Miria's POV
Nakatitig lang ako sa likuran ni L habang unti-unti siyang lumalayo.
Napakagat ako sa ibabang labi ko.
Alam kong malaki ang galit mo kay Lhian, pero patawarin mo ako dahil hindi ko kayang kamuhian ang taong iyon. Kung alam mo lang talaga ang katotohanan, L.
Mabilis akong nawala sa dilim. Mabilis akong naka-akyat sa tutok ng building. Tss! Why I am even here? E wala naman nang sense ngayon ang misyong iniatas saakin ni Lory? Hindi ko na kailangang sundin ang isang iyon.
Sa ngayon kailangan kong matulungan si Lhian. Iyon na ang plano ko ngayon.
I'm so stupid! Dapat matagal ko nang kinompronta iyong Lhian na yun e. Kainis! Mas inuuna kasi niya ang galit niya. Kada makita ba naman kasi ako ay agad niya akong aatakihin. Well, hindi ko siya masisisi dahil muntik ko nang madamay noon si Cielle.
If I know nakakasagabal lang siguro ako sa date nila noon. Tss!
Napangiti na lang ako nang maalala ko si Cielle at iyong si Cheyenne. Ewan ko pero biglang namiss ko sila.
"That's the second time I caught you smiling. Until now I didn't know that it's even possible." Wika ng isang malamig na boses kaya mabilis akong lumingon dito. Kumunot ang noo ko pagkatingin ko sakanya.
"What do you need again, Alexander?" Malamig din na tanong ko sakanya.
I didn't even felt his presence.
Nakita kong ngumisi siya saka tumingin sa malayo.
"Sana palagi ka na lang nakangiti." Bumulong siya, pero hindi ko narinig kaya pinaulit ko.
"Anong sabi mo?" Tanong ko habang nakataas ang isa kong kilay.
"It's none of your business. Anyway, I'm just here to warn you. Don't do anything stupid. They're on the move." Pagkasabi niya noon ay inilagay niya ang isang kamay niya sa kanyang bulsa at tinalikuran niya na rin ako.
Tinitigan ko lang siya habang unti-unti siyang lumalayo.
Kahit papaano grateful parin ako sa kaibigan kong ito dahil nagawa pa niya akong balaan ngayong nandito ako sa lugar na delikado. Maaari siyang matunugan ng mga ibang tauhan ni Lory sa ginagawa niya.
Tuluyan na siyang nakatalon sa kabilang gusali.
Sumeryoso naman na ako at muling tumingin sa paligid ko. Kailangan ko nang mag-focus sa plano. Kailangan ko munang iwaksi ang lahat at gamitin ang mga natutunan ko bilang assassin. Minsan natatakpan na ng kung anong nararamdaman ko ang buong pagkatao ko kaya naman kailangan ko muna itong itago. Parang unti-unti ay may nagbabago.
Tss!
"Kainis! Kasalanan mo to Graecielle! Lalo ka na Cheyenne! Mukha akong tanga rito kausap ang sarili---
"Ouch! What the---" Napasigaw ako sa sakit nang makagat ko ang dila ko. Ugh! Ngayon lang ito nangyari saakin. I just bit my tongue!
"May naka-alala ba sakin? Imposible."
Napa-isip tuloy ako. Bakit parang may nagbago na sayo Gaia?
Last time I saw my self, I was still as cold as ice, but as of now it is diffirent.
Napatayo ako ng tuwid at dumampi ang malamig na hangin saaking mukha dahilan din para sumabay sa pagsayaw ang aking buhok.
Napangiti na lang ako. Pakiramdam ko para akong ibon na nakalaya sa pagkakakulong.
And not bad after all.
"Hindi ko akalaing ganito ang naging epekto niyo saakin." Usal ko sa hangin.
Okay. Tanggap ko na. Panalo ka nanaman Xander. Tama ka nga talaga sa sinabi mo noon. Nagbago nga ako. Thanks to you and to those two morons that I've met.
"From now on, I'll protect the people who are important to me."
Ayoko nang mangyari ulit ang nangyari dati. Masyado pa akong mahina noon. Pero ngayon ay kakayanin ko na.
Tumingin ako sa kalangitan at pinagmasdan ito.
"Bet you're all proud, Mom, Dad, Sis even you Olive."
Buo na ang desisyon ko. Kailangan kong ituloy ang plano kaya naman nang walang anu-ano'y mabilis akong tumalon mula sa kabilang gusali.
Sa ngayon ay kailangan ko munang manmanan ang ikinikilos ng Salvatore Clan. Hawak nila si Lhian at hanggang ngayon ay iniisip ko parin kung saan nila siya dadalhin.
Huli na ako nang makarating kanina kaya hindi ko naabutan ang buong nangyari sa pagitan nila ni Lory.
Alam kong parang itinuring ko nang pangalawang pamilya ang Salvatore, pero nagbago ang lahat simula noong mamatay si Master Leonardo. Si Master lang naman ang tanging sinusunod ko. Gaya nga ng sinabi ko ay nagkukunwari lang ako sa umpisa na sinusunod ko yung Lory na yun. Tiyak akong marami pang sikretong tinatago ang Salvatore.
Isa na rin doon ang pagpaslang sa buo kong pamilya. Alam kong may hindi sila sinasabi saakin.
Tumalon ako sa mababang gusali lang at naramdaman kong basa ang pisngi ko. Kaya naman hinawakan ko ito. Hindi ko namalayang lumuluha na pala ang mga mata ko. Tuluy-tuloy rin ito sa pagdaloy.
Matagal nanaman simula noong maluha ako.
Great! I am not an emotionless being after all.
Ngumiti ako saka pinunasan ang luha ko.
Hangga't maaari kailangan ko pa ring lumaban.
Tatalon na rin sana ako sa isa pang gusali nang biglang tumunog ang suot kong earpiece dahilan para mawalan ako nang concentration sa pag landing kaya naman napakapangit ng pagkabagsak ko. Unang tumama ang braso ko at nagpagulong-gulong ako.
"F*ck! What was that!? Darn it! Ang sakit!" Mura ko dahil sa sobrang lakas ng impact ng pagbagsak ko. Hinawakan ko yung prosthetic arm ko para tignan kung nasira ito. Mabuti naman at walang nangyari rito.
Agad kumunot ang noo ko at inilagay ang atensyon ko sa aking earpiece.
"Hey! What the hell was that? Who is this? Tell me and I'll crush you!" Sigaw ko. Narinig ko namang tumawa ang nasa kabilang linya.
"You never changed. You're still the same stubborn girl who lost her arm."
Natulala ako sa narinig. Ang taong ito. Hindi kaya---
Kaagad nagpakita sa isipan ko ang sari-saring imahe ng taong iyon. Nagigting ang bagang ko nang maalala ang nakakainis na kulay blonde niyang buhok.
Damn! Anong ginagawa niya sa loob ng eapiece ko?
O_o
Ano bang sinasabi ko?
Nababaliw na ako. Paano siya kakasya diyan? Stupid, Gaia!
Sumeryoso ulit ako at nagsalita. Itinuon ko na ang aking pansin sa taong nasa kabilang linya or should I say a monster.
"Oh, I remember how pitiful your face was." His laughter echoed inside my ear. Nakakairita!
"What do you want? Just go straight to the point! What is it?!" I said on top of my lungs. Naiinis na ako.
Tumawa lang ito. Hindi na ako makapagpigil. Gusto ko nang sirain itong earpiece.
Wait? Paano siya naka-connect dito?
Tss. Nagtanong pa ako. Allied Family ng Salvatore ang pamilya ng taong ito. Tss! I almost forgot.
Napakagat ako sa ibabang labi ko sa isiping iyon. Nakapameywang ako habang nag-iisip kung paano ako makikipag-usap sa taong to', pero bago pa ako makapag-isip ay nauna na siyang magsalita.
"I want your help, Gaia Alessandri." Napansin kong nagbago ang tono niya. Para bang naging maamo ito. Parang lang naman, pero hindi naalis sa akin ang galit nang tawagin niya ako sa buo kong pangalan.
How dare you?
"Non chiamarmi con il mio nome, Noi non siamo vicino!" I screamed at him.
(Translation: Don't call me by my whole name. We're not close!")
I heard him sighed.
"Say whatever you want, but I'm really serious about right now that's why I need your help."
Natigil ako sa sinabi niya. Seryoso talaga siya? Kanina lang ay kung makatawa siya'y sobra kung makapanghusga. Paano ko pagkakatiwalaan ang tulad niya?
Baka nakakalimutan niyang halos malagutan na ako ng hininga noon sa ginawa niya. And now he wants my help?! What the heck? Siraulo ba siya?
"Forget everything that I've done. Back then, I have some strange condition and you're the unlucky victim that time." Malumanay niyang sabi. Kunot lang ang noo ko dahil sa mga pinagsasabi ng taong ito. Hindi naman ako umimik.
"Don't worry. This is all for the sake of Lhian."
I didn't expect what I just heard. Iniisip ko tuloy kung sino ba talaga itong kausap ko. At para rin daw kay Lhian? Bakit parang may lungkot yung pagkakasabi niya kaya naman hindi ko na naiwasang magtanong.
"Wait! Ikaw ba talaga itong kausap ko, ah? Blaise, iyong sadistang gago?"
Pabalang kong wika.
"Oo naman. Sino pa ba ang puputol sa kamay ng tulad mong matigas ang ulo? Pero sobra naman ata iyong description mo saakin."
O_o
My gosh! Kung makikita niya lang ang mukha ko ngayon. Shocked was written all over my face!
How-How--How is this possible? Ang kapal ng mukha niya.
"Oh, napipi ka na ata riyan? Ano na? About what I've said, we need you, Gaia." Wika niya. Kaya naman ginulo-gulo ko ang buhok ko.
Umayos nalang ako at saka napahawak sa ulo ko. Sumasakit na kasi.
"Kailangan ka namin at dahil na rin sa mga impormasyong nalalaman mo. Alam rin naming marami kang mga tanong na gustong masagot." Maayos na sabi niya. Nabigla rin ako rito. Sa mga sinabi niya ay parang biglang meron sa parte ko na gusto nang pumayag.
Maari nilang masagot ang lahat ng mga tanong ko?
Napabuntong hininga ako saka mariin na pumikit. Ito na kaya iyong pagkakataon na yun?
Hindi naman masamang pumayag e. Saka na-intriga ako dahil maaari niyang masagot ang mga katanungan ko tungkol sa pagpaslang sa buong pamilya ko.
"Just make sure that you'll never betray me. Do you understand? If you'll just kill me during the process, well, I'm letting you to do it now." Wika ko. Kailangan kong makasiguro.
Tumingin tingin ako sa paligid. Baka may mga espiya siya rito, pero napangiwi ako nang marinig ang mahinang tawa niya sa kabilang linya.
"What are you laughing at? May nakakatawa ba sa sinabi ko?" Inis kong wika.
"Matalino ka talaga. Para kang iyong Ate mo. Sinisigurado muna ang lahat bago pumasok sa isang misyon." Sinasabi niya habang natatawa.
"Your elder sister, at the age of 10 she can already handle a mission. Kaya nga gustong gusto siyang ka-partner ng Kuya ko noon, pati na rin si Mama ay gustong-gusto niyang ihandle ang Ate mo sa isang misyon." Masaya ang pagkaka-kwento niya. Naiimagine ko tuloy ang itsura nito kapag sinasabi ang tungkol sa namayapa kong kapatid.
Ate, kung alam mo lang. May isa ka palang fan dito. Amazed na amazed siya sayo.
"Alam mo talaga ang tungkol sakanya, ah? What a great revelation." Hindi makapaniwalang sabi ko.
Natawa naman siya.
"Ofcourse, bata palang din ako noon ay hinangaan ko na siya."
"Sad to say pero kahit siya hinding hindi ka mapapatawad dahil sa ginawa mo sa sarili niyang kapatid." Wika ko.
"I'm sure na tuwang tuwa siya noong ginawa ko iyon sa sarili niyang kapatid. Alam niyang nahihibang noon ang kapatid niya kaya kailangan niyang magising." Batid ko'y nakangisi siya habang sinasabi iyon. Tss. Buset!
Papayag na ako sa sinasabi niya kung makakatulong sila sa pagliligtas kay Lhian at kaya nilang masagot ang mga katanungan ko. Mas okay na iyon dahil hindi ko rin naman makakayang mag-isa sa misyon kong ito. Kailangan ko ng backup.
"Tss. Sige na. Pumapayag na akong sumama sainyo." I said. Tapos pagkasabi ko noon ay mabilis akong tumakbo at tinalon ang kabilang gusali.
"Well, that's great." Wika niya. Saka siya suminghap. "Susunduin na kita ngayon din. Prepare yourself." Pagkasabi niya sa akin ay kaagad ko nang narinig ang tunog na parang---
*KLAG! KLAG! KLAG! KLAG! KLAG! KLAG!*
"WHAT THE HECK!?" Sigaw ko! Hindi ko na rin maintindihan ang sinasabi ng nasa kabilang linya.
Nasa harap ko lang naman ang isang Helicopter. At iyon na nga, binuksan niya ang pinto at nakita ko ang nakakasilaw na Blonde niyang buhok. Ang pangit! Ang lawak pa ng ngiti niya. Tapos naglabas ba naman ng megaphone!
"Nice to see you again, Honey! Sumakay ka na at nagmumukha ka ng bruha riyan." Wika niya na nakatapat sa may bibig niya ang megaphone. Wala nang silbi 'tong earpiece ko ngayon.
Maka-honey!? We're not even close. Damn it!
Tsk! Paano ako magmumukhang bruha e halos ilang inches na lang ata sa mukha ko yang Helicopter mo! Talagang nagulo na ng bongga ang buhok ko!
"Shut up! Tandaan mo! Kinamumuhian parin kita!" Then with that I raised my middle finger at him and stucked my tongue out.
"Uy! Gusto ko yan!" Sigaw niya ulit sa megaphone. Sh*tness talaga to!
'Di nagtagal ay ni-hulog na niya iyong ladder. Mabilis ko itong inabot at inakyat ito. Pero naisip kong hindi ako papasok sa loob ng copter niya. Ayoko siyang makasama. Nanatili akong nakalambitin doon at nakakapit lang sa ladder. Duh! I'm not scared of heights.
"Hey!" Tawag niya saakin at napatingin naman ako sa itaas. Nabigla ako nang may hawak siyang kutsilyo.
Nanlaki ang mata ko. Buset! Sabi na nga e!
"I swear! I'll kill---
"Just kidding." Wika niya saka tumawa. Papatayin ko 'to!
"If you do that again? I am really going to slit that f*cking throat of yours." Banta ko sakanya.
Nakita ko ang pagngiti niya saka ba naman ako kinindatan. Napabuntong hininga nalang ako. Hindi ko alam pero desperado na ako sa mga kasagutan. Gusto kong makumpirma na ang lahat para matapos na at para matahimik na rin ang isipan ko.
****
To be continued
Edited: 06-06-2019