ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ နယ ္ရြာေလးကေဂဟာတစ္ခုမွာ Mrs Parkတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အလႉေလးသြားလုပ္ရင္း အျပန္လမ္းမွာ ကားေလးဟာ တေရြ႔ေရြ႔နဲ႔ ဆိုးလ္ဆီကို ေမာင္းႏွင္ေနသည္။
မိုးကလည္း ခ်ဳပ္ေနၿပီမို႔ Driverဦးေလးႀကီးက အရိွန္တင္ကာ ေမာင္းႏွင္ေနေပမဲ့ လမ္းက ၾကမ္းေတာ့ ထင္သေလာက္ခရီးက မတြင္...။
"ကားက ဘာျဖစ္တာလဲ Driverႀကီး.."
႐ုတ္တရပ္ ရပ္တန္႔သြားတဲ့ကားေၾကာင့္ Mrs Park က Driverႀကီးကို လွမ္းေမးလိုက္ျခင္း..၊
"က်ေနာ္ဆင္းၾကည့္လိုက္ပါမယ္ မမေလး"
Driverဦးေလးႀကီးက ဆင္းကာ သြားၾကည့္ေတာ့ Mrs Parkတို႔သားအမိက ကားထဲကေန ေစာင့္ေနသည္။
" ဘယ္ေလာက္သြားရအံုးမွာလဲ..အေမ
မိုးကလည္းခ်ဳပ္ေနၿပီကို..."
"ေရာက္ေတာ့မွာပါ... သားက ပင္ပန္းေနၿပီလား.."
ခုနွစ္ႏွစ္အရြယ္ Jiminက သားသားနားနား အနီေရာင္ဝတ္စံုေလးဝတ္ထားကာ Chemmyအ႐ုပ္ေလးကို ပိုက္ထားလ်က္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနသည္။
"ဒီေလာက္အေဝးႀကီးကို လမ္းကလည္းၾကမ္းေသး
မပင္ပန္းပဲေနမလား..
ေနာက္တစ္ခါဆို သားမလိုက္ေတာ့ဘူး
အေမ့ဘာသာ အေမ့တစ္ေယာက္ထဲသြား.."
Jiminက တကယ္ပင္ပန္းေနၿပီမို႔ ဆူပုတ္ေနၿပီျဖစ္သည္။
အစကတည္းက လိုက္ခ်င္တာမ်ိဳးမဟုတ္။အေမက သားအေဖရဲ႕ ႏွစ္ပတ္လည္ ေန႔မို႔ အလႉေလးလုပ္ခ်င္ပါတယ္ဆိုၿပီး အတင္းေခၚလို႔လိုက္လာခဲ့ရတာ..။မ်က္ႏွာေတာင္ မျမင္ဖူးတဲ့ အေဖ့အတြက္ပါတဲ့..။
အိမ္မွာတည္းက ငိုယိုၿပီးမလိုက္ဘူးလုပ္ေနတာကို အေမက ႐ိုက္မယ္ႏွက္မယ္ တရမ္းရမ္းနဲ႔ ပါေအာင္ေခၚယူခဲ့လို႔ လိုက္လာရတာ တကယ္ဆို အိမ္မွာ ဇိမ္နဲ႔ ႏွပ္ေနခ်င္တာမ်ိဳး...။
ေဂဟာမွာလဲ ညစ္တီးညစ္ပတ္ကေလးေတြက သူ႔ကိုလာကိုင္ၾကည့္ၾကလို႔ ျပသနာေတြတက္ခဲ့ရပါေသးသည္။
"ကားက ဆက္ေမာင္းလို႔ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး
မမေလး...
ဒီည ဒီမွာပဲ အိပ္ရမယ္ထင္တယ္.."
"ကားက ဘာျဖစ္လို႔လဲ..
ဒီမွာေတာ့ မအိပ္ႏိုင္ပါဘူး"
Mrs Parkက ကားေပၚကဆင္းလာကာ ကားကို စူးစမ္းၾကည့္ရင္းေျပာေတာ့ Jiminကလည္း ေနာက္ကေနလိုက္ဆင္းလာသည္။
"ကား အင္ဂ်င္ရပ္သြားတာ ဆိုင္ပို႔မွ ရလိမ့္မယ္"
Mrs Parkက ပတ္ဝန္းကိုၾကည့္ကာ သက္ျပင္းေလးဖြဖြခ်လိုက္သည္။
ေနကလည္း ေမႇါင္ေနၿပီ...သူတို႔ရဲ႕ ၿမိဳနဲ႔လည္း အေတာ္ေလး အလွမ္းကြာေသးတာမို႔...
ပတ္ဝန္းက်င္ၾကည့္ေတာ့ ရြာေလးတစ္ရြာျဖစ္ပံုရကာ ေ႐ွ႕ကို နည္းနည္းေလာက္ဆက္ေလ်ာက္ရင္ အိမ္ေတြဆီက အကူအညီေတာင္းႏိုင္သည္။
ဒါေပမဲ့ အိမ္ေသးေသးေလးေတြမို႔ Mrs Park သက္ျပင္းခ်ရျပန္သည္။
ေမြးကတည္းက အိမ္ႀကီးျခံႀကီးေတြထဲမွာပဲ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့သူမအတြက္ အိမ္ေသးေသးေလးေတြဆို အျမင္က မသိပ္မၾကည္...သူတို႔နဲ႔က အက္မွမအက္စပ္တာမလား..။
"ေသခ်ာေလး လုပ္ၾကည့္ပါဦး ...
က်မတို႔ ဒီမွာတစ္ညအိပ္ဖို႔က.."
"ကားက ဆိုင္ပို႔မွပဲ ရေတာ့မွာပါ
ဟိုေ႐ွ႕မွာ ရြာေလးရိွေနတာပဲ
က်ေနာ္ အကူအညီေတာင္းေပးပါ့မယ္..
မမေလးတို႔ ဘာအနၱာရာယ္မွ မက်ေရာက္ေစရပါဘူး
ၿပီးေတာ့..ၿမိဳ႕နဲ႔လည္း ေတာ္ေတာ္လည္း ေဝးေသးတယ္ မိုးကလည္း ခ်ဳပ္ေနၿပီမို႔ ကားအငွါးေခၚရင္ေတာင္
ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး မမေလး.."
Driverဦးေလးႀကီးရဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြကလည္း သင့္ေနတာမို႔ ေ႐ွ႕ကအိမ္ေတြဆီ အကူအညီေတာင္းကာ တစ္ညတာ တည္းခိုဖို႔ Mrs Parkလည္း သေဘာတူရေတာ့သည္။
Mrs Parkက Jiminလက္ကို ဆဲြကာ Driver
ဦးေလးႀကီးသြားရာေနာက္ကို လိုက္သည္။
Jiminကေတာ႔ Chemmy႐ုပ္ေလးကို ပိုက္ကာ ဆူပုတ္ပုတ္နဲ႔...။
"ဟို ဦးေလး ဦးေလးဟုတ္တယ္မလား"
ေနာက္ကေန လွမ္းေမးလာသံေၾကာင့္ Mrs Parkတို႔ သားအမိအပါအဝင္ ဒ႐ိုင္ဘာ ဦးေလးႀကီးလဲ ရပ္တန္႔ကာ အေနာက္က အမ်ိဳးသမီးကို ရပ္ၾကည့္သည္။
ထိုခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အဝတ္အစားေတြနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးဟာ ဒ႐ိုင္ဘာဦးေလးႀကီးနားကို သြားကာ ေသခ်ာၾကည့္လ်က္..
"ဟုတ္ပါတယ္
ဦးေလး က်မ ယုမ္းဆိုရီေလ...
မမွတ္မိဘူးလား."
"ဟမ္ ယုမ္းဆိုရီ
ဘယ္လိုေတြ ..ဒီကိုဘယ္လိုေရာက္ေနတာတုန္း"
"အင္း က်မဒီရြာေလးကို ေရာက္ေနတာၾကာၿပီ
ဒါနဲ႔... ဦးေလးတို႔က ဘယ္သြားၾကတာလဲ"
"ကားပ်က္သြားလို႔ေလ ဒီမွာ တစ္ညအကူအညီေတာင္းၿပီးေနမလို"
"ဒါဆို က်မအိမ္ပဲ လိုက္ခဲ့ေလ
ဒါက ဦးေလးတို႔ရဲ႕ သူေဌးလား.."
သူမက Mrs Parkတို႔သားအမိၾကည့္ကာ ေမးလာသည္။
"အင္း ဦးေလးရဲ႕ သူေဌး"
"လာပါ အားနာမေနပါနဲ႔
က်မမွာလဲ သားေလးတစ္ေယာက္ရိွတယ္
ဒီသားေလးနဲ႔လည္း အေဖာ္ရတာေပါ့"
ယုမ္းဆိုရီက တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ သူ႔အိမ္ကိုလိုက္ဖို႔ေခၚေနေတာ့Mrs Parkလည္း မဟုတ္ရင္လည္းတည္းရမည္ျဖစ္တာေၾကာင့္ သူမေခၚရာေနာက္ကိုသာ လိုက္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။
သားလဲပင္ပန္းေနၿပီျဖစ္သလို သူမလည္းပဲ ပင္ပန္းေနၿပီေလ။
"လာ ဒါက က်မတို႔ရဲ႕အိမ္ပါ"
အိမ္က ေသးေပမဲ့ ႀကိမ္လံုးေလးေတြနဲ႔ ေသခ်ာေလးကာရံကာ အတြင္းပိုင္းဟာလဲ သပ္သပ္ရပ္ရပ္။
Mrs Parkတို႔သားအမိလည္း ျခံထဲဝင္လာကာ ရပ္ေနတုန္း အိမ္ေပၚထပ္က ကေလးတစ္ေယာက္က ေျပးဆင္းလာသည္။
"ေမေမ ေမေမ ဘာလို႔ေနာက္က်ေနတာလဲ"
ငါးနွစ္သားအရြယ္ ကေလးေလးတစ္ေယာက္က အ႐ုပ္ေလးေတြနဲ႔ အနီေရာင္အက်ီတစ္စံုကိုဝတ္ထားကာ သူ႔အေမဆီ ေျပးဝင္သြားသည္။
"အင္း ေမေမနည္းနည္းေနာက္က်သြားတယ္
မင္းအေဖကို ေဆးေတြတိုက္ေနခဲ့လို႔.."
" သူတို႔က ဘယ္သူေတြလဲ"
ေ႐ွ႕က အ႐ုပ္ေလးပိုက္ကာ ရပ္ေနတဲ့ Jiminတို႔သားအမိကို လက္ညိဳးထိုးကာေမးလာတဲ့ ကေလးေလး..
သားက အဝါေရာင္အ႐ုပ္ေလးကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး သူ႔အေမဘက္မ်က္ႏွာမူသြားသည္။
"သူတို႔က ဧည့္သည္ေတြပါ
လမ္းမွာ ကားပ်က္သြားလို႔ ေမေမတို႔အိမ္မွာ
တစ္ညတည္းၾကမွာ"
"Jungkook သားဘာလုပ္တာလဲ!!"
"ျပန္ေပး! !ငါ့ဟာ!"
Jungkookက jiminပိုက္ထားတဲ့ အဝါေရာင္အ႐ုပ္ေလးကို ဆဲြလုယူလိုက္တာေၾကာင့္ ယုမ္းဆိုရီမွာ မ်က္ႏွာပူသြားရသည္။
"မေပးပါဘူး..
ဒီမွာတည္းမွာမလား ဒီအ႐ုပ္ေလးကို
တည္းခလို့သေဘာထားလိုက္"
"ျပန္ေပး!!မင္းအသားမနာခ်င္ရင္ ျပန္ေပးေနာ္"
"သား Jungkookျပန္ေပးလိုက္ပါ
ဧည့္သည္ေတြကို အားနာစရာ..."
"မေပးပါဘူး
အဲ့ေသးေသးေလးက သားကိုဘာလုပ္ႏိုင္မွာ မို႔လို႔လဲ"
အ႐ုပ္ေလးပိုက္ကာျခံျပင္ကို ေျပးထြက္သြားတဲ့ Jungkookေၾကာင့္ Jiminမွာ ေဒါသေတြ ဟိန္းဟိန္းေတာက္လ်က္။Mrs Parkက Jiminပုခံုးကို ထိန္းကိုင္ကာ မလိုက္ဖို႔ တားထားသည္။
မင္းရဲ့ေဒသျဖစ္ေနလို႔သာ မင္းလႊတ္သြားတယ္မွတ္။ ငါေဒသမွာဆို မင္းကိုႏုတ္ႏုတ္စင္းပစ္ၿပီ။ၿပီေတာ့ မိုးကလည္း ခ်ဳပ္ေနၿပီ။မနက္က်ရင္ မင္းငါ့အ႐ုပ္ကို ယူသြားတဲ့အတြက္ ငါေပးတဲ့အျပစ္ဒဏ္ကို မင္းခံရမယ္။
Parkjiminကို လွည့္ထြက္ေျပးသြားရံုနဲ႔ ေက်ာ္လို႔မရဘူး။ငါ့အ႐ုပ္နဲ႔ တန္တဲ့ အျပစ္ကို မင္းကိုေပးမယ္။
ကေလးလဲ ငါပိုင္ဆိုင္တဲ့အရာကို ငါခြင့္မျပဳဘဲ ထိခြင့္မရိွဘူး။
လက္သီးတင္းတင္းဆုတ္ကာ Jimin Jungkookကို ၿငိဳးထားလိုက္သည္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္
သားက နည္းနည္းဆိုးေတာ့...
ေဒၚေလး သူျပန္လာရင္ေတာင္းေပးမယ္ေနာ္ သားေလး
ဦးေလး သူေဌးက ပင္ပန္းေနေလာက္ၿပီ
နားၾကေတာ့ေလ .."
ယုမ္းဆိုရီမွာ Mrs Parkတို႔သားအမိအတြက္ ေနရာခ်ေပးခဲ့ျပီး အိမ္ေ႐ွ႕က တစ္ေနရာမွာ ဒ႐ိုင္ဘာဦးေလးနဲ႔အတူ အတိတ္က အေၾကာင္းေတြေျပာေနၾကေလသည္။
"အေမ ဘာလို႔ က်ေနာ့္ကို တားတာလဲ
အခု သားအ႐ုပ္ ဟိုေကာင္ဆီပါသြားၿပီ"
Mrs Parkက အိပ္ယာထဲ လဲွေနၿပီေပမဲ့ Jiminကေတာ့ေဘးနားတြင္ထိုင္ေနကာ ဒါသေတြဟာ မေျပေသး။
"မနက္က် အေမအမ်ားႀကီးျပန္ဝယ္ေပးမယ္
အခုက အေမတို႔က ဧည့္သည္ေလ
႐ိုင္းပ်လို႔မရဘူး"
"သားအ႐ုပ္ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး"
"သားလိုခ်င္တာ မနက္က်အေမေပးမယ္
သားစိတ္ခ်မ္းသာေစရမယ္ ဟုတ္ၿပီလား"
"တကယ္ေနာ္ "
"အေမသားကို လိမ္ဖူးလို႔လား
ကဲ အိပ္ေတာ့ ပင္ပန္းေနတယ္မလား"
ထိုခါမွ လွဲကာ အိပ္ခ်လိုက္သည္။
မနက္က် မင္းကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး အျပစ္ေပးျပမယ္။
............
"ဒီမွာက အလုပ္ေတြ႐ွားတယ္ေလ
က်မေယာက္က်ားကလည္း ေနမေကာင္းလို႔
အိပ္ယာထဲလဲေနတာ သံုးလေလာက္ရိွေနၿပီ
သားကလည္း ေက်ာင္းေနရမယ့္ အရြယ္ဆိုေတာ့ က်မ႐ူးခ်င္တာပဲ ဦးေလးရယ္"
"ၿမိဳ႕တက္ၿပီး အလုပ္႐ွာၾကည့္ပါလား
အဲ့မွာက အခြင့္အေရးပိုမ်ားတယ္ေလ"
"က်မလဲ ၿမိဳ႕တက္ၿပီးအလုပ္လုပ္ခ်င္တာေပါ့
ဒါေပမဲ့ ေယာက္က်ားကလည္း ေနမေကာင္း
သားကလည္း ငယ္ေသးတယ္
သူတို႔ကို ဘယ္သူနဲ႔ထားၿပီး
က်မအလုပ္သြားလုပ္ရမွာလဲ"
"မင္းေယာက္က်ားက ဘာေရာဂါတဲ့လဲ"
"bright's-desease
ေက်ာက္ကပ္က အစားထိုးကုရေတာ့မွာတဲ့
က်မတို႔လို အေျခအေနနဲ႔ ဘယ္လိုကုႏိုင္မွာလဲ
ဒီအတိုင္းပဲ ေဆးေတြေသာက္ရင္း
သူ႔အသက္ေတြကို ဆဲြဆန္႔ထားရမွာ
ဆင္းရဲပါတယ္ဆိုမွ ဘုရားသခင္ကလည္း
ဆင္းရဲတဲ့သူရဲ႕အိတ္ထဲ ဒုကၡေတြကိုပဲ
ေရြးၿပီးထည့္ေပးေနသလိုပဲ"
"ေမေမရယ္ သားျပန္ေရာက္ၿပီ"
အ႐ုပ္ေလးကို သူငယ္ခ်င္းေတြကို လိုက္ပတ္ႂကြားရင္ အေတာ္ေလးေနာက္က်မွ အိမ္ျပန္ေရာက္လာတဲ့ Jungkook...
ဒါေတြက သူသြားေနက်မို႔ သူ႔အေမဟာလည္း လိုက္႐ွာဖို႔ မလိုဟုဆိုကာ ဦးေလးနဲ႔ စကားစျမည္ေျပာရင္း ညနက္ေနေလၿပီ..။
"သား Jungkookဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ
သြားအိပ္ေတာ့..
မနက္က်ရင္ အ႐ုပ္ျပန္ေပးလိုက္ေနာ္"
"မေပးပါဘူး!!"
ဆိုကာ အိမ္ဘက္ကိုေျပးဝင္သြားသည္။
"ၾကည့္ေလ သားကလည္း အရမ္းဆိုးတာ..."
ယုမ္းဆိုရီက အားငယ္သလို ေျပာေတာ့ ဒ႐ိုင္ဘာဦးေလးႀကီးမွာလဲ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ရယ္။
ဆိုးတာေပါ့.... Parkအိမ္ေတာ္ရဲ႕ သခင္ေလးဆီက အ႐ုပ္ကို လုယူသြားကတည္းကပင္ ဒ႐ိုင္ဘာႀကီးခန္႔မွန္းမိၿပီးသား...။
စစခ်င္း သခင္ေလးနဲ႔ေတာ့ ျပသနာေတြအႀကီးႀကီးတက္ၿပီးဆိုၿပီး ဒ႐ိုင္ဘာႀကီးမွာ ေခါင္းမီးေတာက္ေနတာ
ဘုရား သၾကားမစြာ မမေလးက သခင္ေလးကို အခ်ိန္မွီထိန္းႏိုင္လိုက္လို႔...။မဟုတ္ရင္ေတာ့ မမေလးကိုလဲ မ်က္ႏွာပူရမလို ယုမ္းဆိုရီနဲ႔လည္း မ်က္ႏွာပ်က္ရမည္ေလ။
မမေလးက သူ႔သားကို သိပ္ခ်စ္ၿပီး သိပ္အလိုလိုက္တာ..။သခင္ေလးမ်က္ႏွာညိဳးမွာကို နည္းနည္းမွမလိုလား...။သခင္ေလး မမေလးရဲ႕အလိုလိုက္မႈေတြၾကား ထိန္းမရေအာင္ဆိုးေနတာ သူသာအသိဆံုး။
ၿပီးေတာ့... Jungkookလုယူသြားတဲ့အ႐ုပ္က သခင္ေလးအႀကိဳက္ဆံုး အ႐ုပ္..။အခုက ၿငိမ္သြားတယ္ဆိုရင္ေတာင္ မနက္ပိုင္းေတာ့ ျပသနာကစပါလိမ့္မည္။
"အား!!ေမေမ!!"
အိမ္ေ႐ွ႕က Jungkookရဲ႕ ေအာ္ငိုသံေၾကာင့္ ဆိုရီနဲ႔ ဒ႐ိုင္ဘာႀကီးလဲ ေျပးကာသြားျကည့္ေတာ့ အ႐ုပ္နဲ႔အတူ ေျမျပင္ေပၚ ပက္လက္လဲေနတဲ့ Jungkook..
ေ႐ွ႕မွာကေတာ့ Jiminကရပ္ေနကာ Jungkookကို ေဒါသေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
"သား ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ
ထ ဘယ္နားနာသြားေသးလဲ"
"သူတြန္းပစ္တာ လူယုတ္မာႀကီး!!အဟင့္ အဟင့္"
ဆိုရီက Jungkookကို ထူေပးကာ ဒ႐ိုင္ဘာႀကီးကလည္း Jiminအေနာက္က သြားရပ္လိုက္သည္။
"လူယုတ္မာ !သူမ်ားအိမ္မွာလဲ အိပ္ေသးတယ္
သူမ်ားကိုလဲ တြန္းေသးတယ္
ငါ့အိမ္မွာ မေနနဲ႔ သြား!!"
Jungkookက Jiminကို စူးစူးၾကည့္ကာ ေအာ္ဟစ္လိုက္ေပမဲ့iminကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲ အံကိုက္ထားကာ လက္သီးေတြလဲ တင္းတင္းဆုတ္လ်က္ Jungkookကို သာစူးစူးရဲရဲျပန္ျကည့္ေနသည္။
"ေရာ့ သားေရာ့
သားအ႐ုပ္ေလး Jungkookေလးကို ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါ သူက သားထက္ငယ္တယ္ေနာ္"
ဆိုရီေကာက္ေပးလာတဲ့ အ႐ုပ္ေလးနဲ႔ Jungkookမ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို ပစ္ခ်ပစ္သည္။
"ခြင့္မလႊတ္ဘူး!!!
ငါမင္းကို လံုးဝခြင့္မလြတ္ဘူး
အဲ့အ႐ုပ္ မင္းလိုခ်င္တယ္မလား...
ယူသြားလိုက္
အဲ့ဒီအ႐ုပ္နဲ႔ တန္တဲ့အျပစ္ကိုပါ
ငါမင္းကို ေပးမွာ"
"ေမေမ သူ႔ကို သားတို႔အိမ္မွာ ေပးမအိပ္ပါနဲ႔
သားေၾကာက္တယ္"
ငိုသံေလးေတြ စြတ္ကာ ေျပာလာတဲ့Jungkookက Jiminရဲ႕ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ အံကိုက္ကာေျပာေသာေလသံေၾကာင့္ ကေလးပီပီေၾကာက္လာသည္။
သူေဌးသားေလးရဲ႕ ႐ိုင္းပ်မႈမွာ ဆိုရီလဲ ထူပူေနၿပီ။
Jungkookကိုပဲ ဆိုးတယ္လို႔ သူမထင္ေနတာ တကယ္ေတာ့ သူေဌးသားေလးကလည္း ကုေဋကုဋာအဆိုးေလးဆိုတာ သူမ သိလိုက္ရသည္။
"သခင္ေလး သြားအိပ္ေတာ့ေလ
Jungkookေလးကို က်ေနာ္တို႔ ေသခ်ာဆံုးမထားလိုက္ပါ့မယ္
သူက သခင္ေလးကို မသိလို႔
အခုလို လုပ္မိတာပါ
က်ေနာ္တို႔ သူ႔ကို ေသခ်ာဆံုးမထားလိုက္ပါ့မယ္
သခင္ေလး မနက္က်ရင္လဲ ကားစီးရအံုးမွာ
ပင္ပန္းေနလိမ့္မယ္ေနာ္"
driverဦးေလးႀကီးက ေခ်ာ့ကာေျပာေတာ့ Jiminလဲ ဆိုရီရင္ခြင္ထဲ ကုတ္ကပ္ေနတဲ့ Jungkookကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ အိမ္ေပၚတက္သြားလိုက္သည္။
မနက္က်မွ စီရင္မဲ့ အျပစ္ကို သူစီမံရမည္။အ႐ုပ္လုယူကာ ေျပးသြားတဲ့အျပစ္တစ္ခုတည္းမဟုတ္ေတာ့ သူ႔ကိုပါ ျပန္ေအာ္ဟစ္တဲ့ အျပစ္လည္း တိုးလာသည္မလား.. အိမ္မွာဆို Parkjiminကို ေမာ့ၾကည့္ရဲတာ တစ္ေယာက္မွမရိွ..။ဒါေပမဲ့ Jungkookဆိုေသာ ခပ္ႀကီးႀကီးမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ေကာင္ေလးက ပထမဆံုးသူ႔ကို စူးစိုက္ၾကည့္တာ ခံခ်င္ဖြယ္ရာမရိွ။ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုေအာ္ရဲတာ...အဲ့ေကာင္ေလးမွာ အျပစ္ေတြမ်ားေနၿပီ။ကိုယ့္ထပ္ငယ္ေနေပမဲ့ တျခားေဒသက ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေပမဲ့ Parkjiminက ခြင့္လႊတ္ေပးမွာမဟုတ္။တန္တဲ့ အျပစ္ကို ေပးျပမွာ...။
Jiminအိမ္ေပၚတက္သြားမွ Driverဦးေလးႀကီးနဲ႔ ဆိုရီမွာ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ၾကေတာ့သည္။
Jungkookဟာလည္း ေျမျပင္ေပၚ က်ေနတဲ့ အ႐ုပ္ေလးကိုေတာင္ မေကာက္ရဲေတာ့ပါ။သူတကယ္ေၾကာက္သြားတာ။
အိမ္ေပၚတက္ဖို႔ လုပ္လုပ္ခ်င္း ျမင္လိုက္ရတဲ့ သခင္ေလးဆိုေသာလူရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ေမွးက်ဥ္းေပမဲ့ သူ႔ကို ရင္တုန္သြားေလာက္ေအာင္ကို စူးစူးရဲရဲ...
အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္အတြက္ ညနက္တဲ့အထိ မအိပ္ဘဲ လူကိုေစာင့္တြန္းတာက ဒီသခင္ေလးဟာ သိပ္ကို ဆိုးလိမ့္မည္ဟု jungkookေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ဘယ္လိုပံုစံလဲဆိုတာကို ကေလးေလးဟာ မဆန္းစစ္ခဲ့ပါ။
....................။
မနက္ေရာက္ေတာ့ ေဆးရံုမွာရိွေနတဲ့ သူ႔အေဖဆီသို႔ Jungkookကို မနက္စာပို႔ခိုင္းလိုက္ကာ ဆိုရီကေတာ့ အိမ္ကဧည့္သည္ေတြအတြက္ မနက္စာေတြျပင္ေပးရင္း ရိွေနသည္။
"ဟို မမေလး ၿမိဳ႕မွာလို အေကာင္းစားေပါင္မုန္႔ေတြ
မရိွေပမဲ့ က်မတက္ႏိုင္သေလာက္ မနက္စာ
ေကာင္းေကာင္းေလးျပင္ေပးထားပါတယ္"
အခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ Mrsတို႔သားအမိကို ဆိုရီက စားပဲြေပၚက မုန္႔ေတြကို ယပ္ေလးနဲ႔ခပ္ေနရင္း လွမ္းေျပာသည္၊
Mrsတို႔သားအမိလည္း ဆိုရီအနားလာကာထိုင္လိုက္ၿပီး...
"ဘာလို႔ မနက္စာ တကူးတကာ့လုပ္ထားတာလဲ
အားနာစရာကြယ္"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး မမေလးရယ္
ကိုယ့္အိမ္ေရာက္ေနတဲ့ ဧည့္သည္ကို
ဧည့္ဝတ္ေက်ခ်င္လို႔ပါ"
"ဒါနဲ႔ သားJungkookဆိုသူေရာ"
မနက္စာကို မစားဘဲ Jungkookကို မသိမသာရွာရင္းတန္းေမးလာတဲ့ Mrs parkေၾကာင့္ ဆိုရီစိတ္ထဲ တုန္လႈပ္သြားရသည္။
မေန႔ညက ျပသနာကို သခင္ေလးေျပာျပလိုက္လို႔ Jungkookကို တစ္ခုခုလိုက္လိုက္မွာ ဆိုရီေၾကာက္မိသည္။
"ဟို...သားJungkookက သူ႔အေဖ့ဆီ
မနက္စာသြားပို႔ပါတယ္"
"အမိ်ဳးသားရဲ႕ အေျခအေနေရာ ဘယ္လိုေနလဲ"
ဆိုရီ အံ့ျသသြားတာေတာ့အမွန္။သူ႔အမ်ိဳးသား ေနမေကာင္းတာကို မမေလးကဘယ္လိုသိသြားရတာလဲ။ဦးေလးေျပာျပထားတာလား။မျဖစ္ႏိုင္ ဦးေလးလဲ မေန႔ညကမွ သူေျပာျပလို႔သိတာေလ။ဆိုရ ီမွာ အေတြးမ်ားေနရသည္။
"အကူအညီလိုရင္ ေျပာပါ
က်မတို႔လည္း ကူညီပါ့မယ္"
"ဟုတ္ Jungkookအေဖရဲ႕ က်န္းမာေရးက
အဆိုးအဝါးေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး"
"ေက်ာက္ကပ္အစားထိုးရမယ္ဆို...
ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ ေဆးကုေနလို႔ ဘယ္အဆင္ေျပမွာလဲ
ၿမိဳ႕က အထူးေဆးရံုတစ္ခုမွာ ပို႔ထားလိုက္ေလ"
"က်မတို႔လို အေျခအေနနဲ႔ အထူးေဆးရံုမွာကုဖို႔
ဘယ္လိုတက္ႏိုင္မွာလဲ မမေလးရယ္
ထမင္းနပ္မွန္ဖို႔ေတာင္ မနည္း႐ုန္းကန္ေနရတာ
က်မတို႔လဲ သူ႔ကိုျပန္ေကာင္းေစခ်င္တာေပါ့
ဒါေပမဲ့ ဘဝေတြက မတက္ႏိုင္ဘူးေလ"
Mrs Parkက ဆိုရီကိုျကည့္ကာ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ မနက္စာဆိုေသာ ဆိုရီျပင္ေပးထားေသာ ထမင္းေၾကာ္ကို တစ္ဇြန္းယူကာစားၿပီး ေခါင္းလဲ တညိတ္ညိတ္...။Jiminကေတာ့ အနားကပဲထိုင္ေနကာ ဘာမွယူမစား၊မစားခ်င္တာဆို ပိုမွန္မည္။
"Driver ႀကီးနဲ႔က ဘာေတာ္ၾကတာလဲ"
"အရင္က အိမ္နီးနားခ်င္းေတြပါ
အမ်ိဳးေတြမဟုတ္ေပမဲ့
ဦးေလးက အေဖတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး
က်မအေပၚ ေကာင္းေပးတဲ့သူပါ"
"မမေလး ကားေရာက္ေနပါၿပီ"
driverဦးေလးႀကီးက အျပင္ကေနလာကာ Mrs parkကို ခါးၫႊတ္လ်က္ေျပာၾကားလာေတာ့ Mrs Parkက ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
jiminကေတာ့ driverႀကီးစကားဆံုးတာနဲ႔ မသိမသာလက္သီးေလးေတြ ဆုတ္ထားလ်က္...
သူ႔ကို အျပစ္မေပးဘဲ ငါျပန္လို႔မျဖစ္ဘူး။Park Jiminက ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးဆိုၿပီး တစ္ဖက္လူေတြေတြးမွာကို လံုးဝလက္မခံႏိုင္၊မေန႔က အျဖစ္အပ်က္ေတြက Jiminဘဝမွာ သူ႔ကို ျပန္ခံေျပာတဲ့ ႏွခမ္းတစ္စံုနဲ႔ ျပန္စိုက္ၾကည့္ရဲတဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံုကို ပထမဆံုးေတြ႔ဖူးတာပဲ။ဒါကိုလဲ လံုးဝမေက်နပ္ႏိုင္ပါ၊
Parkjiminကို ျပန္ခံေျပာရဲတဲ့သူ ဘယ္သူမွမရိွေစရဘူး...အားလံုးက Parjiminကို ဘုရင္လို ခစားၾကတာကိုပဲ လိုခ်င္တာ၊
မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းနဲ႔ေကာင္ေလးလဲ အပါအဝင္ေပါ့...။
"အကူအညီလိုရင္ driverႀကီးကေနတစ္ဆင့္
ဆက္သြယ္လို႔ရပါတယ္
မေန႔က အတြက္လည္းေက်းဇူးပါ
က်မတို႔လဲ ျပန္လိုက္ပါအံုးမယ္"
Mrs parkက ႏုတ္ဆက္ေတာ့ ယုမ္းဆိုရီမွာလည္း အျပံဳးနဲ႔သာျပန္ႏုတ္ဆက္လိုက္သည္။
"အေမ!!"
jiminရဲ႕ တိုးတိတ္တိတ္ေခၚသံကို Mr Parkက လ်စ္လ်ဴ႐ႈကာ Jiminလက္ကိုဆဲြလ်က္ အိမ္ေပၚက ဆင္းလာလိုက္သည္။
ဆူပုတ္ေနတဲ့ Jiminက လမ္းတဝက္အထိေတာ့ ေပကတ္ကတ္လိုက္လာေပမဲ့ ဆိုးတဲ့အက်င့္ေလးက Jungkookလို႔ ေတြးမိတိုင္း မထိန္းႏိုင္...
"အေမ!!"
Mrs parkရဲ႕လက္ကို ခါထုတ္ပစ္ကာ ေအာ္ဟစ္သံေၾကာင့္ေ႐ွ႕ကေလ်ွာက္ေနတဲ့ driverႀကီးရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြလဲ ေအာ္တိုရပ္သြားသည္။
"အေမက်ေနာ့္ကို ဘာဂတိေပးထားလဲ
က်ေနာ္အဲ့ေကာင္ေလးနဲ႔ မေတြ႔မခ်င္းမျပန္ႏိုင္ဘူး!!"
"Jimin သူမ်ားသားသမီးကို
ဘယ္လို႐ိုက္နပ္ဆံုးမလို႔ရမွာလဲ
အေမအ႐ုပ္ေတြ ျပန္ဝယ္ေပးမယ္
မေန႔က ကိစၥေမ့ထားလိုက္"
Jiminက မေန႔က အိပ္ယာေပၚျပန္တက္လာေတာ့ သူ႔အေမကိုႏိုးကာ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္အားလံုးကိုေျပာျပၿပီး Jungkookကို သူ႔ေ႐ွ႕မွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ အ႐ိုက္ခံရေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ပူဆာသည္။
Mrs parkလည္း ပင္ပန္းေနတာေၾကာင့္ Jiminစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေပးမယ္ဟုေပါ့ေပါ့ေလးျပန္ေျပာေပးခဲ့မိေလသည္။
"ဘာလို႔ေမ့ရမွာလဲ...
သူက်ေနာ့္ကို ျပန္ေအာ္ထားတာ
လူယုတ္မာဆိုၿပီး... သူက်ေနာ့္ကို
ျပန္ေအာ္ထားတာ အေမရဲ႕!"
Mrs Parkက Jiminနဲ႔ အတူတူျဖစ္ေအာင္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး Jiminရဲ႕ လက္ေမာင္းေလးကို အသာကိုင္ကာ...
"သားျဖစ္ခ်င္တာ အေမျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးမယ္
အခုေတာ့ အိမ္ကိုပဲ ေအးေဆးျပန္ရေအာင္
သားက လိမၼာပါတယ္"
"မလိုက္ဘူး!!
အဲ့ေကာင္ေလး က်ေနာ့္ေၾကာင့္မငိုသေရြ႔
မလိုက္ဘူး"
"Park Jimin!!ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ထိဆိုးေနတာလဲ"
"အဲ့ေကာင္ေလးကို ခြင့္မလႊတ္ဘူး!!"
Mrs Parkလဲ စိတ္တိုတိုနဲ႔ Jiminကို ေအာ္မိေတာ့ ဟိုက ငိုကာျဖင့္ေျခေဆာင့္ေတာ့သည္။
သခင္ေလးဆိုတာ သူမ မသိတာမွမဟုတ္တာ။
အဆိုးတကာ့အဆိုးေလးကိုမွအာ္မိေတာ့ အဆိုးေလးဟာ ေျခေဆာင့္လ်က္ ဆိုးျခင္းအမႈကိုျပဳသည္။
"driverႀကီး သူ႔ကို ထမ္းၿပီးပဲ ေခၚယူခဲ့ေတာ့"
driverႀကီးလဲ အမိန္အတိုင္းJiminကို ခ်ီလိုက္ေတာ့ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ကန္ေက်ာက္ကာဖ႐ိုဖရဲ..
"မလိုက္ဘူး!!မလိုက္ဘူး!!လႊတ္!!"
ဒါေပမဲ့ မ႐ုန္းႏိုင္ခဲ့ဘဲ သခင္ေလးဟာအိမ္ကိုသာျပန္ေရာက္လာခဲ့ရေလသည္။
.......
"သခင္ေလး မမေလးက ထမင္းစားဖို႔
ေစာင့္ေနပါတယ္"
"မစားဘူး အဲ့ေကာင္ေလးကို ဒီကိုမေခၚလာသေရြ႔
ငါ့ကိုလဲ လာမေခၚၾကနဲ႔!!
သခင္ေလးဟာ ျပန္ေရာက္တဲ့ေန႔ကတည္းက အခန္းထဲတန္းဝင္သြားၿပီး ထမင္းလဲဆင္းမစား ေက်ာင္းလဲမသြားနဲ႔ အသံတိတ္ဆနၵျပေနတာ သံုးရက္ေျမာက္ရိႇၿပီ...
အၿငိဳးႀကီးတယ္လို႔ သူမ်ားေတြက မွတ္ခ်က္ေပးရင္လည္း သခင္ေလးက အၿငိဳးဆိုတာ ဘာဆိုတာေတာင္ မသိတဲ့အရြယ္...၊
ငါ့ကိုထိရင္ ငါျပန္ထိရမွ ေက်နပ္မယ္လို႔သာ သခင္ေလးသိတာ...အၿငိဳးေတြႀကီးခဲ့ျခင္း တကယ္မဟုတ္ပါ။
အလိုလိုက္တာသိလို႔ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေအာက္ေက်ာ့မခံတဲ႔ အႏိုင္ေတြနဲ႔.သခင္ေလးက ခမ္းနားျခင္းေတြရဲ႕ ျပယုဂ္ဆိုလဲမမွား။
ဆိုးခြင့္ရိွလို႔ ဆိုးႏိုင္လို႔ ဆိုးလို့ရတဲ့ အေဆာင္အေယာင္ေတြရိွလို႔ သခင္ေလးက ဆိုးႏိုင္လြန္းတဲ့ ကုေဋကုဋာအဆိုးေလး...။
ပထမဆံုး မ႐ိုမေသဆက္ဆံခဲ့ေသာ မ်က္ဝန္းဝိုင္းဝိုင္းေတြနဲ႔ ေကာင္ေလးကို ကိုယ့္မ်က္စိေ႐ွ႕ ငိုယိုေနတာ မျမင္ရသေရြ႔ သခင္ေလးဟာမေက်နပ္ႏိုင္၊
ထိုေန႔က သခင္ေလးရဲ႕ မာနေတြ အမ်ားႀကီးခ်ိဳးဖဲ့ခံခဲ့ရတယ္မလား။လူေတြက ဘာမဟုတ္တာေလးလို႔ ေတြးႏိုင္ေပမဲ့ သခင္ေလးအတြက္က ထိုေကာင္ေလးရဲ႕ အျပဳအမူေတြဟာ အမ်ားႀကီးမုန္းစရာေကာင္းခဲ့သည္။
"ေခၚလို႔မရခဲ့ပါဘူး မမေလး"
စားပဲြခင္းေ႐ွ႕ ထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့ အနီေရာင္ ေတြနဲ႔မမေလးဟာ ဒီေန႔လဲ မ်က္ႏွာမလန္းပါ။
သားကသာ သူမဘဝရဲ႕ ကမၻာမို႔ သားမေပ်ာ္ရင္ သူမလည္းပဲမေပ်ာ္ႏိုင္။ေျပးၾကည့္မွသားအမိႏွစ္ေယာက္ထဲရိွတာ သားေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ဆို သူမဘာမဆိုလုပ္ေပးႏိုင္သည္။
"Driverႀကီး ဒီေန႔ ယုမ္းဆိုရီတို႔ သားအမိကို
သြားေခၚခဲ့ပါ
ပါလာတာပဲလိုခ်င္တယ္
ေျပေျပလည္လည္ေခၚလို႔မရရင္
က်မ ဒီက လူႏွစ္ေယာက္ထည့္ေပးလိုက္မယ္
သူ႔အမ်ိဳးသား ကိစၥကိုလည္းထည့္ေျပာခဲ့"
မမေလးက ထိုသို႔ေျပာၿပီး အလုပ္ကိုထြက္သြားသည္။ဒါေတြက သခင္ေလးဆိုးႏိုင္ေလာက္တဲ့ အလိုလိုက္ေပးျခင္းေတြေပါ့....။
.............။
ညေန7:00ေမာင္ဟာ ဧည့္ခင္းမွာထိုင္လ်က္ အိမ္ႀကီး႐ွင္ျပန္အလာကို စာအုပ္ေတြထိုင္ဖတ္ရင္းေစာင့္ေနသည္။
ေစာင့္ခ်င္လို႔ ေစာင့္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္တဲ့အတြက္ ေမာင္ဟာ စိတ္ပူျခင္းအမူအယာေတြမရိွပါ။
အိမ္ႀကီး႐ွင္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ေမာင္ဟာထိုသို႔ေအးေဆးေနတက္ပါသည္၊
ခနေနေတာ့ အိမ္ေ႐ွ႕သို႔ ဝင္လာတဲ့ကားဟြန္းသံက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္။
အိမ္ေတာ္ထိန္းအပါအဝင္ အိမ္ေစအားလံုးက ကားဆီကို တ႐ုတ္႐ုတ္ေျပးသြားၾကေပမဲ့ ေမာင္ကေတာ့ စာဖတ္ေတာင္မပ်က္ခဲ့ပါ။
"ကားထဲက ဟာေတြကို သီးသန္႔အခန္းထဲ
ထည့္ထားလို္က္"
မ်က္မွန္ေလးကို ခြၽတ္ပစ္ကာ ကားေသာ့ေလးကို လက္ေလးေတြနဲ႔ လွည့္ကစားလ်က္ ဝင္လာတဲ့ အိမ္ႀကီး႐ွင္က ဒီေန႔ေတာ့ ျမဴးးႂကြလို႔ေနသည္။
အက်ဲသားဖြထားတဲ့ အနက္ေရာင္ဆံပင္ေလးေတြကလဲ ေလထဲတြင္ဝဲေနလ်က္...
အိမ္ထဲေရာက္လာေတာ့ ေမာင့္ကိုအရင္ေတြ႔သည္။
အိမ္ႀကီး႐ွင္ႏွခမ္းေလး ပိုပိုသာသာ...ဒီေန႔ေတာ့ သိပ္ကိုအဆင္ေျပလာသည္ထင္သည္။
ေမာင့္ေ႐ွ႕က ဆိုဖာမွာ က်က်နနဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့ ေမာင္က အိမ္ႀကီး႐ွင္ကို မ်က္လံုးေစြလ်က္တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။
ေဘးနားက အိမ္ေစေကာင္ေလးက ပန္းခ်ီေတြကို ခ်ီကာယူသြားတာ ျမင္ေပမဲ့ ေမာင္ဟာအထူးအဆန္းလုပ္ၿပီး ၾကည့္မေနပါ။
"မင္းၾကည့္ခ်င္ရင္ သီးသန္႔အခန္းထဲ ဝင္ၾကည့္
ဒီေန႔ ပန္းခ်ီက တန္ဖိုးနည္းတာ မဟုတ္ဘူး"
အိမ္ႀကီး႐ွင္က ေမာင့္ကိုေျပာေနေပမဲ့ ေမာင္ကေတာ့ စာအုပ္ေတြဆီက အၾကည့္မလဲႊခဲ့ပါ။
"
ဒီေန႔ေလးကေတာ့ လွေနတာပဲ...
သန္းႏွစ္ေထာင္ဆိုတာနဲ႔
ဟိုဘက္ကေကာင္ေတြ ေခါင္းေတာင္
မေဖာ္ရဲျကေတာ့ဘူး ဟားဟား"
"ပိုက္ဆံေတြက မိတၱဴကူးေနတာ မဟုတ္ဘူး
Parkjimin
ဘာလို႔ အဲ့ေလာက္ထိျဖဳန္းလာရတာလဲ"
ေမာင့္ဆီက ဂ႐ုစိုက္တာခံခ်င္လာရင္ အိမ္ႀကီး႐ွင္က ပိုက္ဆံေတြနဲ႔အေၾကာင္းျပသည္။
သန္းႏွစ္ေထာင္က အိမ္ႀကီး႐ွင္အတြက္ ဘာမွမဟုတ္ေပမဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို ကုန္း႐ုန္း႐ွာေနရတဲ့ ေမာင့္အတြက္ေတာ့ ပမဏသိပ္မ်ားေနလိမ့္မည္။
"ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲေလ...
ပန္းခ်ီေလလံဆဲြလာတာ
ဟိုဘက္က စီးပြားေရးေကာင္ေတြကို
ပညာျပခ်င္လို႔..
အပိုးက်ိဳးေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ရေသးတယ္"
အိမ္ႀကီး႐ွင္က ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစာ ေျပာလ်က္ ဆိုဖာေပၚ လွဲခ်လိုက္သည္။
အိမ္ႀကီး႐ွင္ ေလလံတင္ပဲြေတြဆို စိတ္ဝင္စားကာ အျမဲသြားၾကည့္ျဖစ္သည္။
ပန္းခ်ီေတြကို ျမတ္ႏိုးတာလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။
ေလလံပဲြမွာ ေစ်းေတြအဆမတန္ေပးကာ ရလာတဲ့ပန္းခ်ီေတြကေတာ့ အိမ္ကိုေရာက္တာနဲ႔ သီးသန္႔အခန္းထဲမွာလႊင္ပစ္ခံလိုက္ရတာမ်ိဳး...အိမ္ႀကီး႐ွင္က တျခားသူေတြကိုလဲ ဝင္ခြင့္မေပးသလို သူကိုယ္တိုင္လဲ ဝင္မၾကည့္ပါ။ေမာင္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ခြၽင္းခ်က္ေပါ့...။
"ကုမၼဏီမွာ ဘယ္ေတာ့အလုပ္ဝင္မလဲ..."
ေမာင္ဆီက တိုးတိုးေလးေမးလာတဲ့အသံ...၊အိမ္ႀကီး႐ွင္ အသံထြက္ရယ္လိုက္ေတာ့ ေမာင္က မ်က္ေမွာင္က်ံလ်က္ျပန္ၾကည့္သည္။
"ငါက အိမ္ရဲ႕သခင္ေလးဆိုတာ
မင္းေမ့ထားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးမလား
Jungkook..
အိမ္မွာ ေတာ္တဲ့သူေတြရိွေနတာပဲ
ငါကိုယ္တိုင္ ဦးေဆာင္စရာမလိုပါဘူး
ဟုတ္တယ္မလား"
"က်ဳပ္ တစ္သက္လံုး ခင္ဗ်ားနဲ႔ေနမွာ မဟုတ္ဘူး
အခ်ိန္တန္ရင္ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားနဲ႔အေဝးဆံုးကို
ထြက္သြားမွာ..."
...........။
ချို့တဲ့တဲ့ နယ ်ရွာလေးကဂေဟာတစ်ခုမှာ Mrs Parkတို့ သားအမိနှစ်ယောက် အလှူလေးသွားလုပ်ရင်း အပြန်လမ်းမှာ ကားလေးဟာ တရွေ့ရွေ့နဲ့ ဆိုးလ္ဆီကို မောင်းနှင်နေသည်။
မိုးကလည်း ချုပ်နေပြီမို့ Driverဦးလေးကြီးက အရှိန်တင်ကာ မောင်းနှင်နေပေမဲ့ လမ်းက ကြမ်းတော့ ထင်သလောက်ခရီးက မတွင်...။
"ကားက ဘာဖြစ်တာလဲ Driverကြီး.."
ရုတ်တရပ် ရပ်တန့်သွားတဲ့ကားကြောင့် Mrs Park က Driverကြီးကို လှမ်းမေးလိုက်ခြင်း..၊
"ကျနော်ဆင်းကြည့်လိုက်ပါမယ် မမေလး"
Driverဦးလေးကြီးက ဆင်းကာ သွားကြည့်တော့ Mrs Parkတို့သားအမိက ကားထဲကေန စောင့်နေသည်။
" ဘယ်လောက်သွားရအုံးမှာလဲ..အေမ
မိုးကလည်းချုပ်နေပြီကို..."
"ရောက်တော့မှာပါ... သားက ပင်ပန်းနေပြီလား.."
ခုနှစ်နှစ်အရွယ် Jiminက သားသားနားနား အနီရောင်ဝတ်စုံလေးဝတ်ထားကာ Chemmyအရုပ်လေးကို ပိုက်ထားလျက် ချစ်စရာကောင်းနေသည်။
"ဒီလောက်အဝေးကြီးကို လမ်းကလည်းကြမ်းသေး
မပင်ပန်းပဲနေမလား..
နောက်တစ်ခါဆို သားမလိုက်တော့ဘူး
အေမ့ဘာသာ အမေ့တစ်ယောက်ထဲသွား.."
Jiminက တကယ်ပင်ပန်းနေပြီမို့ ဆူပုတ်နေပြီဖြစ်သည်။
အစကတည်းက လိုက်ချင်တာမျိုးမဟုတ်။အမေက သားအဖေရဲ့ နှစ်ပတ်လည် နေ့မို့ အလှူလေးလုပ်ချင်ပါတယ်ဆိုပြီး အတင်းခေါ်လို့လိုက်လာခဲ့ရတာ..။မျက်နှာတောင် မမြင်ဖူးတဲ့ အဖေ့အတွက်ပါတဲ့..။
အိမ်မှာတည်းက ငိုယိုပြီးမလိုက်ဘူးလုပ်နေတာကို အေမက ရိုက်မယ်နှက်မယ် တရမ်းရမ်းနဲ့ ပါအောင်ခေါ်ယူခဲ့လို့ လိုက္လာရတာ တကယ္ဆို အိမ်မှာ ဇိမ်နဲ့ နှပ်နေချင်တာမျိုး...။
ဂေဟာမှာလဲ ညစ်တီးညစ်ပတ်ကလေးတွေက သူ့ကိုလာကိုင်ကြည့်ကြလို့ ပြသနာတွေတက်ခဲ့ရပါသေးသည်။
"ကားက ဆက်မောင်းလို့ရတော့မှာ မဟုတ္ဘူး
မမေလး...
ဒီည ဒီမွာပဲ အိပ်ရမယ်ထင်တယ်.."
"ကားက ဘာဖြစ်လို့လဲ..
ဒီမှာတော့ မအိပ်နိုင်ပါဘူး"
Mrs Parkက ကားပေါ်ကဆင်းလာကာ ကားကို စူးစမ်းကြည့်ရင်းပြောတော့ Jiminကလည်း နောက်ကနေလိုက်ဆင်းလာသည်။
"ကား အင်ဂျင်ရပ်သွားတာ ဆိုင်ပို့မှ ရလိမ့်မယ်"
Mrs Parkက ပတ်ဝန်းကိုကြည့်ကာ သက်ပြင်းလေးဖွဖွချလိုက်သည်။
နေကလည်း မှေါင်နေပြီ...သူတို့ရဲ့ မြိုနဲ့လည်း အတော်လေး အလှမ်းကွာသေးတာမို့...
ပတ်ဝန်းကျင်ကြည့်တော့ ရွာလေးတစ်ရွာဖြစ်ပုံရကာ ရှေ့ကို နည်းနည်းလောက်ဆက်လျောက်ရင် အိမ်တွေဆီက အကူအညီတောင်းနိုင်သည်။
ဒါပေမဲ့ အိမ်သေးသေးလေးတွေမို့ Mrs Park သက်ပြင်းချရပြန်သည်။
မွေးကတည်းက အိမ်ကြီးခြံကြီးတွေထဲမှာပဲ ကြီးပြင်းခဲ့ရတဲ့သူမအတွက် အိမ်သေးသေးလေးတွေဆို အမြင်က မသိပ်မကြည်...သူတို့နဲ့က အက်မှမအက်စပ်တာမလား..။
"သေချာလေး လုပ်ကြည့်ပါဦး ...
ကျမတို့ ဒီမှာတစ်ညအိပ်ဖို့က.."
"ကားက ဆိုင်ပို့မှပဲ ရေတာ့မွာပါ
ဟိုရှေ့မှာ ရွာလေးရှိနေတာပဲ
ကျနော် အကူအညီတောင်းပေးပါ့မယ်..
မမလေးတို့ ဘာအန္တာရာယ်မှ မကျရောက်စေရပါဘူး
ပြီးတော့..မြို့နဲ့လည်း တော်တော်လည်း ဝေးသေးတယ် မိုးကလည်း ချုပ်နေပြီမို့ ကားအငှါးခေါ်ရင်တောင်
ရမွာ မဟုတ်တော့ပါဘူး မမေလး.."
Driverဦးလေးကြီးရဲ့ အကြောင်းပြချက်တွေကလည်း သင့်နေတာမို့ ရှေ့ကအိမ်တွေဆီ အကူအညီတောင်းကာ တစ္ညတာ တည်းခိုဖို့ Mrs Parkလည်း သဘောတူရတော့သည်။
Mrs Parkက Jiminလက္ကို ဆွဲကာ Driver
ဦးလေးကြီးသွားရာနောက်ကို လိုက်သည်။
Jiminကတော့ Chemmyရုပ်လေးကို ပိုက္ကာ ဆူပုတ်ပုတ်နဲ့...။
"ဟို ဦးလေး ဦးလေးဟုတ်တယ်မလား"
နောက်ကနေ လှမ်းမေးလာသံကြောင့် Mrs Parkတို့ သားအမိအပါအဝင် ဒရိုင်ဘာ ဦးလေးကြီးလဲ ရပ်တန့်ကာ အေနာက္က အမျိုးသမီးကို ရပ်ကြည့်သည်။
ထိုခပ်နွမ်းနွမ်း အဝတ်အစားတွေနဲ့ အမျိုးသမီးဟာ ဒရိုင်ဘာဦးလေးကြီးနားကို သြားကာ သေချာကြည့်လျက်..
"ဟုတ်ပါတယ်
ဦးလေး က်မ ယုမ်းဆိုရီလေ...
မမှတ်မိဘူးလား."
"ဟမ် ယုမ်းဆိုရီ
ဘယ်လိုတွေ ..ဒီကိုဘယ်လိုရောက်နေတာတုန်း"
"အင်း ကျမဒီရွာလေးကို ရောက်နေတာကြာပြီ
ဒါနဲ့... ဦးလေးတို့က ဘယ်သွားကြတာလဲ"
"ကားပျက်သွားလို့လေ ဒီမွာ တစ်ညအကူအညီတောင်းပြီးနေမလို"
"ဒါဆို ကျမအိမ်ပဲ လိုက်ခဲ့လေ
ဒါက ဦးလေးတို့ရဲ့ သူဌေးလား.."
သူမက Mrs Parkတို့သားအမိကြည့်ကာ မေးလာသည်။
"အင်း ဦးလေးရဲ့ သူဌေး"
"လာပါ အားနာမနေပါနဲ့
က်မမွာလဲ သားလေးတစ်ယောက်ရှိတယ်
ဒီသားလေးနဲ့လည်း အဖော်ရတာပေါ့"
ယုမ်းဆိုရီက တက်တက်ကြွကြွနဲ့ သူ့အိမ်ကိုလိုက်ဖို့ခေါ်နေတော့Mrs Parkလည်း မဟုတ်ရင်လည်းတည်းရမည်ဖြစ်တာကြောင့် သူမခေါ်ရာနောက်ကိုသာ လိုက်ခဲ့ကြတော့သည်။
သားလဲပင်ပန်းနေပြီဖြစ်သလို သူမလည်းပဲ ပင်ပန်းနေပြီလေ။
"လာ ဒါက ကျမတို့ရဲ့အိမ်ပါ"
အိမ္က သေးပေမဲ့ ကြိမ်လုံးလေးတွေနဲ့ သေချာလေးကာရံကာ အတွင်းပိုင်းဟာလဲ သပ်သပ်ရပ်ရပ်။
Mrs Parkတို့သားအမိလည်း ခြံထဲဝင်လာကာ ရပ်နေတုန်း အိမ်ပေါ်ထပ်က ကလေးတစ်ယောက်က ပြေးဆင်းလာသည်။
"မေမေ မေမေ ဘာလို့နောက်ကျနေတာလဲ"
ငါးနှစ်သားအရွယ် ကလေးလေးတစ်ယောက်က အရုပ်လေးတွေနဲ့ အနီရောင်အကျီတစ်စုံကိုဝတ်ထားကာ သူ့အမေဆီ ပြေးဝင်သွားသည်။
"အင်း မေမေနည်းနည်းနောက်ကျသွားတယ်
မင်းအဖေကို ဆေးတွေတိုက်နေခဲ့လို့.."
" သူတို့က ဘယ်သူတွေလဲ"
ရှေ့က အရုပ်လေးပိုက်ကာ ရပ်နေတဲ့ Jiminတို့သားအမိကို လက်ညိုးထိုးကာမေးလာတဲ့ ကလေးလေး..
သားက အဝါရောင်အရုပ်လေးကို စိုက်ကြည့်ပြီး သူ့အမေဘက်မျက်နှာမူသွားသည်။
"သူတို့က ဧည့်သည်တွေပါ
လမ်းမှာ ကားပျက်သွားလို့ မေမေတို့အိမ်မှာ
တစ်ညတည်းကြမှာ"
"Jungkook သားဘာလုပ္တာလဲ!!"
"ပြန်ပေး! !ငါ့ဟာ!"
Jungkookက jiminပိုက္ထားတဲ့ အဝါရောင်အရုပ်လေးကို ဆွဲလုယူလိုက်တာကြောင့် ယုမ်းဆိုရီမှာ မျက်နှာပူသွားရသည်။
"မေပးပါဘူး..
ဒီမှာတည်းမှာမလား ဒီအရုပ်လေးကို
တည်းခလို့သဘောထားလိုက်"
"ပြန်ပေး!!မင်းအသားမနာချင်ရင် ပြန်ပေးနော်"
"သား Jungkookပြန်ပေးလိုက်ပါ
ဧည့်သည်တွေကို အားနာစရာ..."
"မေပးပါဘူး
အဲ့သေးသေးလေးက သားကိုဘာလုပ်နိုင်မှာ မို့လို့လဲ"
အရုပ်လေးပိုက်ကာခြံပြင်ကို ပြေးထွက်သွားတဲ့ Jungkookကြောင့် Jiminမွာ ဒေါသတွေ ဟိန်းဟိန်းတောက်လျက်။Mrs Parkက Jiminပုခုံးကို ထိန်းကိုင်ကာ မလိုက်ဖို့ တားထားသည်။
မင်းရဲ့ဒေသဖြစ်နေလို့သာ မင်းလွှတ်သွားတယ်မှတ်။ ငါဒေသမှာဆို မင်းကိုနုတ်နုတ်စင်းပစ်ပြီ။ပြီတော့ မိုးကလည်း ချုပ်နေပြီ။မနက်ကျရင် မင်းငါ့အရုပ်ကို ယူသွားတဲ့အတွက် ငါပေးတဲ့အပြစ်ဒဏ်ကို မင်းခံရမယ်။
Parkjiminကို လှည့်ထွက်ပြေးသွားရုံနဲ့ ကျော်လို့မရဘူး။ငါ့အရုပ်နဲ့ တန်တဲ့ အျပစ္ကို မင်းကိုပေးမယ်။
ကေလးလဲ ငါပိုင်ဆိုင်တဲ့အရာကို ငါခွင့်မပြုဘဲ ထိခွင့်မရှိဘူး။
လက်သီးတင်းတင်းဆုတ်ကာ Jimin Jungkookကို ငြိုးထားလိုက်သည်။
"တောင်းပန်ပါတယ်
သားက နည်းနည်းဆိုးတော့...
ဒေါ်လေး သူပြန်လာရင်တောင်းပေးမယ်နော် သားလေး
ဦးလေး သူဌေးက ပင်ပန်းနေလောက်ပြီ
နားကြတော့လေ .."
ယုမ်းဆိုရီမှာ Mrs Parkတို့သားအမိအတွက် နေရာချပေးခဲ့ပြီး အိမ်ရှေ့က တစ်နေရာမှာ ဒရိုင်ဘာဦးလေးနဲ့အတူ အတိတ္က အကြောင်းတွေပြောနေကြလေသည်။
"အေမ ဘာလို့ ကျနော့်ကို တားတာလဲ
အခု သားအရုပ် ဟိုကောင်ဆီပါသွားပြီ"
Mrs Parkက အိပ်ယာထဲ လဲှနေပြီပေမဲ့ Jiminကတော့ဘေးနားတွင်ထိုင်နေကာ ဒါသေတြဟာ မပြေသေး။
"မနက္က် အမေအများကြီးပြန်ဝယ်ပေးမယ်
အခုက အမေတို့က ဧည့်သည်လေ
ရိုင်းပျလို့မရဘူး"
"သားအရုပ် မလိုချင်တော့ဘူး"
"သားလိုချင်တာ မနက်ကျအမေပေးမယ်
သားစိတ်ချမ်းသာစေရမယ် ဟုတ်ပြီလား"
"တကယ်နော် "
"အေမသားကို လိမ်ဖူးလို့လား
ကဲ အိပ်တော့ ပင်ပန်းနေတယ်မလား"
ထိုခါမွ လွဲကာ အိပ်ချလိုက်သည်။
မနက္က် မင်းကို ကောင်းကောင်းကြီး အပြစ်ပေးပြမယ်။
............
"ဒီမွာက အလုပ်တွေရှားတယ်လေ
ကျမယောက်ကျားကလည်း နေမကောင်းလို့
အိပ်ယာထဲလဲနေတာ သုံးလလောက်ရှိနေပြီ
သားကလည်း ကျောင်းနေရမယ့် အရွယ်ဆိုတော့ ကျမရူးချင်တာပဲ ဦးလေးရယ်"
"မြို့တက်ပြီး အလုပ်ရှာကြည့်ပါလား
အဲ့မွာက အခွင့်အရေးပိုများတယ်လေ"
"က်မလဲ မြို့တက်ပြီးအလုပ်လုပ်ချင်တာပေါ့
ဒါပေမဲ့ ယောက်ကျားကလည်း နေမကောင်း
သားကလည်း ငယ်သေးတယ်
သူတို့ကို ဘယ်သူနဲ့ထားပြီး
ကျမအလုပ်သွားလုပ်ရမှာလဲ"
"မင်းယောက်ကျားက ဘာရောဂါတဲ့လဲ"
"bright's-desease
ကျောက်ကပ်က အစားထိုးကုရေတာ့မွာတဲ့
ကျမတို့လို အခြေအနေနဲ့ ဘယ်လိုကုနိုင်မှာလဲ
ဒီအတိုင်းပဲ ဆေးတွေသောက်ရင်း
သူ့အသက်တွေကို ဆွဲဆန့်ထားရမှာ
ဆင်းရဲပါတယ်ဆိုမှ ဘုရားသခင်ကလည်း
ဆင်းရဲတဲ့သူရဲ့အိတ်ထဲ ဒုက္ခတွေကိုပဲ
ရွေးပြီးထည့်ပေးနေသလိုပဲ"
"မေမေရယ် သားပြန်ရောက်ပြီ"
အရုပ်လေးကို သူငယ်ချင်းတွေကို လိုက်ပတ်ကြွားရင် အတော်လေးနောက်ကျမှ အိမ်ပြန်ရောက်လာတဲ့ Jungkook...
ဒါတွေက သူသွားနေကျမို့ သူ့အမေဟာလည်း လိုက်ရှာဖို့ မလိုဟုဆိုကာ ဦးလေးနဲ့ စကားစမြည်ပြောရင်း ညနက်နေလေပြီ..။
"သား Jungkookဘယ်တွေသွားနေတာလဲ
သွားအိပ်တော့..
မနက်ကျရင် အရုပ်ပြန်ပေးလိုက်နော်"
"မေပးပါဘူး!!"
ဆိုကာ အိမ်ဘက်ကိုပြေးဝင်သွားသည်။
"ကြည့်လေ သားကလည်း အရမ်းဆိုးတာ..."
ယုမ်းဆိုရီက အားငယ္သလို ပြောတော့ ဒရိုင်ဘာဦးလေးကြီးမှာလဲ ခေါင်းတညိတ်ညိတ်ရယ်။
ဆိုးတာပေါ့.... Parkအိမ်တော်ရဲ့ သခင်လေးဆီက အရုပ်ကို လုယူသွားကတည်းကပင် ဒရိုင်ဘာကြီးခန့်မှန်းမိပြီးသား...။
စစချင်း သခင်လေးနဲ့တော့ ပြသနာတွေအကြီးကြီးတက်ပြီးဆိုပြီး ဒရိုင်ဘာကြီးမှာ ခေါင်းမီးတောက်နေတာ
ဘုရား သကြားမစွာ မမေလးက သခင်လေးကို အချိန်မှီထိန်းနိုင်လိုက်လို့...။မဟုတ်ရင်တော့ မမေလးကိုလဲ မျက်နှာပူရမလို ယုမ်းဆိုရီနဲ့လည်း မျက်နှာပျက်ရမည်လေ။
မမေလးက သူ့သားကို သိပ်ချစ်ပြီး သိပ်အလိုလိုက်တာ..။သခင်လေးမျက်နှာညိုးမှာကို နည်းနည်းမှမလိုလား...။သခင်လေး မမလေးရဲ့အလိုလိုက်မှုတွေကြား ထိန်းမရအောင်ဆိုးနေတာ သူသာအသိဆုံး။
ပြီးတော့... Jungkookလုယူသွားတဲ့အရုပ်က သခင်လေးအကြိုက်ဆုံး အရုပ်..။အခုက ငြိမ်သွားတယ်ဆိုရင်တောင် မနက်ပိုင်းတော့ ပြသနာကစပါလိမ့်မည်။
"အား!!မေမေ!!"
အိမ်ရှေ့က Jungkookရဲ့ အော်ငိုသံကြောင့် ဆိုရီနဲ့ ဒရိုင်ဘာကြီးလဲ ပြေးကာသွားကြည့်တော့ အရုပ်နဲ့အတူ မြေပြင်ပေါ် ပက်လက်လဲနေတဲ့ Jungkook..
ရှေ့မှာကတော့ Jiminကရပ်နေကာ Jungkookကို ဒေါသတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေသည်။
"သား ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ
ထ ဘယ်နားနာသွားသေးလဲ"
"သူတွန်းပစ်တာ လူယုတ်မာကြီး!!အဟင့် အဟင့်"
ဆိုရီက Jungkookကို ထူပေးကာ ဒရိုင်ဘာကြီးကလည်း Jiminအေနာက္က သွားရပ်လိုက်သည်။
"လူယုတ်မာ !သူများအိမ်မှာလဲ အိပ်သေးတယ်
သူမ်ားကိုလဲ တွန်းသေးတယ်
ငါ့အိမ်မှာ မနေနဲ့ သြား!!"
Jungkookက Jiminကို စူးစူးကြည့်ကာ အော်ဟစ်လိုက်ပေမဲ့iminကေတာ့ ဘာမှမပြောဘဲ အံကိုက္ထားကာ လက်သီးတွေလဲ တင်းတင်းဆုတ်လျက် Jungkookကို သာစူးစူးရဲရဲပြန်ကြည့်နေသည်။
"ရော့ သားရော့
သားအရုပ်လေး Jungkookလေးကို ခွင့်လွှတ်လိုက်ပါ သူက သားထက်ငယ်တယ်နော်"
ဆိုရီကောက်ပေးလာတဲ့ အရုပ်လေးနဲ့ Jungkookမျက်နှာတည့်တည့်ကို ပစ်ချပစ်သည်။
"ခွင့်မလွှတ်ဘူး!!!
ငါမင်းကို လုံးဝခွင့်မလွတ်ဘူး
အဲ့အရုပ် မင်းလိုချင်တယ်မလား...
ယူသွားလိုက်
အဲ့ဒီအရုပ်နဲ့ တန်တဲ့အပြစ်ကိုပါ
ငါမင်းကို ပေးမှာ"
"မေမေ သူ့ကို သားတို့အိမ်မှာ ပေးမအိပ်ပါနဲ့
သားကြောက်တယ်"
ငိုသံလေးတွေ စြတ္ကာ ပြောလာတဲ့Jungkookက Jiminရဲ့ မျက်နှာထားနဲ့ အံကိုက်ကာပြောသောလေသံကြောင့် ကလေးပီပီကြောက်လာသည်။
သူဌေးသားလေးရဲ့ ရိုင်းပျမှုမှာ ဆိုရီလဲ ထူပူနေပြီ။
Jungkookကိုပဲ ဆိုးတယ်လို့ သူမထင်နေတာ တကယ်တော့ သူဌေးသားလေးကလည်း ကုဋေကုဋာအဆိုးလေးဆိုတာ သူမ သိလိုက်ရသည်။
"သခင်လေး သွားအိပ်တော့လေ
Jungkookလေးကို ကျနော်တို့ သေချာဆုံးမထားလိုက်ပါ့မယ်
သူက သခင်လေးကို မသိလို့
အခုလို လုပ္မိတာပါ
ကျနော်တို့ သူ့ကို သေချာဆုံးမထားလိုက်ပါ့မယ်
သခင်လေး မနက်ကျရင်လဲ ကားစီးရအုံးမှာ
ပင်ပန်းနေလိမ့်မယ်နော်"
driverဦးလေးကြီးက ချော့ကာပြောတော့ Jiminလဲ ဆိုရီရင်ခွင်ထဲ ကုတ်ကပ်နေတဲ့ Jungkookကိုတစ်ချက်ကြည့်ကာ အိမ်ပေါ်တက်သွားလိုက်သည်။
မနက္က်မွ စီရင်မဲ့ အျပစ္ကို သူစီမံရမည်။အရုပ်လုယူကာ ပြေးသွားတဲ့အပြစ်တစ်ခုတည်းမဟုတ်တော့ သူ့ကိုပါ ပြန်အော်ဟစ်တဲ့ အပြစ်လည်း တိုးလာသည်မလား.. အိမ်မှာဆို Parkjiminကို မော့ကြည့်ရဲတာ တစ်ယောက်မှမရှိ..။ဒါပေမဲ့ Jungkookဆိုသော ခပ်ကြီးကြီးမျက်လုံးတွေနဲ့ ကောင်လေးက ပထမဆုံးသူ့ကို စူးစိုက်ကြည့်တာ ခံချင်ဖွယ်ရာမရှိ။ပြီးတော့ သူ့ကိုအော်ရဲတာ...အဲ့ကောင်လေးမှာ အပြစ်တွေများနေပြီ။ကိုယ့်ထပ်ငယ်နေပေမဲ့ တခြားဒေသက ကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်နေပေမဲ့ Parkjiminက ခွင့်လွှတ်ပေးမှာမဟုတ်။တန်တဲ့ အျပစ္ကို ပေးပြမှာ...။
Jiminအိမ်ပေါ်တက်သွားမှ Driverဦးလေးကြီးနဲ့ ဆိုရီမွာ သက်ပြင်းချနိုင်ကြတော့သည်။
Jungkookဟာလည်း မြေပြင်ပေါ် ကျနေတဲ့ အရုပ်လေးကိုတောင် မကောက်ရဲတော့ပါ။သူတကယ်ကြောက်သွားတာ။
အိမ်ပေါ်တက်ဖို့ လုပ်လုပ်ချင်း မြင်လိုက်ရတဲ့ သခင်လေးဆိုသောလူရဲ့ မျက်လုံးတွေက မှေးကျဉ်းပေမဲ့ သူ့ကို ရင်တုန်သွားလောက်အောင်ကို စူးစူးရဲရဲ...
အရုပ်တစ်ရုပ်အတွက် ညနက်တဲ့အထိ မအိပ်ဘဲ လူကိုစောင့်တွန်းတာက ဒီသခင်လေးဟာ သိပ္ကို ဆိုးလိမ့်မည်ဟု jungkookကောက်ချက်ချလိုက်သည်။
ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ကတော့ ဘယ်လိုပုံစံလဲဆိုတာကို ကလေးလေးဟာ မဆန်းစစ်ခဲ့ပါ။
....................။
မနက်ရောက်တော့ ဆေးရုံမှာရှိနေတဲ့ သူ့အဖေဆီသို့ Jungkookကို မနက်စာပို့ခိုင်းလိုက်ကာ ဆိုရီကေတာ့ အိမ်ကဧည့်သည်တွေအတွက် မနက်စာတွေပြင်ပေးရင်း ရှိနေသည်။
"ဟို မမေလး မြို့မှာလို အကောင်းစားပေါင်မုန့်တွေ
မရှိပေမဲ့ ကျမတက်နိုင်သလောက် မနက္စာ
ကောင်းကောင်းလေးပြင်ပေးထားပါတယ်"
အခန်းထဲက ထြက္လာတဲ့ Mrsတို့သားအမိကို ဆိုရီက စားပွဲပေါ်က မုန့်တွေကို ယပ်လေးနဲ့ခပ်နေရင်း လှမ်းပြောသည်၊
Mrsတို့သားအမိလည်း ဆိုရီအနားလာကာထိုင်လိုက်ပြီး...
"ဘာလို့ မနက္စာ တကူးတကာ့လုပ္ထားတာလဲ
အားနာစရာကွယ်"
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး မမလေးရယ်
ကိုယ့်အိမ်ရောက်နေတဲ့ ဧည့်သည်ကို
ဧည့်ဝတ်ကျေချင်လို့ပါ"
"ဒါနဲ့ သားJungkookဆိုသူရော"
မနက္စာကို မစားဘဲ Jungkookကို မသိမသာရှာရင်းတန်းမေးလာတဲ့ Mrs parkကြောင့် ဆိုရီစိတ်ထဲ တုန်လှုပ်သွားရသည်။
မနေ့ညက ပြသနာကို သခင်လေးပြောပြလိုက်လို့ Jungkookကို တစ်ခုခုလိုက်လိုက်မှာ ဆိုရီကြောက်မိသည်။
"ဟို...သားJungkookက သူ့အဖေ့ဆီ
မနက်စာသွားပို့ပါတယ်"
"အမိျုးသားရဲ့ အခြေအနေရော ဘယ်လိုနေလဲ"
ဆိုရီ အံ့သြသွားတာတော့အမှန်။သူ့အမျိုးသား နေမကောင်းတာကို မမလေးကဘယ်လိုသိသွားရတာလဲ။ဦးလေးပြောပြထားတာလား။မဖြစ်နိုင် ဦးလေးလဲ မနေ့ညကမှ သူပြောပြလို့သိတာလေ။ဆိုရ ီမွာ အတွေးများနေရသည်။
"အကူအညီလိုရင် ပြောပါ
ကျမတို့လည်း ကူညီပါ့မယ်"
"ဟုတ် Jungkookအဖေရဲ့ ကျန်းမာရေးက
အဆိုးအဝါးတော့ မဟုတ်သေးပါဘူး"
"ကျောက်ကပ်အစားထိုးရမယ်ဆို...
ဒီလိုနေရာမျိုးမှာ ဆေးကုနေလို့ ဘယ်အဆင်ပြေမှာလဲ
မြို့က အထူးဆေးရုံတစ်ခုမှာ ပို့ထားလိုက်လေ"
"ကျမတို့လို အခြေအနေနဲ့ အထူးဆေးရုံမှာကုဖို့
ဘယ်လိုတက်နိုင်မှာလဲ မမလေးရယ်
ထမင်းနပ်မှန်ဖို့တောင် မနည်းရုန်းကန်နေရတာ
ကျမတို့လဲ သူ့ကိုပြန်ကောင်းစေချင်တာပေါ့
ဒါပေမဲ့ ဘဝေတြက မတက်နိုင်ဘူးလေ"
Mrs Parkက ဆိုရီကိုကြည့်ကာ ဘာမှမပြောတော့ဘဲ မနက်စာဆိုသော ဆိုရီပြင်ပေးထားသော ထမင်းကြော်ကို တစ်ဇွန်းယူကာစားပြီး ခေါင်းလဲ တညိတ်ညိတ်...။Jiminကေတာ့ အနားကပဲထိုင်နေကာ ဘာမှယူမစား၊မစားချင်တာဆို ပိုမှန်မည်။
"Driver ကြီးနဲ့က ဘာတော်ကြတာလဲ"
"အရင်က အိမ်နီးနားချင်းတွေပါ
အမျိုးတွေမဟုတ်ပေမဲ့
ဦးလေးက အဖေတစ်ယောက်လိုမျိုး
ကျမအပေါ် ကောင်းပေးတဲ့သူပါ"
"မမေလး ကားရောက်နေပါပြီ"
driverဦးလေးကြီးက အပြင်ကနေလာကာ Mrs parkကို ခါးညွှတ်လျက်ပြောကြားလာတော့ Mrs Parkက ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။
jiminကေတာ့ driverကြီးစကားဆုံးတာနဲ့ မသိမသာလက်သီးလေးတွေ ဆုတ်ထားလျက်...
သူ့ကို အျပစ္မေပးဘဲ ငါပြန်လို့မဖြစ်ဘူး။Park Jiminက ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးဆိုပြီး တစ်ဖက်လူတွေတွေးမှာကို လုံးဝလက်မခံနိုင်၊မနေ့က အဖြစ်အပျက်တွေက Jiminဘဝမွာ သူ့ကို ပြန်ခံပြောတဲ့ နှခမ်းတစ်စုံနဲ့ ပြန်စိုက်ကြည့်ရဲတဲ့ မျက်လုံးတစ်စုံကို ပထမဆုံးတွေ့ဖူးတာပဲ။ဒါကိုလဲ လုံးဝမကျေနပ်နိုင်ပါ၊
Parkjiminကို ပြန်ခံပြောရဲတဲ့သူ ဘယ်သူမှမရှိစေရဘူး...အားလုံးက Parjiminကို ဘုရင်လို ခစားကြတာကိုပဲ လိုချင်တာ၊
မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းနဲ့ကောင်လေးလဲ အပါအဝင်ပေါ့...။
"အကူအညီလိုရင် driverကြီးကနေတစ်ဆင့်
ဆက်သွယ်လို့ရပါတယ်
မနေ့က အတွက်လည်းကျေးဇူးပါ
ကျမတို့လဲ ပြန်လိုက်ပါအုံးမယ်"
Mrs parkက နုတ်ဆက်တော့ ယုမ်းဆိုရီမှာလည်း အပြုံးနဲ့သာပြန်နုတ်ဆက်လိုက်သည်။
"အေမ!!"
jiminရဲ့ တိုးတိတ်တိတ်ခေါ်သံကို Mr Parkက လျစ်လျူရှုကာ Jiminလက်ကိုဆွဲလျက် အိမ်ပေါ်က ဆင်းလာလိုက်သည်။
ဆူပုတ်နေတဲ့ Jiminက လမ်းတဝက်အထိတော့ ပေကတ်ကတ်လိုက်လာပေမဲ့ ဆိုးတဲ့အကျင့်လေးက Jungkookလို့ တွေးမိတိုင်း မထိန်းနိုင်...
"အေမ!!"
Mrs parkရဲ့လက်ကို ခါထုတ္ပစ္ကာ အော်ဟစ်သံကြောင့်ရှေ့ကလျှောက်နေတဲ့ driverကြီးရဲ့ ခြေလှမ်းတွေလဲ အော်တိုရပ်သွားသည်။
"အမေကျနော့်ကို ဘာဂတိပေးထားလဲ
ကျနော်အဲ့ကောင်လေးနဲ့ မတွေ့မချင်းမပြန်နိုင်ဘူး!!"
"Jimin သူမ်ားသားသမီးကို
ဘယ်လိုရိုက်နပ်ဆုံးမလို့ရမှာလဲ
အမေအရုပ်တွေ ပြန်ဝယ်ပေးမယ်
မနေ့က ကိစ္စမေ့ထားလိုက်"
Jiminက မနေ့က အိပ်ယာပေါ်ပြန်တက်လာတော့ သူ့အမေကိုနိုးကာ ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်အားလုံးကိုပြောပြပြီး Jungkookကို သူ့ရှေ့မှာ မျက်ရည်တွေနဲ့ အရိုက်ခံရအောင်လုပ်ပေးဖို့ပူဆာသည်။
Mrs parkလည်း ပင်ပန်းနေတာကြောင့် Jiminစိတ်ချမ်းသာအောင် လုပ်ပေးမယ်ဟုပေါ့ပေါ့လေးပြန်ပြောပေးခဲ့မိလေသည်။
"ဘာလို့မေ့ရမှာလဲ...
သူကျနော့်ကို ပြန်အော်ထားတာ
လူယုတ်မာဆိုပြီး... သူကျနော့်ကို
ပြန်အော်ထားတာ အမေရဲ့!"
Mrs Parkက Jiminနဲ့ အတူတူဖြစ်အောင်ထိုင်ချလိုက်ပြီး Jiminရဲ့ လက်မောင်းလေးကို အသာကိုင်ကာ...
"သားဖြစ်ချင်တာ အမေဖြစ်အောင်လုပ်ပေးမယ်
အခုတော့ အိမ္ကိုပဲ အေးဆေးပြန်ရအောင်
သားက လိမ္မာပါတယ်"
"မလိုက္ဘူး!!
အဲ့ကောင်လေး ကျနော့်ကြောင့်မငိုသရွေ့
မလိုက္ဘူး"
"Park Jimin!!ဘာလို့အဲ့လောက်ထိဆိုးနေတာလဲ"
"အဲ့ကောင်လေးကို ခွင့်မလွှတ်ဘူး!!"
Mrs Parkလဲ စိတ်တိုတိုနဲ့ Jiminကို အော်မိတော့ ဟိုက ငိုကာဖြင့်ခြေဆောင့်တော့သည်။
သခင်လေးဆိုတာ သူမ မသိတာမွမဟုတ္တာ။
အဆိုးတကာ့အဆိုးလေးကိုမှအာ်မိတော့ အဆိုးလေးဟာ ခြေဆောင့်လျက် ဆိုးခြင်းအမှုကိုပြုသည်။
"driverကြီး သူ့ကို ထမ်းပြီးပဲ ခေါ်ယူခဲ့တော့"
driverကြီးလဲ အမိန်အတိုင်းJiminကို ချီလိုက်တော့ ခြေထောက်တွေနဲ့ ကန်ကျောက်ကာဖရိုဖရဲ..
"မလိုက္ဘူး!!မလိုက္ဘူး!!လွှတ်!!"
ဒါပေမဲ့ မရုန်းနိုင်ခဲ့ဘဲ သခင်လေးဟာအိမ်ကိုသာပြန်ရောက်လာခဲ့ရလေသည်။
.......
"သခင်လေး မမေလးက ထမင်းစားဖို့
စောင့်နေပါတယ်"
"မစားဘူး အဲ့ကောင်လေးကို ဒီကိုမခေါ်လာသရွေ့
ငါ့ကိုလဲ လာမခေါ်ကြနဲ့!!
သခင်လေးဟာ ပြန်ရောက်တဲ့နေ့ကတည်းက အခန်းထဲတန်းဝင်သွားပြီး ထမင်းလဲဆင်းမစား ကျောင်းလဲမသွားနဲ့ အသံတိတ်ဆန္ဒပြနေတာ သုံးရက်မြောက်ရှိပြီ...
အငြိုးကြီးတယ်လို့ သူများတွေက မှတ်ချက်ပေးရင်လည်း သခင်လေးက အငြိုးဆိုတာ ဘာဆိုတာတောင် မသိတဲ့အရွယ်...၊
ငါ့ကိုထိရင် ငါပြန်ထိရမှ ကျေနပ်မယ်လို့သာ သခင်လေးသိတာ...အငြိုးတွေကြီးခဲ့ခြင်း တကယ်မဟုတ်ပါ။
အလိုလိုက်တာသိလို့ဘယ်သူ့ကိုမှ အောက်ကျော့မခံတဲ့ အနိုင်တွေနဲ့.သခင်လေးက ခမ်းနားခြင်းတွေရဲ့ ပြယုဂ်ဆိုလဲမမှား။
ဆိုးခွင့်ရှိလို့ ဆိုးနိုင်လို့ ဆိုးလို့ရတဲ့ အဆောင်အယောင်တွေရှိလို့ သခင်လေးက ဆိုးနိုင်လွန်းတဲ့ ကုဋေကုဋာအဆိုးလေး...။
ပထမဆုံး မရိုမသေဆက်ဆံခဲ့သော မျက်ဝန်းဝိုင်းဝိုင်းတွေနဲ့ ကောင်လေးကို ကိုယ့်မျက်စိရှေ့ ငိုယိုနေတာ မမြင်ရသရွေ့ သခင်လေးဟာမကျေနပ်နိုင်၊
ထိုနေ့က သခင်လေးရဲ့ မာနေတြ အများကြီးချိုးဖဲ့ခံခဲ့ရတယ်မလား။လူတွေက ဘာမဟုတ်တာလေးလို့ တွေးနိုင်ပေမဲ့ သခင်လေးအတွက်က ထိုကောင်လေးရဲ့ အပြုအမူတွေဟာ အများကြီးမုန်းစရာကောင်းခဲ့သည်။
"ခေါ်လို့မရခဲ့ပါဘူး မမေလး"
စားပွဲခင်းရှေ့ ထိုင်စောင့်နေတဲ့ အနီရောင် တွေနဲ့မမလေးဟာ ဒီနေ့လဲ မျက်နှာမလန်းပါ။
သားကသာ သူမဘဝရဲ့ ကမ်ဘာမို့ သားမပျော်ရင် သူမလည်းပဲမပျော်နိုင်။ပြေးကြည့်မှသားအမိနှစ်ယောက်ထဲရှိတာ သားပျော်ရွှင်ဖို့ဆို သူမဘာမဆိုလုပ်ပေးနိုင်သည်။
"Driverကြီး ဒီနေ့ ယုမ်းဆိုရီတို့ သားအမိကို
သွားခေါ်ခဲ့ပါ
ပါလာတာပဲလိုချင်တယ်
ပြေပြေလည်လည်ခေါ်လို့မရရင်
က်မ ဒီက လူနှစ်ယောက်ထည့်ပေးလိုက်မယ်
သူ့အမျိုးသား ကိစ္စကိုလည်းထည့်ပြောခဲ့"
မမေလးက ထိုသို့ပြောပြီး အလုပ်ကိုထွက်သွားသည်။ဒါတွေက သခင်လေးဆိုးနိုင်လောက်တဲ့ အလိုလိုက်ပေးခြင်းတွေပေါ့....။
.............။
ညေန7:00မောင်ဟာ ဧည့်ခင်းမှာထိုင်လျက် အိမ်ကြီးရှင်ပြန်အလာကို စာအုပ်တွေထိုင်ဖတ်ရင်းစောင့်နေသည်။
စောင့်ချင်လို့ စောင့်နေတာမျိုးမဟုတ်တဲ့အတွက် မောင်ဟာ စိတ်ပူခြင်းအမူအယာတွေမရှိပါ။
အိမ်ကြီးရှင်နဲ့ ပတ်သက်ရင် မောင်ဟာထိုသို့အေးဆေးနေတက်ပါသည်၊
ခနေနေတာ့ အိမ်ရှေ့သို့ ဝင်လာတဲ့ကားဟွန်းသံက ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်။
အိမ်တော်ထိန်းအပါအဝင် အိမ်စေအားလုံးက ကားဆီကို တရုတ်ရုတ်ပြေးသွားကြပေမဲ့ မောင်ကတော့ စာဖတ်တောင်မပျက်ခဲ့ပါ။
"ကားထဲက ဟာတွေကို သီးသန့်အခန်းထဲ
ထည့်ထားလို်က်"
မျက်မှန်လေးကို ချွတ်ပစ်ကာ ကားသော့လေးကို လက်လေးတွေနဲ့ လှည့်ကစားလျက် ဝင်လာတဲ့ အိမ်ကြီးရှင်က ဒီနေ့တော့ မြူးးကြွလို့နေသည်။
အကျဲသားဖွထားတဲ့ အနက်ရောင်ဆံပင်လေးတွေကလဲ လေထဲတွင်ဝဲနေလျက်...
အိမ်ထဲရောက်လာတော့ မောင့်ကိုအရင်တွေ့သည်။
အိမ်ကြီးရှင်နှခမ်းလေး ပိုပိုသာသာ...ဒီနေ့တော့ သိပ်ကိုအဆင်ပြေလာသည်ထင်သည်။
မောင့်ရှေ့က ဆိုဖာမွာ ကျကျနနဝင်ထိုင်လိုက်တော့ မောင်က အိမ်ကြီးရှင်ကို မျက်လုံးစွေလျက်တစ်ချက်ကြည့်သည်။
ဘေးနားက အိမ်စေကောင်လေးက ပန်းချီတွေကို ချီကာယူသွားတာ မြင်ပေမဲ့ မောင်ဟာအထူးအဆန်းလုပ်ပြီး ကြည့်မနေပါ။
"မင်းကြည့်ချင်ရင် သီးသန့်အခန်းထဲ ဝင်ကြည့်
ဒီနေ့ ပန်းချီက တန်ဖိုးနည်းတာ မဟုတ္ဘူး"
အိမ်ကြီးရှင်က မောင့်ကိုပြောနေပေမဲ့ မောင်ကတော့ စာအုပ်တွေဆီက အကြည့်မလွဲှခဲ့ပါ။
"
ဒီနေ့လေးကတော့ လွေနတာပဲ...
သန်းနှစ်ထောင်ဆိုတာနဲ့
ဟိုဘက်ကကောင်တွေ ခေါင်းတောင်
မဖော်ရဲကြတော့ဘူး ဟားဟား"
"ပိုက်ဆံတွေက မိတ္တူကူးနေတာ မဟုတ္ဘူး
Parkjimin
ဘာလို့ အဲ့လောက်ထိဖြုန်းလာရတာလဲ"
မောင့်ဆီက ဂရုစိုက်တာခံချင်လာရင် အိမ်ကြီးရှင်က ပိုက်ဆံတွေနဲ့အကြောင်းပြသည်။
သန်းနှစ်ထောင်က အိမ်ကြီးရှင်အတွက် ဘာမှမဟုတ်ပေမဲ့ ပိုက်ဆံတွေကို ကုန်းရုန်းရှာနေရတဲ့ မောင့်အတွက်တော့ ပမဏသိပ်များနေလိမ့်မည်။
"မြင်တဲ့အတိုင်းပဲလေ...
ပန်းချီလေလံဆွဲလာတာ
ဟိုဘက္က စီးပွားရေးကောင်တွေကို
ပညာပြချင်လို့..
အပိုးကျိုးအောင် လုပ်ပေးခဲ့ရသေးတယ်"
အိမ်ကြီးရှင်က ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားစာ ပြောလျက် ဆိုဖာပေါ် လှဲချလိုက်သည်။
အိမ်ကြီးရှင် လေလံတင်ပွဲတွေဆို စိတ်ဝင်စားကာ အမြဲသွားကြည့်ဖြစ်သည်။
ပန်းချီတွေကို မြတ်နိုးတာလည်းဖြစ်နိုင်သည်။
လေလံပွဲမှာ ဈေးတွေအဆမတန်ပေးကာ ရလာတဲ့ပန်းချီတွေကတော့ အိမ်ကိုရောက်တာနဲ့ သီးသန့်အခန်းထဲမှာလွှင်ပစ်ခံလိုက်ရတာမျိုး...အိမ်ကြီးရှင်က တခြားသူတွေကိုလဲ ဝင်ခွင့်မပေးသလို သူကိုယ်တိုင်လဲ ဝင်မကြည့်ပါ။မောင်တစ်ယောက်ကတော့ ချွင်းချက်ပေါ့...။
"ကုမ္မဏီမှာ ဘယ်တော့အလုပ်ဝင်မလဲ..."
မောင်ဆီက တိုးတိုးလေးမေးလာတဲ့အသံ...၊အိမ်ကြီးရှင် အသံထွက်ရယ်လိုက်တော့ မောင်က မျက်မှောင်ကျံလျက်ပြန်ကြည့်သည်။
"ငါက အိမ်ရဲ့သခင်လေးဆိုတာ
မင်းမေ့ထားတာတော့ မဟုတ္ဘူးမလား
Jungkook..
အိမ်မှာ တော်တဲ့သူတွေရှိနေတာပဲ
ငါကိုယ်တိုင် ဦးဆောင်စရာမလိုပါဘူး
ဟုတ္တယ္မလား"
"ကျုပ် တစ်သက်လုံး ခင်ဗျားနဲ့နေမှာ မဟုတ္ဘူး
အချိန်တန်ရင် ကျုပ်က ခင်ဗျားနဲ့အဝေးဆုံးကို
ထြက္သြားမွာ..."
...........။