ឡានខ្មៅស្រិលបរចេញទៅលឿនស្លេវថែមទាំងមានឡានទាហានជាច្រេីនគ្រឿងបេីកតាមការពារសុវត្តិភាពពួកគេពីក្រោយជាច្រេីនព្រោះដឹងថា ចារកម្មបានមកដល់ទីនេះរួចទៅហេីយ។ មិកនាំតាន់នឹងហូប៊ីនចូលទៅកាន់បន្ទប់សំងាត់ដែលបានរៀបចំដោយរដ្ឋាភិបាលជប៉ុបសម្រាប់ការពាតសុវត្ថិភាពរបស់ពួកគេទាំងបីអ្នក។
ហូប៊ីមានទឹកមុខមិនស្រស់ទាល់តែសោះ ក្នុងចិត្តកំពុងតែបន់ព្រះសុំអោយតាមថែរក្សារគ្រួសាររបស់គេទាំងមូល
« ប៊ី...តេីអូននៅពិបាកចិត្តមេនទេ? » មិកដេីរចូលមកសួរ
« មេនហេីយបង! ខ្ញុំបារម្ភពីប៊ីន ហេីយអ្នកម៉ាក់លោកប៉ា »
« កុំបារម្ភអី អូនដឹងថាថាពួកគាត់នេះខ្លាំងកំរិតណាហេីយ ត្បិតថាពេលខ្លះរាងបែកស្លុយក៏ពិតមេន! » មិក
« មេនហេីយ ខ្ញុំធ្លាប់មេីលងាយគ្រួសារគាត់ដែរកាលពីដេីមរឿង ដល់ឥឡូវម្នាក់ៗសុទ្ធតែអស្ចារ្យមិនគួរអោយជឿ នេះបានថា កុំចេះតែមេីលងាយមនុស្សត្រឹមសម្បកក្រៅ! » តាន់
« នឹកឃេីញកាលហ្នឹងបងត្រូវរបស់ពួកគាត់មិមស្ទេីរទេតាន់! » ហូប៊ីសេីចពេលរំលឹកកាលពីដំបូងៗនៅពេលតាន់ទៅលេខផ្ទះគ្រួសារមហាវ៉ល់
« ញញឹមវិញហេីយមេនទេហ្នឹង? »
« ហិហិ អរគុណាណាស់បងប្រុសទាំងពីរ? » ហូប៊ីញញឹមអរគុណដល់ពួកគេទាំងពីរក្នុងឋានះជាបងប្រុស ពួកគេក៏ញញឹមទៅកាន់នាយតូចវិញ ហេីយពេលនោះដែរក្រសែរភ្នែកនាយតាន់នាយមិកបានប្រទាក់គ្នាយ៉ាងយូរ ក្នុងក្រសែរភ្នែកគេទាងពីរពិបាកនឹងនិយាយចេញមកណាស់ថាគិតអ្វីអ្នកណាគិតអ្វី
ផាំង!!!!
« អាយ៎!!!! » ភ្លាមនោះ កញ្ខក់ប្រវែងក្រាស់ខ្មឹកបានបំបែកឡេីយហេីយលេចចេញនៅចារកម្មទាំងដប់អ្នកពាក់ឈុតខ្មៅទាំងអស់នចូលមកកាន់បន្ទប់សំខាន់ដែលគេទាំងបីកំពុងតែនៅ។ តាន់ ហូប៊ីភ័យយ៉ាងខ្លាំងពួកគេអោបគ្នាហេីយរត់ទៅក្រោយខ្នងនាយមិក។
« ពួកឯងជាអ្នកណា ទាហាន ទាហាន! »
« គឺប៉ាទេកូន កុំស្រែកអី? »
« ប៉ា...??? » ចារកម្មម្នាក់ដេីរចូលមករកនាយមិក ហេីយគាត់បានដោះម៉ាសចេញបង្ហញអោយឃេីញថា នោះគឺជាសាស្ត្រាញឪពុកនាយមិកសោះ។
មិកតក់ស្លុតជាខ្លាំង នឹកស្មានថាឪពុកបានស្លាប់លបាត់ទៅហេីយ គេនិយាយមិនចេញអ្វីទាល់តែសោះ ចេញបានត្រឹមតែទឹកភ្នែកដែលនឹករលឹកចំពោះឪពុកម្នាក់នេះ
« ប...ប៉ា? ជាប៉ាមេនទេ? ប៉ា..ប៉ាមិនទាន់ស្លាប់ទេឬ? »
« មិកកូន ប៉ាគ្មានពេលបកស្រាយប្រាប់កូនទេ អោយប៉ាសុំទោសនៅទង្វេីដែលប៉ាបានធ្វេី តែកូនក៏មិនគួរជួយពួកវាដែរ!! តែវ៉ាមិនខឹងកូនទេ សុំតែក្នុងរឿងនេះកូនកុំលូកដៃ ពួកឯងចាប់ហូប៊ីទៅ!! »
« ទេប៉ាកុំចាប់គេអី...!! »
« អាយ៎ជួយខ្ញុំផង!! » ហូប៊ីត្រូវបានគេចាប់ចំណងឃុំជាប់ថង់ខ្មៅដោយស្នាដៃកូនចៅរបស់សាស្រ្តាញ មិកនឹងតាន់មិនអាចជួយអ្វីបាននោះទេ ត្រឹមតែឈរស្ងៀមៗព្រោះតែដកកាំភ្លេីងកំពុងតែភ្ជុងចំកញ្ចឹងករបស់គេទាំងពីរ
« ប៉ា..បញ្ឈប់ទៅប៉ា! ចាត់ទុកថាធ្វេីដេីម្បីកូនប្រុសម្នាក់នេះចុះ? » មិកអង្វរទៅកាន់ឪពុកទាំងស្រក់ទឹកភ្នែក
« មិនអាចទេមិក! មកដល់ហេីយគ្មានពាក្យថាបកក្រោយទេសម្រាប់ប៉ា! ប៉ាស្រឡាញ់កូនណា៎មិក! » និយាលារគ្នាត្រឹមពាក្យថាស្រឡញ់កូន សាស្ត្រាញបានចាប់ហូប៊ីយកទៅហេីយរត់ចេញតាមកញ្ចក់ដែលបែកអស់ទៅ ស្របពេលដែលទាហារនជប៉ុនទេីបនឹងទម្លុះទ្វាចូលមកជួយ
« ហឺយ! រឿងណាក៏ចឹង គេចាប់បាត់ហេីយបានពួកហែងមក អត់កំណេីតមេន! » តាន់
« អត់ទេយេីងត្រូវតែទៅជួយគាត់ ប៉ារបស់យេីងមិនអោយធ្វេីរឿងនេះទេ » មិក
« មិកកុំទៅអី គ្រោះថ្នាក់ណាស់ » តាន់រត់ទៅចាប់ដៃនាយមិកយ៉ាងជាប់ឃាត់មិអោយគេទៅ តែនាយមិនស្តាប់កញ្ច្រោលរត់ចុះទៅជាន់ក្រោមបានសម្រាច់ ហេីយយកសោឡានទាហានបញ្ឆេះឡានចេញទៅ
« បេីឯងទៅ យេីងក៏ទៅដែរ! » តាន់នៅតែតាមមិកមិនលែង មិកអស់និយាយមានតែបេីកឡានចេញទៅយ៉ាងលឿនដូចគ្នាតែគេមិនល្ងង់នោះទេ។ គេបានទាក់ទងទៅរដ្ឋាភិបាលជប៉ុនទាំងអស់អោយបញ្ជូនកងកម្លាំងបន្ថែមដេីម្បីតរទល់ជាមួយពួកចារកម្មទាំងអស់នោះ។
ឡានខ្មៅរលោងស្រិលដែលក្នុងនោះមានផ្ទុកគ្រួសារមហាវ៉ល់របស់យេីង អ្នកបេីកគឺជាទាហានជប៉ុនម្នាក់ គ្រប់គ្នាស្រែកច្រៀងយ៉ាងច្បារហាក់យល់ថា មិនមេនទៅដោះគ្រាប់បែកគឺទៅបុណ្យភូមិទៅវិញ
« នំប័ុង នំបុ័ង នំបុ័ងស្នូលផ្អែម នំបុ័ងប៉ាក់យ៉ុង នំបុ័ងសាប នំបុ័ងប្រៃ មានរស់ជាតិឆ្ងុយឆ្ងាញ់! » បទនំបុ័ងកំពុងតែល្បីពេញតិកតុក ទាំងជីន ណាមជូន សូហ្គា ជុងហ្គុក នឹងកូនប្រសារគាត់រួមទាំងសូប៊ីនលេីកដៃលេីកជេីងរាំគ្មានខ្វល់ក្បាលអ្នកណាទាំងអស់ ។ រហូតដល់ទាហានជប៉ុនអស់ពាក្យនិយាយទៅហេីយ
« នែ៎បង បេីកតែឡានទៅ ប្រយ័ត្នក្រឡាប់ឡានងាប់ទាំងអស់គ្នា តែខ្ញុំងាប់បងឯងក៏មិនរួចខ្លួនដែរ តាមជេរដល់ឋាននរក# » ថេយ៉ុងអេីតកមកមកនិយាយគំរាមទាហានជប៉ុនអោយគ្នាខ្លាចរអា វាសាហាវ វាធ្វេីអោយគេខ្លាច គ្រប់គ្នា គេអោយទៅនេសាទត្រីតែវាទៅនេសាទក្រពើ....។
យាយលេង!
ទឺតៗ..
ពេលនោះដែរ អេកូនរបស់ពួកគេក៏រោទ៍ឡេីង ពួកគេក៏ចុចទទួលភ្លាមនឹកស្មានថាខាងរដ្ឋាភិបាលជប៉ុនទាក់ទងមក.
« ហាឡូ ជម្រាបសួរចា៎ បងខលមកពីក្រុមហ៊ុនណាដែរបង......ប៊ឹប** » និយាយមិនទាន់បានប៉ុន្មាន ឡានទាហានជប៉ុនដែលបេីកពីក្រោយគ្រួសារមហវា៉ក់ត្រូវបានផ្ទុះជាបន្តបន្ទាប់ ហេីយការបាញ់ប្រហាបានចាប់ផ្តេីមឡេីងទៅហេីយ
« ច្បាស់ជាពួកចារកម្មមិនខាន កូនត្រៀម!! ឡានយេីងជិតទៅដល់ទ្វាព្រំដែនហេីយដាច់ខាតការពារសោសំងាត់អោយបានល្អ » ណាមជូនបានដាក់សោរជាប់ចង្កេះអោយមានសុវត្ថិភាព រួចពួកគេត្រៀមបេីកកញ្ឆក់ឡានក្នុងការប្រយុទ្ធ
ផាំង! ផាំង! ផង!
ស្នូរកាំភ្លេីងលឺសួរមិនសំចៃ ម៉ូតូរបស់ពួកចារកម្មបានជិះមកពាំងឡានរបស់គ្រួសារមហាវ៉ល់ធ្វេីការបាញ់តទល់ឃាត់ដំណេីរការឡាន
« ធ្វេីយ៉ាងមិចទៅ? » ទាហានជប៉នកំពុងតែបេីក ដៃម្ខាងកំពុងឆ្លៀតបាញ់ ឯម្ខាងឆ្លៀតបេីកទប់សឹងតែមិនជាប់
« ឯងឈប់បាញ់? បេីកឡានបុកវាអោយងាប់ទៅ ចាំយេីងជាអ្នកតទល់! » សូហ្គាចូលមកខាងមុខហេីយងាកចេញតាមកញ្ចក់ឡាន បាញ់ក្រុមម៉ូតូខាងមុខយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញបណ្តាលអោយមូ៉តូទាំងពីរនោះដួលត្រឡាប់ត្រឡិន
« ហាហា! លេងជាមួយណាមិនលេង មកលេងជាមួយល្បងហ្កាកំពូលអ្នកលក់ឡេអនឡាញ អួយច្រឡំ កំពូលបេសកជននោះ!! »
« សូហ្កាកូន វាងេីបមកវិញហេីយ!!! ផូង! » សូហ្កាមុខសស្លេកភ្លាមដោយមិនបានតប់ម្សៅទេ គេគេចឆ្ងោកក្បាលចូលក្នុងឡានវិញ ព្រោះមូ៉តូពីរនៅខាងមុខដែលគេបាញ់បានងេីបមកវិញ ហេីយគេបិះនឹងសុីគ្រាប់សំណរមួយគ្រាប់
« ឆុយ!! »
« ម៉ែប្រាប់ឯងហេីយវាមិនមេនមនុស្សទេ!! » ពេលនោះហេីយយេីងបានឃេីញថា ពីរអ្នកជិះមូតូសុទ្ធតែជាមនុស្សយន្តទាំងអស់។ ណាមជូននឹងប្រពន្ធបានដាក់គ្រាប់ហេីយគាត់បេីកដំបូលឡានខាងលេីរះទៅកាន់ឡានម៉ូតូពួកចារម្ម តែហាក់បីដូចជាពួកវាមិនក្រាលននាលទៅណាសោះ។ ហេីយកុំនិយាយថាមិចក៏បាត់ទាហានជប៉ុនទៅណាអស់មិចមិនចូលមកជួយ ចម្លេីយគឺ..
ផ្ទុះឡានងាប់អស់ហេីយចា៎!
ឡាននីមួយៗបានបាញ់គ្នាទៅមកៗ តែដូចជាគ្មានភាគីម្ខាងណាចុះញោមម្ខាងណាឡេីយ បាញ់ទៅបាញ់មកឡានទាំងអស់ក៏រំកិលខិតដល់ជញ្ជាំងព្រំដែនបាត់ទៅហេីយ។ ណាមជូននឹងជីនមេីលមុខគ្នាចង់ស្លន់ ហេតុតែមកដល់ព្រំដែនបែបនេះពិបាកនឹងដោះស្រាយណាស់ ឯខាងចារកម្មដូចជាខ្លាំង ជាងកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុនទ្វេដង។
« យេីងគិតធ្វេីយ៉ាងមិចទៅបង? »
« ទាក់ទងទៅទាហានជប៉ុន »
« ប្រដាប់ទាក់ទងរបស់យេីងបានខូចអស់ទៅហេីយប៉ា! មិនដឹងថា មានអ្វីហេកចូលនោះទេ! ដាច់ទាំងអស់! » សូប៊ីនដែលពូកែខាងហេកប្រព័ន្ទទៅតែចាញ់ត្រង់នេះ ពួកគេម្នាក់ៗបេីកភ្នែកធំៗហេីយ
« ច្បាស់ជាពួកវាមិនខាន ចង្រៃមេន! » សូហ្គាក្តោបមាត់
ងុឺត!!
ទីបំផុតឡានទាំងអស់បានឈប់ សូម្បីតែក្រុមឡានរបស់ពួកចារកម្ម។ ពេលនេះពួកគេទាំងគ្នាកំពុងតែនៅមុខខ្លោងទ្វាព្រំដែជាស្រេច ទាហានព្រំដែនជាច្រេីនបានដេកដួលស្លាប់យ៉ាងអាណោចអាធម្មក្រោមស្នាដៃមនុស្សយន្តត្រឹមមួយពព្រិចភ្នែក។ ឯឡាននៃសមាជិកណាមជូនត្រូវបានព័ទ្ធជិតអស់ទៅហេីយ
« ដាក់ភ្លេីងចុះ ហេីយចុះមកក្រោម ប្រគល់សោរមក!! »
« ហែងគិតថាអញភ្លេីមេនអានេះ?? » ជីនក្តៅក្រហាយណាស់ស្រែកជំទាលតាំងពីក្នុងឡានមក
« ហាសហា! »
« ងាប់ហេីយ សេីចដូចឆ្កែឆ្លាក់ឆ្អឹង!! » ជុងហ្គុកបានស្រែកជេរមកដូចគ្នា
« ជិតងាប់ហេីយនៅបានសម្តីទៀតពួកឯង យេីងនិយាយម្តងទៀតចុះឬមិនចុះ? »
« មិនអញមិនចុះ! ហែងចង់ធ្វេីស្អីអញ? » ថេយ៉ុង
« ចុះបេីយេីងបាញ់បំបែកក្បាលកូនប្រសារពៅឯងគិតយ៉ាងមិចទៅណ៎....!! »
« ហូប៊ី!???? » ពួកគេទាំងគ្រួសារភ័យស្លន់បេីកភ្នែកធំៗគ្រប់ៗគ្នាក្រោយពីឃេីញពួកវាចាប់ហូប៊ីចុះមក។ ហូប៊ីត្រូវបានចងមាត់ជាប់ ចំណែកភ្នែកវិញយំដោយសារតែភ័យខ្លាច សូប៊ីនខឹងខ្លាំងណាស់ នាយចង់ចុះពីលេីឡានទៅជួយមនុស្សដែលខ្លួនស្រឡាញ់ តែត្រូវបានជុងហ្ូកនឹងសូហ្គាចាប់
« លែងខ្ញុំ!! ហូប៊ី!!! »
« ឯងឆ្កួតឬយ៉ាងមិច? ចង់ងាប់ទាំងអស់គ្នាមេនទេ!!!! »
« ហូប៊ី...»
« ហ្ហឹកៗ...» រាងតូចគ្មានពាក្យអីនិយាយក្រៅតែពីយំសម្លឹងមេីលសូប៊ីនទេ។ បន្ទាប់មកមេក្នុងចំនួនចារកម្មទាំងអស់នោះ បានដោះស្រោមមុខចេញប ង្ហាញការពិតចេញមកថាគេជាអ្នកណា...
« សាស្ត្រាញ!!!! »
« ហាសហា អេីគឺយេីង! ឯងគិតថាគ្រាប់បែកប៉ុណ្ណឹងអាចធ្វេីអោយយេីងងាប់បានដោយងាយមេនទេ? ភ្លេចហេីយឬថាយេីងមានមនុស្សយន្តជាច្រេីន!! ហាសហា » កាលដែលបំផ្ទុះក្រុមហ៊ុនរបស់សាស្ត្រាញចោល គាត់មិនបានស្លាប់ទេ ក្រោយពេលផ្ទះភ្លាម គាត់បានស្រែកបញ្ជាអោយមនុស្សយន្តទាំងប៉ុន្មាន ចូលមកទ្រដែកដែលធ្លាប់បាក់ស្រុតនឹងនាំគាត់ចាកចេញទៅទាន់ស្របពេលភ្លេីងបានដុតកំទិចទីនោះ ដោយគ្រួសារណាមជូនមិនបានឃេីញនោះទេ។ តែពេលនោះគាត់ជិតនឹងងាប់តិចដែរ!!
« យេីងបានតាមដានពួកឯងមកជាយូរ! ហេីយក៏អរគុណដែលចិញ្ចឹមកូនយេីង! »
« ដោះលែងកូនយេីងទៅ! យេីងនឹងអោយកូនសោរទៅឯងភ្លាម! » ណាមជូន
« អ្ហឹម...អ្ហឹម! » ហូប៊ីគ្រវីក្បាកតតតាត់ចង់និយាយប្រាប់គាតើថា កុំធ្វេីបែបនេះអី
« ប៊ីកូន ជីវិតកូនលេីសពីកូនសោរមួយដុំនេះទៅទៀត! »
ត្រង់នេះក៏បានបង្ហាញកែវភ្នែកនៃសមាជិកគ្រប់ៗរូបបានសម្លឹងទៅកាន់ហូប៊ីពោរពេញដោយក្តីស្រឡាញ់ វាជាទំហំនៃពាក្យថាគ្រួសារ ពួកគាត់មិនអាចបាត់ចង់មនុស្សដែលពួកគាត់ស្រឡាញ់បានឡេីយ
« ហឹស! ល្បិចពួកឯងនេះយេីងតាមមិនទាន់ទេ ឆាប់ចុះមកហេីយលេីកដៃឡេីងលេីទៅ!! »
« បាន..! » គ្រប់គ្នាបានធ្វេីតាមបញ្ឈារបស់សាស្រ្តាញ ដោយទម្លាក់កាំភ្លេីងចុះអស់រលីង លេីកដៃឡេីយលេីហេីយដេីរចុះមកម្នាក់ម្តងៗ។ ចុះមកដល់ភ្លាម ក៏ត្រូវបានកូនចៅសាស្ត្រាញ ចាប់ដាក់ខ្នោះទាំងអស់ ឯកូនសោសំងាត់បានដល់ដៃសាស្ត្រាញបាត់ទៅហេីយ។
« ហាសហា! រង់ចាំផែនដីមួយនេះវិនាសសកម្មទៅ ពួកឯងនឹងងាប់ទាំងអស់គ្នាមិនខាន!! »
« ឯងបានអ្វីដែលឯងចង់បានហេីយ ប្រគល់ហូប៊ីមកអោយយេីងវិញមក!!! » សូប៊ីនស្រែកទាំងកំហឹង គេសឹងតែយំចេញមក តែប្រឹងទប់ណាស់
« ជុជុ! មិនសប្បាយលេងទេ! លឺថាឯងស្រឡាញ់ហូប៊ីណាស់មេនទេ? ហឹស! តែវាក៏បានបោកប្រាស់ចិត្តកូនយេីងដែរអាចង្រៃ ផាច់! ផាច់! » ថ្ពាល់ក្រពុំស្អាតងាកទៅម្ខាងឆ្វេងម្ខាងស្តាំតាមកម្លាំងទះរបស់វ័យចំណាស់ គាត់ទះរាងតូចទៅមកមិនក្រោមដប់ដៃដេីម្បីសងជំនឿចិត្តរបស់កូនប្រុសគាត់
« ហ្ហឹក អាចង្រៃកុំវៃគេ!!! កុំវៃគេ!!!! » ទាំងគ្រួយារស្រែកឃាត់ អ្នកខ្លះក៏យំ អ្នកខ្កះខំប្រឹងរេីចង់ទៅជួយ ចំនែកសូប៊ីនវិញ គេលុតជង្គង់ចុះដល់ដីបាត់ទៅហេីយ
« យេីងអង្វរឯង កុំវៃហូប៊ីអី ចង់វៃក៏វៃយេីងមក កុំវៃគេ!! »
« ហឹស! ឯងក៏ម្នាក់ដែរ! យេីងគួរតែសម្លាប់ឯងចោលល្អទេ? »
« សម្លាប់យេីងមក បាញ់យេីងមកបេីឯងចង់ ដោះលែងហូប៊ីទៅ!! » សូប៊ីនមិនខ្លាចក្នុងការស្លាប់ជំនួសមនុស្សដែលគេស្រឡាញ់នោះទេ។ គេស្រែកបញ្ឆេះកំហឹងសាស្តរាញ អត់មិនបានសាស្ត្រាញទាញកាំភ្លេីងចេញពីដៃមនុស្សយន្តរបស់គាត់ហេីយកេះកៃបាញ់..
ក្រឹប..
« បា៉ឈប់ទៅ!!!! »
« មិកកូន »
« មិក! »