Unicode
ဟောင်းနွမ်းနေသောလက်မှတ်လေးတစ်စုံ
"Book Of Vinc
ဝိန်းမျိုးရိုးအဆက်ဆက်ထိန်းသိမ်းလာခဲ့ပြီးအချိန်ယန္တရားကိုစေစားနိုင်တဲ့စာအုပ်
နောက်တစ်မျိုးပြောရရင်သိပ်ကိုအန္တရာယ်များလှတဲ့စာအုပ်ပဲ"
"ဒါဆိုတစ်ယောက်ယောက်ကသုံးထားတာလား"
"ဖြစ်နိုင်တယ် ဒီကိုမင်းရောက်လာခဲ့တာကလည်းအဲ့ဒါကြောင့်"
"ကျွန်တော်စာအုပ်ကိုတွေ့ရင်ကျွန်တော်လာခဲ့တဲ့ခေတ်ကိုပြန်သွားလို့ရနိုင်လား"
"မရနိုင်ဘူး အသုံးပြုသူကမင်းကိုလုပ်စေချင်တဲ့ရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုရှိတယ် အဲ့ဒီရည်ရွယ်ချက်ပြီးမြောက်မှပဲမင်းကကိုယ်လာခဲ့တဲ့နေရာကိုပြန်သွားနိုင်လိမ့်မယ်"
"အဲ့လိုမှမဟုတ်ရင်ရောပြန်သွားလို့မရဘူးလား
နောက်ထပ်နည်းလမ်းရှိရမှာပေါ့"
"တခြားနည်းလမ်းမရှိဘူး"
"ကျွန်တော့်ခေါတ်မှာဆိုကျွန်တော်ကတက္ကသိုလ်ကျောင်းသားပဲရှိသေးတာ ခင်ဗျားတို့ရဲ့ဒီလိုရှုပ်ထွေးပွေလီနေတဲ့ဇာတ်လမ်းထဲကိုဘာဆိုင်လို့ရောက်လာပြီးပြဿနာလိုက်ရှင်းနေရတာတုန်း"
"မဟုတ်မှလွဲရော ကျွန်တော်ကဖီးလစ်ဝင်စားထားလို့လား"
ဂျီမင်းကသိချင်စိတ်ပြင်းပြစွာဖြင့်ဝိန်းအားမေးလိုက်သည်။
ဝိန်းကတော့စိတ်ဝင်စားမှုတစ်ချက်မျှတောင်မပြဘဲတစ်ဖက်ကိုမျက်နှာလှည့်သွားကာကြမ်းပြင်ပေါ်မှကော်ဇောကိုဆွဲလှန်လိုက်သည်။
"ခင်ဗျားတကယ်လူမှုရေးခေါင်းပါးတာပဲ
စကားပြောနေရင်ပြန်ပြောရမယ်မှန်းနားမလည်ဘူးလား"
"မင်းကိုကိုယ်စည်းကမ်းတွေပြောပြထားတယ်လေ"
"အခုအဲ့ဒါနဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ!!"
"စည်းမျဉ်းနံပါတ်၃ စကားကိုတည်တည်တံ့တံ့ပြော
အပိုစကားတွေမပြောနဲ့"
"ကျွန်တော်အခုအတည်ပဲပြောနေတာလေ"
"ယုတ္တိမရှိဘူး"
"ဘာ..အဲ့တာကြောင့်ဘဲပစ်ခံရတာ"
"မင်းဘာပြောတာလဲ အဲ့ဒီစကားကဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ"
"ယုတ္တိမရှိတဲ့စကားတွေပြောနေတာလေ
မသိချင်နဲ့"
"ယုတ္တိမရှိဘူးဆိုမှကိုယ်ကလည်းတစ်ခုပြန်မေးချင်သေးတယ် မင်းဘာလို့အဲ့သလောက်ရိုင်းစိုင်းနေရတာလဲ
မင့်အသက်အရွယ်နဲ့ဆိုကိုယ်က၁၀နှစ်ကျော်လောက်ပိုကြီးတယ်မဟုတ်လား"
"ကျွန်တော်ကဘယ်မှာရိုင်းစိုင်းနေလို့လဲ
စကားပြောနေတာကိုပြန်မပြောတဲ့လူလောက်တော့ရိုင်းစိုင်းမယ်မထင်ဘူး"
ဝိန်းသည်ချက်ချင်းပင်သွေးအန်သွားချင်စိတ်ကိုထိန်းလိုက်ပြီးလှန်လက်စဖြစ်နေသောကော်ဇောကိုဆွဲလှန်နေလိုက်သည်။
ကော်ဇောကိုလှန်လိုက်သောအခါအောက်အထဲတွင်သော့ခလောက်ဖြင့်ပိတ်ထားသောအံဝှက်တံခါးလေးတစ်ခုရှိသည်။ဝိန်းကအင်္ကျီလက်ထဲမှသော့ကိုယူလိုက်ပြီးထိုတံခါးအားဖွင့်လိုက်သည်။
တံခါးပွင့်သွားပြီးနောက်ထပ်မံထွက်ပေါ်လာသည်ကအိုဟောင်းနေသည့်သေတ္တာတစ်လုံး။
"အဲ့ထဲမှာရှိတာလား"
"...."
သေတ္တာကိုမလိုက်ပြီးကြမ်းပြင်ပေါ်ချလိုက်သည်။
ထို့နောက်စားပွဲပေါ်ရှိစာအုပ်တစ်အုပ်အားဆွဲယူကာ၎င်းစာအုပ်အတွင်းမှသော့အသေးတစ်ချောင်းကိုထပ်မံထုတ်ယူလိုက်ပြန်သည်။
ဝိန်းလုပ်နေသမျှကိုဂျီမင်းကမျက်လုံးလေးကလယ်ကလယ်ဖြင့်မျက်တောင်မခတ်တမ်းကြည့်နေသည်။
သေတ္တာပွင့်သွားသည့်အချိန်တွင်အထဲ၌ရှိနေသောဖုန်များကလွတ်လပ်မှုရရှိသွားသည့်နှယ်အပြင်ကိုအားပါးတရတိုးထွက်လာသည်။
သေတ္တာထဲတွင်စာအုပ်တစ်အုပ်ရှိနေသည်။
အဲ့စာအုပ်ကအညိုရောင်သားရေအဖုံး၊ရွှေရောင်စာတန်းထိုးထားတဲ့အမည်နဲ့
Book Of Vinc။
ရွှေရောင်စာလုံးများကလှိုင်းလုံးများသဖွယ်တရွေ့ရွေ့ ရွေ့လျားနေပြီးမသိနိုင်သောအက္ခရာများကိုဖော်ကြူးနေလေသည်။တစ်ခဏလောက်ကြာလျှင်စုသွားလိုက် ကွဲကွာသွားလိုက်ဖြင့်ပုံသဏ္ဌာန်အားဖြင့်ခန့်မှန်းမရသောပုံရိပ်များကစာအုပ်၏အညိုရောင်အဖုံးဝယ်ပျံ့နှံ့နေသည်။ထို့ပြင်စာအုပ်၏အပေါ်တွင်ချိပ်စည်းတစ်ခုကရှိနေသေးသည်။
"သေချာပေါက်ကိုစာအုပ်ကအသုံးပြုခံထားရတာပဲ"
ဝိန်းက၄င်းရွှေရောင်စာလုံးများအပေါ်လက်ညှိုးဖြင့်အသာအယာထိတွေ့လိုက်ရင်းမှပင်ဂျီမင်းအားလှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
သူ၏မြင်ကွင်းထဲပေါ်လာသည်ကဖီးလစ်၏မျက်နှာ။
သို့သော်ဖီးလစ်မဟုတ်ခဲ့။
အထိုကောင်လေးဖီးလစ်သည်ဘာတွေကိုများစဉ်းစားခဲ့ပါသနည်း။
Book Of Vinc၏အသုံးပြုပုံကိုသိလျှင်
သက်ရောက်လာမည့်ဆိုးကျိုးကိုလည်းသိလောက်မှာအမှန်ပင်။
Book Of Vincကိုအသုံးပြုလိုက်သည့်လက်ခံဝိညာဉ်သည်ပထမဆုံးအဆင့်အဖြစ်မှတ်ဉာဏ်ယုတ်လျော့မှုများကိုကြုံတွေ့ရပေမည်။
အရေးကြီးဆုံးဖြစ်သောအချက်အလက်များ၊ထိတ်လန့်ခဲ့ရသောဖြစ်ရပ်များ၊ဘဝ၏အရေးပါဆုံးသောလူပုဂ္ဂိုလ်များကိုပါမေ့သွားနိုင်ခဲ့ပြီးဒုတိယအဆင့်တွင်ဝိညာဉ်၏ဖြစ်တည်မှုသည်ကွယ်ပျောက်လာရမည်ဖြစ်သည်။တဖြည်းဖြည်းလုံးပါးလာရပြီးနောက်ပိုင်းတွင်နောက်ဆုံးအဆင့်အဖြစ်ဝိညာဉ်သည်အမှုန်အမွှားလေးများအဖြစ်ချေမှုန်းခံရကာကမ္ဘာလောကကြီးတွင်ဘယ်တုန်းကမျှမတည်ရှိခဲ့သလိုမျိုးဖြစ်သွားလိမ့်မည်။
အချိန်နှင့်ဖြစ်တည်မှုများကိုပြောင်းလဲခြင်း၊ဝင်ရောက်စွက်ဖက်ခြင်းသည်ပိတ်ပင်တားဆီးထားသောအရာတစ်ခုဖြစ်လေသည်။Book Of Vincသည်စကြဝဋ္ဌာကြီး၏ပုံမှန်လည်ပတ်နေသောဗဟိုချက်မကိုဖျက်ဆီးနိုင်သောအရာဖြစ်သည်။
ထိုစာအုပ်သည်မသမာသူများ၏လက်ထဲသို့ရောက်သွားပါကလက်ခံကိုယ်သာမက၄င်း၏စကြဝဋ္ဌာကြီးတစ်ခုလုံးပါပျက်စီးသွားနိုင်သည့်အတွက်စာအုပ်ကိုထိန်းသိမ်းသူများကအဆက်ဆက်လျှို့ဝှက်စွာဖြင့်လက်ဆင့်ကမ်းခဲ့ကြသည်မှာယခုဝိန်းမျိုးရိုးအထိပင်ရောက်ရှိလာပြီးဖြစ်သည်။
မထင်မှတ်စွာပဲ မည်သူမှမသိခဲ့လေသည့်စာအုပ်သည်ထင်ထင်ရှားရှားထွက်ပေါ်လို့လာခဲ့ပြီ။
ဤကိစ္စသည်ဂျီမင်းပြောခဲ့သည့်သူသေသွားပြီးနောက်ပိုင်းဖြစ်လာသည့်အကြောင်းအရာများနှင့်ဆက်စပ်မှုရှိကိုရှိရမည်။
"စာအုပ်ကိုဖီးလီးယက်စ်ကသုံးခဲ့တာပဲ
ကျွန်တော်မထင်ထားဘူး
သူဒီလောက်ရဲရင့်မယ်လို့"
"အမှန်ပဲ အခုလောလောဆယ်ဒီစာအုပ်နဲ့ပက်သက်ပြီးဘာမှလုပ်လို့မရသေးဘူး"
"မစ္စတာဝိန်း ကျွန်တော်တို့နောက်ကွယ်ကကြိုးကိုင်သူကိုဘယ်လိုမြန်မြန်ရှာသင့်လဲ
ရက်ကတဖြည်းဖြည်းနီးလာပြီ
ခင်ဗျားသေသွားရင်ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းကျန်ခဲ့တော့မှာ"
"ခင်ဗျားအဲ့လိုတစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ပြီးသေသွားလို့တော့မရဘူး ကျွန်တော့်ခေါတ်ကိုပြန်ရဦးမယ်
ဒီလိုမွန်းကြပ်စရာကောင်းတယ်၂၀ရာစုကြီးမှာမနေချင်ဘူးးး"
"အရည်မရအဖတ်မရစကားတွေပြောနေပြန်ပြီ"
ဝိန်းကတိတ်တဆိတ်ရေရွတ်လိုက်ရင်းစာအုပ်ကိုသေတ္တာဟောင်းထဲပြန်ထည့်လိုက်သည်။
အံတံခါးဝှက်ကိုအသာပြန်ပိတ်လိုက်ပြီးထိုအပေါ်မှကော်ဇောကိုပြန်အုပ်လိုက်သည်။
ထို့နောက်လက်မှဖုန်မှုန့်များကိုခါလိုက်ကာမတ်တတ်ပြန်ရပ်လိုက်သည်။
ဘေးနားမှပြန့်ကျဲနေသောစာအုပ်ပုံကြီးကိုတစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်ပြီးဝိန်း၏အကြည့်စူးစူးရဲရဲများကဂျီမင်းဆီကိုရောက်လာသည်။
"စာအုပ်တွေကိုသူ့နေရာနဲ့သူပြန်စီ..."
"ဘာ...ဘာပြောတာ"
"ကိုယ်ပြောတာ စာအုပ်တွေကိုသူ့ပထမထားထားတဲ့အတိုင်းပြန်စီ
အကုန်လုံးမင်းဖွထားတာပဲမလား"
"မစ္စတာဝိန်း ကျေးဇူးပြုပြီးမဖြစ်နိုင်တာတွေမပြောပါနဲ့လား"
"ဖြစ်နိုင်တယ် ညနေအပြီးစီထား"
ဝိန်းကစကားတစ်ခွန်းသာပြောပြီးစာကြည့်ခန်းထဲမှတစ်လှမ်းစီထွက်သွားတော့သည်။
ဝိန်းထွက်သွားပြီးဂျီမင်းသည်လည်းစာအုပ်ပုံကြီးကိုကြည့်ကာကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ဆွဲကြိုးချသေချင်စိတ်ပင်ပေါက်သွားရသည်။
ဆွဲချတုန်းကသာမသိသာပေမယ့်
ပြန်စီရမည့်စာအုပ်များမှာတော့တစ်လှေကြီးပင်။
ဂျီမင်းသည်စာအုပ်ပုံကြီးကိုတစ်လှည့် စာကြည့်ခန်း၏တံခါးကိုတစ်လှည့်ကြည့်နေရင်းမှစကားတစ်ခွန်းကိုသာကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ပြောနိုင်တော့သည်။
"သောက်အဘိုးကြီး
ဒါကြောင့်မို့ဘဲပစ်ခံရတာ!!"
"ဒီလောက်များတာငါကဘယ်လိုလုပ်တစ်ညနေတည်းနဲ့အပြီးရှင်းနိုင်မှာလဲ"
ဂျီမင်းမှာပြောရင်းဖြင့်စာအုပ်များကိုကောက်ကိုင်ကာဗီဒိုပေါ်တွင်ပြန်စီရတော့သည်။
မလုပ်၍ကလည်းမဖြစ်...
မိမိခေါတ်သို့ပြန်သွားရေးအတွက်ဝိန်းကအဓိကအရေးပါနေတာကြောင့်သူ့စကားကိုလန်ကဆန်လုပ်၍မဖြစ်ပေ။
"လမ်းသွားရင်းချီးကားတိုက်ပါစေ
ငှက်ပျောခွံနင်းပြီးချော်လဲပါစေ
ချီးပုံတက်နင်းမိပါစေ...$%&#%"
ကျိန်ဆဲနည်းမျိုးစုံဖြင့်ဆဲပြီးသကာလဂျီမင်း၏မျက်လုံးများတွင်အရောင်များဘလင်းဘလင်းဖြစ်အောင်လုပ်နိုင်သောအရာတစ်ခုကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်။
ဤကားအခြားမဟုတ်၊မီးရထားများအကြောင်းပါသည့်စာအုပ်ကလေးပင်ဖြစ်သည်။
"ဒီ ဒီစာအုပ်က...ငါစာကြည့်တိုက်မှာတွေ့ခဲ့တဲ့စာအုပ်..?"
အမှန်ပင်။
ဂျီမင်းတွေ့ခဲ့သည့်အချိန်တုန်းကစာအုပ်မှာဝါကျင့်ကျင့်အရောင်ဖြင့်ညှိုးနွမ်းနေခဲ့သော်လည်းယခုမှာမူအသစ်ကျပ်ချွတ်အတိုင်း။
ဂျီမင်းသည်စာရွက်များကိုအလျင်အမြန်လှန်လှောကာကြည့်လိုက်သည်။စာအုပ်သည်အခန်းဆုံးထိမပြီးသေးပေ။
ရေးထားသမျှကတစ်ဝက်လောက်သာရှိနေပြီးနောက်ပိုင်းမှာဗလာစာရွက်များသာ။
ထိုစာအုပ်ကိုတွေ့ခဲ့တုန်းကအဖုံးသာမြင်ခဲ့ရပြီးBook of Vincကိုသာသူစိတ်ဝင်စားနေခဲ့တဲ့အတွက်အထဲမှာဘာရေးထားတယ်ဆိုတာမသိလိုက်ရ။
မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ သူနှစ်သက်သဘောကျသောအကြောင်းအရာနှင့်ပက်သက်တဲ့စာအုပ်အားရေး၍မပြီးသေးခင်ဖတ်ရသည့်အရသာကဘာနှင့်မျှမလဲနိုင်။
နေ့ရက်အပိုင်းအခြားများကသစ်လွင်နေခဲ့သလိုလို။
"နေဦး ဒီစာအုပ်ကသောမတ်စ်ဝိန်းရဲ့အခန်းထဲမှာ
ရေးလို့ကလည်းမပြီးသေးဘူးဆိုတော့ဒါ..ဒါကိုသောမတ်စ်ဝိန်းကရေးထားတာပေါ့"
"အိုးမိုင်ဂေါ့ ဝှက်သယ်ဖတ်!!"
"အဘိုးကြီးသောမတ်စ်ဝိန်းကဒါမျိုးတွေရေးနိုင်တယ်
မထင်ထားဘူး ဝါးးးး"
"နေစမ်း ငါဖတ်ကြည့်မယ်"
Train
Where we first met
စာအုပ်၏အစလေးတွင်ဤကဲ့သို့လက်ရေးစောင်းစောင်းလေးများဖြင့်အစပြုထားသည်။
ဂျီမင်းသည်စာရွက်များကိုထပ်ကျော်လိုက်ပြန်သည်။
တစ်ခုသောစာရွက်၏ထောင့်ဆုံးတွင်လက်မှတ်လေးတစ်ခု။
Thomas Wayne
ထိုလက်မှတ်နားလေးကိုဂျီမင်းလက်ညှိုးလေးဖြင့်သာခပ်ဖွဖွထိတွေ့လိုက်လေသည်။
မည်းနက်နေသောဖောင်တိန်မှင်များဖြင့်သွက်သွက်ကလေးရေးထိုးထားသည်ဟုထင်ရလောက်အောင်လက်မှတ်လေးကစောင်းနေသည်။
ထိုစာမျက်နှာ၏နောက်ဘက်ခြမ်းတွင်ဘာမှမရှိတော့ချေ။
အဲ့ဒီအစားစာအုပ်အကြားညှပ်ထားတဲ့ဝါကျင်ကျင်စာရွက်အပိုင်းအစလေးကလျှောခနဲထွက်ကျလာသည်။
"ဒါကဘာတုန်း"
စာရွက်ဝါအပိုင်းအစလေးပေါ်တွင်နောက်ထပ်လက်မှတ်တစ်ခုကလွဲပြီးဘာမှရှိမနေခဲ့ပေ။
သို့သော်ထိုလက်မှတ်ကလေးကိုဖတ်လိုက်ရသည့်အချိန်တွင်ဂျီမင်းစိတ်ထဲတစ်မျိုးတစ်မည်ခံစားလိုက်ရသည်။
William Arthur
သေချာပေါက်ကိုဝီလီယမ့်ရဲ့လက်မှတ်ကလေး။
စာအုပ်ကသာသစ်လွင်ပုံပေါ်သော်လည်းလက်မှတ်ကလေးမှာနွမ်းလျနေပုံ။
ဂျီမင်း၏စိတ်မှာမည်သူမျှမဖိတ်ခေါ်ဘဲအတိတ်သို့တစ်ဖန်ပြန်ရောက်သွားတော့သည်။
အတိတ်ရဲ့ပုံရိပ်များကတော့အိုဟောင်းနေသောပန်းချီကားလေးတစ်ချပ်အတိုင်း....
ရထားတစ်စင်းကတော့ခရီးနှင်နေတုန်း...
"ဟေး မင်းနာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ"
"ဘာလို့ပြောရမှာလဲ"
"မင်းကလည်းစွာလိုက်တာ
ဒါလေးမေးတာကို"
"မတတ်သာလို့သာဒီအတန်းစီးရတာ
ရိုးရိုးတန်းတွဲကလူတွေကစိတ်ကုန်စရာပဲ"
"အဲ့လိုတော့ပြောလို့ရမလား
အထက်တန်းပဲဖြစ်ဖြစ် ရိုးရိုးတန်းပဲဖြစ်ဖြစ်
အကုန်လုံးကသာမန်လူတွေပဲကို"
"...."
"ဒီကသခင်လေးကသိပ်ကိုအခြေကြီးတာပဲ"
"သခင်လေးမဟုတ်ဘူး
မြို့တော်ဝန်လောင်း"
"ဟုတ်လှချည်လား မြို့တော်ဝန်လောင်းပေါ့"
"အင်း"
"ဒါဆိုနောင်တစ်ချိန်မှာမြို့တော်ဝန်ကြီးဖြစ်လာမှာပေါ့
ငါမင်းကိုကြိုပြီးပေါင်းထားရမယ်"
"ကျွန်တော်ကတော့ခင်ဗျားကိုအပေါင်းအသင်းမလုပ်ချင်ပါဘူး"
"မင်းအပေါင်းအသင်းမလုပ်ချင်လည်းလုပ်ရမှာပဲ
ငါ့နာမည်ကဝီလီယမ်
မျိုးရိုးကအာသာ
ဝီယီယမ်အာသာ"
"ခင်ဗျားကိုဘယ်သူကမေးနေလို့လဲ"
"အော် ကောင်လေးရယ်
လူတစ်ယောက်နဲ့အပေါင်းအသင်းဖြစ်ပြီဆိုမှတော့နာမည်မပြောလို့ရမလား"
"ရတယ်"
ဝီလီယမ်ကဘာမှမပြောတော့ပဲသူ၏အိတ်ထဲမှစာအုပ်တစ်အုပ်ကိုယူကာဖောင်တိန်တစ်ချောင်းဖြင့်ရေးနေတော့သည်။သူသည်ဖောင်တိန်၏အစွန်းကိုပါးပြင်၌ထောက်ကာအရှေ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ခုံတွင်ရှိနေသောမြို့တော်ဝန်လောင်းလေးအားငေးစိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
"မင်းတကယ်ပဲ နာမည်မပြောတော့ဘူးလား
အနည်းဆုံးတော့မင်းရဲ့မျိုးရိုးလေးပဲဖြစ်ဖြစ်ပြောသင့်တယ်"
"ဝိန်း..."
"အမ်..ဟုတ်ပြီ
ဝိန်း မျိုးရိုးကဝိန်း"
"နာမည်ကရော.."
"တော်ပြီ မျိုးရိုးပဲ"
"ဟုတ်ပါပြီဗျာ"
ဝိန်းကတစ်ချက်သာကြည့်ပြီးပြတင်းပေါက်ဘက်သို့ပြန်လှည့်သွားသည်။
သူ့ကြည့်ရသည်မှာလောကကြီးအားအတော်စိတ်ကုန်နေပုံပင်ပေါက်နေလေသည်။
ဝီလီယမ်ကလည်းဝိန်းကြည့်ရာနေရာသို့လိုက်ကြည့်လိုက်ရင်း...
"လှတယ်နော်"
"ဘာကလဲ"
"မင်း...ကြည့်နေတဲ့မြင်ကွင်း"
"ရူးနေလား ဒီအတိုင်းမြက်ခင်းပြင်တွေပဲ"
"တန်ဖိုးထားရင်လှတာချည်းပါပဲ"
ဝိန်းသည်ထိုသူပြောသမျှကိုဂရုမပြုဘဲလျစ်လျူသာရှူထားလိုက်တော့သည်။
ဝီလီယမ်ကထပ်မံမေးပြန်သည်။
"ဆိုတော့မစ္စတာဝိန်း မင်းနေတဲ့မြို့ကဘာလဲ"
"ခင်ဗျားတစ်ခုပြီးတစ်ခုကျွန်တော့်ဆီကနေသိရအောင်ကြိုးစားနေတာလား"
"အင်းလေ ဒါကငါ့အလုပ်ပဲကို"
"ဘယ်အလုပ်ကများဒီလိုစကားကိုအများကြီးပြောပြီးသူများအကြောင်းသိချင်ရတာလဲ"
"ငါ့အလုပ်တော့မဟုတ်သေးဘူး
ငါဖြစ်လာမယ့်အလုပ်"
"...."
"ဝိန်း မင်းသိလား
ငါကစုံထောက်တစ်ယောက်ဖြစ်ချင်တာ"
"ဒီအတိုင်းငွေကြောင့်မဟုတ်ဘူး
ဆင်းရဲတဲ့လူတွေ သူတို့ရဲ့အမှုတွေအတွက်ငှားရမ်းခနည်းနည်းနဲ့ဖြေရှင်းပေးနိုင်မယ့်စုံထောက်
အကယ်၍အဲ့ဒီအလုပ်ကအန္တရာယ်များနေခဲ့မယ်ဆိုရင်တောင်ငါဘယ်တော့မှနောက်ဆုတ်ဖြစ်မှာမဟုတ်တဲ့အလုပ်"
"အခုမှတွေ့တဲ့လူတစ်ယောက်ကိုအကုန်လုံးပြောပြနေတာဦးနှောက်မရှိရာကျတယ်"
"အခုမှတွေ့တဲ့လူကစစ်မှန်နေရင်ရော"
"ခင်ဗျားဘယ်လိုသိလဲ"
"အင်း ငါ့မှာလျှို့ဝှက်နည်းလမ်းရှိတယ်
ပြောပြရမလား
ဒါကလျှို့ဝှက်ချက်မို့ပေါက်ကြားသွားလို့တော့မရဘူး
အနားတိုးလာခဲ့"
"ထားလိုက်တော့ မသိချင်ဘူး"
"အဟား စတာပါ
တကယ်တော့လျှို့ဝှက်နည်းလမ်းဆိုတာမရှိပါဘူး"
"မင်းကိုတွေ့လိုက်ကတည်းကငါခံစားမိပါတယ်
မင်းကအစစ်အမှန်ဆိုတာထက်ကိုပိုတယ်
ငါ့ရဲ့ဖြစ်ချင်တဲ့ရည်ရွယ်ချက်ကိုပြောပြတယ်ဆိုတာကလည်းဒီလိုပဲပြောပြချင်လာလို့
တကယ်ဖြစ်ချင်မှဖြစ်မှာလေ"
ထို့နောက်သူတို့နှစ်ယောက်၏စကားဝိုင်းတွင်တိတ်ဆိတ်ခြင်းကတစ်ဖန်ကြီးစိုးသွားပြန်သည်။
ဝီလီယမ်ကစာအုပ်ကိုသာကြည့်နေပြီးတစ်ခုခုကိုရေးနေသည်။ဝိန်းကတော့ရထား၏ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်သို့သာငေးရင်းဝေ့ဝဲတိုက်ခတ်လာသောလေညင်းများကပန်းကလေးများကိုကလူကျီစားနေသည့်မြင်ကွင်းကိုကြည့်ရှုနေလေသည်။လေပြေနွေးနွေးကြောင့်ဝိန်းရဲ့ဆံနွယ်တွေဟာလေထဲမှာတလွင့်လွင့်...
"အဟမ်း..ဒါမင်းကိုပေးတာ"
"ဘာလုပ်ဖို့လဲ"
"ငါ့ရဲ့လက်မှတ်လေ...သိမ်းထားလို့ရအောင်လို့"
ခပ်သော့သော့ရေးထိုးထားတဲ့စာရွက်အပိုင်းအစလေးပေါ်ကလက်မှတ်ကိုဝိန်းကစိတ်မရှည်စွာဆွဲယူကာအင်္ကျီရင်ဘတ်ထဲထည့်လိုက်သည်။
"စိတ်ရှုပ်စရာ"
"နောင်တစ်ချိန်ကျငါစုံထောက်ဖြစ်လာတဲ့အခါဒီလက်မှတ်ကိုသာငါ့ဆီယူလာခဲ့
အကုန်လုံးဖြေရှင်းပေးမယ်
အဲ့ဒီအချိန်ကျမြို့တော်ဝန်ကြီးဝိန်းတောင်ဖြစ်နေလောက်ပြီ ဟားဟား"
ဝီလီယမ်ကမျက်လုံးတွေမှိတ်သွားရလောက်အောင်ထိအသားကုန်ရယ်မောလိုက်သည်။
သူ့အသံကြောင့်ဘေးထိုင်ခုံကလူတွေပါသူတို့နှစ်ယောက်ကိုကြည့်လာသည်။
ဝိန်းမှာတော့ဖြင့်ရှက်လွန်း၍ဒီနေရာတင်အငွေ့ပျံပြီးပျောက်ကွယ်သွားချင်သည်။
"ခင်ဗျားအရမ်းစကားများလွန်းတယ်
ကျေးဇူးပြုပြီးတိတ်တိတ်နေပေးလို့ရမလား"
"ကောင်းပါပြီ ကောင်းပါပြီ
ငါမင်းကိုမနှောင့်ယှက်တော့ပါဘူး"
ထိုပိတ်ကားလိပ်လေးသည်ခဏတာမျှသာကြာမြင့်ခဲ့သော်လည်းငယ်ရွယ်မှုတို့ကကိန်းအောင်းလျက်။
ဂျီမင်း၏စိတ်အစဉ်တို့ကယခုအချိန်ကိုပြန်ရောက်လာသည်။
"ဝိန်း သူ.."
"ဝီလီယမ် အတိတ်တွေကတကယ်လှပခဲ့တာပဲ"
စာအုပ်ကိုထပ်မံလှန်ကြည့်လိုက်သည်။
ပထမစာမျက်နှာကိုကျော် ဒုတိယစာမျက်နှာတွင်သူတွေ့ခဲ့တဲ့ပန်းချီကားချပ်တွေလိုပဲ ဝီလီယမ်နဲ့စတွေ့ခဲ့တဲ့ရိုးရိုးတွဲရထားပေါ်ကအချိန်လေးများကိုပြန်ပြောင်းရေးထားလေသည်။
အဆုံးလက်မှတ်ထိုးထားတဲ့စာရွက်ကလေးတွင်တော့ဤကဲ့သို့ရေးထားခဲ့လေသည်။
ရထားဆိုတဲ့နေရာကိုသိပ်သဘောကျတယ်
အစ်ကိုနဲ့ပထမဆုံးဆုံတွေ့ခွင့်ရခဲ့တဲ့နေရာလေးဖြစ်နေခဲ့လို့...
အကယ်၍ထပ်မံဆုံတွေ့ကြမယ်ဆိုရင်လည်း
ရိုးရိုးတန်းတွဲပေါ်ကနေရာလေးမှာပဲဆုံတွေ့ချင်ပါတယ်
Thomas Wayne
Long time no seeပါ ဟီးဟီး
.
.
.
Zawgyi
ေဟာင္းႏြမ္းေနေသာလက္မွတ္ေလးတစ္စံု
"Book Of Vinc
ဝိန္းမ်ိဳးရိုးအဆက္ဆက္ထိန္းသိမ္းလာခဲ့ၿပီးအခ်ိန္ယႏၲရားကိုေစစားနိုင္တဲ့စာအုပ္
ေနာက္တစ္မ်ိဳးေျပာရရင္သိပ္ကိုအႏၲရာယ္မ်ားလွတဲ့စာအုပ္ပဲ"
"ဒါဆိုတစ္ေယာက္ေယာက္ကသံုးထားတာလား"
"ျဖစ္နိုင္တယ္ ဒီကိုမင္းေရာက္လာခဲ့တာကလည္းအဲ့ဒါေၾကာင့္"
"ကြၽန္ေတာ္စာအုပ္ကိုေတြ႕ရင္ကြၽန္ေတာ္လာခဲ့တဲ့ေခတ္ကိုျပန္သြားလို႔ရနိုင္လား"
"မရနိုင္ဘူး အသံုးျပဳသူကမင္းကိုလုပ္ေစခ်င္တဲ့ရည္႐ြယ္ခ်က္တစ္ခုရွိတယ္ အဲ့ဒီရည္႐ြယ္ခ်က္ၿပီးေျမာက္မွပဲမင္းကကိုယ္လာခဲ့တဲ့ေနရာကိုျပန္သြားနိုင္လိမ့္မယ္"
"အဲ့လိုမွမဟုတ္ရင္ေရာျပန္သြားလို႔မရဘူးလား
ေနာက္ထပ္နည္းလမ္းရွိရမွာေပါ့"
"တျခားနည္းလမ္းမရွိဘူး"
"ကြၽန္ေတာ့္ေခါတ္မွာဆိုကြၽန္ေတာ္ကတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားပဲရွိေသးတာ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ဒီလိုရႈပ္ေထြးေပြလီေနတဲ့ဇာတ္လမ္းထဲကိုဘာဆိုင္လို႔ေရာက္လာၿပီးျပႆနာလိုက္ရွင္းေနရတာတုန္း"
"မဟုတ္မွလြဲေရာ ကြၽန္ေတာ္ကဖီးလစ္ဝင္စားထားလို႔လား"
ဂ်ီမင္းကသိခ်င္စိတ္ျပင္းျပစြာျဖင့္ဝိန္းအားေမးလိုက္သည္။
ဝိန္းကေတာ့စိတ္ဝင္စားမႈတစ္ခ်က္မ်ွေတာင္မျပဘဲတစ္ဖက္ကိုမ်က္နွာလွည့္သြားကာၾကမ္းျပင္ေပၚမွေကာ္ေဇာကိုဆြဲလွန္လိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ားတကယ္လူမႈေရးေခါင္းပါးတာပဲ
စကားေျပာေနရင္ျပန္ေျပာရမယ္မွန္းနားမလည္ဘူးလား"
"မင္းကိုကိုယ္စည္းကမ္းေတြေျပာျပထားတယ္ေလ"
"အခုအဲ့ဒါနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲ!!"
"စည္းမ်ဥ္းနံပါတ္၃ စကားကိုတည္တည္တံ့တံ့ေျပာ
အပိုစကားေတြမေျပာနဲ႔"
"ကြၽန္ေတာ္အခုအတည္ပဲေျပာေနတာေလ"
"ယုတိၱမရွိဘူး"
"ဘာ..အဲ့တာေၾကာင့္ဘဲပစ္ခံရတာ"
"မင္းဘာေျပာတာလဲ အဲ့ဒီစကားကဘာအဓိပၸါယ္လဲ"
"ယုတၱိမရွိတဲ့စကားေတြေျပာေနတာေလ
မသိခ်င္နဲ႔"
"ယုတၱိမရွိဘူးဆိုမွကိုယ္ကလည္းတစ္ခုျပန္ေမးခ်င္ေသးတယ္ မင္းဘာလို႔အဲ့သေလာက္ရိုင္းစိုင္းေနရတာလဲ
မင့္အသက္အ႐ြယ္နဲ႔ဆိုကိုယ္က၁၀နွစ္ေက်ာ္ေလာက္ပိုႀကီးတယ္မဟုတ္လား"
"ကြၽန္ေတာ္ကဘယ္မွာရိုင္းစိုင္းေနလို႔လဲ
စကားေျပာေနတာကိုျပန္မေျပာတဲ့လူေလာက္ေတာ့ရိုင္းစိုင္းမယ္မထင္ဘူး"
ဝိန္းသည္ခ်က္ခ်င္းပင္ေသြးအန္သြားခ်င္စိတ္ကိုထိန္းလိုက္ၿပီးလွန္လက္စျဖစ္ေနေသာေကာ္ေဇာကိုဆြဲလွန္ေနလိုက္သည္။
ေကာ္ေဇာကိုလွန္လိုက္ေသာအခါေအာက္အထဲတြင္ေသာ့ခေလာက္ျဖင့္ပိတ္ထားေသာအံဝွက္တံခါးေလးတစ္ခုရွိသည္။ဝိန္းကအက်ႌလက္ထဲမွေသာ့ကိုယူလိုက္ၿပီးထိုတံခါးအားဖြင့္လိုက္သည္။
တံခါးပြင့္သြားၿပီးေနာက္ထပ္မံထြက္ေပၚလာသည္ကအိုေဟာင္းေနသည့္ေသတၱာတစ္လံုး။
"အဲ့ထဲမွာရွိတာလား"
"...."
ေသတၱာကိုမလိုက္ၿပီးၾကမ္းျပင္ေပၚခ်လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္စားပြဲေပၚရွိစာအုပ္တစ္အုပ္အားဆြဲယူကာ၄င္းစာအုပ္အတြင္းမွေသာ့အေသးတစ္ေခ်ာင္းကိုထပ္မံထုတ္ယူလိုက္ျပန္သည္။
ဝိန္းလုပ္ေနသမ်ွကိုဂ်ီမင္းကမ်က္လံုးေလးကလယ္ကလယ္ျဖင့္မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းၾကည့္ေနသည္။
ေသတၱာပြင့္သြားသည့္အခ်ိန္တြင္အထဲ၌ရွိေနေသာဖုန္မ်ားကလြတ္လပ္မႈရရွိသြားသည့္နွယ္အျပင္ကိုအားပါးတရတိုးထြက္လာသည္။
ေသတၱာထဲတြင္စာအုပ္တစ္အုပ္ရွိေနသည္။
အဲ့စာအုပ္ကအညိဳေရာင္သားေရအဖံုး၊ေရႊေရာင္စာတန္းထိုးထားတဲ့အမည္နဲ႔
Book Of Vinc။
ေရႊေရာင္စာလံုးမ်ားကလႈိင္းလံုးမ်ားသဖြယ္တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ေ႐ြ႕လ်ားေနၿပီးမသိနိုင္ေသာအကၡရာမ်ားကိုေဖာ္ၾကဴးေနေလသည္။တစ္ခဏေလာက္ၾကာလ်ွင္စုသြားလိုက္ ကြဲကြာသြားလိုက္ျဖင့္ပံုသဏၭာန္အားျဖင့္ခန္႔မွန္းမရေသာပံုရိပ္မ်ားကစာအုပ္၏အညိဳေရာင္အဖံုးဝယ္ပ်ံ႕နွံ႔ေနသည္။ထို႔ျပင္စာအုပ္၏အေပၚတြင္ခ်ိပ္စည္းတစ္ခုကရွိေနေသးသည္။
"ေသခ်ာေပါက္ကိုစာအုပ္ကအသံုးျပဳခံထားရတာပဲ"
ဝိန္းက၄င္းေရႊေရာင္စာလံုးမ်ားအေပၚလက္ညႇိဳးျဖင့္အသာအယာထိေတြ႕လိုက္ရင္းမွပင္ဂ်ီမင္းအားလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
သူ၏ျမင္ကြင္းထဲေပၚလာသည္ကဖီးလစ္၏မ်က္နွာ။
သို႔ေသာ္ဖီးလစ္မဟုတ္ခဲ့။
အထိုေကာင္ေလးဖီးလစ္သည္ဘာေတြကိုမ်ားစဥ္းစားခဲ့ပါသနည္း။
Book Of Vinc၏အသံုးျပဳပံုကိုသိလ်ွင္
သက္ေရာက္လာမည့္ဆိုးက်ိဳးကိုလည္းသိေလာက္မွာအမွန္ပင္။
Book Of Vincကိုအသံုးျပဳလိုက္သည့္လက္ခံဝိညာဥ္သည္ပထမဆံုးအဆင့္အျဖစ္မွတ္ဉာဏ္ယုတ္ေလ်ာ့မႈမ်ားကိုႀကံဳေတြ႕ရေပမည္။
အေရးႀကီးဆံုးျဖစ္ေသာအခ်က္အလက္မ်ား၊ထိတ္လန္႔ခဲ့ရေသာျဖစ္ရပ္မ်ား၊ဘဝ၏အေရးပါဆံုးေသာလူပုဂၢိဳလ္မ်ားကိုပါေမ့သြားနိုင္ခဲ့ၿပီးဒုတိယအဆင့္တြင္ဝိညာဥ္၏ျဖစ္တည္မႈသည္ကြယ္ေပ်ာက္လာရမည္ျဖစ္သည္။တျဖည္းျဖည္းလံုးပါးလာရၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ေနာက္ဆံုးအဆင့္အျဖစ္ဝိညာဥ္သည္အမႈန္အမႊားေလးမ်ားအျဖစ္ေခ်မႈန္းခံရကာကမာၻေလာကႀကီးတြင္ဘယ္တုန္းကမ်ွမတည္ရွိခဲ့သလိုမ်ိဳးျဖစ္သြားလိမ့္မည္။
အခ်ိန္နွင့္ျဖစ္တည္မႈမ်ားကိုေျပာင္းလဲျခင္း၊ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္းသည္ပိတ္ပင္တားဆီးထားေသာအရာတစ္ခုျဖစ္ေလသည္။Book Of Vincသည္စၾကဝ႒ာႀကီး၏ပံုမွန္လည္ပတ္ေနေသာဗဟိုခ်က္မကိုဖ်က္ဆီးနိုင္ေသာအရာျဖစ္သည္။
ထိုစာအုပ္သည္မသမာသူမ်ား၏လက္ထဲသို႔ေရာက္သြားပါကလက္ခံကိုယ္သာမက၄င္း၏စၾကဝ႒ာႀကီးတစ္ခုလံုးပါပ်က္စီးသြားနိုင္သည့္အတြက္စာအုပ္ကိုထိန္းသိမ္းသူမ်ားကအဆက္ဆက္လ်ွိဳ႕ဝွက္စြာျဖင့္လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့ၾကသည္မွာယခုဝိန္းမ်ိဳးရိုးအထိပင္ေရာက္ရွိလာၿပီးျဖစ္သည္။
မထင္မွတ္စြာပဲ မည္သူမွမသိခဲ့ေလသည့္စာအုပ္သည္ထင္ထင္ရွားရွားထြက္ေပၚလို႔လာခဲ့ၿပီ။
ဤကိစၥသည္ဂ်ီမင္းေျပာခ့ဲသည့္သူေသသြားၿပီးေနာက္ပိုင္းျဖစ္လာသည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားနွင့္ဆက္စပ္မႈရွိကိုရွိရမည္။
"စာအုပ္ကိုဖီးလီးယက္စ္ကသံုးခဲ့တာပဲ
ကြၽန္ေတာ္မထင္ထားဘူး
သူဒီေလာက္ရဲရင့္မယ္လို႔"
"အမွန္ပဲ အခုေလာေလာဆယ္ဒီစာအုပ္နဲ႔ပက္သက္ၿပီးဘာမွလုပ္လို႔မရေသးဘူး"
"မစၥတာဝိန္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ေနာက္ကြယ္ကႀကိဳးကိုင္သူကိုဘယ္လိုျမန္ျမန္ရွာသင့္လဲ
ရက္ကတျဖည္းျဖည္းနီးလာၿပီ
ခင္ဗ်ားေသသြားရင္ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့ေတာ့မွာ"
"ခင္ဗ်ားအဲ့လိုတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီးေသသြားလို႔ေတာ့မရဘူး ကြၽန္ေတာ့္ေခါတ္ကိုျပန္ရဦးမယ္
ဒီလိုမြန္းၾကပ္စရာေကာင္းတယ္၂၀ရာစုႀကီးမွာမေနခ်င္ဘူးးး"
"အရည္မရအဖတ္မရစကားေတြေျပာေနျပန္ၿပီ"
ဝိန္းကတိတ္တဆိတ္ေရ႐ြတ္လိုက္ရင္းစာအုပ္ကိုေသတၱာေဟာင္းထဲျပန္ထည့္လိုက္သည္။
အံတံခါးဝွက္ကိုအသာျပန္ပိတ္လိုက္ၿပီးထိုအေပၚမွေကာ္ေဇာကိုျပန္အုပ္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္လက္မွဖုန္မႈန္႔မ်ားကိုခါလိုက္ကာမတ္တတ္ျပန္ရပ္လိုက္သည္။
ေဘးနားမွျပန္႔က်ဲေနေသာစာအုပ္ပံုႀကီးကိုတစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္လိုက္ၿပီးဝိန္း၏အၾကည့္စူးစူးရဲရဲမ်ားကဂ်ီမင္းဆီကိုေရာက္လာသည္။
"စာအုပ္ေတြကိုသူ႔ေနရာနဲ႔သူျပန္စီ..."
"ဘာ...ဘာေျပာတာ"
"ကိုယ္ေျပာတာ စာအုပ္ေတြကိုသူ႔ပထမထားထားတဲ့အတိုင္းျပန္စီ
အကုန္လံုးမင္းဖြထားတာပဲမလား"
"မစၥတာဝိန္း ေက်းဇူးျပဳၿပီးမျဖစ္နိုင္တာေတြမေျပာပါနဲ႔လား"
"ျဖစ္နိုင္တယ္ ညေနအၿပီးစီထား"
ဝိန္းကစကားတစ္ခြန္းသာေျပာၿပီးစာၾကည့္ခန္းထဲမွတစ္လွမ္းစီထြက္သြားေတာ့သည္။
ဝိန္းထြက္သြားၿပီးဂ်ီမင္းသည္လည္းစာအုပ္ပံုႀကီးကိုၾကည့္ကာကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဆြဲႀကိဳးခ်ေသခ်င္စိတ္ပင္ေပါက္သြားရသည္။
ဆြဲခ်တုန္းကသာမသိသာေပမယ့္
ျပန္စီရမည့္စာအုပ္မ်ားမွာေတာ့တစ္ေလွႀကီးပင္။
ဂ်ီမင္းသည္စာအုပ္ပံုႀကီးကိုတစ္လွည့္ စာၾကည့္ခန္း၏တံခါးကိုတစ္လွည့္ၾကည့္ေနရင္းမွစကားတစ္ခြန္းကိုသာက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ေျပာနိုင္ေတာ့သည္။
"ေသာက္အဘိုးႀကီး
ဒါေၾကာင့္မို႔ဘဲပစ္ခံရတာ!!"
"ဒီေလာက္မ်ားတာငါကဘယ္လိုလုပ္တစ္ညေနတည္းနဲ႔အၿပီးရွင္းနိုင္မွာလဲ"
ဂ်ီမင္းမွာေျပာရင္းျဖင့္စာအုပ္မ်ားကိုေကာက္ကိုင္ကာဗီဒိုေပၚတြင္ျပန္စီရေတာ့သည္။
မလုပ္၍ကလည္းမျဖစ္...
မိမိေခါတ္သို႔ျပန္သြားေရးအတြက္ဝိန္းကအဓိကအေရးပါေနတာေၾကာင့္သူ႔စကားကိုလန္ကဆန္လုပ္၍မျဖစ္ေပ။
"လမ္းသြားရင္းခ်ီးကားတိုက္ပါေစ
ငွက္ေပ်ာခြံနင္းၿပီးေခ်ာ္လဲပါေစ
ခ်ီးပံုတက္နင္းမိပါေစ...$%&#%"
က်ိန္ဆဲနည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ဆဲၿပီးသကာလဂ်ီမင္း၏မ်က္လံုးမ်ားတြင္အေရာင္မ်ားဘလင္းဘလင္းျဖစ္ေအာင္လုပ္နိုင္ေသာအရာတစ္ခုကိုေတြ႕လိုက္ရေလသည္။
ဤကားအျခားမဟုတ္၊မီးရထားမ်ားအေၾကာင္းပါသည့္စာအုပ္ကေလးပင္ျဖစ္သည္။
"ဒီ ဒီစာအုပ္က...ငါစာၾကည့္တိုက္မွာေတြ႕ခဲ့တဲ့စာအုပ္..?"
အမွန္ပင္။
ဂ်ီမင္းေတြ႕ခဲ့သည့္အခ်ိန္တုန္းကစာအုပ္မွာဝါက်င့္က်င့္အေရာင္ျဖင့္ညႇိဳးႏြမ္းေနခဲ့ေသာ္လည္းယခုမွာမူအသစ္က်ပ္ခြၽတ္အတိုင္း။
ဂ်ီမင္းသည္စာ႐ြက္မ်ားကိုအလ်င္အျမန္လွန္ေလွာကာၾကည့္လိုက္သည္။စာအုပ္သည္အခန္းဆံုးထိမၿပီးေသးေပ။
ေရးထားသမ်ွကတစ္ဝက္ေလာက္သာရွိေနၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာဗလာစာ႐ြက္မ်ားသာ။
ထိုစာအုပ္ကိုေတြ႕ခဲ့တုန္းကအဖံုးသာျမင္ခဲ့ရၿပီးBook of Vincကိုသာသူစိတ္ဝင္စားေနခဲ့တဲ့အတြက္အထဲမွာဘာေရးထားတယ္ဆိုတာမသိလိုက္ရ။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ သူနွစ္သက္သေဘာက်ေသာအေၾကာင္းအရာနွင့္ပက္သက္တဲ့စာအုပ္အားေရး၍မၿပီးေသးခင္ဖတ္ရသည့္အရသာကဘာနွင့္မ်ွမလဲနိုင္။
ေန႔ရက္အပိုင္းအျခားမ်ားကသစ္လြင္ေနခဲ့သလိုလို။
"ေနဦး ဒီစာအုပ္ကေသာမတ္စ္ဝိန္းရဲ႕အခန္းထဲမွာ
ေရးလို႔ကလည္းမၿပီးေသးဘူးဆိုေတာ့ဒါ..ဒါကိုေသာမတ္စ္ဝိန္းကေရးထားတာေပါ့"
"အိုးမိုင္ေဂါ့ ဝွက္သယ္ဖတ္!!"
"အဘိုးႀကီးေသာမတ္စ္ဝိန္းကဒါမ်ိဳးေတြေရးနိုင္တယ္
မထင္ထားဘူး ဝါးးးး"
"ေနစမ္း ငါဖတ္ၾကည့္မယ္"
Train
Where we first met
စာအုပ္၏အစေလးတြင္ဤကဲ့သို႔လက္ေရးေစာင္းေစာင္းေလးမ်ားျဖင့္အစျပဳထားသည္။
ဂ်ီမင္းသည္စာ႐ြက္မ်ားကိုထပ္ေက်ာ္လိုက္ျပန္သည္။
တစ္ခုေသာစာ႐ြက္၏ေထာင့္ဆံုးတြင္လက္မွတ္ေလးတစ္ခု။
Thomas Wayne
ထိုလက္မွတ္နားေလးကိုဂ်ီမင္းလက္ညႇိဳးေလးျဖင့္သာခပ္ဖြဖြထိေတြ႕လိုက္ေလသည္။
မည္းနက္ေနေသာေဖာင္တိန္မွင္မ်ားျဖင့္သြက္သြက္ကေလးေရးထိုးထားသည္ဟုထင္ရေလာက္ေအာင္လက္မွတ္ေလးကေစာင္းေနသည္။
ထိုစာမ်က္နွာ၏ေနာက္ဘက္ျခမ္းတြင္ဘာမွမရွိေတာ့ေခ်။
အဲ့ဒီအစားစာအုပ္အၾကားညႇပ္ထားတဲ့ဝါက်င္က်င္စာ႐ြက္အပိုင္းအစေလးကေလ်ွာခနဲထြက္က်လာသည္။
"ဒါကဘာတုန္း"
စာ႐ြက္ဝါအပိုင္းအစေလးေပၚတြင္ေနာက္ထပ္လက္မွတ္တစ္ခုကလြဲၿပီးဘာမွရွိမေနခဲ့ေပ။
သို႔ေသာ္ထိုလက္မွတ္ကေလးကိုဖတ္လိုက္ရသည့္အခ်ိန္တြင္ဂ်ီမင္းစိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးတစ္မည္ခံစားလိုက္ရသည္။
William Arthur
ေသခ်ာေပါက္ကိုဝီလီယမ့္ရဲ႕လက္မွတ္ကေလး။
စာအုပ္ကသာသစ္လြင္ပံုေပၚေသာ္လည္းလက္မွတ္ကေလးမွာႏြမ္းလ်ေနပံု။
ဂ်ီမင္း၏စိတ္မွာမည္သူမ်ွမဖိတ္ေခၚဘဲအတိတ္သို႔တစ္ဖန္ျပန္ေရာက္သြားေတာ့သည္။
အတိတ္ရဲ႕ပံုရိပ္မ်ားကေတာ့အိုေဟာင္းေနေသာပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခ်ပ္အတိုင္း....
ရထားတစ္စင္းကေတာ့ခရီးနွင္ေနတုန္း...
"ေဟး မင္းနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ"
"ဘာလို႔ေျပာရမွာလဲ"
"မင္းကလည္းစြာလိုက္တာ
ဒါေလးေမးတာကို"
"မတတ္သာလို႔သာဒီအတန္းစီးရတာ
ရိုးရိုးတန္းတြဲကလူေတြကစိတ္ကုန္စရာပဲ"
"အဲ့လိုေတာ့ေျပာလို႔ရမလား
အထက္တန္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ရိုးရိုးတန္းပဲျဖစ္ျဖစ္
အကုန္လံုးကသာမန္လူေတြပဲကို"
"...."
"ဒီကသခင္ေလးကသိပ္ကိုအေျခႀကီးတာပဲ"
"သခင္ေလးမဟုတ္ဘူး
ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ေလာင္း"
"ဟုတ္လွခ်ည္လား ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ေလာင္းေပါ့"
"အင္း"
"ဒါဆိုေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ႀကီးျဖစ္လာမွာေပါ့
ငါမင္းကိုႀကိဳၿပီးေပါင္းထားရမယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ခင္ဗ်ားကိုအေပါင္းအသင္းမလုပ္ခ်င္ပါဘူး"
"မင္းအေပါင္းအသင္းမလုပ္ခ်င္လည္းလုပ္ရမွာပဲ
ငါ့နာမည္ကဝီလီယမ္
မ်ိဳးရိုးကအာသာ
ဝီယီယမ္အာသာ"
"ခင္ဗ်ားကိုဘယ္သူကေမးေနလို႔လဲ"
"ေအာ္ ေကာင္ေလးရယ္
လူတစ္ေယာက္နဲ႔အေပါင္းအသင္းျဖစ္ၿပီဆိုမွေတာ့နာမည္မေျပာလို႔ရမလား"
"ရတယ္"
ဝီလီယမ္ကဘာမွမေျပာေတာ့ပဲသူ၏အိတ္ထဲမွစာအုပ္တစ္အုပ္ကိုယူကာေဖာင္တိန္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ေရးေနေတာ့သည္။သူသည္ေဖာင္တိန္၏အစြန္းကိုပါးျပင္၌ေထာက္ကာအေရွ႕မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ခံုတြင္ရွိေနေသာၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ေလာင္းေလးအားေငးစိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။
"မင္းတကယ္ပဲ နာမည္မေျပာေတာ့ဘူးလား
အနည္းဆံုးေတာ့မင္းရဲ႕မ်ိဳးရိုးေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ေျပာသင့္တယ္"
"ဝိန္း..."
"အမ္..ဟုတ္ၿပီ
ဝိန္း မ်ိဳးရိုးကဝိန္း"
"နာမည္ကေရာ.."
"ေတာ္ၿပီ မ်ိဳးရိုးပဲ"
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ"
ဝိန္းကတစ္ခ်က္သာၾကည့္ၿပီးျပတင္းေပါက္ဘက္သို႔ျပန္လွည့္သြားသည္။
သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာေလာကႀကီးအားအေတာ္စိတ္ကုန္ေနပံုပင္ေပါက္ေနေလသည္။
ဝီလီယမ္ကလည္းဝိန္းၾကည့္ရာေနရာသို႔လိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း...
"လွတယ္ေနာ္"
"ဘာကလဲ"
"မင္း...ၾကည့္ေနတဲ့ျမင္ကြင္း"
"ရူးေနလား ဒီအတိုင္းျမက္ခင္းျပင္ေတြပဲ"
"တန္ဖိုးထားရင္လွတာခ်ည္းပါပဲ"
ဝိန္းသည္ထိုသူေျပာသမ်ွကိုဂရုမျပဳဘဲလ်စ္လ်ဴသာရွဴထားလိုက္ေတာ့သည္။
ဝီလီယမ္ကထပ္မံေမးျပန္သည္။
"ဆိုေတာ့မစၥတာဝိန္း မင္းေနတဲ့ၿမိဳ႕ကဘာလဲ"
"ခင္ဗ်ားတစ္ခုၿပီးတစ္ခုကြၽန္ေတာ့္ဆီကေနသိရေအာင္ႀကိဳးစားေနတာလား"
"အင္းေလ ဒါကငါ့အလုပ္ပဲကို"
"ဘယ္အလုပ္ကမ်ားဒီလိုစကားကိုအမ်ားႀကီးေျပာၿပီးသူမ်ားအေၾကာင္းသိခ်င္ရတာလဲ"
"ငါ့အလုပ္ေတာ့မဟုတ္ေသးဘူး
ငါျဖစ္လာမယ့္အလုပ္"
"...."
"ဝိန္း မင္းသိလား
ငါကစံုေထာက္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တာ"
"ဒီအတိုင္းေငြေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး
ဆင္းရဲတဲ့လူေတြ သူတို႔ရဲ႕အမႈေတြအတြက္ငွားရမ္းခနည္းနည္းနဲ႔ေျဖရွင္းေပးနိုင္မယ့္စံုေထာက္
အကယ္၍အဲ့ဒီအလုပ္ကအႏၲရာယ္မ်ားေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္ငါဘယ္ေတာ့မွေနာက္ဆုတ္ျဖစ္မွာမဟုတ္တဲ့အလုပ္"
"အခုမွေတြ႕တဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုအကုန္လံုးေျပာျပေနတာဦးေနွာက္မရွိရာက်တယ္"
"အခုမွေတြ႕တဲ့လူကစစ္မွန္ေနရင္ေရာ"
"ခင္ဗ်ားဘယ္လိုသိလဲ"
"အင္း ငါ့မွာလ်ွိဳ႕ဝွက္နည္းလမ္းရွိတယ္
ေျပာျပရမလား
ဒါကလ်ွိဳ႕ဝွက္ခ်က္မို႔ေပါက္ၾကားသြားလို႔ေတာ့မရဘူး
အနားတိုးလာခဲ့"
"ထားလိုက္ေတာ့ မသိခ်င္ဘူး"
"အဟား စတာပါ
တကယ္ေတာ့လ်ွိဳ႕ဝွက္နည္းလမ္းဆိုတာမရွိပါဘူး"
"မင္းကိုေတြ႕လိုက္ကတည္းကငါခံစားမိပါတယ္
မင္းကအစစ္အမွန္ဆိုတာထက္ကိုပိုတယ္
ငါ့ရဲ႕ျဖစ္ခ်င္တဲ့ရည္႐ြယ္ခ်က္ကိုေျပာျပတယ္ဆိုတာကလည္းဒီလိုပဲေျပာျပခ်င္လာလို႔
တကယ္ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မွာေလ"
ထို႔ေနာက္သူတို႔နွစ္ေယာက္၏စကားဝိုင္းတြင္တိတ္ဆိတ္ျခင္းကတစ္ဖန္ႀကီးစိုးသြားျပန္သည္။
ဝီလီယမ္ကစာအုပ္ကိုသာၾကည့္ေနၿပီးတစ္ခုခုကိုေရးေနသည္။ဝိန္းကေတာ့ရထား၏ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္သို႔သာေငးရင္းေဝ့ဝဲတိုက္ခတ္လာေသာေလညင္းမ်ားကပန္းကေလးမ်ားကိုကလူက်ီစားေနသည့္ျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ရႈေနေလသည္။ေလေျပေႏြးေႏြးေၾကာင့္ဝိန္းရဲ႕ဆံႏြယ္ေတြဟာေလထဲမွာတလြင့္လြင့္...
"အဟမ္း..ဒါမင္းကိုေပးတာ"
"ဘာလုပ္ဖို႔လဲ"
"ငါ့ရဲ႕လက္မွတ္ေလ...သိမ္းထားလို႔ရေအာင္လို႔"
ခပ္ေသာ့ေသာ့ေရးထိုးထားတဲ့စာ႐ြက္အပိုင္းအစေလးေပၚကလက္မွတ္ကိုဝိန္းကစိတ္မရွည္စြာဆြဲယူကာအက်ႌရင္ဘတ္ထဲထည့္လိုက္သည္။
"စိတ္ရႈပ္စရာ"
"ေနာင္တစ္ခ်ိန္က်ငါစံုေထာက္ျဖစ္လာတဲ့အခါဒီလက္မွတ္ကိုသာငါ့ဆီယူလာခဲ့
အကုန္လံုးေျဖရွင္းေပးမယ္
အဲ့ဒီအခ်ိန္က်ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ႀကီးဝိန္းေတာင္ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ ဟားဟား"
ဝီလီယမ္ကမ်က္လံုးေတြမွိတ္သြားရေလာက္ေအာင္ထိအသားကုန္ရယ္ေမာလိုက္သည္။
သူ႔အသံေၾကာင့္ေဘးထိုင္ခံုကလူေတြပါသူတို႔နွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္လာသည္။
ဝိန္းမွာေတာ့ျဖင့္ရွက္လြန္း၍ဒီေနရာတင္အေငြ႕ပ်ံၿပီးေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်င္သည္။
"ခင္ဗ်ားအရမ္းစကားမ်ားလြန္းတယ္
ေက်းဇူးျပဳၿပီးတိတ္တိတ္ေနေပးလို႔ရမလား"
"ေကာင္းပါၿပီ ေကာင္းပါၿပီ
ငါမင္းကိုမေနွာင့္ယွက္ေတာ့ပါဘူး"
ထိုပိတ္ကားလိပ္ေလးသည္ခဏတာမ်ွသာၾကာျမင့္ခဲ့ေသာ္လည္းငယ္႐ြယ္မႈတို႔ကကိန္းေအာင္းလ်က္။
ဂ်ီမင္း၏စိတ္အစဥ္တို႔ကယခုအခ်ိန္ကိုျပန္ေရာက္လာသည္။
"ဝိန္း သူ.."
"ဝီလီယမ္ အတိတ္ေတြကတကယ္လွပခဲ့တာပဲ"
စာအုပ္ကိုထပ္မံလွန္ၾကည့္လိုက္သည္။
ပထမစာမ်က္နွာကိုေက်ာ္ ဒုတိယစာမ်က္နွာတြင္သူေတြ႕ခဲ့တဲ့ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြလိုပဲ ဝီလီယမ္နဲ႔စေတြ႕ခဲ့တဲ့ရိုးရိုးတြဲရထားေပၚကအခ်ိန္ေလးမ်ားကိုျပန္ေျပာင္းေရးထားေလသည္။
အဆံုးလက္မွတ္ထိုးထားတဲ့စာ႐ြက္ကေလးတြင္ေတာ့ဤကဲ့သို႔ေရးထားခဲ့ေလသည္။
ရထားဆိုတဲ့ေနရာကိုသိပ္သေဘာက်တယ္
အစ္ကိုနဲ႔ပထမဆံုးဆံုေတြ႕ခြင့္ရခဲ့တဲ့ေနရာေလးျဖစ္ေနခဲ့လို႔...
အကယ္၍ထပ္မံဆံုေတြ႕ၾကမယ္ဆိုရင္လည္း
ရိုးရိုးတန္းတြဲေပၚကေနရာေလးမွာပဲဆံုေတြ႕ခ်င္ပါတယ္
Thomas Wayne
Long time no seeပါ ဟီးဟီး