"သက်ပိုင်ရေ....လာတော့လေ"
ယောသံဝဲဝဲကလေးဖြင့် သူ့ကိုခေါ်ရင်းပြုံးပြနေသည့် မပန်းရုံသည်မြင်သူတိုင်းကိုစိတ်အေးချမ်းစေနိုင်ပါသည်။မနက်ကလိမ်းထားပုံရသောသနပ်ခါး ပါးကွက်ကလေးသည်လည်း ချွေးတွေကြောင့်ထင်ပျက်လုလုသာကျန်ရှိတော့သည်။သူလမ်းထက်ကိုဆင်းသွားရင်း မပန်းရုံလက်ထဲမှဆွဲခြင်းလေးအားဆွဲယူလိုက်သည်။
"အာ...ရပါတယ်မလိုပါဘူး"
"...….."
"ကျေး...ကျေးဇူး"
ပြေပြစ်သောကိုယ်ဟန်နေထားဖြင့် ဘာပကာသနမှမပါပဲ ယဉ်ယဉ်ကလေးဖြင့် သိပ်လှနေသောဆရာမလေးတစ်ယောက်နှင့်ဘေးမှခြင်းလေးဆွဲ၍ ပြုံးရယ်နေသောအမျိုးသားလေးတို့နှစ်ယောက်သား ကျွန်းပင်တန်းတို့ဘေးလမ်းကလေးပေါ်တွင်အတူလျှောက်လာရင်းစကားပြောနေကြသည့်မြင်ကွင်းသည် မြင်ရသူတိုင်းကိုစိတ်အေးချမ်းစေပါလိမ့်မည်။သူတို့မမြင်နိုင်သည့်မှင်သေသေမျက်လုံးတစ်စုံကလွဲရင်ပေါ့။
"ကျစ်....မြင်ပြင်းကပ်စရာပဲ! "
မပန်းရုံတို့အိမ်က ခြံဝင်းကျယ်ကျယ်နှင့်နှစ်ထပ်တိုက်အိမ်ဖြစ်သည်။ခြံဝင်းထဲဝင်သွားကြတော့ ခြံထဲတွင်ပေါင်းမြက်တို့ကိုပေါက်ပြားတစ်လက်ဖြင့်ရှင်းနေသောကောင်လေးတစ်ယောက်ကိုတွေ့ရသည်။သူ့အနားတွင်တော့လူကြီးတစ်ယောက်က ထိုင်ခုံတစ်လုံးချ၍ထိုင်နေပြီးလက်ထဲတွင်လဲ စာအုပ်ထူကြီးတစ်ခုကိုတွေ့ရသည်။
"အဖေ"
မပန်းရုံရဲ့ခေါ်သံကြားတော့ထိုသူကအေးအေးဆေးဆေးပင်ထလာပြီးသူ့ကိုပြုံးပြလာသည်။
"အဖေ.....ဒါပန်းရုံဟိုနေ့ကပြောပြထားတဲ့ ဆရာလေးနာမည်ကနွေးသက်ပိုင်"
"တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်....လာလာမောင်ရင်..ပန်းရုံပြောပြထားလို့ အိမ်မှာရှယ်ချက်ခိုင်းထားတယ်"
"ဟုတ်..ကျေးဇူးပါဗျ"
ထိုအချိန်တွင်သူတွေးမိသွားသည် မပန်းရုံကအဖေတူလို့နေမယ်၊ဒါကြောင့်သဘောကောင်းပြီး ခင်မင်စရာသိပ်ကောင်းနေတာ။
"ဟိုကောင်....ထမင်းစားမယ်သွားရေမိုးချိုးတော့...နောက်တစ်ခါဆို ဒီထက်ဆိုးမယ်မှတ်"
ထိုစကားကိုကြားမှလက်ထဲကပေါက်တူးကိုချကာ ထွက်သွားသောထိုသူ။
"ဟော...ဘာတွေများဖြစ်ကြပြန်ပြီတုန်း....ဘာလို့လေးရုံကိုမြက်ထိုးခိုင်းထားရပြန်တာလဲ အဖေရဲ့"
"ပြောလို့တောင်မကောင်းဘူး....မစန်းခင်သားအောင်ကျော်နဲ့ရန်ဖြစ်လာတယ်လေ...ဟိုဘက်မိဘတွေကသူတို့သားရှေ့သွားနှစ်ချောင်းကျွတ်သွားလို့ဆိုပြီးလာတိုင်တယ်....ဒါကြောင့်မြက်ထိုးခိုင်းထားတာနည်းတောင်နည်းသေးတယ်....ကျောင်းကလဲပြန်ချိန်မရောက်ပဲပြန်လာတယ်...ဒီနှစ်ဆယ်တန်းကျလို့ကတော့ ဒင်းကိုကျောင်းထုတ်ပစ်မယ်"
"တော်ပါတော့အဖေရယ်..လာလာ သက်ပိုင်"
မီးဖိုထဲမှစားပွဲခုံကြီးပေါ်တွင် အစီအရီတင်ထားသောဟင်းများက သွားရည်ယိုချင်စဖွယ် မပန်းရုံကတော့အဝတ်လဲပြီးတော့ သူ့အတွက်ထမင်းကိုခူးခပ်ပေးတော့ သူကပင်အားနာစွာကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ခူးမည်ဟုပြောကာ ခူးရပြန်သည်။
"အဖေ...လာစားတော့လေ"
"နေ....နေ....သမီအဖေစားပြီးပြီ"
"မောင်လေး.....လေးရုံထမင်းလာစားတော့လေ"
"လာပြီ.....မမ"
ခဏနေတော့ ထမင်းစားခန်းထဲသို့ဝင်လာသောသူ။သူ့နံဘေးမှဖြတ်သွားသောအခါ သင်းခနဲထွက်လာသည့်ရနံ့ကလေး။ဒါ...ဒါ။သူ့ဘေးသို့ပစ်တင်လိုက်သောအခါ တွေ့လိုက်ရသည့် လက်စွပ်ကလေးတစ်ကွင်း။
"ကျောင်းကိုလာပြီးပြန်ပေးမလို့ပဲ...ဒါပေမယ့်တိမ်တွေပေါ်ပျံသန်းနေတဲ့သူတွေကို မနှောင့်ယှက်ချင်လို့"
" ဗျာ! "
"ဟဲ့...လေးရုံ"
"အာ…လာကြိုတဲ့သူက မပန်းရုံရဲ့မောင်လေးလား"
"အင်း"
"ဒါကြောင့်နေမယ်…မပန်းရုံနဲ့ရုပ်ဆင်နေတာ"
"စားမှာကိုစား…အရမ်းစကားများတယ်"
စားနေစဉ်တစ်ယောက်လုံး မပန်းရုံသည်သူ့အားဂရုတစိုက်ရှိလှသည်။မပန်းရုံကိုတွေ့ရတာမကြာသေးသော်လည်း သူ့နှလုံးသားထဲတွင်မပန်းရုံအားနေရာပေးမိပြီဖြစ်သည်။မပန်းရုံဟာ သူ့မေမေဒေါ်ချစ်သက်လယ်နှင့်တူသည်။
"လေးရုံရော့ ဒီမှာနင့်အကြိုက်ငါးဥဆီပြန်ကြော်ထားတာ များများစား…ဒါမှဉာဏ်ပိုကောင်းလာမှာ"
တကယ်တော့ သက်ပိုင်လည်းငါးဥဆီပြန်ဟင်းကိုအလွန်ကြိုက်ပါသည်။သို့ပေသိ မယူရဲသောကြောင့်ဒီတိုင်းကြည့်နေခဲ့ခြင်း။နောက်ဆုံးအရဲစွန့်၍ ယူမည်ဟုလက်လှမ်းလိုက်ခါမှ ဟင်းခွက်ကိုသူ့ဘက်သို့ဆွဲယူလိုက်သောလက်တစ်ဖက်။သွားပြီ မျက်စိရှေ့မှတဖြည်းဖြည်းဝေးသွားသော ငါးဥဆီပြန်ဟင်းပန်းကန်က သူ့ကိုလက်ပြနှုတ်ဆက်ကာလှောင်ပြောင်နေသယောင်။သူခေါင်းကိုငုံ့၍ ထမင်းဖြူဖြူတို့ကိုသာ သွတ်စားနေလိုက်တော့သည်။
"ရော့"
"ဟင်…"
"လိုချင်ရင်ယူစား…ကြည့်နေရုံနဲ့ဗိုက်ပြည့်သွားမှာမဟုတ်ဘူး"
သူ့ထမင်းပန်းကန်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ဟင်းနှစ်တုံး။ဘယ်လိုသိသွားတာတုန်း။သူအဲ့လောက်တောင်သိသာနေတာများလား။
"လာကြိုတဲ့သူကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ခင်ဗျ"
"မလိုဘူး…ပြီးတော့ကျွန်တော့်ကို လာကြိုတဲ့သူဆိုပြီးခေါ်ခေါ်မနေနဲ့…ကျွန်တော့်မှာနာမည်ရှိတယ်"
"ဪ…ဒါဆိုလာကြိုတဲ့သူရဲ့နာမည်ကို ပြောပြပါခင်ဗျ"
"မြတ်လေး"
"ဟမ်"
"ကျွန်တော့်နာမည်က မြတ်လေးရုံ"
"အာ…မြတ်လေးပန်းပေါ့ နာမည်လေးကလှသားပဲ"
"အင်း"
ပန်းရုံဒီနေ့တော့ အံ့ဩရသည်ချည်းပင်။အငယ်ကောင်ဘာတွေဖြစ်နေသည်လဲ။ထူးထူးခြားခြား ခုမှတွေ့သည့်သူစိမ်းတစ်ယောက်ကို ဟင်းတွေခပ်ထည့်ပေးသည်။သူ့နာမည်ကို မြတ်လေးပန်းဟုပြောသည်ကိုပင် ကြည်ကြည်ဖြူဖြူလက်ခံလိုက်သည်။ငယ်ငယ်ကလို ထမထိုးပဲနဲ့လေ……။
ဒီနေ့က ပန်းအလုပ်တွေရှုပ်နေလို၁၀၀၀ပဲရေးလိုက်တယ်နော်…စောင့်နေကြမယ်ထင်လို့တင်ပေးလိုက်ပါပြီ…နောက်တစ်ပိုင်းမှများများရေးပေးမယ်နော်။
17.10.2023
နေ့လယ် ၂နာရီ၅၂မိနစ်
*************©®©*************
"သက္ပိုင္ေရ....လာေတာ့ေလ"
ေယာသံဝဲဝဲကေလးျဖင့္ သူ႔ကိုေခၚရင္းၿပဳံးျပေနသည့္ မပန္း႐ုံသည္ျမင္သူတိုင္းကိုစိတ္ေအးခ်မ္းေစႏိုင္ပါသည္။မနက္ကလိမ္းထားပုံရေသာသနပ္ခါး ပါးကြက္ကေလးသည္လည္း ေခြၽးေတြေၾကာင့္ထင္ပ်က္လုလုသာက်န္ရွိေတာ့သည္။သူလမ္းထက္ကိုဆင္းသြားရင္း မပန္း႐ုံလက္ထဲမွဆြဲျခင္းေလးအားဆြဲယူလိုက္သည္။
"အာ...ရပါတယ္မလိုပါဘူး"
"...….."
"ေက်း...ေက်းဇူး"
ေျပျပစ္ေသာကိုယ္ဟန္ေနထားျဖင့္ ဘာပကာသနမွမပါပဲ ယဥ္ယဥ္ကေလးျဖင့္ သိပ္လွေနေသာဆရာမေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ေဘးမွျခင္းေလးဆြဲ၍ ၿပဳံးရယ္ေနေသာအမ်ိဳးသားေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ကြၽန္းပင္တန္းတို႔ေဘးလမ္းကေလးေပၚတြင္အတူေလွ်ာက္လာရင္းစကားေျပာေနၾကသည့္ျမင္ကြင္းသည္ ျမင္ရသူတိုင္းကိုစိတ္ေအးခ်မ္းေစပါလိမ့္မည္။သူတို႔မျမင္ႏိုင္သည့္မွင္ေသေသမ်က္လုံးတစ္စုံကလြဲရင္ေပါ့။
"က်စ္....ျမင္ျပင္းကပ္စရာပဲ! "
မပန္း႐ုံတို႔အိမ္က ၿခံဝင္းက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ႏွစ္ထပ္တိုက္အိမ္ျဖစ္သည္။ၿခံဝင္းထဲဝင္သြားၾကေတာ့ ၿခံထဲတြင္ေပါင္းျမက္တို႔ကိုေပါက္ျပားတစ္လက္ျဖင့္ရွင္းေနေသာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕ရသည္။သူ႔အနားတြင္ေတာ့လူႀကီးတစ္ေယာက္က ထိုင္ခုံတစ္လုံးခ်၍ထိုင္ေနၿပီးလက္ထဲတြင္လဲ စာအုပ္ထူႀကီးတစ္ခုကိုေတြ႕ရသည္။
"အေဖ"
မပန္း႐ုံရဲ႕ေခၚသံၾကားေတာ့ထိုသူကေအးေအးေဆးေဆးပင္ထလာၿပီးသူ႔ကိုၿပဳံးျပလာသည္။
"အေဖ.....ဒါပန္း႐ုံဟိုေန႔ကေျပာျပထားတဲ့ ဆရာေလးနာမည္ကေႏြးသက္ပိုင္"
"ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္....လာလာေမာင္ရင္..ပန္း႐ုံေျပာျပထားလို႔ အိမ္မွာရွယ္ခ်က္ခိုင္းထားတယ္"
"ဟုတ္..ေက်းဇူးပါဗ်"
ထိုအခ်ိန္တြင္သူေတြးမိသြားသည္ မပန္း႐ုံကအေဖတူလို႔ေနမယ္၊ဒါေၾကာင့္သေဘာေကာင္းၿပီး ခင္မင္စရာသိပ္ေကာင္းေနတာ။
"ဟိုေကာင္....ထမင္းစားမယ္သြားေရမိုးခ်ိဳးေတာ့...ေနာက္တစ္ခါဆို ဒီထက္ဆိုးမယ္မွတ္"
ထိုစကားကိုၾကားမွလက္ထဲကေပါက္တူးကိုခ်ကာ ထြက္သြားေသာထိုသူ။
"ေဟာ...ဘာေတြမ်ားျဖစ္ၾကျပန္ၿပီတုန္း....ဘာလို႔ေလး႐ုံကိုျမက္ထိုးခိုင္းထားရျပန္တာလဲ အေဖရဲ႕"
"ေျပာလို႔ေတာင္မေကာင္းဘူး....မစန္းခင္သားေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ရန္ျဖစ္လာတယ္ေလ...ဟိုဘက္မိဘေတြကသူတို႔သားေရွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္းကြၽတ္သြားလို႔ဆိုၿပီးလာတိုင္တယ္....ဒါေၾကာင့္ျမက္ထိုးခိုင္းထားတာနည္းေတာင္နည္းေသးတယ္....ေက်ာင္းကလဲျပန္ခ်ိန္မေရာက္ပဲျပန္လာတယ္...ဒီႏွစ္ဆယ္တန္းက်လို႔ကေတာ့ ဒင္းကိုေက်ာင္းထုတ္ပစ္မယ္"
"ေတာ္ပါေတာ့အေဖရယ္..လာလာ သက္ပိုင္"
မီးဖိုထဲမွစားပြဲခုံႀကီးေပၚတြင္ အစီအရီတင္ထားေသာဟင္းမ်ားက သြားရည္ယိုခ်င္စဖြယ္ မပန္း႐ုံကေတာ့အဝတ္လဲၿပီးေတာ့ သူ႔အတြက္ထမင္းကိုခူးခပ္ေပးေတာ့ သူကပင္အားနာစြာကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ခူးမည္ဟုေျပာကာ ခူးရျပန္သည္။
"အေဖ...လာစားေတာ့ေလ"
"ေန....ေန....သမီအေဖစားၿပီးၿပီ"
"ေမာင္ေလး.....ေလး႐ုံထမင္းလာစားေတာ့ေလ"
"လာၿပီ.....မမ"
ခဏေနေတာ့ ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ဝင္လာေသာသူ။သူ႔နံေဘးမွျဖတ္သြားေသာအခါ သင္းခနဲထြက္လာသည့္ရနံ႔ကေလး။ဒါ...ဒါ။သူ႔ေဘးသို႔ပစ္တင္လိုက္ေသာအခါ ေတြ႕လိုက္ရသည့္ လက္စြပ္ကေလးတစ္ကြင္း။
"ေက်ာင္းကိုလာၿပီးျပန္ေပးမလို႔ပဲ...ဒါေပမယ့္တိမ္ေတြေပၚပ်ံသန္းေနတဲ့သူေတြကို မေႏွာင့္ယွက္ခ်င္လို႔"
" ဗ်ာ! "
"ဟဲ့...ေလး႐ုံ"
"အာ…လာႀကိဳတဲ့သူက မပန္း႐ုံရဲ႕ေမာင္ေလးလား"
"အင္း"
"ဒါေၾကာင့္ေနမယ္…မပန္း႐ုံနဲ႔႐ုပ္ဆင္ေနတာ"
"စားမွာကိုစား…အရမ္းစကားမ်ားတယ္"
စားေနစဥ္တစ္ေယာက္လုံး မပန္း႐ုံသည္သူ႔အားဂ႐ုတစိုက္ရွိလွသည္။မပန္း႐ုံကိုေတြ႕ရတာမၾကာေသးေသာ္လည္း သူ႔ႏွလုံးသားထဲတြင္မပန္း႐ုံအားေနရာေပးမိၿပီျဖစ္သည္။မပန္း႐ုံဟာ သူ႔ေမေမေဒၚခ်စ္သက္လယ္ႏွင့္တူသည္။
"ေလး႐ုံေရာ့ ဒီမွာနင့္အႀကိဳက္ငါးဥဆီျပန္ေၾကာ္ထားတာ မ်ားမ်ားစား…ဒါမွဉာဏ္ပိုေကာင္းလာမွာ"
တကယ္ေတာ့ သက္ပိုင္လည္းငါးဥဆီျပန္ဟင္းကိုအလြန္ႀကိဳက္ပါသည္။သို႔ေပသိ မယူရဲေသာေၾကာင့္ဒီတိုင္းၾကည့္ေနခဲ့ျခင္း။ေနာက္ဆုံးအရဲစြန႔္၍ ယူမည္ဟုလက္လွမ္းလိုက္ခါမွ ဟင္းခြက္ကိုသူ႔ဘက္သို႔ဆြဲယူလိုက္ေသာလက္တစ္ဖက္။သြားၿပီ မ်က္စိေရွ႕မွတျဖည္းျဖည္းေဝးသြားေသာ ငါးဥဆီျပန္ဟင္းပန္းကန္က သူ႔ကိုလက္ျပႏႈတ္ဆက္ကာေလွာင္ေျပာင္ေနသေယာင္။သူေခါင္းကိုငုံ႔၍ ထမင္းျဖဴျဖဴတို႔ကိုသာ သြတ္စားေနလိုက္ေတာ့သည္။
"ေရာ့"
"ဟင္…"
"လိုခ်င္ရင္ယူစား…ၾကည့္ေန႐ုံနဲ႔ဗိုက္ျပည့္သြားမွာမဟုတ္ဘူး"
သူ႔ထမင္းပန္းကန္ကိုငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟင္းႏွစ္တုံး။ဘယ္လိုသိသြားတာတုန္း။သူအဲ့ေလာက္ေတာင္သိသာေနတာမ်ားလား။
"လာႀကိဳတဲ့သူကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်"
"မလိုဘူး…ၿပီးေတာ့ကြၽန္ေတာ့္ကို လာႀကိဳတဲ့သူဆိုၿပီးေခၚေခၚမေနနဲ႔…ကြၽန္ေတာ့္မွာနာမည္ရွိတယ္"
"ဪ…ဒါဆိုလာႀကိဳတဲ့သူရဲ႕နာမည္ကို ေျပာျပပါခင္ဗ်"
"ျမတ္ေလး"
"ဟမ္"
"ကြၽန္ေတာ့္နာမည္က ျမတ္ေလး႐ုံ"
"အာ…ျမတ္ေလးပန္းေပါ့ နာမည္ေလးကလွသားပဲ"
"အင္း"
ပန္း႐ုံဒီေန႔ေတာ့ အံ့ဩရသည္ခ်ည္းပင္။အငယ္ေကာင္ဘာေတြျဖစ္ေနသည္လဲ။ထူးထူးျခားျခား ခုမွေတြ႕သည့္သူစိမ္းတစ္ေယာက္ကို ဟင္းေတြခပ္ထည့္ေပးသည္။သူ႔နာမည္ကို ျမတ္ေလးပန္းဟုေျပာသည္ကိုပင္ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴလက္ခံလိုက္သည္။ငယ္ငယ္ကလို ထမထိုးပဲနဲ႔ေလ……။
ဒီေန႔က ပန္းအလုပ္ေတြရႈပ္ေနလို၁၀၀၀ပဲေရးလိုက္တယ္ေနာ္…ေစာင့္ေနၾကမယ္ထင္လို႔တင္ေပးလိုက္ပါၿပီ…ေနာက္တစ္ပိုင္းမွမ်ားမ်ားေရးေပးမယ္ေနာ္။
17.10.2023
နေ့လယ် ၂နာရီ၅၂မိနစ်
*************©®©*************