Günün ikinci bölümü. Yorumlarınızı bekliyorummmmm...
Kuzey (Doktor)
Bir aydır Arın'dan haber alamıyordum. Bir aydır yazmıyordu. Benim mesajlarıma da cevap vermemişti. Yayınlarda belki denk gelirim diye yayınlara katılıyordum ama orada da yoktu. Genelde Sergen'in yayınına katıldığı için orada oluyordum hemen hemen her yayında. Ama o yoktu.
Açıkçası merak ediyordum. Biraz da özlemiştim sanırım. Ya da bana artık yazmadığı için boşlukta hissediyordum. Bilmiyorum..
Babasıyla sorunları olduğunu söylemişti. Acaba ailevi nedenlerden dolayı mı giremiyordu bilmiyorum? Nasıl bir yaşantısı ve ailesi vardı onu da bilmiyorum? Arın hakkında ne çok bilmediğim varmış meğer. Şu an farkediyordum.
Yine klinikte hastalarla ilgilenirken, Arın'ı düşünüyordum. Başına bir şey gelmiş olabilir miydi? Korkuyordum da açıkçası. Çünkü bana hemen hemen her gün yazardı. Ama artık yazmıyordu. Ya da yazamıyordu bilmiyorum.
Siktir... hiçbir şey bilmiyordum. Ve bu çok kötü hissettiriyordu.
***
Öğleden sonraki son hastamı da gönderdikten sonra, masama geçtim. Uygulamaya girip yazmak istedim ama sonra vazgeçtim. Keşke numarasını alsaydım diye düşündüm. Belki o zaman ulaşabilirdim ona. Daha yüzünü görmemiştim. Sadece sesini duymuştum. İki sesini de...
Masamda oturmuş kara kara düşünürken, kapım çaldı. Sekreter, çıkacağını haber verip kapıyı kapatıp gitti. Ben de hâlâ oturuyordum koltuğa yayılmış bir şekilde.
Başımı koltuğumun arkasına dayamış otururken, kapım çaldı tekrar. Bu saatte hastam olmazdı. Kim gelmişti ki tam da çıkış saatinde? Oturuşumu düzelttim ve kapının ardındaki kişiye seslendim.
"Girin." dediğimde, kapı yavaşça açılmaya başladı. Ben merakla kimin geldiğini anlamaya çalışırken bir genç sadece başını uzattı içeri.
"Merhaba." dediğinde, aynı şekilde karşılık verdim. "Siz Doktor Kuzey bey misiniz acaba?" dedi tanıdık ses. Sesi daha önce duyduğuma emindim ama çıkaramıyordum bir türlü.
"Evet. Siz kimsiniz?" dediğimde, gülümseyip içeri girdi. Sesini tanıyordum ama kimdi ki bu ilk kez görüyordum.
"Tekrardan merhaba." dedi ve elini uzattı. Ben de elimi uzatınca tokalaştık. "Haber veremedim kusura bakmayın. Ah bu arada adımı söylemeyi unuttum. Ben Arın." dediğinde kalbim gümbür gümbür atmaya başladı.
Bir aydır nerelerde diye beynimi kemiren çocuk karşımda duruyordu. Sonunda rahat bir nefes...
Ehehehehehe karşı karşıya geldiler sonundaaaa...