ព្រឹកថ្ងៃថ្មី
ពេញមួយយប់ដែលជីមីនរំអុកយ៉ុនហ្គីឲ្យដើរលេងជាមួយខ្លួនមិនព្រមចូលផ្ទះ។ ណាស់តែព្រះអាទិត្យរះមកទើបព្រមមកផ្ទះវិញចរិតជីមីនបែបនេះធ្វើឲ្យគ្រួសារបារម្ភជារឿយៗតែគិតឬថាក្មេងរឹងក្បាលម្នាក់នេះព្រមស្តាប់បង្គាប់?
«ខ្ញុំទៅហើយ» យ៉ុនហ្គីនាំជីមីនមកដល់ផ្ទះដោយសុវត្ថិភាពរួចទើបព្រមត្រឡប់ទៅផ្ទះខ្លួនវិញនេះអត់ងងុយមួយយប់ហើយខ្លួនប្រាណក៏ល្វើយណាស់ទៀត។
«សុខសប្បាយតាមផ្លូវណាលោកពូ» ជីមីនប្តូរសព្វនាមហៅយ៉ុនហ្គីធ្វើឲ្យនាយសង្ហាសង្គ្រឺត ជើងធ្មេញខឹងគេទាំងព្រឹក។ តែឫកពារនាយពេលនេះបែរជាធ្វើឲ្យជីមីនញញឹមបានយ៉ាងងាយទៅវិញ។
«ហ្ហឹស!» ក្រោយគេចេញទៅផុតក៏តាំងធ្វើមុខឌឺដងពីក្រោយខ្នងទៅវិញ។ ជីមីនដើរចូលផ្ទះដូចគ្មានរឿងអីកើតឡើងទោះបីអ្នកផ្ទះប្រើភ្នែកទាំងគេសម្លឹងគេឥតដាក់យ៉ាងណាក៏ដោយ។
«ទាល់តែមេឃភ្លឺច្បាស់ចាំងថ្ងៃទើបកូនអូនរកផ្លូវមកផ្ទះឃើញ» ពាក្យសម្តីស្វាគមន៍ដំបូងដែលទទួលបានគឺពាក្យបញ្ឆិតបញ្ឆៀងពីឪពុកទៅវិញ។ គិតទៅសែនឈឺចាប់មកពេលណាក៏ខុសគិតទៅអាងតែគេក្មេងគួរឲ្យស្រឡាញ់ធ្វើបាបគេរហូត។
«កូនអូនឯណាកូនបងទេតើ» មិនត្រឹមតែមិនទទួលទេអ្នកស្រីផាកលើកដាក់ឲ្យស្វាមីវិញយ៉ាងសមចិត្ត។
«កូនអូនទេ» លោកផាកក្រលាស់មិនព្រមទទួល
«កូនបង»
«កូនអូន»
«កូនបង»
«កូនអូន»
មើលចុះចាស់ៗប្រកែកគ្នាមិនព្រមទទួល ស្គាល់ក្មេងតូចម្នាក់នេះសោះយ៉ាងណាក៏ ដោយឲ្យតែពេលជីមីនបង្ករឿងឬធ្វើខុសលើកណាក៏គ្រួសារគេមិនព្រមទទួលថាជាកូននោះឡើយទុកឲ្យគេអន់ចិត្តតែឯងរាល់លើក។
«បើប៉ាម៉ាក់ពិបាកអារកាត់មិនដឹងថាខ្ញុំជាកូនអ្នកណាខ្ញុំទៅនៅផ្ទះលោកអ៊ំមីនក៏បានដែរកុំឲ្យលោកទាំងពីរហត់ចិត្ត» កាយតូចនិយាយដោយកាយវិកាអន់ចិត្តតែមកនឹកឃើញអីចង់ទៅនៅជាមួយគ្រួសារយ៉ុនហ្គីទៅវិញ។
«មិនបាន» ប៉ាម៉ាក់ជីមីនប្រកែកព្រមគ្នាមិនដឹងថាហេតុផលណាឲ្យជាក់ច្បាស់នោះទេដឹងត្រឹមថាកូននេះមិនអាចទៅនៅជាមួយគេបាន។
«ហេតុអីទៅ?» ជីមីនសួរដោយការងឿងឆ្ងល់ក្នុងចិត្តនេះគេក៏ជាប្រុសហើយគ្រួសារនោះក៏មានតែនាយយ៉ុនដែលជាប្រុសដូចគ្នាហេតុអីនៅមិនបាន?
«កូនកុំចចេសពេកម៉ាក់និងប៉ាគ្រាន់តែល៎លេងប៉ុណ្ណឹងប្រញាប់ទៅញុាំបាយឲ្យហើយទៅអ៎ាល បានទៅសម្រាក» លោកផាកនិយាយលួង លោមកូនបំណងមិនចង់បកស្រាយវែកញែករកការពិតអីសោះ។ តែទោះឆ្ងល់ទាល់ឆ្កួតក៏ជីមីននៅតែងក់ក្បាលយល់ស្របសិននិងឡើងចេញពីទីនោះដោយបៀមចម្ងល់ជាប់។
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ថ្លែងពីជីវិតស្នេហាដ៏សែនមានក្តីសុខរបស់ជុងហ្គុកវិញពេលនេះកំពុងសប្បាយឈួលចិត្តនិងអារម្មណ៍ ព្រោះថាអាចបកស្រាយនូវអ្វីដែលខ្លួនចង់ហើយគ្រួសារជុងហ្គុកក៏មិនចេះប្រកាន់ទោសអូសដំណើរអ្វីដែរ។ ពោលគឺស្របតាមចិត្តកូនៗដែលមានអាយុរាងក្រែលដែរនឹងឯង។
ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃអាទិត្យចុងសប្តាហ៍ទៀត បានដៃថេយ៉ុងរំអុកជុងហ្គុកទៅផ្សារឲ្យសប្បាយដៃម្តង។ រាល់ថ្ងៃបន្ទាប់ពីក្លាយជាសង្សារជាមួយជុងហ្គុកមកថេយ៉ុងក៏ចេញជាចរិតក្មេងឡើងមកលេងសើចញិកញ៉ក់ពូកែខាងលេងទឹក មុខ។ តែនៅមុខប៉ាម៉ាក់គេវិញមិនហ៊ានសូម្បីក្អកមួយអឿសឡើយខ្លាចក្រែងចិត្តគ្រួសារគេ។
«អូនចង់បានតុក្កតានោះណាស់» ថេយ៉ុងលើកដៃចង្អុលទៅកាន់តុក្កតាដែលគេបង្ហាញនៅលើទូមួយដែលជារូបខ្លាឃ្មុំណ៌ស លាយខ្មៅដែលអាចនិយាយបានថាជាតុក្កតាផេនដានេះឯង។
«អ៎ូយបងស្រវាំងភ្នែកមើលមិនឃើញទេ» ជុងហ្គុកប្រែជាស្រវាំងភ្នែកព្រោះថាតុក្កតានោះមិនមែនតូចឯណាល៎តែយកទៅផ្ទះប៉ាម៉ាក់គេស្តីឲ្យថាចាយខ្ជះខ្ជាយមិនខានទេ។
«មនុស្សចិត្តខ្មៅ» ថេយ៍ជេរនាយតិចៗខឹងចិត្តដែលសុំអីមិនដែលបានកាន់តែឃ្នើសចិត្តបំផុតនោះគឺនាយជាមនុស្សចិត្តខ្មៅដែលគ្រាន់តែគេសុំសោះក៏ធ្វើវង្វេងវង្វាន់។
«អូនក៏ដឹងថាក្រុមហ៊ុនយើងនៅកម្រិតណារកតែប្រជែងជាមួយគេមិនកើតផង ទប់ទល់សឹងមិនជាប់បើយកលុយទៅចំណាយលើរបស់អស់នោះច្បាស់ណាស់ថាវេទនាមិន ខាន!» នាយកម្លោះព្យាយាមបកស្រាយពេលឃើញសង្សារខ្លួនធ្វើទឹកមុខគួរឲ្យអាណិតបែបនេះ។ ចង់ទិញឲ្យណាស់តែមិនមែនពេលនេះទេ ពេលនេះជាពេលលំបាកបើគេទ្រាំបានបន្តិចច្បាស់ណាស់នាយធ្វើបានតាម បំណងហើយ។
«ហ្ហឹសក៏បាន» ថេយ៉ុងជាក្មេងឆាប់ដឹងសុខទុក្ខអ្នកដទៃណាស់បើថាសង្សារខ្លួនរាងលំបាកទៅហើយក៏មិនរឹងរូសអីដូចអ្នកមួយចំនួនដែរ (ជីមីន)
«អូននៅចាំបងទីនេះហើយណាបងទៅបន្ទប់ ទឹកមួយភ្លែត» ជុងហ្គុកស្នើទៅកាន់ថេយ៍និងរត់ត្រុយសម្តៅទៅបន្ទប់ទឹកបាត់ឈឹងរកតែថេយ៉ុង រកឆ្លើយមិនទាន់
«បងសុខចិត្តទុកខ្ញុំចោលហើយទៅដើរលេងពេញមួយយប់ជាមួយអាក្មេងនឹងហ៎េស?» នៅម្នាក់ឯងមិនទាន់បានមួយវិនាទីស្រួលបួលផងគេក៏ឮនូវការឈ្លោះប្រកែកគ្នារបស់នរណាមិនដឹងជារឿយៗស្តាប់យូរទៅក៏កាន់តែជក់ចិត្តរឹតតែចង់ដឹង។
«អាក្មេងដែលអូននិយាយហ្នឹងជាប្អូនរបស់បងបងក៏បានប្រាប់អូនហើយដែរ» បុរសម្នាក់ប្រកែកយកឈ្នះចាញ់ជាមួយដៃគូម្ខាងទៀត។ ថេយ៉ុងឮបែបនេះក៏រត់ទៅពួនចាំសសង្ងំមើលស្ថានការណ៍បន្តតែក៏ភ្ញាក់ផ្អើលពេលឃើញមួយគូនោះឈ្លោះគ្នា។
«បងយ៉ុនហ្គី!» ថេយ៉ុងឧទានឈ្មោះមនុស្សប្រុសនោះតិចៗព្រោះស្គាល់ជាក់ច្បាស់ថាជាអ្នកជួយខ្លួននៅថ្ងៃនោះ។
«ប្អូនអញ្ចឹងហ៎េស? កៀកកិតកៀកកើយគ្នាដូចស្អីមិនដឹង មិនអីទេមិនបាច់បកស្រាយច្រើននាំហត់ទេដោះលែងអូនទៅ» នាងក្រមុំម្នាក់ហាក់ដូចជាមានះណាស់ទោះបីយ៉ុនហ្គីប្រឹងនិយាយយ៉ាងណាក៏អត់ប្រយោជន៍ដែរមនុស្សតែគេចង់ចាកចេញហើយទោះយកខ្សែមកចងជាប់ក៏គេនៅតែទៅបានដដែលនឹង។
«អូនស្តាប់បងនិយាយសិនទៅគេចង់ដើរលេងទើបបងនាំគេទៅទោះយ៉ាងណាក៏បងមិនស្រឡាញ់ខ្ទើយដូចគេដែរ» មួយម៉ាត់នេះបើជីមីនឮវិញបែបត្រូវអន់ចិត្តស្តាប់ហើយ។ ពាក្យថាខ្ទើយមួយម៉ាត់នេះធម្មតាសម្រាប់មនុស្សទូទៅតែវាឆ្កៀបត្រង់បរិវេណបេះដូងរបស់អ្នកស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នាណាស់។
«អូនមិនខ្វល់ទេសំខាន់បងទុកវាសំខាន់ជាងអូន» នាងនៅតែចង់ចាញ់ឈ្នះដដែលទើបគ្រវាសដៃនាយចេញចេញនិងដើរចេញពីនាយដោយមុខក្រញូវ។
«មកពីឯង ផាក ជីមីន» ពេលនេះក្នុងចិត្តនាយមានតែអារម្មណ៍ស្អប់ខ្ពើមខឹងនឹងក្មេងនោះដែលជាដើមហេតុបំបែកបំបាក់នាយនិងសង្សារដែលស្រឡាញ់ស្ទើរស្មើជីវិត។
«អ៎ូស!» កំពុងភ្លឹកសុខៗស្រាប់តែមានដៃមួយមកចាប់ស្មាថេយ៉ុងជាប់ធ្វើឲ្យគេភ័យវុិះដួលទៅហើយ
«ភ្លឹកអីហ៎េស?» មនុស្សម្នាក់នោះគ្មានអ្នកណាដែលជាសង្សាររបស់ថេយ៉ុង គឺជុងហ្គុកនោះទេ។
«គ្មានអីទេអូនសួរបងមួយបានទេតើបងខឹងនឹងអូនដែលជ្រៀតជ្រែកស្នេហាបងដែរទេ?» ថេយ៍សួរដោយទឹកមុខចង់យំបន្តិចអីបន្តិច
«ហេតុអីក៏សួរបែបនេះ? បងស្រឡាញ់អូនបងមិនខ្វល់ទេម៉ោះកុំយំអី» គ្រាន់តែឮនាយនិយាយបែបនេះទឹកភ្នែកក៏ហូរមកតក់ៗចង់បង្ហាញ់ពីក្តីរំភើបដែលមានក្នុងចិត្ត។ ស្ទុះស្ទារ មកឱបនាយយ៉ាងជាប់។ ឯជុងហ្គុកវិញឱបតបវិញត្រឹមដៃម្ខាងហើយទើបព្រលែងវិញ។
«បងមានអីឲ្យអូនមួយ» ជុងហ្គុកលើកបង្ហាញតុក្កតាខ្លាឃ្មុំផេនដាដែលមានមាឌតូចមួយឲ្យថេយ៉ុងមើលធ្វើឲ្យថេយ៉ុងរឹតតែជំជើបរំជួលលើសដើម។
«ហ្ហឹក!អូនស្រឡាញ់បងណាស់ប្រុសចម្កួតរបស់អូន» ថេយ៉ុងពោលឡើងនិងហក់ទៅថើបនាយទើបហើបមាត់និយាយជាក្រោយ។ គេមិននឹកស្មានថាជុងហ្គុកស្រឡាញ់គេអីដល់ថ្នាក់នេះឡើយ។
To be continued!!
Writer: Naomi 🥢🌷