ថ្ងៃនេះ Jungkook បានចេញពីធ្វើការងាររបស់នាយមុនម៉ោងនិងលឿនជាងធម្មតា ព្រោះឮមកថាក្មេងដែលនៅឯវិមានយំដោយសារនាយឡើងឈឺទៅហើយ ទើបនាយក៏សម្រេចចិត្តត្រឡប់មកវិមានវិញមុនរសៀល។
បន្ទាប់ពីចតឡានទុកដាក់រួចរាល់ Jungkook ក៏បោះជំហានចូលទៅខាងក្នុងរៀបនឹងឡើងទៅខាងលើទៅហើយ ស្រាប់តែនាយក៏ក្រឡេកឃើញរាងតូចដើរទៅណាក៏មិនដឹង ទើបនាយក៏ដើរតាមពីក្រោយគេដោយមិនឲ្យអ្នកខាងមុខបានដឹងខ្លួននោះឡើយ។
''គេចូលទៅទីនោះធ្វើអី?'' Jungkook ឧទានឡើងក្នុងចិត្តទាំងជ្រួញចិញ្ចើមចូលគ្នាមុននឹងដើរតាមពីក្រោយរាងតូចដែលកំពុងចូលទៅខាងក្នុងរួចក៏...
« នរណាអនុញ្ញាតឲ្យឯងចូលទៅទីនោះ? » Jungkook ឈរសម្លឹងពីមាត់ទ្វារនៃបន្ទប់ដាក់សៀវភៅទាំងទឹកមុខគួរឲ្យខ្លាច ឯរាងល្អិតក៏រហ័សបែររកប្រភពសម្លេងភ្លាមហើយក៏ចាប់ផ្ដើមភ័យបែកញើសញ័រខ្លួនតតាត់ ពេលរាងក្រាសសម្លឹងមកកាន់គេដូចជាចង់ចាប់ហែកសាច់របស់គេជាចំរៀកៗអញ្ចឹង។
« ខ្ញុំ...ខ្ញុំសុំទោស! » Taehyung និយាយសុំទោសទៅកាន់រាងក្រាសទាំងញ័របបូរមាត់ចង់យំ ព្រមទាំងឱនមុខចុះក្រោមមិនហ៊ានងើបទៅប្រឈមជាមួយនឹងរាងក្រាសឡើយ។
Jungkook ឈានជំហានជើងមួយៗដើរទៅមុខឯរាងតូចក៏ឈានជំហានជើងមួយៗថយទៅក្រោយរហូតទាល់តែខ្លួនរបស់គេប៉ះនឹងតុធ្វើឲ្យគេភ្លាត់ជំហរដួលទៅអង្គុយលើតុមួយនោះដោយមាន Jungkook ឈរនៅចំកណ្ដាលមុខរបស់គេតែម្ដង។
« នរណាអនុញ្ញាតឲ្យឯងឈានជើងចូលបន្ទប់ដាក់សៀវភៅរបស់យើង? » Jungkook សួរទៅកាន់គេដោយសម្លេងត្រជាក់ស្រេបស្ដាប់ហើយគួរឲ្យកោតខ្លាច និងដើរចូលទៅកាន់តែគៀកនឹងរាងតូចដែលគិតតែពីឱនមុខចុះគេចពីនាយ។
« .... » គ្មានការឆ្លើយតបមកវិញឡើយ កាន់តែធ្វើឲ្យរាងក្រាសមិនចូលចិត្តនិងមួរម៉ៅឡើងមកភ្លាមៗ។
« និយាយ! » Jungkook ស្រែកសម្លុតដាក់មុខគេធ្វើឲ្យ Taehyung ភ្ញាក់កន្ត្រាក់ខ្លួនទាំងភ័យខ្លាច មុននឹងតំណក់ទឹកភ្នែកមួយតំណក់របស់គេស្រក់ចុះមក។
« ខ្ញុំ...ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់មកអានសៀវភៅប៉ុណ្ណោះ! » Tae ចាប់ផ្ដើមអណ្ដើតអណ្តក់និងនិយាយយ៉ាងត្រដិត។ បន្តិចក្រោយមកគេក៏ភ្ញាក់ម្ដងទៀតពេលដៃដែលមានស្នាមសាក់មួយនោះវារឡើងមកឱបរឹតចង្កេះតូចស្ដើងរបស់គេដូចជាពស់ថ្លាន់រុំព័ទ្ធអញ្ចឹង ឯម្ខាងទៀតក៏លើកឡើងយឺតៗមកប៉ះផ្ទៃមុខសរម៉ដ្ឋរលោងរបស់គេ និងអង្អែលថ្នមៗរហូតទាល់តែរាងក្រាសក៏ប្ដូរមកជាចាប់ច្របាច់ថ្គាមរបស់គេវិញម្ដង។
« ជាកូនបំណុលរបស់យើងឯងគ្មានសិទ្ធធ្វើអ្វីតាមតែអំពើចិត្តទេ » Jungkook និយាយឡើងមួយៗទាំងសង្កត់ជើងធ្មេញគ្រតគ្រាតដូចជាចង់ចាប់ហែកស៊ីរាងតូចនាពេលឥឡូវនេះអញ្ចឹង។
« កូ...កូនបំណុល? » Taehyung សួរទៅកាន់នាយនិងងើបទៅសម្លឹងមុខរបស់រាងក្រាសចំៗទាំងទឹកភ្នែកដក់ជាប់ពេញរង្វង់កែវភ្នែកក្រឡង់ៗទាំងមូល។
« កូនបំណុល និង កម្មសិទ្ធិ » រាងក្រាសឱនទៅខ្សឹបក្បែរត្រចៀករបស់នាយល្អិតដោយប្រើសម្លេងដ៏សែនជ្រៅនិងធំរបស់នាយធ្វើឲ្យ Tae ស្ដាប់ឮហើយព្រឺសម្បុរពីក្បាលដល់ចុងជើងរបស់គេខ្ញាកៗ។
ដៃមាំធំក៏ប្ដូរទីតាំងពីច្របាច់ចង្ការមកជាអូសចុះតាមទម្រង់មុខរាងតូចធ្វើឲ្យនាយល្អិតស្រេវស្រើបភ័យខ្លាច ដកដង្ហើមសឹងមិនដល់គ្នា ឯភ្នែកទាំងគូក៏ខំប្រឹងបិទយ៉ាងជិតព្រោះមិនចង់ឃើញនូវអ្វីដែលកំពុងតែកើតឡើងទាំងអស់។ Jungkook សម្លឹងបបូរមាត់តូចស្អាតពណ៌ផ្កាឈូកដ៏គួរឲ្យចង់ថើបមួយនោះ មុននឹងយកម្រាមដៃមេរបស់ខ្លួនទៅស្ទាបអង្អែលបបូរមាត់ទន់ល្មើយរបស់គេថ្នមៗយ៉ាងស៊ីអារម្មណ៍។ Taehyung គិតតែពីខំប្រឹងបង្រួមភ្នែកបិទមិនព្រមបើកមកនោះឡើយ។ បន្ទាប់ពីដឹងថាមានម្រាមដៃស្ទាបអង្អែលបបូរមាត់របស់គេ ក៏ធ្វើឲ្យគេដកដង្ហើមញាប់ៗភ័យបុកពោះផឺតផតស្ទើរស្ទះខ្យល់ម្ដងៗ។
« Jungkook hyung?! » Jungkook រៀបនឹងឱនទៅថើបបបូរមាត់មួយនោះទៅហើយស្រាប់តែមានសម្លេងមកហៅបង្អាក់ធ្វើឲ្យដាច់ចង្វាក់របស់នាយដែលបិះនឹងបានប៉ះពាល់បបូរមាត់របស់រាងតូចនៅមុននេះ។ បន្ទាប់ពីឮសម្លេងហៅ Jungkook ក៏ដោះលែងរាងតូចចេញពីការឱបចង្កេះដោយដៃរបស់នាយ រួចនាយក៏ដើរចេញទៅបាត់ទុកឲ្យ Taehyung នៅក្នុងបន្ទប់ដាក់សៀវភៅម្នាក់ឯងទាំងភិតភ័យមិនទាន់បាត់។
Taehyung បើកភ្នែកឡើងយឺតៗបន្ទាប់ពីដឹងថាលែងមានវត្តមានបុរសម្នាក់នោះនៅទីនេះទៀត ទើបគេក៏ដកដង្ហើមធំព្រូសខ្យល់ចោលធូរក្នុងចិត្តដែលតានតឹងមកជាយូរនេះ។ នាយល្អិតក្រោកចុះពីលើតុរួចក៏រត់ចេញពីបន្ទប់សៀវភៅឡើងកាំជណ្ដើរដែលនៅជាប់នេះដើម្បីទៅខាងលើបន្ទប់របស់គេវិញ។
Jungkook ដើរទៅរកប្រភពសម្លេងដែលបានស្រែកហៅនាយមុននេះក៏បានឃើញថាជា hyunjin ប្អូនប្រុសជីដូនមួយរបស់នាយសោះដែលបានមករំខានពេលវេលាដ៏សំខាន់របស់នាយនាពេលអម្បាញ់មិញនេះឯង។ នាយដើរទៅទម្លាក់ខ្លួនអង្គុយលើសាឡុងក្នុងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវទាំងមុខងាប់ ដូចជាមិនពេញចិត្តនិងមិនសុខចិត្តនឹងរឿងអ្វីមកអញ្ចឹង។
« aww នេះ Minho hyung ត្រឡប់មកវិញហើយ hyung មិនសប្បាយចិត្តទេហេស៎ ? » hyunjin ជ្រួញចិញ្ចើមសួរទាំងងឿងឆ្ងល់នឹងទឹកមុខរបស់បងប្រុស។
« សួស្ដី hyung » Lee Minho ជំនិតដៃឆ្វេងរបស់ Mafia boss របស់យើងនេះឯង។ នាយទើបតែឡើងមកពី ជប៉ុន មកដល់ កូរ៉េ នាប៉ុន្មាននាទីមុននេះប៉ុណ្ណោះ និងបានឈានចូលមកសួរសុខទុក្ខ boss របស់គេផងដែរ។
« អូ! ការងាររបស់ឯងយ៉ាងម៉េចហើយ Minho? » Jungkook បន្ធូរអារម្មណ៍រួចក៏ចាប់ផ្ដើមសួរ។
« ទៅមុខរលូនមិនមានបញ្ហាទំនាស់អ្វីទេ! និយាយអញ្ចឹង hyung មុននេះកើតអីហេស៎? បានជាទឹកមុខមិនសូវសប្បាយចិត្តសោះ! » Minho ឆ្ងល់ក៏សួរភ្លាម
« យើងមិនអីទេ គ្រាន់តែស្រ្តេសរឿងការងារបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ! បើជ្រុលជាមកដល់ទីនេះទៅហើយនៅសម្រាកនិងបាយល្ងាចនៅទីនេះតែម្ដងទៅ » Jungkook យកលេះដោះសាររួចទើបបង្វែរប្រធានបទដើម្បីកុំឲ្យពួកគេសួរនាំដេញដោលច្រើន។
« មានអីល្អដែរតើ! ខ្ញុំមកពីឆ្ងាយហត់ស្រាប់ផង មិនក្រែងចិត្តទេណា៎ hyung ខ្ញុំទៅសម្រាកហើយ » Minho ក្រោកឈរឡើងពេញកម្ពស់រួចក៏ដើរទៅរកបន្ទប់ជាន់ផ្ទាល់ដីរបស់គេដែលមានទុកសម្រាប់គេពេលមានការងារសំខាន់ត្រូវធ្វើនៅទីនេះម្ដងៗ។ អ្នកបម្រើក៏អូសវ៉ាលីរបស់ Minho ដើរទៅតាមនាយ។
« មុននេះ hyung និងក្មេងម្នាក់នោះកំពុងធ្វើអីនៅឯបន្ទប់សៀវភៅ? មិនមែនថាខ្ញុំចង់ទៅលបមើលអ្វីទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំដើររក hyung យូរហើយ » បន្ទាប់ពី Minho ចេញផុត hyunjin ក៏ខិតទៅជិតបងប្រុសនិងខ្សឹបសួរទាំងងឿងឆ្ងល់ តែបន្ទាប់ពីបានឃើញទឹកមុខរបស់បងប្រុសភ្លាមនាយក៏ញញឹមចុងបបូរមាត់ដោយដឹងពីមូលហេតុដែលធ្វើឲ្យបងប្រុសរបស់គេតានតឹងបែបនេះហើយ។
« មិនមែនជារឿងរបស់ឯងទេ hyun » Jungkook ឆ្លើយតបទាំងមុខមិនរីកមិនរាប់ញាតិ។
« ohhh ខ្ញុំច្បាស់ជារំខាន hyung ខ្លាំងណាស់ហើយមុននេះទើបបានជាមិនសប្បាយចិត្តអញ្ចឹង » hyunjin និយាយលេងសើចនិងចំអកលេងថាឲ្យបងប្រុស មុននឹងនាយក៏ក្រោកឈរដើរចេញពីបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ បើនៅយូរជាងនេះទៀតគ្រាប់រំសេវបើមិនធ្លុះក្បាលទេក៏ពិការក៏ថាបានដែរ។
« អាច្រម៉ក់នេះរំខានយើងពិតមែន » Jungkook ដកដង្ហើមធំក្រវីក្បាលបណ្ដេញភាពតានតឹងដែលនាយបៀមទុកចេញ ព្រោះតែប្អូនជីដូនមួយរបស់នាយនេះឯងទើបពេលវេលាដ៏សែនល្អរបស់នាយនៅមុននេះរលាយអស់រលីង។
To be continued.....
***
ខូចអស់អារម្មណ៍គេអស់ហៃ bro Jin 🥹