Temmuz 1996
Alora ve Harry, Sirius'a sokaklarından çıkmamak için söz vererek kendilerini dışarıya atmışlardı.
Havalar sıcak ve güneşliydi, evde kalmak onları boğuyordu. Her ne kadar evde kalmaları gerektiğini çok iyi biliyor olsalar da biraz hava almak onların da hakkıydı.
El ele tutuşarak sokakta yürüyorlardı. İkisi de el ele tutuşma olayına bayıldıkları için neredeyse her anlarında elleri bir arada oluyordu.
Tenlerinin temasına muhtaç hissediyorlardı, sıcaklıklarında huzur buldukları için ellerini hiç ayırmamaya çalışıyorlardı. En azından Pierre veya Sirius'un görmediği anlarda.
Remus oldukça normal karşılamış olsa da Pierre, Alora'ya karşı biraz daha korumacı davranıyor; Sirius ise hala alışamadığı için sürekli bayılacak gibi tepkiler vererek çocukları rahatsız hissettiriyordu.
"Sence bu Hortkuluk işi bir an önce çözülür mü?" diye sordu Alora ellerini önde tutup bedenini biraz daha Harry'ye yaklaştırırken.
Harry dudak büktü. "Sanmıyorum." dedi. "Tüm hepsini bulmak epey vakit alacaktır."
Alora sıkıntıyla omuzlarını düşürürken Harry onun değişen ruh halini anında fark etmiş ve "Sıkma canını." demişti. "Dumbledore yanımızda olduğu sürece her şeyi halledebiliriz."
O da Harry'nin dediklerine inanmak istiyordu. Nefes vererek sevgilisine döndü bu yüzden. "Hadi güzel şeylerden bahsedelim, boş verelim bir süreliğine şu Voldemort meselesini."
Harry de ona hak vererek hemen konuyu değiştirdi. "Ron'la Hermione pazartesiden itibaren bize kalmaya gelecekmiş."
"Öyle mi?" dedi Alora, Hermione ona dün mektup yollamıştı ve bununla ilgili hiçbir şey yazmamıştı. "Bu harika bir haber."
"Pek de sayılmaz." Harry olduğu yerde durarak Alora'yı da durdurdu ve ona döndü. Bedenlerini birbirine yaklaştırırken "Baş başa kalma şansımız gittikçe düşüyor."
Alora onun yakınlığına karşı bedeninin karıncalanarak heyecanını hissettirdiğini fark ederken gülümsedi. "Zaten bu şans düşüktü." dedi. "Sirius sürekli odalarımıza baskın yapıyor, biliyorsun."
Harry gülerek Alora'nın elini tutmayan elini onun beline doladı ve bedenlerini birbirine bastırdı. Bu temasın yoğunluğuyla ikisi de yutkunmuşlardı. "Ne görmeyi bekliyor anlamıyorum ki."
Mavi gözleri parladı genç cadının ve elini Harry'nin omzuna yerleştirerek "Bilmem." dedi. "Seviştiğimizi görmeyi bekliyordur belki."
Alora'nın açıkça sevişmekten bahsetmesi üzerine ona baktı Harry, anında heyecanlanmıştı.
Ergen zihni ikisini böyle bir anda hayal etmek için başka hiçbir şeye ihtiyaç duymazken kendini anda tutabilmek için elinden geleni yaptı Harry.
"Seviştiğimizi görse... İlk bana dokunduğun için seni mi öldürür yoksa sana dokunduğum için beni mi?" diye sordu Harry gülümseyerek.
Alora kıkırdamış ve "Muhtemelen seni öldürür." demişti. "Merak etme, senin peşinden beni de yollar."
Harry gülerek dudaklarını Alora'nın dudaklarına bastırdı ve bir öpüşmeyi başlattı. İkisinin öpüşmesi naziklikten hızlıca uzaklaşıp birbirlerine duydukları çekime teslim olurken Alora elini Harry'nin ensesine bastırıp onu kendine çekti.
Dudakları birbirinin tadından asla bıkmayacakmış gibi bir edayla tekrar birbirini keşfederken Harry hafifçe dudaklarını ayırıp "Alora... Eve mi gitsek?" dedi. Dudaklarını tekrar kızın dudaklarına sürtüp küçük bir öpücük çalmıştı.
"Sirius'un hangimizi ilk önce öldüreceğini öğrenmek için mi?" diye sordu Alora alçak sesle.
Harry gülümsedi. "Merakımızı gidermeliyiz sonuçta." diye fısıldadığında Alora onu öpme arzusuna karşı koyamayıp tekrar öpmüştü.
Hız ve tutkuyla harmanlanmış öpüşmeyi Harry'nin teninde hissettiği soğukluk bölmüştü. Aynı üşüme hissini Alora da bedeninde hissederken birbirlerinden uzaklaştılar ve etrafa bakındılar ne olduğunu anlamamış bir şekilde.
Güneş bulutlar arasında kaybolmaya başlamış, yerini kapalı bir gökyüzü almışken Alora "Ne oluyor?" diye sormuştu.
Harry beklemeden kot pantolonunun arka cebindeki asasını çıkarırken Alora da aynısını yaptı ve bir kere daha etraflarını incelediler. Görünen hiçbir şey yoktu.
Geriye doğru birkaç adım attıktan sonra arkalarını dönerek evlerine doğru ilerlemeye başladılar. Bir an önce evin güvenli kapıları arkalarına girme dürtüsü içlerini tamamen kaplamıştı.
Fakat bu istek bir dakika bile geçmeden karşılarına çıkan havada süzülen siyah kukuletalı canlıları görünce yerle bir oldu.
Harry onlara doğru süzülerek gelen üç canlıyı görünce "Bunlar ne?" dedi hayret içinde. Asasını çıkarmış, bir lanet atmıştı ki Alora "Ruh Emiciler..." dedi alçak sesle.
Babasıyla birlikte Fransa'daki hapishaneye gittiğinde kapıyı koruyan iki tanesini görmüştü ve babası ona anlatmıştı ne olduklarını.
Midesinin bulanmaya başladığını hissetti Harry, içi buz kesilirken eli ayağına dolanmıştı. İlk kez bir Ruh Emici'nin etkisinde kaldığından ötürü bu etkiyle baş edemiyordu.
Hızla kendilerine yaklaşan Ruh Emicilere karşı Alora "Patronus!" dedi. "Harry, Patronus yapmalıyız."
Harry başını sallayıp sevgilisini onaylarken asasını salladı ve "Expecto patronum!" dedi. Ancak hiçbir şey olmamıştı.
Yaratıkların etkisinde o denli kalmıştı ki içinde mutluluk ve umut namına hiçbir şey yoktu, sadece saf bir hüzün hissediyordu.
Bir kere daha denedi ancak ufak bir sis bulutu dışında hiçbir şey çıkmadı asasından. Ruh Emiciler yaklaşmıştı, birisi Harry'yi tutup havaya kaldırırken Harry karşı koymaya çalıştı ancak Patronusu ön ayaklarını gösterdiği anda asası yere düşmüştü.
Alora ona kıyasla daha dayanıklıydı. Bu ilk karşılaşması ve onların soğuğunu ilk hissedişi değildi neticede.
Daha önce hiç Patronus yapmamıştı. Ama yapabileceğini biliyordu. Daha önce Harry'ye de söylemişti, yapabileceğinden emindi.
Üstelik Harry tehlikedeyken... Alora, Harry için her şeyi yapabilirdi.
"Expecto patronum!"
Asasını doğrulttuğu Harry'yi tutan Ruh Emici gümüşi ışıltıyla yalpalarken Alora'nın asasından kelebekler fırlamaya başladı.
Küçük, bir dolu kelebek kanatlarını çırparak Ruh Emicilere doğru uçarken Harry boynundaki tutuşun gevşemesiyle kendini yere atıp asasını kaptı.
Alora'nın patronusunun yaydığı iyi enerji Harry'nin içindeki buzları çözerken o da "Expecto patronum!" diye haykırmış ve çatal boynuzlu geyiğinin ortaya çıkıp Alora'nın kelebeklerine yardım etmesini izlemişti.
Patronuslar hala Ruh Emiciler'i püskürtmekle uğraşırken Alora, Harry'nin elini tutup "Gidelim!" demişti ve ikisi koşarak uzaklaşmaya başlamışlardı.
Evlerine yakınlardı, iyi ki Sirius onların fazla uzaklaşmasına izin vermemişti yoksa eve girene kadar yolları bir kere daha Ruh Emiciler tarafından kesilecekti.
Kapıyı açıp içeriye girdikleri anda bahçenin çitlerini bile kapsayan koruma duvarları Ruh Emicilerin içeri girmesine izin vermediği için rahatlamışlardı.
"İçeri, hadi." dedi Harry ve tuttuğu elinden Alora'yı çekiştirmeye devam ederek dış kapıyı anahtarla açtı.
İçerisi taze yemek kokuyordu. Remus'un yaptığına emin oldukları güzel kokulu yemek onları gevşetirken Pierre elinde balkabağı suyuyla mutfaktan çıkmıştı.
Çocukları gördüğü gibi onların koşmaktan nefes nefese kaldıklarını anlamıştı. Yüzlerindeki endişeli ifade de bir şeylerin yanlış gittiğini tasdikler nitelikteydi. "Ne oldu?" diye sordu bu yüzden.
"Ruh Emiciler saldırdı." dedi Alora asıl konuya anında girerek. "Üç taneydiler."
Pierre kızının dediklerini duyduğu anda yüzündeki sakinliği kaybedip ciddileşti ve "Geçin içeri." dedikten sonra çocuklar salona geçerken "Sirius! Lupin!" diye seslenmişti.
Şimdi üç adam çocukların yanında endişeyle dururken onların anlattıklarını dinliyorlardı. Genel olarak Alora konuşmuş ve nihayetinde "Şaşırtıcı olmadı." demişti. "Geçen kış söylüyordu Bellatrix, Ruh Emicilerin çoğu Voldemort'a katılmıştı."
"Evet, bu doğru." dedi Sirius. Dumbledore da bu konu hakkında bilgilendirmişti onları. "Ancak asıl şaşırtıcı olan Ruh Emicilerin nereye geleceklerini biliyor olmaları."
Remus elini saçlarından geçirdi. "Onlar bizden daha farklı Sirius. Voldemort'un onlara adres verdiğini sanmıyorum. Harry'yi nasıl bulmaları gerektiğini biliyorlardır eminim."
Alora nefes vererek Harry'nin parmaklarına doladı kendi parmaklarını. "Şimdi ne yapacağız?" diye sordu. "Birkaç Ruh Emici saldırısı daha olacaktır. Çünkü bu-"
"Ölümden bile daha kötü bir son." diyerek kızının sözlerini tamamladı Pierre. Alora başını yere eğerken Pierre, Harry'ye bakmıştı.
James'i koruyamamıştı ama Harry'yi korumak için elinden gelen her şeyi yapardı.
"Fransa'nın kapıları size her zaman açık." dedi bu yüzden. "Bir kere daha söylüyorum. Sirius, lütfen mantıklı düşün."
Sirius, Pierre'e baktı. O bir şey söyleyemeden Harry "Ben gidemem." dedi. "Alora'yı al ve git. Benim burada Hortkulukları bulmam gerek."
"Saçmalama!" dedi Alora sertçe. "Sen buradaysan ben de buradayım. Birlikte bulacağız o ruh parçalarını."
Pierre ellerini iki yana açtı. "Çocuklar, kahramanlık size düşmedi." dedi. "Sizin güvende olmanız lazım."
"Benim İngiltere'de olmam lazım. İnsanlar beni korumak için mücadele ediyor Pierre, hiçbir yere gidemem."
Sirius "Gitmeyin, tamam." dedi. Pierre ona inanmaz gözlerle bakmıştı. "Ama... Bir gün gitmeniz gerekecek."
"Sirius-"
Harry'nin konuşmasına izin vermeden devam etti Sirius. "Eğer sen gerçekten de Voldemort'u öldürebilecek, ona denk olan o kişiysen, ne olursa olsun yaşaman gerekecek Harry. Kahraman gibi ölmeyeceksin ama korkak gibi yaşayacaksın çünkü sana ihtiyacımız olacak. Şu anda değil ama daha sonra."
Alora sevgilisine baktı. Gözlüğünün arkasındaki yeşil gözleri düşünce bulutlarıyla kaplanmıştı. Gergince alt dudağını dişleyip derisini koparırken Alora onun gerginliğini silip atmak isterdi.
"O günün gelmesine daha var." dedi Harry, bakışları şimdi Sirius'a dönmüştü. "O gün gelene kadar elimden gelen tüm yardımı yapacağım."
Sirius başını salladı ağır ağır ve Pierre'e baktı. Pierre başını umutsuzca iki yana sallamakla yetinmişti. Sirius ve Harry'yi ikna etmek imkansızdı, ikisini de çok iyi analiz edeli yıllar olmuştu çünkü.
Ve Harry yoksa Alora da yoktu. Pierre bunu da biliyordu.
Konunun kapandığını fark eden Remus ağır havayı dağıtmak için "Patronus yaptınız değil mi?" diye sordu.
Çocuklar başlarını sallayarak onay vermişlerdi. Sirius gülümseyerek Alora'ya baktı. "İlk Patronusun." dedi. "Cismi neydi?"
"Kelebek." dedi Alora aklına gelen gümüş kelebekleriyle.
Küçük bir gülme sesi yükseldiğinde herkes Pierre'e döndü. Pierre yüzünde bir gülümsemeyle onlara bakıyordu.
"Her şey şimdi daha mantıklı geliyor." dedi. "Harry ve seninle ilgili tüm bu olanlar yani."
Harry de Alora da kafaları karışık bir şekilde karşılarında dikilen adama baktılar. "Bu ne demek şimdi?" diye sordu Harry anlam veremediği için.
Pierre kaşlarını kaldırdı ve göremedikleri bariz gerçeği onlara işaret etti.
"Bambi de sürekli kelebek kovaladı sonuçta değil mi?"
02.09.2023