_შე ნაბიჭვარო! _ ღრიალებს ბიჭი, მაგიდაზე სრიალდება და მოწინააღმდეგეს სახეში ორივე ფეხს ურტყამს. _ თავი ვინ გგონია?
_მაპატიე! _ ხელებს სახეზე იფარებს ბიჭი რადგან მოსალოდნელი დარტყმა შეამსუბუქოს.
_შენი აზრით " მაპატიე " გიშველის? _ ჩაიცინა ბიჭმა.
_აქ რა ჯანდაბა ხდება? _ შემორბის დაცვა. _ ჯანდაბა ისევ შენ? _ ბიჭს მობეზრებით უყურებენ და ოხრავენ.
_არ ჩაერიოთ! _ დაიყვირა გამხეცებულმა ბიჭმა და მოწინააღმდეგეს სახეში ბოტასის ძირი ჩაარტყა. _ დაიმახსოვრეთ ყველას ასე დაემართება, ვინც ჩემიანის შეწუხებას გადაყვეტს! _ ბიჭი ტნსაცმელს იფერთხავს და შენობიდან გადის...
_დაჯექი! _ შენობის წინ მანქანა აჩერებს და ბიჭს მკაცრად ეძახის.
_მამა? აქ რას აკეთებ?
_სონმუნ, დაჯექი ამ წყეულ მანქანაში! _ ბიჭი თვალებს ატრიალებს და მანქნაში ჯდება.
_რატომ მოხვედი? ჩემითაც მოვიდოდი!
_დაცვამ დამირეკა! _ ამოიოხრა ჰოსოკმა. _ უკვე მერამდენედ აკეთებ ამას?
_ნუ გამიტრაკე რა, უბრალოდ ვიჩხუბე! _ ჰოსოკმა ვაჟს გვერდულად გახედა და ჩაიცინა....
_ანა გველოდება!
_აუ, ოღონდ ეგ არა! _ მუნი თავზე ხელს იდებს და მოსალოდნელ საუბარზე ფიქრობს.
ოც წუთში ჰოსოკი მანქანას სახლის წინ აჩერებს, მამა-შვილი გადმოდიან და პირდაპირ თავიანთ უზარმაზარ სახლში მიაბიჯებენ...
ანას ფეხი-ფეხზე აქვს გადადებული და წვენს მიირთმევს, თან ღიღინებს.
_მოვედით! _ დაიყვირა ჰოსოკმა.
ანა ფეხზე წამოდგა, ჰოსოკისკენ გაიხედა მაგრამ მუნი ვერ დაინახა, ჩაიცინა და კიბეებისკენ მიტრიალდა სადაც მუნი მიიპარებოდა.
_ჯონგ სონმუნ! აქ მოდი! _ დაუძახა ანამ. ბიჭი ადგილზე გაშეშდა, უკან ნელა მოტრიალდა და გაიკრიჭა. _ მაგ კბილებს რომ ჩამოგაცლი მერე იკრიჭე!
_დედა, ტყუილად არ მიჩხუბია! _ თავის მართლება დაიწყო.
_დაგიჯერო? მერამდენეა ეს უკვე? _ წარბი ასწია ანამ.
_ჯიმინის საცოლე იყო იქ დაქალებთან ერთად, ვიღაც გამოსირებულმა შეაწუხა და რა მექნა? მეყურებინა?
_მართლა ასე იყო? _ მკაცრად შეხედა ანამ.
_ჰო, ასე იყო! _ ჩაიღიმა სონმუნმა.
_კარგი, წადი! _ ნება დართო ანამ.
_არა, აღარ მეძინება! _ პირდაპირ სამზარეულოში მიდის, მაცივრიდან კოლას იღებს და ჭიქაში ისხამს.
_ანა, როგორ ფიქრობ დაჭკვიანდება? _ საწყლად იყურება ჰოსოკი.
_არ ვიცი, შეიძლება! _ ჩაიცინა ანამ. _ მართლა მე მგავს!
_უჰ, გამაკვირვე... _ ახლა ჰოსოკი შევიდა სამზარეულოში და მაცივრიდან სპრაიტი გამოიღო....
ჯონგუკი და სოფია, ახლა შუაღამის ორ საათზე სასტუმრო ოთახში სხედან და ჯოისტიკებით ხელში, ქუჩის ბრძოლებში ეჯიბრებიან ერთმანეთს...
_მოკვდი! _ დაიყვირა სოფიამ და ჯინგუკს პირველად მოუგო... _ გავიმარჯვე! _ ჯონგუკთან ახლოს მივიდა და თავში წკლიპურტით ასიამოვნა.
_მეტკინა! _ ამოიწუწუნა ჯონგუკმა.
_მე არ მტკიოდა? _ ჩაიცინა სოფიამ.
_მოდი გახდაზე ვითამაშოთ! _ იდეა მოუვიდა ჯონს.
_მომწონს! _ ჩაიცინა სოფიამ და ახალი მატჩიც დაიწყეს.
ზუსტად ნახევარი საათი ერკინებოდნენ ერთმანეთს, ყველა მატჩი კი ერთმა წააგო...
_ჯინგუკ, საცვალი არ გაიხადო პატარავ! _ გადაიხარხარა სოფიამ.
_მოგაგებინე! _ ამოიბუზღუნა.
_ჰო როგორ არა, ჩემი გახდის შანსს ხელიდან არ გაუშვებდი!
_როგორც ჩანს არც შენ! _ თავის სხეულს დახედა გუკმა.
_როდესაც ასეთი მამაკაცი გყავს უარსაც ვერ იტყვი... _ ფეხზე წამოდგა გოგო.
_იქნებ შენც გაგეხადა? _ მაცდურად ჩაიღიმა ჯონმა.
_არა, მშია! _ პირდაპირ სამზარეულოში წავიდა.
რა თქმა უნდა, გუკი უკან გაჰყვა, საწყალ გოგოს საჭმლის გამზადებაც არ აცადა, მაგიდაზე შემოსვა, მის ფეხებს შორის მოექცა და ვნებიანი კოცნა დაიწყო...
სონმუნი თავის ოთახში იწვა, ტელეფონი დაეჭირა ხელში და ათობით ნაცნობს ემესიჯებოდა.
ინსტაგრამზე გოგონებს ათვალიერებდა და შემდგომ მსხვერპლს ეძებდა, ვისაც მონუსხავდა, საწოლში ჩაიგორებდა და დატოვებდა...
ქალები არასოდეს ამბობდნენ უარს მუნთან ერთი ღამის გატარებაზე, მისი სხეული საოცრება იყო... მისი საზე შეუდარებელი, თმა კი კორეელისთვის უჩვეულო და არარსებული, ბუნებრივი ქერა.
ქერა თმა სოფიასგან ერგო და სოფიაც ამაყობდა, შვილიშვილი მაინც დამემსგავსაო....
ახლა მუნი, სოფიას და ანას უმცროს ძმად მოიხსენიებოდა, რომელიც ამერიკაში სწავლობდა და აქამდე არ ჩამოსულა....
სოფიას და ჯონგუკის ტყუპები, ჯია და ჯოი უკვე ოთხი წლისანი არიან, მათი გაძლება კი უბრალოდ შეუძლებელია...
დილით მშობლებს თავზე ორი ონავარი ახტება და აღვიძებს...
_დედიკო, მამიკო ადექით! _ ჯია მამას ეხუტება, ჯოი კი დედას.
_ხუთი წუთიც საყვარელო! _ თავზე საბანს იფარებს სოფია.
_გვშია დედიკო! _ ამოიწუწუნა ჯიამ.
_მოდი მამიკოსთან შემოწექი... _ ჯონგუკს პლედი უნდა გადაეწია რომ სოფიამ თვალები დააჭყიტა და ხელით დაუჭირა....
_ჯონგუკ, იმედია გახსოვს მაგიდიდან სად გადავინაცვლეთ და რა მდგომარეობაში ხარ!
_ჯანდაბა! _ ახლა ჯონგუკი ჩააფრინდა პლედს.
_პატარებო, გაიქეცით სახე დაიბანეთ და მოვალ, კარგი?
_კარგი დედიკო! _ ჯოიმ და ჯიამ დედას აკოცეს და ოთახიდან გავარდნენ....
_სწრაფად ავდექით! _ ორივე ერთად წამოცვივდა და ვინ რას იცვამდა არ იცოდა....
სონმუნი ოთახიდან გამოდის, სამზარეულოში ანას ხედავს, რომელიც საჭმელს ამზადებს და უკნიდან ეკრობა...
_დედა, მე მიმზადებ? _ ყელში აკოცა დედას.
_არა! ჩემთვისაა! _ ჩაიცინა ანამ.
_კარგი რა დედა! _ ბიჭმა დედა მხარზე მოიგდო და სირბილი დაიწყო....
_მუნ, დამსვი თორემ განანებ!
_მოდუნდი დედა...
_ოჰ, დილამშვიდობისა ანა! _ გადაიხარხარა ჰოსოკმა. _ მუნ, მეც მინდა!
_მამა? შენც გინდა მხარზე შეგისვა?
_იმხელა მუტანტი ხარ, არ გაგიჭირდება _ ჩაიცინა ჰოსოკმა და მთქნარებით გავიდა სამზარეულოში. ჯონგმა ანას გამზადებულ საჭმელს შეხედა, ტუჩი მოიკვნიტა, ჩაიღიმა და სურნელი ღრმად შეისუნთქა... _ როგორი მზრუნველი ცოლი მყავს!
ჰოსოკი მაგიდას მიუჯდა, ეგონა ცოლ-შვილს უკვე ეჭამათ და ჭამა დაიწყო...
_ჯონგ ჰოსოკ!!! _ გაისმა საზარელი ყვირილი.
_ა... ანა? _ ხმის მიმართულებით გაიხედა ჰოსოკმა.
_ჩემი საჭმელი!! _ ჰოსოკს სალათის ფურცელი პირიდან გადმოუვარდა.
_შენი?
_სამივესთვის ვაპირებდი გამზადებას, შენ რა ქენი? ჯერ კიდევ დასამთავრებელი საჭმელი შემიჭამე?
_მე საიდან უნდა მცოდნოდა? _ დასერიოზულდა ჰოსოკი. _ ყველაფერზე რატომ ჩხუბობ? _ ანას სახეს შეხედა, ტუჩი ამოაბრუნა და თვალები აუცრემლიანდა... _ მაპატიე ანა, ასე არ უნდა მეთქვა... _ ჰოსოკი ანასთან ჩასახუტებლად წავიდა.
_დედა, მაგარი მსახიობი ხარ! _ მუნი მოშორებით დადგა და სიცილი დაიწყო...
_მოდი... _ ამოიტირა ანამ, ხელები გაშალა და ჰოსოკს ჩაეხუტა. _ შე იდიოტო! _ დაიყვირა როდესაც ჰოსოკი გამოიჭირა. _ ხომ იცი რომ, სანამ არ შევჭამ ცუდ ხასიათზე ვარ? _ თმაში ჩააფრინდა ანა ჰოსოკს, ანას კი ჰოსოკი...
_მე წავედი! _ დაიყვირა მუნმა და სახლიდან გავიდა.
ახლა სონმუნის შემდეგი მისამართის სახელი, ჯია და ჯოი იყო. მუნი ხშირად დადიოდა ტყუპებთან, ის უბრალოდ მათ აღმერთებდა...
გადაწყვიტა რომ დღეს მანქანის მაგივრად, ისევ მოტოთი წავიდოდა. მოტოს მოაჯდა, ჩაფხუტი დაიფარა და გაზს მიაწვა....
ბიჭი მთელი სიჩქარით მიდიოდა, ეს უბრალოდ ძალიან სიამოვნებდა, გრილი ჰაერი რომელიც მთელს ტანზე ედებოდა, გაზაფხულის სურნელი და საცობი, რომელშიც თავისუფლად გადიოდა...
მუნი ზარს რეკავს, კარებს კი ახალგაზრდა დამხმარე აღებს... გოგო 25 წლის თუ იქნებოდა, ევალებოდა რომ უბრალოდ სოფიას დახმარებოდა თუ დასჭირდებოდა...
_ბატონო მუნ, მობრძანდით, თქვენმა დამ ახლახანს გაიღვიძა!
_კარგი, ტკბილო! _ ეს ბიჭი ამ გოგოსთანაც კი იწვა, მაგრამ მხოლოდ ერთხელ... _ ოჯახო, მოვედი! _ დაიყვირა და ბავშვებიც მისკენ გაიქცნენ.
ჯოი და ჯია, მუნს მივარდნენ და ჩაეხუტნენ, მუნმა ბავშვები ჩაკოცნა და ორივე ხელში აიტაცა.
_ჩემო პატარებო!
_მუნ, დღეს დარჩები? _ ეკითხება ჯია.
_არ ვიცი პრინცესა, შეიძლება! _ ჩაიცინა მუნმა.
_მუნ? _ ახლა სოფია გამოვარდა.
_სოფია! _ ჩაიცინა, ბავშვები დასვა და ბებიას ჩაეხუტა. _ როგორ ხარ ბებია? _ ჩასჩურჩულა მუნმა.
_თუ შემოგარტყი მერე მოგცემ ბებიას! _ თავში წამოარტყა სოფიამ.
_ოჰ, მომიტევეთ მშვენიერო ქალბატონო! _ გადაიხარხარა ბიჭმა. _ მუსკულა სად არის?
_რძეს სვამს!
_როგორც ყოველთვის! _ მუნი სამზარეულოში წავიდა. _ ჯონგუკ, მეგონა ამჯერად მამაკაცურ სასმელს სვამდი!
_მუნ, მეგონა ამჯერად დაკაცებული მოხვიდოდი! _ გაიცინა ჯონგუკმა და ბიჭს მოეხვია.
საღამომდე ბიჭი, ჯონგუკთან და სოფიასთან იყო. მუნი და ჯონი კომპიუტერულ თამაშაებში ეჯიბრებოდნენ და ლუდს სვამდნენ, სოფია კი ბავშვებს დასდევდა.
მუნი სახლში მიდის, კარებს გასაღებით აღებს და ყვირილის იწყებს...
_დედ... _ სიტყვა უწყდება როდესაც მისაღებში გოგოს ხედავს: დახეული ტანსაცმელი, ჭუჭყში ამოსვრილი, აწეწილი მოუვლელი თმები და საცოდავი გამოხედვა. _ ანა, ეს ვინ არის?...