Chapter 38 – Resemblance
Shelby's POV
KAKAUWI ko lang galing sa date namin ni Connor. Or rather, secret date. May pagkakaunawaan na kaming dalawa at wala akong pakialam kung tutol dito si Grandma. Ang gusto ko lang ay maging masaya.
Nagulat ako nang madatnan ko si Daddy sa loob ng kwarto ko. Sinusuri niya ang mga gamit ko sa cabinet habang nakangiti.
"Daddy, ano pong ginagawa niyo rito?" tanong ko.
"Ganito rin ang Mommy mo. Maayos sa gamit at ayaw niyang ginugulo ang mga pag-aari niya," 'yung ngiti ni Daddy ay kakaiba. Bihira ko siyang makitang ngumiti kaya natuutuwa akong ganito siya.
"Miss niyo na po si Mommy?" tanong ko. Napatingin naman siya sa akin at napatango.
"I missed her... so much. Everytime na makikita kita, siya ang naalala ko. Masyadong malaki ang resemblance niyong dalawa," biglang nalungkot ang mukha ni Daddy. Miss ko na rin si Mommy. Kahit hindi ko siya na-personal, mahal na mahal ko siya. Kahit halos limot ko na ang hitsura niya, alam kong nasa puso ko siya. Kahit hindi ako inalagaan ni Daddy, hindi ako nagtanim ng galit sa kanya. I understand him.
"Kaya nga pala ako naparito kasi sinabi sa akin ni Mommy na ayaw niyang nakikipagkita ka kay Connor. Who's this Connor, Shelby?" biglang sabi ni Daddy kaya napanguso lang ako. Masyadong desperate si Grandma para paglayuin kami ni Connor.
"Dad, I love him. Hindi ko maintindihan kung bakit ako gustong palayuin ni Grandma sakanya," napaupo ako sa kama ko.
"Naiintindihan kita, anak. At hindi ko sasabihin na layuan mo siya. Follow what your heart desires." Nagkaroon ako ng konting pag-asa sa sinabi ni Daddy. Kung ayaw man ni Grandma sa relasyon namin ni Connor, atleast nandito si Daddy para kampihan ako.
"Thank you, Dad." Sabi ko. Gusto ko siyang yakapin pero pinigilan ko sarili ko. Ayaw kong maiyak.
"Sa ganitong paraan na lang ako babawi sa'yo, anak. Your Mom and I, pinaglayo rin kami noon kasi nalaman ng parents niya na vampira pala ang mapapangasawa niya. Ginawa nila ang lahat para hindi ko mahanap ang Mommy mo. Kung hinayaan lang sana nila kaming dalawa... sana buhay pa siya ngayon. Sana nagawan ko nang paraan para hindi siya namatay sa panganganak sa'yo,"
I could just imagine Dad's agony when Mom died because of me. Kaya naiintindihan ko rin siya noon kung bakit ayaw na ayaw niya akong nakikita because I was my Mom's constant reminder. Pero masaya akong natanggap na ako ni Daddy.
"Daddy," kumapit ako sa braso niya at niyakap 'yon.
"Ang gusto ko lang ngayon ay maging masaya ang Prinsesa ko. Ako na ang bahalang kakausap kay Mommy. Ayaw kong mangyari sa'yo ang nangyari sa amin ng Mommy mo,"
Ayaw kong isipin na history repeat itself. Pero ayaw kong matulad sa naging takbo ng relasyon nila Mommy at Daddy. Kaya sana maintindihan ako ni Grandma.
NASA SMA na ako naglalakad papuntang classroom. Nakasalubong ko si Seri kaya sinabayan niya akong maglakad.
"Good mood ka ata," she told me. Kanina pa kasi ako nakangiti. Medyo gumaan kasi pakiramdam ko sa sinabi ni Daddy.
"Wala naman," I said trying to hide my smile.
"Halata ka naman, eh. I saw you and Connor sa library magkayakap. Kayo na ba?" nagulat ako sa sinabi niya. Nakita niya pala kami.
"We understand each other's feelings," sagot ko sa tanong niya. Hindi ko naman kasi alam kung masasabi kong kami na ni Connor. May pagkakaintindihan na kami ng feelings.
"Hmm, MU. Parang kayo na nga." Nakangiti siya ng makahulugan. Parang trip niya ata akong asarin ngayon. Pero pasalamat na lang ako kasi dumating si Hunter.
"May I barrow my girl for a while, Shelby?" sabi ni Hunter pero kay Seri nakatingin. Ang lagkit ng tinginan nila sa isa't-isa at feeling mo parehong naka-glue.
"Sure, take your time." I said.
Dumeretso ako sa classroom at tahimik na naupo. Gusto ko na magsimula ang klse para ma-dismiss agad. May usapan kasi kami ngayon ni Connor at Charity na magkikita kasi dumating na raw ang Mommy nila. syempre excited akong makilala ang mother nila. Sana lang matanggap niya ako. Tama nang si Grandma lang ang kumo-kontra sa amin ni Connor.
Seri's POV
"Ano bang ginagawa natin dito?" tanong ko nang makarating kami sa butterfly conservatory. Nagulat na lang ako nang yakapin niya ako sa likod. Napakunot ako pero agad din namang napangiti.
"Hunter..."
"Sshhh... Gusto muna kitang yakapin." He said kaya natawa ako.
"Para naman tayong hindi nagkita kahapon,"
Binitawan niya ako at iniharap sakanya. Mataman niya akong tinitigan habang hinahaplos ang pisngi ko. Bakit ba ganito si Hunter? Kahit ayaw ko na lang pansinin pero nawi-wirduhan na talaga ako sa mga ikinikilos niya. The way he stares at me, the way he hold me, the way he say those words, parang nagpapaalam siya sa akin at natatakot ako. Hindi man niya sabihin pero alam kong may hindi siya sinasabi sa akin.
"Hunter, are we okay?" tanong ko sakanya.
"Oo naman. Why'd you ask?"
"W-wala," I said. "Balik na akong room, baka ma-late pa ako, eh." nakangiti kong sabi saka naman niya ako tinanguan.
Habang naglalakad kami sa hallway pabalik sa room ay nakita namin si Wynnet nakasandal sa may pillar. Inaayos niya ang kanyang ombre pink hair.
"Saan kayo galing?" she asked nang makalapit kami.
"Sa butterfly conservatory. Why are you still here? Akala ko ba pinapabalik ka na sa Germany?" sabi ni Hunter kay Wynnet.
"Babalik lang ako kapag nagawa mo na ang usapan natin," makahulugang sabi ni Wynnet. Anong usapan kaya ang tinutukoy niya? Napatingin naman sa akin si Wynnet at napansin niya ata ang pagiging curious ko kaya nginitian niya ako.
"Seri, kanina pa nagsisimula ang first subject mo. Hindi ka ba papasok?" tanong niya.
"Ah oo," I turned to Hunter saka naman siya tumango. "See you later," nasabi ko saka tumakbo palayo sakanila. Bago ako lumiko sa isa pang hallway ay nilingon ko muna sila. Masyadong seryoso ang mga mukha nila. Ano kaya ang problema nang dalawang 'yon?
Shelby's POV
"Seri, sama ka? I'm meeting Connor and Charity's Mom." I said nang matapos ang last subject namin. Napailing naman siya.
"Magkikita kami ni Hunter, eh." she said. Napasimangot naman ako sakanya.
"Lagi naman kayong magkasama, eh. Haay naku talagang vampirang 'yon. Ayaw ka man lang nalalayo sakanya," natatawa kong sabi.
"Gusto ko rin naman, eh. Kaso nag-hihintay na sa akin si Hunter. Say hi to me to Connor and Charity. Bye, Shelby!" nagmamadali siyang lumabas ng classroom at ako naman ang naiwan. Naiiling na lumabas akong room. Naabutan ko si Connor sa labas ng classroom naghihintay sa akin. Nakapamulsa siya habang nakatingin sa sahig. Dahan-dahan naman siyang nag-angat ng tingin sa akin saka napangiti.
"Kanina ka pa?" tanong ko sakanya. Kinuha niya sa akin ang books ko saka kami nagsimulang maglakad.
"You're worth waiting for," pakiramdam ko biglang lumabas ang puso ko sa dibdib. Gusto kong magtatalon sa kilig pero pinigilan ko sarili ko. Baka isipin niya pang nababaliw na ako. Well, I know naman na baliw na baliw talaga ako sakanya. Pero ayaw kong magkaroon siya ng ganoong expression sa akin.
Magkokotse sana kami papunta sa mall pero sabi niya maglakad na lang kami para makasama niya ako ng mas matagal bago namin makasama ang kapatid niya at mother niya. Mamaya ko na lang siguro ipapakuha sa valet namin ang kotse ko.
While walking down the side of the road, he hold my hand then gently squeeze it. Ang sarap pala sa pakiramdam na ganito. Hindi ko ma-explain feelings ko, pero parang may tingling senstation when he's near me.
Nakapasok kaming mall at magkahawak pa rin kami ng kamay. Binabati ako ng mga masasalubong namin na doon nagwo-work.
"Saan daw sila naghihintay?" I asked habang nakasakay kami sa escalator. Puwede naman naming gamitin ang glass tube elevator pero hassle lang kasi hihinto pa every floor.
"Sa 3rd floor."
Nakarating kami sa 3rd floor at pumasok sa isang bar na nagse-serve ng iba't-ibang klase ng blood drinks. A waiter guided us on a VIP lounge kung saan naghihintay daw sina Charity at Mother nila.
Kahit buong buhay ko ay nakatira na ako sa Vampire City at madalas din sa mall dahil sa pagsa-shopping, first time ko pa rin makapasok dito. Hindi naman kasi ako naliligaw dito, eh. A princess like shouldn't be in a place like this.
Tumambad sa akin ang dim lighted room na may dalawang couch both sides. May table rin sa gitna at may mga naka-serve ng drinks. I bet mga walang liquor 'yan. May LED TV sa harap and a stereo with a mic.
Naabutan namin si Charity na nagte-text pero agad naman niyang binulsa ang phone niya nang makita kami. Katabi niya ang babaeng medium length ang hair. Magkamukha sila ni Charity and for some reason, parang nakita ko na siya somewhere hindi lang ako sure kung saan.
"Mom!" sinalubong siya ni Connor at madaling niyakap.
"Kuya, what took you so long? Excited na akong magkwento kay Mommy kaso ayaw naman kitang unahan," sabi ni Charity.
"Pasensya na. Naglakad lang kasi kami ni Connor, eh." puno ng paumanhin kong sabi.
"Okay lang hija." Sabi ng Mommy nila Connor. Hindi pa man kami nagkakakilala formally pero parang magaan na agad ang loob ko sakanya. Her voice reminds me of someone.
Naupo kami sa couch at pinatabi ako ni Charity sa Mommy nila. Mas maganda siya sa malapitan. I bet kasing edad niya si Tita Lorelei. Walang duda na mabait siya kagaya ng mga anak niya.
"Matagal na ba kayo ng anak ko?" bigla niyang tanong. Nahihiyang napangiti naman ako. Ganito pala ang feeling kapag nakaharap mo ang Nanay ng lalaking minamahal mo.
"H-hindi pa naman po," tipid kong sagot.
"Mommy, may hindi ka pa pala nalalaman. Si Shelbs kasi, isa siya sa mga Prinsesa ng palasyo. Pamangkin po siya ng Hari at Reyna," singit naman ni Charity.
Hindi ko nabasa ang expression na pinakita ng mother nila pero parang hindi niya nagustuhan ang sinabi ni Charity. Bigla tuloy akong kinabahan.
"A-anong... anong pangalan mo, hija? Shelbs kasi ang laging binabanggit sa'yo ni Charity, eh." she was smiling but her lips were trembling. Napatingin ako kay Connor at parang nagtataka sa inasal ng Mommy niya.
"I'm Shelby Veron po," sagot ko.
'Yong ngiting kaninang pinapakita niya ay biglang naglaho. Para siyang nakarinig ng masamang balita nang banggitin ko ang pangalan ko. Hindi ko alam pero parang gustong-gusto kong basahin ang nasa isipan niya pero pinigilan ko ang sarili ko. Matagal kong pinangako sa sarili ko na hinding-hindi ako magbabasa ng mga isipan ng tao o vampira kung hindi naman kailangan.
Nagulat kami nang tumayo siya. Hindi siya bumibitaw ng tingin sa akin.
"Mom, are you okay?" nag-aalalang tanong ni Connor.
Napahawak siya sa kanyang ulo at animo'y nahihilo. Tumayo ako para suportahan siya winaksi niya ang kamay ko.
'"Anak ka ba ni Edric Calix Veron?" nanginginig niyang tanong.
"O-opo. Ako nga po," sagot ko naman. Napatango siya. She composed her self at pilit na ngumiti sa amin.
"I'm fine, huwag niyo akong alalahanin." Sabi niya sa akin. She extend her arms to me saka ngumiti, "I'm Kyla Martinez. Connor and Charity's Mom."
When she said her name, para namang may tumambol sa dibdib ko. Bukod sa may kamukha siya na hindi ko mawari kung sino, kapangalan niya pa ang Mommy ko.
—-
'Yong mga nagbasa lang ng BOOK2 ang makakakilala kung sino si Kyla Martinez. ;))
HAPPY INDEPENDENCE DAY, EVERYONE. Ating ipagdiwang ang kalayaan ng Pilipinas at ang pagbubuwis buhay ng ating mga Bayani, hindi ang pagiging single mo. Kuha mo? Nakakairita lang 'yong mga nagsasabing araw daw ng mga Single ngayon. Like wtf! Kayo kaya ang itali sa flag pole, trip niyo?
GOODNIGHT!