Η μέρα ίσως να πέρναγε πιο γρήγορα αν μπορούσαμε όλοι να την ανεχτούμε.Ποτέ δεν ήμουν το επίκεντρο της προσοχής και δεν πρόκειται να γίνω εξαιτίας του αδελφού μου.Κάποιοι ίσως να πιστεύουν πως κοιτώντας με και ρωτώντας με ,βοηθάνε πραγματικά ενώ στην πραγματικότητα δεν βοηθάνε καθόλου.Τι θα μπορούσε να βοηθήσει πραγματικά?Η ηρεμία ίσως.
Περνάω ώρες κλειδωμένη στο δωμάτιό μου κλειδώνοντας την μπεζ ξεφτισμένη πόρτα και μαζί της τα μεσαία σε μέγεθος παράθυρα.Το μόνο που επικρατεί είναι το απόλυτο σκοτάδι.Η εξάσκηση για το μουσικό μου όργανο πρέπει να ξεχαστεί.Για τώρα τουλάχιστον.
Όταν ξεκίνησα το βιολί όταν ήμουν περίπου δεκατρία.Τότε ήταν που πίστευα πως δεν υπάρχει περίπτωση να πέσουμε θύμα εκφοβισμού,η ληστείας και σίγουρα δεν πίστευα πως μπορούσα να χάσω ένα δικό μου πρόσωπο.Τα είχα σχεδόν όλα δεδομένα.Κάποιες φορές πιστεύω πως αυτή η σιγουριά ίσως με κατέστρεψε.
Κάποιες φορές ξυπνάω και έχω έναν πόνο στο στήθος .Είναι σαν κάτι να με πλακώνει έτσι ώστε να μην μπορώ να πάρω ανάσα.Λες και είμαι στην θάλασσα και τα κυματα με πλακώνουν και τα πνευμόνια μου παλεύουν και προσπαθούν να αντισταθούν σε αυτά . Δεν έχω κατάθλιψη,φυσικά και όχι.Αν είχα θα σκεφτόμουν χιλιάδες τρόπους για να το σταματήσω αυτό.
Κάποιοι λένε πως ο πόνος αλλάζει τους ανθρώπους.Εγώ πιστεύω πως οι καταστάσεις,οι δύσκολες καταστάσεις αλλάζουν τους ανθρώπους.Οι καταστάσεις όμως αυτές θα σου θυμίζουν πάντα δύο άτομα.Το πρώτο θα είναι αυτό που σε έκανε να λυγίσεις και το άλλο εκείνο που σου έσφιξε το χέρι και σε βοήθησε να σηκωθείς.Εγώ από την άλλη όμως...αντέχω ακόμη και αυτό είναι που με τρομάζει.