Το πρωί με ξύπνησε ο έντονος ήλιος που έπεφτε στο πρόσωπο μου από το παράθυρο μου.Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου και τα ξανά έκλεισα για να χουζουρέψω λίγο ακόμα.Δεν πρόλαβα όμως και πολύ γιατί με πρόλαβε το ξυπνητήρι, και αυτό σημαίνει...Σχολείο.Το έκλεισα νευριασμένα και κουκουλώθηκα με το πάπλωμα μου.
Με τον Άρη δεν έχω μιλήσει, μου έχει στείλει κάτι μηνύματα αλλά δεν τα απάντησα.Και ναι έχω νευριάσει μαζί του, ναι με έχει εκνευρίσει.Θέλω να του τα πω από κοντά.
Του ψήνεις το ψάρι στα χείλη βρε κοπελιά.
Να μάθει να μην μου λέει ψέμματα!
Ε ρε τον δόλιο.
Τέλος πάντων, σηκώθηκα τεμπέλικα να ετοιμαστώ, κατευθύνθηκα στο μπάνιο, έριξα νερό στο πρόσωπο μου και κοιτάχτηκα στον καθρέπτη λέγοντας από μέσα μου στον εαυτό μου τι θα με περιμένει και σήμερα...Νατάσσα, το χεις!
Πολύ ησυχία σκέφτηκα ότι υπήρχε μιας που ο Στέφανος δεν μου χτυπάει σαν σπαστικός την πόρτα του μπάνιου για να μπει όπως κάθε πρωί.Σκέφτηκα ίσως κοιμάται παρόλο που δεν του μιλάω, πήγα σιγά σιγά στο δωμάτιο του για να βεβαιωθώ.Όμως εκείνος έλειπε, το κρεβάτι του ήταν άστρωτο και είχε φύγει λογικά πιο νωρίς και δεν τον κατάλαβα.Το παιδί έχει πρόβλημα.
Καλά δεν με απασχολεί κιόλας, συνέχισα να ετοιμάζομαι.Όταν ήμουν σχεδόν έτοιμη άρπαξα μια μπάρα από την κουζίνα.Καθώς μασουλούσα άκουσα το κουδούνι να χτυπάει.Σκέφτηκα ότι δεν περιμένω κανέναν πρωί πρωί.Με την μπάρα στο χέρι άνοιξα την πόρτα και αντίκρισα τον Πάνο.
«Πάνο;»
«Τασάκι;»μου είπε και με αγκάλιασε
«Μου έλειψες ρε χαζό.»συνέχισε
«Πως και από εδώ;»ρώτησα
«Πρωί, σχολείο, πάμε μαζί πάντα! Οπότε;»
«Οπότε έχεις δίκιο.»χαμογέλασα
Πήρα την τσάντα μου και φύγαμε για το σχολείο.Στην διαδρομή έλεγα στον Πάνο κάποια καινούργια νέα που δεν του είχα πει και στην συνέχεια μου έλεγε και αυτός κάποια πράγματα δικά του.
Όταν φτάσαμε στην καγκελόπορτα του σχολείου, αντίκρισα όλα τα παιδιά στο προαύλιο και δίπλα την Ελένη με τον Κώστα.Πήγαμε με τον Πάνο προς το μέρος του για τους χαιρετήσουμε.
«Νατασσάκι!»είπε με χαρά η Ελένη όταν μας είδε
«Τι κάνετε;»
«Την παλεύουμε.»
«Καλά αγοράκια καθήστε λίγο εδώ εσείς να πάμε να συζητήσουμε λίγο κάτι με την Νατάσσα.»είπε η Ελένη τσιμπώντας το μάγουλο του Κώστα και πηγαίνοντας οι δυο μας πιο πέρα.
«Τι έγινε με τον άλλον; Δεν ήρθατε μαζί;»συνέχισε σε εμένα καχύποπτα.
Πάντα τα πιάνει όλα αυτή η κοπέλα.
«Όχι! Δεν ήρθε;»
«Όχι, πίστευα ότι θα ήσασταν μαζί.»
«Ε ναι μωρέ...Δεν έχουμε μιλήσει.»
«Γιατί;»
«Γιατί πλακώθηκαν με τον Στέφανο, ήταν χτυπημένοι και οι δυο.Και όταν τον ρώτησα πως χτύπησε μου έλεγε ψέμματα και μπούρδες!»της εξηγούσα χαμηλόφωνα για να μην μας ακούν
«Πλάκα κανείς; Μα και αυτοί πάνε καλά; Κολλητοί είναι.»μου απάντησε σοκαρισμένη
«Έλα μου ντε, Ε και δεν του έχω απαντήσει του κρατάω μούτρα.»
«Το άλλο θέμα είναι ότι ο Στέφανος ήρθε μόνος του, δεν έκατσε καν στην παρέα μας και είναι πιο πέρα με κάτι αλλά παιδιά και όταν τον χαιρετήσαμε ίσα ίσα που μας είπε ένα γεια.»
«Τι κόπανος που είναι, φαντάσου ποσό υπερβολικός είναι! Αυτός είναι έτοιμος να μην μου ξανά μιλήσει μέχρι να πεθάνει!»
Αργότερα χτύπησε το κουδούνι και κατευθυνθήκαμε στις τάξεις μας, ο Άρης δεν είχε εμφανιστεί, δεν τον είχα δει.Σήμερα η μέρα ήταν χαλαρή για ποσό ακόμα δεν ξέρω.
Όταν πια τελειώσαμε σχολάσαμε, αγκάλιασα και χαιρέτισα την Ελένη γιατί θα έφευγε με τον Κώστα και εγώ πήγαινα μόνη μου προς την καγκελόπορτα.Όταν βγήκα έξω εντόπισα την μηχανή του Άρη παρκαρισμένη...
«Νατάσσα!»με διακόπτει η φωνή του Άρη
Ο ναι ο ήρωας πάντα εμφανίζεται από το πουθενά!
«Ναι;»είπε μόλις γύρισα και τον είδα
Αγριεμένο τον βλέπω, μαρέσει!
ΣΟΒΑΡΕΨΟΥ!
Μην μου βάζεις δύσκολα
«Γιατί δεν απαντούσες στα μηνύματα μου; Ανησύχησα!»ελεγε εκνευρισμένος
Δεν μπορώ και να σου αντισταθώ όταν εκνευρίζεσαι.Ούτε μούτρα δεν μπορείς να του κρατήσεις! Ειλικρινά.
«Εσυ για πες μου, έχεις κάτι να μου πεις;»
Ωχ πήρε το σοβαρό τα ύφος!
«Σαν;»
«Σαν το ότι μου είπες ψέματα ότι πλακώθηκες με τον Τζον ενώ πλακώθηκες με τον Στέφανο, για παράδειγμα.»του είπα με ύφος και στάση ειρωνείας
Εκείνος έμεινε σιωπηλός για λίγα δευτερόλεπτα και απλά με κοίταζε.
Μην λυγίσεις, το χεις!
«Δεν είχε σημασία...»είπε στεγνά
«Δεν έχει σημασία ρε Άρη; Και εμείς τι στο καλό έχουμε δηλαδή;»
«Αυτό δεν έχει κάποια σχέση.»
«Δεν έχει σχέση με εμάς; Αν μου λες ψέμματα;»
Εκείνος ήταν εκνευρισμένος και κλώτσησε μια πέτρα που βρισκόταν δίπλα του.
«Ωραία τέλος τα ψέματα.»μου είπε όταν με ξανά κοίταξε στα μάτια
«Υπόσχεση;»
«Υπόσχεση!»μου λέει και με φέρνει κοντά του χαϊδεύοντας το κεφάλι μου
«Βρε τα πιτσουνάκια!»μας διέκοψε ειρωνικά ο Στέφανος όταν πέρασε από μπροστά μας
«Στέφανε το κόβεις;»απαντάει ο Άρης
«Όχι ρε δεν το κόβω, δεν σου είπα να μην την ξανά πλησιάσεις;»άρχισε να φωνάζει ξανά
Πήγε και τον έπιασε από τον γιακά, ο Άρης τον έσπρωχνε.
«Ξανά τα ίδια πάλι; ΕΙΣΤΕ ΚΟΛΛΗΤΟΙ ΓΑΜΩ»φώναζα
«ΕΙΜΑΣΤΑΝ.»είπε ο Στέφανος και κοιτούσε νευριασμένα στα μάτια τον Άρη
«ΕΤΣΙ ΕΙΣΑΙ ΡΕ;»
«ΝΑΙ ΡΕ ΕΤΣΙ ΕΙΜΑΙ, ΣΕ ΕΙΧΑ ΣΑΝ ΑΔΕΡΦΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΤΥ ΜΟ-»
«Ρε φίλε ηρέμησε ΑΣΕ ΝΑ ΣΟΥ ΜΙΛΗΣΩ!»
«Δεν θέλω να ακούσω τίποτα!»ήταν η τελευταία του κουβέντα και έφυγε
Από μέσα μου τσίριζα από τα νεύρα μου ήθελα να τον πλακώσω.Αλλά από την άλλη ήθελα να γίνω αδιάφορη, στην κυριολεξία κουράστηκα με αυτό το θέμα.Άμα δεν μπορεί να το πάρει απόφαση ο Στέφανος πρόβλημα του.
Στην συνέχεια ανεβήκαμε στην μηχανή για να φύγουμε προς το σπίτι αλλά είμασταν πάνω σε εκείνη σιωπηλοί.
«Θες να κάνουμε κάτι τρελό;»σπάει την σιωπή ο Άρης καθώς με έβλεπε σκεφτική και νευρική συγχρόνως
«Σαν;»
«Θες να έρθεις να μείνεις σε εμένα για 2-3 μέρες;»
Και αυτό δεν το περίμενα.Έμεινα για λίγο και σκεφτόμουν την πρόταση του...Κόμπλαρα, μου ήρθε απότομο.
«Κάτσε κάτσε τι εννοείς; Μου λες να συγκατοικήσουμε;»έλεγα προσπαθώντας να το συνειδητοποιήσω
«Δεν είπα αυτό απλά για λίγες μερες.»
«Και ο πατέρας σου; Η Μυρτώ;»
«Έχουν φύγει στο χωριό για να δουν την γιαγιά μου.»
«Άρη δεν νομίζω να είναι καλή ιδέα...Είμαι μικρή ακόμα για να μείνω με ένα αγόρι μόνη μου»
Δε- δεν ξέρω είναι κάπως.Δεν έχω γίνει καν 17 ακόμη και να μείνω από τώρα μόνη σου στο σπίτι με ένα αγόρι; Είναι παράλογο;
«Ρε Νατάσσα δεν θα σου έκανα ποτέ κάτι που δεν ήθελες.»μου απάντησε κοιτάζοντας με στα μάτια
«Δεν το είπα για αυτό...Απλά...»
«Δεν με εμπιστεύεσαι;»
«Δεν είπα κάτι τέτοιο! Ασε με να το σκεφτώ»
Έγνεψε και ξεκίνησε να οδηγαει.Όταν φτάσαμε κατέβηκα και στεκόμουν απέναντι του.
«Λίγο χρόνο μόνο δώσε μου.»του είπα ενώ βρισκόμουν πολύ κοντά του
Με πλησίασε λίγο ακόμα και με φίλησε...
[...]
Βαφόμουν και ετοιμαζόμουν για να βγούμε όλοι μαζί με τα παιδιά.Αργότερα όταν βγήκα από το μπάνιο πήγα να δω που είναι ο Στέφανος και αν είναι έτοιμος επιτέλους.
«Ακόμα έτσι είσαι; Δεν θα ετοιμαστείς;»του είπα όταν τον αντίκρισα ξαπλωμένο χαζεύοντας στο κινητό του σαν τεμπέλης.
«Δεν θα έρθω.»μου απάντησε απόλυτος δίχως να με κοίταξε συνεχίζοντας να είναι στο κινητό του.
«Τι εννοείς; Το κανονίσαμε με τα παιδιά.Γιατί να μην έρθεις;»
«Ρωτάς κιόλας; Μου κατάστρεψες την σχέση με τον κολλητό μου, δεν μιλάμε καν και μου λες γιατί;»
«Α εσύ έχεις μεγάλο πρόβλημα.»του απάντησε εξοργισμένη
«Πρόβλημα; Πήγαινε στον γκομενούλη σου και παράτησε μας.»συνέχισε
«Σαν πεντάχρονο κανείς!»
«Ένα σου λέω το καλό που σου θέλω να το τελειώσεις μια και καλή μαζί του.»
Εκεί έγινα έξαλλη.
«Ε άντε χέσου ειλικρινά!»φώναζα και κατευθύνθηκα στο δωμάτιο μου
Άρπαξα το "σακ βουαγιάζ" μου και έβαζα μέσα μερικά ρούχα.Σαν αστραπή πήγα να φύγω.
«Που πας;»μου είπε ο Στέφανος καθώς με στραβό κοιτούσε όταν με είδε με την τσάντα στα χέρια
«ΟΠΟΥ ΓΟΥΣΤΑΡΩ!»είπα και έκλεισα με δύναμη την πόρτα
Θα πάω στον Άρη.Το αποφάσισα, είχαν περάσει μερικές μέρες από τότε που μου το είχε πει.Το σκεφτόμουν συνέχεια αλλά τώρα πια θα πάω, το πήρα απόφαση.Ήταν το τελευταίο μαςμε τον τσακωμό μας με τον Στέφανο, ένα κίνητρο που με έκανε να το πάρω γρήγορα απόφαση.Πάνω από όλα πάω γιατί θέλω τον Άρη πάω και επίτηδες από πείσμα για να δει ποσό θέλω να είμαι με αυτόν τον άνθρωπο.Ούτε σι άλλως θα πάω για 2-3 μέρες, λείπουν οι δικοί του, δεν θα είναι και μόνος του.
Έφτασα έξω από την πόρτα του. Δίστασα λίγο στην αρχή να χτυπήσω, σκεφτόμουν αν είμαι σίγουρη και αν κάνω το σωστό.Αλλά τόλμησα και χτύπησα.
«Νατάσσα;»έμεινε έκπληκτος όταν με είδε...