Ik ben sneller uit stasis gehaald dan goed voor me is. Folterende kou trekt door mijn vingers, mijn spieren worden gemarteld door krampen, kippenvel trekt mijn huid zo strak dat ik voel dat die gaat craqueleren en mijn ogen bonzen van de druk binnenuit. Het ontwakende bewustzijn waarschuwt me dat ik straks een knetterende hoofdpijn ga ontwikkelen. De vage vlek die ik boven me zie hangen, wordt een hoofd.
'Ben je er, Adam? De crisis is begonnen. We zijn uit koers.'
Het hoofd hoort bij een man, kort haar, blauwe ogen. Ik zie een grijns, het is duidelijk geen teken van medelijden.
'Ik...' Mijn stembanden voelen alsof ze in beton zijn gegoten. Als ik mijn stem schraap, voel ik barsten en brokken. De mist in mijn hoofd trekt op. '...kan...'
De grijns wordt breder. 'Kom op, Adam. Niet zo zielig.' Er is geen plezier zo groot als leedvermaak.
'Ja. Ik ben er.'
Anders dan populaire fabels over wakker worden uit stasis vertellen, weet een reiziger bij het ontwaken direct waar hij zich bevindt. De vraag 'waar ben ik' komt niet in me op: ik zit in de stasiskamer van de QuePod. Dit is de proefvaart van deze Heisenberg-snelbus, en ik ben de enige passagier van het ruimteschip dat over een paar weken tweehonderd passagiers per vaart naar Proximus zal gaan vervoeren in een vaste lijndienst. En – ook niet onbelangrijk – het schip zit in grote problemen.
'Niet zielig doen, Adam, je moet aan het werk.'
Mijn zicht wordt scherp. De man boven me draagt de kraag van een Eerste Stuurman. Ik herinner me het gezicht: bij het vertrek van Busstation Lagrange2 is Eerste Stuurman Jacob van Drongelen kort aan me voorgesteld. Kapitein Joram gaf me geen gelegenheid voor een nadere kennismaking. Hij had haast, ik ging direct in stasis. Ik heb geen behoefte aan wakker worden in de ruimte, ze weten dat ze me alleen in geval van nood mogen wekken. Dit is dus een geval van nood.
'Ik ben onderweg, Jacob.'
De Stuur geeft me niet de tijd om de verplichte spieroefeningen te doen. Mijn hoofdpijn begint al op te komen, daar komen dus straks de onvermijdelijke krampen bij.
'Kapitein Joram heeft de koers verlegd.'
Tot mijn verbazing is Jacob niet in paniek, de blik in zijn ogen is eerder spottend. Wat er ook is gebeurd, het was voor hem niet onverwacht.
'Je moet aan het werk, dit is waarvoor je bent meegegaan.' Hij geeft me een paar pillen en een tube water. 'Hier, je kunt wel een pijnstillertje gebruiken.' Hij heeft gelijk.
Op de klok boven de sluis zie ik dat we pas twee weken onderweg zijn. Twee weken van de totaal vijf maanden geplande reistijd. Wat kapitein Joram ook van plan was, hij had er haast mee.
***
Mijn mannetje bij Verzekeringsbedrijf InsCom in Station Lagrange2 legde me voor vertrek het probleem uit.
'Er raken ruimteschepen beschadigd, Adam,' vertelde hij me. 'Gloednieuwe, peperdure passagiersschepen. Het kost een vermogen. En het ergste is: ze zijn bij ons verzekerd.'
We zaten aan een raamtafeltje met uitzicht op de blauwwitte biljartbal die Aarde heet. Ik was hier nog nooit eerder geweest en ik moet zeggen: het uitzicht raakte me. Ik dacht niet aan de kwetsbaarheid van die kleine planeet, zo cliché ben ik niet. Ik werd getroffen door hoe klein mensen zijn en hoe groot het kwaad is dat ze aanrichten. Ik vroeg me af op welke manier de mensheid in het heelal zulke sporen zou achterlaten.
'De transportschepen die we naar Superbe stuurden, hadden nooit problemen. Er waren nooit ongelukken, nooit vertragingen, nooit verstoringen.'
Hij staarde even naar buiten, naar de donkere verte waar ergens het nieuwe woonoord Superbe draait rond de ster Proxima en wacht op de eerste bewoners. In zijn ogen zag ik heimwee naar de zorgeloze tijd dat alles nog goed ging.
'De problemen zijn begonnen toen we proefvaarten hielden met de nieuwe motor. Elk schip met de Heisenberg-aandrijving komt in de problemen. Elk schip!'
Hij bracht het dramatisch. Mannetjes van machtige bedrijven zijn altijd goede toneelspelers met een talent voor het uitvergroten van het belang van geld.
'Dat klinkt vervelend.'
'We hebben geen idee hoe het komt.'
Dat had ik al geraden. Ze zijn tenslotte bij mij gekomen.
'Weet je, Adam, de nieuwe voortstuwing op basis van verstrengeling is belangrijk.' Hij keek me zo overtuigend aan als hij kon opbrengen. 'Voor transport van bouwmaterialen is reistijd niet belangrijk. Als een transportschip er twee jaar over doet... Ach, er klaagt niemand. De bemanning wordt betaald en die heeft toch niets beters te doen.'
Hij grijnsde samenzweerderig naar me, maar ik kon geen empathie opbrengen.
'Maar rijke passagiers...,' vervolgde hij na een korte aarzeling, 'Dat zijn verwende mensen, die accepteren geen lange reistijden. Een paar maanden is het maximum. Die Heisenberg-aandrijving is noodzakelijk voor de buslijn naar Superbe.'
Ik kende de mannetjes van InsCom. Hij zou nu over geld gaan beginnen.
'Onze investeringen in Superbe zijn astronomisch hoog. Je weet wel: eerst exploratiemissies, dan twee decennia terraforming, vervolgens jarenlang bouwen aan infrastructuur en woonoorden en entertainment. Het is een prachtig project...'
'... maar het is essentieel dat er betalende reizigers naartoe gaan,' vulde ik aan. 'Er moet tenslotte wel verdiend worden.'
Hij knikte. 'Voor een gezonde exploitatie is er een basisbevolking nodig. Rijke pensionado's, ondernemers, dienstverlenende bedrijven. Minstens een paar duizend veeleisende passagiers die snel transport eisen.'
Zijn ogen glansden, zoals alleen idealen mensen in vervoering kunnen brengen. Het vooruitzicht van een enorme cashstroom bracht hem in hogere sferen. 'Als de vaste bewoning geregeld is, gaan we koopkrachtige toeristen vervoeren. Daar zit het grote geld.' Hij zag het duidelijk allemaal voor zich. 'Maar we kunnen geen ongelukken gebruiken. Als er risico's zijn, blijven reizigers weg.'
Ik knikte bevestigend. 'En zonder betalende passagiers gaat Superbe op Proxima failliet.'
Er stond veel geld op het spel. Dat was natuurlijk een goede zaak: het rechtvaardigde mijn astronomische tarieven.
'En wat vragen jullie van mij?'
'We willen dat je meevaart met de volgende vlucht van de QuePod, onze nieuwste bus. Net als bij alle vorige vluchten zal er iets gebeuren. Jij moet waarnemen, analyseren en oplossen. Hetzelfde als je altijd doet.'
Ik glimlachte. 'Is dat alles? Prima. Zodra de QuePod vertrekt, ga ik mee.'
Ik doe regelmatig zaken met de grote verzekeraar InsCom. Ze zetten mij op de dossiers waar hun administratie, kunstmatige intelligentie en normale ingehuurde probleemoplossers niet uitkomen.
'Natuurlijk is het standaardcontract akkoord.' Mijn mannetje schoof het gewaarmerkte contract over tafel. Ze weten dat ik niet onderhandel. 'Maar je moet nog iets weten.'
Mijn mannetje liet even een stilte vallen als onderdeel van het retorische spelletje dat bureauhelden graag spelen. 'De QuePod is van Kapitein Joram.'
Het had me iets moeten zeggen, maar dat deed het niet.
Mijn mannetje zag mijn korte weifeling en zijn glimlach kreeg prompt een vleugje superioriteit: 'Die ken je toch weg? Twee jaar geleden bij een ongeluk gewond geraakt? Dat was in één van onze bussen...'
Ik herinnerde me vaag iets, maar te weinig om mijn indruk van geïnformeerde onderzoeker te herstellen.
'De reddingsploeg pikte hem op nadat hij twee weken in zijn EVApak had rondgetold,' ging het mannetje snel verder. Hij wist dat hij moest toeslaan voordat het me te binnen zou schieten. 'Kapitein Joran was door de explosie op zijn schip een paar ledematen kwijtgeraakt, hij was voor de helft bevroren in het luchtledige. De helft van zijn lichaam is nu een prothese.'
Het mannetje schuift een ouderwets papieren dossier over de tafel met prints. Snel scan ik de koppen: 'Joram overleeft recordoperatie met zestien protheses', 'Joram heeft PTSS', 'Ruimtekapitein in gesloten inrichting', 'Komt Joram ooit terug?' De DIGITAL SUN had als kop 'Joram claimt aanval door aliens'.
'Is hij paranoïde of gewoon geschift?' grijnst de kantoorkampioen. 'In ieder geval: zijn verhaal was zelfs voor complotdenkers te ridicuul.'
Hij zette zijn glas neer, stond op en zette zich af om naar de vertrekhal te zweven. 'Het wordt een mooi ritje voor je.'
Mij verbaast het vooral dat Joram nog altijd als kapitein actief is. Hij moet een dappere man zijn.