Unicode
"x နဲ့ yက ၀င်ရိုးတစ်ခုတည်းမှာရှိတာကြောင့်မို့.."
ဘေးဘက်ကော်ရစ်တာဆီမှ ခြေသံတိုးတိုးလေးက
နဂိုထဲကစာထဲအာရုံမလာသော သူ၏စိတ်အစဥ်ကို
ဆွဲယူသွားခဲ့သည်။
"ဒီနှစ်ခုက ထောင့်မှန်ကျနေတာမို့လို့
ပထမတစ်ပုဒ်ကလိုပဲ တူညီတဲ့ပုံသေနည်းနဲ့ တွက်ရင်.. "
စာသင်ခန်းရဲ့ရှေ့ဆုံးမှာရပ်ပြီး အားကြိုးမာန်တက်
ရှင်းပြနေသော သင်္ချာဆရာ၏အသံက သူ၏နားထဲ၀င်တစ်ချက်မ၀င်တစ်ချက် ၊
အတန်း၏နောက်ဆုံးခုံတွင်ပျင်းတိပျင်းရွဲထိုင်နေရင်း
သူ၏အကြည့်တို့က သူ၏ခုံနှင့် တစ်တန်းထဲတွင်ရှိနေပါသော စာသင်ခန်း၏အနောက်တံခါးပေါက်ထံ ရွေ့လျားသွားမိလျက်
ကော်ရစ်တာမှခြေသံတိုးတိုးလေးနှင့်အတူ သူ၏မြင်ကွင်းထဲသို့အဖြူရောင်ပုံရိပ်လေးတစ်ခု
လှစ်ခနဲ၀င်ရောက်လာ၏။
"ဒီအချိန်ပြီးရင် ကွင်းထဲသွားမယ်၊
အတန်း ၃ကကောင်တွေ နည်းနည်းဂြိုလ်ကြွနေတယ်၊
သူတို့ အဖေဘယ်သူလဲဆိုတာမေ့နေပြီထင်တယ်"
ဘေးခုံမှ ဂျုံဆောင်းရဲ့ ကြွစောင်းစောင်းစကားသံကို သူပျင်းရိစွာခေါင်းငြိမ့်လိုက်ရင်း သူ၏မျက်လုံးတွေကတော့
ကော်ရစ်တာမှအဖြူရောင်ပုံရိပ်လေးထံကပ်တွယ်နေမိသည်။
ကင်ဆောနူ.
လွန်ခဲ့တဲ့သုံးလကမှအသစ်ရောက်လာသော
ကျောင်းဆေးခန်းက ဆရာ၀န်၊
လက်ထဲတွင်ပိုက်ထားသော ကတ်ထူပုံးလေးထဲဘာတွေပါလဲတော့မသိ၊ အသော့နှင်နေသောခြေလှမ်းသေးသေးလေးတွေနှင့် ဂျူတီကုတ်အဖြူလေးက
နောက်တွင်တလွင့်လွင့်ကျန်နေရစ်သည့်ပုံက
ရယ်ချင်စရာ..
"ဟမ့်.. ကလေးရုပ်နဲ့ "
သူ၏ခပ်တိုးတိုးခနဲ့သံကိုကြားတော့ ဂျုံဆောင်းက
သူ့ဘက်လှည့်လာခဲ့ပြန်သည်။
"ဘာပြောတာ "
"ဘာမှမဟုတ်ဘူး " သူကစားပွဲခုံတွင်မှောက်အိပ်လိုက်ရင်း ဆိုလိုက်သည်။
"မင်းသွားရင်ငါ့ကိုနှိုးလိုက်"
_______________________________
"မင်းက ဘာကောင်မို့လဲ "
"စီနီယာကိုဘယ်လိုဆက်ဆံရမလဲ မသိတဲ့ ကောင်တွေပဲ ဟျောင်းကနည်းနည်းသင်ပြပေးရမလား "
အတန်း၃နဲ့ သူတို့အတန်းက မနှစ်ကအားကစားပြိုင်ပွဲမှာ အကြိတ်အနယ်ဖြစ်ဖူးကြသည်။ မိမိတို့အတန်းမှနှစ်တိုင်းတောက်လျှောက် ချန်ပီယံဖြစ်လာခဲ့ပေမယ့် မနှစ်ကလက်ဆင့်ကမ်းပြေးပွဲမှာ ပြိုင်ပွဲ၀င်အတန်းသားက ခြေချော်လဲပြီးတော့ ဆုနှင့်လွဲခဲ့ရလေသည်။
အဲဒီကတည်းက ဒီကောင်တွေစောင်းကြွနေတာမပြီးတော့၊
"သင်ပေးလဲဘာထူးမှာလဲ ခြေချော်လဲပြီး အခြောက်လိုငိုဖို့ပဲတတ်တာကိုး "
"ဒီေ-ာက်ကောင်ကတော့ ခွေးစကားအတော်တတ်နေတာပဲ ဟမ် "
ဂျုံဆောင်းရဲ့ဒေါသကထောင်းခနဲမို့
ထိုကောင်အား၀င်မလုံးခင် မနည်းဆွဲထားရသည်။
ပထမကတော့ သူလည်းပျင်းရိနေတာနဲ့အတူတူအတန်းခွဲပြီး ဘတ်စကတ်ဘောဆော့ဖို့ရည်ရွယ်ချက်နှင့်ထွက်လာခဲ့ပေမယ့် ရန်ပွဲကိုဦးတည်သွားစေမယ်ဟု မတွေးထားမိ၊ အတန်း၃ကကောင်တွေမှာ အားကစားစိတ်ဓါတ်ဟူ၍မရှိ၊ သူများကိုရန်စဖို့လောက်ပဲတတ်ကာအောက်တန်းကျပြီး ရွံစရာကောင်းသည်။
သူ ဂျုံဆောင်း၏လက်မောင်းအားဆွဲလိုက်ကာ
ဆိုလိုက်သည်။
"သွားမယ် "
ဂျုံဆောင်းကမကျေမနပ်တောက်ခေါက်သံနှင့်အတူ
သူဆွဲခေါ်ရာတရွတ်တိုက်နီးပါး ပါလာခဲ့သည်။
သူက ရန်ဖြစ်ဖို့ရာပျင်းရိလွန်းနေပြီး
သည်လိုငချွတ်ကောင်တွေနှင့် ဖက်ဖြစ်ဖို့လည်းစိတ်မပါ၊
"ဘာလဲ ပြေးပြီလား ငကြောက်လေးတွေ.."
"ပြေးဖို့ပဲတတ်တာမလား၊ "
"လဲသွားတဲ့အခြောက်လေးရော၊ နေကောင်းရဲ့လား။
အာ..မေ့လို့ အခုထိဆေးရုံမှာလို့ကြားတယ်၊ ဟုတ်လား၊ခြေထောက်တော်တော်ထိသွားတယ်ဆို စိတ်မကောင်းစရာပဲ၊ ကျိုးသွားရင်ပိုကောင်းမှာနော်
ဟား..ဟား..ဟား.."
"တစ်ခါတည်းခေါင်းနဲ့ဆောင့်ပြီး ဂန့်သွားရင်အကောင်းဆုံးပဲ"
"မအေ**"
ဂျုံဆောင်း၏ဆဲဆိုသံနှင့်အတူ ရုန်းဖယ်သွားသောလက်အား သူလိုက်ဆွဲမနေတော့၊
ထိုအစား သူကပို၍သွက်လက်သောခြေလှမ်းတို့ဖြင့်
နောက်ကိုလှည့်ကာ ထိုဂြိုလ်ကြွနေသော ချဥ်စုတ်စုတ်မျက်နှာအား ခွပ်ခနဲ အားအပြည့်ဖြင့်ထိုးချလိုက်တော့သည်။
လဲကျသွားသောကိုယ်ထည်နှင့်အတူ ထိုလူ၏နှာခေါင်းနှစ်ပေါက်ထံမှ ယိုစီးကျလာသော အနီရောင်အရည်များ..
ပတ်၀န်းကျင်က ၂စက္ကန့်ခန့်တိတ်ဆိတ်သွားဟန်ပင်၊
ထို့နောက် ထိုလူက နာကျင်စွာငြီးငြူသံနှင့်အတူ
သူ၏နှာခေါင်းမှသွေးများကို လက်ဖြင့်ပွတ်ယူရင်း
ဒေါသတကြီးဆိုလာလေသည်။
"-ီးပဲ မင်းတော့သေပြီ !"
_____________________________
ရန်ပွဲက အတန်း၁ကရှင်းဂျယ်ယွန်းတစ်ယောက်
ကွင်းဘေးကဖြတ်မသွားခင်အထိကြာမြင့်ခဲ့သည်ဟုဆိုရမည်။
သိပ်မကြာခင်မှာပင် အတန်းကြီးတချို့နှင့် ကာယဆရာလည်းရောက်လာပြီး ရန်ပွဲအားအပြီးသတ်စေခဲ့သည်။
ကာယဆရာဖြစ်သူမှာ မိမိတို့အားသေလောင်အောင် ဆူဆဲပစ်ချင်နေပုံရသော်လည်း သွေးထွက်လွန်ကာ မျော့နေပြီဖြစ်သော အတန်း၃ဘက်ကကောင်ကြောင့်
ဆေးရုံပို့ရန်အလုပ်များနေသည််မို့ အချိန်မရပုံပင်၊
မတတ်နိုင် စည်းဖောက်ကာ ခေါက်ဓါးအသေးကို အရင်ထုတ်လာသည်က ထိုကောင်အမှားဖြစ်သည်၊ မိမိက ကိုယ်အထိမနာရအောင် ဖိထားလိုက်ရုံသာ၊
အတန်းကြီးတွေနဲ့အတူပါလာသော ဟီဆွန်းဟျောင်းမှ သူ့အားမျက်မှောင်ကျုံ့လျက်ကြည့်ရင်း အနားသို့လျှောက်လာခဲ့သည်။
"ထိသွားသေးလား "
အနည်းငယ်ပေါက်ပြဲနေသောနှုတ်ခမ်းကိုလက်မဖြင့်တို့ကြည့်ရင်း သူမသာမယာစွာပြန်ဖြေလိုက်သည်။
"နည်းနည်း "
"အဲဒီသောက်ကောင်တွေအရင်စတာ ၊
ဓါးတောင်ထုတ်လာတယ် ၊ အဲခွေးမျိုးကို ငါအသေလုပ်မှာ "
ဂျုံဆောင်း၏ကျောင်းယူနီဖောင်းက ညစ်ပေလျက် တွန့်ကြေနေခဲ့သည်။
စီနီယာတန်းမှအတန်းခေါင်းဆောင်လည်းဖြစ်
ပတ်ဆောင်ဟွန်း၏တ၀မ်းကွဲအစ်ကိုလည်းဖြစ်သူ
လီဟီဆွန်းကတော့ မိမိရှေ့မှအရှူပ်ထုတ်နှစ်ကောင်ကို
မျက်မှောင်ကျုံ့လျက်ကာကြည့်မိတော့သည်။
"တော်လိုက်တော့၊ ဒီတစ်ခါဖြစ်တဲ့ကိစ္စကကြီးတယ်၊
ဓါးထုတ်လာတာက ဟိုဘက်ကဆိုပေမယ့် မင်းတို့အပြစ်လည်းလွတ်မယ်ထင်လား၊ အ၀တ်အစားလဲပြီး ဆေးခန်းကိုသွား၊ ပြီးရင်တော့ ခံ၀န်ရေး မိဘတွေခေါ်ပြီး ရုံးခန်းမှာသွားစောင့်နေ၊ "
"ရှီးဘားလ်.."
ခပ်တိုးတိုးကျိန်ဆဲသံနှင့်အတူ ဂျုံဆောင်းလည်း မကျေမနပ်နှင့်လှည့်ထွက်သွားခဲ့တော့သည်။
"ပြီးတော့မင်း "
လှည့်ထွက်ခါနီးသူ့အား သြ၀ါဒခြွေတော့မည့်ပုံပေါ်နေသဖြင့် ပတ်ဆောင်ဟွန်း စိတ်ထဲမှ ကျိန်ဆဲမိရင်း ပါးစောင်အားလျှာဖြင်ွအသာထိုးလိုက်မိသည်။
"ခဏခဏပြသနာရှာမနေလို့မရဘူးလား၊
အိမ်ကလူတွေတွေက တချိန်လုံးမင်းပြသနာချည်းပဲ လိုက်ရှင်းပေးနေဖို့အချိန်မရှိဘူး၊ အထက်တန်းပဲရောက်နေပြီ နည်းနည်းရင့်ကျက်စမ်းပါ၊
တကယ်သေသွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ၊
ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ထောင်ထဲ၀င်ချင်နေတာလား "
"အင်း ..ကျောင်းတက်ရတာအရမ်းပျင်းလို့လေ "
"ဒီခွေးမျိုး.."
"အာ..ပြီးတော့ အဲကောင်မသေဘူး၊ အလတ်ကြီး၊
သူ့ဘာသူအကြောက်လွန်ပြီးမျော့သွားတာ ၊
သွားပြီ၊ ရုံးခန်းမှာစောင့်နေမယ်၊ "
ကျောခိုင်းရင်းတာ့တာပြသွားသော တ၀မ်းကွဲညီီဂြိုလ်ကောင်အား လီဟီဆွန်းမေတ္တာတွေသာပို့မိနေတော့သည်။
________________________
"စပ်ရင်နည်းနည်းသည်းခံနော် "
ပတ်ဆောင်ဟွန်းတစ်ယောက် ခုံတွင်တောင့်တောင့်ကြီးထိုင်ရင်း သူ၏ရှေ့မှ ၅စင်တီမီတာခန့်သာ
ကွာေ၀းသော မျက်နှာလေးအားကြည့်နေမိသည်။
နှုတ်ခမ်းထောင့်ထံမှ စပ်ဖျင်းဖျင်းအထိအတွေ့နှင့်အတူ တဖျက်ဖျက်ခတ်သွားသော မျက်တောင်ရှည်များ၊
အာရုံစူးစိုက်နေသော အရောင်ဖျော့ဖျော့မျက်၀န်းများ၊ အဆီများများရှိပုံပေါ်သော ခပ်အိအိပါးစုန့်တို့က ဖောင်းတက်လာသည်နှင့်အတူ စု၀ိုင်းနေသော နှုတ်ခမ်းတစ်စုံထံမှ သူ၏နှုတ်ခမ်းထောင့်ထံသို့ ခပ်အေးအေးလေစုလေး တိုးေ၀ှ့လာလျှင် သူချက်ချင်းခေါင်းကိုနောက်ဆုတ်ကာရှောင်လိုက်မိသည်။
"ဘာလုပ်တာလဲ "
ကိုယ်ကိုရှေ့သို့ကိုင်းလျက်သားနှင့်
သူ့အားနားမလည်သည့်နှယ် ကြည့်လာသည့်
အညိုရောင်မျက်လုံး၀ိုင်း၀ိုင်းများ၊
"စပ်နေမှာစိုးလို့မှုတ်ပေးတာလေ "
စကားပြောလိုက်တိုင်းပွင့်ဟလာသော ခပ်ချွန်ချွန်နှုတ်ခမ်းများက နှုတ်ခမ်းအဆီဆိုးထားသည့်နှယ်
ရွှန်းစိုနေခဲ့သည်။
"ခင်များဆီက ဘတ်တီးရီးယားတွေကူးကုန်မှာ "
"ဘာ."
သူပါးစပ်ထဲရှိရာလျှောက်ပြောမိလျှင်
တဖက်လူထံမှ မျက်စောင်းကဒိုင်းခနဲရောက်လာခဲ့သည်။
ကြည့်ပါလား၊ ဘယ်လိုကြည့်ကြည့်ငါးနှစ်သားရုပ်နဲ့
သူ့ထက်ငယ်တဲ့ပုံပေါက်တဲ့ဒီလူက ဘယ်လိုလုပ် ကျောင်းဆရာ၀န်ဖြစ်မှာလဲ ၊ လိမ်နေတာပဲဖြစ်မှာ၊
ဆေးတို့ထားသော၀ါဂွမ်းကို မကျေမနပ်ပစ်ချလိုက်ပြီး ဆေးပုလင်းများကိုသိမ်းနေသည့်ပုံကပင် ရယ်စရာကောင်းလွန်းနေသည်။
ဟမ့်..
သူနှာခေါင်းရှုံ့ကာထွက်သွားမည်အလုပ်
နောက်ကျောကအသံစူးစူးလေးကထွက်လာခဲ့သည်။
"ဒါကဘယ်လဲ "
သူကဘောင်းဘီအိတ်ထဲလက်ထည့်ထားလျက်မှ
နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
"ဘယ်ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့၊
ဘာလဲ ကျောင်းဆေးခန်းကရော
ဆေးဖိုးပေးရသေးတာလား "
ထိုဆရာ၀န်ပေါက်စကတော့ သူ၏ရန်စသံကို ဂရုစိုက်ဖို့ပင်ပျင်းနေသည့်ဟန်ဖြင့် လက်အိတ်တဖက်စွပ်လိုက်ပြီး ကျန်လက်တဖက်က သူ၏အင်္ကျီစက်ိုဆွဲလျက် အခန်းထဲပြန်ခေါ်လာခဲ့သည်။
"ခင်များ ဘာလုပ်."
သူ့စကားမဆုံးခင်မှာပဲ လက်ဖျံသို့ကျရောက်လာသော လောင်ကျွမ်းသည့်အထိအတွေ့က
သူ့အား ပင့်သက်ပင်ရှိုက်မိစေလေ၏။
"အာ့.."
သွေးအေးသောဆရာ၀န်လေးကတော့
သူ၏လက်ဖျံမှ သူပင်သတိမထားမိသော
ပြတ်ရှရာကြီးအား
အရက်ပြန်တစ်ပုလင်းလုံးမှောက်ထားပုံရသည်
ဂွမ်းစဖြင့် အသေဖိကပ်ထားခဲ့လေသည်။
"သွေးတိတ်သွားရင် ၂ချက်ချုပ်ရမယ် "
သူ၏မကျေမနပ်အကြည့်ကို မသိချင်ယောင်ဆောင်လျက် ဆရာ၀န်လေးမှာ သူ၏first aid kitလေးကိုဖွင့်လျက် အပ်ကောက်လေးအား ဟန်ပါပါပိုးသတ်နေရင်းဆိုလာသည်။
"အစိမ်းချုပ်မှာဆိုတော့ နာလည်းသည်းခံနော် "
ပါးအို့လေးများမို့တက်လျက် မျက်လုံးလေးများကွေးသည်အထိပြုံးလျက် ဆိုလာသည့် မျက်နှာလေးကိုကြည့်လျက် သူ့မှာ ရယ်သာရယ်လိုက်ချင်တော့သည်။
Zawgyi
"x နဲ႕ yက ၀င္ရိုးတစ္ခုတည္းမွာရွိတာေၾကာင့္မို႔.."
ေဘးဘက္ေကာ္ရစ္တာဆီမွ ေျခသံတိုးတိုးေလးက
နဂိုထဲကစာထဲအာ႐ုံမလာေသာ သူ၏စိတ္အစဥ္ကို
ဆြဲယူသြားခဲ့သည္။
"ဒီႏွစ္ခုက ေထာင့္မွန္က်ေနတာမို႔လို႔
ပထမတစ္ပုဒ္ကလိုပဲ တူညီတဲ့ပုံေသနည္းနဲ႕ တြက္ရင္.. "
စာသင္ခန္းရဲ႕ေရွ႕ဆုံးမွာရပ္ၿပီး အားႀကိဳးမာန္တက္
ရွင္းျပေနေသာ သခၤ်ာဆရာ၏အသံက သူ၏နားထဲ၀င္တစ္ခ်က္မ၀င္တစ္ခ်က္ ၊
အတန္း၏ေနာက္ဆုံးခုံတြင္ပ်င္းတိပ်င္း႐ြဲထိုင္ေနရင္း
သူ၏အၾကည့္တို႔က သူ၏ခုံႏွင့္ တစ္တန္းထဲတြင္ရွိေနပါေသာ စာသင္ခန္း၏အေနာက္တံခါးေပါက္ထံ ေ႐ြ႕လ်ားသြားမိလ်က္
ေကာ္ရစ္တာမွေျခသံတိုးတိုးေလးႏွင့္အတူ သူ၏ျမင္ကြင္းထဲသို႔အျဖဴေရာင္ပုံရိပ္ေလးတစ္ခု
လွစ္ခနဲ၀င္ေရာက္လာ၏။
"ဒီအခ်ိန္ၿပီးရင္ ကြင္းထဲသြားမယ္၊
အတန္း ၃ကေကာင္ေတြ နည္းနည္းၿဂိဳလ္ႂကြေနတယ္၊
သူတို႔ အေဖဘယ္သူလဲဆိုတာေမ့ေနၿပီထင္တယ္"
ေဘးခုံမွ ဂ်ဳံေဆာင္းရဲ႕ ႂကြေစာင္းေစာင္းစကားသံကို သူပ်င္းရိစြာေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ရင္း သူ၏မ်က္လုံးေတြကေတာ့
ေကာ္ရစ္တာမွအျဖဴေရာင္ပုံရိပ္ေလးထံကပ္တြယ္ေနမိသည္။
ကင္ေဆာႏူ.
လြန္ခဲ့တဲ့သုံးလကမွအသစ္ေရာက္လာေသာ
ေက်ာင္းေဆးခန္းက ဆရာ၀န္၊
လက္ထဲတြင္ပိုက္ထားေသာ ကတ္ထူပုံးေလးထဲဘာေတြပါလဲေတာ့မသိ၊ အေသာ့ႏွင္ေနေသာေျခလွမ္းေသးေသးေလးေတြႏွင့္ ဂ်ဴတီကုတ္အျဖဴေလးက
ေနာက္တြင္တလြင့္လြင့္က်န္ေနရစ္သည့္ပုံက
ရယ္ခ်င္စရာ..
"ဟမ့္.. ကေလး႐ုပ္နဲ႕ "
သူ၏ခပ္တိုးတိုးခနဲ႕သံကိုၾကားေတာ့ ဂ်ဳံေဆာင္းက
သူ႕ဘက္လွည့္လာခဲ့ျပန္သည္။
"ဘာေျပာတာ "
"ဘာမွမဟုတ္ဘူး " သူကစားပြဲခုံတြင္ေမွာက္အိပ္လိုက္ရင္း ဆိုလိုက္သည္။
"မင္းသြားရင္ငါ့ကိုႏွိုးလိုက္"
_______________________________
"မင္းက ဘာေကာင္မို႔လဲ "
"စီနီယာကိုဘယ္လိုဆက္ဆံရမလဲ မသိတဲ့ ေကာင္ေတြပဲ ေဟ်ာင္းကနည္းနည္းသင္ျပေပးရမလား "
အတန္း၃နဲ႕ သူတို႔အတန္းက မႏွစ္ကအားကစားၿပိဳင္ပြဲမွာ အႀကိတ္အနယ္ျဖစ္ဖူးၾကသည္။ မိမိတို႔အတန္းမွႏွစ္တိုင္းေတာက္ေလွ်ာက္ ခ်န္ပီယံျဖစ္လာခဲ့ေပမယ့္ မႏွစ္ကလက္ဆင့္ကမ္းေျပးပြဲမွာ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္အတန္းသားက ေျခေခ်ာ္လဲၿပီးေတာ့ ဆုႏွင့္လြဲခဲ့ရေလသည္။
အဲဒီကတည္းက ဒီေကာင္ေတြေစာင္းႂကြေနတာမၿပီးေတာ့၊
"သင္ေပးလဲဘာထူးမွာလဲ ေျခေခ်ာ္လဲၿပီး အေျခာက္လိုငိုဖို႔ပဲတတ္တာကိုး "
"ဒီေ-ာက္ေကာင္ကေတာ့ ေခြးစကားအေတာ္တတ္ေနတာပဲ ဟမ္ "
ဂ်ဳံေဆာင္းရဲ႕ေဒါသကေထာင္းခနဲမို႔
ထိုေကာင္အား၀င္မလုံးခင္ မနည္းဆြဲထားရသည္။
ပထမကေတာ့ သူလည္းပ်င္းရိေနတာနဲ႕အတူတူအတန္းခြဲၿပီး ဘတ္စကတ္ေဘာေဆာ့ဖို႔ရည္႐ြယ္ခ်က္ႏွင့္ထြက္လာခဲ့ေပမယ့္ ရန္ပြဲကိုဦးတည္သြားေစမယ္ဟု မေတြးထားမိ၊ အတန္း၃ကေကာင္ေတြမွာ အားကစားစိတ္ဓါတ္ဟူ၍မရွိ၊ သူမ်ားကိုရန္စဖို႔ေလာက္ပဲတတ္ကာေအာက္တန္းက်ၿပီး ႐ြံစရာေကာင္းသည္။
သူ ဂ်ဳံေဆာင္း၏လက္ေမာင္းအားဆြဲလိုက္ကာ
ဆိုလိုက္သည္။
"သြားမယ္ "
ဂ်ဳံေဆာင္းကမေက်မနပ္ေတာက္ေခါက္သံႏွင့္အတူ
သူဆြဲေခၚရာတ႐ြတ္တိုက္နီးပါး ပါလာခဲ့သည္။
သူက ရန္ျဖစ္ဖို႔ရာပ်င္းရိလြန္းေနၿပီး
သည္လိုငခြၽတ္ေကာင္ေတြႏွင့္ ဖက္ျဖစ္ဖို႔လည္းစိတ္မပါ၊
"ဘာလဲ ေျပးၿပီလား ငေၾကာက္ေလးေတြ.."
"ေျပးဖို႔ပဲတတ္တာမလား၊ "
"လဲသြားတဲ့အေျခာက္ေလးေရာ၊ ေနေကာင္းရဲ႕လား။
အာ..ေမ့လို႔ အခုထိေဆး႐ုံမွာလို႔ၾကားတယ္၊ ဟုတ္လား၊ေျခေထာက္ေတာ္ေတာ္ထိသြားတယ္ဆို စိတ္မေကာင္းစရာပဲ၊ က်ိဳးသြားရင္ပိုေကာင္းမွာေနာ္
ဟား..ဟား..ဟား.."
"တစ္ခါတည္းေခါင္းနဲ႕ေဆာင့္ၿပီး ဂန့္သြားရင္အေကာင္းဆုံးပဲ"
"မေအ**"
ဂ်ဳံေဆာင္း၏ဆဲဆိုသံႏွင့္အတူ ႐ုန္းဖယ္သြားေသာလက္အား သူလိုက္ဆြဲမေနေတာ့၊
ထိုအစား သူကပို၍သြက္လက္ေသာေျခလွမ္းတို႔ျဖင့္
ေနာက္ကိုလွည့္ကာ ထိုၿဂိဳလ္ႂကြေနေသာ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္မ်က္ႏွာအား ခြပ္ခနဲ အားအျပည့္ျဖင့္ထိုးခ်လိဳက္ေတာ့သည္။
လဲက်သြားေသာကိုယ္ထည္ႏွင့္အတူ ထိုလူ၏ႏွာေခါင္းႏွစ္ေပါက္ထံမွ ယိုစီးက်လာေသာ အနီေရာင္အရည္မ်ား..
ပတ္၀န္းက်င္က ၂စကၠန့္ခန့္တိတ္ဆိတ္သြားဟန္ပင္၊
ထို႔ေနာက္ ထိုလူက နာက်င္စြာၿငီးျငဴသံႏွင့္အတူ
သူ၏ႏွာေခါင္းမွေသြးမ်ားကို လက္ျဖင့္ပြတ္ယူရင္း
ေဒါသတႀကီးဆိုလာေလသည္။
"-ီးပဲ မင္းေတာ့ေသၿပီ !"
_____________________________
ရန္ပြဲက အတန္း၁ကရွင္းဂ်ယ္ယြန္းတစ္ေယာက္
ကြင္းေဘးကျဖတ္မသြားခင္အထိၾကာျမင့္ခဲ့သည္ဟုဆိုရမည္။
သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ အတန္းႀကီးတခ်ိဳ႕ႏွင့္ ကာယဆရာလည္းေရာက္လာၿပီး ရန္ပြဲအားအၿပီးသတ္ေစခဲ့သည္။
ကာယဆရာျဖစ္သူမွာ မိမိတို႔အားေသေလာင္ေအာင္ ဆူဆဲပစ္ခ်င္ေနပုံရေသာ္လည္း ေသြးထြက္လြန္ကာ ေမ်ာ့ေနၿပီျဖစ္ေသာ အတန္း၃ဘက္ကေကာင္ေၾကာင့္
ေဆး႐ုံပို႔ရန္အလုပ္မ်ားေနသည္္မို႔ အခ်ိန္မရပုံပင္၊
မတတ္နိုင္ စည္းေဖာက္ကာ ေခါက္ဓါးအေသးကို အရင္ထုတ္လာသည္က ထိုေကာင္အမွားျဖစ္သည္၊ မိမိက ကိုယ္အထိမနာရေအာင္ ဖိထားလိုက္႐ုံသာ၊
အတန္းႀကီးေတြနဲ႕အတူပါလာေသာ ဟီဆြန္းေဟ်ာင္းမွ သူ႕အားမ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕လ်က္ၾကည့္ရင္း အနားသို႔ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
"ထိသြားေသးလား "
အနည္းငယ္ေပါက္ၿပဲေနေသာႏႈတ္ခမ္းကိုလက္မျဖင့္တို႔ၾကည့္ရင္း သူမသာမယာစြာျပန္ေျဖလိုက္သည္။
"နည္းနည္း "
"အဲဒီေသာက္ေကာင္ေတြအရင္စတာ ၊
ဓါးေတာင္ထုတ္လာတယ္ ၊ အဲေခြးမ်ိဳးကို ငါအေသလုပ္မွာ "
ဂ်ဳံေဆာင္း၏ေက်ာင္းယူနီေဖာင္းက ညစ္ေပလ်က္ တြန့္ေၾကေနခဲ့သည္။
စီနီယာတန္းမွအတန္းေခါင္းေဆာင္လည္းျဖစ္
ပတ္ေဆာင္ဟြန္း၏တ၀မ္းကြဲအစ္ကိုလည္းျဖစ္သူ
လီဟီဆြန္းကေတာ့ မိမိေရွ႕မွအရႉပ္ထုတ္ႏွစ္ေကာင္ကို
မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕လ်က္ကာၾကည့္မိေတာ့သည္။
"ေတာ္လိုက္ေတာ့၊ ဒီတစ္ခါျဖစ္တဲ့ကိစၥကႀကီးတယ္၊
ဓါးထုတ္လာတာက ဟိုဘက္ကဆိုေပမယ့္ မင္းတို႔အျပစ္လည္းလြတ္မယ္ထင္လား၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီး ေဆးခန္းကိုသြား၊ ၿပီးရင္ေတာ့ ခံ၀န္ေရး မိဘေတြေခၚၿပီး ႐ုံးခန္းမွာသြားေစာင့္ေန၊ "
"ရွီးဘားလ္.."
ခပ္တိုးတိုးက်ိန္ဆဲသံႏွင့္အတူ ဂ်ဳံေဆာင္းလည္း မေက်မနပ္ႏွင့္လွည့္ထြက္သြားခဲ့ေတာ့သည္။
"ၿပီးေတာ့မင္း "
လွည့္ထြက္ခါနီးသူ႕အား ၾသ၀ါဒေႁခြေတာ့မည့္ပုံေပၚေနသျဖင့္ ပတ္ေဆာင္ဟြန္း စိတ္ထဲမွ က်ိန္ဆဲမိရင္း ပါးေစာင္အားလွ်ာျဖင္ြအသာထိုးလိုက္မိသည္။
"ခဏခဏျပသနာရွာမေနလို႔မရဘူးလား၊
အိမ္ကလူေတြေတြက တခ်ိန္လုံးမင္းျပသနာခ်ည္းပဲ လိုက္ရွင္းေပးေနဖို႔အခ်ိန္မရွိဘူး၊ အထက္တန္းပဲေရာက္ေနၿပီ နည္းနည္းရင့္က်က္စမ္းပါ၊
ဟိုက ဓါးနဲ႕အေသထိုးသြားရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊
ၿပီးေတာ့ ဟိုေကာင္တကယ္ေသသြားရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႕ေထာင္ထဲ၀င္ခ်င္ေနတာလား "
"အင္း ..ေက်ာင္းတက္ရတာအရမ္းပ်င္းလို႔ေလ "
"ဒီေခြးမ်ိဳး.."
"အာ..ၿပီးေတာ့ အဲေကာင္မေသဘူး၊ အလတ္ႀကီး၊
သူ႕ဘာသူအေၾကာက္လြန္ၿပီးေမ်ာ့သြားတာ ၊
သြားၿပီ၊ ႐ုံးခန္းမွာေစာင့္ေနမယ္၊ "
ေက်ာခိုင္းရင္းတာ့တာျပသြားေသာ တ၀မ္းကြဲညီီဂ
ၿဂိဳလ္ေကာင္အား လီဟီဆြန္းေမတၱာေတြသာပို႔မိေနေတာ့သည္။
________________________
"စပ္ရင္နည္းနည္းသည္းခံေနာ္ "
ပတ္ေဆာင္ဟြန္းတစ္ေယာက္ ခုံတြင္ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးထိုင္ရင္း သူ၏ေရွ႕မွ ၅စင္တီမီတာခန့္သာကြာေ၀းေသာ မ်က္ႏွာေလးအားၾကည့္ေနမိသည္။
ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ထံမွ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းအထိအေတြ႕ႏွင့္အတူ တဖ်က္ဖ်က္ခတ္သြားေသာ မ်က္ေတာင္ရွည္မ်ား၊
အာ႐ုံစူးစိုက္ေနေသာ အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မ်က္၀န္းမ်ား၊ အဆီမ်ားမ်ားရွိပုံေပၚေသာ ခပ္အိအိပါးစုန့္တို႔က ေဖာင္းတက္လာသည္ႏွင့္အတူ စု၀ိုင္းေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံထံမွ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ထံသို႔ ခပ္ေအးေအးေလစုေလး တိုးေ၀ွ႕လာလွ်င္ သူခ်က္ခ်င္းေခါင္းကိုေနာက္ဆုတ္ကာေရွာင္လိုက္မိသည္။
"ဘာလုပ္တာလဲ "
ကိုယ္ကိုေရွ႕သို႔ကိုင္းလ်က္သားႏွင့္ သူ႕အားနားမလည္သည့္ႏွယ္ ၾကည့္လာသည့္ အညိုေရာင္မ်က္လုံး၀ိုင္း၀ိုင္းမ်ား၊
"စပ္ေနမွာစိုးလို႔မႈတ္ေပးတာေလ "
စကားေျပာလိုက္တိုင္းပြင့္ဟလာေသာ ခပ္ခြၽန္ခြၽန္ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ႏႈတ္ခမ္းအဆီဆိုးထားသည့္ႏွယ္
႐ႊန္းစိုေနခဲ့သည္။
"ခင္မ်ားဆီက ဘတ္တီးရီးယားေတြကူးကုန္မွာ "
"ဘာ."
သူပါးစပ္ထဲရွိရာေလွ်ာက္ေျပာမိလွ်င္
တဖက္လူထံမွ မ်က္ေစာင္းကဒိုင္းခနဲေရာက္လာခဲ့သည္။
ၾကည့္ပါလား၊ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ငါးႏွစ္သား႐ုပ္နဲ႕
သူ႕ထက္ငယ္တဲ့ပုံေပါက္တဲ့ဒီလူက ဘယ္လိုလုပ္ ေက်ာင္းဆရာ၀န္ျဖစ္မွာလဲ ၊ လိမ္ေနတာပဲျဖစ္မွာ၊
ေဆးတို႔ထားေသာ၀ါဂြမ္းကို မေက်မနပ္ပစ္ခ်လိဳက္ၿပီး ေဆးပုလင္းမ်ားကိုသိမ္းေနသည့္ပုံကပင္ ရယ္စရာေကာင္းလြန္းေနသည္။
ဟမ့္..
သူႏွာေခါင္းရႈံ႕ကာထြက္သြားမည္အလုပ္
ေနာက္ေက်ာကအသံစူးစူးေလးကထြက္လာခဲ့သည္။
"ဒါကဘယ္လဲ "
သူကေဘာင္းဘီအိတ္ထဲလက္ထည့္ထားလ်က္မွ
ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
"႐ုံးခန္းေပါ့၊ ဘာလဲ ေက်ာင္းေဆးခန္းကေရာ
ေဆးဖိုးေပးရေသးတာလား "
ထိုဆရာ၀န္ေပါက္စကေတာ့ သူ၏ရန္စသံကို ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ပင္ပ်င္းေနသည့္ဟန္ျဖင့္ လက္အိတ္တဖက္စြပ္လိုက္ၿပီး က်န္လက္တဖက္က သူ၏အကၤ်ီစက္ိုဆြဲလ်က္ အခန္းထဲျပန္ေခၚလာခဲ့သည္။
"ခင္မ်ား ဘာလုပ္."
သူ႕စကားမဆုံးခင္မွာပဲ လက္ဖ်ံသို႔က်ေရာက္လာေသာ ေလာင္ကြၽမ္းသည့္အထိအေတြ႕က သူ႕အား ပင့္သက္ပင္ရွိုက္မိေစေလ၏။
"အာ့.."
ေသြးေအးေသာဆရာ၀န္ေလးကေတာ့ သူ၏လက္ဖ်ံမွ သူပင္သတိမထားမိေသာ ျပတ္ရွရာႀကီးအား
အရက္ျပန္တစ္ပုလင္းလုံးေမွာက္ထားပုံရသည့္ ဂြမ္းစျဖင့္ အေသဖိကပ္ထားခဲ့ေလသည္။
"ေသြးတိတ္သြားရင္ ၂ခ်က္ခ်ဳပ္ရမယ္ "
သူ၏မေက်မနပ္အၾကည့္ကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လ်က္ ဆရာ၀န္ေလးမွာ သူ၏first aid kitေလးကိုဖြင့္လ်က္ အပ္ေကာက္ေလးအား ဟန္ပါပါပိုးသတ္ေနရင္းဆိုလာသည္။
"အစိမ္းခ်ဳပ္မွာဆိုေတာ့ နာလည္းသည္းခံေနာ္ "
ပါးအို႔ေလးမ်ားမို႔တက္လ်က္ မ်က္လုံးေလးမ်ားေကြးသည္အထိၿပဳံးလ်က္ ဆိုလာသည့္ မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္လ်က္ သူ႕မွာ ရယ္သာရယ္လိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။