ពេលនោះ ឡានពេទ្យក៏មកដល់ ដែលមីងជីបានខល់ហៅជាមុន គ្រូពេទ្យ៣នាក់ចុះមកធ្វើការសុំផ្លូវបន្តិចពីជុងហ្គុក រួចគ្រូពេទ្យស្រីម្នាក់ក៏ពិនិត្យជីពចរថាដៃរាងតូចក៏ទទួលដឹងចម្លើយភ្លាមៗ >
«គេនៅមានដង្ហើមទេ ឆាប់ឡើង» សម្ដីគ្រូពេទ្យធ្វើអោយ ធ្វើអោយថេយ៍ណៃ មីងជី ជុងហ្គុកផ្ដើមមានសង្ឃឹមឡើងវិញ មិនបង្អង់យូរ ជុងហ្គុកលើកត្រកងកាយតូចដាក់លើរទេះសែងដាក់ឡានពេទ្យចេញទៅជាមួយគ្រូពេទ្យយ៉ាងលឿន ។ចំណែក ថេយ៍ណៃ នឹងមីងជី ក៏ជិះឡានតាក់សុីទៅតាមក្រោយផងដែរ។
//មន្ទីពេទ្យ//
១ម៉ោងក្រោយមក គ្រូពេទ្យក៏ចេញមកចំនួន៣នាក់ ។
«អ្នកជំងឺគឺមានសុវត្ថិភាពវិញហើយ »ដុកទ័រញញឹមតិចៗ គ្រប់គ្នាបញ្ចេញស្នាមញញឹមទាំងរំភើបចិត្ត ។
«អរគុណណាស់គ្រូពេទ្យ»មីងជីលើកដៃសំពះអរគុណគ្រូពេទ្យទាំងត្រេកអរ ឡើងហូរទឹកភ្នែក ឃើញទង្វើគាត់សោះអាក្រក់ សម្ដីអាក្រក់ជាមួយថេរហង្សរាល់ថ្ងៃ តាមពិតគាត់ស្រឡាញ់គេណាស់ គ្រាន់តែថេយ៍ណៃគាត់ស្រឡាញ់ខ្លាំងជាង ។
ជុងហ្គុកចាប់ដៃតូចស្រឡូនងាកសម្លឹងមើលទៅកាន់ថេយ៍ណៃទាំងស្នាមញញឹមយល់ចិត្តគ្នាវិញ នាងក៏ញញឹមតបតរជុងហ្គុកវិញដូចគ្នា ។
«អាណាព្យាបាលអ្នកជំងឺសុំទៅបន្ទប់ពិភាក្សាជាមួយខ្ញុំបន្តិច »
«ចាស់លោកគ្រូពេទ្យ»
ស្នាមញញឹមមីងជី រលាយម្ដងបន្តិចៗ ជំនួសដោយចម្ងល់ ទើបដើរទៅតាមដុកទ័រក្នុងបន្ទប់ពិគ្រោះយោបល់ទាំងអារម្មណ៍មិនស្រួល សង្ឃឹមថាមិនមានបញ្ហាអីទៅចុះ ។
«ណៃ!!បងចេញទៅក្រៅទិញភេជ្ជះផ្លែឈើអោយថេហង្សបន្តិចណា អូនទៅមើលថេហង្សមុនបងទៅ» ជុងហ្គុកសម្លឹងមើលដំណើរមីងជីបន្តិច ដោយមិនបានគិតអ្វីច្រើនទេ គេងាកមកចាប់ដៃតូចៗថេយ៍ណៃទាំងស្នាមញញឹមជាការអនុញ្ញាតពីម្ចាស់បេះដូង។
«ចាស់..អូនរំខានបងពេកហើយ អរគុណណាជុងហើយក៏សុំទោសបងដូចគ្នាដែលអូនយល់ច្រឡំលើបង» នាងញញឹមតិចៗដែលមានក្ដីសុខជាខ្លាំង ។
«មិនអីទេអូន..បងទៅសិនហើយ» ថាហើយ ជុងហ្គុកក៏បោះជំហ៑ានចាកចេញ ក្រោមក្រសែភ្នែកច្រណែនឈ្នានីសរបស់ថេហង្ស ដែលអង្គុយលើគ្រែទម្លាក់ជើង ដៃម្ខាងជាប់សេរ៉ូម គេទើបតែដឹងខ្លួនអម្បិញមិញទេ ផ្អែមល្ហែមបន្តិចសិនទៅ តិចទៀតលែងផ្អែមហើយ ។
«អា!!ថេហង្ស នេះអូនដឹងខ្លួនហើយមែនទេ?អាយយ..» នាងតូចថេយ៍ណៃឃើញប្អូនដឹងខ្លួនភ្លាម ក៏ប្រញាប់មកចាប់ដៃតូចៗថេហង្ស តែក៏ត្រូវថេហង្សច្រានមួយទំហឹងដួលអុកគូទនឹងឥដ្ថការ៉ូព្រូស ។
«កុំប៉ះយើង!!យ៉ាងមិច?ឯងគិតថាយើងស្លាប់មែនទេ?» ថេហង្សសម្លឹងមុខថេយ៍ណៃដោយសេចក្ដីស្អប់ពេញទ្រូង គេគ្មានថ្ងៃស្លាប់ឡើយ ដរាបណាហង្សម្នាក់នេះមិនទាន់សងសឹកមនុស្សអាក្រក់អោយសមបំណង តាមពិតរឿងគ្រប់យ៉ាងវាគ្រាន់តែជាការសម្ដែងពិសពុលដាក់ទុនរបស់គេតែបន្តិចទេ គេធ្វើដើម្បីល្បួងជុងហ្គុកជឿថាគេជាមនុស្សល្អប៉ុណ្ណោះ ពេលនោះហើយល្បែងនឹងដំណើរការ គ្មានអ្នកណាស្មានចិត្តមនុស្សពិសពុលម្នាក់នេះត្រូវទេ ។
«អត់..ទេអូន..បងមិនដែលគិតបែបនេះឡើយ តែហេតុអីអូនប្លែកម្លេះ?» នាងតូចងើបពីឥដ្ថយឺតៗ បន្លឺសួរប្អូនប្រុស ទាំងមិនយល់ នេះថេហង្សនៅតែមានចិត្តស្អប់គេដដែលហេស៎?បានន័យថាយ៉ាងមិចទៅនាងមិនយល់ទេ?
«យ៉ាងមិច?ឯងគិតថាយើងព្រមកែខ្លួនធ្វើល្អដាក់មនុស្សអាក្រក់ដូចជាឯងហេស៎?នាងល្ងង់ គ្រប់យ៉ាងវាគ្រាន់តែជាបោកបញ្ឆោតឯងទេ ឯងស្មានតែយើងនេះចង់ស្លាប់ងាយៗណាស់រឺ?» សម្ដីរបស់ថេហង្សបញ្ជាក់ច្បាស់ៗ ធ្វើអោយនាងតូចថេយ៍ណៃ គាំងគ្មានអីនិយាយ ទឹកភ្នែកក៏ហូរស្រក់មក ចុងបញ្ចប់អំពើល្អដែលនាងព្យាយាមធ្វើល្អជាមួយថេហង្ស វានៅតែមិនអាចបញ្ឈប់កំហឹងថេហង្សបាន តើនាងស្លាប់ ទើបគេមើលឃើញមែនទេ?
«ហុឹក..តើបងត្រូវធ្វើបែបណា?ទើបអូនមើលឃើញអំពើល្អរបស់បង.ធ្វើបែបណាទើបអូនបានស្បើយកំហឹងនៃរឿងអតីតកាលរបស់ម៉ាក់បងបាន..ហុឹក..» នាងតូចបន្លឺបណ្ដើរ យំបណ្ដើរទាំងឈឺចាប់ នាងពិតជាហត់ណាស់ ការដែលយើងព្យាយាមធ្វើអំពើល្អជាមួយនរណាម្នាក់ តែលទ្ធផលចុងក្រោយនៅតែគ្មានបានផល វាពិតជាឈឺចាប់ណាស់ ។
«ហុឹស!ក៏ទៅស្លាប់ទៅ»សម្ដីចិត្តដាច់ គ្មានអាណិតអ្នកជាបងស្រីឡើយ ធ្វើអោយថេយ៍ណៃចុកទ្រូងកាន់តែខ្លាំង ទើបស្ទុះទៅទាញកាំបិតចិត្តផ្លែឈើនៅក្បែរនឹងលើកមកត្រៀមចាក់ខ្លួនតាមសម្ដីរបស់ប្អូនពិតមែន នាំអោយរាងល្អិតដែលចិត្តខ្លាំងដូចថេហង្សក៏ផ្ដើមធ្លាក់ទឹកមុខបន្តិច តែគេបែរជាគ្មានប្រតិកម្មសូម្បីតែបន្តិច ។
«បើសិនការស្លាប់របស់បង.ហុឹកធ្វើអោយអូនឈប់ស្អប់បងបាន ធ្វើអោយអូនលះបង់កំហឹង បងក៏ព្រមស្លាប់»
«ឯងគិតថាឯងធ្វើបែបនេះ យើងអាណិតឯងមែនទេ?» រាងតូចញញឹមតិចៗជាការសើចចម្អកថេយ៍ណៃ មិនជួយឃាត់ទេ បែរជាបញ្ឈឺអោយថែម ។
«បងដឹងថាទោះបងស្លាប់ក៏អូនគ្មានថ្ងៃអាណិតបងដែរ..ហុឹក..មិនអីទេ..លាហើយ» នាងតូចថេយ៍ព្រោះតែឈឺចាប់មិនអាចទ្រាំបាន នាងតូចបិទភ្នែកលើកកាំបិតមកចាក់ទម្លុះពោះខ្លួនឯងយឺតៗ តែក៏ត្រូវថេហង្សដោះសេរ៉ូមចេញពីដៃមកចាប់ដៃនាងបញ្ឈប់ជាមុន ។
«លែងបងទៅ!!ក្រែងអូនចង់ឃើញបងស្លាប់ណាស់ហេស៎?បងប្រាប់អោយលែង..លែងទៅ..ហុឹក..» នាងតូចព្យាយាមរើបម្រាស់ចេញពីដៃថេហង្ស តែថេហង្សក៏ព្យាយាមចាប់ដៃនាងជាប់ដូចគ្នា ទើបធ្វើអោយប្រតាយប្រតប់គ្នាពេញនឹង ។
«យើងមិនលែងទេ..កុំគិតអីឆ្កួតៗអោយសោះ..» ថេហង្សមិនមែនធ្វើព្រោះបារម្មណ៍ទេ តែបើអោយថេយ៍ណៃបញ្ចប់ជីវិតស្រួលៗបែបនេះវាមិនសមចិត្តគេទេ ធ្វើបាបផ្លូវចិត្តនាងនៅរស់ទើបជារឿងសប្បាយ ។
«បញ្ឈប់បងធ្វើអី?បងចង់ស្លាប់..ហុឹក..លែងបងទៅ..»
«អូយ!!» ទាញចុះទាញឡើង ថេហង្សក៏ត្រូវឆូតមួយកាំបិតត្រូវដៃចេញឈាមបន្តិច នាងតូចថេយ៍ណៃទម្លាក់កាំបិតចុះយ៉ាងលឿន ស្ទុះមករកប្អូនដោយក្ដីបារម្មណ៍ ។
~ផាច់~«នាងឆ្កួត» ដោយខឹងនឹងដៃខ្លួនឯងមានរបួស ថេហង្សក៏បានទះអ្នកជាបងស្រីមួយកំភ្លៀងទាំងទំហឹង រួចក៏ទះមួយកំភ្លៀងទៀតបង្ករអោយនាងដួលព្រូស ។
~ផាច់~«យើងជួយឯងដើម្បីកុំឯងនេះស្លាប់!!ហេតុអីឯងក្បាលរឹងម្លេះ ឯងឃើញទេដៃយើងក៏មានរបួសទៀតហើយ គ្រប់យ៉ាងដោយសារតែឯង នាងឆ្កួត » ថេហង្សបន្ទន់ជង្គង់ស្ទុះមកបោចសក់បងស្រីទាំងកំហឹង ដោយគ្មានចិត្តអាណិតនាងបន្តិចឡើយ ។
«ហុឹក..បងឈឺណាស់..លែងបងទៅ..ហុឹក..»នាងតូចថេយ៍ណៃចាប់ដៃប្អូនអោយព្រលែងសក់ក្បាលខ្លួនឯងទាំងឈឺចាប់ ឈឺទាំងកាយ ឈឺទាំងចិត្ត ។
«ឯងចាំទុក្ខក្នុងខួរក្បាលឯងផងចុះ ថាយើងនេះគ្មានថ្ងៃធ្វើល្អជាមួយឯងទេ ទោះបីយើងស្លាប់ក៏ដោយ ឯងកើតមកជាសត្រូវជាមួយយើង វិញ្ញាណម្ដាយឯងមិនដឹងជាវេទនាប៉ុណ្ណាទេ?ពេលឃើញយើងធ្វើបាបឯងបែបនេះ..ហាសហា..ហើយកុំគិតអោយសោះ ថាកាលដែលយើងជួយឯង ក៏ព្រោះបារម្មណ៍នោះ ចម្លើយគឺអត់ទេ បើឯងស្លាប់ស្រួលៗបែបនេះវាមិនសមចិត្តយើងទេ ឯងនៅទទួលភាពឈឺចាប់ច្រើនជាងនេះទៀត បងស្រីដ៏សែនល្អរបស់ខ្ញុំ » ថេហង្សនិយាយផងសើចផងទាំងសមចិត្ត ឃើញទឹកភ្នែកបងស្រីស្រក់ហូរម៉ាត់ៗ នាយតូចកាន់តែមានស្នាមញញឹមពិសពុលមិនរលុប ។
~ផាច់~ផាច់~ផាច់~«ហុឹក..ជួយខ្ញុំផង..ហុឹក..»
«ថេយ៍កុំណា!!ឈប់ទៅ..ហុឹក..បងប្រាប់អោយឈប់ទៅ..ហុឹក..»
ថេហង្សព្រលែងនាង លើកដៃមកទះផ្ទៃមុខខ្លួនឯងអោយក្រហមដើម្បីជាការទម្លាក់អំពើអាក្រក់អោយនាង ពេលជុងហ្គុកមកឃើញ នាងនឹងក្លាយជាតួបីសាច គេក៏ក្លាយជាតួចិត្តល្អ ។ថេយ៍ណៃ ព្យាយាមចាប់ដៃប្អូនប្រុសអោយបញ្ឈប់ទាំងញ័រភ័យខ្លាច គេពិតជាខ្លាចថេហង្សណាស់ ។
«លែងដៃបងថេយ៍..លែងដៃបងទៅ..ហុឹក..» បន្ទាប់ពីទះខ្លួនឯងអោយក្រហមមុខហើយ រាងតូចក៏ចាប់ទាញដៃបងស្រីអោយមកចាប់ច្របាច់.ក.គេដេកនឹងក្រាលការ៉ូ ធ្វើដូចខ្លួនជាជងរងគ្រោះចឹង😑
«ខិ..ហុឹក..ជួយផង..លែងខ្ញុំទៅ..ហុឹក..ខ្ញុំខ្លាចហើយ..ហុឹក..» រាងតូចចាប់ដៃនាងតូចអោយមកច្របាច.ក.ទោះនាងព្យាយាមដកដៃចេញក៏មិនបានផលដែរ គេព្យាយាមសម្ដែងបានយ៉ាងឥតខ្ចោះ ព្រមទាំងយំហូរទឹកភ្នែកបានយ៉ាងល្អទៀត ។
«ណៃ!!ឈប់ភ្លាម!!» ជុងហ្គុកដែលចូលមកដល់ នាយទម្លាក់ផ្លែឈើ ភេជ្ជះចោលមួយឡែក ស្ទុះមកចាប់ថេយ៍ណៃចេញពីថេហង្សយ៉ាងលឿន ស្របពេលថេហង្សក៏ស្ទុះមកអោបគេផងដែរ ។
«ហុឹក..ជុង..ហុឹក..ខ្ញុំខ្លាចណាស់..ខ្ញុំមិននឹកស្មានថាបងណៃគាត់ខឹងខ្ញុំដល់ថ្នាក់នេះឡើយ..គាត់ពិតជាគួរអោយខ្លាចណាស់..គាត់ហាក់ដូចជាមនុស្ស២នាក់ចឹង..ហុឹក..ប្រហែលជាកំហុសខ្ញុំហើយ..ទើបគាត់ខឹងខ្ញុំបែបនេះ »
«មិនអីទេ..ឯងលែងអីហើយ..យើងមកជួយឯងហើយ..កុំខ្លាចអីណា»
នាយតូចបញ្ចេញទឹកភ្នែកយ៉ាងគួរអោយអាណិត ដែលនាំអោយជុងហ្គុកជឿស្លុងដៃមាំអោបគេលួងលោមផ្ដល់ភាពកក់ក្ដៅយ៉ាងណែន ទាំងកែវភ្នែកសម្លឹងមើលថេយ៍ណៃដោយការហួសចិត្ត មនុស្សស្រីដ៏សែនស្លូតបូតដ៏គួរអោយស្រឡាញ់សម្រាប់នាយតើនាងបាត់ទៅណាហើយ?
«ហេតុអីក៏អូនប្រែក្លាយជាបែបនេះណៃ?» សំណួរចេញពីមាត់នាយក្រាស់ ធ្វើអោយថេយ៍ណៃសែនតឹងទ្រូងជាខ្លាំង ចំណែកថេយ៍ហង្សក៏ញញឹមឌឺដងនាងថែមទៀត វិនាទីនេះនាងមិនខុសពីស្លាប់ទាំងរស់ទេ ។
«ហុឹក..អូនមិនបានធ្វើទេ..ហុឹក..»ដឹងថាប្រកែកក៏ជុងហ្គុកមិនជឿដែរ តែនាងនៅតែចង់បញ្ជាក់ជុងហ្គុក។
«អូននៅប្រកែកទៀតហេស៎?ទាំងដែលបងមកដល់ឃើញផ្ទាល់ភ្នែកបែបនេះទៅហើយ.អូនចង់បញ្ជាក់ប្រាប់បងថាថេហង្សជាអ្នកផ្ដើមឡើងដោយខ្លួនឯងមែនទេ?អូនគិតថាបងល្ងង់ណាស់មែនទេ?ថេយ៍ហង្សគេឈឺ គេក៏កែរខ្លួនហើយ គេមិចនឹងអាចធ្វើបែបនឹងបាន បងមិនជឿថានេះគ្រាន់តែការផ្ដើមឡើងខ្លួនឯងរបស់គេទេ..បងពិតជាខកចិត្តនឹងអូនណាស់ណៃ មនុស្សស្រីដែលបងស្រឡាញ់តើអូនបាត់ទៅណាហើយ?»ឈឺផងខកចិត្តផង ជុងហ្គុកបោះសម្ដីត្រជាក់ស្រេបដោយនិយាយត្រង់ៗចេញពីបេះដូងដែលឈឺពឺតៗមិនបង្វៀង ដែលធ្វើអោយអ្នកស្ដាប់ហើយ គ្រាំចិត្តស្ទើស្ទះ បើនាងស្លាប់ភ្លាមៗក៏ល្អ នាងហត់ណាស់ ។
«នេះមានរឿងស្អីទៀតហើយ?» មីងជីដែលទើបនិយាយជាមួយដុកទ័រហើយ គាត់ដើរចូលមើល សម្លឹងមើលថេហង្ស ដោយការមិនយល់???
សុំរង់ចាំទស្សនាភាគបន្ត____
សរសេរដោយ:រ៉ាន់