ဘာဒါ ပွဲကို ဒါဟျွန်းနဲ့အတူတူတက်ရတယ်။
ဒါဟျွန်းက အသားရောင်ဂါဝန်တိုကို ဝတ်ထားပြီး သူ့ပုံစံအတိုင်းလန်းလန်းလေးနဲ့လှနေတယ်။ အနုပညာရှင်တွေ Idolတွေ တော်တော်များများတက်တဲ့ပွဲမို့လို့ အကုန်လုံးအစွမ်းကုန်ပြင်ဆင်လာကြတယ်။
ခန်းမထဲရောက်တော့ အသိတွေ သူငယ်ချင်းတွေကိုနှုတ်ဆက်စကားပြောရင်း ပွဲစီစဥ်သူ CEOကို ရှာလိုက်တော့
ဘာဒါ ခဏကြောင်သွားတယ်။ ဆိုယွန်းမဟုတ်ဘူးလား..။ အနီရဲရဲဂါဝန် အနားတွန့်လေးတွေဝဲကျနေပြီး လှပသွယ်စင်းတဲ့ပေါင်တံတွေကို အထင်းသားမြင်နေရကာ ကျောဘက်ကလည်း ကြိုးလေးတွေယှက်ထားရုံပဲမို့ အားလုံးအတိုင်းသား။ အံကိုတင်းကနဲကြိတ်လိုက်မိတယ်။ ဆိုယွန်းဘေးမှာတော့ ချစ်ရည်ရွှန်းလဲ့တဲ့ မျက်လုံးတွေ ငုံထားချင်တဲ့အကြည့်မျိုးတွေကြည့်ပြီး ဂရုစိုက်ပေးနေတဲ့ ဟန်ထယ်ဂျွန်း။
အလုပ်ကိစ္စလို့ တန်းသိလိုက်ပေမယ့် ဒီလောက်လှနေဖို့လိုလို့လား။ ဘေးက သူငယ်ချင်းတွေဘာပြောနေလဲ မကြားတော့ဘူး။ ဆိုယွန်းတို့ရှိရာကို တည့်တည့်ပဲလျှောက်သွားလိုက်တယ်။ ဖြစ်ချင်တော့ CEOကလည်း တခြားဧည့်သည်တစ်ယောက်နဲ့ပါသွားတယ်။ အနားရောက်တော့ အပေါ်ဝတ်coatကိုချွတ်ပြီး ဆိုယွန်းပုခုံးကို ခြုံပေးလိုက်တယ်။ နောက်ကလူရောက်လာတာမသိတဲ့ဆိုယွန်း လန့်သွားပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူဖြစ်နေတယ်။ မော့ကြည့်လိုက်ပေမယ့် ဘာဒါက ဆိုယွန်းကိုကြည့်မနေပဲ ထယ်ဂျွန်းကိုအရင်စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီးမှ
''အင်း ကိုယ့်ကိုဘာလို့မပြောတာလဲ''
''အချိန်မရလို့လေ အိမ်ရောက်မှပြောရအောင်''
''ဘာလို့အချိန်မရရမှာလဲ မနေ့ကထမင်းတောင်အတူတူစားထားတာကို''
''နောက်မှပြောမယ်လို့''
ပြောနေတုန်း နောက်က ဒါဟျွန်းရောက်လာပြီး ဘာဒါလက်မောင်းကိုချိတ်လိုက်တယ်။
''ဘယ်သူတွေလဲ သြော် အစ်မဆိုယွန်း
coupleတက်လာတာကိုး''
''..''
ဘယ်သူမှပြန်မဖြေတော့
ဒါဟျွန်းက ဘာဒါဘက်လှည့်ပြီး
''အစ်မဒါဟေးက ssaemနဲ့စကားပြောမယ်ဆိုလို့လာခေါ်တာ လိုက်ခဲ့ဦး''
ပြောပြီး လက်မောင်းချိတ်ထားရင်းဆွဲခေါ်သွားတယ်။
ခဏနေတော့
အခမ်းအနားစပြီး
CEOက စင်ပေါ်တက်ပြီး စကားလေးနည်းနည်းပြောတယ်။
ရုတ်တရက် ဘာဒါက ဆိုယွန်းတို့ဝိုင်းကိုလာထိုင်တယ်။
ဘာဒါလာတော့ ဒါဟျွန်းပါလိုက်လာတယ်။
တကယ်တော့ နယ်ပယ်တူအချင်းချင်းပဲ နေရာချထားပေးတာဖြစ်လို့ ဘာဒါလာထိုင်တာကအရမ်းသိသာနေတယ်။ လူတွေ သတိထားမိနေတဲ့အချိန်မှာပဲ
ထိုင်နေတော့ ဂါဝန်အခွဲလေးကြောင့်ပေါ်နေတဲ့ဆိုယွန်းပေါင်တံတွေကို ဘာဒါက သူ့အိတ်ထဲက လက်ကိုင်ပဝါအုပ်ပြီးကွယ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အပေါ်က သူအုပ်ပြီး ကိုင်ထားလိုက်တယ်။
သူကတော့ ပေါ်နေတာဖုံးပေးနေတာဆိုပေမယ့် လူတွေအမြင်မှာ ဆိုယွန်းက သူနဲ့လာတာလည်းမဟုတ် ပါတနာကိုယ်စီနဲ့လာတာမှာ သူရဲ့ပိုင်စိုးပိုင်နင်းအပြုအမူတွေကြောင့် ရှက်လည်းရှက်ပြီး စိတ်ကသိကအောင့်လည်းဖြစ်ရတယ်။ ထယ်ဂျွန်းကိုလည်း အားနာမိတယ်။ ပြီးတော့ သူကတော့ ဒါဟျွန်းတစ်ယောက်လက်ချိတ်ပြီး နေရာတကာသွားနေပြီးတော့ ကိုယ့်ကိုဒီလိုလာလုပ်နေလို့ စိတ်လည်းတိုတယ်။
CEOစကားပြောပြီးတာနဲ့ ဆိုယွန်းနေရာကထလိုက်တယ်။
ကိုယ်က ထရုံရှိသေး သူက လက်ဆွဲပြီး အခန်းအပြင်ထွက်ပြီး balcony(လသာဆောင်)ကို ဆွဲခေါ်သွားတယ်။ ဆိုယွန်းရုန်းပေမယ့် မရတာကြောင့် လိမ်ဖယ်လိမ်ဖယ်နဲ့ပါသွားရ..
''လွှတ်တော့ လွှတ်လို့''
''အင်း ဘာလို့မပြောတာလဲ ပြောရင်ကိုယ်နဲ့အတူတူလာလို့ရတာပဲ''
''မပြောတာချင်း အတူတူပဲ ဆိုယွန်းကိုအပြစ်မတင်နဲ့''
''အပြစ်တင်နေတာမဟုတ်ဘူးလေ ပြီးတော့ ဘာလို့ဒီလိုဝတ်လာတာလဲ''
''ဝတ်လာတာကဘာဖြစ်နေလို့လဲ အကုန်လုံးဒီလိုပဲဝတ်လာတာပဲကို''
''အကုန်ပေါ်နေတယ်လေ ဟိုကပေါ် ဒီကပေါ် ဘယ်နားကိုလိုက်ဖုံးပေးရမှန်းတောင်မသိတော့ဘူး မင်းဝတ်လာတာပြန်ကြည့်ဦး ကျစ်''
''ဘယ်သူကဖုံးခိုင်းနေလို့လဲ ရော့ ကိုယ့်အင်္ကျီကိုယ်ပြန်ယူ ''
ပြောရင်း ချွတ်မယ်လုပ်တော့
''မချွတ်နဲ့''
လက်တွေကို ချုပ်ထားရင်း
ဖျက်ခနဲငုံ့ကျလာတဲ့ သူ့မျက်နှာကြောင့် ဆိုယွန်းအငိုက်မိသွားတယ်။ နှုတ်ခမ်းနှစ်စုံထိရုံလေးပဲ သူနမ်းပေမယ့် အကြာကြီးးး.. လူတွေအများကြီးမြင်သွားနိုင််တယ်ဆိုတဲ့အသိကြောင့် နေရာမှာတင် အငွေ့ပျံပြီး ပျောက်သွားလိုက်ချင်တယ်။
ရင်ဘတ်ကိုတွန်းလိုက်ရင်း ''ဖယ်ပေး လူတွေဘယ်လိုထင်နေမလဲ''
''ပိုင်ရှင်ရှိတာသိသွားကြမှာပေါ့''
ထိုစဥ်
''ဘာဒါssaem''
ဒါဟျွန်းအသံကြားတော့ ဖျတ်ခနဲခွာလိုက်ရင်းက နားနားကပ်ပြီး ပြောတယ်။
''မင်းကိုတော့ ဒီတိုင်းထားလို့မဖြစ်တော့ဘူး ဆိုယွန်း''
''ssaem ဒါဟျွန်း ခေါင်းနည်းနည်းမူးလို့ အဲဒါ''
ဒါဟျွမ်းစကားတောင်မဆုံးလိုက် ဒါဟျွန်းလက်ကိုဆွဲပြီး ခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနဲ့ ထွက်သွားတယ်။
ခေါင်းမူးတယ်ဆိုတာနဲ့ ချက်ချင်းပြေးထွက်သွားတဲ့ သူ့ကျောပြင်ကိုကြည့်ပြီး ရင်ဘတ်တွေအောင့်လာတယ်။ အဲလိုမျိုးတွေလုပ်နေမယ်ဆို ဘာလို့အတင်းဖျားယောင်းနေရတာလဲ။ ဘာမှမလုပ်ရင်တောင် ယိုင်နဲ့နဲ့ရယ်ပါ။
ခဏကြာတော့ ထယ်ဂျွန်းကလာခေါ်တယ်။ CEOကိုနှုတ်ဆက်စကားပြောပြီး ပြန်ခဲ့ကြတယ်။ ဘာဒါတို့နှစ်ယောက်ကိုတော့မတွေ့ခဲ့ဘူး ။ တစ်နေရာမှာ ကိုယ်ဖိရင်ဖိပြုစုနေမှာပေါ့ ။
ထယ်ဂျွန်းက ဘာမှမမေးပဲ ကားပေါ်မှာ
သီချင်းခပ်တိုးတိုးဖွင့်ပေးတယ်။ ဆိုယွန်းလည်းဘာမှမပြောပဲ လိုက်လာခဲ့တယ်။ တိုက်ရှေ့ရောက်တော့မှ
''ဆိုယွန်း ကောင်းကောင်းနားလိုက်ဦး
မနက်ဖြန်ညနေမှ အကိုလာတွေ့ဦးမယ်''
''ဟုတ် ဒီနေ့အတွက် ကျေးဇူးလည်းတင်တယ် အားလည်းနာတယ် ထယ်ဂျွန်းအိုပါး''
''ရပါတယ် နားလိုက်နော်''
ပြောပြီး ထယ်ဂျွန်း တံခါးဆင်းဖွင့်ပေးတယ်။
ဆိုယွန်းဆင်းပြီး ဓာတ်လှေကားဆီသွားတော့ နောက်ကမိုးလာတဲ့အရိပ်ကြောင့်လှည့်ကြည့်တော့ ဘာဒါ။ သူက ဒါဟျွန်းကိုပြုစုနေရမှာမဟုတ်ဘူးလား။ စကားပြောချင်စိတ်လည်းမရှိလို့ ခပ်တည်တည်ပဲ ဓာတ်လှေကားထဲဝင်ရပ်လိုက်တယ်။ သူလည်းဘာမှမပြောပဲ လာကြပြီး အခန်းထဲရောက်တော့ ဆိုယွန်းအိပ်ခန်းထဲတောက်လျှောက်ဝင်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲပါဝင်လိုက်တယ်။ သူ ကိုယ့်ကိုနမ်းတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ဟိုတစ်ယောက်ကိုလည်းနမ်းနေမှာပဲဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ အရမ်းကိုဆေးကြောပစ်ချင်နေပြီ။ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး တံခါးပိတ်တော့ ဘာဒါက တံခါးကိုလှမ်းဆွဲပြီး သူပါ
ရေချိုးခန်းထဲဝင်လာတယ်။
''ဘာလုပ်တာလဲ ''
''အိမ်ရောက်မှပြောမယ်ဆို ဒီထဲဝင်သွားတော့ လိုက်ဝင်လာတာပေါ့ ''
''ဟင့်အင်း ရေချိုးဦးမယ်''
''လာ အတူတူချိုးမယ်''
ဘုရားရေ သူဘာတွေလုပ်နေတာလဲ သူ့ကိုသူရော သိရဲ့လား..ဆိုယွန်းအတွေးမဆုံးလိုက်ခင်
ဘာဒါက ဆိုယွန်းကို ရေပန်းအောက်ဆွဲခေါ်ပြီး ရေဖွင့်ချလိုက်တယ်။ ရေစိုသွားတဲ့ဂါဝန်က ခန္ဓာကိုယ်မှာ ကပ်ရပ်ပြီး အတိုင်းသား။
ဆိုယွန်းလက်နဲ့ကွယ်လိုက်ပြီး
''ဘာဒါ ဖယ်ပေးနော် ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ''
''ဘာလို့ကွယ်ထားတာလဲ လက်တွေက''
ပြောပြီး ဆိုယွန်းခါးကို ခပ်တင်းတင်းဆွဲပွေ့ပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ကပ်လိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်လုံးရေစိုနေတာကြောင့် အရာအားလုံးဟာ ထိလိုက်တဲ့အတိုင်း ခံစားရတယ်။ ဆိုယွန်းသူ့ကိုတွန်းနေပေမယ့် သူ့မျက်နှာချောချောက ငုံ့ကျလာပြီး ဆိုယွန်းနှုတ်ခမ်းတွေကို စနမ်းတယ်။
ဆိုယွန်းခေါင်းကိုခါနေပေမယ့် လည်တိုင်ကနေထိန်းကိုင်လိုက်တဲ့ သူ့လက်ချောင်းရှည်သွယ်သွယ်တွေကြောင့် လှုပ်လို့တောင်မရ။
အောက်စီဂျင်ပြတ်လုနီးပါး နမ်းရှိုက်စုပ်ယူနေတဲ့သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကြောင့် ခြေထောက်တွေပါ အားမရှိသလိုပျော့ခွေလာတယ်။ သူက လက်တစ်ဖက်က ဆိုယွန်းခါးကိုထိန်းပွေ့ထားရင် နောက်လက်တစ်ဖက်က ဂါဝန်ပုခုံးစကို ဆွဲချတယ်။
''ဟင့်အင်း''
ငြင်းနေပေမယ့် အသံလည်းမထွက်နိုင်။
လည်တိုင်ကိုရောက်လာတဲ့ အနမ်းတွေ
ပုခုံးပေါ်မှာနားပြီးတော့ ညှပ်ရိုးလေးကို နမ်းလိုက်တယ်။ ပုခုံးသားလေးကို markingရာပေးပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကိုပြန်နမ်းရင်း သူ့ရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဆိုယွန်း သူဘာကိုဦးတည်နေမှန်းသိပေမယ့် ဦးနှောက်တစ်ခုလုံးဆေးမိထားသလိုထုံထိုင်းနေတယ်။ ငြင်းဆန်နိုင်စွမ်းတွေလည်း မရှိတော့သလို ထွက်ပြေးချင်စိတ်နဲ့ပရမ်းပတာခုန်နေတဲ့နှလုံးသားကြားမှာ လူက အားအင်ကုန်ခမ်းလာတယ်။
အခုနေ သူလွှတ်ပေးလိုက်တာနဲ့ ခြေရင်းမှာပုံကျနေတဲ့ဂါဝန်လေးလို ပျော့ခွေသွားမှာသေချာတယ်။
ဘာဒါကတော့ ဆိုယွန်းကို ကောက်ပွေ့ပြီး အခန်းထဲက အိပ်ယာပေါ်ချလိုက်တယ်။
အပေါ်ကနေမိုးပြီး အနမ်းတွေချွေပြန်တယ်။ တင်းနေအောင်စေ့ထားတဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ကိုက်ချပြီး လျှာကိုပါ ရအောင်သိမ်းတယ်။
ပါးပြင်တွေကိုတိုးတိုက်လိုက်ရင်း ခရီးဆက်တယ်..
နူးညံ့တဲ့ရပ်ဝန်းတွေမှာ တစ်လှည့်စီနားခိုရင်း တဖြည်းဖြည်းလျှောဆင်းသွားတယ်..
ဆိုယွန်းတစ်ကိုယ်လုံးကို သူ့နှုတ်ခမ်းဖျားဆီတင်ထားပြီး နမ်းရှိုက်စားသုံးပြီးတဲ့နောက်
''အာ့..''
စွေးစွေးနီသွားတဲ့ ညနက်နက်တွေရယ်
သူနဲ့အတူ..နီးလာလိုက် ဝေးသွားလိုက်မြင်ကွင်းတွေရယ်
လင်းလာလိုက် မှောင်လာလိုက်အချိန်တွေရယ်..
အရာအားလုံးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာအဆုံးသတ်
သူ့လက်တံရှည်တွေကြားမှာ ကွယ်ဝှက်ရင်း.. ။
Zawgyi
ဘာဒါ ပြဲကို ဒါဟြၽန္းနဲ႕အတူတူတက္ရတယ္။
ဒါဟြၽန္းက အသားေရာင္ဂါဝန္တိုကို ဝတ္ထားၿပီး သူ႕ပုံစံအတိုင္းလန္းလန္းေလးနဲ႕လွေနတယ္။ အႏုပညာရွင္ေတြ Idolေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတက္တဲ့ပြဲမို႔လို႔ အကုန္လုံးအစြမ္းကုန္ျပင္ဆင္လာၾကတယ္။
ခန္းမထဲေရာက္ေတာ့ အသိေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုႏႈတ္ဆက္စကားေျပာရင္း ပြဲစီစဥ္သူ CEOကို ရွာလိုက္ေတာ့
ဘာဒါ ခဏေၾကာင္သြားတယ္။ ဆိုယြန္းမဟုတ္ဘူးလား..။ အနီရဲရဲဂါဝန္ အနားတြန့္ေလးေတြဝဲက်ေနၿပီး လွပသြယ္စင္းတဲ့ေပါင္တံေတြကို အထင္းသားျမင္ေနရကာ ေက်ာဘက္ကလည္း ႀကိဳးေလးေတြယွက္ထား႐ုံပဲမို႔ အားလုံးအတိုင္းသား။ အံကိုတင္းကနဲႀကိတ္လိုက္မိတယ္။ ဆိုယြန္းေဘးမွာေတာ့ ခ်စ္ရည္႐ႊန္းလဲ့တဲ့ မ်က္လုံးေတြ ငုံထားခ်င္တဲ့အၾကည့္မ်ိဳးေတြၾကည့္ၿပီး ဂ႐ုစိုက္ေပးေနတဲ့ ဟန္ထယ္ဂြၽန္း။
အလုပ္ကိစၥလို႔ တန္းသိလိုက္ေပမယ့္ ဒီေလာက္လွေနဖို႔လိုလို႔လား။ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းေတြဘာေျပာေနလဲ မၾကားေတာ့ဘူး။ ဆိုယြန္းတို႔ရွိရာကို တည့္တည့္ပဲေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ CEOကလည္း တျခားဧည့္သည္တစ္ေယာက္နဲ႕ပါသြားတယ္။ အနားေရာက္ေတာ့ အေပၚဝတ္coatကိုခြၽတ္ၿပီး ဆိုယြန္းပုခုံးကို ၿခဳံေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္ကလူေရာက္လာတာမသိတဲ့ဆိုယြန္း လန့္သြားၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူျဖစ္ေနတယ္။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ ဘာဒါက ဆိုယြန္းကိုၾကည့္မေနပဲ ထယ္ဂြၽန္းကိုအရင္စိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ
''အင္း ကိုယ့္ကိုဘာလို႔မေျပာတာလဲ''
''အခ်ိန္မရလို႔ေလ အိမ္ေရာက္မွေျပာရေအာင္''
''ဘာလို႔အခ်ိန္မရရမွာလဲ မေန႕ကထမင္းေတာင္အတူတူစားထားတာကို''
''ေနာက္မွေျပာမယ္လို႔''
ေျပာေနတုန္း ေနာက္က ဒါဟြၽန္းေရာက္လာၿပီး ဘာဒါလက္ေမာင္းကိုခ်ိတ္လိုက္တယ္။
''ဘယ္သူေတြလဲ ေၾသာ္ အစ္မဆိုယြန္း
coupleတက္လာတာကိုး''
''..''
ဘယ္သူမွျပန္မေျဖေတာ့
ဒါဟြၽန္းက ဘာဒါဘက္လွည့္ၿပီး
''အစ္မဒါေဟးက ssaemနဲ႕စကားေျပာမယ္ဆိုလို႔လာေခၚတာ လိုက္ခဲ့ဦး''
ေျပာၿပီး လက္ေမာင္းခ်ိတ္ထားရင္းဆြဲေခၚသြားတယ္။
ခဏေနေတာ့
အခမ္းအနားစၿပီး
CEOက စင္ေပၚတက္ၿပီး စကားေလးနည္းနည္းေျပာတယ္။
႐ုတ္တရက္ ဘာဒါက ဆိုယြန္းတို႔ဝိုင္းကိုလာထိုင္တယ္။
ဘာဒါလာေတာ့ ဒါဟြၽန္းပါလိုက္လာတယ္။
တကယ္ေတာ့ နယ္ပယ္တူအခ်င္းခ်င္းပဲ ေနရာခ်ထားေပးတာျဖစ္လို႔ ဘာဒါလာထိုင္တာကအရမ္းသိသာေနတယ္။ လူေတြ သတိထားမိေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ
ထိုင္ေနေတာ့ ဂါဝန္အခြဲေလးေၾကာင့္ေပၚေနတဲ့ဆိုယြန္းေပါင္တံေတြကို ဘာဒါက သူ႕အိတ္ထဲက လက္ကိုင္ပဝါအုပ္ၿပီးကြယ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေပၚက သူအုပ္ၿပီး ကိုင္ထားလိုက္တယ္။
သူကေတာ့ ေပၚေနတာဖုံးေပးေနတာဆိုေပမယ့္ လူေတြအျမင္မွာ ဆိုယြန္းက သူနဲ႕လာတာလည္းမဟုတ္ ပါတနာကိုယ္စီနဲ႕လာတာမွာ သူရဲ႕ပိုင္စိုးပိုင္နင္းအျပဳအမူေတြေၾကာင့္ ရွက္လည္းရွက္ၿပီး စိတ္ကသိကေအာင့္လည္းျဖစ္ရတယ္။ ထယ္ဂြၽန္းကိုလည္း အားနာမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူကေတာ့ ဒါဟြၽန္းတစ္ေယာက္လက္ခ်ိတ္ၿပီး ေနရာတကာသြားေနၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုဒီလိုလာလုပ္ေနလို႔ စိတ္လည္းတိုတယ္။
CEOစကားေျပာၿပီးတာနဲ႕ ဆိုယြန္းေနရာကထလိုက္တယ္။
ကိုယ္က ထ႐ုံရွိေသး သူက လက္ဆြဲၿပီး အခန္းအျပင္ထြက္ၿပီး balcony(လသာေဆာင္)ကို ဆြဲေခၚသြားတယ္။ ဆိုယြန္း႐ုန္းေပမယ့္ မရတာေၾကာင့္ လိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္နဲ႕ပါသြားရ..
''လႊတ္ေတာ့ လႊတ္လို႔''
''အင္း ဘာလို႔မေျပာတာလဲ ေျပာရင္ကိုယ္နဲ႕အတူတူလာလို႔ရတာပဲ''
''မေျပာတာခ်င္း အတူတူပဲ ဆိုယြန္းကိုအျပစ္မတင္နဲ႕''
''အျပစ္တင္ေနတာမဟုတ္ဘူးေလ ၿပီးေတာ့ ဘာလို႔ဒီလိုဝတ္လာတာလဲ''
''ဝတ္လာတာကဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ အကုန္လုံးဒီလိုပဲဝတ္လာတာပဲကို''
''အကုန္ေပၚေနတယ္ေလ ဟိုကေပၚ ဒီကေပၚ ဘယ္နားကိုလိုက္ဖုံးေပးရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး မင္းဝတ္လာတာျပန္ၾကည့္ဦး က်စ္''
''ဘယ္သူကဖုံးခိုင္းေနလို႔လဲ ေရာ့ ကိုယ့္အကၤ်ီကိုယ္ျပန္ယူ ''
ေျပာရင္း ခြၽတ္မယ္လုပ္ေတာ့
''မခြၽတ္နဲ႕''
လက္ေတြကို ခ်ဳပ္ထားရင္း
ဖ်က္ခနဲငုံ႕က်လာတဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာေၾကာင့္ ဆိုယြန္းအငိုက္မိသြားတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္စုံထိ႐ုံေလးပဲ သူနမ္းေပမယ့္ အၾကာႀကီးးး.. လူေတြအမ်ားႀကီးျမင္သြားနိုင္္တယ္ဆိုတဲ့အသိေၾကာင့္ ေနရာမွာတင္ အေငြ႕ပ်ံၿပီး ေပ်ာက္သြားလိုက္ခ်င္တယ္။
ရင္ဘတ္ကိုတြန္းလိုက္ရင္း ''ဖယ္ေပး လူေတြဘယ္လိုထင္ေနမလဲ''
''ပိုင္ရွင္ရွိတာသိသြားၾကမွာေပါ့''
ထိုစဥ္
''ဘာဒါssaem''
ဒါဟြၽန္းအသံၾကားေတာ့ ဖ်တ္ခနဲခြာလိုက္ရင္းက နားနားကပ္ၿပီး ေျပာတယ္။
''မင္းကိုေတာ့ ဒီတိုင္းထားလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး ဆိုယြန္း''
''ssaem ဒါဟြၽန္း ေခါင္းနည္းနည္းမူးလို႔ အဲဒါ''
ဒါဟြၽမ္းစကားေတာင္မဆုံးလိုက္ ဒါဟြၽန္းလက္ကိုဆြဲၿပီး ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြနဲ႕ ထြက္သြားတယ္။
ေခါင္းမူးတယ္ဆိုတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းေျပးထြက္သြားတဲ့ သူ႕ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ၿပီး ရင္ဘတ္ေတြေအာင့္လာတယ္။ အဲလိုမ်ိဳးေတြလုပ္ေနမယ္ဆို ဘာလို႔အတင္းဖ်ားေယာင္းေနရတာလဲ။ ဘာမွမလုပ္ရင္ေတာင္ ယိုင္နဲ႕နဲ႕ရယ္ပါ။
ခဏၾကာေတာ့ ထယ္ဂြၽန္းကလာေခၚတယ္။ CEOကိုႏႈတ္ဆက္စကားေျပာၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘာဒါတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့မေတြ႕ခဲ့ဘူး ။ တစ္ေနရာမွာ ကိုယ္ဖိရင္ဖိျပဳစုေနမွာေပါ့ ။
ထယ္ဂြၽန္းက ဘာမွမေမးပဲ ကားေပၚမွာ
သီခ်င္းခပ္တိုးတိုးဖြင့္ေပးတယ္။ ဆိုယြန္းလည္းဘာမွမေျပာပဲ လိုက္လာခဲ့တယ္။ တိုက္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့မွ
''ဆိုယြန္း ေကာင္းေကာင္းနားလိုက္ဦး
မနက္ျဖန္ညေနမွ အကိုလာေတြ႕ဦးမယ္''
''ဟုတ္ ဒီေန႕အတြက္ ေက်းဇူးလည္းတင္တယ္ အားလည္းနာတယ္ ထယ္ဂြၽန္းအိုပါး''
''ရပါတယ္ နားလိုက္ေနာ္''
ေျပာၿပီး ထယ္ဂြၽန္း တံခါးဆင္းဖြင့္ေပးတယ္။
ဆိုယြန္းဆင္းၿပီး ဓာတ္ေလွကားဆီသြားေတာ့ ေနာက္ကမိုးလာတဲ့အရိပ္ေၾကာင့္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဘာဒါ။ သူက ဒါဟြၽန္းကိုျပဳစုေနရမွာမဟုတ္ဘူးလား။ စကားေျပာခ်င္စိတ္လည္းမရွိလို႔ ခပ္တည္တည္ပဲ ဓာတ္ေလွကားထဲဝင္ရပ္လိုက္တယ္။ သူလည္းဘာမွမေျပာပဲ လာၾကၿပီး အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဆိုယြန္းအိပ္ခန္းထဲေတာက္ေလွ်ာက္ဝင္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲပါဝင္လိုက္တယ္။ သူ ကိုယ့္ကိုနမ္းတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႕ ဟိုတစ္ေယာက္ကိုလည္းနမ္းေနမွာပဲဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕ အရမ္းကိုေဆးေၾကာပစ္ခ်င္ေနၿပီ။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ၿပီး တံခါးပိတ္ေတာ့ ဘာဒါက တံခါးကိုလွမ္းဆြဲၿပီး သူပါ
ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္လာတယ္။
''ဘာလုပ္တာလဲ ''
''အိမ္ေရာက္မွေျပာမယ္ဆို ဒီထဲဝင္သြားေတာ့ လိုက္ဝင္လာတာေပါ့ ''
''ဟင့္အင္း ေရခ်ိဳးဦးမယ္''
''လာ အတူတူခ်ိဳးမယ္''
ဘုရားေရ သူဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ သူ႕ကိုသူေရာ သိရဲ႕လား..ဆိုယြန္းအေတြးမဆုံးလိုက္ခင္
ဘာဒါက ဆိုယြန္းကို ေရပန္းေအာက္ဆြဲေခၚၿပီး ေရဖြင့္ခ်လိဳက္တယ္။ ေရစိုသြားတဲ့ဂါဝန္က ခႏၶာကိုယ္မွာ ကပ္ရပ္ၿပီး အတိုင္းသား။
ဆိုယြန္းလက္နဲ႕ကြယ္လိုက္ၿပီး
''ဘာဒါ ဖယ္ေပးေနာ္ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ''
''ဘာလို႔ကြယ္ထားတာလဲ လက္ေတြက''
ေျပာၿပီး ဆိုယြန္းခါးကို ခပ္တင္းတင္းဆြဲေပြ႕ၿပီး သူ႕ခႏၶာကိုယ္နဲ႕ကပ္လိုက္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံးေရစိုေနတာေၾကာင့္ အရာအားလုံးဟာ ထိလိုက္တဲ့အတိုင္း ခံစားရတယ္။ ဆိုယြန္းသူ႕ကိုတြန္းေနေပမယ့္ သူ႕မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာက ငုံ႕က်လာၿပီး ဆိုယြန္းႏႈတ္ခမ္းေတြကို စနမ္းတယ္။
ဆိုယြန္းေခါင္းကိုခါေနေပမယ့္ လည္တိုင္ကေနထိန္းကိုင္လိုက္တဲ့ သူ႕လက္ေခ်ာင္းရွည္သြယ္သြယ္ေတြေၾကာင့္ လႈပ္လို႔ေတာင္မရ။
ေအာက္စီဂ်င္ျပတ္လုနီးပါး နမ္းရွိုက္စုပ္ယူေနတဲ့သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြေၾကာင့္ ေျခေထာက္ေတြပါ အားမရွိသလိုေပ်ာ့ေခြလာတယ္။ သူက လက္တစ္ဖက္က ဆိုယြန္းခါးကိုထိန္းေပြ႕ထားရင္ ေနာက္လက္တစ္ဖက္က ဂါဝန္ပုခုံးစကို ဆြဲခ်တယ္။
''ဟင့္အင္း''
ျငင္းေနေပမယ့္ အသံလည္းမထြက္နိုင္။
လည္တိုင္ကိုေရာက္လာတဲ့ အနမ္းေတြ
ပုခုံးေပၚမွာနားၿပီးေတာ့ ညွပ္ရိုးေလးကို နမ္းလိုက္တယ္။ ပုခုံးသားေလးကို markingရာေပးၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုျပန္နမ္းရင္း သူ႕ရွပ္အကၤ်ီကို ခြၽတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဆိုယြန္း သူဘာကိုဦးတည္ေနမွန္းသိေပမယ့္ ဦးႏွောက္တစ္ခုလုံးေဆးမိထားသလိုထုံထိုင္းေနတယ္။ ျငင္းဆန္နိုင္စြမ္းေတြလည္း မရွိေတာ့သလို ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္နဲ႕ပရမ္းပတာခုန္ေနတဲ့ႏွလုံးသားၾကားမွာ လူက အားအင္ကုန္ခမ္းလာတယ္။
အခုေန သူလႊတ္ေပးလိုက္တာနဲ႕ ေျခရင္းမွာပုံက်ေနတဲ့ဂါဝန္ေလးလို ေပ်ာ့ေခြသြားမွာေသခ်ာတယ္။
ဘာဒါကေတာ့ ဆိုယြန္းကို ေကာက္ေပြ႕ၿပီး အခန္းထဲက အိပ္ယာေပၚခ်လိဳက္တယ္။
အေပၚကေနမိုးၿပီး အနမ္းေတြေခြၽျပန္တယ္။ တင္းေနေအာင္ေစ့ထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ကိုက္ခ်ၿပီး လွ်ာကိုပါ ရေအာင္သိမ္းတယ္။
ပါးျပင္ေတြကိုတိုးတိုက္လိုက္ရင္း ခရီးဆက္တယ္..
ႏူးညံ့တဲ့ရပ္ဝန္းေတြမွာ တစ္လွည့္စီနားခိုရင္း တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာဆင္းသြားတယ္..
ဆိုယြန္းတစ္ကိုယ္လုံးကို သူ႕ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားဆီတင္ထားၿပီး နမ္းရွိုက္စားသုံးၿပီးတဲ့ေနာက္
''အာ့..''
ေစြးေစြးနီသြားတဲ့ ညနက္နက္ေတြရယ္
သူနဲ႕အတူ..နီးလာလိုက္ ေဝးသြားလိုက္ျမင္ကြင္းေတြရယ္
လင္းလာလိုက္ ေမွာင္လာလိုက္အခ်ိန္ေတြရယ္..
အရာအားလုံးကို သူ႕ရင္ခြင္ထဲမွာအဆုံးသတ္
သူ႕လက္တံရွည္ေတြၾကားမွာ ကြယ္ဝွက္ရင္း.. ။