတာ့ အေဒၚဖန္က သူ႔အေမကိုသတ္ခဲ့တာ ေသခ်ာတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ သူမကို မုန္းတီးခဲ့သည္ !
သို့ေသာ္ အျခားျပႆနာမ်ားရွိသည္ကို သူမသေဘာေပါက္သြားၿပီး ထိုျပႆနာမ်ားသည္ သူ႔အေဖကို တုံ႔ဆိုင္းသြားေစသည္။ သူမ သိခ်င္သည္ ! ဘာေၾကာင့္ ဆိုးဆိုးရြားရြား ျဖစ္ရတာလဲဆိုတာ သိခ်င္သည္ ။ သူမခံစားရတဲ့ နာက်င္မွုနဲ႔ ထိတ္လန႔္မွုကို တြန္းအားေပးၿပီး မိုဟြာဝမ္က သူမကို အေျဖေပးဖို့ ေစာင့္ေမၽွာ္ေနခဲ့တယ္။
မို့ဟြာဝမ္သည္ အသက္ျပင္းျပင္းရွူရင္း သမီးေလး၏ မ်က္ႏွာတြင္ ဤကဲ့သို့ နာက်င္မွုကို ျမင္ေသာအခါ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လိုက္သည္။ သူမ ခံစားရတဲ့ ထိတ္လန႔္တုန္လွုပ္သြားတာကို သူျမင္လိုက္ရတယ္။ သူမ မ်က္ႏွာသည္ စကၠဴကဲ့သို့ ျဖဴစုပ္ေနေသာ္လည္း သူမသည္ စားပြဲေပၚကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆုပ္ကိုင္ထားကာ မလဲက်ေစရန္ ေတာင့္ခံထားေလသည္ ။
"တုန္းအာ ၊ မင္းအေမက ဖ်ားၿပီး ဆုံးသြားတာ အေဖ့အမွားပါ ၊ အေဖ့ သူ႔ကို ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ေတြ႕ဖို့ အခ်ိန္မမီလိုက္ဘူး ၊ မင္း ဒီကိစၥကို ထပ္ၿပီး စုံစမ္းေနစရာ မလိုဘူး ၊ အေဖတစ္ခု မင္းကို ေမးခ်င္တယ္ ။ သမီး ရင္ခ်န္ ကို လူေတြေစလြတ္ၿပီး ရိုက္ႏွက္ခိုင္းခဲ့တာလား။"
သူသည္ ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို တုန္းအာကို ေျပာျပမည္ မဟုတ္ေပ ။ လုရွဟာ ဒီကိစၥကို မေျပာတဲ့အတြက္ သူလည္း မေျပာနိုင္ပါဘူး။ မို့ရႊီတုန္းဟာ သခင္မေလးမိုပဲျဖစ္နိုင္တယ္၊ ဒီကအကုန္ပါပဲ ။
ရင္ခ်န္ ေသဆုံးျခင္း ၊ ရင္ခ်န္ ဘယ္လိုေသသြားတာလဲ။ သူက သူ႔သခင္မနဲ႔ အလြန္နီးစပ္တာေၾကာင့္ သူမဟာ သူ႔အေမရဲ့ ေခါင္းတလားေပၚ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရိုက္ခ်ၿပီး ေသဆုံးသြားခဲ့တာ မဟုတ္လား? မို့ရႊီတုန္း က သူမကို ရိုက္ႏွက္ဖို့ ဘယ္လိုျဖစ္လာမွာလဲ။ မို့ရႊီတုန္းက အနည္းငယ္ အံ့အားသင့္သြားၿပီး သူမ တုံ႔ျပန္မွု မျပဳနိုင္ခဲ့ေပ ။ သူမ မိုဟြာဝမ္ကို မွင္တက္စြာ ၾကည့္ရင္း မ်က္လုံးမ်ား ျပဴးက်ယ္သြားသည္။
" တုန္းအာ ၊ဒါ မင္းမလုပ္ခဲ့ဘူးလား " မို့ဟြာဝမ္က သူ႔သမီးရဲ့ ၾကည္လင္တဲ့ မ်က္လုံးေတြကေန တုန္လွုပ္ေခ်ာက္ခ်ားၿပီး မွင္တက္သြားတဲ့အၾကည့္ကို ျမင္ေသာအခါ ခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။
လုရွ႐ုတ္တရတ္ေသဆုံးသြားျခင္းႏွင့္ အေဒၚဖန္၏ခ်ိဳၿမိန္ေသာစကားေၾကာင့္ သူသည္ တိမ္တိုက္ၿမိဳ့၌ သူ႔အခ်စ္ဆုံးသမီးကို တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ပုံကို သူစဥ္းစားမိသည္။ သူ အရမ္းေနာင္တရေနၿပီ !
နာခံမွုရွိၿပီး ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေသာ သမီးေတာ္က ဒီလိုမ်ိဳး ဘယ္လိုမ်ိဳး လုပ္နိုင္မွာလဲ။ သူ႔အေမရဲ့ အိမ္အကူကို အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိဘဲ အေသသတ္ခိုင္းၿပီး သူမကို ထြက္လမ္းမရွိမခ်င္း ရိုက္ခဲ့သျဖင့္ လုရွရဲ့ ေခါင္းတလားေရွ႕မွာပဲ ရင္ခ်န္က ေသဆုံးသြားခဲ့တယ္တဲ့လား ၊ အဲဒီတုန္းက တုန္းအာက 11 ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အရင္က တုန္းအာသည္ နည္းနည္း စိတ္လိုက္မာန္ပါလုပ္တတ္ၿပီး မင္အာေလာက္ ႏွစ္သက္စြာမျပဳမွုတတ္ေသာလည္း သူမသည္ ဤမၽွရက္စက္တတ္ေသာသူ လုံးဝမျဖစ္နိုင္ေပ ။
သူနဲ႔ လုရွရဲ့သမီးက ဒီလိုမ်ိဳး ဘယ္လိုမ်ိဳး လုပ္နိုင္မွာလဲ။ သူက အဲဒီတုန္းက အေဒၚဖန္ကို စြဲလန္းခဲ့ၿပီး သူမ ေျပာသမၽွကို ယုံၾကည္ခဲ့တယ္။ တုန္းအာရဲ့ ခ်င္းေဝ ဥယ်ာဥ္မွာ အေဒၚဖန္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခဲ့ပုံကို ျပန္ေျပာင္းသတိရတဲ့အခါ အေဒၚဖန္ ဒုကၡေရာက္သြားခဲ့တာကို သူျမင္လိုက္ရၿပီး သူ႔သမီးအေပၚ သူအျမင္မွားမိသြားသည္ ။ သူ႔အေမကို ဆုံးပါးသြားတဲ့ ကေလးက ဘယ္လိုလုပ္ ခံနိုင္ရည္ရွိမွာလဲ။
တုန္းအာသို့ သူပို့လိုက္ေသာ စာမ်ားကို တုန္းအာက မဖတ္ခဲ့တာကို သူ ျပန္သတိရမိသည္ ။ အရင္က သူ႔သမီးက သူ႔ကို စိတ္ဆိုးေန၍ ဖြင့္မဖတ္ဘူးလို့ သူထင္ခဲ့သည္ ။
တုန္းအာသည္ ရက္စက္ၿပီး အလြယ္တကူ ေဒၚသထြက္လြယ္သည္ဟု သူထင္ၿပီး ေဒါသကို ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ရန္ တိမ္တိုက္ၿမိဳ့တြင္ တုန္းအာကို တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့သည္ ။ ထို့ေနာက္ သူမကို သူ လ်စ္လ်ဴရွုခဲ့သည္။ သို့ေသာ္ ဤအရာအားလုံးသည္ အေဒၚဖန္မွ ျပဳလုပ္ထားေသာ အႀကံအစည္မ်ား ျဖစ္ေနသည္ ။ အေဒၚဖန္က တုန္းအာကို မုန္းတီးၿပီး မျမင္နိုင္တဲ့ အရာေတြကို သူမအေပၚ လုပ္ခဲ့တယ္။ တုန္းအာ မည္မၽွ ဒုကၡေရာက္ခဲ့သည္ကို သူ မသိေပ ။
ထိုအခ်ိန္က တုန္းအာသည္ သူ႔ကို အလြန္မုန္းတီးခဲ့သည္မွာ အံ့ၾသစရာမဟုတ္ေပ၊ တုန္းအာက သူ႔ကို ခြင့္မလႊတ္သည္မွာလည္း အံ့ၾသစရာမဟုတ္ေပ။ အေဒၚဖန္က အရမ္းယုတ္မာေလသည္ ။ အေဒၚဖန္က တုန္းအာကို ဘယ္လို ေကာင္းေကာင္း ဆက္ဆံနိုင္မလဲ။
သူသည္ သူမ၏ ပ်ားရည္စိမ္စကားမ်ားကို နားေထာင္ၿပီး တုန္းအာသည္ မာနႀကီးၿပီး ရက္စက္သည္၊ ေခါင္းမာကာ မခံမရပ္နိုင္ျဖစ္ၿပီး နာခံမွုမရွိဟု ထင္ခဲ့သည္ ။ တုန္းအာ သည္ ပုန္ကန္ၿပီး သစၥာမဲ့သူျဖစ္သည္ ... ထိုအရာအားလုံးသည္ အေဒၚဖန္၏ အလိမ္အညာမ်ားသာျဖစ္သည္ ။
သူ႔ ႏွလုံးသားေတြ နာၾကင္ရသည္ ။
သူမွားခဲ့တယ္ ။ သူက တုန္းအာရဲ့ ကိစၥေတြကို အေဒၚဖန္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ အပ္ခဲ့ရတာလဲ ။