--- Dedication Closed
***
Author's Note:
Sorry po dahil sa sobrang tagal ng update. Busy po kasi masyado... Sana po maintindihan niyo and Hope you'll enjoy reading. Susubukan ko pong mag-update ASAP! =)) Thank you and I love you all :*
Tsaka bisitahin niyo po yung Website ko. Balak ko po sanang gawan ng Re-cap ang MMME from the start bago matapos yung First half ^_^ Click the external link =))
***
Chapter 60
Natalie’s POV
Wahhh!!! Nakakainis na talaga yung lalaking yun! Bakit ba ganito ang epekto niya? Ang epal talaga nun! Mga pinagsasabi…
>_<
‘Hindi porket MAHAL KITA e pwede ka nang makipagkwentuhan diyan.’
O_O
‘Baka nga mahal mo na?’
O_O
Wahhhh!!! Nababaliw na ba talaga ako? Anong pinagsasabi nitong utak ko?
=O=
Kahit kelan talaga ang epal mong Lyle ka! Di ako makapagconcentrate dito sa ginagawa ko o!
Whooooo! Inhale exhale… concentrate… inner peace… relax…
Kinuha ko ulit yung lapis sa table tapos tumingin dun sa papel at nagsimula ulit mag-drawing ng design ng damit.
.
.
.
.
.
‘YUNG BABAENG MAHAL KO SINASABING PANGET DAW AKO! ANG SWERTE NIYA KAYA KASI AKO ANG NAKATULUYAN NIYA! PERO KAHIT MASAKIT SA PRIDE KO YUNG SINABI NIYA, I’LL TAKE THAT AS A COMPLIMENT. IISIPIN KO NA LANG NA GANYAN SIYA MAGMAHAL. PANGET MAN AKO SA IYONG PANINGIN, MUNDO KO’Y IKAW PA RIN!!!’
>_<
Tokwa naman o! Seryoso na ako e… TT3TT
Utang na loob! Magpagawa ka naman o! Bakit ba hindi ako makapagconcentrate?!
“Wahhhhh! Tantanan mo naman yung utak ko please!!!!”
Out of frustration, nasigaw ko yun… kakabaliw na kasi e!!!
~O~
Nakakabanas talaga yung lalaking yun! Ang daming alam sa buhay… pati ako nadadamay. Ganun ba magmahal yun? Iniinvade ang utak ng mga tao? Magantihan nga minsan…
“May problema ka ba?”
Nagulat ako nung may nagsalita. Pagtingin ko si Manang Rosa lang pala. Akala ko mumu >.<
“Ehh?--- Urh, wala po…”
“Wala? Narinig kitang sumigaw kaya napasugod ako dito”
O_O
“Hala? Hindi po ako sumigaw… baka guni-guni niyo lang po yun… hehehehe”
“Narinig talaga kita hija, sabi mo pa nga… ‘tantanan mo naman yung utak ko’ ganun…”
O_O
Wahhh! Narinig niya nga!~ nakakahiya… >3< Bangungutin ka sana…
Nag-fake na lang ako ng tawa.
“Ahehehe, sorry po…”
“Sino ba iyang gumugulo sa isipan mo? Ang asawa mo ba?”
Sinabi niya yun habang umuupo sa harap ko. Andito kasi ako ngayon sa living room nung bahay gumagawa. Ayoko kasi sa kwarto.
O_O
“Hala Manang! Hindi po!~ iniisip ko lang po yung gagawin kong design.”
Palusot ko sa kanya, tinignan niya ako sa mata, tapos medyo iniiwas ko na magkasalubong kami ng tingin.
>_<
“Nagsisinungaling ka Natalie anak, alam mo ba ayos lang kung hindi mo sasabihin sa akin e. Naiintindihan kita…”
Napayuko na lang ako, nahihiya talaga ako. Napatingin ako sa kamay ko nung bigla itong hawakan ni Manang.
“Pero wag mo lang lokohin ang sarili mo… mas pahihirapan mo lang ang sarili mo sa ginagawa mo. Kung anuman yang gumugulo sa isipan mo, dapat maging bukas ang puso’t isip mo. Pakinggan mo yung gusto nilang sabihin o ipahiwatag at dun mo mahahanap yung peace na gusto mo.”
Tumingin ako sa kanya at kahit hindi ko medyo maintindihan yung sinabi niya, pinilit kong ngumiti.
“Mukhang nagugulahan ka pa, basta hija… pakinggan mo lang yung gustong iparating sayo ng puso mo… at tanggapin ang katotohanan…”
Binigyan niya na lang ako ng isang ngiti tapos umalis na siya.
.
.
.
.
.
Ano daw? Pakinggan ko yung gustong iparating ng puso ko at tanggapin ang katotohanan?
Ano namang katotohanan yun?
*sigh*
Bat ganun? Feeling ko mababaliw ako kay Lyle? O binabaliw niya talaga ako?
=_=
Ayoko na nga!
Tinuloy ko na lang yung ginagawa ko. Sinusubukan ko talagang mag-focus pero talagang nawawala ako… Sige na! Ako na walang magawa! TT_TT
‘You Stupid Husband!~ You’re making me really crazy!!! I hate you!~’
Lyle’s POV
Tinignan ko yung oras at halos magmamadaling araw na rin. I decided na lumabas para uminom ng tubig at para na rin siguro magpahangin. Papunta na akong kusina ng mapadapo yung tingin ko sa sala.
O_o
Bakit andito siya? Hindi ba dapat andun siya sa kwarto niya?
=_=
I slowly walk towards her, naka-upo kasi siya sa sahig tapos nakapatong yung ulo niya braso niya na nasa table. Nung nakalapit na ako sa kanya… umupo ako sa harap niya tapos tinitigan siya. Nakatulog na nga ata siya, dahan-dahan kong hinawi yung mga hibla ng buhok niya na nakaharang sa mukha niya.
Napangiti ako… napaka-inosente ng mukha niya, she’s very attractive in her own way. Yung tipong hindi ka mapapagod mahalin siya, hindi mo kakayaning hindi siya makita. Yung pakiramdam na kulang ka pag wala siya sa tabi mo, kulang ka… Ganyan ang nararamdaman ko ngayon.
=_=
Ang bading tignan…
Habang tinititigan ko siya, napadapo yung tingin ko dun sa isang nakabukas na notebook sa harap niya. At nung nabasa ko yung nakasulat… lalong lumapad yung ngiti ko.
^_______^
.
.
.
.
.
.
.
.
‘You Stupid Husband!~ You’re making me really crazy!!! I hate you!~’
Kinuha ko yung ballpen tapos nagsulat dun sa baba nung sinulat niya.
‘Why? Am I bothering the mind of my wife? Me too! You’re also making me crazy but I admit that I’m already crazy for you too. I love you :))’
Tapos sinara ko yung notebook. Binalik ko yung tingin ko sa kanya at hindi pa rin maalis yung ngiti ko… Inayos ko yung mga gamit na nakapatong sa table. After that ginising ko siya…
=_=
Tulog mantika…
“Gigising ka o hahalikan kita?”
Pero wala pa ring epekto, ni hindi man lang siya gumalaw. So gusto niya talagang mahalikan? >:D
Hinawakan ko yung balikat niya tapos dahan-dahang hinatak pero sa halip na magising, bumagsak lang siya sa akin.
=_=
Hindi ko ineexpect na ganito pala kahirap gisingin nito. At dahil sa mukhang hindi naman magigising tong asawa ko kahit anong gising ang gawin ko. I have no choice but to carry her instead.
^_________^
***
Nung nakarating na kami sa kwarto niya. Dahan-dahan ko siyang inilapag sa kama at kinumutan. Then afterwards, I start walking out of her room. Pero bago ako tuluyang lumabas… tumingin ako ulit sa kanya…
“I may not be your first, but can I be your last?”
Naghuling sulyap ako sa kanya at tsaka tuluyang lumabas sa kwarto niya.
***
Sorry po kung bitin v^_^v