ព្រឹកថ្ងៃថ្មី
ដោយសារឃើញនូណានាងមកសម្រាកមើលពួក គេជីមីនដែលភ្ញាក់ជិតភ្លឺក៏បីនូណាឲ្យគេងនៅលើគ្រែរបស់គេឲ្យនាងគេងលក់យ៉ាងស្កប់ស្កល់
«អឹម~អុញ!ម៉េចក៏ខ្ញុំគេងនៅលើជីមីនឯណាជីមីន?គេនៅឯណា?»
នូណាក្រោយពីភ្ញាក់ដោយមិនឃើញវត្តមានរបស់ជីមីននាងក៏ងើបសួររកយ៉ាងលឿន
«យើងគឺទីនេះមុននេះយើងឃើញឯងគេងលក់ទើបបីឯងដាក់លើគ្រែបើឯងងងុយគេងបន្តិចទៀតទៅ...»
«ម៉ោងប៉ុន្មានហើយ...?»
«ម៉ោង៩ហើយមិនបាច់ភ្ញាក់ផ្អើលទេយើងទើបតែងើបប្រហែលកាលពីប៉ុន្មានម៉ោងនេះឯង»
«អឹមយើងលែងងងុយហើយជីមីនឯងមាននៅមិនស្រួលត្រង់ណាដែលទេ?»
«មិនអីទេគ្រាន់តែឃើញឯងបារម្ភពីពីយើងក៏វារៀងស្បើយជាងមុនដែរ»
«បើមិនចឹងទេចាំថេយ៍ភ្ញាក់ហើយចាំត្រឡប់ទៅផ្ទះម៉ាក់យើងគាត់បានបង់ប្រាក់ថ្លៃមន្ទីរពេទ្យរួចរាល់កាលយប់រួចហើយ...»
ពេលដែលកំពុងនិយាយនោះថេយ៍ក៏ភ្ញាក់មកល្មមដោយសារនៅខឹងគ្នារឿងយប់មិញនោះថេយ៍នឹងជីមីនមិនបានមើលមុខគ្នានោះទេ
«ពួកឯងកើតអីរាល់ដងត្រូវគ្នាណាស់មិនចឹងទេហ្អី?យប់មិញមានរឿងអីកើតឡើង?ពួកឯងមានលឺយើងសួរដែលទេ?ថេយ៍...ជីមីន...»
នូណាខំសួរពួកគេទាំងពីរតែនៅតែគ្មានចម្លើយតបមកវិញឡើយបើដូច្នេះនាងក៏មិនមានដំណោះ ស្រាយនោះឡើយ
ថេយ៍នឹងជីមីនចូលដល់ក្នុងឡានទាំងមិននិយាយ រកគ្នា មិនមែនថាពួកគេមិនដែលឈ្លោះគ្នាតែរាល់ ដងឈ្លោះងាយនឹងត្រូវគ្នាវិញណាស់
«ទៅសម្រាកនៅផ្ទះយើងសិនទៅយ៉ាងណានៅផ្ទះរបស់ពួកឯងក៏គ្មាននាក់ចាំមើលថែឡើយបើនៅផ្ទះយើងយើងអាចនឹងទុកចិត្តពួកឯងមានសុវត្តិភាព»
«អឹម...»
ថេយ៍បានត្រឹមងក់ក្បាលជាការឆ្លើយតបនឹងនូណាវិញ នៅពេលនេះនូណាពិតជាឆ្ងល់ជាខ្លាំងថាតើមូលហេតុអ្វីទើបធ្វើឲ្យពួកគេឈ្លោះគ្នាបានយូរដល់ថ្នាក់នេះ(ឈ្លោះគ្នាដោយសារចែឯងនឹងហើយ)
ដោយសារតែគ្មានការឆ្លើយតបមកវិញនូណាបានត្រឹមព្រួយបារម្ភនៅក្នុងចិត្តថាតើថ្ងៃមុខទៅអ្នកទាំងពីអាចត្រូវគ្នាវិញទេ
មកដល់ក្នុងផ្ទះភ្លាមនូណាពិតជាភ្ញាក់ផ្អើលនឹងវត្តមានរបស់មនុស្សដែលនូវចំពោះមុខនេះណាស់
«ប៉ា!!!»
នូណានាងសឹងតែមិនជឿនឹងភ្នែកនេះពិតជាប៉ានាងមែនឬក៏អត់នូណានាងដើរចូលទៅរកប៉ានាងតិចៗក្នុងចិត្តមួយកំពុងនិយាយថាតើនេះពិតជាប៉ាមែនអត់ក្នុងចិត្តមួយនិយាយថាប៉ាគាត់មិនមែនប៉ាទេ
«នូណាមករកប៉ាមកកូន...»
«ប៉ា...ហាហាហា...»
គ្រាន់តែលឺសម្លេងប៉ាហៅនាងភ្លាមនូណាក៏រត់ទៅឱបគាត់ហើយយំយ៉ាងខ្លាំងនាងនឹកគាត់ណាស់បើទោះបីគាត់ខានបង្ហាញខ្លួនចំពោះមុខនាងមិនយូរយ៉ាងណាក៏នាងគ្មានចិត្តខឹងនឹងគាត់ដែលមានតែសប្បាយដែលគាត់អាចមកមើលនាងបាន
«នូណាកូនធំច្រើនណាស់ឥឡូវ...»
អ្នកជាឪពុកបានមើលកូនស្រីទាំងក្ដីសប្បាយ រីករាយបើទោះបីគាត់មិនបានមកមើលកូនស្រីយូរហើយក្ដីតែគាត់តែងឲ្យមនុស្សតាមដានកូនគាត់មិនឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ឬផុតពីក្រសែរភ្នែកគាត់ឡើយ
«ប៉ា...មកលើកមកុំចាកចេញពីកូនទៀតបានដែរទេ?ពួកយើងឥឡូវមានប្រាក់មានមុខមាត់ហើយកូនចង់ឲ្យប៉ាប្រើពេលវេលាជាមួយកូនបានទេតែ មួយថ្ងៃក៏កូនអស់ចិត្តដែរ...»
គ្រាន់តែនិយាយបែបនេះរួចអ្នកជាម្ដាយសែនអាណិតកូនខ្លោចចិត្ត
«ចាំនិយាយគ្នានៅពេលក្រោយចុះណា...ម៉ោះបើជ្រុលជាមកជុំគ្នាបែបនេះហើយពួកយើងមកញ៉ាំអារហារអីជុំគ្នាទៅ...»
នៅតុអាហារ
«ថេយ៍យ៉ុង...ជីមីនពូអរគុណពួកឯងហើយដែលប៉ុន្មានឆ្នាំនេះមើលថែកូនស្រីពូបានល្អយ៉ាងនេះបើថ្ងៃមុខនូណាកូនស្រីពូអាចមានបុរសណាម្នាក់ស្រលាញ់ហើយមើលថែនាងដូចក្មួយៗធ្វើដាក់នាងកន្លងមកប្រហែលជាល្អណាស់ហើយ...»
«បាទមិនអីទេលោកពូយ៉ាងណាពួកយើងស្គាល់គ្នាយូរមកហើយនូណាក៏ជាមនុស្សល្អម្នាក់បានជួប នឹងស្គាល់នាងក៏ជាសំណាងរបស់ខ្ញុំដែរ...»
ថេយ៍ឆ្លើយតបទៅកាន់ប៉ារបស់នូណាវិញទាំស្នាម ញញឹម បើតាមការនិយាយរបស់គាត់មើលទៅគេអាចនឹងមានសង្ឃឹម
«ចឹងដើម្បីជាការតបស្នងចំពោះទង្វើល្អរបស់ក្មួយពូនឹងជូននូវកាដូខ្លះៗជូនក្មួយទាំងពីរ...»
ពេលនោះសម្លេងឡានបើកមកជាច្រើនគ្រឿងក៏បានលឺដល់ក្នុងផ្ទះខាងក្នុង
«ប៉ានេះជាអ្វីនឹង?»
«ចេញទៅក្រៅមើល...»
មកដល់ខាងក្រៅឡានម៉ាកល្បីៗបានតម្រៀបជាជាជួរដើម្បីរង់ចាំការជ្រើសរើសរួចជាស្រេច
«ពួកឯងអាចជ្រើសរើសបាននេះគឺជាទឹកចិត្តពូចំពោះក្មួយទាំងពីរអាចរើសយកបានណា...»
ទាំងថេយ៍នឹងជីមីនសុទ្ធតែបើកមាត់ទាំងភ្ញាក់ផ្អើលមិនមែនឡានថោកឯណាគឺរាប់លានរាប់មុឺនដុល្លារមិនត្រឹមតែថ្លៃមួយមុខតែម៉ាកវាក៏ល្បីទៀតបើមិនបើកមាត់ចំហរទេទើបចម្លែក
«លោកពូពួកខ្ញុំគិតថាវាដូចជាថ្លៃពេកហើយចំពោះខ្ញុំវាដូចជាមិនសាកស្តម្ភជាមួយខ្ញុំទេ...»
«ជីមីនក្មួយមិនបាច់គួរសមពេកទេទាំងអស់នេះពូកម្មង់មកឲ្យក្មួយរើសយ៉ាងពិសេសណាបើមិនទទួលទេពូអន់ចិត្តស្លាប់ហើយ...»
«តែលោកពូ...ពួកយើងគឺមានឡានរបស់ខ្លួនឯងរួចទៅហើយមិនយល់ទាស់ទេគ្រាន់តែញ៉ាំអាហារជុំគ្នាបែបនេះគឺបានហើយ...»ថេយ៍
«បើនៅតែមិនទទួលទៀតពូឈប់ឲ្យក្មួយៗទាក់ទងជាមួយនឹងនូណាកូនស្រីពូទៀតហើយ...នូណា...»
«យល់ព្រមៗ»
កម្លោះទាំងពីរគ្រាន់តែនិយាយដល់ការផ្ដាច់ទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេភ្លាមក៏និយាយយល់ព្រមយ៉ាងឆាប់រហ័ស
«អើបែបនេះទើបល្អ...ម៉ោះចូលមកក្នុងវិញមកចាំពូរៀបចំឯកសារផ្ទេររបស់នោះជាកម្មសិទ្ធិរបស់ក្មួយៗឲ្យហើយ...ម្នាក់មួយគ្រឿង»
«ហេម!!នែពួកឯងពិតជាសំណាងមែន...»
«លោកប៉ាប៉ុន្មានថ្ងៃនេះកូនឲ្យថេយ៍នឹងជីមីនស្នាក់ នៅជាមួយពួកយើងហើយ...ងាយស្រួលថែទាំគ្នា»
«ល្អមានអី...តែនូណាប៉ាមានកាដូឲ្យកូនដូចគ្នានេះនែ៎...»
«ឈុតពិធីជប់លាង?ប៉ាចង់ឲ្យកូនចូលរួមនៅក្នុងពិធីអ្វីទៅ?»
«គឺថ្ងៃខួបកំណើតរបស់កូនប្រុសគ្រួសារត្រកូលចន នៅប៉ុន្មានថ្ងៃទៀតតែប៉ាជាប់រវល់មិនបានទៅចូល រួមទេហើយណាមួយវាជាពិធីបែបក្មេងៗប៉ាចូលគេមិនចុះនោះទេកូនទៅចុះ»
«ប៉ាកូនមិនចូលចិត្តទៅចូលរួមពិធីអីអស់នោះទេសុំអត់ទៅបានអត់?...»
«បើកូនទៅកូននាំទាំងជីមីននឹងថេយ៍ទៅផងទៅយ៉ាងណារឿងនេះប៉ាទុកចិត្តលើកូនហើយណា...»
«តែកូនមិនសូវជាចេះតែងខ្លួននោះទេ...កូនម៉េចនឹងចូលចំណោមគេចុះទៅ...»
«នូណាកូនភ្លេចហើយឬថាម៉ាក់កូនក៏ជាស្រីស្អាតម្នាក់ដែលមិនចឹងឲ្យម៉ាក់កូនជាអ្នករៀបចំខ្លួនឲ្យកូនទៅនូណា...អូនសម្លាញ់អូនធ្វើបានទេ?»
«បាន...ម៉ោះញ៉ាំបាយទៅ...»
«ម៉ោះនូណាបង្គារនេះវាស្រស់ណាស់ប៉ាបានឲ្យម៉ែដោះធ្វើពិសេសសម្រាប់កូនណា៎...»
«លោកពូគឺថា...»
ថេយ៍រៀបនឹងនិយាយអ្វីទៅហើយតែនូណានាងក្រវីក្បាលឃាត់មិនឲ្យនិយាយ
«មានរឿងអីមែនទេ?»
«អ-អត់មានអីទេប៉ាម៉ោះចាំកូនញ៉ាំវា...ឆ្ងាញ់ណាស់អរគុណប៉ា...»
ញ៉ាំអាហារបានមួយសន្ទុះដៃរបស់រាងតូចក៏ចាប់ ផ្ដើមឡើងកន្តួលឡើងមកធ្វើឲ្យថេយ៍គេបារម្ភជាខ្លាំង
«ប៉ាកូនសុំទៅបន្ទប់មុនហើយ...»
នូណាងើបឡើងយ៉ាងលឿនហើយដើរឡើងទៅបន្ទប់យ៉ាងប្រញាប់ប្រញាលឯមិត្តទាំងពីររបស់នាងក៏ងើបឡើងទៅតាមនាងផងដែរ
«នូណាឯងយ៉ាងម៉េចហើយបើញ៉ាំមិនបានហេតុអ្វីពេលយើងរៀបនឹងឃាត់លោកពូម៉េចក៏ឯងហាមយើង...»
ថេយ៍និយាយទាំងបារម្ភនឹងនាងពេលនេះដៃនាងឡើងកន្ទួលក្រហមយ៉ាងច្រើន
«ជីមីនជួយទៅយកថ្នាំនឹងទឹកឲ្យយើងផឹកបន្តិច មក...»
នាងនិយាយហើយក៏ប្រឹងយកដៃទៅញុកមាត់ដើម្បី ឲ្យក្អួតបង្គារមុននេះចេញមកវិញ...
«នេះ...»
ជីមីនគេរត់ទៅយកថ្នាំយ៉ាងប្រញាប់វាមិនមែនជាលើកទី១ដែលប៉ានាងមិនដឹងឯណា
«ល្ងង់អើយល្ងង់យ៉ាងនេះ...ឯងពិតជាកូនស្រីដែលតាមកន្លងធម៌ពិតមែន...របស់ដែលខ្លួនឯងញ៉ាំមិន កើតហើយនៅខំប្រឹងលេបទៀតពិតជាមិនស្ដាយ ជីវិតមែន»
ពួកគេទាំងពីរក៏ដាក់ឲ្យនូណាគេងនៅលើគ្រែហើយ ក៏ដើរចេញទៅហៅម៉ាក់នាងដែលកំពុងលាស្វាមី
«អ្នកមីងនូណាគេងហើយស្នាមកន្ទួលលើដៃនាងនៅតែមានចឹងអ្នកមីងអញ្ជើញទៅលាបថ្នាំឲ្យនាងបន្តិចទៅ...»ថេយ៍
«មីងអរគុណពួកឯងហើយពួកឯងទៅសម្រាកចុះនៅសល់ទុកឲ្យអ្នកមីងអ្នកចាត់ចែងហត់ដល់ពួកឯងហើយ...»
និយាយហើយគាត់ក៏ដើរឡើងទៅខាងលើដើម្បីមើលកូនស្រីនូណានាងគេងនៅក្នុងបន្ទប់ទាំងនៅលើខ្លួននៅសល់កន្ទួលក្រហមលើស្បែក
«ក្មេងល្ងង់បើញ៉ាំមិនកើតហេតុអ្វីមិននិយាយ... ហេតុអីចាំបាច់ត្រូវឈឺខ្លួនក៏ព្រោះតែអាហារប៉ុន្មានម៉ាត់នោះ...»
គាត់និយាយបន្ដើរជូតខ្លួនឲ្យកូនស្រីបន្ដើរទឹកភ្នែកស្រក់ចុះទាំងមិនដឹងខ្លួនសម្រាប់កូនស្រីគាត់ហេតុអីគ្រាន់តែចង់បានការយកចិត្តទុកដាក់ពីប៉ាខ្លួនហេតុអ្វីក៏ពិបាកម្ល៉េះ?