မြေအောက်လောကစီရင်သူ 『ဖန့်ကွမ်း』〘မြန်မာဘာသာပြန်〙

အပိုင်း ၉ : မှတ်စုစာအုပ်

[Unicode]

မှန်ထဲရှိ အရပ်ရှည်ရှည်သွယ်လျလျ ပုံရိပ်မှာ မှန်ဘောင်ကို တစ်ခဏမျှ မှီရပ်နေပြီးနောက် ခပ်တိုးတိုး ရယ်လိုက်ကာ အသံတိုးတိုးဖြင့် "အရိုအသေမဲ့လိုက်တာ "

"အဲ့ကလေးထပ်ပြီး သောင်းကျန်းအုံးမှာလား ? " ရှချောင်က အထိတ်ထိတ်အလန့်လန့်ဖြင့် မေးလာသည် ။

"ဒီညပြီးရင် အဆင်ပြေသွားလိမ့်မယ် " ဝမ်းရှီ ဖြေလိုက်၏ ။

"အော " ရှချောင် သက်ပြင်းချလိုက်တော့သည် ။

ရှဲ့ဝမ်းက ဖြည့်စွက်ပြောလာ၏ ။ "မနက်ဖြန်ကျမှ သူ့ကို ထပ်ဆွလိုက်ရင် နောက်တစ်မျိုး သောင်းကျန်းပြလောက်တယ် "

ရှချောင် : "....."

ဝမ်းရှီ မှန်ဘောင်ကို ရိုက်လိုက်တော့သည် ။

ဝါဂွမ်းစို့ထားသည့်အရုပ်လက်၏ ရိုက်ချက်မှာ အားအင်မရှိသဖြင့် ရှဲ့ဝမ်းက ဒေါသမထွက်သွားဘဲ ရယ်မောလျက် "တစ်ယောက်သောသူက အရမ်းကြမ်းတမ်းနေတာပဲနော် ? "

တစ်ယောက်သောသူမှာ သေချင်ယောင်ဆောင်ကာ စကားမပြောလာတော့ချေ ။

စတိုခန်းထဲတွင် ပြတင်းပေါက်ဟူ၍မရှိသောကြောင့် ထိုအခန်းထဲတွင် အချိန်ခဏတာလောက်နေပြီးနောက် အချိန်မည်မျှကုန်ဆုံးသွားသည်ကို သိနိုင်ရန် ခက်ခဲလာ၏ ။

ရှချောင်သည် ကြောက်ရွံ့လွန်းသဖြင့် သူ့မျက်လုံးများကို မပိတ်ရဲချေ ။ ဝမ်းရှီသည်တော့ ကြောင်အိမ်ကို ‌မှီလိုက်ကာ ပြောလာသည် ။ "ငါ ခဏလောက် အိပ်လိုက်အုံးမယ် "

စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စရာ ရှဲ့ဝမ်းတစ်ယောက် အပေါ်မှပြုတ်ကျကာ ရှစ်စိတ်ကွဲသွားခြင်းမှ ကာကွယ်ရန် သူသည် မှန်အတွက် လုံခြုံဘေးကင်းသည့်နေရာတစ်ခုကို မရှာချင်ရှာချင်နှင့် ရှာလိုက်ရသည် ။ ထို့နောက် မျက်လုံးများကို ပိတ်ကာ မှန်ဘောင်ကို ပုတ်လိုက်ပြီး "လိမ်လိမ်မာမာနေ "

ရှဲ့ဝမ်းက လွယ်လင့်တကူ သဘောတူလာ၏ ။ တစ်ခဏကြာပြီးနောက် သူရုတ်တရက်ပြောလာသည် ။ "မင်းဗိုက်ထဲက အသံတွေထွက်နေတယ် ။ ဗိုက်ဆာနေတာလား ? "

အစာသွပ်အရုပ်မှာ အေးစက်စွာဖြင့် "ပါးစပ်ပိတ်ထား "

ရှဲ့ဝမ်းက ပြုံးလိုက်တော့သည် ။ "ဟုတ်ပါပြီ "

ထို့နောက်တွင်တော့ အမှန်တကယ် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားလေ၏ ။

အချိန်မည်မျှ ကုန်ဆုံးသွားသည်ကို မသိရသော်ငြား နောက်ဆုံးတွင်တော့ နံနက်မိုးသောက် ကျရောက်လာ‌ခဲ့လေပြီ ။

စတိုခန်းထဲ၌ ‌အမှောင်ထု ကြီးစိုးနေဆဲဖြစ်သည့်တိုင် အပြင်ဘက်ရှိ ခြေသံများက မြေးအဘိုးနှစ်ယောက် နိုးနေပြီဖြစ်ကြောင်း အသိပေးနေ၏ ။

ဝမ်းရှီသည် အောက်ထပ်ရှိ သော့ခတ်ထားသော အံဆွဲအကြောင်း ဆက်တိုက်တွေးနေမိပြီး သွားရောက်စစ်ဆေးကြည့်ချင်ခဲ့သည် ။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် အန္တရာယ်အသစ်များနှင့် ကြုံတွေ့မည့်အရေး စိတ်ပူမိသဖြင့် ရှချောင်ကို သူနှင့်အတူ ခေါ်မလာတော့ဘဲ စတိုခန်းထဲတွင်သာ စောင့်နေရန် ပြောခဲ့သည် ။

မူလက သူသည် ရှဲ့ဝမ်းကိုပင် ခေါ်မလာချင်‌ခဲ့သော်လည်း ရှဲ့ဝမ်းက "ငါက အဲ့လောက်ထိလဲ နေရာမယူပါဘူး ။ ပြီးတော့ ကင်းစောင့်သဘော စောင့်ကြည့်ပေးလို့လဲရတယ် ။ မင်းတကယ် မစဉ်းစားကြည့်တော့ဘူးလား ? " ဟု ပြောလာခဲ့သည် ။

သို့နှင့် ဝမ်းရှီ စဉ်းစားကြည့်လိုက်၏......ထို့နောက် မှန်ကို ကြောင်အိမ်၏ အတွင်းအကျဆုံးနေရာသို့ ထိုးထည့်လိုက်တော့သည် ။

ရှဲ့ဝမ်း : "....."

"မင်းကို အဲ့လောက်ထိ ကွဲလွယ်ဖို့ ဘယ်သူပြောလို့တုန်း ? မင်းကအရုပ်ဆိုရင်တောင် ငါခေါ်သွားအုံးမယ် " ဝမ်းရှီသည် တည်ငြိမ်စွာ ပြောလိုက်ပြီးနောက် တံခါးကိုဖွင့်ကာ လှစ်ခနဲ ထွက်လာခဲ့သည် ။

သူသည် ဤသို့သောကိစ္စမျိုးကို တစ်ယောက်တည်းဆောင်ရွက်ရသည်ကိုသာ ပိုအသားကျနေခဲ့ပြီး သူစိုးရိမ်စရာများလည်း လျော့နည်းသွားလိမ့်မည်ပေ ။

လှောင်အိမ်ထဲတွင် အရာအားလုံးက ပုံရိပ်ယောင်များဖြစ်သော်လည်း ယခင်က မိစ္ဆာဝိညာဉ်များကို မဖယ်ရှားနိုင်ဘဲ စွ့န်စွ့န်စားစား အသက်ပေးလိုက်ရသော ဖန့်ကွမ်း တော်တော်များများလည်း ရှိခဲ့ဖူးသည် ။

သူသည် ရှချောင်နှင့် ရှဲ့ဝမ်း၏အသက်အန္တရာယ်များကို မစွန့်စားလိုခဲ့ပေ ။

***

ဤအိမ်ရှိ ပြတင်းပေါက်များမှာလည်း အင်မတန်ရှေးကျနေပြီး အလင်းရောင်ကို သာမန်မျှသာ ‌ထောက်ပံ့ပေးနိုင်သည် ။ အပြင်ဘက်ရှိ ကောင်းကင်ယံမှာ ပုံမှန်အတိုင်း ညှို့မှိုင်းနေသဖြင့် အိမ်ထဲ၌ အတော်လေး မှောင်မိုက်နေခဲ့သည် ။

ဝမ်းရှီသည် ထောင့်တစ်ခုတွင် ပုန်းကွယ်လျက် အဘိုးအိုကြီး အပေါ်ထပ်သို့ ဖြည်းညှင်းစွာ တက်လာသည်ကို ကြည့်နေ၏ ။

မနေ့ညက ပြုတ်ကျခဲ့သော မီးဆိုင်းမှာ ပျောက်ကွယ်သွားပြီး မျက်နှာကြက်တွင်တော့ အနက်ရောင် အပေါက်ကြီးတစ်ပေါက်သာ ကျန်ရှိနေသည် ။

ဒုတိယထပ်ရှိ စင်္ကြံလမ်းတစ်လျှောက်တွင် အရုပ်များ၏ ဆုတ်ဖြဲခံထားရသော ခြေလက်များနှင့် ဦးခေါင်းများမှာ ကြမ်းပြင်ပေါ်၌ ပြန့်ကျဲနေပြီး လည်ပင်းနေရာမှ ဝါဂွမ်းစများ စုတ်ဖွာထွက်နေ၏ ။

၎င်းတို့၏ ဖန်ဂေါ်လီလုံးသဖွယ် မျက်လုံးများမှာတော့ ဆွဲဖြုတ်ခံထားရကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်၌ တလိမ့်လိမ့် ။ မျက်လုံးပေါင်းမြောက်များစွာက အလွန်ပြူးကျယ်စွာ ပွင့်ဟ,နေပြီး မျက်နှာကြက်ကို မျက်တောင်မခတ်တမ်း စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည် ။

အဘိုးအိုးသည် သူ့အိတ်ကပ်ထဲမှ အနက်ရောင်အမှိုက်အိတ်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး လှုပ်ခါဖွင့်လိုက်ကာ ဦးခေါင်းနှင့် ခြေလက်အပိုင်းအစများအား စကားတစ်ခွန်းမျှမဆိုဘဲ ကောက်ထည့်နေ၏ ။

ကောင်လေးသည်ကား အလင်းရောင်ကို ကျောပေးရင်း မှောင်ရိပ်ထဲတွင် မတ်တပ်‌ရပ်နေကာ လူအိုကြီးအား အမူအရာမဲ့ စိုက်ကြည့်နေသည် ။

အချိန်အတော်ကြာပြီးနောက် သူသည် အင်မတန် တိုးလျစွာဖြင့် "တောင်းပန်ပါတယ် "

အဘိုးအိုက ဆိတ်ငြိမ်နေဆဲ ။

သူထပ်ပြောလိုက်သည် ။ "တောင်းပန်ပါတယ် "

"ဘိုးဘိုး...သားတောင်းပန်ပါတယ် "

အဘိုးအိုသည် သက်ပြင်းဖွဖွချလိုက်ကာ ခါးကို ခဲရာခဲဆစ်မတ်လိုက်သည် ။ "ဒါ မင်းကြိုက်တဲ့ အရုပ်တွေမဟုတ်ဘူးလား ? ဘာလို့ ဖျက်ဆီးလိုက်ပြန်တာလဲ ? "

ကောင်လေး၏အသံမှာ ယခင်အတိုင်း လေသံအတက်အကျ ကင်းမဲ့နေဆဲပင် ။ "သားကြောက်လို့ပါ "

ဝမ်းရှီ : "....."

နောက်တစ်ခေါက်ပြန်ပြောလိုက်စမ်း ။ မင်းက ဘာဖြစ်လို့တဲ့ ?

ရှချောင်သာ ကြားရင် ချက်ချင်း ခွေခေါက်လဲသွားလောက်တယ် ။

ဝမ်းရှီ တွေးလိုက်မိ၏ ။

ကောင်လေးမှာ ဆက်လက်ရှင်းပြနေဆဲဖြစ်သည် ။ "သူတို့က သားကို အမြဲလိုက်ကြည့်နေတာ ။ သားကြောက်လာလို့ "

"အဲ့တာနဲ့ သူတို့မျက်လုံးတွေကို ထပ်ပြီး ဆွဲဖြုတ်လိုက်တာလား ? " အဘိုးအိုက မေးလိုက်သည် ။

"အင်း "

ဝမ်းရှီသည် စင်ပေါ်ရှိ တရုတ်ရိုးရာစတိုင်အရုပ်များ၏ မျက်လုံးများ ပျောက်ဆုံးနေသည်ကို ပြန်အမှတ်ရသွားပြီး အဘိုးကြီးက အဘယ်ကြောင့် "ထပ်ပြီး"ဟူသော စကားလုံးကို အသုံးပြုမှန်း နားလည်သွားခဲ့သည် ။ ကောင်လေးမှာ သို့နှယ်အပြုအမူမျိုးကို အကြိမ်မရေမတွက်နိုင်အောင် ပြုလုပ်ခဲ့ပြီး ဖြစ်လောက်သည် ။

အဘိုးအိုက သက်ပြင်းချ၏ ။ သက်ပြင်းချသံမှာ တိုးညှင်းကာ အသက်ရှူသံရောယှက်နေပြီး အိမ်အငွေ့အသက်ကို ပို၍ပင် စိတ်မချမ်းမြေ့စရာကောင်းသွားစေသည် ။

ကောင်လေးက ရုတ်တရက် ပြောလိုက်သည် ။ "သူတို့က အသက်ရှိနေတာ "

လူအိုကြီးက သူ့ကို ကြည့်လာ၏ ။

ကောင်လေး : "သူတို့အကုန် အသက်ရှင်လာမှာ "

လူအိုကြီး : "မရှင်လာပါဘူး ။ အဘိုး အရင်က မင်းကို သင်ပေးထားတာမှတ်မိလား ? သူတို့ရင်ဘတ်ကို ကြိုးနဲ့ထိုးချလိုက်တာနဲ့ သူတို့ အသက်ရှင်လာတော့မှာမဟုတ်ဘူး "

ကောင်လေးသည် ကြမ်းပြင်ပေါ်မှ ကျန်ရှိနေသေးသည့် အရုပ်အပိုင်းအစများကို ကောက်လိုက်ကာ ထိတ်လန့်ဖွယ် စကားလုံးများကို အလေးအနက်ပြောလာခဲ့သည် ။ "မှတ်မိတယ် ။ အဲ့တာကြောင့် သားအကုန်လုံးကို ဆုတ်ဖြဲလိုက်တာပေါ့ ။ ဒီအရုပ်တွေက သူတို့ရင်ဘတ်မှာ ကြယ်သီးတွေ ပန်းပွင့်တွေရှိပေမဲ့ ဘာမှမရှိတဲ့ အရုပ်တွေလဲ ရှိနေတာ "

အဘိုးအိုးမှာ သူ့ကို နားလည်အောင် မည်သို့လုပ်ရမှန်းမသိသဖြင့် "အဲ့လိုအရုပ်မျိုးတွေက မတူဘူး "ဟုသာ ပြောနိုင်သည် ။

ကောင်လေးက မေးပြန်၏ ။ "ဘယ်လိုမတူတာလဲ ? "

လူအိုကြီးက ခေါင်းခါလိုက်ရင်း အရုပ်အပိုင်းအစများကို ကောက်လိုက်ကာ အမှိုက်အိတ်ထဲသို့ထည့်ပြီး အိတ်ကိုပိတ်ချည်လိုက်တော့သည် ။ ထို့နောက် မေးလိုက်၏ ။ "ဘာလို့ အရုပ်တွေက အသက်ရှင်လာလိမ့်မယ်လို့ အမြဲထင်နေရတာတုန်း ? "

ကောင်လေးက စကားပြောနေသည်ကို ရပ်တန့်လိုက်သည် ။

အဘိုးအိုသည် စကားသံကို နူးညံ့လိုက်ကာ သူ့ကိုချော့မြူရန် စနောက်နေသည့်အလား "သူတို့ တကယ်အသက်ရှင်လာရင်လဲ အတူတူဆော့ပေးမဲ့ ကလေးရှိတာ ကောင်းတာပေါ့ "

"မကောင်းဘူး " ကောင်လေးက ချက်ချင်း ခေါင်းတသွင်သွင်ခါယမ်းပြလာ၏ ။

"ဘာလို့လဲ ? " အဘိုးအိုက မေးသည် ။

"အဲ့ကျရင် ဘိုးဘိုးက သားကို လိုချင်တော့မှာမဟုတ်ဘူး "

"မဟုတ်တာ ။ ဘယ်လိုလုပ် အဲ့လိုဖြစ်နိုင်မှာလဲ ? " အဘိုးအိုသည် တော်တော်ကြာကြာ ကြောင်အ,နေပြီးနောက် ဖြည်းညှင်းစွာ ပြောလာခဲ့သည် ။ "အဘိုးက မင်းကို မလိုချင်ဘဲ မနေပါဘူးကွယ် "

ဤသည်ကို ကြားသော် ဝမ်းရှီ၏မျက်ခုံးများ အနည်းငယ် တွန့်ချိုးသွားရသည် ။

သို့သော်ငြား သူသည် သည်နေရာတွင် သိပ်ပြီးအချိန်ဆွဲမနေခဲ့ ။ အဘိုးအိုက ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် မွစာတက်ပြန့်ကျဲနေသော ဝါဂွမ်းစများအား လှည်းကျင်းနေသည်ကို အခွင့်ကောင်းယူကာ သူသည် အမှိုက်အိတ်ကို အကာအကွယ်အနေဖြင့် အသုံးချလိုက်ပြီး အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာခဲ့လိုက်တော့သည် ။

"နောက်ဆုံးတော့ ဆင်းလာပြီပဲ " ရုတ်တရက်ဆန်စွာ ရှဲ့ဝမ်း၏စကားသံက သူ့နားရွက်ဘေးမှ ထွက်ပေါ်လာသဖြင့် ဝမ်းရှီ လန့်သွားရသည် ။

ထိုအခါမှသာ အဘိုးအို၏အိပ်ခန်းတံခါးဘေး၌ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်တစ်ချပ်ရှိနေ‌သေးမှန်း သူသတိရသွားခဲ့သည် ။ ရှဲ့ဝမ်းသည် မှန်တစ်ချပ်နှင့်တစ်ချပ်အကြား လွတ်လပ်စွာ ရွှေ့ပြောင်းသွားလာနိုင်၏ ။

"အဲ့အပေါ်မှာ ပျော်စရာကောင်းရဲ့လား ? " မှန်ထဲရှိ ဝေဝါးဝါးပုံရိပ်က အပေါ်ထပ်သို့ တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်သည် ။ "ငါက မင်း အဲ့ဒီလူအိုကြီးရယ် ကလေးလေးရယ်နဲ့လက်ချင်းတွဲပြီး ဆင်းလာတော့မယ်မှတ်နေတာ "

"သွားလိုက်တော့ " ဝမ်းရှီ ခွန်းတုံ့ပြန်လိုက်၏ ။

အကယ်၍ အရင်တုန်းကသာဆိုလျှင် သူသည် ရှင်းပြဖို့ပင် စိတ်ကူးရှိမည်မဟုတ်ပေ ။ သို့သော် ရှဲ့ဝမ်း၏ နောက်ပြောင်နေသည့်လေသံက အင်မတန်သိသာထင်ရှားလှသည်ဖြစ်ရာ သူသည် ခြေလှမ်းတစ်ဖက်ကြွပြီးသည့်တိုင် ဖြည့်စွက်ပြောလိုက်ဆဲ ။ "ငါက အခြေအနေကိုသိရအောင် နားထောင်နေတာ ။ မင်းတစ်ယောက်တည်း လှောင်အိမ်ထဲဝင်ရရင် မင်းလဲဒါမျိုးလုပ်ရမှာပဲ "

မမျှော်လင့်ထားစွာပင် ရှဲ့ဝမ်းက "ဪ"ဟု အသံပြုလိုက်ကာ ပြောလာသည် ။ "အမှန်ပဲ...ငါက သိပ်ပြီးနားမထောင်တတ်ဘူး "

သူသည် တုန့်ခနဲရပ်တန့်သွားပြီးနောက် တိုးညှင်းစွာ ပြောလာ၏ ။ "ငါ့စွမ်းရည်အဆင့်နဲ့ဆို အရင်က လှောင်အိမ်‌အများကြီးထဲ ဝင်ဖူးတာတော့ မဟုတ်ဘူး ။ ဒါပေမဲ့ ကြုံနေလို့တစ်ခုတော့ ပြောပြမယ် ။ မင်းအများကြီး လိုက်နားထောင်မိရင် စိတ်ပျော့သွားတာတို့ ညှာမိသွားတာတို့ မလွှဲမသေဖြစ်လာလိမ့်မယ် ။ အဲ့တော့ လျစ်လျူရှုထားတာ အကောင်းဆုံးပဲ "

'အကြီးအကဲက တပည့်လေးကို သင်ပြပေး 'သလို လေသံကို နားထောင်ကြည့်စမ်းပါအုံး ။

ဝမ်းရှီသည် သူ့ကို မမှိတ်မသုန် စိုက်ကြည့်နေလိုက်ပြီးနောက် "ဪ"ဟုသာ ပြောလိုက်သည် ။

သူ၏စကားသံအနေအထားကြောင့် ရှဲ့ဝမ်းက စိတ်ရွှင်မြူးသွားလေ၏ ။ "ဘာဖြစ်လို့လဲ ? "

ဝမ်းရှီ ; "မသိတဲ့သူတွေများ ကြားရင် မင်းကို ချန်ပူသောက်လို့ ထင်နေကြအုံးမယ် "

အရုပ်လေးမှာ အေးစက်စက်မျက်နှာသေဖြင့် အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားကာ လက်တစ်ချက်လှုပ်ရင်း အနောက်ရှိတံခါးကိုပင် ပိတ်လုနီးပါး စေ့သွားသေးသည် ။

မှန်ထဲရှိ အရပ်ရှည်ရှည်သွယ်လျလျ ပုံရိပ်မှာ မှန်ဘောင်ကို တစ်ခဏမျှ မှီရပ်နေပြီးနောက် ခပ်တိုးတိုး ရယ်လိုက်ကာ အသံတိုးတိုးဖြင့် "အရိုအသေမဲ့လိုက်တာ "

***

အဘိုးအို၏အိပ်ခန်းထဲတွင် အိပ်ရာဘေးရှိ စားပွဲပေါ်မှ မှန်တစ်ချပ် ပျောက်ဆုံးနေသည်မှလွဲလျှင် မနေ့ညကအတိုင်း မပြောင်းမလဲရှိနေဆဲ ။ အကျိုးအကြောင်းသင့်စွာ ဆိုရပါလျှင် သည်အပြောင်းအလဲက လှောင်အိမ်ပိုင်ရှင်ကို သတိချပ်စေရမည်ဖြစ်သော်လည်း ခုနက အဘိုးအို၏ပုံစံအရ ရန်လိုနေသည့်ပုံ လုံးလုံးမပေါ်ပေ ။

သူသည် ဒုတိယထပ်ရှိ အပျက်အစီး အရှုပ်အထွေးများကြောင့် အာရုံလွင့်ပျံ့နေသဖြင့် ထိုမှန်ကို လောလောဆယ် သတိမထားမိပုံပင် ။

စားပွဲခုံရှိအံဆွဲတွင် သော့ခလောက်မှာ တန်းလန်းရှိနေဆဲဖြစ်ပြီး ယမန်နေ့ညက ဖွင့်ဖို့ကြိုးစားခဲ့သည့် အရိပ်အယောင်များအားလုံး ပျောက်ကွယ်သွားကာ လှောင်အိမ်ပိုင်ရှင်သည် ဤနေရာအား ကာကွယ်လိုသည့်ဆန္ဒပြင်းပျကြောင်းကို ညွှန်ပြနေ၏ ။

ဝမ်းရှီသည် ကြိုးတစ်ချောင်းကို ရှာဖွေလိုက်ကာ သော့ပေါက်ထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်သည် ။

ချည်မျှင်ကြိုးမှာ အသက်ရှိနေသည့်အလား သော့ပေါက်ထဲမှ ကလစ်ခနဲ အသံတိုးတိုးထွက်ပေါ်လာခဲ့သည် ။

ဝမ်းရှီသည် အသက်အောင့်မိကာ စက္ကန့်ပိုင်းမျှ စောင့်ဆိုင်းနေလိုက်သည် ။ ရုတ်တရက် သူ့မျက်လုံးထောင့်ရှိ ပြတင်းပေါက်ဘောင်တွင် တွယ်ကပ်ချောင်းမြောင်းနေသော တစ်စုံတစ်ခုက သူရှိနေသည့်နေရာသို့ စိုက်ကြည့်နေသယောင် ခံစားလိုက်ရသည် ။

သူ ဦးခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်သော် ပြတင်းပေါက်မှာ လုံးဝ ပြောင်ရှင်းနေပြီး မည်သို့သောအရာမျိုးမှ ရှိမနေခဲ့ ။

ဝမ်းရှီ နောက်တစ်ကြိမ် မျက်လွှာချလိုက်၏ ။

အရုပ်၏မျက်တောင်မွှေးများက လူမဆန်စွာ ရှည်လျားလှပြီး သူ့မြင်ကွင်းတစ်စိတ်တစ်ပိုင်းကို ကာဆီးထားသည်မှာ မျက်တောင်တစ်ချက်ခတ်ရုံမျှဖြင့် အရိပ်တစ်ခု လှစ်ခနဲ ဖြတ်‌ပြေးသွားသည့်နှယ် ။

သော့ခလောက်ပွင့်သွားသည်နှင့် စောင့်ကြည့်ခံနေရသည့် ခံစားချက်မှာ တစ်ဖန်ပြန်လည်ရောက်ရှိလာသည် ။

ဝမ်းရှီ ထပ်ပြီး မော့ကြည့်လိုက်သည့်တိုင် ပြတင်းပေါက်မှာ ဗလာကျင်းနေဆဲဖြစ်ပြီး နွေဥတုအစောပိုင်းကာလ စိုထိုင်းထိုင်းလေပြင်းများအကြား ကန့်လန့်ကာများကသာ တလူလူယိမ်းနွဲ့နေလျက် ။

သော့ကိုဖွင့်နေသည့်အချိန် အဟန့်အတားများနှင့် ကြုံတွေ့ရမည်မှာ မလွဲဧကန်ဖြစ်ပြီး သူ့အတွက် ပထမဆုံးအကြိမ်လည်း မဟုတ်ပေ ။

ဝမ်းရှီသည် ပြတင်းပေါက်ကို အာရုံစိုက်မနေတော့ဘဲ တစ်ချက်တည်းဖြင့် သော့ကိုဆွဲဖွင့်လိုက်ကာ အံဆွဲကို မြန်နိုင်သမျှအမြန်ဆုံးဆွဲဖွင့်လိုက်ပြီး အထဲမှ ခပ်ထူထူ စာအိတ်တစ်ခုကို ဆွဲထုတ်လိုက်တော့သည် ။

ထို့နောက်တွင်တော့ သူဖျတ်ခနဲ လှည့်ထွက်လာ၏ ။

အရုပ်၏ကိုယ်လုံးမှာ ဝါဂွမ်းစများဖြင့်သာ ပြည့်နေသဖြင့် ထိုစာအိတ်ကို ကိုင်ထားရုံဖြင့် သူ့အပေါ်တစ်ပိုင်းလုံး လေးလံငိုက်ကျနေပြီး ၎င်းကိုသယ်ရင်းပြေးလွှားရန် အင်မတန်ခဲယဉ်းနေစေသည် ။

ဝမ်းရှီသည် တံခါးဆီသို့ ပြေးသွားလိုက်ပြီး တံခါးဖွင့်ခါနီးမှ ရုတ်တရက် အပေါ်သို့ မော့ကြည့်လိုက်မိသည် ။

ရှေးကျသော သတ္တုတံခါးလက်ကိုင်တွင် ဝမ်းရှီ၏အရုပ်မျက်နှာက အရိပ်ထင်ဟပ်နေ၏ ။ သူ့အနောက်တွင်မူ ဆံပင်ရှည်များဖြင့် ဦးခေါင်းတစ်ခုက လည်ပင်းမှ ရှည်တန်းဆန့်ထွက်နေကာ နှုတ်ခမ်းများက ထူးဆန်းသည့်သဏ္ဍာန်အနေအထားဖြင့် ကွေးညွှတ်နေလျက် ။

ဝမ်းရှီ : "....."

လာစရာရှိတာကတော့ အမြဲလာမှာပဲ ။

ရုတ်ချည်းပင် သူသည် တံခါးဖွင့်မည့်အကြံကို လက်လျှော့လိုက်ကာ ကိုယ်ကိုစောင်းလျက် လက်ထဲရှိစာတမ်းအိတ်ကို ကိုင်ပြီး တံခါးအဟကြားမှ လျှောထွက်လာခဲ့သည် ။

သူ ဘေးတစ်စောင်းလှည့်လိုက်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် သူ့အနောက်ရှိအရာများ၏ ပုံပန်းသွင်ပြင်များကို မြင်လိုက်ရလေသည် ။

လည်ပင်းရှည်ကြီးကို ဆန့်ထုတ်ကာ သူ့ထံဦးတည်လျက်ရှိသော ဖြူစုတ်စုတ်မျက်နှာနှင့် ဦးခေါင်းများအပြင် ကြမ်းပြင်ထက်၌ ခြေထောက်ပေါင်းရာချီရှိသည့် ပင့်ကူတစ်ကောင် လှဲလျောင်းနေသည့်အလား ရှုပ်ပွပြန့်ကျဲနေသော ခြေလက်များလည်း ရှိနေ၏ ။

တွေဝေတုန့်ဆိုင်းမှုမရှိဘဲ ဝမ်းရှီသည် ခြေထောက်ကိုမြှောက်ကာ တံခါးကို ပိတ်ကန်ပစ်လိုက်တော့သည် ။

အိမ်ခန်းတံခါးမှာ သူ့ကန်ချက်ပြင်းအားကြောင့် အနှီမျက်နှာများကို ဘန်းခနဲ ရိုက်မိသွားကာ သူ့အနောက်မှ လိုက်နေသည့် "လူများ"ကို ရပ်တန့်သွားစေ၏ ။

ထိုမျက်နှာများမှာ မည်သည့်အသားဖြင့် ပြုလုပ်ထားသည်လဲ မသိရသော်ငြား တံခါးမှာ နှစ်ကြိမ်ပင် ပြန်ကန်ထွက်လာသည် ။

ဝမ်းရှီသည် အပေါ်ထပ်သို့ အပြေးအလွှားတက်လာခဲ့သည် ။ သူလှေကားမှ တက်လာရင်း အနောက်ဘက်မှ တစ်စုံတစ်ခု ကျကွဲသွားသည့်အသံကို ကြားလိုက်ရသည် ။ အသံအရ ရှဲ့ဝမ်းသည် ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ကို မှောက်ချကာ သူ့အတွက် ဟန့်တားပေးခဲ့ကြောင်း သိလိုက်၏ ။

အမြဲလိုလို တစပြင်အလား တိတ်ဆိတ်နေသော အိမ်မှာ တစ်ခဏချင်း ဆူညံသက်ဝင်လာပြီး နေရာတိုင်းရှိ မှန်ပြတင်းပေါက်များထံမှ တဘန်းဘန်းထုရိုက်နေသံများ ထွက်ပေါ်လာကာ ပြတင်းမှန်များကို တုန်ခါလှုပ်ယမ်းနေစေတော့သည် ။

ဝမ်းရှီသည် သူ့မျက်လုံးထောင့်စွန်းမှတစ်ဆင့် လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ ပြတင်းပေါက်များတွင် မှန်တံခါးကို တဘန်းဘန်းရိုက်နေသော မျက်နှာများနှင့် ပြည့်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏ ။

လှေကားဘေးရှိ ပြတင်းမှန် စတင်အက်ကွဲစပြုလာသည်ကို မြင်သော် ဝမ်းရှီသည် သူ့လက်ကောက်ဝတ်ကို လှုပ်ကာ ကြိုးကို ပစ်လွှတ်လိုက်သည် ။ မျက်နှာတစ်ခုက ပြတင်းပေါက်ကို ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်လာသည်နှင့် ထိုကြိုးမှာ ၎င်း၏လည်ပင်းတစ်ဝိုက် ကြိုးကွင်းအလား ရစ်ပတ်သွားတော့သည် ။

"ဝမ်းကော ! " ရှချောင်က စတိုခန်းတံခါးကို ဖွင့်ပေးရင်း လှမ်းအော်လာခဲ့သည် ။

ဝမ်းရှီသည် စာအိတ်ကို အနောက်သို့ လျှောပစ်ပေးလိုက်ပြီး ထိုမျက်နှာကို ခါယမ်းလိုက်ကာ ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်သို့ ပစ်ထုတ်လိုက်လေ၏ ။

မျက်နှာ : "....."

ထိုအရာမှာ မြေကြီးပေါ်သို့ ဖုတ်ခနဲ ပြုတ်ကျသွားခဲ့သည် ။ ဝမ်းရှီသည် တစ်ချက်ပင် လှည့်မကြည့်ခဲ့ဘဲ စတိုခန်းထဲသို့ ပြေးဝင်ကာ တံခါးကို ဆောင့်ပိတ်ပြီး သော့ခတ်လိုက်တော့သည် ။

သူသည် သူ့ကိုယ်လုံးထက်မှ အပ်ချည်ကြိုးနှစ်ချောင်းကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်ကာ ရှချောင်စကတ်မှ အပ်ချည်မျှင်အစွန်းကိုပါ လှမ်းဆွဲလာသည် ။ ထိုသို့ပြုမူနေရင်း သူသည် ဆဲရေးနေ၏ ။ "ဒီသောက်လက်တွေက လက်ချောင်းတောင်မပါဘူး ။ ငါဖြတ်ပစ်လိုက်တာမှ ကောင်းအုံးမယ် ! "

တစ်ချိန်တည်းမှာပင် သူသည် လက်ကောက်ဝတ်ကို ကွေးလိုက်ကာ တံခါးလက်ကိုင်တစ်လျှောက် ကြိုးဖြင့် ရစ်ပတ်လိုက်သည် ။

ဝမ်းရှီအတွက် အရုပ်လက်များမှာ အသုံးမကျသည့်တိုင် ရှချောင်မျက်လုံးထဲတွင်မူ ထိုလက်များမှာ အံ့ဩသင့်စရာကောင်းလောက်အောင် ဖျတ်လတ်နေသေးဆဲ ။

.....နည်းနည်း ရယ်ရနေတာလေးတစ်ခုပဲ ။

ဝမ်းရှီသည် ကြိုးကို မည်သို့သော စွမ်းအင်အစီအရင်ဖြင့် ချည်နှောင်လိုက်သည်လဲ မသိရချေ ။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ တံခါးမှာ အချိန်အတော်ကြာ ထုရိုက်ခံနေရသည့်တိုင် ပွင့်မလာခဲ့ ။

သူ၏တစ်ခုတည်းသောနောင်တမှာ ရှချောင်စကတ်မှ အပ်ချည်ကြိုးစကို ဖြတ်တောက်ရန် မေ့လျော့သွားခြင်းပင် ။ ရလဒ်အနေဖြင့် ကြိုးချည်နှောင်ပြီး၍ ဝမ်းရှီက တစ်ဖက်ကြိုးစကို ဆွဲလိုက်သောအခါ ရှချောင်သည် တံခါးလက်ကိုင်၌ တွဲလောင်းဇောက်ထိုးချိတ်သွားကာ ခြေထောက်များမှာမူ လေထဲ ဝေ့ယမ်းနေတော့သည် ။

"ကော...." ရှချောင်၏ဦးခေါင်းမှာ အောက်သို့ ထိုးစိုက်ကျနေလျက် သူသည် မတရားဆက်ဆံခံလိုက်ရသယောင် ခံစားလိုက်ရသည် ။

"ဆောရီး " ဝမ်းရှီက တောင့်တင်းနေသော မျက်နှာထားဖြင့် ပြောလာ၏ ။

ရှဲ့ဝမ်းက မှန်ထဲတွင် အတော်ကြာကြာ ရယ်မောနေတော့သည် ။

"တံခါးအပြင်ဘက်က ဘာကြီးတွေလဲ ? " ရှချောင်သည် ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ဖုတ်ခနဲပြုတ်ကျလာကာ သူ့စကတ်မှ ဖုန်များကို ဖုတ်ဖတ်ခါနေ၏ ။ ထိုအကြောင်း တွေးရုံနှင့်ပင် သူ့ကို အင်မတန်ခြောက်ခြားလာစေဆဲ ။

ဝမ်းရှီသည် တွေးတောလိုက်ပြီးနောက် "ဟိုကောင်လေး ဖြဲလိုက်တဲ့အရုပ်တွေ "

"ဟင် ? ဒါပေမဲ့ အဲ့ခေါင်းတွေမှာ သွေးတွေထွက်နေတာကို ကျွန်တော် မြင်လိုက်တာ ၊ အရုပ်နဲ့ မတူဘူးလားလို့ ? သူတို့တကယ်ကြီး အသက်ရှင်လာတာဖြစ်နိုင်တာလား ? "

"အစကတည်းက လှောင်အိမ်ထဲကအရာတွေက လှောင်အိမ်ပိုင်ရှင်ရဲ့အသိစိတ်နဲ့ ဆက်စပ်နေတာ " ဝမ်းရှီသည် စာတမ်းဖိုင်အိတ်မှကြိုးကို ဖြည်ရင်းပြောလာသည် ။ "ပုံမှန်အတွေးအခေါ်အတိုင်း ရှင်းပြလို့မရဘူး "

အပြင်ဘက်ရှိ အရာများမှာ မမောနိုင်မပန်းနိုင် တံခါးကို တဒုန်းဒုန်း ထုနေဆဲ ။ တံခါးဘောင်၏ လှုပ်ခါယမ်းနေသည့်အသံများက ကြောက်မက်ဖွယ်ပင် ။

ဝမ်းရှီသည် နံရံတစ်လျှောက် လိုက်စမ်းကြည့်ပြီးနောက် စတိုခန်းမီးခလုတ်ကို ရှာတွေ့သွားလေ၏ ။

အချိန်ကာလများစွာ အသုံးမပြုခဲ့သော ရှေးကျသည့် မီးလုံးက အလင်းရောင်ပေးလာသည် ။ ချိတ်ဆက်မှုမှာ အနည်းငယ်ပြတ်တောက်နေခဲ့ပြီး မီးလုံးမှာ တဖျတ်ဖျတ် မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ်ဖြစ်နေခဲ့သည် ။

ထိုမှိန်ဖျော့သော မီးအလင်းရောင်အောက်တွင် ဝမ်းရှီသည် စာအိတ်ထဲရှိပစ္စည်းကို ထုတ်ယူလိုက်သည် ။

၎င်းမှာ စာရွက်တော်တော်များများ ပြုတ်နေကာ အထဲတွင် ဓာတ်ပုံများထည့်ကပ်ထားသော ခပ်ထူထူသားရေ မှတ်စုစာအုပ်တစ်အုပ်ဖြစ်၏ ။ နေ့စဉ်မှတ်တမ်းနှင့် မှတ်စုစာအုပ်အဖြစ် အသုံးပြုခဲ့ခြင်း ဖြစ်ဖို့များသည် ။

သို့ရာတွင် ဓာတ်ပုံများအားလုံးက ဝိုးတဝါးဖြစ်နေပြီး မျက်နှာများကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သေချာမမြင်ရပေ ။ မှတ်စုထဲရှိ လက်ရေးများမှာလည်း ရေထဲကျထားသည့်အလား မင်များပြန့်ကာ ဝေဝါးနေလျက် ။

"ဒါက ဘာလို့ ဒီလိုဖြစ်နေရတာလဲ ? " ရှချောင်က ကြောင်အမ်းနေတော့သည် ။

"ဒါလဲ လှောင်အိမ်ပိုင်ရှင်ရဲ့ အကာအကွယ်တစ်မျိုးပဲ " ရှဲ့ဝမ်းက ဘေးဘက်ရှိမှန်ထဲတွင် မတ်တပ်ရပ်နေလျက် ပြောလာခဲ့သည် ။

"ဖတ်လို့ရောရသေးရဲ့လား ? "

"နည်းနည်းတော့ ဖတ်လို့ရတယ် " ဤသို့သောအခြေအနေမျိုးကို ကြုံတွေ့ရသည်မှာ ဝမ်းရှီအတွက် ပထမဆုံးမဟုတ်ပေ ။

သူသည် စာအုပ်မှ ပထမဆုံးစာရွက်အပိုင်းအစကို ယူကာ မျက်လုံးများကို မှေးကျဉ်းလျက် စာရွက်ပေါ်တွင် ရေးထားသည်များကို ဖတ်ရှုလိုက်တော့သည်--

"၂၀၀.....ဘယ်နှစ်လဲ မသိမှာ ကလေးတစ်ယောက်ကို သုံးနှစ်လောက် ပျိုးထောင်ခဲ့တယ်တဲ့.....အဲ့နောက်ပိုင်းက သေချာမမြင်ရဘူး ။ ရောဂါနဲ့ သေသွားတာ ဖြစ်လောက်တယ် "

"ဒီနှစ်ရဲ့ နွေရာသီအဆုံးရောက်တော့ ငါ....ကမ္ဘာဦးပင်လမ်းကြားရဲ့ အပြင်ဘက်မှာ အဲ့ဟာလေးကို ကောက်ရခဲ့တယ် "

ငါအဲ့ဟာလေးလို့ ခေါ်ရတဲ့အကြောင်းရင်းက သူက သာမန်ကလေးတစ်ယောက်မဟုတ်လို့ပဲ ။ သူဝတ်ထားတဲ့အဝတ်အစားတွေ ဘယ်ကရလာတယ်ဆိုတာ ဘယ်သူသိမှာလဲ ။ အဝတ်တွေက သူတောင်းစားလို ပြဲစုတ်ညစ်ပတ်နေခဲ့တာ ။ သူ့ရင်ဘတ်မှာ မွေးရာပါအမှတ်လို အမှတ်အသားတစ်ခုရှိနေတယ် ။

ဒါကိုမြင်လိုက်တာနဲ့ အိုနေတဲ့ လက်မှုပညာသည်တချို့က အဲ့အမှတ်အသားရဲ့ အဓိပ္ပာယ်ကို သိကြမှာပဲ ။

အရင်တုန်းက ဆိုရိုးစကားတစ်ခုရှိခဲ့ဖူးတယ် ။ ဒါပေမဲ့ အခုတော့ အဲ့ဆိုရိုးကို ရှာလို့တွေ့မှာ မဟုတ်လောက်တော့ဘူး --သစ်သားကောင်လေးကို အဆုံးသတ်အမှတ်အသားတစ်ခု ပြုလုပ်ပေးလိုက်တာနဲ့ ရုပ်သေးတစ်ရုပ် မွေးဖွားလာတယ် ။

ဒီဟာလေးက ရုပ်သေးရုပ်လေးတစ်ရုပ်ပဲ ။

***

[Zawgyi]

မွန္ထဲရွိ အရပ္ရွည္ရွည္သြယ္လ်လ် ပုံရိပ္မွာ မွန္ေဘာင္ကို တစ္ခဏမၽွ မွီရပ္ေနၿပီးေနာက္ ခပ္တိုးတိုး ရယ္လိုက္ကာ အသံတိုးတိုးျဖင့္ "အရိုအေသမဲ့လိုက္တာ "

"အဲ့ကေလးထပ္ၿပီး ေသာင္းက်န္းအုံးမွာလား ? " ရွေခ်ာင္က အထိတ္ထိတ္အလန႔္လန႔္ျဖင့္ ေမးလာသည္ ။

"ဒီညၿပီးရင္ အဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္ " ဝမ္းရွီ ေျဖလိုက္၏ ။

"ေအာ " ရွေခ်ာင္ သက္ျပင္းခ်လိုက္ေတာ့သည္ ။

ရွဲ႕ဝမ္းက ျဖည့္စြက္ေျပာလာ၏ ။ "မနက္ျဖန္က်မွ သူ႔ကို ထပ္ဆြလိုက္ရင္ ေနာက္တစ္မ်ိဳး ေသာင္းက်န္းျပေလာက္တယ္ "

ရွေခ်ာင္ : "....."

ဝမ္းရွီ မွန္ေဘာင္ကို ရိုက္လိုက္ေတာ့သည္ ။

ဝါဂြမ္းစို႔ထားသည့္အ႐ုပ္လက္၏ ရိုက္ခ်က္မွာ အားအင္မရွိသျဖင့္ ရွဲ႕ဝမ္းက ေဒါသမထြက္သြားဘဲ ရယ္ေမာလ်က္ "တစ္ေယာက္ေသာသူက အရမ္းၾကမ္းတမ္းေနတာပဲေနာ္ ? "

တစ္ေယာက္ေသာသူမွာ ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ စကားမေျပာလာေတာ့ေခ် ။

စတိုခန္းထဲတြင္ ျပတင္းေပါက္ဟူ၍မရွိေသာေၾကာင့္ ထိုအခန္းထဲတြင္ အခ်ိန္ခဏတာေလာက္ေနၿပီးေနာက္ အခ်ိန္မည္မၽွကုန္ဆုံးသြားသည္ကို သိနိုင္ရန္ ခက္ခဲလာ၏ ။

ရွေခ်ာင္သည္ ေၾကာက္ရြံ့လြန္းသျဖင့္ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားကို မပိတ္ရဲေခ် ။ ဝမ္းရွီသည္ေတာ့ ေၾကာင္အိမ္ကို ‌မွီလိုက္ကာ ေျပာလာသည္ ။ "ငါ ခဏေလာက္ အိပ္လိုက္အုံးမယ္ "

စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္စရာ ရွဲ႕ဝမ္းတစ္ေယာက္ အေပၚမွျပဳတ္က်ကာ ရွစ္စိတ္ကြဲသြားျခင္းမွ ကာကြယ္ရန္ သူသည္ မွန္အတြက္ လုံျခဳံေဘးကင္းသည့္ေနရာတစ္ခုကို မရွာခ်င္ရွာခ်င္ႏွင့္ ရွာလိုက္ရသည္ ။ ထို႔ေနာက္ မ်က္လုံးမ်ားကို ပိတ္ကာ မွန္ေဘာင္ကို ပုတ္လိုက္ၿပီး "လိမ္လိမ္မာမာေန "

ရွဲ႕ဝမ္းက လြယ္လင့္တကူ သေဘာတူလာ၏ ။ တစ္ခဏၾကာၿပီးေနာက္ သူ႐ုတ္တရက္ေျပာလာသည္ ။ "မင္းဗိုက္ထဲက အသံေတြထြက္ေနတယ္ ။ ဗိုက္ဆာေနတာလား ? "

အစာသြပ္အ႐ုပ္မွာ ေအးစက္စြာျဖင့္ "ပါးစပ္ပိတ္ထား "

ရွဲ႕ဝမ္းက ျပဳံးလိုက္ေတာ့သည္ ။ "ဟုတ္ပါၿပီ "

ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ အမွန္တကယ္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားေလ၏ ။

အခ်ိန္မည္မၽွ ကုန္ဆုံးသြားသည္ကို မသိရေသာ္ျငား ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ နံနက္မိုးေသာက္ က်ေရာက္လာ‌ခဲ့ေလၿပီ ။

စတိုခန္းထဲ၌ ‌အေမွာင္ထု ႀကီးစိုးေနဆဲျဖစ္သည့္တိုင္ အျပင္ဘက္ရွိ ေျခသံမ်ားက ေျမးအဘိုးႏွစ္ေယာက္ နိုးေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အသိေပးေန၏ ။

ဝမ္းရွီသည္ ေအာက္ထပ္ရွိ ေသာ့ခတ္ထားေသာ အံဆြဲအေၾကာင္း ဆက္တိုက္ေတြးေနမိၿပီး သြားေရာက္စစ္ေဆးၾကည့္ခ်င္ခဲ့သည္ ။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ အႏၲရာယ္အသစ္မ်ားႏွင့္ ၾကဳံေတြ႕မည့္အေရး စိတ္ပူမိသျဖင့္ ရွေခ်ာင္ကို သူႏွင့္အတူ ေခၚမလာေတာ့ဘဲ စတိုခန္းထဲတြင္သာ ေစာင့္ေနရန္ ေျပာခဲ့သည္ ။

မူလက သူသည္ ရွဲ႕ဝမ္းကိုပင္ ေခၚမလာခ်င္‌ခဲ့ေသာ္လည္း ရွဲ႕ဝမ္းက "ငါက အဲ့ေလာက္ထိလဲ ေနရာမယူပါဘူး ။ ၿပီးေတာ့ ကင္းေစာင့္သေဘာ ေစာင့္ၾကည့္ေပးလို႔လဲရတယ္ ။ မင္းတကယ္ မစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ဘူးလား ? " ဟု ေျပာလာခဲ့သည္ ။

သို႔ႏွင့္ ဝမ္းရွီ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္၏......ထို႔ေနာက္ မွန္ကို ေၾကာင္အိမ္၏ အတြင္းအက်ဆုံးေနရာသို႔ ထိုးထည့္လိုက္ေတာ့သည္ ။

ရွဲ႕ဝမ္း : "....."

"မင္းကို အဲ့ေလာက္ထိ ကြဲလြယ္ဖို႔ ဘယ္သူေျပာလို႔တုန္း ? မင္းကအ႐ုပ္ဆိုရင္ေတာင္ ငါေခၚသြားအုံးမယ္ " ဝမ္းရွီသည္ တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာလိုက္ၿပီးေနာက္ တံခါးကိုဖြင့္ကာ လွစ္ခနဲ ထြက္လာခဲ့သည္ ။

သူသည္ ဤသို႔ေသာကိစၥမ်ိဳးကို တစ္ေယာက္တည္းေဆာင္ရြက္ရသည္ကိုသာ ပိုအသားက်ေနခဲ့ၿပီး သူစိုးရိမ္စရာမ်ားလည္း ေလ်ာ့နည္းသြားလိမ့္မည္ေပ ။

ေလွာင္အိမ္ထဲတြင္ အရာအားလုံးက ပုံရိပ္ေယာင္မ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း ယခင္က မိစၧာဝိညာဥ္မ်ားကို မဖယ္ရွားနိုင္ဘဲ စြ႕န္စြ႕န္စားစား အသက္ေပးလိုက္ရေသာ ဖန႔္ကြမ္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ရွိခဲ့ဖူးသည္ ။

သူသည္ ရွေခ်ာင္ႏွင့္ ရွဲ႕ဝမ္း၏အသက္အႏၲရာယ္မ်ားကို မစြန႔္စားလိုခဲ့ေပ ။

***

ဤအိမ္ရွိ ျပတင္းေပါက္မ်ားမွာလည္း အင္မတန္ေရွးက်ေနၿပီး အလင္းေရာင္ကို သာမန္မၽွသာ ‌ေထာက္ပံ့ေပးနိုင္သည္ ။ အျပင္ဘက္ရွိ ေကာင္းကင္ယံမွာ ပုံမွန္အတိုင္း ညႇို႔မွိုင္းေနသျဖင့္ အိမ္ထဲ၌ အေတာ္ေလး ေမွာင္မိုက္ေနခဲ့သည္ ။

ဝမ္းရွီသည္ ေထာင့္တစ္ခုတြင္ ပုန္းကြယ္လ်က္ အဘိုးအိုႀကီး အေပၚထပ္သို႔ ျဖည္းညႇင္းစြာ တက္လာသည္ကို ၾကည့္ေန၏ ။

မေန႔ညက ျပဳတ္က်ခဲ့ေသာ မီးဆိုင္းမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး မ်က္ႏွာၾကက္တြင္ေတာ့ အနက္ေရာင္ အေပါက္ႀကီးတစ္ေပါက္သာ က်န္ရွိေနသည္ ။

ဒုတိယထပ္ရွိ စႀကႍလမ္းတစ္ေလၽွာက္တြင္ အ႐ုပ္မ်ား၏ ဆုတ္ျဖဲခံထားရေသာ ေျခလက္မ်ားႏွင့္ ဦးေခါင္းမ်ားမွာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ၌ ျပန႔္က်ဲေနၿပီး လည္ပင္းေနရာမွ ဝါဂြမ္းစမ်ား စုတ္ဖြာထြက္ေန၏ ။

၎တို႔၏ ဖန္ေဂၚလီလုံးသဖြယ္ မ်က္လုံးမ်ားမွာေတာ့ ဆြဲျဖဳတ္ခံထားရကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ၌ တလိမ့္လိမ့္ ။ မ်က္လုံးေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာက အလြန္ျပဴးက်ယ္စြာ ပြင့္ဟ,ေနၿပီး မ်က္ႏွာၾကက္ကို မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္ ။

အဘိုးအိုးသည္ သူ႔အိတ္ကပ္ထဲမွ အနက္ေရာင္အမွိုက္အိတ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး လႈပ္ခါဖြင့္လိုက္ကာ ဦးေခါင္းႏွင့္ ေျခလက္အပိုင္းအစမ်ားအား စကားတစ္ခြန္းမၽွမဆိုဘဲ ေကာက္ထည့္ေန၏ ။

ေကာင္ေလးသည္ကား အလင္းေရာင္ကို ေက်ာေပးရင္း ေမွာင္ရိပ္ထဲတြင္ မတ္တပ္‌ရပ္ေနကာ လူအိုႀကီးအား အမူအရာမဲ့ စိုက္ၾကည့္ေနသည္ ။

အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၿပီးေနာက္ သူသည္ အင္မတန္ တိုးလ်စြာျဖင့္ "ေတာင္းပန္ပါတယ္ "

အဘိုးအိုက ဆိတ္ၿငိမ္ေနဆဲ ။

သူထပ္ေျပာလိုက္သည္ ။ "ေတာင္းပန္ပါတယ္ "

"ဘိုးဘိုး...သားေတာင္းပန္ပါတယ္ "

အဘိုးအိုသည္ သက္ျပင္းဖြဖြခ်လိုက္ကာ ခါးကို ခဲရာခဲဆစ္မတ္လိုက္သည္ ။ "ဒါ မင္းႀကိဳက္တဲ့ အ႐ုပ္ေတြမဟုတ္ဘူးလား ? ဘာလို႔ ဖ်က္ဆီးလိုက္ျပန္တာလဲ ? "

ေကာင္ေလး၏အသံမွာ ယခင္အတိုင္း ေလသံအတက္အက် ကင္းမဲ့ေနဆဲပင္ ။ "သားေၾကာက္လို႔ပါ "

ဝမ္းရွီ : "....."

ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ေျပာလိုက္စမ္း ။ မင္းက ဘာျဖစ္လို႔တဲ့ ?

ရွေခ်ာင္သာ ၾကားရင္ ခ်က္ခ်င္း ေခြေခါက္လဲသြားေလာက္တယ္ ။

ဝမ္းရွီ ေတြးလိုက္မိ၏ ။

ေကာင္ေလးမွာ ဆက္လက္ရွင္းျပေနဆဲျဖစ္သည္ ။ "သူတို႔က သားကို အျမဲလိုက္ၾကည့္ေနတာ ။ သားေၾကာက္လာလို႔ "

"အဲ့တာနဲ႔ သူတို႔မ်က္လုံးေတြကို ထပ္ၿပီး ဆြဲျဖဳတ္လိုက္တာလား ? " အဘိုးအိုက ေမးလိုက္သည္ ။

"အင္း "

ဝမ္းရွီသည္ စင္ေပၚရွိ တ႐ုတ္ရိုးရာစတိုင္အ႐ုပ္မ်ား၏ မ်က္လုံးမ်ား ေပ်ာက္ဆုံးေနသည္ကို ျပန္အမွတ္ရသြားၿပီး အဘိုးႀကီးက အဘယ္ေၾကာင့္ "ထပ္ၿပီး"ဟူေသာ စကားလုံးကို အသုံးျပဳမွန္း နားလည္သြားခဲ့သည္ ။ ေကာင္ေလးမွာ သို႔ႏွယ္အျပဳအမူမ်ိဳးကို အႀကိမ္မေရမတြက္နိုင္ေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေလာက္သည္ ။

အဘိုးအိုက သက္ျပင္းခ်၏ ။ သက္ျပင္းခ်သံမွာ တိုးညႇင္းကာ အသက္ရႉသံေရာယွက္ေနၿပီး အိမ္အေငြ႕အသက္ကို ပို၍ပင္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာေကာင္းသြားေစသည္ ။

ေကာင္ေလးက ႐ုတ္တရက္ ေျပာလိုက္သည္ ။ "သူတို႔က အသက္ရွိေနတာ "

လူအိုႀကီးက သူ႔ကို ၾကည့္လာ၏ ။

ေကာင္ေလး : "သူတို႔အကုန္ အသက္ရွင္လာမွာ "

လူအိုႀကီး : "မရွင္လာပါဘူး ။ အဘိုး အရင္က မင္းကို သင္ေပးထားတာမွတ္မိလား ? သူတို႔ရင္ဘတ္ကို ႀကိဳးနဲ႔ထိုးခ်လိုက္တာနဲ႔ သူတို႔ အသက္ရွင္လာေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး "

ေကာင္ေလးသည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ က်န္ရွိေနေသးသည့္ အ႐ုပ္အပိုင္းအစမ်ားကို ေကာက္လိုက္ကာ ထိတ္လန႔္ဖြယ္ စကားလုံးမ်ားကို အေလးအနက္ေျပာလာခဲ့သည္ ။ "မွတ္မိတယ္ ။ အဲ့တာေၾကာင့္ သားအကုန္လုံးကို ဆုတ္ျဖဲလိုက္တာေပါ့ ။ ဒီအ႐ုပ္ေတြက သူတို႔ရင္ဘတ္မွာ ၾကယ္သီးေတြ ပန္းပြင့္ေတြရွိေပမဲ့ ဘာမွမရွိတဲ့ အ႐ုပ္ေတြလဲ ရွိေနတာ "

အဘိုးအိုးမွာ သူ႔ကို နားလည္ေအာင္ မည္သို႔လုပ္ရမွန္းမသိသျဖင့္ "အဲ့လိုအ႐ုပ္မ်ိဳးေတြက မတူဘူး "ဟုသာ ေျပာနိုင္သည္ ။

ေကာင္ေလးက ေမးျပန္၏ ။ "ဘယ္လိုမတူတာလဲ ? "

လူအိုႀကီးက ေခါင္းခါလိုက္ရင္း အ႐ုပ္အပိုင္းအစမ်ားကို ေကာက္လိုက္ကာ အမွိုက္အိတ္ထဲသို႔ထည့္ၿပီး အိတ္ကိုပိတ္ခ်ည္လိုက္ေတာ့သည္ ။ ထို႔ေနာက္ ေမးလိုက္၏ ။ "ဘာလို႔ အ႐ုပ္ေတြက အသက္ရွင္လာလိမ့္မယ္လို႔ အျမဲထင္ေနရတာတုန္း ? "

ေကာင္ေလးက စကားေျပာေနသည္ကို ရပ္တန႔္လိုက္သည္ ။

အဘိုးအိုသည္ စကားသံကို ႏူးညံ့လိုက္ကာ သူ႔ကိုေခ်ာ့ျမဴရန္ စေနာက္ေနသည့္အလား "သူတို႔ တကယ္အသက္ရွင္လာရင္လဲ အတူတူေဆာ့ေပးမဲ့ ကေလးရွိတာ ေကာင္းတာေပါ့ "

"မေကာင္းဘူး " ေကာင္ေလးက ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းတသြင္သြင္ခါယမ္းျပလာ၏ ။

"ဘာလို႔လဲ ? " အဘိုးအိုက ေမးသည္ ။

"အဲ့က်ရင္ ဘိုးဘိုးက သားကို လိုခ်င္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး "

"မဟုတ္တာ ။ ဘယ္လိုလုပ္ အဲ့လိုျဖစ္နိုင္မွာလဲ ? " အဘိုးအိုသည္ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေၾကာင္အ,ေနၿပီးေနာက္ ျဖည္းညႇင္းစြာ ေျပာလာခဲ့သည္ ။ "အဘိုးက မင္းကို မလိုခ်င္ဘဲ မေနပါဘူးကြယ္ "

ဤသည္ကို ၾကားေသာ္ ဝမ္းရွီ၏မ်က္ခုံးမ်ား အနည္းငယ္ တြန္႔ခ်ိဳးသြားရသည္ ။

သို႔ေသာ္ျငား သူသည္ သည္ေနရာတြင္ သိပ္ၿပီးအခ်ိန္ဆြဲမေနခဲ့ ။ အဘိုးအိုက ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ မြစာတက္ျပန္႔က်ဲေနေသာ ဝါဂြမ္းစမ်ားအား လွည္းက်င္းေနသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ သူသည္ အမွိုက္အိတ္ကို အကာအကြယ္အေနျဖင့္ အသုံးခ်လိုက္ၿပီး ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းလာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္ ။

"ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဆင္းလာၿပီပဲ " ႐ုတ္တရက္ဆန္စြာ ရွဲ႕ဝမ္း၏စကားသံက သူ႔နားရြက္ေဘးမွ ထြက္ေပၚလာသျဖင့္ ဝမ္းရွီ လန႔္သြားရသည္ ။

ထိုအခါမွသာ အဘိုးအို၏အိပ္ခန္းတံခါးေဘး၌ ကိုယ္လုံးေပၚမွန္တစ္ခ်ပ္ရွိေန‌ေသးမွန္း သူသတိရသြားခဲ့သည္ ။ ရွဲ႕ဝမ္းသည္ မွန္တစ္ခ်ပ္ႏွင့္တစ္ခ်ပ္အၾကား လြတ္လပ္စြာ ေရႊ႕ေျပာင္းသြားလာနိုင္၏ ။

"အဲ့အေပၚမွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းရဲ့လား ? " မွန္ထဲရွိ ေဝဝါးဝါးပုံရိပ္က အေပၚထပ္သို႔ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္ ။ "ငါက မင္း အဲ့ဒီလူအိုႀကီးရယ္ ကေလးေလးရယ္နဲ႔လက္ခ်င္းတြဲၿပီး ဆင္းလာေတာ့မယ္မွတ္ေနတာ "

"သြားလိုက္ေတာ့ " ဝမ္းရွီ ခြန္းတုံ႔ျပန္လိုက္၏ ။

အကယ္၍ အရင္တုန္းကသာဆိုလၽွင္ သူသည္ ရွင္းျပဖို႔ပင္ စိတ္ကူးရွိမည္မဟုတ္ေပ ။ သို႔ေသာ္ ရွဲ႕ဝမ္း၏ ေနာက္ေျပာင္ေနသည့္ေလသံက အင္မတန္သိသာထင္ရွားလွသည္ျဖစ္ရာ သူသည္ ေျခလွမ္းတစ္ဖက္ႂကြၿပီးသည့္တိုင္ ျဖည့္စြက္ေျပာလိုက္ဆဲ ။ "ငါက အေျခအေနကိုသိရေအာင္ နားေထာင္ေနတာ ။ မင္းတစ္ေယာက္တည္း ေလွာင္အိမ္ထဲဝင္ရရင္ မင္းလဲဒါမ်ိဳးလုပ္ရမွာပဲ "

မေမၽွာ္လင့္ထားစြာပင္ ရွဲ႕ဝမ္းက "ဪ"ဟု အသံျပဳလိုက္ကာ ေျပာလာသည္ ။ "အမွန္ပဲ...ငါက သိပ္ၿပီးနားမေထာင္တတ္ဘူး "

သူသည္ တုန႔္ခနဲရပ္တန႔္သြားၿပီးေနာက္ တိုးညႇင္းစြာ ေျပာလာ၏ ။ "ငါ့စြမ္းရည္အဆင့္နဲ႔ဆို အရင္က ေလွာင္အိမ္‌အမ်ားႀကီးထဲ ဝင္ဖူးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး ။ ဒါေပမဲ့ ၾကဳံေနလို႔တစ္ခုေတာ့ ေျပာျပမယ္ ။ မင္းအမ်ားႀကီး လိုက္နားေထာင္မိရင္ စိတ္ေပ်ာ့သြားတာတို႔ ညႇာမိသြားတာတို႔ မလႊဲမေသျဖစ္လာလိမ့္မယ္ ။ အဲ့ေတာ့ လ်စ္လ်ဴရႈထားတာ အေကာင္းဆုံးပဲ "

'အႀကီးအကဲက တပည့္ေလးကို သင္ျပေပး 'သလို ေလသံကို နားေထာင္ၾကည့္စမ္းပါအုံး ။

ဝမ္းရွီသည္ သူ႔ကို မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္ၿပီးေနာက္ "ဪ"ဟုသာ ေျပာလိုက္သည္ ။

သူ၏စကားသံအေနအထားေၾကာင့္ ရွဲ႕ဝမ္းက စိတ္ရႊင္ျမဴးသြားေလ၏ ။ "ဘာျဖစ္လို႔လဲ ? "

ဝမ္းရွီ ; "မသိတဲ့သူေတြမ်ား ၾကားရင္ မင္းကို ခ်န္ပူေသာက္လို႔ ထင္ေနၾကအုံးမယ္ "

အ႐ုပ္ေလးမွာ ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာေသျဖင့္ အိပ္ခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားကာ လက္တစ္ခ်က္လႈပ္ရင္း အေနာက္ရွိတံခါးကိုပင္ ပိတ္လုနီးပါး ေစ့သြားေသးသည္ ။

မွန္ထဲရွိ အရပ္ရွည္ရွည္သြယ္လ်လ် ပုံရိပ္မွာ မွန္ေဘာင္ကို တစ္ခဏမၽွ မွီရပ္ေနၿပီးေနာက္ ခပ္တိုးတိုး ရယ္လိုက္ကာ အသံတိုးတိုးျဖင့္ "အရိုအေသမဲ့လိုက္တာ "

***

အဘိုးအို၏အိပ္ခန္းထဲတြင္ အိပ္ရာေဘးရွိ စားပြဲေပၚမွ မွန္တစ္ခ်ပ္ ေပ်ာက္ဆုံးေနသည္မွလြဲလၽွင္ မေန႔ညကအတိုင္း မေျပာင္းမလဲရွိေနဆဲ ။ အက်ိဳးအေၾကာင္းသင့္စြာ ဆိုရပါလၽွင္ သည္အေျပာင္းအလဲက ေလွာင္အိမ္ပိုင္ရွင္ကို သတိခ်ပ္ေစရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ခုနက အဘိုးအို၏ပုံစံအရ ရန္လိုေနသည့္ပုံ လုံးလုံးမေပၚေပ ။

သူသည္ ဒုတိယထပ္ရွိ အပ်က္အစီး အရႈပ္အေထြးမ်ားေၾကာင့္ အာ႐ုံလြင့္ပ်ံ႕ေနသျဖင့္ ထိုမွန္ကို ေလာေလာဆယ္ သတိမထားမိပုံပင္ ။

စားပြဲခုံရွိအံဆြဲတြင္ ေသာ့ခေလာက္မွာ တန္းလန္းရွိေနဆဲျဖစ္ၿပီး ယမန္ေန႔ညက ဖြင့္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့သည့္ အရိပ္အေယာင္မ်ားအားလုံး ေပ်ာက္ကြယ္သြားကာ ေလွာင္အိမ္ပိုင္ရွင္သည္ ဤေနရာအား ကာကြယ္လိုသည့္ဆႏၵျပင္းပ်ေၾကာင္းကို ညႊန္ျပေန၏ ။

ဝမ္းရွီသည္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကို ရွာေဖြလိုက္ကာ ေသာ့ေပါက္ထဲသို႔ ထိုးထည့္လိုက္သည္ ။

ခ်ည္မၽွင္ႀကိဳးမွာ အသက္ရွိေနသည့္အလား ေသာ့ေပါက္ထဲမွ ကလစ္ခနဲ အသံတိုးတိုးထြက္ေပၚလာခဲ့သည္ ။

ဝမ္းရွီသည္ အသက္ေအာင့္မိကာ စကၠန႔္ပိုင္းမၽွ ေစာင့္ဆိုင္းေနလိုက္သည္ ။ ႐ုတ္တရက္ သူ႔မ်က္လုံးေထာင့္ရွိ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္တြင္ တြယ္ကပ္ေခ်ာင္းေျမာင္းေနေသာ တစ္စုံတစ္ခုက သူရွိေနသည့္ေနရာသို႔ စိုက္ၾကည့္ေနသေယာင္ ခံစားလိုက္ရသည္ ။

သူ ဦးေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ေသာ္ ျပတင္းေပါက္မွာ လုံးဝ ေျပာင္ရွင္းေနၿပီး မည္သို႔ေသာအရာမ်ိဳးမွ ရွိမေနခဲ့ ။

ဝမ္းရွီ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ မ်က္လႊာခ်လိုက္၏ ။

အ႐ုပ္၏မ်က္ေတာင္ေမႊးမ်ားက လူမဆန္စြာ ရွည္လ်ားလွၿပီး သူ႔ျမင္ကြင္းတစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို ကာဆီးထားသည္မွာ မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ခတ္႐ုံမၽွျဖင့္ အရိပ္တစ္ခု လွစ္ခနဲ ျဖတ္‌ေျပးသြားသည့္ႏွယ္ ။

ေသာ့ခေလာက္ပြင့္သြားသည္ႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ခံေနရသည့္ ခံစားခ်က္မွာ တစ္ဖန္ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာသည္ ။

ဝမ္းရွီ ထပ္ၿပီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည့္တိုင္ ျပတင္းေပါက္မွာ ဗလာက်င္းေနဆဲျဖစ္ၿပီး ေႏြဥတုအေစာပိုင္းကာလ စိုထိုင္းထိုင္းေလျပင္းမ်ားအၾကား ကန႔္လန႔္ကာမ်ားကသာ တလူလူယိမ္းႏြဲ႕ေနလ်က္ ။

ေသာ့ကိုဖြင့္ေနသည့္အခ်ိန္ အဟန႔္အတားမ်ားႏွင့္ ၾကဳံေတြ႕ရမည္မွာ မလြဲဧကန္ျဖစ္ၿပီး သူ႔အတြက္ ပထမဆုံးအႀကိမ္လည္း မဟုတ္ေပ ။

ဝမ္းရွီသည္ ျပတင္းေပါက္ကို အာ႐ုံစိုက္မေနေတာ့ဘဲ တစ္ခ်က္တည္းျဖင့္ ေသာ့ကိုဆြဲဖြင့္လိုက္ကာ အံဆြဲကို ျမန္နိုင္သမၽွအျမန္ဆုံးဆြဲဖြင့္လိုက္ၿပီး အထဲမွ ခပ္ထူထူ စာအိတ္တစ္ခုကို ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့သည္ ။

ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူဖ်တ္ခနဲ လွည့္ထြက္လာ၏ ။

အ႐ုပ္၏ကိုယ္လုံးမွာ ဝါဂြမ္းစမ်ားျဖင့္သာ ျပည့္ေနသျဖင့္ ထိုစာအိတ္ကို ကိုင္ထား႐ုံျဖင့္ သူ႔အေပၚတစ္ပိုင္းလုံး ေလးလံငိုက္က်ေနၿပီး ၎ကိုသယ္ရင္းေျပးလႊားရန္ အင္မတန္ခဲယဥ္းေနေစသည္ ။

ဝမ္းရွီသည္ တံခါးဆီသို႔ ေျပးသြားလိုက္ၿပီး တံခါးဖြင့္ခါနီးမွ ႐ုတ္တရက္ အေပၚသို႔ ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္ ။

ေရွးက်ေသာ သတၱဳတံခါးလက္ကိုင္တြင္ ဝမ္းရွီ၏အ႐ုပ္မ်က္ႏွာက အရိပ္ထင္ဟပ္ေန၏ ။ သူ႔အေနာက္တြင္မူ ဆံပင္ရွည္မ်ားျဖင့္ ဦးေခါင္းတစ္ခုက လည္ပင္းမွ ရွည္တန္းဆန႔္ထြက္ေနကာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ထူးဆန္းသည့္သ႑ာန္အေနအထားျဖင့္ ေကြးညႊတ္ေနလ်က္ ။

ဝမ္းရွီ : "....."

လာစရာရွိတာကေတာ့ အျမဲလာမွာပဲ ။

႐ုတ္ခ်ည္းပင္ သူသည္ တံခါးဖြင့္မည့္အႀကံကို လက္ေလၽွာ့လိုက္ကာ ကိုယ္ကိုေစာင္းလ်က္ လက္ထဲရွိစာတမ္းအိတ္ကို ကိုင္ၿပီး တံခါးအဟၾကားမွ ေလၽွာထြက္လာခဲ့သည္ ။

သူ ေဘးတစ္ေစာင္းလွည့္လိုက္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ သူ႔အေနာက္ရွိအရာမ်ား၏ ပုံပန္းသြင္ျပင္မ်ားကို ျမင္လိုက္ရေလသည္ ။

လည္ပင္းရွည္ႀကီးကို ဆန႔္ထုတ္ကာ သူ႔ထံဦးတည္လ်က္ရွိေသာ ျဖဴစုတ္စုတ္မ်က္ႏွာႏွင့္ ဦးေခါင္းမ်ားအျပင္ ၾကမ္းျပင္ထက္၌ ေျခေထာက္ေပါင္းရာခ်ီရွိသည့္ ပင့္ကူတစ္ေကာင္ လွဲေလ်ာင္းေနသည့္အလား ရႈပ္ပြျပန႔္က်ဲေနေသာ ေျခလက္မ်ားလည္း ရွိေန၏ ။

ေတြေဝတုန႔္ဆိုင္းမႈမရွိဘဲ ဝမ္းရွီသည္ ေျခေထာက္ကိုေျမႇာက္ကာ တံခါးကို ပိတ္ကန္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္ ။

အိမ္ခန္းတံခါးမွာ သူ႔ကန္ခ်က္ျပင္းအားေၾကာင့္ အႏွီမ်က္ႏွာမ်ားကို ဘန္းခနဲ ရိုက္မိသြားကာ သူ႔အေနာက္မွ လိုက္ေနသည့္ "လူမ်ား"ကို ရပ္တန႔္သြားေစ၏ ။

ထိုမ်က္ႏွာမ်ားမွာ မည္သည့္အသားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည္လဲ မသိရေသာ္ျငား တံခါးမွာ ႏွစ္ႀကိမ္ပင္ ျပန္ကန္ထြက္လာသည္ ။

ဝမ္းရွီသည္ အေပၚထပ္သို႔ အေျပးအလႊားတက္လာခဲ့သည္ ။ သူေလွကားမွ တက္လာရင္း အေနာက္ဘက္မွ တစ္စုံတစ္ခု က်ကြဲသြားသည့္အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္ ။ အသံအရ ရွဲ႕ဝမ္းသည္ ကိုယ္လုံးေပၚမွန္ကို ေမွာက္ခ်ကာ သူ႔အတြက္ ဟန႔္တားေပးခဲ့ေၾကာင္း သိလိုက္၏ ။

အျမဲလိုလို တစျပင္အလား တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အိမ္မွာ တစ္ခဏခ်င္း ဆူညံသက္ဝင္လာၿပီး ေနရာတိုင္းရွိ မွန္ျပတင္းေပါက္မ်ားထံမွ တဘန္းဘန္းထုရိုက္ေနသံမ်ား ထြက္ေပၚလာကာ ျပတင္းမွန္မ်ားကို တုန္ခါလႈပ္ယမ္းေနေစေတာ့သည္ ။

ဝမ္းရွီသည္ သူ႔မ်က္လုံးေထာင့္စြန္းမွတစ္ဆင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ျပတင္းေပါက္မ်ားတြင္ မွန္တံခါးကို တဘန္းဘန္းရိုက္ေနေသာ မ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရ၏ ။

ေလွကားေဘးရွိ ျပတင္းမွန္ စတင္အက္ကြဲစျပဳလာသည္ကို ျမင္ေသာ္ ဝမ္းရွီသည္ သူ႔လက္ေကာက္ဝတ္ကို လႈပ္ကာ ႀကိဳးကို ပစ္လႊတ္လိုက္သည္ ။ မ်က္ႏွာတစ္ခုက ျပတင္းေပါက္ကို ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာသည္ႏွင့္ ထိုႀကိဳးမွာ ၎၏လည္ပင္းတစ္ဝိုက္ ႀကိဳးကြင္းအလား ရစ္ပတ္သြားေတာ့သည္ ။

"ဝမ္းေကာ ! " ရွေခ်ာင္က စတိုခန္းတံခါးကို ဖြင့္ေပးရင္း လွမ္းေအာ္လာခဲ့သည္ ။

ဝမ္းရွီသည္ စာအိတ္ကို အေနာက္သို႔ ေလၽွာပစ္ေပးလိုက္ၿပီး ထိုမ်က္ႏွာကို ခါယမ္းလိုက္ကာ ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္သို႔ ပစ္ထုတ္လိုက္ေလ၏ ။

မ်က္ႏွာ : "....."

ထိုအရာမွာ ေျမႀကီးေပၚသို႔ ဖုတ္ခနဲ ျပဳတ္က်သြားခဲ့သည္ ။ ဝမ္းရွီသည္ တစ္ခ်က္ပင္ လွည့္မၾကည့္ခဲ့ဘဲ စတိုခန္းထဲသို႔ ေျပးဝင္ကာ တံခါးကို ေဆာင့္ပိတ္ၿပီး ေသာ့ခတ္လိုက္ေတာ့သည္ ။

သူသည္ သူ႔ကိုယ္လုံးထက္မွ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲျဖဳတ္လိုက္ကာ ရွေခ်ာင္စကတ္မွ အပ္ခ်ည္မၽွင္အစြန္းကိုပါ လွမ္းဆြဲလာသည္ ။ ထိုသို႔ျပဳမူေနရင္း သူသည္ ဆဲေရးေန၏ ။ "ဒီေသာက္လက္ေတြက လက္ေခ်ာင္းေတာင္မပါဘူး ။ ငါျဖတ္ပစ္လိုက္တာမွ ေကာင္းအုံးမယ္ ! "

တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ သူသည္ လက္ေကာက္ဝတ္ကို ေကြးလိုက္ကာ တံခါးလက္ကိုင္တစ္ေလၽွာက္ ႀကိဳးျဖင့္ ရစ္ပတ္လိုက္သည္ ။

ဝမ္းရွီအတြက္ အ႐ုပ္လက္မ်ားမွာ အသုံးမက်သည့္တိုင္ ရွေခ်ာင္မ်က္လုံးထဲတြင္မူ ထိုလက္မ်ားမွာ အံ့ဩသင့္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဖ်တ္လတ္ေနေသးဆဲ ။

.....နည္းနည္း ရယ္ရေနတာေလးတစ္ခုပဲ ။

ဝမ္းရွီသည္ ႀကိဳးကို မည္သို႔ေသာ စြမ္းအင္အစီအရင္ျဖင့္ ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္သည္လဲ မသိရေခ် ။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ တံခါးမွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ထုရိုက္ခံေနရသည့္တိုင္ ပြင့္မလာခဲ့ ။

သူ၏တစ္ခုတည္းေသာေနာင္တမွာ ရွေခ်ာင္စကတ္မွ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးစကို ျဖတ္ေတာက္ရန္ ေမ့ေလ်ာ့သြားျခင္းပင္ ။ ရလဒ္အေနျဖင့္ ႀကိဳးခ်ည္ေႏွာင္ၿပီး၍ ဝမ္းရွီက တစ္ဖက္ႀကိဳးစကို ဆြဲလိုက္ေသာအခါ ရွေခ်ာင္သည္ တံခါးလက္ကိုင္၌ တြဲေလာင္းေဇာက္ထိုးခ်ိတ္သြားကာ ေျခေထာက္မ်ားမွာမူ ေလထဲ ေဝ့ယမ္းေနေတာ့သည္ ။

"ေကာ...." ရွေခ်ာင္၏ဦးေခါင္းမွာ ေအာက္သို႔ ထိုးစိုက္က်ေနလ်က္ သူသည္ မတရားဆက္ဆံခံလိုက္ရသေယာင္ ခံစားလိုက္ရသည္ ။

"ေဆာရီး " ဝမ္းရွီက ေတာင့္တင္းေနေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ေျပာလာ၏ ။

ရွဲ႕ဝမ္းက မွန္ထဲတြင္ အေတာ္ၾကာၾကာ ရယ္ေမာေနေတာ့သည္ ။

"တံခါးအျပင္ဘက္က ဘာႀကီးေတြလဲ ? " ရွေခ်ာင္သည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ဖုတ္ခနဲျပဳတ္က်လာကာ သူ႔စကတ္မွ ဖုန္မ်ားကို ဖုတ္ဖတ္ခါေန၏ ။ ထိုအေၾကာင္း ေတြး႐ုံႏွင့္ပင္ သူ႔ကို အင္မတန္ေျခာက္ျခားလာေစဆဲ ။

ဝမ္းရွီသည္ ေတြးေတာလိုက္ၿပီးေနာက္ "ဟိုေကာင္ေလး ျဖဲလိုက္တဲ့အ႐ုပ္ေတြ "

"ဟင္ ? ဒါေပမဲ့ အဲ့ေခါင္းေတြမွာ ေသြးေတြထြက္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္လိုက္တာ ၊ အ႐ုပ္နဲ႔ မတူဘူးလားလို႔ ? သူတို႔တကယ္ႀကီး အသက္ရွင္လာတာျဖစ္နိုင္တာလား ? "

"အစကတည္းက ေလွာင္အိမ္ထဲကအရာေတြက ေလွာင္အိမ္ပိုင္ရွင္ရဲ့အသိစိတ္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတာ " ဝမ္းရွီသည္ စာတမ္းဖိုင္အိတ္မွႀကိဳးကို ျဖည္ရင္းေျပာလာသည္ ။ "ပုံမွန္အေတြးအေခၚအတိုင္း ရွင္းျပလို႔မရဘူး "

အျပင္ဘက္ရွိ အရာမ်ားမွာ မေမာနိုင္မပန္းနိုင္ တံခါးကို တဒုန္းဒုန္း ထုေနဆဲ ။ တံခါးေဘာင္၏ လႈပ္ခါယမ္းေနသည့္အသံမ်ားက ေၾကာက္မက္ဖြယ္ပင္ ။

ဝမ္းရွီသည္ နံရံတစ္ေလၽွာက္ လိုက္စမ္းၾကည့္ၿပီးေနာက္ စတိုခန္းမီးခလုတ္ကို ရွာေတြ႕သြားေလ၏ ။

အခ်ိန္ကာလမ်ားစြာ အသုံးမျပဳခဲ့ေသာ ေရွးက်သည့္ မီးလုံးက အလင္းေရာင္ေပးလာသည္ ။ ခ်ိတ္ဆက္မႈမွာ အနည္းငယ္ျပတ္ေတာက္ေနခဲ့ၿပီး မီးလုံးမွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ျဖစ္ေနခဲ့သည္ ။

ထိုမွိန္ေဖ်ာ့ေသာ မီးအလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ဝမ္းရွီသည္ စာအိတ္ထဲရွိပစၥည္းကို ထုတ္ယူလိုက္သည္ ။

၎မွာ စာရြက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပဳတ္ေနကာ အထဲတြင္ ဓာတ္ပုံမ်ားထည့္ကပ္ထားေသာ ခပ္ထူထူသားေရ မွတ္စုစာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္၏ ။ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းႏွင့္ မွတ္စုစာအုပ္အျဖစ္ အသုံးျပဳခဲ့ျခင္း ျဖစ္ဖို႔မ်ားသည္ ။

သို႔ရာတြင္ ဓာတ္ပုံမ်ားအားလုံးက ဝိုးတဝါးျဖစ္ေနၿပီး မ်က္ႏွာမ်ားကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေသခ်ာမျမင္ရေပ ။ မွတ္စုထဲရွိ လက္ေရးမ်ားမွာလည္း ေရထဲက်ထားသည့္အလား မင္မ်ားျပန႔္ကာ ေဝဝါးေနလ်က္ ။

"ဒါက ဘာလို႔ ဒီလိုျဖစ္ေနရတာလဲ ? " ရွေခ်ာင္က ေၾကာင္အမ္းေနေတာ့သည္ ။

"ဒါလဲ ေလွာင္အိမ္ပိုင္ရွင္ရဲ့ အကာအကြယ္တစ္မ်ိဳးပဲ " ရွဲ႕ဝမ္းက ေဘးဘက္ရွိမွန္ထဲတြင္ မတ္တပ္ရပ္ေနလ်က္ ေျပာလာခဲ့သည္ ။

"ဖတ္လို႔ေရာရေသးရဲ့လား ? "

"နည္းနည္းေတာ့ ဖတ္လို႔ရတယ္ " ဤသို႔ေသာအေျခအေနမ်ိဳးကို ၾကဳံေတြ႕ရသည္မွာ ဝမ္းရွီအတြက္ ပထမဆုံးမဟုတ္ေပ ။

သူသည္ စာအုပ္မွ ပထမဆုံးစာရြက္အပိုင္းအစကို ယူကာ မ်က္လုံးမ်ားကို ေမွးက်ဥ္းလ်က္ စာရြက္ေပၚတြင္ ေရးထားသည္မ်ားကို ဖတ္ရႈလိုက္ေတာ့သည္--

"၂၀၀.....ဘယ္ႏွစ္လဲ မသိမွာ ကေလးတစ္ေယာက္ကို သုံးႏွစ္ေလာက္ ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တယ္တဲ့.....အဲ့ေနာက္ပိုင္းက ေသခ်ာမျမင္ရဘူး ။ ေရာဂါနဲ႔ ေသသြားတာ ျဖစ္ေလာက္တယ္ "

"ဒီႏွစ္ရဲ့ ေႏြရာသီအဆုံးေရာက္ေတာ့ ငါ....ကမၻာဦးပင္လမ္းၾကားရဲ့ အျပင္ဘက္မွာ အဲ့ဟာေလးကို ေကာက္ရခဲ့တယ္ "

ငါအဲ့ဟာေလးလို႔ ေခၚရတဲ့အေၾကာင္းရင္းက သူက သာမန္ကေလးတစ္ေယာက္မဟုတ္လို႔ပဲ ။ သူဝတ္ထားတဲ့အဝတ္အစားေတြ ဘယ္ကရလာတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူသိမွာလဲ ။ အဝတ္ေတြက သူေတာင္းစားလို ျပဲစုတ္ညစ္ပတ္ေနခဲ့တာ ။ သူ႔ရင္ဘတ္မွာ ေမြးရာပါအမွတ္လို အမွတ္အသားတစ္ခုရွိေနတယ္ ။

ဒါကိုျမင္လိုက္တာနဲ႔ အိုေနတဲ့ လက္မႈပညာသည္တခ်ိဳ႕က အဲ့အမွတ္အသားရဲ့ အဓိပၸာယ္ကို သိၾကမွာပဲ ။

အရင္တုန္းက ဆိုရိုးစကားတစ္ခုရွိခဲ့ဖူးတယ္ ။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ အဲ့ဆိုရိုးကို ရွာလို႔ေတြ႕မွာ မဟုတ္ေလာက္ေတာ့ဘူး --သစ္သားေကာင္ေလးကို အဆုံးသတ္အမွတ္အသားတစ္ခု ျပဳလုပ္ေပးလိုက္တာနဲ႔ ႐ုပ္ေသးတစ္႐ုပ္ ေမြးဖြားလာတယ္ ။

ဒီဟာေလးက ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ေလးတစ္႐ုပ္ပဲ ။

***