បួនម៉ោងជាងបានកន្លងផុតទៅ មនុស្សគ្រប់គ្នាគ្មាននរណាម្នាក់បានគេឡេីយនៅរាត្រីមួយនេះ។ យន្តហោះរបស់គ្រួសារមហាវ៉ល់ បានតចនៅលេីអគារពីររយជាន់មួយក្នុងទីក្រុងតូក្យូប្រទេសជប៉ុន ដោយនៅទីនោះមានទាហានជប៉ុនជាច្រេីនចុះមកទទួលពួកគេទាំងអស់គ្នា។
« ហាសហា ម្ចាស់ក្សត្រីជីមីន យាងមកដល់ហេីយ ផូស!»
ជីមីនចុះមកត្រដាងដៃយ៉ាងឡូយ តែត្រូវជីនដាក់មួយដៃព្រោះតែខុសរបៀបពេក
« អត់មាយាទ! ជៀសចេញពីផ្លូវយេីង! ជំទាវជីននឹងឯកឧត្តមណាមជូនយាងមកដល់ហេីយ! ហិហិ តោះប្តីចុះក្រោម » ជីនបានដឹកដៃប្តីរបស់គាត់ចុះទៅក្រោមបាត់ទៅ ក្រោមការសម្លឹងហួសចិត្តពីកូនៗ។ គ្រួសារទាំងមូលបានចុះមកក្រោម នឹងមានការទទួលរាក់ទាក់ពីសំណាក់ទាហានយ៉ាងគគ្រឹកគគ្រេង
« ប្រុសជប៉ុនស្អាតៗម្លេះ! » ថេយ៉ុងលាន់មាត់
« ចង់យកទេ? »
« យកដប់មក អូស៎ច្រឡំ អត់ទេ អត់ចង់បានទេ » ថេយ៉ុគ្រលាស់ពាក្យ លឿនព្រោះតែជុងហ្គុកឈរសម្លក់មុខរួចជាស្រេច
« នែមិក! ចង់ទៅរកស្រីៗជប៉ុននៅទីនេះទេ ស្រីជប៉ុនស្អាតៗណាស់វេីយ! » តាន់កេះដៃមិកស្របពេលកំពុងតែដេីរទៅជាមួយគ្នា
« តែយេីងគិតថា នៅជាមួយឯងវាស្រួលជាង! ហឹស »
« អា...អារោគចិត្ត! » តាន់ស្រែកជេរ
« ឯងហ៊ានជេរយេីងមួយម៉ាត់ទៀត យេីងចាប់បឺតមាត់ឯងមុខទាហានជប៉ុនម្តង សាកទេ? » មិក
«....»តាន់ខ្ទប់មាត់យ៉ាងលឿន ហេីយដេីរពីក្រោយខ្នងមិកទៅព្រោះខ្លាចថាគេធ្វេីមេន។
បន្ទាប់ពីនោះ ពួកគេបានធ្វេីការជិះជណ្តេីរយន្តប្រអប់ដេីម្បីចុះទៅជាន់ទី135ដែលជាជាន់សម្រាប់រដ្ឋាភិបាលជប៉ុនទាំងមូល។ ពួកគេទាំងដប់ត្រូវបានដឹកនាំដោយឧត្តមសេនីយ៍ទោ ក្រមការជប៉ុនម្នាក់
« នែ អាអូនឯងចេះនិយាយភាសារបងទេ? » សូហ្គាបានកេះសួរគេស្របពេលកំពុងជិះជណ្តេីរយន្តប្រអប់ជាមួយគ្នា
« ចេះ! »
« ស្អីក៏ឬកម្លេះ? » ជីមីនចង់ក្តៅក្រហាយហេតុតែសួរមួយម៉ាត់ឆ្លេីយមួយម៉ាត់
« មិនមេនឬកទេ គ្រាន់តែខ្ចិលនិយាយ ចង់អោយខ្ញុំនិយាយស្អី អាមិនទាន់ស្គាល់គ្នាផងយីស! » ប្រុសជប៉ុនរ៉េបមួយខ្សែរថែមទាំងសម្លក់មុខទៀតប្រាប់អោយដឹង
« ហាសហា មុខសង្ហាអញរកថាCrហេីយ លែងអីនិយាយមកញិញជាងខ្ទួយទៀត! ហាស...» ថេយ៉ុងអស់សំណេីចពេញជណ្តេីរយន្ត
« ថេយ៍ ឯងល្មមបានហេីយ គេសម្លក់ឯងទៀតហេីយ » ហូប៊ីជួយឃាត់
« ងាប់ហេីយ ឯងខ្ទេីយមេន? »
« យេីងមិនមេនខ្ទេីយ គ្រាន់តែយេីងមានប្តី ប្រយ័ត្នយេីងប្រាប់ប្តីយេីងណា៎ ពួកឯងចាំមេីល »
តឹង!
និយាយមិនទាន់ចប់ឧត្តមសេនីយ៍ទោសង្ហាតែញិញបានដឹកនាំពួកគេចូលទៅសាលរបស់មន្ត្រីជប៉ុនភ្លាម ព្រោះពួកគេកំពុងតែរង់ចាំវត្តមានគ្រួសារមហាវ៉ល់នោះឯង
ទ្វាដ៏ធំបានបេីកភ្លាម...
ប្រឹប!
« សូមគោរព! » កងទាហាន អង្គរក្ស ក៏ដូចជារដ្ឋមន្ត្រីជប៉ុនបានងេីបឈរគោរពពួកគេយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់។ ពេលនោះពួកគេសម្លឹងមេីលការទទួលរាក់ទាក់ស្វាគមន៍នេះយ៉ាងពេញចិត្តស្តូក
« ម៉ែហា៎ ទាហានជប៉ុនស្អាតៗម្លេះ? » ជីមីនកេះហៅម៉េក្មេកខ្លួន
« អេី ស្អាតមេនតេីកូន! »
« ហឹម ល្មមឈប់និយាយរឿងប្រុសហេីយ យេីងដឹងថាជនជាតិយេីងវាស្អាត! » ឧត្តមសេនីយ៍ដែលឈរជិត មកគ្រហឹមដាក់ពួកគេ ជីនអត់មិនបានបែរទៅសម្លក់មុខវិញ
« ឯងកុំមកចេះ អាខ្ទេីយ! » ជីន
« ឯងក៏ខ្ទេីយដែរ ជេរខ្លួនឯងមេន? »
« នែអាមុខជាំ យេីងអាចធ្វេីជាម៉ែឯងបានណា » ជីន
« នែយាយមុខជ្រួញ អាយុចាស់ហេីយចង់ចូលវត្តទេ? »
« ហឹមនាងឯង!!! » ជីនស្រាបតែមូលដៃសចង់ហក់វៃឧត្តមសេនីយ៍ជប៉ុននោះដែលមកឈ្លោះជាមួយគាត់ តែពេលនោះរដ្ឋមន្ត្រីបានចុះមកយ៉ាងរហ័សហេីយស្រែកឃាត់
« អូយកុំអី ខ្ញុំសុំទផសចំពោះគេផងអ្នកទាំងអស់គ្នា »
« អូ លោករដ្ឋមន្ត្រីមេនទេ? នេះកូនចៅលោកមិនដឹងជាធ្វេីការយ៉ាងមិចទេ តមាត់អោយបប៉ែស!! »
« សុំទោសណា៎សុំទោស អូនសម្លាញ់មកជិតបងមក!! »
ឌឹប!!!!
មួយមាត់របស់រដ្ឋមន្ត្រីពួកគេទាំងដប់ចង់ធ្លាក់អណ្តាតដល់ដីទេ ស្អីគេអូនសម្លាញ់ហ្នឹង?
« នេះ...នេះ...»
« ហេសហេ...គេជាប្រពន្ធខ្ញុំទេីបបានជាខ្ញ់ចាត់ចែងអោយទៅទទួលអ្នកទាំងអស់គ្នា ខ្ញុំសុំទោសផង » ដៃគាត់អោឧត្តមសេនីយ៍យ៉ាងស្អិត ឯគ្រួសារណាមជូនទាំងមូលចំហរមាត់ធ្លុងមេីលមុខគ្នាមិនសម
« បងសុំទោសពួកហ្នឹងធ្វេីអី វាថាអូនឬកហក៎ អូនមិនសុខចិត្តទេ! ហេីយថាអូនមុខជាំទៀត! »
« អូនបានហេីយ អូនទៅសម្រាកសិនទៅ ចាំរួចបងទៅរកនៅពេលក្រោយ »
« ទៅក៏បាន ហ្ហឹស..! យ៉ាងមិចដែរ ប្តីយេីងរដ្ឋមន្ត្រី មីក្អូន!! ឆឹស! » ឧត្តមសេនីយ៍កំពូលខ្មេីតដេីរចេញទៅ នៅឆ្លៀតនិយាយឌឺដងដល់ជីន ជីមីន នឹងថេយ៉ុងទៀតផង ឯជីនចង់តែហក់ទៅធាក់ទេ តែត្រូវសម្រួលឥរិយាបថវិញពេលឃេីញទឹកមុខបស់រដ្ឋមន្ត្រី
« ហុីហុី...ប្រពន្ធលោកស្អាតណាស់! » ជីន
« បាទអរគុណហេីយអ្នកទាំងអស់គ្នា អិញ្ចេីញអង្គុយសិនទៅពួកយេីងកំពុងរៀបចំសភាវុធជូន »
« ហូយបាច់ទេ អោយតែសោរមក តាប៉ែច្រេីនហាស៎! » ថេយ៉ុងហេតុតែធុញធប់ពេក ទេីបទារលឿនៗ
« យីហី...ទៅដោះគ្រាបើបែបណាមីអូន! »
« បានហេីយអោយតែសោរមក ឯណាសោរ? » ជីន
« គឺនេះ! ពួកឯងយកសោរចេញមក » ទូរដែកមួយគ្រឿងបារុញចេញមក ហេីយគាត់បានដោះលេខកូដសំងាត់យកសោរមួយដេីមហុចទៅអោយណាមជូនជាអ្នកកាន់។
« តោះកូន យេីងទៅសុីបាយសិនចាំទៅតាមក្រោយ! បាយៗលោករដ្ឋន្រ្តី ខ្ញុំទៅសិហេីយ » និយាយចប់ទាំងគ្រួសារអូសវ៉ាលីចេញទៅបាត់ ដោយការនឹកហួសចិត្តពីថ្នាក់ដឹកនាំជាន់ខ្ពស់គ្រប់ៗគ្នា ស្អឺទៅស្អីនឹង? ដូចវ៉ល់អាមិចទេជាមួយពួកហ្នឹង?
បន្ទាប់ពីទទួលបានសោរសំងាត់ហេីយ ណាមជូនបានបញ្ជារអោយសមាជិកខ្លួនទាំងអអស់ស្លៀកពាក់រៀបចំរួចជាស្រាច់ដេីម្បីត្រៀមឡេីងឡានចេញទៅកាន់ព្រំដែន។ ម្នាក់ៗបានរៀបចំបំពាក់គ្រឿងសភាវុធគ្រប់លេីដងខ្លួន អាវស្បែកការពារគ្រាប់នឹងកាំភ្លេីងវែងជាប់ខ្លួន។
« មិកកូន ប៉ាផ្ញេីរមេីលថែរហូប៊ីផងណា៎...» ណាមជូន
« បាទប៉ា មិនអីទេ »
« ចុះខ្ញុំ? អត់មានណាមេីលថែរខ្ញុំទេហ៌ » តាន់អេីតកមកនិយាយ
« ហែងងាប់ណាងាប់ទៅមែនកូនអញផង » មួយម៉ាត់ផ្តាច់ព្រលឹងពីសម្តីម៉ែជីន
« ហ្ហឹកៗធ្វេីបាបគេរហូត! »
« ឆឺសស!! »
« មិក ខ្ញុំផ្ញេីរប្រពន្ធខ្ញុំផង! » សូប៊ីនបានផ្តាំទៅមិក មិកងក់ក្បាលយល់ព្រមទាំងញញឹម
« ប៊ីនហា៎ កុំភ្លេចសន្យាណា៎...បងត្រូចតែត្រឡប់មករកអូនវិញ » ហូប៊ីស្រាប់តែយំទាំងទឹកភ្នែកមក អោបគូរស្នេហ៍គេម្តងទៀត។ នាយក្រាស់អងញងែលក្បាលរាងតូចថ្នមៗនឹងថេីបថ្ងាស់គេមួយខ្សឺត ទេីបដាច់ចិត្តព្រលែងចេញ
« បងនឹងមករកអូនវិញមិនខាន »
« ម៉ាក់ប៉ាក៏ដូចគ្នា ខ្ញុំចង់ឃេីញវត្តមានគ្រប់គ្នានៅក្នុងពីធីមង្គលការរបស់ខ្ញុំ! » និយាយបែបនេះហេីយគ្រួសារណាមជូនសេីចទាំងអស់សំណេីចជាមួយហូប៊ីជាខ្លាំង រួចពួកគាត់មកអោបលារគ្នាម្នាក់បន្តិចៗ មុននឹងពួកគេច្បាប់ផ្តេីមពាក់របាំងមុខហេីយត្រៀមចេញទៅ។
« បងទៅសិនហេីយ! »
ចេញដំណេីរ!