♪ New Person, Same Old Mistakes – Tame Impala ♪
Ik word wakker van de fluitende vogels vlakbij mijn slaapkamerraam. Traag open ik mijn ogen, sla kreunend en mopperend mijn onderarm voor mijn ogen om het licht te blokkeren dat binnenkomt.
Het is ondertussen al de zevende keer dat ik wakker word deze rust en ik voel me absoluut niet uitgerust. Ik vind het verschrikkelijk dat ik altijd als een roosje in slaap val wanneer ik gedronken heb, maar vervolgens de hele nacht eigenlijk een afgrijselijke nachtrust heb gehad omdat ik meerdere keren uit mijn slaap ontwaakt ben.
Ik kan me niet eens herinneren hoe ik gisteravond naar boven ben gekomen en in mijn bed beland ben; het feit dat ik mijn kleding nog aanheb en mijn gordijnen niet gesloten zijn, geven aan dat dronken Felix van gisteravond het zelf ook niet wist.
Voorzichtig wrijf ik door mijn ogen, druk ze een beetje mijn oogkassen in, maar het helpt niet tegen de bonzende hoofdpijn.
Had ik gisteravond maar wat overgegeven, dan was mijn kater nu niet zo onverdraaglijk geweest.
Ik woel wat in mijn bed en kreun opnieuw. Pijnscheuten trekken omhoog en omlaag over mijn lichaam, allemaal met als oorsprong mijn rug.
Opnieuw open ik mijn ogen en strek stijfjes mijn armen voor me uit. Zuchtend kijk ik naar de kleine wazige rand rond mijn vingers, maar mijn ogen worden als een magneet getrokken naar datgene wat eigenlijk niet aanwezig zou mogen zijn: de blauwe nagellak die Levi me gegeven heeft en vervolgens zelf aangebracht heeft.
Ook al weet ik niets meer van mijn tocht naar mijn slaapkamer, mijn herinneringen aan Levi van gisteravond zijn ongeschonden gebleven ondanks de alcohol.
Hoe mijn hart begon te razen het moment dat hij op het feestje aan kwam, onze omhelzing, onze dans voordat Lars ons kwam storen en over onze zoen begon, de beker met drank die ik van hem overnam en gulzig uit dronk om mezelf nog meer beschonken te maken – maar me af liet vragen of ik niet al te veel had gedronken toen ik dacht dat er geen alcohol in het drankje zat – ons contact tussen onze lippen, ons nieuwe contact tussen onze lippen later op de avond, ik zonder shirt en druk bezig Levi ook in dezelfde toestand te krijgen, onze tweede dans, onze weg naar boven, die abrupt eindigde door mijn struikel en Levi's storm naar buiten.
Maar het is niet erg dat het gebeurd is. Het telt niet mee. Want ik was stomdronken en dronken zoenen tellen niet. Ik kon niet zuiver denken door de alcohol, dus ik kan niets doen aan wat ik gisteren allemaal heb uitgespookt. Alcohol had mijn lichaam beïnvloed, dus is niets toe te wijzen op mijn gevoelens. De drank heeft me naar hem toe gedreven, niet ik zelf, niet mijn gevoelens, enkel drank.
Dronken Felix heeft nooit dingen met vastberaden reden gedaan, dus telt het ook niet dat ik vastberaden zat ben geworden om wellicht zulke dingen plaats te laten vinden gisteravond.
Ik was zat, dus ik ben niet verder afgedaald in mijn klif. Ik was zat, dus heeft het niet meegeteld of bijgedragen. Ik ben niet verder in die klif gekomen. Ik was enkel kneiterzat.
Puffend en steunend kruip ik overeind in bed, zowel aangevallen door mijn hoofdpijn als mijn rugpijn. Verslagen laat ik mijn hoofd in mijn handen vallen. Mijn ring drukt in mijn voorhoofd; mijn armbandje rust voorzichtig op mijn lippen.
Misschien kan ik thuis blijven vandaag. Ze kunnen me vast wel één keer missen op de training. Morgen zal ik mijn extra steentje bijdragen tijdens de wedstrijd.
Maar ergens wil ik heel graag naar de training, hoe beroerd ik me ook voel. Ik wil de jongen zien wie de blauwe nagellak bij me heeft aangebracht. Ik wil de jongen zien die me een klif in laat storten en me over alles van mezelf laat twijfelen. Ik wil de jongen zien die ik maar al te graag wil zoenen, ook al wil ik niet dat ik een jongen wil zoenen.
Verward draai ik me stroef om wanneer iets tegen mijn heup rolt. Beduusd pak ik het lege groene bierflesje op en kijk afwezig naar het etiket. Het is het flesje dat ik gisteren tegen Levi's borst heb gehouden; het flesje waar Levi uit heeft gedronken.
Traag breng ik de hals van het flesje naar mijn neus en ruik eraan, maar het ruikt niet naar Levi's lippen; enkel naar het bier dat erin heeft gezeten. Met een zachte klap zet ik het naast het andere bierflesje op mijn nachtkastje.
Met letterlijk pijn en moeite weet ik mezelf naar de rand van mijn bed te verplaatsen. Mijn slaapkamerdeur opent na een zacht klopje en verbaasd kijk ik om. Mam spiekt om het hoekje van de deur.
'Oh, je bent wakker', zegt ze en loopt mijn kamer in. Moeilijk glimlach ik naar haar.
'Ja', zeg ik hees en kuch een keer.
'Hoe gaat het?' vraagt ze. Ik haal hoofdschuddend mijn schouders op.
'Hoofdpijn en misselijk', antwoord ik. Mam knikt en komt naast me zitten op bed. Ze strijkt mijn zwarte haren weg van mijn voorhoofd en voelt het licht met de palm van haar hand.
'Heb je nog iets van Levi gehoord?' vraagt ze en achterdochtig kijk ik haar aan.
'Nee... Hoezo?' stamel ik en voel mijn hart nerveus wat slagen overslaan. Betrapt kijkt ze me aan.
Waarom vraagt ze naar hem? Ik heb haar bewust niets verteld over mijn zoen met hem op het feest van Petra, dus is het zeker ook niet mijn plan om over mijn zoenen met hem op mijn eigen feest te vertellen. Ze mag het niet weten. Ze mag niet denken dat ik op jongens val.
Want het is niet zo.
'Oh, niets bijzonders', zegt ze nonchalant, maar ik hoor dat ze liegt. Angstig gaan mijn ogen over haar gezicht. 'Hij is altijd de laatste die thuis komt na een feestje, dus wilde ik weten of hij veilig thuis was gekomen.'
Ik weet waar ik mijn kunsten in liegen vandaan heb, dus mam valt direct door de mand bij me.
Ik grabbel mijn telefoon van mijn nachtkastje en ga naar "zoek mijn vrienden", waar ik Levi's contact aantik en mam laat zien dat hij thuis is.
'Waarschijnlijk zal er niets ergs gebeurd zijn', zeg ik en ze knikt.
'Mooi zo. Ga je naar de training?' vraagt ze en ik knik. 'Goed. Wil je wat ontbijt?'
'Nee, dank je. Te misselijk', leg ik uit. En ook al is het niet helemaal gelogen, toch laat ik zo ook mijn kunsten in liegen naar boven komen.
'Prima, jongen. Laat maar weten als je iets nodig hebt', zegt mam, drukt een kus op mijn slaap en verlaat mijn kamer.
'Bedankt', mompel ik nog en sta niet veel later ook op van mijn bed. Ik krijg echter een enorme steek hoofdpijn, waardoor ik mezelf weer terug laat vallen op het bed.
Mijn God, het is verschrikkelijk. Er is geen reden om mezelf te dwingen naar de training te gaan. Ik kan gewoon thuis blijven en in bed blijven liggen.
Toch sta ik opnieuw op. Het is een waas hoe ik mezelf omkleed, mezelf opfris in de badkamer, mijn tanden poets en naar de training vertrek, maar uiteindelijk bevind ik me toch met knallende koppijn op de grond van de club.
Traag ga ik de kleedkamer in en zoek een plekje op een van de banken. Aan de gezichten van mijn teamgenoten is te zien dat ook zij een zware avond achter de rug hebben.
'Hé, daar hebben we De Slinger Junior!' roept Kevin luid wanneer ik de kleedkamer in stap. De rest juicht mee. De rumoerige kleedkamer doet niet veel goeds voor mijn hoofdpijn.
'Goedemorgen, mannen', groet ik iedereen nonchalant en pak mijn tas uit.
'Het was echt briljant gister, Junior', zegt Lars nu. Grijnzend knik ik, maar ik voel me warrig in plaats van arrogant.
'Ik doe niet voor minder', zeg ik terug. Hij is het eerste zetje geweest naar een nieuwe zoen met Levi. Ik weet niet hoe ik het anders plaats had moeten laten vinden zonder het compleet uit de lucht te laten vallen.
Het was maar een dronken weddenschap, het stelde niets voor.
Opnieuw opent de kleedkamerdeur en deze keer komt Levi binnen. Hij ziet er nog enigszins fris uit, duidelijk het minst aangedaan door het feest. Mijn hart begint te razen en mijn handen beginnen te trillen.
'Kijk, De Lange is er ook!' zegt Onno nu en Levi glimlacht.
'Goedemorgen, zatlappen', zegt hij en neemt plaats naast mij. Ik wil grijnzen naar hem, maar ik kan er niets aan doen dat mijn mond juist een zachtaardige glimlach vormt.
Wanneer is de volgende mogelijkheid om dronken te worden?
'Is het trouwens geen tijd om mij up te graden naar "De Slinger"?' vraag ik grijnzend. 'Daniël is al een hele tijd uit het team, dus waar is de "Junior" nog voor nodig?'
'In je dromen, Junior', zegt Kevin. Grijnzend schud ik mijn hoofd terwijl ik mijn armbandje afdoe en in mijn tas stop.
'SVG heeft het dit weekend makkelijk tegen RWB. Dat gaat sowieso winnen worden voor SVG. Toch, Onno?' zegt Levi plotseling en verward kijk ik om naar de twee jongens. Onno haalt zijn schouders op.
'Valt wel mee, toch? Ik snap niet waarom jullie allemaal zo haten op RWB', zegt hij. Levi's blik schiet meteen naar mij en diep haakt hij zijn hemelsblauwe ogen in de mijne. Klein slik ik. Hoe is hij erachter gekomen dat ik laatst heb gelogen?
'Gast,' klinkt Lars nu, 'ze maakten letterlijk een eigen goal tegen ons. Bijna twee keer zelfs.'
Ik zonder me af van de discussie. Zou Levi ook weten wie ik wel tegen gekomen ben in de gang toen? Zou hij weten dat Marc me niet wilde laten gaan die ochtend?
De luide gesprekken in de kleedkamer gaan door. Ik laat mezelf op het bankje zakken en buk kreunend naar voren om mijn schoenen uit te trekken. Mijn rug klaagt tegelijkertijd.
'Niet zo zeuren, opa', klinkt Levi naast me wanneer hij mijn geklaag opmerkt. Zacht stoot hij tegen mijn ribben, waardoor ik als reflex in elkaar kruip. Hij laat niets blijken als hij het wist.
Lachend kijk ik hem aan. Mijn ogen gaan naar zijn steeds roder kleurende haar en ik wil mijn vingers door de krulletjes halen, maar onderdruk snel de gedachte.
Ik sta op van het bankje en trek mijn broek uit. Ik vervang hem voor mijn trainingshort terwijl ik vanuit mijn ooghoeken naar Levi's ontblote bovenlichaam kijk. Ongelofelijk dat ik gisteren mijn handen over die huid heb laten glijden. Kort blijven mijn ogen hangen op het smalle strookje haar onder zijn navel, wat zich voortzet onder de rand van zijn onderbroek. Ik vraag me af hoe ver we gegaan zouden zijn als we wel in mijn kamer beland waren.
Wanneer Levi zijn bovenlichaam weer bedekt door zijn shirt aan te trekken, wend ik mijn aandacht van hem af. Mopperend trek ik mijn eigen shirt uit. Ik hoor Levi naar adem happen naast me. Verbaasd kijk ik hem aan.
'Wat heb je in hemelsnaam met je rug gedaan?' vraagt hij en heft zijn hand voor zijn mond. Verward draai ik mijn rug naar de spiegel in de hoek van de kleedkamer en kijk over mijn schouder naar mijn spiegelbeeld; mijn rug is bont en blauw door onze val op de trap.
Ik sla mijn shirt voor mijn borst en draai me weer naar Levi, laat mijn ogen op zijn knie vallen – ook bont en blauw door mijn dronken gestuntel van gisteravond.
'Je weet niet meer wat er gebeurd is?' stamel ik en kijk hem verbijsterd aan. Levi fronst en schudt zijn hoofd. 'Je weet niet meer wat we gedaan hebben?' vraag ik ademloos. Er trekt een steek door mijn hart.
'Nee, ik weet niets meer', zegt hij en knikt naar mijn borst. 'En al helemaal niets wat je zo'n blauwe rug opgeleverd kan hebben.' Mijn hart zakt in mijn borst.
'Je weet niet meer dat we gekust hebben?' fluister ik en probeer de bijtende tranen in mijn ogen weg te houden. Levi schudt wild zijn hoofd.
'Dat was Petra's feest', zegt hij en radeloos kijk ik hem aan. Klein schud ik mijn hoofd.
'Meerdere keren?' vraag ik met overslaande stem, maar Levi's blik blijft vlak en leeg. Verslagen laat ik mijn armen langs mijn lichaam vallen, kijk kort naar de blauwe nagellak op mijn nagels.
'We hebben niet gezoend', zegt hij en moedeloos kijk ik weer naar hem op.
'Je weet niet meer dat Lars naar ons toe is gekomen?' sis ik zacht en Levi haalt zijn schouders op.
'Er zijn waarschijnlijk zoveel mensen heel de avond naar me toe gekomen', zegt hij. Tranen blijven bijten in mijn ooghoeken.
'Het is drie keer gebeurd', zeg ik, probeer hem te overtuigen, probeer hem het te laten herinneren.
'Je lult', zegt hij. 'Als we echt gezoend hadden, dan was het wel weer online gekomen. Heb jij ergens iets gezien?'
Mijn hoofd tolt. Ben ik een idioot? Ben ik raar voor het onthouden van de zoenen? Heb ik het me verbeeld? Hij heeft geen flauw benul van onze hongerige zoenen, maar voor mij zijn het de enige beelden die ik nog kristalhelder voor ogen heb. De drank heeft veel stukken van gisteravond doen verdwijnen in mijn hoofd, maar absoluut niet die met Levi.
'Wat heeft het überhaupt te maken met je rug?' kaatst hij nu terug en ik voel me compleet verslagen.
'De trap? Je weet het echt niet meer?' stamel ik en voel mijn rug kloppen en zweren van bewustheid. Ik knik naar zijn knie en Levi volgt mijn blik.
'Dat is nog van de training. We hebben niet gezoend', zegt hij en mijn hart zweert. Het voelt alsof alle lucht uit mijn longen wordt geslagen.
'Oké', stamel ik en ga verder met omkleden.
Boodschap duidelijk. Geen dronken zoenen meer, want blijkbaar tellen ze echt niet.
Verbouwereerd kijk ik naar de blauwe nagellak, laat mijn shirt klakkeloos op de grond vallen en begin de kleur genadeloos van mijn nagels te krabben. Het doet er toch niet toe. Het telt niet.
Ik kan Levi's ogen in me voelen branden, maar ik stop niet met mijn poging de kleur van mijn nagels te krijgen. De kleur wil echter niet echt meegeven, dus geef ik op wanneer slechts wat hoekjes vrijkomen van mijn nagels.
Snel kleed ik me om en storm de kleedkamer uit, mijn handen genesteld in mijn haar. Het huilen is me nabij.
De blauwe kleur moet van mijn nagels. Hij doet er niet toe, maar doet er juist ook weer te veel toe.
De dronken zoenen hadden niet mogen gebeuren. Ze tellen niet, maar ze tellen ook juist weer te veel niet.
Ik ben een idioot om hier zo in te blijven hangen. Ik had moeten weten dat het geen slim plan was om Levi dronken te zoenen. Ik zou naar mijn broer en Marc moeten luisteren.
Je mag geen gevoelens hebben voor een jongen, Felix. Je moet Levi niet willen kussen. Je hebt met Bente en dat is prima zo. Ga het niet veranderen. Blijf jezelf.
Blijf jezelf.
Maar wat is mezelf? Wat als ik juist meer mezelf word bij Levi?
Nee. Blijf jezelf.
Wankelend loop ik naar de kant van het veld en geef over. Wanhopig grijp ik mezelf vast aan het hek om het veld heen en laat een nieuwe vlaag naar buiten komen. Mijn rug zweert bij de kracht die mijn lichaam gebruikt om mijn maaginhoud naar buiten te werken.
Als je niet jezelf blijft, ga je Marc en Quinten over jezelf heen krijgen. Als je verder die klif in stort, maak je het hen alleen maar makkelijker om je daar te laten, je nog verder de grond in te werken. Als je je losse eindjes aan elkaar gaat knopen, maak je jezelf een te makkelijk doelwit. Je kan het voorkomen.
Tranen springen in mijn ogen. Opnieuw kots ik.
'Heeee Felix! Lekker bezig! Gisteren nog niet genoeg gekotst?' roept Kevin, die de kleedkamers uit is gekomen. Met waterige ogen kijk ik op, zie ook Levi hem volgen. Verbaasd en bezorgd gaan zijn ogen over mij.
Nog een vlaag verlaat mijn lichaam en ik voel mijn wangen branden wanneer ik Levi's trainingsschoenen in mijn zichtveld krijg. Ik proest wat slijm uit en kijk met betraande ogen naar hem op.
'Gaat het?' vraagt hij. Klein knik ik en volg zijn blik naar mijn hand op het hek, naar mijn blauwe nagellak.
Blijf jezelf.
'Hier', zegt hij en reikt me zijn bidon aan. Zacht zucht ik en duw mezelf omhoog.
'Nee, dank je', sla ik met een schrale keel het aanbod af, veeg mijn mond af aan de rug van mijn hand en jog het veld op. Het is te verdacht om uit dezelfde fles als Levi te drinken. Het is niet mezelf genoeg.
Blijf jezelf, blijf jezelf, blijf jezelf.
Na gedoucht te hebben in de kleedkamer en een haastige fietstocht naar huis, bevind ik me rommelend in de badkamer, zoekend naar de nagellakremover en wattenschijfjes. Ik ben de enige thuis die het ooit gebruikt, dus ik zou moeten weten waar het ligt, maar mijn warrige hoofd zet dingen terug op plekken waar ze niet thuishoren.
Wanneer ik de spullen eindelijk gevonden heb, vlucht ik mijn kamer in en plof neer op mijn bureaustoel. Haastig giet ik wat van de remover op een watje, mors zo de vloeistof over mijn broek heen.
'Shit', sis ik, maar besteed er verder geen aandacht aan. De sterke geur van de remover helpt niet echt bij mijn draaierige maag.
Bijtend op mijn wang breng ik het watje naar mijn nagels en begin het ruw en hardnekkig over de nagels te wrijven.
Tranen bouwen op onderin mijn ogen. Daar waar ik gisteren wilde verdrinken in het moment toen Levi mijn nagels lakte, wil ik nu het moment verdrinken. Het was het niet waard.
Snikkend kijk ik naar mijn nagels, waar de kleur met pijn en moeite vanaf komt. Het mag niet meer.
'Fuck', mompel ik wanneer het wattenschijfje verslijt, maar de kleur niet veel plaatsmaakt. Geïrriteerd gooi ik het wattenschijfje op de grond, pak een nieuw watje met nagellakremover en ga gefrustreerd door.
Een traan biggelt over mijn wang naar beneden wanneer eindelijk mijn nagelbed tevoorschijn komt onder de blauwe kleur. Het mag niet meer, Felix. Blijf jezelf. Marc is je niet voor niets al deze dagen op komen zoeken. Hij weet dat blauw Levi's kleur is. Voorkom dat hij je weer gaat opzoeken. Blijf jezelf.
Na veel pijn en moeite heb ik mijn nagels eindelijk ontnomen van de blauwe kleur. Ik gooi de laatste schijfjes op de grond en trek dan mijn prullenbak onder mijn bureau uit. Ik kieper de inhoud om op mijn bed en rommel wanhopig tussen de flesjes nagellak.
Ik pak de rode kleur eruit en schuif achter mijn bureau. Ik schud het flesje en begin met bevende handen mijn nagels te lakken. Blijf jezelf.
'Fuck', sis ik en bijt op de muis van mijn hand zodra ik klaar ben met het lakken van mijn eerste hand. Tranen dringen nogmaals omhoog in mijn ogen. Opnieuw voel ik me misselijk.
De nagellak is niet rood, maar oranje.
--------------------
Wil je sneller verder kunnen lezen? "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)
Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!